I remember you ||Aylan||

'Tja, jullie hebben soms geen andere gedachten hé.' Aylan trok een verontwaardigt gezicht, tot hij bedacht dat dat inderdaad zo was. Mannen hadden vaker vrouwen in hun gedachten dan wat anders. Alsof het hun eerste levensbehoefte was of zo. Godzijdank dat hij dat zelf nog niet echt had. Vrouwen zouden bij hem wel op de laatste plaats komen, voorlopig, aangezien hij geen idee had hoe het in de toekomst zou worden. Of hij überhaupt wel een toekomst had. Misschien stierf hij morgen wel. Vanavond? Het kon gedaan zijn in enkele secondes, als hij zijn aandacht er niet bij hielt. Aylan zag haar zoeken naar iets en wou net vragen wat ze zocht, tot hij haar ogen ontmoette. Donkere kleur. Waarom waren haar ogen donker? De laatste keer was hem dat ook al opgevallen en veel goeds kon het niet betekenen. 'Das het voordeel, wij vrouwen begrijpen elkaar beter zonder discipline, maar mannen zijn te dom om elkaar beter te begrijpen zonder er een tijdje mee te hebben geoefend of gemarcheerd!' Hij trok een wenkbrauw op, voelde vijandelijk gevoel opkomen. Selena was veranderd. Deze reactie was té anders vergeleken met haar andere woorden. Wat was er toch met haar aan de hand? "het spijt me..Maar ik moet er vandoor..." Nee, hij zou niet toestaan waarom ze ineens zo deed. Hij wou de reden weten, weten wat er in haar aan de gang was. Niet al te stevig pakte hij haar bovenarm vast, keek haar doordringend aan. 'Wat is er aan de hand Selena?' vroeg hij. 'Je gedraagt je ineens... Heel vreemd. Anders.'

Selena voelde hoe de strijd weer in haar begon en ze hoopte dat ze dit ergens anders kon voelen en vooral niet in de buurt van een magiër. Dit zou niet goed kunnen eindigen. Ze wou zich omdraaien en wegrennen, ver weg uit de buurt van Aye maar hij pakte naar vast bij haar boven arm en ze keek hem verward maar ook ergens bang en woedend aan. Zijn ogen keken doordringen in die van haar en ze slikte. 'Wat is er aan de hand Selena?' vroeg hij. 'Je gedraagt je ineens... Heel vreemd. Anders.' Selen keek in Aye's ogen. "Kom laten we met hem spelen! Hij vermoed nog niks van je herkomst." Hoorde ze een zangerige stem in haar hoofd en ze schudde haar hoofd, nee ze zou dat niet toelaten "Er is niks aan de hand." Zei ze haastig en probeerde ze los te rukken. "Zullen we hem eens ons echte kracht laten voelen?" Weer die zangerige stem in haar hoofd en Selena probeerde zich te verzetten maar voelde hoe op haar rug haar tatoeage's begonnen op te lichten. Ze moest zich verzetten tegen haar kracht en kneep haar mond stijf dicht maar ze wist dat haar andere kant ook zonder woorden iets kon laten gebeuren "ren...Ren zo hard je kunt.." Zei ze zachtjes en hoe er donker energie door haar lichaam ging. Wanneer zou dit nou eens ophouden? Ze wou dit niet! Ze wou dit niet!

"Er is niks aan de hand." De grootste leugen ooit! Aylan kon aan haar zien dat er wat aan de hand was. Haar stemmingswisselingen waren te snel, te opvallend. En dit zou ze niet kunnen afschuiven op haar maandelijkse periode, want dat zou hij de grootste lariekoek ooit vinden. Goed, vrouwen konden wat kribbig zijn tijdens die periode, maar niet zoals dit. Dit was onnatuurlijk. 'Lieg niet!' Hoewel hij haar geen pijn wou doen, kon hij haar niet zomaar loslaten. Ze moest een verklaring hebben voor dit gedrag, want dit was vaag. Of zou ze een mentale stoornis hebben? Dat ze niet wist wat er in haar omging? Nee, dat bestond niet. Selena kwam te... Nuchter over om zoiets te hebben. Haast uit automatisme zetten zijn spieren zich schrap, klaar om in actie te komen als dat nodig was. Want iets hier was niet pluis, was niet in orde, en ook niet bepaald op een goede manier. Onderzoekend had Aylan naar haar gekeken, had enkele details op haar gezicht gezien. Iets was hier goed mis. "ren...Ren zo hard je kunt.." Zijn ogen versmalden. Wat? Rennen waarvoor? Haar? Waarom gaf ze niet gewoon een logische reden? 'Selena, waar heb jij het over? Waarvoor moet ik rennen?' Langzaam liet hij haar los. Zomaar wegrennen deed hij heus niet. Zijn magie, zijn lichaam, was sterk genoeg om iets aan te kunnen. 'Zeg gewoon wat er mis is...'

Waarom bleef hij staan? Waarom ging ie niet weg? Waarom rende die niet weg zo als ze het had gezegd? Waarom bleef ie stom weg staan? Kon ie niet een keer naar haar luisteren? 'Selena, waar heb jij het over? Waarvoor moet ik rennen?' Langzaam liet hij haar los. Selena voelde zich even opgelucht toen ie haar los liet en ze zette een paar stappen achteruit, Beheers je! Zei ze streng tegen zich zelf terwijl ze innerlijk een strijd in zich had. 'Zeg gewoon wat er mis is...' Ooh nee daar kwam het! "Wat er mis is? Ik stond rustig naast jou, dat is er mis.' Zei een zangerig maar toch duivelse stem die uit haar mond kwam, het leek op die van haar alleen de tonen waren anders. Ze zette ene paar sierlijke stappen naar voren en zonder ene woord te zeggen gaf haar hand licht, maar niet haar gewoonlijke witte licht..maar zwart licht, donker magie die dit kant van haar gebruikte. Ze balde haar hand en opende die en er kwam een zwart licht bol die ze op de magiër afstuurde. Maar dit was geen krachtig worp want in zich zelf had ze nog niet gewonnen en plus als ze en spreuk niet gebruikte zal het ook geen krachtige aanval zijn. Ze was gen magiër maar toch had ze een stukje gen waardoor ze zonder woorden ook haar kracht kon gebruiken. 'Ga alsjeblieft voor mij weg...Aye.' Zei ze zachtjes toen haar goede kant had gewonnen en haar ogen waren ook even licht geweest.

"Wat er mis is? Ik stond rustig naast jou, dat is er mis.' Dit was zo vaag... Aylan had geen idee naar wat hij nou luisteren moest, hoe hij reageren moest, en wat hij wel of niet serieus nemen moest. Heel even keek hij verward, maar herstelde zich al snel. Geen idee wat hier aan de hand was, alleen liet hij zich niet zo gemakkelijk over aan... Tsja, aan wat? Aan haar? 'Juist ja...' sprak hij dan ook, kalm. Iets zei hem dat hij haar goed in de gaten moest houden. Niet alleen kwa gevaar dat ze voor hem kon vormen, maar ook haar lichaamshouding. Haar gezicht, haar gehele gedrag. Plots ziet hij dat ze in actie komt. Aan haar hand verscheen magie… Geen lichte magie zoals hij verwacht had. Het had de tegenstelling van wit, namelijk zwart. Dat was nieuw. Echter overschatte Aylan het niet. Als het werkelijk een schadelijke aanval was geweest, had ze wel meer moeite erin gestopt. Onbewogen keek de magiër naar de zwarte bol die op hem af kwam vliegen. Ruim voor tijd stak hij zijn hand op en ving de bol op met zijn handpalm. Toch bleef zijn hand niet helemaal ongedeerd. Enkele schrammen hadden zich gevormd, waar uit paar bloed drupte. Hij liet zijn hand zakken. 'Ga alsjeblieft voor mij weg...Aye.' Weer die verandering. Haar ogen werden weer iets lichter. Zo langzamerhand begon hem iets te dagen. Lichtjes knikte Aylan. ’Goed, ik zal gaan. Als je mij beloofd het binnenkort uit te leggen.’

Eerst zag Selena verwarring op zijn gezicht maar hij verborg het goed waardoor ze het niet meer zag. Selena snoof bij zijn kalme woorden. Selena balde haar handen en ze voelde ergenis door haar heen gaan, door de jaren heen was haar goede kant sterker geworden en kon ze niet meer zo makkelijk heersen over het lichaam. Ze zag hoe de magiër haar kracht gemakkelijk aannam. Ze snoof. Vervelend Meiske...Ooit zal ik je vernietigen!' Zei ze zachtjes tegen zich zelf. Lichtjes knikte Aylan. ’Goed, ik zal gaan. Als je mij beloofd het binnenkort uit te leggen.’ Van binnen juigde haar kant maar haar andere kant keek verleidelijk naar Aylan en ging naast hem staan. Ze keek vragend naar Aylan "Verlaat je mij nu al?' vroeg ze zangerig en teleurgesteld 'We hadden toch zo leuk samen, zullen we nog een keer dansen?' Vroeg ze en keek hem speels aan met haar donker groene ogen aan, ze wou graag spelen met haar slachtoffer voor ze hem zou vernietigen. In de verte rende een kat met een buideltje in haar mond en de poes hoopte dat ze optijd zou aankomen om Selena het middeltje te geven.

Aylan zag haar lippen bewegen, alleen hoorde geen geluid. Daarvoor sprak ze te zacht en zo’n ster in liplezen was hij niet. Makkelijk en sloom gesproken ging nog wel, als hij zich er echt op concentreerde. Meestal, eigenlijk altijd, deed hij dat niet. Tegenwoordig praatten mensen gewoon, hardop, soms wat zachter, maar dat was altijd nog duidelijker dan playbacken. Ineens was Selena naast hem gaan staan. "Verlaat je mij nu al?' Die stem, het gaf hem de kriebels. Sommigen kregen de kriebels als het goed klonk, maar nu kreeg hij de kriebels omdat hij wist dat het niet klopte. 'We hadden toch zo leuk samen, zullen we nog een keer dansen?' Huh? Wat was dit nou weer? ’Een seconde geleden wou je me weg hebben… En nu wil je weer dansen?’ Nu kon hij zijn verwarring duidelijk niet onderdrukken. Zonet was hij zeker geweest dat er wat mis was, nu ook wel, alleen aan de andere kant voelde het ook oké. Hij schudde zijn hoofd, bracht zijn gedachten op een rijtje. Dit moest hij slim aanpakken. Haar een stap voor zijnde. Maar hoe?

Jes ze had hem verward en nu kon ze het ook duidelijk zien aan hem. ’Een seconde geleden wou je me weg hebben… En nu wil je weer dansen?’ Selena giechelde zachtjes "je weet maar nu bij een vrouw hé? EN zo een lekker lichaam kan ik echt niet weerstaan.' Zei ze fluisterend tegen hem terwijl ze zijn borst streelde. Ze legde haar hand uiteindelijk op de plek van zijn hart en keek hem recht in de ogen. Roze rende zo hard in zicht en begon moe te worden, dit was gewoon slopend maar gelukkig kwam een jonge magiër in zicht en ze versnelde haar pas en zag ook Selena, maar ana haar ogen te zien was ze te laat. Roze gaf het niet op en rende naar De magiër en sprong op zijn schouder. Ze spinde zachtjes en keek naar de magiër en liet het buideltje in zijn hand vallen 'Probeer het in haar mond te schenken,' Zei ze streng fluisterend in Aylans oor, natuurlijk kende ze Aylan ook van uit haar jeugd want Roze was gegeven aan Selena toen ze geboren was als klein kitten en nu nog leeft ze samen met Selena...Ze was een betoverde kat...

"je weet maar nu bij een vrouw hé? EN zo een lekker lichaam kan ik echt niet weerstaan.' Een nieuwe situatie waar Aylan nooit in terecht wenste te komen. De charmes van een vrouw waren dodelijk, aangezien het de zwakte van de man was. Alleen de sterkste, de man met de krachtigste ziel, zou hen kunnen weerstaan. Of ze moesten op mannen vallen, die mogelijkheid was er ook nog. Echter gebeurde dat niet heel vaak bij zijn ras. Goed, zo hier en daar wel, maar de meesten hadden toch een voorkeur naar vrouwen. Jonge vrouwen met een heerlijk slank, toch sterk lichaam. Een vrouw met een goed karakter. Maar wie hield daar nou niet van? Kort keek Aylan naar haar hand die op zijn borstkas rustte, precies op de plek waar zijn hart lag. Verdomme. Hij moest en zou sterk zijn. Op dit moment had hij keihard een oplossing nodig. Alsof iemand het gehoord had, was iets op zijn schouder gesprongen, waarna iets in zijn hand landde. Onopvallend keek hij naar het buideltje. 'Probeer het in haar mond te schenken,' klonk een zachte, strenge en bekende stem. Roze! Heel lichtelijk, bijna onopvallend knikte hij. Wat dat spul ook was, het moest in haar mond terecht komen. Die poes zou dat niet voor niets zeggen. Het buideltje stopte hij weg in de zak van zijn broek, waarna hij Selena met een grijns aankeek. Zijn hand pakte de hare van zijn borstkas terwijl de ander zich op haar heup vestigde. 'Laten we dan maar dansen, nietwaar?' vroeg hij fluisterend. Bah. Wat was dit verschrikkelijk.

Selena zag hem breken, tja wie kon niet tegen de charmes van een vrouw? Ze zag hoe hij verward naar haar keek, ze zag hem breken, niet weten wat hij moet doen! Ze zag in de verte Roze aan komen rennen en zag hoe ze iets in zijn hand liet vallen, snel dacht ze na wat het kon zijn...Het kon de medicijn zijn want daarna toen Aylan het wegstopte zag ze hem plotseling grijnzen en haar hand op pakken en zijn andere hand op haar heup leggen. Selena legde automatisch haar andere hand op zijn schouder en ze dacht na. Ze moest de magiër voorblijven en dat zou gemakkelijk kunnen als ze geen vervelend mug in zich had die ook over het lichaam de baas wou zijn! 'Laten we dan maar dansen, nietwaar?' vroeg hij fluisterend. Selena glimlachte liefjes en knikte. Ze keek strak naar Aylan 'Ja, dan zullen we dat maar snel doen.' Zei ze zachtjes en geheimzinnig en begon te neuriën. Ze zag hoe Roze van zijn schouder sprong en wat verder weg ging zitten. De ogen van Selena veranderde soms heel snel van kleur door dat de strijd in haar werd gevoerd.

Koortsachtig dacht Aylan na. Hoe ging hij dat spul toedienen? Ze mocht ongetwijfeld die kat hebben gezien, dus de kans bestond dat zij er ook van op de hoogte was. Hoe? Hoe ging hij dat doen? Het moest soepel en toch ook snel gaan. Straks was ze hem een stap voor en was het te laat. Dan zou hij met veel dwang dat spul in haar snufferd moeten duwen en daar had hij weinig zin in aangezien dat heftig kon worden. Het laatste waar hij vandaag zin in zou hebben was een stevig gevecht. Goed, Aylan was meer een man dat een uitdaging aannam, maar vandaag niet. 'Ja, dan zullen we dat maar snel doen.' Die geheimzinnige klank... Wat ging er om in haar gedachten? Wat was ze van plan? Dit was frustrerend en toch gelijk ook heel spannend. Wie zou de ander voor zijn? Wie z'n plan was beter? En wie zou slagen in zijn/haar missie? Aylan begon te dansen, zoals eerst lette hij goed op waar hij zijn voeten zette, dat hij straks niet weer weg zakte. Hij mocht geen argwaan gaan wekken dat hij met andere dingen bezig was. Ondertussen dacht hij na over een manier. Aan het einde van de dans? Of tijdens de dans op een "zwak" punt. Hmm... Of zou hij afwachten op wat zij ging doen? Misschien was dat een idee... Zolang hij zich maar voorbereidde op het ergste. Aylan keek naar Selena. Die ogen. Zo heel af en toe veranderde het van kleur. Kort, binnen enkele seconden. Moest hij daar wat mee doen? Urgh. Als het aan hem lag gebruikte hij dat spul nu al, alleen was het een nadeel dat hij beide handen nodig had. Nee! Niet helemaal. Bij een pasje had hij één hand vrij en die gebruikte hij nuttig door het buideltje te pakken en dat verborgen hielt in zijn handpalm. Nu moest het gebeuren. 'Het spijt me Selena.' sprak hij zachtjes, waarna hij zijn been achter de hare zette en toen druk zette op haar bovenlichaam, waardoor ze achterover leunde, bijna viel. De meeste tenminste. Vanaf dat moment haalde hij het spul uit het buideltje, bracht het richting haar mond.



-Baggarhh

Selena lette zo goed mogelijk op waar ze haar voeten zetten, want 1 foute stap en ze was er gewest, ze zou door het moeras heen zakken en zich zwak zetten. Elke stap zette ze goed en probeerde zo veel mogelijk in de ogen van Aylan kijken, ze wou hem voorblijven, tenminste 1 stap voor! Ze haalde diep adem en zag in zijn ogen hoe hij nadacht, ze probeerde te denken als een man maar het ging niet zo makkelijk, en vooral niet als er in je gedachten ook nog is gestreden werd! Dit was echt vreselijk, dit was gewoon slopend! Selena zag nog steeds van uit haar ooghoek dat Roze bleef zitten. . 'Het spijt me Selena.' sprak een zachte stem en ze keek naar Aylan. Ze zette haar voet naar achter maar het was de verkeerde plek en ze zakte naar beneden en niet alleen door dat haar been door heen was, maar ook door dat Aylan een voet achter haar voeten zette en druk op haar bovenlichaam kwam als of ze viel, ze opende haar mond voor een gil maar die werd gesmoren door een drankje dat haar mond in kwam. Ze moest wel dat stom ding doorslikken want er uit spugen in haar positie was niet zo fijn. Haar ogen gingen dicht toen ze het binnen kreeg en haar tatoeage's op haar rug hielden op met gloeien. Selena's lichaam werd slap. Toen Roze dat zag stond ze op en trippelde naar Aylan 'Leg haar maar ergens neer, het duurt even voor ze weer terug komt op aarde, dit drankje laat haar haar bewustzijn verliezen om daarna weer bij te komen met een rustig hoofd.' Legde Roze uit en keek naar Aylan.

Danku, danku, danku natuur! Dat stukje grond had het nog een stukje makkelijker voor hem gemaakt, door Selena soort van vast te zetten. Dit was een van de eerste keren dat de natuur hem hielp. Ook misschien alleen omdat deze dame een heks was. Heksen waren lijp van de natuur, aanbidden het haast, dan werd het ook eens tijd dat die natuur wat terug deed behalve stomme plantjes laten groeien. Vanaf het moment dat ze een gil slaakte, stopte hij het gedoetje in haar mond. Zo, klus geklaard. Hij hoefde geen moeite te doen om het haar te doen doorslikken. De manier waarop ze stond was al genoeg. Alleen toen gingen haar ogen dicht en voelde hij hoe haar lichaam verslapte. Om te zorgen dat ze niet hard op de grond zou vallen, pakte Aylan haar beter vast. Zwijgend had hij naar haar gezicht gekeken, tot Roze kwam aangelopen. 'Leg haar maar ergens neer, het duurt even voor ze weer terug komt op aarde, dit drankje laat haar haar bewustzijn verliezen om daarna weer bij te komen met een rustig hoofd.' Was de uitleg. Hij knikte slechts en legde de heks neer op een stukje grond, waar geen slechte plekken in zaten. Nadat de magiër haar had neergelegd, scheurde hij een stuk van één van zijn slippen af, dat vast zat aan zijn shirt. Dat vouwde hij op en legde dat onder Selena's hoofd. Ze zou dus vanzelf wakker worden. 'Dan denk ik dat ik nu beter kan gaan.'

In haar hoofd begon rust eindelijk terug te keren en ze ademde regelmatig terwijl alles weer op zijn plek kwam in haar hoofd. Haar duistere kant werd ver weggedrukt en achter de tralies gezet terwijl zij weer op haar plek terug kwam. Roze keek toe hoe de leider van de Magiërs Selena neerlegde en daarna ook nog van zijn shirt af scheurde en onder haar hoofd legde. Het zag er schattig uit en Roze glimlachte zachtjes. 'Dan denk ik dat ik nu beter kan gaan.' Roze keek naar Aylan en hield haar hoofdje iets schuin 'Je mag gaan als je niet wilt zien hoe ze zich gaat verontschuldigen aan jou...maar ja het is jou keus.' Zei ze zachtjes en ging naast Selena zitten en keek aandachtig naar haar gezicht, 'arme meid.' Zei ze zachtjes en ze had niet eens door dat ze het hardop zij, natuurlijk wist Roze wat er allemaal was met Selena en waarom ze zo deed. Roze nam ene lig houding aan en begon te spinnen 'Als ze zo wakker word is ze helemaal verward..Als je wilt kun je gaan, ik zal haar uitleggen wat er is gebeurd.' Zei ze zachtjes terwijl ze naar haar Bazin keek.

Stilletjes keek Aylan neer op Selena's gezicht. Zo zag ze er lang niet zo kwaadaardig uit zoals ze zich soms tegen hem opstelde. Vreemd hoe wezens er anders uit zagen als ze slapen. Ze leken zo vredig.. Zo vriendelijk. 'Je mag gaan als je niet wilt zien hoe ze zich gaat verontschuldigen aan jou...maar ja het is jou keus.' Zijn blik gleed van de slapende heks naar haar poes. 'Ik heb geen verontschuldiging nodig. Al zeker niet van haar,' reageerde Aylan. 'Ze heeft niets verkeerd gedaan.' Nee... Een verontschuldiging van haar had hij niet nodig. Alles wat zonet gebeurd was beschouwde hij niet als iets verkeerd, en vooral omdat ze het niet expres deed. Daar was hij van overtuigd. Iets was met Selena mis. Wat precies was hem nog onduidelijk maar ooit zou hij er wel achter komen. Misschien niet vandaag. Misschien niet morgen. Ooit. 'arme meid.' Hoorde hij Roze zeggen. Aylan kon niet anders dan zwijgend naar Selena kijken. 'Als ze zo wakker word is ze helemaal verward..Als je wilt kun je gaan, ik zal haar uitleggen wat er is gebeurd.' Die informatie sloeg hij op en haalde eens zijn schouder op. 'Ik weet niet wat het beste voor haar is.' antwoordde de magiër eerlijk. 'Als ze straks wakker wordt en ze is verward, wil ik haar niet nog meer verwarren door in haar buurt te zijn.' Nu nam hij een kleine pas terug.

'Ik heb geen verontschuldiging nodig. Al zeker niet van haar,' reageerde Aylan. 'Ze heeft niets verkeerd gedaan.' Roze keek naar Aylan, deze jongen was toch niet zo gestoord. Roze keek naar haar vriendelijke gezicht, ooit zal 1 van haar persoonlijkheden winnen en zou ze voor altijd die macht hebben over het lichaam en Roze hoopte dat haar goede kant zou winnen. 'Ik weet niet wat het beste voor haar is.' antwoordde de magiër eerlijk. 'Als ze straks wakker wordt en ze is verward, wil ik haar niet nog meer verwarren door in haar buurt te zijn.' Nu nam hij een kleine pas terug. Roze keek weer naar Aylan en zuchten, deze jongen begreep het niet helemaal maar dat maakte niet uit want het was iets wat Selena had en niet hij. 'Juist ja...als jij dat denkt mag je gaan.' Miauwde ze en keek naar Selena die een beweging maakte. Selena voelde hoe ze weer terug kwam in de echte wereld en bewoon wat met haar hoofd en een kreun kwam uit haar mond voor ze haar ogen open deed. HEt licht was vel en er schoten herinneringen door haar heen en ze keek naar Roze 'Dankje..' Zei ze zachtjes en zag hoe de kattin naar haar toe kwam en spinde. Selena ging wat rechter zitten en haalde diep adem. Het laatste was wat ze wist, was dat ze in gesprek was met Aylan..

Een ene kant wou hier graag blijven, Selena bijstaan zoals Roze dat deed. Maar een andere kant zei dat hij terug moest gaan, weg van haar voordat er vreemdere dingen gingen gebeuren of dat zij zou flippen. Het was moeilijk te zien hoe de heks zou gaan reageren, al had hij nu wel door dat haar ogen iets verraadde. Haar groene ogen... Licht en donker. Haar magie, wit licht en... Duister. In zijn gedachten begonnen de gebeurtenissen verbanden te leggen. Donkere ogen, duistere magie. Lichtere ogen, witte magie. Was het mogelijk..? 'Juist ja...als jij dat denkt mag je gaan.' Weer zette de magiër enkele stappen terug, twijfelachtig. 'Hou me op de hoogte, Roze...' mompelde Aylan. 'Van hoe het met haar gaat.' Dan draait hij zich om, loopt in een rustige tred van hen vandaan. Hij wou niet dat Selena zich verontschuldigde voor iets wat ze niet met opzet deed. Als hij dat wel zou willen zou dat puur voor de macht gaan. Macht waar hij niet naar opzoek was. Ze mocht dan wel een vijand zijn maar dat betekende niet dat hij haar het slechtste toe wenste. Achter hem hoorde hij geluiden. Selena was bijgekomen. Toch keek hij voor zich uit terwijl hij doorliep.

Roze merkte dat hij twijfelde, zij als kat merkte dat gauw. 'Hou me op de hoogte, Roze...' mompelde Aylan. 'Van hoe het met haar gaat.' Roze kon het niet laten om te glimlachen bij zijn woorden. Ergens kon Roze begrijpen waarom de moeder van Selena met een magiër was gegaan. Selena zuchten en keek naar haar kat 'Het word steeds erger.' Zei ze kalm en keek alleen naar haar kat want het gebeurde vaak dat alleen haar kattin in de buurt was en niemand anders dus was ze het gewend om gewoon zeggen wat op haar hart lag. Roze snoof 'Mijn moeder had jou moeder gewaarschuwd voor problemen! Maar luisterde ze? Nee hoor en nu lijd jij door hun liefde!' Zei Roze boos en zag hoe Selena naar voren keek waar ze een silhouet weg zag gaan. Ze slikte en haar handen trilde 'Ik wil niet eens weten wat hier gebeurd is, maar het was vast vreselijk.' Zei ze met een trillend stem en stond op. Ze haalde diep adem en nam Roze in haar armen en begon te lopen, ergens voelde ze zich verlaten...Het gevoel dat ze had toen ze Aye niet meer zag toen ze klein was.