I'm sexy and I know it -open-

”O hallo-” Stephano fronste toen Hati de andere onderbrak. ”Waarom kom je hier zitten?” Hij knipperde een paar keer met zijn ogen. Waarom deed Hati nou opeens zo boos? ”Wauw, jij bent ook weer goed gezind. Ik kwam alleen maar zeggen dat je geen last meer gaat hebben van die engelen.” Stephano kreeg een glim van hoop in zijn blik en glimlachte. Hij knikte dankbaar naar de gast. ”En omdat ik de ‘relatie’ tussen jullie twee wel interessant vind.” Wacht... Relatie? Stephano's ogen werden groot "w-w-wat...." Hij maakte een klein sprongetje toen een potplant langsvloog en fronste meer. ”Wat heb jij opeens?” Stephano keek langzaam naar Hati, zichzelf hetzelfde afvragend.

Zacht zuchtte hij. ”Slecht geslapen, excuseer me.” Stephano leunde zijn hoofd tegen zijn hand en keek naar het zakje wat voor hem neerkwam. "Err.. Dankje.." Hij knikte lichtjes en keek hoe Hati wegliep. Ging hij hem alleen laten met dat.. Aapmens? Ongemakkelijk keek hij naar Frerin. ”Mijn naam is Frerin, zeg maar één van Hati’s zeldzame vrienden.” Hij zuchtte weer. ”Soms denk ik zelfs dat ik de enige ben die het met hem uithoud, er zit totaal geen logica in hem… Maar dat had je misschien ook wel door. Jullie zullen elkaar waarschijnlijk al wel een hele tijd kennen. Je bent de eerste waar ik hem zo… Dunno, ‘aardig’ heb tegen zien doen, voor zover hij dat is.” Aardig huh? Deed hij dan niet zo tegen andere? Een beetje verward keek Stephano hem aan.

"Ik ben Stephano... En het is wat je lang noemt. Ik ken hem nu sinds gisteren." Hij haalde lichtjes zijn schouders op. Even schrok hij van een bonk en Hati's stem die iets uitriep. ”Wat bezielt hem? Zo geïrriteerd wordt hij nooit over zo’n kleine dingen.” Stephano staarde even naar het raam en ging staan "Ik vraag het wel.." Hij zuchtte en haalde een hand door zijn haren voordat hij naar buiten liep. Hij keek rond en zag Hati. Hij liep dichter naar hem toe, fronzend. "Gaat het wel? Waarom ben je zo pissig?" Vroeg hij en ging naast Hati staan, maar hield wat afstand tussen hen.

”Als ik zeg dat ik gewoon slecht geslapen heb geloof je me zeker niet?” Hij schudde zijn hoofd "nee, inderdaad." Hij fronste meer en sloeg zijn armen over elkaar. Hij voelde zich vreemd. Was hij bezorgd om Hati? Waarom? ”Ik voelde me schuldig… omdat… ik je pijn gedaan had…” lang staarde hij Hati recht aan. Langzaam glimlachte hij en bloosde automatisch ook een beetje door Hati's gebloos. ”En omdat ik normaal nooit last heb van schuldgevoelens… Wist ik niet echt hoe reageren.” Hij legde zijn hand op Hati's schouder, al moest hij lichtjes op zijn tenen staan om dat te kunnen.

"Hey, ik heb het je al vergeven hoor." Hij grinnikte zacht en merkte toen wat hij aan het doen was. Snel haalde hij zijn hand van Hati's schouder en stapte terug, een beetje ongemakkelijk. "Heb jij nu nog altijd niet gegeten? Ik dacht dat je honger had…” koppig schudde Stephano zijn hoofd "dat kan wachten." Zei hij en wreef lichtjes over de achterkant van zijn haar. ”Waar hadden jullie het trouwens over?” Hij keek langzaam naar het raam "Oh.." Hij haalde zijn schouders op. ”Als Frerin je lastig gevallen heeft, zeg je het maar. Dan reken ik wel met hem af… De asshole…” langzaam voelde hij zijn wangen rood worden. Waarom? Waarom zei Hati dat? Was dat normaal?

De woorden van Frerin spookten door zijn hoofd. Hati was blijkbaar bijzonder aardig tegen hem.. ”Weet je trouwens al wat je gaat doen? Je kan niet voor altijd mijn aanhangsel blijven.” Even bleef hij stil, zijn blik op de grond gericht. Vragen spookten door zijn hoofd "Als je het zat bent ga dan gerust naar huis, ik red me wel I guess." Hij glimlachte lichtjes. ”Waarom. Is. Logisch. Nadenken. Zo. Moeilijk.” hij zuchtte en keek op naar Hati. ”Ehehehehehehhh… ehm.. Excuseer me. I spaced off… Zei je iets?” Stephano keek lichtjes weg "Nee.. Niks.." Mompelde hij en zag het straaltje bloed op Hati's voorhoofd. Hij haalde een zakdoek uit zijn broekzak en liep wat dichter bij. Zachtjes depte hij het doekje tegen het bloed om het weg te halen. Pas toen hij zag hoe dicht bij hij was stapte hij vlug naar achteren "Um, sorry.." Zei hij vlug en draaide zich snel om, zodat Hati zijn kreeftkleurige wangen niet zou zien. Hij rende vlug terug naar binnen en nam een diepe hap lucht. Wat was er aan de hand met hem? Hij voelde zich verward. Te verward. Straks werd hij nog ziek. Hij zuchtte zacht.

Waarom was hij zo opgewonden geraakt toen hij zo dichtbij Hati was. Wat was er in hemelsnaam met hem aan de hand? Zenuwachtig sloeg hij zijn armen over elkaar. Hij zag Hati binnen lopen en keek snel opzij. Dammit. Waarom voelde hij zich zo... vreselijk warm van binnen? Hij wist niet wat het was, dus zou hij het negeren... Nee, hij wist precies wat het was. Maar het mocht niet, het kon gewoon niet. Hij kende Hati nu een dag, minstens. ”Dat was interessant…” Stephano keek langzaam naar de twee en gromde zacht. Waarom moest die Frerin dude zich er nou mee bemoeien? ”Stephano, je hebt honger.” Stephano keek langzaam naar Hati, en voelde even zijn hart sneller gaan. Hij bromde en deed zijn best om het te  negeren.

”Bestel wat om te eten, dadelijk verhonger je nog." Stephano liep langzaam naar de tafel toe en pakte het buideltje geld op. ”Aaaaawhh~ Is iemand bezorgd? Is onze lieve, kleine, pluizige haarmans bezorgd? Ja? Moooh, hoe lief.” Stephano siste en gromde kort naar Frerin, maar liep al snel weer weg. Hij hoorde Frerin nog door praten en voelde een vleug van irritatie door zich heen gaan. Een moment later liep hij terug met een stuk brood. Hij ging zitten en nam een hap uit het brood.

Hij gooide het overgebleven geld voor Hati neer en murmelde een 'Dankje', zichzelf dwingend om niet naar Hati te kijken. Zachtjes pookte hij de tafelpoot met zijn voet en bleef stilletjes voor zich uit staren. Hij zuchtte en legde het brood voor zich op tafel "Ik ga naar huis, straks." Zei hij zelfverzekerd, niet kijkend naar een van de twee tafelgenoten.

-kort Dx

”Je had ook een hele menu mogen bestellen hoor… Maar goed, als je daar tevreden mee bent, ook goed.” Hij schudde koppig zijn hoofd. "Dit is prima." Antwoordde hij terwijl hij een grote hap van het brood nam. Toen hij had gezegd dat hij binnenkort weg ging keek hij recht in de vragende blik van Hati. Hij haalde zijn schouders lichtjes op. ”Dat was een subtiele ‘Ga weg, je hebt hier al lang genoeg gezeten en ik heb je hier niet eens gevraagd te komen zitten.’-hint. Maar ik had kunnen weten dat je dat niet door zou hebben, je bent nu eenmaal niet één van de slimste.” Stephano keek van de een naar de ander, en fronste. ”Dus zo bedank je iemand die jou rommel opruimt?” Zwijgend keek hij toe hoe beide mannen zich groter maakten, en fronste meer. Moest hij er wat van zeggen? Hm.. Beter niet. ”Jeg er din gud. Du skal adlyde mine ønsker.*” stephano keek wat verrast op. Hati kom een andere taal? Het klonk niet bekend, niet zo van, dat je vanuit de spraakwijze kon lezen van waar de taal ongeveer vandaan kwam.

Stephano had gemerkt dat Hati's ogen wat gingen gloeien, maar hij besloot er niet over te vragen. Frerin was in ieder geval weg. ”Dus… Je gaat weg…” lichtjes knikte hij, starend naar zijn handen. Zijn blik gleed langzaam naar het buideltje wat naar hem toe werd geschoven. Stephano keek op naar Hati. ”Hier, voor onderweg, je weet maar nooit wat er kan gebeuren en ik ben er toch niets mee. Ik kan het wel missen.” Hij glimlachte en knikte dankbaar. "dankje..." Antwoordde hij zacht. ”Ben je trouwens wel zeker dat het veilig is? Wie weet word je opgewacht en sluiten ze je op. Of vallen ze je aan. Of misschien wordt je gezocht. Of wat als-“ Stephano bloosde lichtjes en grinnikte zacht. "Ik denk dat ik het wel overleef." Antwoordde hij, en volgde toen Hati's blik. Even vernauwde zijn ogen toen hij een blonde vrouw zag.

Snel keek hij terug toen hij Hati hoorde praten ”Als je me nodig hebt.. Je weet, je kan me altijd oproepen. Twijfel niet om het te gebruiken. Ik heb het daar niet voor niks gezet.” Hij glimlachte zacht, en bloosde weer lichtjes. "Oke, bedankt." Hij knikte zacht en keek toe hoe Hati zich weer op dat blonde wijf richtte. ”Hello beautiful~ Could I get some water please?” Stephano onderdrukte een grom. Dit was irritant. Hij wilde dat hati naar hèm keek en niet naar dat meisje. ”T-tuurlijk.” Hierdoor werdt hij alleen nog meer pissig. Lichtjes balde hij zijn vuisten en stond op. Hij liep naar het blonde meisje, greep de waterkan van haar handen en gaf haar een soort van bitchy look. Hij liep terug naar de tafel, en zette de kan nogal ruw op tafel. "There you go." Antwoordde hij met een licht grijnsje. Wacht.. Wat was hij aan het doen? Was hij nou net jaloers geworden op een meisje? Hij had helemaal geen recht om tussen die twee in te komen... Langzaam ging hij terug zitten en keek naar het meisje dat met vernauwde ogen richting hem keek. Hij keek met onschuldige puppy oogjes terug, voordat hij terug naar Hati keek.

Wanneer hij eindelijk Frerin weggejaagd had, was er eindelijk weer wat privacy. ”Dus… Je gaat weg…” Tja, hij kon niet verwachten dat Stephano de hele tijd bij hem zou blijven. Waarom zou die jongen dat zelfs willen? Hati schoof het buideltje met geld naar Stephano. ”Hier, voor onderweg, je weet maar nooit wat er kan gebeuren en ik ben er toch niets mee. Ik kan het wel missen.” Hij wilde zo graag dat Stephano bleef, dat de jongen niet weg ging. Verdomme. Hoe kon hij nu zo denken? Ja, hij wist het antwoord, maar geloofde het niet. Het was onmogelijk. Het kon niet. Misschien gebruikte Stephano een of andere vage engelmagie op hem die hem zo liet denken. Het moest wel, want de andere optie, die was onmogelijk. Hij hoopte dat het onmogelijk was. "dankje..." Stephano knikte dankbaar terwijl een kleine glimlach zijn gezicht sierde. Hij zag er zo onschuldig en kwetsbaar uit. Damn, wat als hij in de problemen kwam? ”Ben je trouwens wel zeker dat het veilig is? Wie weet word je opgewacht en sluiten ze je op. Of vallen ze je aan. Of misschien wordt je gezocht. Of wat als-“ Hij zag dat Stephano bloosde. Waarom bloosde hij? Had het een betekenis? Nee, hij beeldde het zich vast in. "Ik denk dat ik het wel overleef."

Zijn blik viel op een blond meisje dat in deze herberg werkte. Voor even ‘scande’ hij haar lichaam met zijn ogen. Hmmm… Ze zag er niet zo goed uit. Stephano zag er stukken beter uit. Wacht… Wat? Nee, hij had zich die gedachte vast ingebeeld. Want waarom zou hij zo over die jongen denken? ”Als je me nodig hebt.. Je weet, je kan me altijd oproepen. Twijfel niet om het te gebruiken. Ik heb het daar niet voor niks gezet.” Weer kleurde de wangen van de jongen rood. Beeldde hij het zich weer in, of was dat daadwerkelijk een blos? Nee, nee dat kon niet. Waarom zou Stephano blozen? "Oke, bedankt." Zijn blik dwaalde weer af naar de serveerster. Hmmm, hij had zich al de hele tijd zo bezorgd om Stephano gedragen. Misschien ging hij dadelijk nog verkeerde gedachten krijgen. Misschien moest hij er maar eens voor zorgen dat Stephano helemaal niets zou door krijgen. Ha… Wat een zwak excuus, al zei hij het zelf. Want diep vanbinnen, wist hij dat hij gewoon wilde weten hoe de jongen zou reageren. Alleen weigerde hij het feit te geloven. Hij wenkte het meisje. Wauw, hij kon niet wachten. ”Hello beautiful~ Could I get some water please?” Vroeg hij met een verleidelijke blik in zijn ogen. Toen het meisje recht in zijn ogen keek en vervolgens verlegen weg keek, kwam er een kleine, geamuseerde grijns op zijn gezicht. ”T-tuurlijk.” Antwoordde ze. Via zijn ooghoeken keek hij naar Stephano. Die tot zijn verbazing totaal niet geamuseerd was. Hati keek verbaasd en geschrokken toe toen Stephano op stond en de waterkan uit het meisje haar handen rukte. Niet bepaald zachtaardig zette de jongen de kan op tafel. "There you go." Toen Hati door kreeg dat hij Stephano met zijn mond een beetje open aanstaarde, sloot hij die meteen weer. Zijn blik was gevestigd op de lichte grijns die op de jongen zijn gezicht stond. Hati beet op de binnekant van zijn wang. Die grijns stond hem wel, het gaf hem iets uitdagends en… Oh god, hij kon zichzelf niet eens geloven, sexy.

Het duurde even voor hij bekomen was. Dit had hij totaal niet verwacht van Stephano. Maar het belangrijkste van al was; waarom had hij dit gedaan? Was hij jaloers? Nee, dat kon niet. Waarschijnlijk was hij gewoon geïrriteerd door het feit dat hij zomaar met een ander zat te flirten midden in hun gesprek. Misschien moest hij het gewoon negeren. Hoewel… Het beeld van Stephano die hem aankeek met die grijns verscheen weer voor zijn ogen.

Hij stond op met een brede grijns en ging naar Stephano toe. Lichtjes boog hij voorover, zijn gezicht enkele centimeters van dat van Stephano verwijderd. Teder streelde hij over de jongen zijn wang terwijl hij hem verleidelijk aan keek. Met verbaasde ogen en een felle blos keek Stephano hem aan. Hati grinnikte zachtjes. ”Is iemand jaloers?” Hij liet zijn hand op Stephano’s wang rusten en bracht zijn hoofd nog wat dichter bij. Het scheelde maar een paar millimeter. ”Maak je geen zorgen, je hebt helemaal geen reden om jaloers te zijn.” Hij drukte zijn lippen tegen die van hem.

Nee, o god. Dat mocht hij niet gaan doen. No way. Damn, dadelijk kreeg hij nog een nosebleed. Ht was zo verleidelijk om zijn dagdroom werkelijkheid te maken. Maar het was een slecht plan. Erg slecht. Hati zuchtte en deed alsof er niets aan de hand was. ”Wanneer precies ga je vertrekken? Begrijp het niet verkeerd ofzo, ik ben gewoon een beetje nieuwsgierig enzo…”

~te lui voor le sheet~

Al de hele tijd voelde Stephano dat de stemming verandert was, maar hij wilde er niet te veel aan denken.. Geïrriteerd was hij toen hij Hati naar een meisje aan het kijken was. Hij wist niet waarom, het was gewoon zwaar irritant. Hati moest naar hem kijken. Wait.. Whut? Toen hij de waterkan van het meisje had gepakt, en het op de tafel zette zag hij dat Hati hem verbaasd aanstaarde. Zelf was hij ook verbaasd om zijn gedrag, maar verschuilde het achter een grijnsje. Langzaam ging hij weer zitten, en na een paar momenten veranderde zijn grijns weer in zijn normale, verlegen en onschuldige glimlach. Het was lang stil, en het gaf Stephano even de tijd om na te denken. Sinds vanmorgen had hij zich heel anders gevoeld bij Hati. Niet gewoon 'meer op zijn gemak' maar.. Tja. Hij kon het moeilijk beschrijven. Hati deed gewoon zo anders. Hij merkte dat hati soms naar hem had gestaard, en hij leek ook vaak in gedachtes. Snel keek hij op toen Hati begon te praten ”Wanneer precies ga je vertrekken? Begrijp het niet verkeerd ofzo, ik ben gewoon een beetje nieuwsgierig enzo…” hij zuchtte en haalde lichtjes zijn schouders op. "Uurtje.. Anderhalf uur.." Of langer, als hij tijd zou trekken. Hij wist niet waarom, maar hij wilde gewoon niet weg. Hij ging staan en pulkte zacht aan het verband om zijn schouder waarvan hij al bijna vergeten was dat het er zat. Hij rekte zich even uit en leunde met zijn heup lichtjes tegen de tafel. In zijn achterhoofd was hij nog steeds vragen aan het stellen over Hati's gedrag.  Hij ging het toch vragen, anders ging hij met vragen in zijn hoofd weg. "Trouwens, ik wil je niet ongerust maken ofzo, maar is er iets? Je doet zo anders." Hij keek langzaam naar Hati en staarde naar hem met een vragende blik. Misschien was het niet een geweldig idee om het te vragen, maar hij wilde het gewoon weten

Kort ;-;

Stephano haalde zuchtend zijn schouders op. "Uurtje.. Anderhalf uur.." Langzaam knikte Hati. Het kostte hem veel moeite om niet te vragen of hij niet langer bleef. Ja, hij kende Stephano nog maar een dag, maar er was zo veel gebeurd. Veel te veel voor nog geen 24 uur. Het voelde gewoon aan alsof hij de jongen al langer kende. Ookal was dat niet zo. Zonder het echt door te hebben staarde hij naar het verband terwijl hij nadacht. Deze situatie was zo verwarrend. Was het echt zo, of beeldde hij het zichzelf in? Langs de ene kant hoopte hij dat het zijn verbeelding was, maar langs de andere kant ook niet. Had hij maar iemand die hij om raad kon vragen. Hij had nooit gedacht dat hij over dit soort dingen hulp moest gaan vragen. Het lag veel ingewikkelder dan verwacht. Maar dat was nog niet eens het ergste, nee, het ergste was de persoon. Ten eerste was het een jongen, ten tweede een engel. Twee dingen die niet echt getolereerd werden. Zo typisch dat dit met hém gebeurde.

"Trouwens, ik wil je niet ongerust maken ofzo, maar is er iets? Je doet zo anders." Geschrokken werden zijn ogen groter. Fuck. Had Stephano het door? Misschien was hij té obvious geweest. Dit was verschrikkelijk. Nee, hij moest kalm blijven. Niet paniekeren. Misschien kon hij Stephano nog wat wijsmaken. Kort sloot hij zijn ogen. Om de een of andere reden, kwam het beeld van Sköll in zich op. Dat was het! Perfect! Hij opende zijn ogen en keek Stephano aan. Tijd om zijn beste acteertalenten te gebruiken. Zijn ogen stonden droevig. ”Wel… Je doet me aan iemand denken.” Kort schraapte hij zijn keel. Hmpf, hij ging ook maar eens recht staan. Dan voelde hij zich zekerder en zou dit makkelijker gaan. ”Mijn eh… Tweelingbroer. Aangezien we een tweeling waren, waren we even oud. Maar toch beschouwde ik hem als mijn kleinere broertje dat ik altijd moest beschermen.” Op het einde van zijn zin trilde zijn stem lichtjes, alsof het een moeilijk onderwerp voor hem was. Hati keek naar beneden om zogezegd zijn gezicht te verbergen en balde zijn vuisten. ”Hij… Was omgekomen tijdens een oorlog, ik was net te laat… Ik had hem kunnen redden.” Hati zweeg even en beet op zijn onderlip, alsof hij moeite moest doen niet in tranen uit te barsten. Wauw, al zei hij het zelf, het was best overtuigend. ”Je lijkt gewoon zo hard op hem…” Dit was hét perfecte moment en excuus. Terwijl hij zijn gezicht verborgen hield, sloeg hij zijn armen om Stephano heen in een knuffel. ”Sorry…” Mompelde hij. Hij drukte de jongen dicht tegen zich aan. Goh, dit voelde zo goed. Stephano zo dicht tegen hem aan. Zijn hart klopte wat sneller. Maar dat gaf niet, als Stephano daar vragen bij had, zei hij wel dat het kwam omdat hij er zo ‘emotioneel’ van werd.