[Open] Back to the place where I lived...only one year ago

"Thuiskomen"

Langzaamaan,
héél voorzichtig,
steeds een stapje verder
waag ik mij
op dit nieuwe levenspad.
Vertwijfeld
en aftastend,
langzaam loslatend
het andere leven
dat ik eerder had.
Alleen dán
zal ik groeien
en weer stralen,
schouders fier.
Als ik besef
tot in elke vezel,
mijn thuishaven
is voortaan híer.

In een rustige stap reed ik met Torn het gebied in. Mijn ogen speurde het gebied af naar vreemde. Eg, wie hielt ik voor de gek. Ik speurde het gebied af naar bekende. Naar misschien oude vrienden. Of moest ik ze nu nieuwe vijanden noemen? Alles was anders nu. Een jaar maar, maar een jaar verschil. Zacht drukte ik mijn enkel aan zodat Torn over ging in een draf. In dat drafje reed ik het pad af dat ik nog kende. Het leek erop dat niks verandert was. Zou mijn oude huis er ook nog staan? Ik heb nooit in de kathedraal gewoond. Voor mij was het altijd al moeilijk bereikbaar geweest. Mijn gebrek om te kunnen vliegen. Ik had wel vleugels, ik heb de benodigde kracht maar het wil en is nog nooit gelukt. Torn liep gewoon het pad af, hij wist ook waar we heen moesten. Kort gleed mijn blik omhoog. In de lucht vloog Solera boven ons uit. Zoals altijd het gebied van bovenaf bekijkend. Ik begon steeds meer aftevragen waarom ik terug wou naar mijn oude huis. De bezittingen had ik al eens opgehaald. En toen heb ik ook afscheid genomen van mijn familie. Mijn familie... dat was het. Mijn rede om naar vijandig gebied te reizen. Iedereen zou me voor gek verklaren, vooral als ze wisten dat mijn familie bestond uit dieren. Menselijke familieleden heb ik nooit gekend. Opgevoed door dieren en mezelf. Ach, mijn verleden is niet zo erg als je zou denken. Ik kon mezelf best goed redden, nu nog steeds. Mijn gedachten werden onderbroken doordat Torn onrustig werd. ''Rustig maar Torn'' Een zwakke lach speelde om mijn lippen. ''Of moet ik je nu Tornac gaan noemen?'' Dat was vroeger zijn naam, net als de mijne vroeger Raya was. Al zijden de meeste het met een dialect zodat het meer klonk als Raiya. Weer schudde ik mijn gedachten weg en keek ik om me heen. Het was een dubbel gevoel, ik wou graag een oude vriend weer zien... Maar of hij zich tegen me zal keren is de vraag.

De dag was zonnig en hij vloog met Dingo aan zijn zijde die verschillende geluidjes maakte en hem een heel verhaal vertelde aan hem. Cathal vloog wat verveeld rond, er was ook niet echt iets te doen hier en sinds hij Julliette of ook wel de leider van de engelen had ontmoet was er steeds zo een vervelende knagende gevoel in hem over dat hij haar kende. Maar va nwaar? Zou ze iets te maken hebben met zijn verleden? Hij zou en moest nog eens Jace uithoren over met wie hij precies om ging toen ze daar boven nog zaten. En Dingo brabberde maar door en door over wat ie had meegemaakt gister, het was een echte spreker Dingo. Plotseling bleef Cathal recht staan, zijn vleugels bewogen zachtjes zodat ie nog in de lucht hing...Dusiter energie overspoelde hem. Net zo duister als van een demon...Wacht...was er nou een demon op hun territoria. Snel snelde Cathal die richting op, zijn zwaar hing gelukkig aan zijn rug en hij pakte die ondertussen vast. Hij vloog en vloog zo snel hij kon tot hij eindelijk de demon tegen kwam. Maar toen hij hem van ver zag met zijn hellpaard schrok hij even. Was dat...nee dat kon niet! Het kon gewoon niet! Snel snelde Cathal er naar toe en ging tegen over de demon vliegen. Hij keek nog steeds ongelovig 'Raya?' zijn stem klonk verbaasd en ergens ook hoorde je een lichte woede maar dat kwam omdat tegen over hem een demon was...

flut ik weet het -.-

Mijn hand gleed naar Exa, mijn zwaard. Oké het was vreemd dat een zwaard een naam had maar die naam is er altijd geweest net zoals het zwaard zelf. Ik wist beter dan de meeste mensen en keek omhoog. Ook weer iets dat ik nooit begrepen had, mensen keken altijd recht vooruit nooit naar boven of beneden. En zelfs al zitten ze op het land van vliegende wezens speuren ze alsnog niet in de lucht. Van ver zag ik een klein stipje deze kant op vliegen, langzaam werd het stipje groter en begon vorm te krijgen. Toen de engel eindelijk voor me stopte keek ik hem lang aan, Cathal. Mijn hand gleed weg van het zwaard en mijn gedachten werden verstoord doordat Torn hinnikte. Hij herkende Cathal ook. Automatisch duwde ik mijn vleugels tegen mijn lichaam. Vaag dacht ik terug aan mijn uiterlijk als engel. Zo veel was ik niet verandert... Mijn vleugels waren vroeger créme kleurig en nu donkerbruin, tegen het zwart aan. En mijn haren, vroeger lichtblond waren nu donkerblond en als het warm was rood. Maar van dat rood had ik als engel ook al. Het gene wat het meest gebleven was waren mijn ogen. Ze keken nog steeds het zelfde naar de wereld en van buiten waren ze nog steeds bruin al waren ze wel harder geworden in dat jaar. 'Raya?' sprak mijn oude vriend. Er klonk ongeloof in zijn stem en een lichte woede. Wat zou je anders doen? Hij had me een jaar niet meer gezien en als ik terug kom ben ik ineens een demon. Ach hoe moest ik dit gaan uitleggen, nou laten we eens beginnen met mijn naam... Ik wreef iets wat beschuldigend over mijn nek en keek hem aan ''Ja, maar al kan je me nu Ragya noemen...'' En nu? Uitleggen hoe ik ineens een demon kom. Ik leg het wel uit als hij er naar vraagt... Mijn blik viel even op Dingo, altijd heb ik het al een leuk huisdier gevonden. Nou, voordat er een ongemakkelijk stilte valt zou ik wel over iets onzinnigs beginnen. In mijn ogen lag iets schuldigs toen ik verder ging ''Is er iets in verandert sins ik weg was?'' Een lichte zucht verliet mijn mond. Wat zou er gebeuren? Zou hij zijn zwaard in mij rijgen of is hij alleen nieuwsgierig. Hoe veel er kan veranderen in een jaar...

Cathal voelde zich verward. Gedesorianteerd, hij wist niet hoe hij moest reageren of hoe hij moest handelen terwijl dit hem nooit eerder is gebeurd, zelfs bij Julliette wist hij op een of ander manier hoe die moest handelen. Raya was vroeger een goede vriendin van hem geweest en ook al was ze veranderd, die ogen zou hij altijd herkennen, al kende hij ze wel nog toe nze nog vrolijk en zacht stonde nen niet zo hard als nu. ''Ja, maar al kan je me nu Ragya noemen...'' Cathal keek haar nog steeds ongelovig aan, dus ze was het echt..hij verbeelde zich niet? 'Raya stond je veel beter..' kwam er rustig uit en hij bekeek haar en Tornac, ze waren allebei veranderd. Hij bleef haar kijken en greep Dingo aan zijn staart zodat ie niet naar Raya of hoe ze zich noemde Ragya toe zou vliegen uit neiuwsgierigheid. ''Is er iets in verandert sins ik weg was?'' Een lichte zucht verliet haar mond. Catha lschudde zijn hoofd 'jij bent veranderd...' zei hij kalm en rechte iets zijn rug 'hoe komt dat? Hoe heb je je alweer in de problemen gewerkt?'

'Raya stond je veel beter..' zei hij als reactie op mijn naam. Dat stak. Ik kon er ook niks aan doen! Al vond ik mijn verandering deels fijn. Mijn kracht was ontwaakt en gegroeid. Maar was dat het wel waard... In mijn ogen stond de pijn om de vijandigheid te zien. Hoe hij nu handelde alsof ik gewoon een demon was en het verleden ineens niet meer telt. Mijn blik viel op zijn hand die Dingo's staart vasthield. Torn zag het ook en liet zijn kop droevig hangen. Zacht aaide ik hem over zijn hals als troost. ''Rustig maar jongen...'' sprak ik kalm tegen hem. Ik vroeg of er iets verandert was en hij schudde zijn hoofd 'jij bent veranderd...' daarna rechte hij zijn rug 'hoe komt dat? Hoe heb je je alweer in de problemen gewerkt?' Problemen, ja. Die trok ik altijd al aan. Mijn gedachten dwaalde terug naar die dag dat ik verandert was. Hoe moest ik dat uitleggen, die pijn. Ik wist nu wie het gedaan had maar alleen een naam is toch niet genoeg. Zou dat droomzintuig nog werken? Dan trucje dat ik als engel altijd kon? ''Ik kan het moeilijk uitleggen met woorden... Maar ik weet niet of je dat droomzintuig nog kent?'' Zonder op een antwoord te wachten sloot ik mijn ogen en maakte contact. Het was moeilijk om mijn gedachtes en herinneringen te spinnen en zoals een zijde dun draadje met die van hem te verbinden. Mijn aanraking wat zacht en vriendelijk zoals ik altijd deed bij dieren. Vroeger deed ik het wel eens bij vrienden om te praten en geheimen te delen. Hij kan het contact gemakkelijk verbreken en mij opwekken. In zijn eigen hoofd sprak mijn stem kalm ~~''Ik wil het je laten zien, die dag...''~~ Hopend dat hij het zou toelaten bleef ik concentreren. Dit vergde veel van me als hij het contact zou verbreken ben ik kapot. Als hij dan agressief zou doen kon ik me niet verdedigen. Waarom vertrouwde ik hem toch? Waarom, vroeg ik mezelf af. Misschien omdat dat is wat vrienden doen.

Goed misschien gedroeg hij zich anders, maar ergens in hem vertrouwde hij haar niet, misschien was dit een val? Of was ze een spion geworden van hun aartsvijand? Hij zag hoe Tornac zijn kop liet hangen en hij kreeg medelijden maar hield Dingo nog steeds goed vast. Toen hij vroeg om uitleg zag hij dat ze nadacht en hoe graag hij ook haar wou helpen of steunen, iets in hem hield hem tegen, hij wou eerst meer weten voor hij te hulp zou schieten. Maar 1 ding wist hij zeker, ze zou niet meer welkom zijn in de Kathedraal of op de engelen territoria. ''Ik kan het moeilijk uitleggen met woorden... Maar ik weet niet of je dat droomzintuig nog kent?'' Zonder op een antwoord te wachten sloot ik mijn ogen en maakte contact. Cathal hoefde zijn ogen niet te sluiten want hij voelde meteen hoe ze vroeg om zich open te maken voor haar. Hij keek haar kalm aan, zou hij haar een kans geven om het uit te leggen? In zijn eigen hoofd sprak mijn stem kalm ''Ik wil het je laten zien, die dag...' Met een zucht sloot hij zijn ogen 'goed dan..' zei hij kalm en maakte zijn geest open.

Ik voelde de opluchting door me gieren toen hij zijn geest openmaakte. Snel haalde ik mijn herinnering op en liet hem aan Cathal zien. Heel die dag. Door het droomzintuig zou hij ook voelen wat ik gevoelt had. Daarom probeerde ik de ergste pijn tegen te houden. Al stak het wel bij me zelf. Toen het klaar was opende ik mijn ogen en verbrak het contact. Gelijk werd ik overspoelt door een duizeligheid die erop wees dat dit niet meer mijn kracht was. Ik legde mijn hand op mijn voorhoofd en haalde regelmatig adem. Toen ik mezelf weer wat onder controle had keek ik Cathal aan. ''De pijn heb ik weggehouden van je maar voor de rest weet je het nu.'' Met een kleine zucht gleed ik uit het zadel en liet ik hem het teken zien. ''Dit heeft me verandert, nou ja voor een deel.'' Weer dacht ik aan het feit van mijn ritueel overnieuw doen. En over de mogelijke pijn. Maar ik maakte me ook zorgen omdat ik nu niet echt meer iets had om te blijven leven. De eerste keer had ik drang naar wraak die mij in leven hielt maar wat nu. Ik heb de dader ontmoet, mee gepraat, mee gevochten. En het wraak gevoel is dus weg. Maar wat moest me nu in leven houden? Mijn ogen keken even wat wanhopig naar Cathal. Zelf vrienden verdwenen sneller dan verwacht. Een scheut van pijn trok door het teken. Mijn gezicht verkrampte even van de pijn waarna ik mijn hand op mijn linker bovenarm legde. Onder mijn hand voelde ik de lijnen van het teken zonder te weten dat ze weer eens rood opgloeide.

(De herinnering die Ragya laat zien /voor het gemak/):

Hij vertrouwde dit niet, maar om meer te weten moest hij zijn geest wel openen. Moest hij Ragya wel toe laten. Hij voelde hoe zijn geest met die van haar vulde en de verleden van haar 1 met die van hem werd. Het was zo raar, zo vaag om dit weer te voelen. maar terwijl hij keek naar haar verleden. Opzich begon het heel normaal, de avond was rustig en helder maar wat er verder gebeurde was best wel erg, maar ergste was, dat als Raya had geluisterd naar Tornac was dat nooit gebeurd. Goed hij begreep dat het pijnlijk was geweest maar dan nog was ze nu zijn vijand geworden en hij kon haar niet vertrouwen...Toen Het klaar was opende hij zijn ogen en keek naar Ragya en Torn. . ''De pijn heb ik weggehouden van je maar voor de rest weet je het nu.'' Hij keek lang naar het teken die ze liet zien en knikte terwijl hij lande op de grond. ''Dit heeft me verandert, nou ja voor een deel.'' Weer knitke Cathal 'hmm..ja het heeft je veranderd maar als je naar Tornach had geluisterd en met hem gegaan was dit nooit gebeurd, dus de schuld ligt bij jezelf.' Zei hij wijselijk. nee Ragya zou nietmeer op hun land mogen komen, ze was hun vijand..

» Maybe any place outside of Wonderland is not for me ~open~
» Yes! Me is back! || Aylan
» A new place, a new problem
» Finding a place to call home.
» Seeking for a place to call home.