But you were dead! (Aylan)

Het was alweer 20 jaar geleden sinds Aylan dood was en haar zoon was alweer groot en volwassen. Ook al dacht hij dat Selena niks om hem gaf, was dat natuurlijk niet zo. Met haar lente groene ogen keek ze nar zich zelf in de spiegel. Rustig begon ze een aantal spreuken op te spreken en zag in de spiegel hoe haar groene ogen blauw werden. Hoe haar fel oranje haar bruin werd. Het was gewoon nodig om de Magiërs stad binnen te komen. Met haar oude uiterlijk zouden ze haar nooit zomaar binnen laten en ze moest toch echt iets bespreken met de andere leider. Selena sloot haar ogen en haalde diep adem. En nu het belangrijkste nog. Het toverdrankje voor haar kracht. Die zou een paar uur worden weg gedrukt zodat het niet meer te voelen was. Met haar tengere hand pakte ze de beker en nam voorzichtig een slokje. Het drankje smaakte bitter en zou zo zijn werk doen. Toen haar hele beker leeg was opende ze haar ogen en stond op. Roze keek in stilte toe en snoof: ‘Ik vind het een slechte plan.’ Zei ze mopperend en Sel gaf een aai over haar kop. ‘Het komt wel goed, ik heb dit eerder gedaan, ze denken dat ik een gewone vrouw ben.’ Zei ze kalmpjes en sloeg haar mantel om zich heen. ‘Ik neem ook een ander paard, Zoran kennen ze.’ Zei ze kalmpjes toen ze zag dat roze weer haar mond wou open doen. Selena deed haar capuchon om en stapte naar buiten. Vannacht was er weer een hoop sneeuw gevallen en alles was wit. Een klein glimlach krulde op haar lippen en ze liep naar de stallen waar al een prachtige bruine merrie klaar stond ‘Dag schoonheid.’ Zei ze zachtjes en steeg op.
De toch was irritant door al de sneeuw maar ze waren er eindelijk. De grote poorten naar de stad van andere mensen die magie bezaten. De wachters herkende haar en lieten haar meteen door. Selena glimlachte vriendelijk en liet haar paard naar binnen stappen. Mensen kende haar wel zo een beetje. Maar niemand wist, dat ze een leidster was. Haar merrie bries een paar keek en Selena klopte op haar nek ‘Je hebt wel wat lekkers verdient.’ Zei ze vriendelijk en steeg af nadat haar merrie stil stond. Een jonge kwam aanlopen om haar merrie over te nemen. Selena knikte en liep toen naar de grote huis waar Zephyr mensen ontving, vroeger was het de werkkamer van Aylan en een emotie van verdriet rolde over har heen. Elke dag miste ze hem nog steeds, al had ze nu wel minder de neiging om zich zelf te doden. Selena klopte ene paar keer op de deur en liep toen naar binnen. Zephyr was er nog niet dus nam ze plaats op de stoel die met de rug naar de deur stond. En na een paar minuten hoorde ze hoe de deur werd open gemaakt.

(Aylan)

Enkele dagen geleden was het alweer gebeurd. De dag dat Aylan was herrezen, zijn hergeboorte had gehad. Zoals een baby had hij de eerste dagen geleefd. Hij dronk, hij at, en viel toen weer in slaap. Pas de afgelopen drie á vier dagen, was de magiër actief bezig. Oude vrienden waren bezocht. Het volk was ingelicht, maar onder de voorwaarde hun mond niet voorbij te praten tegen andere rassen. En daarnaast had de ex-leider zijn eerste vaderlijke plichten vervult. Verzorging had zijn zoon nodig. Verschijnende doktoren waren bij hem geweest om diens wonden te helen. Wonden die waren aangebracht door de dood zelf. Aylan wreef in zijn ogen, terwijl hij met een nat doekje zijn ontblote bovenlichaam wat schoon depte. Koude rillingen liepen over zijn rug omhoog, waardoor zijn nekharen overeind kwamen te staan. Na al die jaren was het alsnog vreemd weer dingen te voelen. Een gewenning. Of tenminste, hij hoopte dat het ooit zou wennen. Loom draaide de jongenman zich om, zich kerend naar de open haard waar het vuur in knetterde. Van het vuur gleed zijn blik omhoog naar de muur, waar een bekend voorwerp op diens speciale standaard zich bevond. Zangetsu… Twee dagen terug waren ze herenigd. De oude band tussen hen klikte meteen weer. Alsof ze elkaar zijde nooit verlaten hadden. En vandaag was de dag dat ze gingen trainen. Langzaam aan zouden ze de conditie opbouwen, totdat ze op hetzelfde niveau zaten als vroeger. Meteen trok Aylan een loszittende blouse aan, pakte Zangetsu van de muur en bevestigde die aan z’n heup. Kort daarna, na een lange mantel aan te doen, trok hij de stad in. Met stevige passen liep hij recht op een groot gebouw af. De openlijke gastruimte. Daar waar mensen kwamen voor klachten, of andere problemen. Hij wist dat hij nog een brief bij de hoefsmid moest langsbrengen. Zodra hij er was, duwde hij de deur open en haalde de kap van zijn hoofd af, niet wetend dat er iemand al zou zitten. Ineens ontmoet zijn blik de vrouw, wat hem laat staan. Lichtjes boog hij. ’Goedendag mevrouw. Ik durf te wedden dat u voor Zephyr komt,’ begon hij beleefd. ’Hij kan elk moment komen. Hopelijk hoeft u niet lang te wachten. Wilt u misschien wat te drinken, voor in de tussentijd?’

De kantoor van Zephyr bleef zoals altijd net en geordend. Het viel haar op dat hij bepaalde dingen altijd op 1 plek had. Wat betekende dat de leider graag orde wou houden en alles op een rijtje wou hebben. Selena bekeek alles goed en stond op toen ze de deur hoorde opengaan. Langzaam draaide ze zich om en verstijfde. Daar voor haar stond een roodharige jongenman Met brachtige bruine ogen waar ze vroeger ongelooflijk veel in heeft gekeken. Met haar ogen bleef ze hem recht aankijken, niet begrijpend hoe het kon.. De vorige leider was dood... Ze had zelf zijn zielloze lichaam vast gehouden toen hij gedood was...Door haar schuld. Selena slikte en probeerde zich te concentreren op de woorden die hij uitsprak..Misschien hallucineerde ze weer? ’Hij kan elk moment komen. Hopelijk hoeft u niet lang te wachten. Wilt u misschien wat te drinken, voor in de tussentijd?’ Zijn stem...Het was hetzelfde! Net zo als altijd in haar dromen.. Selena knikte voorzichtig en bleef hem recht aankijken 'J-j-ja..graag kamille thee als jullie die hebben...' Zei ze aarzelend en bleef hem nog steeds aankijken. Het kon gewoon niet, waarschijnlijk zou de geest om haar lachen en zeggen dat ze nooit gaat veranderen. Hoe vaak wel niet had ze Aylan geprobeerd over te halen om op thee over te gaan? Echt heel vaak, ze kon het niet eens meer bijhouden. Selena haalde diep adem en begon met haar handen aan haar jurk frutselen, waarom precies nu zag ze zijn geest? was het misschien een voorteken? Selena ging weer zitten en probeerde zich zelf te kalmeren, Hij was dood en zou haar nooit een kop thee kunnen brengen. Maar als hij dat zou doen..stel je voor dat geesten een bepaalde gave hadden ontdekt? Dan moest ze "cool" reageren. Ja dat was haar plan, ze moest rustig reageren als of er niks aan de hand was..Zij was nu iemand anders in de ogen van de magiërs. Nu was ze een dood gewone vrouw zonder enige teken van kracht in zich en zo zou het een paar uur blijven...

Wellicht had hij hier niet moeten komen. Niet met hoe hij er nu uit zag. Zo openlijk. Alsof hij nooit 20 jaar dood was geweest. Alsof hij nooit 20 jaar lang onder de grond had gelegen. Voor onverwacht bezoek van buitenaf was zijn onaangetaste uiterlijk misschien schokkend. Het was volledig tegen de natuur in om als dode terug te keren naar de wereld van de levenden. Tenslotte waren enkel de magiërs op de hoogte gebracht. Was ze een echtgenote van een magiër? Van de nieuwe generatie was mogelijk. Dat waren mensen die Aylan nog niet best kende. Of misschien was ze een demon? Wat wantrouwend keek hij de jongedame aan, niet wetend wat hij ervan denken moest. Ze was overduidelijk te natuurlijk voor een vampier. 'J-j-ja..graag kamille thee als jullie die hebben...' Zei ze aarzelend. Lichtjes fronste hij. ’Kamille thee?’ herhaalde Aylan zachtjes. Thee. Een vloeistof dat bij de magiërs van amper tot nooit gedronken werd. Ze dronken bier, of andere alcoholistische dranken, en als dat er niet was, begonnen ze aan water. Of druivensap. Thee was meer voor andere volken. Goede volken. Die zachtaardig waren. Volken dat bij Tyrion hoorden bijvoorbeeld. ’Ik ben er niet honderd procent zeker van of ze… Wé het hier hebben,’ gaf de ex leider eerlijk toe. ’Maar ik zal het voor u nakijken, desnoods navragen aan iemand anders.’ Een klein glimlachje speelde rond zijn lippen, alleen dwaalden zijn gedachtes compleet af. Naar die ene persoon. Een heks, die vanaf jongs af aan veel voor heb betekende. Vele jaren terug had ze hem geprobeerd te leren thee te maken. Echter was het hem nooit goed gelukt. Altijd ging er wat mis. Nooit had het Aylan veel kunnen schelen, aangezien ze het toch niet dronken, tot nu. Als hij beter had opgelet was hij nu in staat lekkere thee te maken. ’Wel moet ik eerlijk toegeven dat thee maken niet mijn specialiteit is. Voordat ik stierf had… Iemand me geprobeerd het te leren. Ik was toen enkel te koppig om op te letten.’ Wat ongemakkelijk wreef hij in z’n koude nek. ’Ehm.. Ja… Thee. Excuseer me, ik ben zo terug.’ Met die woorden verdween hij door een andere deur.
Echter bleef de magiër niet lang weg. Binnen enkele minuten keerde Aylan terug, deze keer met een klein dienblad in zijn handen waarop een kopje stond. Warme dampen kwam omhoog zetten. ’Hier is uw thee. Wees gerust, ik heb het niet gemaakt. Gregory wist toevallig hoe hij thee moest maken. Hij kookt regelmatig voor ons.’ Met beleid hield hij het dienblad voor haar, zodat ze het kopje kon pakken. ’Mag ik u eigenlijk vragen waarom u Zephyr wilt zien? Ik mag dan geen officiële leider meer zijn, maar dat wil niet zeggen dat ik u niet helpen kan.’ Eens een leider, altijd een leider. Het stroomde door zijn bloed en dat kon men niet verwijderen. Mensen helpen was zijn lust.

Ze wist niet wat haar overkwam. Waarom verscheen hij weer plotseling? Had ze die tijd niet al zo een beetje 10 jaar geleden achtergelaten. ’Kamille thee?’ Ze hoorde het hem zachtjes herhalen, zoals hij het zo vaak deed als ze over bepaalde thee soorten praatte. Ook al wist Selena dat de magiërs het niet dronken, toch hadden ze er wat speciaal voor haar staan in de keuken, dat wist ze toevallig. ’Ik ben er niet honderd procent zeker van of ze… Wé het hier hebben,’  Selena glimlachte voorzichtig en wachtte nog steeds af.  ’Maar ik zal het voor u nakijken, desnoods navragen aan iemand anders.’ Toen ze zijn glimlach zag voelde ze hoe haar hart een sprongetje maakte en voor heel even voelde ze zich gelukkig. Tot ze zich realiseerde dat hij dood was. Hij was weg..weg voor altijd. ’Wel moet ik eerlijk toegeven dat thee maken niet mijn specialiteit is. Voordat ik stierf had… Iemand me geprobeerd het te leren. Ik was toen enkel te koppig om op te letten.’ Wat ongemakkelijk wreef hij in z’n nek. ’Ehm.. Ja… Thee. Excuseer me, ik ben zo terug.’  Selena slikte en plofte trillerig neer in haar stoel. Oude herinneringen kwamen omhoog. Het was zo pijnlijk voor haar dat ze heel evne haar ogen sloot. Een kleine traan gleed uit haar oog, terwijl ze voor zich zag hoe Aylan altijd naar haar gezicht keek in plaatst van hoe ze thee maakte. Soms irriteerde het haar, maar vaak vond ze het geweldig. Het gaf haar het gevoel dat er echt iemand om haar gaf zoals ze was en niet puur omdat ze een leider was. Selena slikte weer voorzichtig en veegde gauw haar traan weg toen ze de deur hoorde opengaan.  ’Hier is uw thee. Wees gerust, ik heb het niet gemaakt. Gregory wist toevallig hoe hij thee moest maken. Hij kookt regelmatig voor ons.’  Met trillende handen pakte ze het kopje en probeerde zich onder controle te houden, ze mocht nu niet flippen, ja hij heeft een kopje gebracht... Voorzichtig nam ze een slok. ’Mag ik u eigenlijk vragen waarom u Zephyr wilt zien? Ik mag dan geen officiële leider meer zijn, maar dat wil niet zeggen dat ik u niet helpen kan.’ Dit kon niet zo doorgaan, Roze zei dat ze haar visioen moest laten weten dat hij weg moest gaan. Voorzichtig zette ze haar kopje neer op de tafel en stond op. Ze ging voor hem staan en gaf hem een harde mep in zijn gezicht 'verdwijn! Waarom kom je toch steeds terug. Ga woesh! Zoek je rust.' De tranen glijden echt uit haar ogen nu en verbaasd zet ze een stap achteruit... Ze had gewoon zijn huid, zijn wang gevoeld. Met Grote ogen keek ze eerst naar hem en daarna naar haar hand. Normaal gezegd ging haar visioen dan altijd weg. 'w-w-waarom ben jij niet weg? Jij hoort weg te vagen...' Haar stem klonk hoog en paniekerig. Dit hoorde niet, Aylan was dood. Ze had zijn dode lichaam in haar handen vast gehouden, ze had van af de verte gezien hoe ze zijn lichaam begraaft. Het was moeilijk en ze moest zich toen beheersen. Maar nu ze hem zo zag voelde ze hoe ze toch echt langzaam doordraaide.

Aylan hield zichzelf samen, zijn opkomende emoties en herinneringen verdringend. Er was teveel tijd voorbij gestreken. Teveel tijd om nog aan Selena te kunnen denken. Ze was hem vast al vergeten, had haar leven op de rails en leidde haar volk zoals ze altijd had gedaan. Dat wou hij niet meer verstoren. Hij moest zich afzijdig houden van de buitenwereld. Voor de rest van zijn leven. De opstaande jongedame haalde hem uit zijn gedachten en deed hem wat verbaast opkijken. Was de thee toch niet lekker geweest? Waren de blaadjes misschien beschimmeld? Ze hadden sowieso al een tijdje gelegen. Vragend keek hij haar aan, totdat hij vanuit zijn ooghoeken een beweging zag. Haar hand ontmoette hard zijn wang, waardoor z’n gezicht een kant op draaide. Gecontroleerd blies Aylan zijn adem uit, in een poging zich kalm te houden, zijn ogen gesloten. Z’n wang brandde hevig, wetend dat haar afdruk er gauw op zou komen te staan. 'Verdwijn! Waarom kom je toch steeds terug. Ga woesh! Zoek je rust.' Haar woorden weergalmden in zijn oren. Waar had ze het toch over? Ging ze er nog altijd vanuit dat hij dood was? Langzaam opende Aylan zijn ogen, waarvan eentje gekleurd was. De sclera was geheel zwart, en de iris was geel. Het teken dat Zangetsu aan zijn zijde stond. Paraat was in te grijpen. Hij draaide zijn hoofd terug in haar richting, met een zacht staande blik zodra hij haar tranen zag lopen. Maar ergens snapte hij het nog niet. Waarom reageerde een onbekend persoon op zo’n emotionele manier op hem? 'W-w-waarom ben jij niet weg? Jij hoort weg te vagen...' Ze dacht echt dat hij een illusie was. Een geest. Hij slikte. Hoe ging hij dit op een fatsoenlijke manier uitleggen? ’Kalmeer alsjeblieft,’ sprak hij zacht. ’Ik snap dat het misschien onwerkelijk is. Nee, het ís gewoon onwerkelijk. Maar… Ik leef. Mijn hart klopt. Mijn bloed stroomt.’ Kort legde hij een hand op z’n linkerborst, zijn eigen hart voelend. ’Mijn zoon heeft een nauwe band met het hiernamaals. Het is zijn kracht. En op een één of andere manier heeft hij het voor elkaar gekregen doden volledig te doen herrijzen. Een vrij kort, nerveus lachje ontglipte hem. Totaal niet wetend hoe die vrouw het nieuws zou opvatten. ’Als u me niet gelooft, mevrouw, dan geef me uw hand. Voel het zelf.’ Recht keek hij haar aan, diep in de ogen. ’Wees alsjeblieft niet zo overstuur. Ik haat het om vrouwen te zien huilen..’

Selena wist dat ze zich moest beheersen, haar drankje werkte niet als ze gespannen of op springen stond. Dan werd de effect juist minder. En ging de werking sneller voorbij. Toen hij zijn ogen opende zag ze de benkende kleur in zijn oog. Hoe vaak wel niet had ze hem gekalmeerd? Ja soms was het fout gegaan en soms liep het een klein beetje uit de hand waardoor ze haar zelfbeheersing ook verloor. Maar soms liep het wel goed af, vaak een beetje wild maar daar ging het niet om. Selena keek hem met haar donkere ogen aan die langzaam door al die tranen steeds lichter werden. Het was zo moeilijk om zichzelf te beheersen, natuurlijk kon haar kracht niet terug komen tot het drankje was uitgewerkt, maar haar spreuken die ze op zichzelf had gelegd vervaagde langzaam.  ’Kalmeer alsjeblieft,’ sprak hij zacht. ’Ik snap dat het misschien onwerkelijk is. Nee, het ís gewoon onwerkelijk. Maar… Ik leef. Mijn hart klopt. Mijn bloed stroomt.’ Selena zag zijn gebaar richting zijn hart en wou het liefste het voelen maar hield zich in, dit kon gewoon niet. Dit was tegen de natuur in!  ’Mijn zoon heeft een nauwe band met het hiernamaals. Het is zijn kracht. En op een één of andere manier heeft hij het voor elkaar gekregen doden volledig te doen herrijzen. " ze hoorde hoe zijn nerveuze lachje hem ontglipte. ’Als u me niet gelooft, mevrouw, dan geef me uw hand. Voel het zelf.’ helemaal gevoelloos legde ze haar hand tegen zijn keel waar Selena zijn hartslag zou kunnen voelen. En toen ze die voelde werden haar ogen groot. Dit was gewoon de druppel, vaag hoorde ze Aylan nog zeggen:  ’Wees alsjeblieft niet zo overstuur. Ik haat het om vrouwen te zien huilen..’ Maar Selena zette wankelend een stap naar achter en viel weer in de stoel. Ze staarde even recht voor zich uit voor ze net niet opsprong uit haar stoel 'Hoe bedoel je Nathan heeft dit gedaan?! Hoe...?! Wat...?!' en begon paniekerig te ijsberen. Dit kon gewoon niet, nee. Met een ruk draaide ze zich naar hem toe 'Om zo iets te doen is er een offer nodig, een pijn offer...zeg me niet...' Midden in de zin bleef ze haken. Met afschuw verbeeldend wat er wel niet allemaal gebeurd kon zijn. Haar bruine haar werd aan de wortels weer rood en met een dringend blik keek ze Aylan aan.

'Momenteel ligt hij bij me thuis. De beste doktoren in onze stad verzorgen hem. Hij heeft vannacht een middel gekregen, waardoor hij kalm slapen kan.' Reageerde Aylan, Selena's ogen werden weer groot en ze slikte. Ze wist dat sommige ene beetje talent hadden in het verzorgen van mensen maar de heksen bestede de grootste gedeelte van hun leven om mensen te verzorgen met kruiden en hun krachten! Zij moest diegene zijn die bij Nathan's bed zat en hem troostte, zijn wonden voorzichtig verzorgde en zijn koorts probeerde te verminderen. Dat was haar taak! Zij was zijn moeder en zij moest voor hem zorgen! 'Hoe ken je Nathan..?' Kijkt Aylan weer aan en lacht zacht 'Hoe ken ik Nathan...hoe ken ik nathan?' zegt ze zacht tegen zichzelf en lacht weer 'Nathan ken ik al van af de geboorde..Nee beter gezegd, ik kende hem sinds hij in mij zat.' haar haar werd steeds meer oranje en haar ogen werden lente groen.  'Grapje zeker..'  Hoorde ze Aylan mompelen en ze schudde haar hoofd 'Ik kwam voor de maandelijkse gesprek met Zephyr over mijn zoon..' zegt ze zacht en blijft hem nog steeds aankijken 'maar nu moet ik naar hem toe! Ik ben diegene die voor hem moet zorgen!' Zegt ze hoog en begint weer te ijsberen. Haar krachten zouden nog een aantal uur niet bruikbaar zijn. Welke kruiden zou ze nodig hebben? Welke mengsels zou ze moeten maken voor....voor wat..Hij heeft niet gezegd welke wonden haar zoon heeft...En om die te kunnen behandelen zou ze moeten weten hoe erg ze waren. Selena keek weer omhoog naar Aylan. 'Ik moet naar hem toe.' zegt ze zacht, zowat niet smekend. Zo langzamer hand werd haar bruine kleur haar weg gespoelt door het oranje dat er onder zat. Haar volle haar voelde zich weer vrij en krulde voorzichtig opzij bij de puntjes. Haar groene ogen straalde vol bezorgdheid maar als je haar goed kende zou je wel zien dat ze van binnen ook aan het nadenken was over dingen, over kruiden. Haar handen beefde lichtjes door al dit gebeuren. Het was gewoon zo veel in een keer, haar liefde was terug en haar zoon was ernstig gewonden. En als of dat niet genoeg was kwam er oude en vergeten tinteling achter haar hersens vandaan...