Yes! Me is back! || Aylan

De hete zon brandde op zijn rug toen hij eindelijk terug was. Hij zat onder schrammen, sommige van een maand geleden, en sommige leken wel of ze net nog gemaakt waren. De jongen veegde een paar zweetdruppels van zijn voorhoofd, en keek met een vreugdeblik naar de waterval waar hij al 2 maanden voor zocht. Zijn thuis, want hij was een Magican. Gray was en tijd geleden ontvoerd, al wist hij niet precies door wat. Hij was bewusteloos geraakt, en werd wakker met een grote snee op zijn rug, en allemaal schrammen over zijn borst en gezicht. Nu was die grote wond op zijn rug mooi geheeld als een litteken. Opeens zag Gray een bekend gezicht. Het was Aylan. Hij versnelde zijn pas naar een soort draafje, en legde zijn hand op zijn schouder. 'Hallo Aylan' Zei hij met zijn bekende warme glimlach en zijn humoristische stem die hij vroeger altijd al had gehad. 'Ken je me nog?' Zei hij grinnikend.

Net was de leider op weg naar een soort eettent om wat te gaan eten. Zijn maag knorde verschrikkelijk en eerlijk gezegd had hij nu geen zin om zelf wat klaar te maken. Tenslotte vond hij dat hij wel eens wat verdiende, al was dat op zijn eigen kosten. Over straat was hij niets anders dan een Magican, behalve dat hij toch wel boven de anderen stond. Soms gaf het een goed gevoel, soms viel het ook mateloos tegen. Wanneer anderen klachten hadden, kwamen ze natuurlijk bij hem aankloppen. Alsof hij niets anders te doen had. Snelle voetstappen kwamen achter hem vandaan, wat Aylan uit zijn ooghoeken deed kijken. Welke idioot kwam zo aangelopen? Weer zo'n zeurder? Al gauw voelde hij een hand op zijn schouder, waardoor hij stil hielt. 'Hallo Aylan' Die stem... Had hij die niet eens eerder gehoord? Zijn ogen gleden naar het gezicht van de persoon die tegen hem gesproken had. 'Ken je me nog?' Nu trokken zijn mondhoeken op tot een bescheiden glimlachje. 'Gray... Hoe kan ik jou nou vergeten?' sprak hij. Eenmaal trok zijn blik onderzoekend over het lichaam van de persoon tegenover hem. Krassen, littekens. Waar had die gast gezeten? Het was hem bekend dat Gray ineens verdwenen was. 'Waar ben jij geweest? Hoe komt het dat je er zo belabberd uit ziet?'

'Gray... Hoe kan ik jou nou vergeten?' Had Aylan gezegd met een klein glimlachje. 'Zo makkelijk komen ze hier niet van me af' Grapte Gray grijnzend. 'Waar ben jij geweest? Hoe komt het dat je er zo belabberd uit ziet?' Vervolgde de leader verder. Gray grinnikte even. 'Tja, dat weet ik zelf ook niet precies. Ik was ontvoerd, door iets. Maar agh dat was verleden, en nu is nu right?' Zei Gray. Er viel een enge stilte die Gray even naar de grond liet staren. 'En... Is er nog veel gebeurd in de tijd dat ik weg was?' Probeerde hij om het gesprek weer op gang te brengen. 'Nog problemen gehad met andere wezens?' Vervolgde hij daarna.

OOC: Sorry ben niet echt de beste poster :c

'Tja, dat weet ik zelf ook niet precies. Ik was ontvoerd, door iets. Maar agh dat was verleden, en nu is nu right?' Aylan fronste zijn wenkbrauwen. Goed, ergens zat er een kern van waarheid in. Het was inderdaad nu, niet gisteren of morgen. Maar toch... Ontvoerd wezen was niet zomaar iets. Iemand moest hem mee hebben genomen, iemand moest gezorgd hebben dat die jongen er zo uitzag. En dat kon de magiër niet ongestraft laten. Op de dag dat hij de nieuwe leider werd had hij gezworen hen te beschermen. Hij had een eed gemaakt die hij niet was nagekomen. Wat waren zijn woorden nog waard? Geen drol. Toch hielt hij zijn mond, waardoor een stilte viel. Een onaangename stilte en ergens toch ook weer wel. Stilte was soms fijn, het confronteerde je met jezelf. Diepgaand, maar waar. 'En... Is er nog veel gebeurd in de tijd dat ik weg was?' Aylan keek Gray aan. 'Nog problemen gehad met andere wezens?' Hij haalde lichtjes zijn schouders op. 'We horen de laatste tijd niets meer van onze "geliefde" godin,' antwoordde hij. Bij het woord "geliefde" had een sarcastische toon geklonken. Hij was eens met haar stelling over dit land, maar meer ook niet. 'En problemen... Tsja, niets anders dan het gebruikelijke.' De constante strijd was onveranderd gebleven. Zijn maag knorde weer. 'Hmm.. Ik was net van plan wat te gaan eten, wil je mee? Voor deze ene keer trakteer ik..'

Aylan haalde lichtjes zijn schouders op. 'We horen de laatste tijd niets meer van onze "geliefde" godin,' Gray lachte zachtjes. Wat had hij die sarcastische toon van Aylan gemist, Hij vond vertrouwt klinken. 'En problemen... Tsja, niets anders dan het gebruikelijke.' Gray knikte begrijpelijk. . 'En problemen... Tsja, niets anders dan het gebruikelijke.' Gray knikte. 'Hmm.. Ik was net van plan wat te gaan eten, wil je mee? Voor deze ene keer trakteer ik..' Hij keek Aylan aan. 'Daar zeg ik geen nee tegen' Had hij grinnikend gezegd.

OOC: Zit op tel

'Daar zeg ik geen nee tegen' Had Gray grinnikend gezegd. 'Dat was je geraden ook.' reageerde Aylan. ZIjn toon had bloedserieus geklonken, alleen spraken zijn ogen hem tegen. Ze stonden plagend, haast grijnzend. Hij was allang blij dat Gray ja had gezegd tegen zijn voorstel. Graag hoorde hij meer van die jongen's "avonturen" maar eten had hij ook hard nodig. Niet dat hij een zo'n vreselijke vreetzak was, maar het was fijn wat fatsoenlijks in je maag te hebben na lange uren. bezig zijn met van alles. In deze tijd kon hij maar geen rust vinden, was hij altijd in de weer. Rustig vervolgde Aylan zijn weg. 'Ik weet dat we nu in het heden leven, maar je moet me vertellen hoe je de weg weer hebt terug gevonden.' Eenmaal keek de magiër opzij. 'Of hoe je überhaupt bent vrijgekomen...' Hij wou graag geloven dat die jongen ontvoerd was, maar hoe kon hij dat nou zeker weten met een half verhaal? Wie weet, misschien was Gray wel gevlucht. Had hij verhalen, geheimen rond verspreid op plekken waar Aylan niet kwam. Het was niets persoonlijks, alleen een zekerheid dat hij graag hebben wou.

'Dat was je geraden ook.' Had Aylan met een twinkeling in zijn ogen gezegd. 'Ik weet dat we nu in het heden leven, maar je moet me vertellen hoe je de weg weer hebt terug gevonden.' Gray keek even naar de grond, en bleef een tijd stil. 'Ik heb gewoon geluk gehad' Zei hij met zo'n stem als iemand liegt. Hij haalde zijn schouders op. 'of hoe je überhaupt bent vrijgekomen...' Gray keek Aylan aan. 'Nou, ik weet het zélf niet eens precies. Maar ik werd dus na een tijd wakker, er lagen wat plasjes bloed, en er stonden voetsporen die naar een klein stroompje water leidden, en aan de andere kant ervan, waren de voetsporen verdwenen, dus íets had me vrijgemaakt van en ander íets.... Sorry ik spreek een beetje wartaal...' Gray keek een beetje om zich heen. Er waren dingen veranderd, maar toch zag alles er zo bekend, en zo vertrouwd uit. Hij zwaaide even naar iemand die hem zo te zien nog had herkend. Toen richtte hij zijn blik weer op Aylan.