I remember you ||Aylan||

Selena zette zorgvuldig haar voeten op de grond, het was hier gevaarlijk om zo rond te lopen en eigenlijk had ze geen zin in dat haar ballerina's in de modder te verliezen. Selena was hier op zoek naar rust en ook wat kruiden die vaak op zulke gebieden groeide. Vandaag was een dag die ze nooit zo vergeten, een jaar geleden was haar moeder gestorven door een ziekte waar Selena's kennis niet genoeg voor was. Daarom was ze de laatste jaar zo erg bezig met kruiden zoeken en er middeltjes voor maken zodat de andere zo iets niet overkwam. Selena haalde adem en keek naar de grond op zoek naar enig teken van een plant. Terwijl ze zo liep en zich verdiepte in het zoeken schoten een paar bilden door haar geheugen, ze zag grote bruine ogen en een bos oranje haar waar de zon op scheen. Een kinderlijk lach kwam ergens ver uit haar verleden vandaan "Aye! Gaan we spele?" Dat was een stem van een klein meisje en Selena knipperde een paar keer met haar ogen, begon ze zich al te verbeelden.

||Aye!||

Waarom was hij hier ook alweer? Er was niets op dit gebied dat hem interesseerde. In zijn ogen was het niet meer dan een bedrieglijk lap grond. Het had niets kostbaars, geen aantrekkingskracht, helemaal niks. En toch liep Aylan over het terrein, voor zich uit starend, niet echt kijkend waar hij zijn voeten neerzette. Men zei wel dat dit verradelijk gebied was. Dat als je mis stapte dat je weg zou zakken, maar dat was niet waar de magiër naar luisterde. Of zich eigenlijk op focuste. Er was iets belangrijkers. Iemand was belangrijker. Deze nacht had hij beelden van vroeger gezien. Echt vroeger, toen hij nog een hummeltje was. Echter kwam Aylan daar niet alleen in voor. Een meisje was te zien, duidelijk jonger dan hem. De jongen wist precies wie die persoon was... Door die droom liep hij nu over het Marshland. Luisterend naar een innerlijke stem dat hij oostwaarts moest lopen, dat wat hij precies deed. Die stem leek gelijk te krijgen. Een vrouwelijke figuur stond daar, een figuur dat hij nu al enkele keren had gezien en er niets mee te maken wou hebben. Of nou ja... Eerder dwarszitten. 'Selena...' sprak Aylan zacht.

Selena probeerde zich te focussen en op zoek gaan naar de platen, wie weet zou ze met deze wel een paar sterke middeltjes kunnen maken. Je wist maar nooit of je geluk had en dit keer was haar kennis met planten een stuk groter dan het vorig jaar was geweest. Maar ze werd verstoord..Alweer maar dit keer niet door een gedachten maar door een energie die zich door zich heen voelde, een bekend energie van een persoon waar ze graag een bospad voorbij liep. Gelukkig had ze vanochtend nog een kalmering middel ingenomen zodat ze van binnen even rustig was, want de laatste tijd was het nog erger geworden van binnen, constant voelde ze de strijd in zich wat absoluut niet fijn was! 'Selena...' Hoorde ze achter zich en met een verveelde zucht draaide ze zich om en keek in bruine ogen...bruine ogen? Hoezo kwamen ze haar zo bekend voor? Iets in haar knaagde maar ze kon maar niet achter komen waarom die ogen haar zo bekend voor kwamen, natuurlijk had ze ie ogen eerder gezien bij hun vorige ontmoetingen maar dit leek wel uit haar verleden te komen? "Aylan... Das lang geleden dat ik je voor het laats heb gezien." In haar stem kon je een vleugje sarcastische toon horen.

God, hij leek wel een stalker. Alhoewel... Hun laatste ontmoetingen kwamen meer van haar af. Zij was een tijdje geleden op zijn land gestapt, en zij was degene die het meisje Blaze van hem "redde". Of eerder het voor haar opnam, haar beschermde. Precies wat een leider hoorde te doen. Dus dat nam Aylan haar niet kwalijk. Hij hoorde de verveelde zucht, gevolgt door sarcastische woorden. Alleen ging daar niet zijn aandacht naar uit. 'Ik weet het... Denk niet dat ik dit niet vervelend vindt,' reageerde Aylan, waarna hij eens diep adem haalde. 'Er is iets wat ik met je wil... Bespreken. Denk ik.' In zijn stem was een twijfeling te horen. Moest hij dit wel doen? 'Het.. Het zit me dwars.' Zich zo blootstellen was heel nieuw voor hem. Normaal zat er een muur om hem heen, was het onduidelijk wat nou precies door zijn gedachten ging. 'En of je er zelf nog wat van weet.' Aylan keek Selena afwachtend aan. Sellie...

'Ik weet het... Denk niet dat ik dit niet vervelend vindt,' reageerde Aylan, Selena trok haar wenkbrauw op, echt waar deze jongen leek net een stalker, eerst toen ze rustig kruiden zocht op zijn gebied...okee ze had kunnen verwachten dat ze hem zou tegen komen maar alsnog...En toen op hun gebied met zijn mannen...En nu weer hier..Serieuze, had deze jongen geen leven ofzo? 'Er is iets wat ik met je wil... Bespreken. Denk ik.' In zijn stem was een twijfeling te horen. Ze trok haar wenkbrauw op en keek naar Aylan, wat moest de leider van de Magiërs met haar bespreken? 'Het.. Het zit me dwars.' Selena bleef hem nog steeds afwachtend aankijken en terwijl ze zo keek viel het haar op hoe de zon zijn bos oranje haren bescheen...Zou haar verbeelding een stukje uit haar verleden geweest kunnen zijn? Of was ze echt gek aan het worden door haar gespleten persoonlijkheid. 'En of je er zelf nog wat van weet.' Selena zette een paar stappen dichter bij en keek naar Aylan 'Ik zou niet weten wat ik zou moeten weten...Tenminste wat jij in gedachten hebt.' Zei ze kalmpjes en keek naar Aylan 'Wij heksen beschikken niet over de kracht om gedachtes te lezen...Dus je zult mij echt moeten vertellen wat ik mij zou moeten herinneren.' Ergens had er een plagend toon in haar stem geklonken, dat gebeurde wel vaker had Selena gemerkt, haar 1e persoonlijkheid voelde zich veilig bij deze magiër op één of ander manier

Hoe moest hij nou beginnen? Wat moest hij precies zeggen? Straks herinnerde ze zich het helemaal niet meer en lachte ze hem uit, verklaarde ze hem voor gek. Het was namelijk lang geleden dat ze met elkaar om waren gegaan. Ze waren nog kleuters, van die kleine jankende kinderen. Zij was nog jonger geweest dan hem, en hij herinnerde zich ook niet zo heel veel, maar genoeg om te weten dat dat meisje, Sellie, Selena was. Er bestond geen andere kans. Die groene ogen, de match van haar gewone en bijnaam. Aylan zag hoe ze een paar stappen dichterbij zette. 'Ik zou niet weten wat ik zou moeten weten...Tenminste wat jij in gedachten hebt.' Hij keek haar aan, zich nu meer zorgen makend hoe hij nou moest beginnen. Wat had hij zich nou weer op de hals gehaald? 'Wij heksen beschikken niet over de kracht om gedachtes te lezen...Dus je zult mij echt moeten vertellen wat ik mij zou moeten herinneren.' Dit vond de magiër niet grappig, want hij had de plagende toon opgemerkt. Ze moest het serieus gaan nemen, echt waar. Als ze hem nú al zou lagen, wat zou haar reactie dan wel niet zijn? Lichtjes schudde Aylan zijn hoofd. Gewoon eerlijk zijn, voor één keer. Een tijdje zweeg de jongen, starend naar de grond. 'Sellie,' zei hij toen, waarna hij haar diep in de ogen aankeek. 'Dat is hoe ik je vroeger noemde toen we samen gingen.. Spelen.' Als hij eerlijk was, had hij geen idee meer wat ze toen allemaal hadden gedaan. 'Zeg niet dat je je dat niet meer kan herinneren, ondanks dat het lang geleden is.'

Selena probeerde de herinneringen die bij haar naar boven probeerde te komen te negeren. Het was vast haar fanatasie die zich weer eens liet spelen. Selena keek afwachtend naar Aylan die een tijdje stil was en naar de grond staarde. 'Sellie,' Hoorde ze en van die woorden zette ze een stap naar achter, het kon niet waar zijn, het kon gewoon niet waar zijn! Ze zag hoe hij in haar ogen keek en ze slikte. 'Dat is hoe ik je vroeger noemde toen we samen gingen.. Spelen.' Ze wou knikken, ja ze herinnerde de kleine jongen zich die haar naam keihard riep maar ze hield zich in, ze hield zich in om niet te knikken om niet nog stapen dichter bij te zetten. 'Zeg niet dat je je dat niet meer kan herinneren, ondanks dat het lang geleden is.' Selena slikte en dacht na, wat zou ze beter kunnen zeggen? Ze keek wat om zich heen om zeker te weten dat er niemand was 'Aye....De kleine jochie met een bos oranje haar...' Zei ze zachtjes en zette nog een paar stappen naar voren 'Wie had ooit gedacht dat je een leider zou worden.' Zei ze zachtjes en schudde haar hoofd. Natuurlijk had haar moeder later toen ze 8 was verteld dat ze met een kleine magiër had gespeeld maar ze wist niet of Aylan daar ook op de hoogte was op zijn leeftijd.

Geen gelach, geen grijnzende blik, herinnerde ze het zich? Herinnerde ze hém? Hun uren dat ze samen waren? Aylan probeerde iets van haar gezicht af te lezen wat haar zou kunnen verraden, of nee... Wat hem zou vertellen wat ze nu dacht. Wat voor gevoel ze nu had. Misschien zou ze toch kwaad worden, omdat ze zich het misschien niet wil herinneren. Toen waren ze best goeie vrienden geweest maar dat was nu wel anders. Hij had haar zo erg gehaat en nu... Nu hij zeker wist dat zíj Sellie was leek die haat wat te zakken, wat tot rust te komen. Aylan wou dat niet. Hij wou die haat behouden, het gebruiken in de strijd. Alleen ging zijn gevoel zijn eigen gang, er zaten geen teugels aan die je kon sturen. 'Aye....De kleine jochie met een bos oranje haar...' Aye, ja dat was zijn bijnaam. Dat hij dat weer vergeten kon... Het was geen naam dat gauw voorbij kwam zeilen. Aylan keek toe hoe ze dichterbij kwam, waardoor hij haar zachte woorden kon horen. 'Wie had ooit gedacht dat je een leider zou worden.' Nu moest hij even glimlachen. 'Wel, hetzelfde geldt voor jou... Van hoe roekeloos je toen was naar... Nu.' Hij wendde zijn blik van haar af. 'Ongelooflijk... Samen gespeeld vroeger en dan in deze... Situatie zitten.'

Selena keek naar de gezicht van Aylan, ergens begon ze te begrijpen hoezo ze zich veilig voelde bij hem in de buurt. Toen hij haar woorden hoorde zag ze die glimlach...Die schattig glimlach! 'Wel, hetzelfde geldt voor jou... Van hoe roekeloos je toen was naar... Nu.' Hij wendde zijn blik van haar af. 'Ongelooflijk... Samen gespeeld vroeger en dan in deze... Situatie zitten.' Selena kon het echt niet laten om niet te grijnzen 'Tja, beste leiders groeien samen op! Dat kun je niet ontkennen.' Zei ze plagend en keek naar de lucht..Nu ze wist dat het geen verbeeldingen was kwamen een paar kleine herinneringen door haar heen. Maar vooral een heel vervelend melodietje die naar boven kwam. Ze knipperde met haar ogen en keek naar Aylan 'Toen was ik echt jong en jij ook....Maar later zagen we elkaar niet meer..' Haar latste woorden waren zacht en twijfelend en ze keek weg. Selena wist niet hoezo ze toen plotseling elkaar niet meer zagen maar het gebeurde op de ene dag naar de andere dat ze plotseling Aye niet meer zagen.

'Tja, beste leiders groeien samen op! Dat kun je niet ontkennen.' Wat een ego ineens! Toch moest Aylan er wel om lachen. Maar wat was tegenwoordig een goeie leider? Iemand die gaf om zijn mensen? Voor ze zorgden alsof het hun eigen kinderen waren? Want als dat zo was, zou hij zakken op het laatste gedeelte. Ja, hij zou hen beschermen als dat nodig was maar hij zou nooit echt voor ze gaan zorgen. Het waren volwassen mannen, het grootste gedeelte waren nog ouder dan hem en ze wisten heel goed hoe ze voor zichzelf zorgen moesten. 'Ja, misschien wel.' sprak Aylan, zacht grinnikend. 'Toen was ik echt jong en jij ook....Maar later zagen we elkaar niet meer..' Ah... Dat herinnerde ze zich ook nog. Even zweeg hij, kijkend naar haar terwijl zij haar blik afwendde. Het klopte dat ze elkaar ineens niet meer zagen. De eerste jaren na hun "scheiding" wist hij de reden ervan niet, totdat hij het vroeg toen hij een jaar of twaalf was. Zijn vader weigerde het eerst te vertellen maar uiteindelijk gebeurde het toch. 'Ja... Herinner je die man nog die altijd met me mee was?' Een paar seconden stilte. 'Die man bleek een romance te hebben met één van de heksen en omdat hij op mij moest passen, nam hij me mee naar jou. Helaas kwam mijn vader erachter en... Vermoorde hem.' Aylan zuchtte eens bij die gedachten.

Selena hoorde ham lachen en genoot even van dat geluid dat in haar oren kwam. Vroeger had ze vaker zo een lach gehoord toen ze klein was maar ja dat was het verleden. 'Ja, misschien wel.' sprak Aylan, zacht grinnikend. Selena grijnsde en keek naar Aylan, een vervelend deuntje bleef in haar kop zitten. Toen ze zei dat ze het raar vond dat ze elkaar niet meer zagen zag ze hoe Aylan zijn blik ergens anders richte...Wat wist hij? Of wat wist zij niet? 'Ja... Herinner je die man nog die altijd met me mee was?' Een paar seconden stilte. 'Die man bleek een romance te hebben met één van de heksen en omdat hij op mij moest passen, nam hij me mee naar jou. Helaas kwam mijn vader erachter en... Vermoorde hem.' Aylan zuchtte eens bij die gedachten. Selena kon het niet laten om te slikken en begreep plotseling waarom haar moeder zo verdrietig was geweest. Ze keek weg terwijl ze nadacht, als de magiërs het toen wisten zouden de heksen het ook geweten hebben? Nee dat zou niet kunnen want anders was haar moeder gestraft geweest. Uiteindelijk keek Selena naar Aylan en haalde haar hand door haar haar 'Nouja, je weet maar nooit waar de cupido pijl terecht komt.' Zei ze met een blos en keek in zijn bruine ogen. Ze zette een paar stappen naar voren en keek om zich heen, een herinnering kwam haar hoofd binnen een klein herinnering en ze moest lachen 'weetje nog je bizarre idee van jou? Met het dansen?' vroeg ze met een glimlach.

Ze slikte. Had het ze zich herinnerd? Wist ze toevallig met welke heks die man een relatie had gehad? Nee, haast onmogelijk. Ze was zo klein toen. Als hijzelf het al niet herinnerde, wat zou zij zich dan wel niet allemaal vergeten hebben? Nu ze ouder waren leken die twee jaar wel niks, maar destijds was dat een heel verschil. Dat waren de tijden geweest dat je allerlei dingen leerde. Hij had twee jaar voorsprong op haar gehad. Toch kon hij niet echt plaatsen waarom je vroegere herinneringen vergat. Was het puur omdat ze echt jong waren? Of kwam het doordat het toen en drukke tijd was? Elk jaar gebeurde er zoveel... Was dat teveel voor kinderhersens om het allemaal te onthouden? 'Nouja, je weet maar nooit waar de cupido pijl terecht komt.' Aylan zag de blos die op haar gezicht lag en moest even glimlachen. Cupido. Vele kinderen, met name de vrouwen, hadden het daarover gehad. Zou dat wezen echt bestaan? Vast niet... Daarvoor dacht hij wat te nuchter maar goed. 'Precies... Je hebt er geen controle over.' Liefde was iets wat gebeurde. Het moest niet worden gedwongen, zoals bij de meeste adellijke wezens gebeurden. Dat hun ouders hun bloedlijn persé "goed" wouden houden en daarom hun kind dwongen met een ander te trouwen, zonder dat ze van elkaar hielden. Godzijdank had Aylan daar niet mee te maken. Plots hoorde hij haar lachen, en vroeg zich af waarom ze ineens lachte. Was er iets gebeurt wat hij niet mee kreeg? 'weetje nog je bizarre idee van jou? Met het dansen?' Enkele seconden dacht hij na, tot het in zijn gedachten schoot. Lachend schudde hij zijn hoofd. 'Alsjeblieft, herinner me er niet aan,' lachte hij. Te beschamend. 'Dat was gewoon een idioot idee, vraag me niet hoe ik erop kwam.' Hij wreef in z'n nek. Ja dat dansen... Mooie tijden. 'Hoe weet jij dat nog?'

Waarom glimlachte hij toen ze bloosde? Zag ze er zo erg uit? Dat zou ze ook nog is echt geloven, want met haar rood/oranje haar en haar rode wangen er bij zouden vast vreselijk uitzien. 'Precies... Je hebt er geen controle over.' Selena zuchten, tja dat waren mannen hé, die boeide niks over zulke dingen terwijl zij vroeger verhalen over had gehoord en hoewel zij ook mengels en planten kende die voor liefde konden zorgen...toch liet ze alles zijn gang gaan, het zou vals zijn iemand te beïnvloeden..Toen ze vroeg of hij zich kon herinneren van het dansen zag ze dat hij een paar seconden nadacht waar ze het overhad. Maar toen hij het doorhad zag ze hem lachen en zijn hoofd schudden. 'Alsjeblieft, herinner me er niet aan,' lachte hij. Te beschamend. 'Dat was gewoon een idioot idee, vraag me niet hoe ik erop kwam.' Selena kon het echt niet laten om hem te plagen, ze ging recht tegen over hem staan en grijnsde 'tja, wat had je anders van je verwacht hé' Zei ze grijnzend. 'Hoe weet jij dat nog?' Selena keek naar Aylan 'Zo iets kun je niet vergeten plus dat deuntje zit de hele tijd in mijn kop.' Zei ze plagend en zonder nog over na te denken zette ze een stap naar voren 'weet jij er nog iets van?' vroeg ze zachtjes en nam zonder het door te hebben en legde zijn hand op haar heup waar hij hoofd en nam met de andere hand zijn hand, ze keek diep in zijn ogen 'EN durf je het aan Aye?' vroeg een kinderlijk stem en haar ogen twinkelde.

Nee! Ze hadden het over het verkeerde onderwerp. Aylan kon aan Selena's gezicht zien dat ze hem hiermee ging plagen, iets waar hij niet zo best tegen kon. Niet dat hij dan kwaad zou worden of zo, maar eerder onzeker, van zijn stuk gebracht omdat hij dan in de zeik genomen werd. Hij wist wanneer zoiets gebeurde en toch moest hij op alles reageren, dat wat ze die mensen dan juist leuk vonden. Eigenlijk zou hij hen moeten kunnen negeren, alleen dat kon hij niet. Dat zat niet in zijn karakter. Selena was recht voor hem gaan staan, terwijl hij haar gezicht probeerde te lezen. Wat zou er in dat hoofdje rond gaan? 'tja, wat had je anders van je verwacht hé' Njah, daar had ze een punt. Zoiets was inderdaad moeilijk te vergeten. Zeker omdat ze toen zo klein waren. Zag je het al voor je? Twee van die kleine koters die aan het dansen waren. 'Zo iets kun je niet vergeten plus dat deuntje zit de hele tijd in mijn kop.' Dat deuntje! Hoe ging die ook alweer? Amai, dat was dan weer een detail dat Aylan wel vergeten was. 'Jij kent dat deuntje nog... Laat hem eens horen.' Nu had hij ook plagend geklonken, totdat hij haar handen om de zijne voelde. De één werd geplaatst op haar heup, de ander in haar hand. 'EN durf je het aan Aye?' Die twinkeling in haar ogen zei hem dat ze het meende, dat hem nu niet pestte. Nee, eerder uitdagend. 'Nou... Het is echt heel lang geleden dat ik zo... Gedanst heb.' Sprak Aylan naar de waarheid. De laatste keer was zo'n vijf jaar geleden, op de verjaardag van een familielid. Hij greens. 'Maar prima.'


|| Ik laat het aan jou over, kan die dans totaal niet xD ||

'Jij kent dat deuntje nog... Laat hem eens horen.' Had ze nou een plagend toon gehoord? Ooh man wat klonk die grappig van hem! Ze grinnikte 'geloof me, het is een vervelend deuntje die je in je hoofd blijft houden.' Zei ze met een grijnsje maar neuriede het toch, als hij er mee vervloekt wou worden? Dan mocht hij het best van haar horen. 'Nou... Het is echt heel lang geleden dat ik zo... Gedanst heb.' Ze kon de waarheid proeven en haalde haar schouders op. 'Nou en, ik heb hem ook jaren geleden gedanst!' Zei ze met een grijns en keek nog steeds met een uitdagende blik in haar lente groene ogen, ze merkte nu veel meer hoe veilig ze zich eigenlijk bij deze magiër voelde, hij voelde niet echt als een bedreiging zo als haar andere kant het van haar zag. Hij greens. 'Maar prima.' Selena begon het deuntje weer te neuriën en voelde hoe Aylan begon te lijden en haar lichaam moest zich even aanpassen maar al gauw wist ze weer alle passen die ze moest dansen. Hoewel ze wist dat dit dans vol met passie en vuur gedanst werd was er wel steeds een grijns op haar gezicht, vooral omdat sommige beelden door haar heen schoten van kleine Aylan met een bos oranje haar die haar probeerde te leren dansen.

|| ik ken hem ook niet helemaal en dan alleen hoe ik het moet dansen xD Maar hier ene klein filmpje:
https://www.youtube.com/watch?v=1QAyGQ_Yzk8 ||

Bestond er een kracht waarmee je tijd terug spoelen kon? Want dat had Aylan dat gedaan. Geen lange tijd achteruit, maar een minuutje. Gewoon om zijn woorden terug te nemen om dat deuntje aan te horen. Als iets in je hoofd bleef zitten was verschrikkelijk. Het irriteerde je niet alleen jezelf maar ook de mensen om je heen, omdat ze ook dat deuntje aan moesten horen. Aylan luisterde naar haar geneurie en knikte eens. Ja, nu kwam het een beetje naar boven borrelen. Al kon hij niet zeggen dat het een vreselijk deuntje was. Misschien kwam dat nog, later, wanneer het wat langer geklonken had. 'Nou en, ik heb hem ook jaren geleden gedanst!' Goed, dan zaten ze ongeveer op hetzelfde niveau. Beter van, dan hoefden ze niet al te snel te beginnen. Gewoon kalm aan, om het ritme weer in gevoel te krijgen, de passen weer kunnen herinneren. De passen... Ze leken zo gemakkelijk, appeltje eitje, maar als je het deed zou je beseffen dat het een stuk zwaarder was dan het eruit zag. Nadat Aylan instemde en hij haar geneurie hoorde, kwam zijn lichaam in beweging. Niet al te snel, niet super sloom. Na jaren "alleen" te zijn geweest, was het moeilijk op een dans dat bestond uit twee personen. Ze moesten elkaar vertrouwen, elkaar volgen. Twee lichamen moesten één ziel creëren en dat was moeilijk. Zeker als je gewend was om individueel te leven. Na enkele minuten ging het beter, soepeler. Ondanks dat richtte Aylan zich meer op de manier hoe hij zijn voeten neerzette dan met het idee dat hij nu met de vijand stond te dansen. Op enkele punten keek hij Selena aan, glimlachend. Tot hij plots zijn voet op een verkeerde plek plaatste. Bijna tot aan zijn enkel zakte hij weg. Even gleed zijn blik naar beneden, en bemerkte toen dat hij Selena nog steeds vast had. 'Niet echt de perfecte plek,' mompelde hij, terwijl hij naar haar keek met een lichte kleur op zijn wangen.

Dit was een dans vol met passie en pit samen met je partner waar je elkaar vertrouwde. Het moest eerst rustig gestart worden en ze probeerde er ook op te letten om haar voeten goed neer te zetten want dit was een gevaarlijk terrein maar ondertussen keek ze wel recht in de bruine kijkers van Aylan. Selena genoot van elke moment wanneer Aylan haar aankeek, die glimlach stond prachtig op zijn gezicht. Maar toen Aylan zijn voet verkeerd neerzette en hij plotseling tot in zijn enkel wegzakte. Ze greep hem wat steviger vast om te voorkomen zodat ie omviel of zo iets dergelijks. 'Niet echt de perfecte plek,' mompelde hij, terwijl hij naar haar keek met een lichte kleur op zijn wangen. Die.rode.wangen. Ze waren super schattig en Selena kon het niet laten om een "aah" te laten horen, toen ze dat merkte werden haar eigen wangen ook rood en ze lachte verlegen. 'Sorry maar je bent toch ook zo schattig met die rode wangen!' floepte uit haar mond en ze werd nog roder en ze liet hem gauw los 'ja...eehmm...Dat was niet slim om hard op te zeggen.' Zei ze en durfde Aylan niet meer aan te kijken.

Die 'aah' zorgde ervoor dat de kleur op zijn wangen nog roder werd. Het ging onbewust, maar Aylan voelde ze wel gloeien. Nee! Die vreselijke kleur moest weg, dat was te beschamend. En blijkbaar had Selena dat ook. Haar wangen kleurden ook langzaam rood, wat hem weer deed grinniken. 'Sorry maar je bent toch ook zo schattig met die rode wangen!' Nu schoot hij in de lach. Door de jaren heen had hij veel complimenten of kritiek gehad, alleen dit sloeg alles. Niemand had ooit het lef gehad dat te zeggen. Of niemand dacht gewoon zo zoals Selena. Hij voelde hoe ze hem gauw los liet en haar hoofd nog roder kleurde. 'ja...eehmm...Dat was niet slim om hard op te zeggen.' Lachend keek Aylan haar aan. Een vreemde, maar positieve situatie weer. Zijn wijsvinger legde hij onder haar kin en tilde haar hoofd wat op. 'Hé, dat was een leuk compliment hoor!' zei hij vrolijk, terwijl zijn kleur alweer verdween. Eerst had hij zich ongemakkelijk gevoelt, misschien wat gespannen om dit onderwerp en nu, nu was dat compleet weg. Steeds meer begon hij zich op z'n gemak te voelen. Hij liet haar kin los, waarna hij zijn enkel lostrok. Zo scheef staan was niet echt comfortabel. 'Of je moet met "niet slim" de goden bedoelen, maar goed, daar horen we niet zoveel meer van.' Wat beter was. Het laatste waar Aylan zin in had was een strijd. Een slagveld voor bloed en bezaaid met de dood. Hij grijnsde. 'En trouwens, je ziet er ook niet slecht uit met rode wangen hoor.'

Dit was tch gewoon erg voor woorden? Hoezo moest ze het weer uitfloepen dat hij er schattig uitzag. Selena hoorde Aylan grinniken en ze voelde haar wangne nog iets rder worden. Ze keek weg van zijn gezichht naar de grond en hoorde hem lachen. Een lach ie haar even verwarmde.Een wijsvinger kwam oner haar kin en haar hoofd werd ies opgetild. 'Hé, dat was een leuk compliment hoor!' zei hij vrolijk, selena glimlachte wat terwijl ze zich ontspande en zag hoe hij haar losliet en zijn enkel los maakte. 'Of je moet met "niet slim" de goden bedoelen, maar goed, daar horen we niet zoveel meer van.' Selena zuchten en keek naar de hemel na zijn woorden, ze had geen zin in en groot gevecht hoewel haar andere kant er naar koesterde om een strijd tegen magiërs te gaan voeren. 'En trouwens, je ziet er ook niet slecht uit met rode wangen hoor.' Die woorden lieten haar even opkijken en ze snoof 'Zker zo leuk als ene tomaat? Kom op zeg, met mijn rode haar er bij zie ik er niet uit!' Zei ze geërgerd en ze keek weg van Aylan.

Blijkbaar beviel zijn opmerking haar niet zo, of ze wilde het niet geloven. 'Zker zo leuk als ene tomaat? Kom op zeg, met mijn rode haar er bij zie ik er niet uit!' Hoewel ze geërgerd klonk, schoot Aylan weer in de lach. Typisch vrouwen, altijd zorgen maken over hun uiterlijk en of ze er wel goed uitzagen of niet. 'Nou, nou,' begon hij. 'Niet zo negatief zeg. Tomaten zijn rond weet je wel, en belachelijk klein. Je lijkt er totaal niet op. Zelfs niet met rode wangen.' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Tenslotte zou ik nooit tegen een tomaat zeggen dat ze er leuk uit zien.' Nee, tomaten waren absoluut niet zijn favoriet. Vreselijke groentes, met een vieze smaak. Oké, in sommige gerechten waren de tomaten best lekker, zolang er andere smaken bij in zaten die die tomaten smaak wat camoufleerde. Al waren het wel geweldige groentes om ermee te gooien, wist hij nog van vroeger. Toen hij achterna gezeten werd door de kok omdat hij eens gesnoept had, had hij een paar tomaten gegooid. Kinderachtig misschien, maar effectief was het wel. 'Je verbaasde me wel met de dans... Ik bedoel, dat je het nog zo goed weet.'

Selena hoorde hem lachen, god wat was dit toch gênant! 'Nou, nou,' begon hij. 'Niet zo negatief zeg. Tomaten zijn rond weet je wel, en belachelijk klein. Je lijkt er totaal niet op. Zelfs niet met rode wangen.' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Tenslotte zou ik nooit tegen een tomaat zeggen dat ze er leuk uit zien.' Selena grinnikte om zijn woorden en zag al heelmaal voor zich hoe Aylan een tomaat voor zich hield en zij dat die tomaat er prachtig uitzag. Ze keek naar Aylan in zijn bruine kijkers. 'Je verbaasde me wel met de dans... Ik bedoel, dat je het nog zo goed weet.' Selena schudde even haar hoofd om alles op een rijtje te zetten en voelde druk in haar hoofd komen, het was nog licht en dus trok ze zich er niet veel van aan 'Nou jij kan er ook nog redelijk wat van!' Zei ze met een grijnsje en liep wat van hem vandaan. Toen viel haar blik op een plant die verstopt was tussen de stenen. Selena liep op hem af en nam haar dolk. Heel voorzichtig sneed ze de plant los en stopte het in een zakje terwijl ze opstond. Ze haalde wat plukken uit haar gezicht weg.

'Nou jij kan er ook nog redelijk wat van!' Nu moest Aylan toegeven dat die passen vanaf zijn zesde levensjaar door zijn gedachten hadden gespookt. Enkele keren was het voorgekomen in dromen, al was dat moeilijk te herinneren. Wat hij best jammer vond. In de nachtelijke fantasie gebeurden er zoveel vreemde, achterlijke dingen en meestal was je het de volgende ochtend vergeten. Stilletjes had hij toegekeken hoe Selena een plantje tussen de stenen wegsneed. Was dat alles wat heksen deden in hun vrije tijd? Kruiden zoeken en daarmee dingen maken? Of zouden ze zich ook met andere bezigheden bezig houden? Lang waren die wezens zijn vijanden en toch, ondanks al die jaren, wist hij maar zo weinig over hen. 'Vertel me eens... Is dat echt wat jullie de hele dag doen?' vroeg Aylan, lichtelijk nieuwsgierig. 'De hele tijd plantjes plukken en daar verschrikkelijke dingen van maken?' Tsja, in de ogen van een magiër betekende zo'n brouwsel nooit veel goeds. Ze waren of giftig, of donders gevaarlijk, of gemeen. Hij had weinig "werk" van hun gezien dat eens goed uitpakte. Dat iets positiefs was. Oké, voor heksen zouden de krachten van de magiërs ook een hel zijn. Het was algemeen bekend dat ze meer vernietigden dan herstelden. 'Vat het niet te persoonlijk op alsjeblieft,' mompelde hij nog wel.

'Vertel me eens... Is dat echt wat jullie de hele dag doen?' vroeg Aylan, lichtelijk nieuwsgierig. 'De hele tijd plantjes plukken en daar verschrikkelijke dingen van maken?' Selena grinnikte om zijn vraag, tja elke keer als ze elkaar zagen was ze naar iets opzoek maar de leven van een heks was veel groter dan alleen maar planten, ja ze waren vaak bezig met planten maar daar maakte ze vele dingen van zo als medicijnen of juist gif... Maar verder bestede ze hun tijd aan trainen of iets voorzich zelf en zij..tja zij moest ceremonie's klaar maken, naar heksen luisteren die iets te zeuren hebben, speciale gelegenheden bij houden en ga zo maar door...zucht...Wat moest ze toch veel doen... 'Vat het niet te persoonlijk op alsjeblieft,' mompelde hij nog wel. Selena knipperde met haar ogen en glimlachte naar Aylan terwijl ze weer terug naar hem liep "Nee hoor, we hebben ook andere dingen te doen, maar kruiden zoeken laat mij ontspannen, even weg van al het gezeur.' Zei ze met een grijns en stopte voor hem. 'en jullie dan? Zijn jullie niet de hele tijd dingen aan het vernietigen? Of hebben jullie ook andere hobby's?' vroeg ze plagend en keek naar Aylan, har blik stond kinderlijk maar ook plagend terwijl in haar achterhoofd de druk steeds een beetje steeg.

Ze kwam weer dichter naar hem toe, en zijn ogen volgden haar bewegingen rustig. Ergens voeld ehij een angst voor haar, soms was ze zo wisselvallig alsw het weer, maar tegelijkertijd voelde hij zich ook op z’n gemak, ontspannen. Het waren gemengde gevoelens en Aylan wist niet best naar welke van de twee hij luisteren moest. Toch probeerde hij zich zo koel mogelijk te houden, probeerde hij zo weinig mogelijk argwaan te wekken. In tijden dat het rustig was, had hij geen zin in nog meer strijd. Aan de ene kant wilde hij de vijanden te vriend houden, zich wat meer in hen te verdiepen, maar aan de andere kant wou hij ook hun leven nemen, ze duidelijk maken dat onze rassen meer ruimte nodig hadden. ‘Nee hoor, we hebben ook andere dingen te doen, maar kruiden zoeken laat mij ontspannen, even weg van al het gezeur.' Ooh, ze deden dus ook nog wat anders! Aylan kon wel begrijpen –als het haar kalmeerde- dat ze dat dan zou gaan doen, zodra ze de tijd ervoor had. Leider wezen van een groep was niet gemakkelijk. De ene persoon had een moeilijkere karakter dan de ander. En met hen allen moest je rekening houden. Toch kon je niet iedereen tevreden stellen. Altijd zal er wel een persoon zijn die zou gaan lopen zeuren om de keuze die je hebt gemaakt. ’Als jou dat kalmeert..’ Aylan wendde zijn blik van haar af. . 'en jullie dan? Zijn jullie niet de hele tijd dingen aan het vernietigen? Of hebben jullie ook andere hobby's?' Zachtjes grinnikte hij. ’Nee, we trainen hard de laatste tijd… Ook alleen omdat de mannen een goeie indruk willen maken op de godin. En verder doet iedereen zijn eigen ding. De één feest, de ander zit achter de vrouwen aan.’

’Als jou dat kalmeert..’ Aylan wendde zijn blik van haar af. Selena grinnikte en haalde haar hand nog is door haar haar. Het druk achter haar achter hoofd werd steeds erger en ze vroeg zich af of ze het kalmeer middeltje bij zich had. Zachtjes grinnikte hij. ’Nee, we trainen hard de laatste tijd… Ook alleen omdat de mannen een goeie indruk willen maken op de godin. En verder doet iedereen zijn eigen ding. De één feest, de ander zit achter de vrouwen aan.’ Selena grinnikte zachtjes om zijn woorden 'Tja, jullie hebben soms geen andere gedachten hé.' Zei ze met een grijs, ja ze hadden een paar menselijke mannen in de groep maar die waren er vooral om jezelf er mee te vermaken en voor voortplanting als ze de andere rassen maar niks vonden. Selena pakte haar kleine buidel en bekeek de inhoud...Waar was dat ding toch? Ze had het toch wel meegenomen? Haar ogen werden iets donkerder en ze keek naar Aylan 'Das het voordeel, wij vrouwen begrijpen elkaar beter zonder discipline, maar mannen zijn te dom om elkaar beter te begrijpen zonder er een tijdje mee te hebben geoefend of gemarcheerd!' Zei ze gladjes met een vals glimlach en haar ogen twinkelde. Met veel moeite keek Selena weer in haar tasje waar ze nog steeds haar flesje niet vond. Ze kon net gevloek in haar mond houden voor het er uit floepte, ze moest hier weg "het spijt me..Maar ik moet er vandoor..." Zei ze haastig en zette een paar stappen naar achter terwijl haar ogen van kleur veranderde.