Old news but you know that Aylan

Wat was er nu heerlijker dan de duisternis om je heen? Nu lag hij nog lekker lui op de bank met een dochter van Aylan‘s groepje. Wanneer iemand hem niet goed kende leek het alsof hij ze hypnotiseren kon met zijn robijn rode ogen, maar niets was minder waar. Raven bezat net als elke vampier geen magiesche krachten, maar kennelijk had die griet een duistere voorliefde voor Vampiers gehad? Ze had een verliefde obsessie voor hem. Niet dat Raven het erg vond haar in het kasteel altijd bij zich te hebben en soms wanneer ze een wandeling wilde maken dat hij met haar mee ging. Het hoorde allemaal bij zijn slingse plannetje om Aylan kwaad te maken. Hij luisterde enkel naar de godin. Wanneer die zou bevelen dat hij met zijn bezigheden stoppen moest zou hij hoewel met tegenzin stoppen met Aylan te treiteren, maar het was gewoon zo veel fun! Maria de dochter van Aylan‘s mannen was geen vampier en dat zou doodzonde zijn. Ze droeg een speciaal zeldzaam bloed in haar aderen. Raven voeden zich wel van haar, maar wist ook wanneer te stoppen hoewel het soms verdomde moeilijk was!!! Nu sliep ze half over zijn borst liggend terwijl Raven naar haar slapende gezicht keek en haar lange gouden lokken zachtjes streelde. Raven glimlachte zacht bij de gedachten van hoe furieus Aylan wel niet zijn moest? Die gedachten gaven hem plezier tot zijn rechterhand Simon binnen gestormt kwam. Raven voelde hoe het meisje van 20 jaar schrok, maar Raven werkte zich overeind en keek Simon kil aan. Deze vertelde dat er weer eens jonge weerwolf pups op hun teretorium rotzooi aan het schoopen waren. Raven gromde en zei beleeft tegen Maria in het kasteel te blijven. Samen met Simon gingen ze naar de plek en toen ze hen zagen schrokken de pups. De vorige keer was Raven niet zachtzinnig geweest. Hij grijnsde toen ze luidkeels vluchten. 'Altijd hetzelfde met die beesten, hang maar schedels op misschien dat ze het dan begrijpen.' zijn toon was hard en kil. Simon knikte en vertrok. Zelf begon Raven rustig richting Misty Valley te lopen.

Aylan was zich ervan bewust dat een dochter –van één van zijn trouwste leden nog wel- met die bloedzuiger omging. Vaker daar in dat kasteel zich bevond dat in zijn eigen stad. Lang had de magiër zich stil gehouden, had ergens gehoopt dat ze of dood zou zijn, of zou inzien dat het bij die vampiers echt niet beter was. Maar helaas. Die beste Maria begon steeds meer op een verrader te lijken, ondanks dat vampieren en magiërs aan dezelfde kant staan. Beide soorten waren volgelingen van Shanaris, de godin van Akaenas. Beide soorten stonden aan dezelfde kant. Alleen betekende dat, dat ze elkaar ook moeten mogen? Dat ze vrienden van elkaar moesten zijn? Persoonlijk vond Aylan van niet, hoewel hij nooit zou laten merken dat hij iemand niet mocht. Kwaad worden werd hij vrijwel nooit, nou ja het was nooit aan hem te zien. Zijn gezicht had altijd één uitdrukking. Rustig, beheerst. Enkel zijn ogen konden soms wat meer verraden. Een zucht rolde over Aylan’ dunne lippen. Het werd eens tijd dat die Maria gestraft werd en niet te vergeten, Raven moest ook een duidelijke waarschuwing krijgen. Hij kon die kerel niet langer zijn gang laten gaan. Deze keer had zijn geduld bijna z’n limiet geraakt, iets wat ook niet vaak gebeurde.
De magiër had zijn stad verlaten, was vertrokken naar het territorium van Raven –wat overigens niet ver weg was-. Een soort gevoel vertelde hem waar de vampieren leider rondzwierf. Het was zijn onderbewuste, dat waar hij haast automatisch naar luisterde, op reageerde. Dan maar eerst naar Raven toe. Maria zou later komen, wanneer de waarschuwing gegeven was. Geruisloos bewoog Aylan zich voort. Zelfs de zwarte ijzeren ketting om zijn arm maakte geen geluid. Wat hem nu nog verraden kon, was zijn eigen geur. Een figuur doemde op in zijn gezichtsveld. Witte haren, bleek gezicht. Ongetwijfeld Raven. Hij liep door, tot hij op een zekere twee meter afstand stond. ‘Raven… Le Thore,’ sprak hij, ijzig koel. Eén bruin oog priemde tussen de oranje lokken van zijn haren vandaan, gericht op de vampier. ‘Je hebt iets… Wat van mij is.’ Dat was precies hoe hij die Maria zag. Ze was niets meer dan een waardeloos mens, dat hem toebehoorde. Ze maakte deel uit van zijn soort. Zijn organisatie, ook al was ze niet veel waard. 'En ik wil het terug.'

Raven glimlachte zacht toen hij de geur van Aylan rook. Kwam hij dan eindelijk? Zijn blik gleed door het duister zodra hij de woorden van Aylan hoorde. 'Ach je kent mijn naam nog? Hoe schattig.' zei Raven zacht, maar duidelijk hoorbaar. Zijn rode ogen ontmoeten die van Aylan die bruin waren en er verscheel het gespeelde glimlachje op zijn lippen. 'Als ze mee wilt? Maria heeft zo haar eigen wil Aylan.' antwoorde Raven op Aylan's woorden, maar goed hij mocht haar hebben als ie wilde. Niet dat Maria meewerken zou...

Onbewogen bleef de magiër op zijn plek staan, alles om hen heen negerend. Zijn focus was compleet op Raven gericht. Die vampier... Die haalde bloed onder zijn nagels vandaan, ondanks dat er nog niet veel gebeurd was. Waarom dit zo was, was Aylan onbekend. Misschien omdat de vampier macht had over èèn van zijn mensen? Want zo was het. Blijkbaar vonden vrouwlijke mensen vampieren erg aantrekkelijk, vielen ze als een blok voor hun. Het was een zwakte waar hij als leider weinig aan kon doen. Behalve diegene straffen. Te doden zelfs, als dat nodig was. 'Het is maar wat je schattig vind,' reageerde hij, op diezelfde toon. Irritatie of niet, zijn uitdrukking bleef hetzelfde. Aylan wist niet of Raven met zijn mensen omging omdat hij zich ook tot hen aangetrokken voelde, of het puur om het bloed ging of gewoon om hem te pesten. Het moest èèn van die redenen zijn en hij gaf Raven niet de kans dit amuserend te vinden. Dit was een serieuze zaak. Bondbenoten of niet, er waren grenzen. 'Ze zal weinig keuze hebben.' Zei Aylan. Een mens zou niet opgewassen zijn tegen hem. Ze misten de kracht en de wil om tegen hem op te staan. Zolang hij maar liet zien dat tegenwerking niet getolereerd werd. 'En dat niet alleen...' begon hij. Nu kwam hij een stap dichterbij. 'Laat dit ook een waarschuwing voor jou zijn, Raven. Zet die tanden van je nog èèn keer in de huid van mijn mensen, en ik zal je in stukken hakken. Shanaris toestemming of niet, ik zal het doen. Blijf bij ze vandaan, laat ze niet eens meer toe in je kasteel en alles zal onbeschadigd blijven.'

Aylan bleef onbewogen, maar dat was Raven wel van hem gewent. Haar woorden over dat Maria geen kans maakte tegen hem wist Raven zelf ook wel en hij knikte instemmend. Vaak maakte hij niet eens woorden vuil om het met bepaalde dibgen eens te zijn. Het geluid van spelende pups trok zijn aandacht. Het ware irritante wezens die zich nooit aan de grenslijn hielden vooral niet wanneer ze nog jong waren. Zelf had hij in zijn jeugd ook wel gedolt, maar dat was voor de tijd dat zijn maker hem verandert had. Zijn uitdrukking rustig en kalm, maar hij bleef met zijn gedachten bij het gesprek. Zo had Raven ook meteen door dat Aylan een stap naar voren had gedaan. Raven keek weer naar Aylan en glimlachte mysterieus. Hij wist dat Aylan zijn woorden waar maken zou, maar er waren niet alleen mensen waar hij zich mee voeden kon nog zijn onderdanen. 'Als je daarmee weer kunt slapen dan zal ik kijken of we ons daar aan zullen houden, maar vergeet niet dat er meerdere manieren zijn om aan bloed te komen.' oh godin wat hielt hij er toch van om andere inwendig op stang te jagen. Zijn mystrieuze toon aan het einde liet Raven zich even opgewonden voelen. Het voelde altijd goed om de ander nooit te laten weten wat je van plan was. Crow vloog over en zag Raven met Aylan in gesprek zijn. De enorme zwarte vogel kraste luid en dook naar beneden om later op Raven‘s schouder te landen, maar zijn kraaioogjes hielt hij scherp op Aylan gericht. Raven streelde de borst van de vogel even en Crow boog zich naar voren zonder zijn blik van Aylan af te halen. 'Crow haal jij onze gast even?' vroeg Raven zacht en de vogel spreiden zijn vleugels waarna hij weg vloog richting het kasteel. Raven behielt zijn blik op Aylan en glimlachte nog steeds speels, maar die glimlach was niet gegrond, want hij vond het super jammer om deze verrukkelijke dame te moeten laten gaan, maar dat was nog aan zijn gelaat te zien nog in zijn stem te horen of aan zijn ogen te zien.

Er was hier iets aan de hand. Iets wat Aylan niet best plaatsen kon. Zijn gehoor en reukvermogen zijn lang niet zo best als die van een vampier, maar zijn gevoel had hij wel. Misschien was het Zangetsu die hem inwendig liet weten dat er iets niet klopte. De kans bestond. Hij had niet de volledige macht over de ziel. Het enigste wat hij gebruikte was de kracht ervan. Een kracht waar hij trots op was. Het was beter dan een element beheersen, of dingen overnemen uit een boek en dat toe te passen. Niet dat de magiër daar wat op tegen had, alleen was het fijner om iets anders te hebben dan de rest. De woorden van Raven over het voeden deed zijn ogen even vernauwen. Wat was daar nou weer de reden achter? Wat bedoelde die vampier daarmee? Bedoelde hij tijdens een gevecht? Of toch weer wat anders? Aylan wist het niet. Hij had zich niet verdiept in vampieren. Enkel wat hij van hen wist was wat hun sterke en zwakke punten waren, plus hoe ze zich voedden met mensen. Maar goed, wat de bedoeling daar ook van was, het beviel hem niet. Totaal niet zelfs en dat mocht die bloedzuiger gerust weten. 'Ik heb geen idee wat je bedoeling daarvan was... Of de gedachte die erachter verscholen zit, maar het bevalt me niet.' zei hij rustig. Er was niets mis met eerlijk zijn. Waarschijnlijk zou Raven het steeds leuker vinden zo, ondanks dat dat niet Aylan' bedoeling was. Verdorie... Was hij nou zonet erin getrapt? Had hij nou die vampier z'n zin gegeven? Ergens kon hij zichzelf nu wel voor zijn kop slaan. Of toch niet..? Wat als hij dit spelletje mee zou spelen? Hij zou Raven geven wat hij wou, om hem vervolgens te doen verrassen. Dat was nog best te doen, zolang hij zijn hoofd erbij hield. Die bloedzuiger was ook niet achterlijk. Jammer genoeg. Aylan keek naar een vogel die op Raven's schouder landde. Een nieuw huisdier? Stilletjes bleef hij staan, toekijkend hoe de vogel na enkele secondes weer wegvloog. Hij had nooit gesnapt waarom wezens huisdieren namen. In zijn ogen was het gewoon laks, te lui wezen om zelf wat te doen. Zwijgend gleed zijn blik van Raven af, afdwalend naar de grond. Er waren niet meer woorden nodig, dus hield hij zich stil, wachtend tot Maria komen zou.

Hoe ironische! Aylan trapte, in zijn raadsel owaardioor hij het even niet kon laten om te grijnzen.
'Dat je dat niet begrijp? Er zijn meer wezens dan mensen alleen, al vallen vele onder hen uit de toon en hebben ze een slechte bloeds verhouding.' zei hij grijnzend. Nee Raven was zeker niet achterlijk en bij de pinken. Zijn blik ving die van een edelhert, maar Raven had nog niet zolang geleden nog gevoed met Maria‘s bloed. Crow had. het meisje opgehaalt en vloog nu voor haar uit. Maria was dol blij Raven weer te zien en wilde graag naar hem toe, maar de aanblik van Aylan liet haar even huiveren. Ze wilde, niet mee terug! 'Ah Maria, je begeleider is hier.' zei Raven rustig, maar hij wist dat Aylan veel meer was dan een simlpele begeleider, maar. hij vond het gewoon leuk om met Aylan‘s reputatie te spotten. Maria kwam schorvoetend dichter ver bij Aylan, uit de buurt blijvend. Hoe, heerlijk
om te zien hoe graag Maria bij hem blijven wilde zonder dat, Raven haar ook maar iets hoefte te zeggen.

Die grijns... Het vertelde Aylan genoeg. Die vampier deed dit alles om hem te treiteren, te vernederen, wellicht om hem kwaad te maken. Wel, dan zou Raven beter zijn best moeten doen, zeker nu hij het zeker wist. Hij zou niet meer trappen in de listen van die sluwe bloedzuiger. Tenminste, mentaal zou hij er niet in trappen. De komende tijd ging hij meespelen. Puur om Raven terug te pakken. Hij trok een wenkbrauw op. Vertelde Raven nou -tussen neus en lippen door- dat hij zich ook voedde met andere wezens? Dieren, was ook een optie. Misschien beide?'You're insane...' mompelde Aylan, lichtelijk gespannen. Toen zag hij Maria aankomen, plus die vogel. Een kleine glans verscheen in zijn ogen. Niet bepaald een mensvriendelijke blik. Ze was in overtreding. Maar de belediging van de vampier deed hem Raven aankijken, al repte hij er geen woord over. Ooit zal die kerel het berouwen dat hij hem belachelijk probeerde te maken. 'Maria, kom hier. Als ik je moet komen halen is het niet best.' sprak hij koel. Het was niet grappig om te zien dat ze een bloedzuiger boven hem stelde. Al moest hij ergens wel toegeven dat hij nooit echt vriendelijk was tegen vrouwen. Dom volk.

Aylan leek beledigt iets dat hem alleen nog maar meer amuseerde! Hem voor gek verklaren? Nee het was gewoon noodzakelijk al was weerwolven bloed een delicatessen geworden! Niet dat hij ze mocht oh nee absoluut niet! Het waren grote haarballen, maar hun bloed was niet te vergelijken met dat van Maria. Toen Aylan naar Maria keek grijnsde Raven zacht. Ze bleef schuw uit zijn buurt, want pal naast hem ging ze zeker niet staan, maar met een meter ruimte ertussen, want ze kende hem en vrouwen werden door Aylan altijd ondergewadeert. Bij Raven had ze een veel beter gevoel. Hoewel hij haar ook altijd vreugde schonk wanneer zijn speeksel met haar bloed in kontakt kwam. Crow schudden zijn veren bij het schouwspel van hoe Aylan naar zijn baas keek toen Deze gezegt had dat de begeleider van Maria er was. Raven kriebbelde de borst van de kraai en genoot zelf van dit aanblik. Hijhad Aylan nooit gemogen al eerde ze beiden Shanari. 'Heer!' Wie anders dan Simon! Raven keek er allang niet meer verbaasd van op hoe deze vampier zich steeds op de onbenulligste tijden tentoon stelfe... Raven keek enkel zijn kant op en gromde inwendig. Simon kwam aangerent en stopte bij Raven al keurde hij Aylan geen blik waardig. 'Er zijn wat problemen met de New borns. Twee van hen lijken het niet te trekken...' rapoteerde zijn rechterhand. 'Anders sluit je ze ook op in hun kamers, waarom nu niet?' zei hij zo neutraal mogelijk. Zulke dingen besprak hij liever niet in het publieke. Simon schudden zijn hoofd. Raven wist al meer dan genoeg. Als zelfs de oudere hen niet klein kregen was het goed mis. 'Kennelijk hebben we zo allemaal onze probleempjes niet waar?' zei Raven lichterlijk spottend en keek Aylan net zo aan.

Vanuit zijn ooghoeken had Aylan naar Maria gekeken. Ja goed zo, blijf maar mooi op afstand, had een stem in zijn hoofd gesproken. Zijn hele leven lang werd hij geteisterd door vrouwen. En hoewel deze jongeman zich niet gauw van iets aan trok, had dat hem wel aangegrepen. Zijn haat jegens vrouwen -heksen of niet- was geëscaleerd. Het was dat ze nodig waren voor nageslacht, maar anders waren die vrouwen in zijn organisatie nu dood geweest. Of gevoerd aan de demonen, wat de beste oplossing was. Al die lijken op het terrein was niet bepaald een pretje. Wat zou dat gaan meuren. Aylan betwijfelde of hij ooit een nakomeling zou krijgen. Misschien moest hij een man eens gaan opleiden, de dingen van het leider-schap bij leren. Het kon zo wezen dat hij morgen stierf of vermoord werd. Deze wereld zat vol met gevaren. De ene gevaar nog groter dan de ander. Eigenlijk had je nooit rust. Er was altijd wel wat. Zo kon zijn eigen kracht z'n dood worden. Mugetsu was dan zijn favoriete vorm, maar ook nog eens de gevaarlijkste. Na "gebruik" zou het zijn leven kunnen nemen. Aylan keek op toen er een andere stem klonk. Nog een andere bloedzuiger kwam aangerend. Hij volgde elke beweging met zijn ogen, liet niks eraan ontsnappen, hoewel dat helemaal niet nodig was. Soms deed hij zoiets gewoon voor de lol. Om zijn zintuigen scherp te houden, te zorgen dat ze niet achter zouden gaan lopen. Aandachtig had hij geluisterd naar Simon. Problemen bij Raven? Haha, en hem een beetje belachelijk lopen te maken, terwijl die kerel er zelf ook geen zak van kon. Toch bleef Aylan' blik onveranderd. Ironisch of niet, het lag niet in zijn aard om daarover in de lach te schieten, om eerlijk te zijn was het niet eens zo grappig. Eenmaal keek hij opzij naar Maria. Als ze straks terug gingen zou ze achterblijven. Terwijl hij naar de spottende opmerking van Raven luisterde, drukte hij op twee verschillende plekken bij het meisje waarvan ze knock out ging. Vervolgens hing hij haar over zijn schouder heen, als een slap vaatdoekje. 'Blijkbaar ja,' reageerde hij. 'Al betwijfel ik of je die weerwolven wel aan kan als er oorlog is... Aangezien je je onderdanen overduidelijk niet onder controle hebt. Op Simon na dan.'

Goed die opmerking had hij verdient, maar het was elke keer bij de New borns raak. Raven glimlachte gespeelt. 'Enkel wat new born problemen. Heel normaal bij ons.' grinnikte Raven, maar hij had iets bespeurt tussen de bomen. Kennelijk waren ze los en hadden Maria‘s geur gevolgd. Raven grijnsde en Simon keek even moeilijk. Hij zei wel altijd dat Raven de sterkste onder hun ras was, maar de kracht van de new borns kwam daar heel dichtbij. Raven wachten op het juiste moment tot het tweetal toe wilde slaan. Een simpele greep was het bij elk wezen had het onmiddelijk effect, maar bij Vampiers niet omdat ze geen adem hoefte te halen. Maar Raven zetten druk op de halswervels van de twee new borns. Novarel die voor de tweede keer zijn controlle verloren was kende deze greep en hielt zich al snel koest. Hoewel Ramon nog steeds los probeerde te breken. Raven bleef onbewogen en zijn uitdrukking was neutrsal, maar Ramon begon steeds beter te begrijpen dat hij nooit uit deze ijzeren klem zou komen. Raven was vaak liever lui dan moe, maar in zulke gevallen deed hij geen moeite om zijn ware kracht te verbergen. De jongelinven zouden verdulleme weten wie hier de baas was! Toen Ramon eindelijk stil hielt verslapte Raven zijn greep op hem en keerde beide jongens naar hem toe. 'En nu naar jullie kamers! Geen gerotzooi onderweg! Simon zorg dat ze binnen blijven dit keer?' zei Raven zacht toch streng en ijzig. Beide new borns durfte niet te weigeren en gingen met Simon mee terug naar het kasteel. 'Zo handel je die dingen af. Ik had ze ook hun gang kunnen laten gaan. Maar zo barbaars ben ik nu ook weer niet.' zei Raven en glimlachte weer gespeelt. Natuurlijk had Aylan zeker eentje van zich af kunnen werken met Maria op zijn scouder, mar vast niet allebij?

Dat Raven niet moe van zichzelf werd, elke keer die neppe glimlach en dat terwijl ze elkaar overduidelijk niet mochten. Nu was het niet zo dat de vampieren net zo slecht waren als die verdraaide heksen, maar de bloedzuigers werden zo langzamerhand steeds minder zijn favoriet. Sterker nog, als Shanaris er niet was geweest, had Aylan zeker de oorlog met hen verklaard. Hun sluwe, geheimzinnige wellicht schijnheilig gedrag beviel hem totaal niet. Ze waren onvoorspelbaar, op een negatieve manier. Al was het wel een hele uitdaging om tegen hen te vechten. Die onvoorspelbaarheid, snelheid, ongekende kracht en tanden waren een gevaarlijke combinatie, deden wezens wel twee keer nadenken voordat ze een vampier zouden aanvallen. 'Natuurlijk.' Had Aylan zacht gesproken. New borns... Verhalen gingen dat ze nog erger waren dan de ervaren vampiers. Jong en ongecontroleerd. Dat wat iedereen ooit geweest was. Iedereen moest wel zulke momenten hebben gehad dat ze zich lieten gaan, zich hadden overgegeven aan emoties. Bij sommige figuren was dat moeilijk te geloven, die hadden een zelfbeheersing... Niet normaal. Misschien om jaloers op te worden. Plots waren nog twee vampieren opgedoemd. De new borns waar ze het over hadden gehad? Een kleine verandering kwam in zijn blik zodra hij de greep van Raven zag op de twee jongens. Oh, dat moest behoorlijk vervelend zijn. Die plek was al zo gevoelig. Bijna had hij medelijden met die twee. Nee, toch niet. Ze hadden het verdient. Het was de straf die kregen als ze niet luisterden. Als een mensen kind dat een draai om de oren kreeg wanneer deze een snoepje had gestolen. Aylan keek de new borns na, tot ze uit het zicht verdwenen. Een zachte bries kwam opzetten, wat zijn lange plukken deden bewegen. 'Zijn ze van jou?' Wat hij daarmee bedoelde of die twee kereltjes gebeten waren door Raven zelf. Het zou hem niks verbazen. 'Niet zo barbaars? Wat verrassend vriendelijk ben je vandaag.'

De reactie van Aylan was meestal hetzelfde, maar dit keer was het gewoon hylarie‘s Zijn vraag of die twee van hem waren begreep Raven zelf wel. 'Nee van twee andere Novarel is door Simon gemaakt Ramon van een buitenstaander, maar zulke voorvallen komen in de eerste maand wel vaker voor.' zei Raven schouder op halend. Het was dat hij zeker twee maanden geleden nog niemand gemaakt had. Zijn blik gleed rustig over Aylan en glimlachte zacht. Hij hielt liever zijn bondgenoten tevens als zijn vijanden in het ongeweten.

'Het zou me niet verbazen als Novarel diegene was die zich zo snel over gaf,' waren Aylan' woorden. 'Gen van Simon... Dat wordt vast geen succes.' Ach ja, dat was het nadeel als er hulpjes kwamen. Die waren bij de magiër wel altijd het pispaaltje, alhoewel die wezens wel loyaal waren. Zo eens in de zoveel tijd was het best oké om eens rond te dollen, zijn mond eens open te trekken in plaats van te zwijgen. Zwijgen was fijn, het gaf rust en liet de woorden van een ander eens goed doordringen. Echter kon Aylan niet ontkennen dat praten af en toe ook eens prettig was. Een steek trok door zijn arm heen. Oud wond dat nog niet de tijd had gehad om te helen. Nooit gaf hij zijn lichaam daar echt de tijd voor. Tijd verliezen kon hij niet veroorloven. In periode's zoals deze was hij altijd in de weer, had hij geen ruimte om eens relaxed te gaan zitten en te genieten van het uitzicht dat hij had vanuit zijn slaapvertrek. 'Als je het niet erg vindt, vertrek ik nu.' Zijn bruine ogen ontmoetten de rode van Raven. 'Voordat madame bij komt.' Dat zou nog zeker enkele minuten duren maar waarom zou hij hier nog langer blijven?

Hm, aan de hartslag van Aylan te merken had hij pijn iets dat Raven meteen voeldev. Hij glimlachte zacht. 'Natuurlijk. Ik heb zowiezo nog wat te regelen.' zei Raven en liep richting zijn kasteel. Er was nog heel wat te regelen met die New borns!