Sneaking around || Aylan

 Het was een intense ochtend geweest. Voordat de zon op was gekomen, had Aylan een aantal van zijn beste mannen uit hun bed getrommeld en waren ze wezen trainen. Niet ordinair zoals een beetje met je krachten lopen pielen, nee, fysieke training. Opdrukken, hardlopen, sit ups, boksen, en zo kon hij nog wel even doorgaan. Trainen in de ochtend was fijn. De warmte van de zon was er dan nog niet zo en in de ochtend was je nou eenmaal frisser, fruitiger dan in de middag. Na die ochtend had hij besloten eens een aantal uurtjes helemaal niks te doen. Geen papierwerk, geen gezeur, geen patrouilles. Gewoon was relaxen en genieten van de dag. Hoewel het eerst helder was, dreven steeds meer wolken over de stad heen. Donkere wolken. Met zijn armen over elkaar heen geslagen staarde Aylan door het raam naar buiten, zo nu en dan kijkend naar de lucht of naar het volk dat heel af en toe eens langsliep. Niet enkel mannen leefden hier. Oh nee. Ze waren ook getrouwd, hadden kinderen en dat hielt de stad zo levendig. Wanneer de mannen trainen waren, waren de kinderen degenen die voor “entertainment” zorgden. De eerste regendruppels tikten tegen de ruit aan, wat hem deed zuchten. Vervolgens draai hij zich om, om naar de grote lederen zetel te lopen die voor een openhaard stond. Net op het moment dat Aylan wou gaan zitten, hoorde hij gemiauw, en het geluid van gekras. ’Serieus?’ Hoewel hij graag nu alleen was, kon hij het niet over zijn hart krijgen die kat buiten te laten zitten in dit klote weer. Een dagje voor zo’n beest zorgen kon geen kwaad. Rustig wandelde Aye richting de deur, waarna hij die opendeed. Echter stond er geen gewone kat voor de deur. Deze had vleugels en een bepaalde energie om zich heen hangen. Een demon. Wat moest die hier? Hij trok een wenkbrauw op, maar zonder wat te vragen zette hij een stapje achteruit, als teken dat ze naar binnen mocht komen. ’Kom,’ waren zijn enige woorden.

 Wel, die was snel naar binnen. Aylan sloot rustig de deur weer. Waarom liet hij die demon ook alweer binnen? Oh ja, uit medelijden. Waarom nou weer medelijden? Hij zuchtte kort, waarna hij de deur maar weer eens sloot. ’Kan je ook praten of..?’ Eigenlijk wou hij een rottige opmerking maken, maar hij hielt zich in. Het was niet professioneel om je als een klootzak te gedragen tegen een vreemde. Hij had een status die hij omhoog moest houden en dingen zoals dat hoorden er nou eenmaal niet bij. Tenslotte wou hij de demonen niet in het harnas jagen. Het “drama” met de vampieren was al stressvol genoeg, er moest niet nog meer chaos ontstaan, dat zou namelijk de aanhangers van Tyrion de kans geven een succesvolle aanval te doen. Rustig draaide Aylan zich om, waarna hij terug de kamer in liep. Daar aanschouwde hij iets wat hij liever niet had gewild: dat beest molde zijn geliefde zetel. Hoe vaak hij daar wel niet in slaap was gevallen.. Hij zag hoe ze naar de openhaard wees en eens extra zielig miauwde. Langzaam trok hij een wenkbrauw op. ’Tegen jou zeggen: doe alsof je thuis bent, is dus niet nodig.’ mompelde hij binnensmonds.  Hij knakte zijn vingers eens. ’Ik wil best de openhaard voor je aanzetten, maar dan moet je mij beloven die zetel niet verder te mollen dan je al hebt gedaan.’ Vervolgens ging Aylan op zijn knieën voor de haard zitten. Hij pakte een aantal blokken hout, die opgestapeld naast de haard stonden, en plaatste die erin. Bovenop het stapeltje hout legde hij heel droog gras. Daarna opende hij een buideltje, dat aan de haard zelf vast zat en haalde daar twee vuurstenen uit. Zorgvuldig begon hij die tegen elkaar aan te ketsen, en de vonken sprongen over op het droge gras. Een klein vuurtje was ontstaan. Aylan blaasde zachtjes, net zolang tot een knetterend vuur was ontstaan. Tevreden kwam hij weer in de benen en keerde zich naar de demon. ’Ik ben Aylan Kurosaki, en jij bent?’