Just great, fog... [Open]

Ik reed nu al een tijdje op Torn in dit gebied. Natuurlijk reed ik wel vaker hier maar dat was gewoon om naar demongebied te gaan. Nou ja, op de route die ken. Er was vast wel iets korter. Boven me vloog Solera, mijn feniks. Ze verkende het land voor me. Kort sloot ik mijn ogen en dacht ik aan Solera die boven me vloog. Mijn gedachten spinde om die van haar en kwamen op een punt samen. Ineens voelde ik de wind op mijn gezicht en ademde ik de zwoele lucht in. Ik zag alles door de ogen van Solera. De mist die hier hing, de vlakte en zelfs mijzelf op Torn onder me. Het was een kunstje dat ik jaren geleden geleerd had. Het was niet speciaal, iedereen zou het kunnen als ze er maar de tijd voor namen. Op deze manier kon ik gebieden verkennen zonder het zelf te betreden. En zoals nu kon ik contoleren of ik de enige was in een gebied. Toen ik het gezien had opende ik mijn ogen weer en zat ik weer op Torn. Met een vrolijke hinnik werd ik weer begroet. Met een kort klopje op zijn nek terug begroete. Na nog even gereden te hebben maakte Solera wat bezorgde geluidjes. Ik maakte weer contact en zag iemand in de verte. Even dacht ik nieuwsgierig om Solera er heen te laten vliegen. Ze hoorde mijn gedachten en vloog naar de persoon toe. De gevaren begonnen in me op te komen en ik zei tegen Solera dat ze terug moest gaan. Toen ik het contact verbrak zag ik de vogel al snel boven mijn hoofd ''Goed zo Solera.'' Daarna spoorde ik Torn aan en reed op de vreemde af.


//Open//

Het werd gewoon idioot nu. Moest hij zo ver van huis gaan om alleen te kunnen zijn? Nouja, nu was hij er toch. Heerlijk, eindelijk geen gezeik om hem heen. Er was zo veel gebeurd... Gray zuchtte diep en probeerde zijn herinneringen niet weer op te laten komen. Pff wat een irritante mist, dat hij dat nu pas merkte... Er was bijna geen zicht. Maar daar kon hij nu niks meer aan doen. Hoorde hij hoefstappen? Was daar iemand? Agh, hij hoefde niet bang te zijn. Rustig liep hij naar een boom en leunde daar tegen aan. Dapper hoor, gewoon naar iemand toe lopen. Wie zou diegene zijn? langzaam verscheen er een paardengedaante met een meisje er op. Hij zei niks, want hij had geen zin in ruzie. Hmpf.. Ruzie... Dat had hij al best lang niet gehad sinds.. Nee niet aan denken. Hij beet op zijn onderlip. Niet aan denken.. niet aan denken...

Het duurde even voordat een gestalte opdoemde. Een jongen, iets ouder als mij. Met een lichte klem in Torn's zij ging hij over tot een draf en uiteindelijk stap. Solera nam zoals altijd de eerste zet en vloog naar de jongen toe. Met nog een kleine beweging van mijn voeten hielt Torn halt. Met een kleine grijns zag ik dat Solera op zijn hoofd ging zitten. Vraag me asjeblieft niet waarom. Torn begon wat onrustig te worden. Het was dus een magier. Ook weer iets raars, Torn had een angst voor magiers. Ik klopte hem troostend op zijn nek. Daarna keek ik afkeurend naar Solera ''Solera, ga van zijn hoofd af.'' Daarna keek ik wat beschaamd de jongen onder haar ''Sorry van mijn vogel'' Met een simpele beweging gleed ik van Torn af. En keek ik de jongen onderzoekend aan, hij leek niet uit op ruzie. Ik keek kort op toen hij op zijn onderlip beet. ''Gaat het?''

Nou, het was in ieder geval beter om haar te ontmoeten dan die magiërs. Die gasten wilden altijd gesprekken houden, en dat wilde Gray juist helemaal niet. Hij schrok zich kapot toen er een feniks op zijn hoofd landde. 'Whatte?!' mompelde hij, maar hij bewoog geen spier. ''Solera, ga van zijn hoofd af.''  Zei het meisje. Ze was iets jonger dan hij, maar dat was bijna niks. 'Laat die vogel lekker zitten' mompelde hij droog.  ''Sorry van mijn vogel'' Gray knikte afwezig 'Tis oke' Hij bleef maar dieper en dieper in gedachte zakken.  ''Gaat het?'' hij zuchtte. Waar bemoeide ze zich mee? Hij wilde alleen zijn. Nouja, niks aan te doen 'Ja.. Het gaat prima' mompelde hij rillerig. Hij plofte neer en keek glazig voor zich uit.

|| Op ipod gemaakt xD

Kort bekeek ik hem met Solera op zijn hoofd en ik moest even grinniken. Het zag er best grappig uit. ''Solera ga van zijn hoofd af.'' zei ik maar uit beleefdheid. 'Laat die vogel lekker zitten' Ik glimlachte zacht ''Zeker?'' Ik verontschuldigde me over mijn vogel. 'Tis oke' Kort keek ik in zijn ogen die langzaam glazig werden. Toen ik vroeg of het wel goed ging mompelde hij alleen maar 'Ja.. Het gaat prima.' Met een lichte afkeur bekeek ik hem nogmaals. Prima is iets anders dan hoe hij er nu uitzag. Ik snoof licht uit en wou weer wegrijden maar Torn dacht daar anders over. Oke, waarschijnlijk vond ik toch niks interessants maar moest ik dan deze jongen blijven lastigvallen. Nee. Maar ja, Torn blijft Torn. Met een klein grijnsje wist ik wat hij ging doen. Zoals verwacht liep hij naar de jongen en likte hem vol op zijn gedicht. Dat zou hem wel wakker maken... zo werd ik trouwens ook iedere ochtend wakker.

Van die vogel had hij toch geen last. Hij was niet heel zwaar ofzo, dus hij mocht gewoon blijven zitten. Gray hield van dieren. Waarom konden al die sociale mensen om hem heen niet gewoon dieren zijn? ''Zeker?'' Vroeg ze. Hij knikte licht. Misschien, kon hij gewoon een keer aardig doen tegen iemand... Hij was het niet met zichzelf eens, maar deed het toch maar. Wat kon er gebeuren? Hoogstens dat hij haar nog een keer tegen kwam, en die kans was ook maar heel klein. Opeens liep het paard op hem af. Ik keek licht vragend maar al gauw voelde ik een lik over mijn gezicht. Ik begon zacht te lachen en stond op terwijl ik het paard een kort klopje gaf. Hm... Paarden waren altijd geweldig. Rijden, dat vond ie ook leuk. Het was jammer dat hij geen ruimte had voor een paard, anders had hij er zeker een genomen. Nouja, dit meisje zag er wel aardig uit. Dus hij kon wel proberen om een keer sociaal te zijn. Hij aaide het paard even over zijn neus en glimlachte toen naar het meisje 'Ik ben Gray' mompelde hij warm. Zijn achternaam liet hij liever achter.

Torn had de jongen een flinke lik gegeven, in plaats van de normale mopperende reactie die ik verwacht had moest hij lachen. Hij stond toen op en klopte Torn op zijn nek. Solera bleef gewoon op zijn hoofd zitten. Hij aaide Torn over zijn neus en glimlachte toen warm naar me. Torn liet een zachte overwinnings hinnik horen waardoor ik moest lachen. Het plan van Torn had gewerkt. 'Ik ben Gray' mompelde hij warm. Ik lachte terug ''Mijn naam is Ragya'' Met een korte klop op Torn's rug ging ik verder ''Dat is Torn en die vogel op je hoofd heet Solera.'' Met een klein lachje keek ik toe hoe Torn  zijn hoofd tegen Gray zijn borst begon te scheuren. Nu het blijkt dat ik in een gesprek ben beland haalde ik de zadeltas van Torn's rug. Ook maakte ik zijn singel wat losser, als we weg moesten was die zo strakker gezet en er zat momenteel niets van belang in de tassen. Alleen wat eten en drinken, misschien ook een kladblok met wat tekeningen. Niks wat ik niet kon missen. Torn vond Gray blijkbaar erg aardig want hij likte hem nogmaals ''Torn, een keer likken is wel genoeg...'' Als verdediging liep hij naar mij toe en likte me volop in het gezicht, ik moest lachen en duwde hem zacht weg met mijn hand. Daarna aaide ik hem over zijn neus met nog steeds een lach op mijn gezicht.

Hij kon wel aardig doen tegen haar. Ja, dat ging ie doen. Hij was altijd maar bot en stil, en deze demon zou hij toch niet vaker komen te zien. Hij gaapte even. ''Mijn naam is Ragya'' Hij knikte, en glimlachte warm. Mooie naam... Bijzonder voor een demon. ''Dat is Torn en die vogel op je hoofd heet Solera.'' Gray grinnikte wanneer het paard tegen zijn borst begon te schuren en Gray aaide hem rustig. Hij hield erg van dieren, vooral van paarden. Maar rijden vond hij minder. Torn likte hem nog een keer, waardoor Gray weer begon te lachen. Het paard liep naar Ragya en likte haar volop in haar gezicht. Gray stond op en glimlachte weer warm 'Hoe gaat het?' vroeg hij beleefd

-Speedpostje- niet heel lang >.<

Ik aaide Torn rustig over zijn snuit. Wat hadden die dieren nou. Torn had normaal een angst voor magiers en Solera... die wachtte normaal even voordat ze op iemand hoofd ging zitten. Ik begreep de hint niet. Blijkbaar vond Gray het niet erg. Maar ik zag de humor niet toen hij mij volop likte. Waarom? Torn! Er is hier nu een ander slachtoffer voor je speeksel! Pak hem! Gray stond op en glimlachte nogmaals warm ''Hoe gaat het?'' Met een glimlach duwde ik Torn weg. ''Goed hoor, en jij?'' Nieuwsgierigheid begon weer op te borrelen ''Wat doe jij eigenlijk in dit gebied? Verveelde je je ook soms?'' Ik probeerde ook aardig te zijn, hij was dat ook tegen mij.

''Goed hoor, en jij?'' Gray haalde onverschillig zijn schouders op. Hij had geen zin om er over te praten. ''Wat doe jij eigenlijk in dit gebied? Verveelde je je ook soms?'' Even was hij stil. Wat moest hij zeggen? De waarheid? 'Nou.. Ik wilde eigenlijk even alleen zijn. Maar zo te zien ben jij niet heel irritant' Hij grijnste even. Gray vondt het wel leuk dat hij haar had ontmoet. Ze was niet zo irritant en zeurderig net als de meeste die hij ontmoette. Hij was een makkelijke uitlaatklep, dus al snel als iemand erg kwaad was, en diegene wilde zijn woede uiten, dan was Gray een makkelijk doelwit. Zijn mentaliteid was zwakker geworden, en dus was hij makkelijk in de grond te stampen. In gedachte verzonken keek hij naar de grond. Opeens schrok hij op 'Eh ja.. Waar waren we?' mompelde hij half beschaamt.

Mijn gesprekspartner was niet echt diepgaand. Hij haalde zijn schouders op als antwoord op de -gaat het goed- vraag. Ach, waar deed ik moeilijk over. Het was gewoon even fijn om met iemand te praten zodat ik mijn gedachtes kon laten rusten. Ik had ook te veel om over na te denken. Ik vroeg hem wat hij hier eigenlijk deed, niet dat het een probleem was gewoon nieuwsgierigheid. 'Nou.. Ik wilde eigenlijk even alleen zijn. Maar zo te zien ben jij niet heel irritant'' Hij grijnsde even na zijn woorden. Mijn ogen stonden kalm en ik lachte terug ''Bedankt voor het compliment maar als je wilt dat ik weg ga rij ik gewoon door hoor.'' Torn was het er niet mee eens en hinnikte zacht. Met een beschaamt lachje keek ik hem aan ''Al ben jij waarschijnlijk het interessantste hier'' Gray verzonk in zijn gedachte maar schrok al snel weer op. 'Eh ja.. Waar waren we?' mompelde hij. Weer met een lachje antwoorde ik ''Je complimenteerde me erover dat ik niet irritant was en ik gaf het voorstel om door te rijden als je dat liever hebt.'' Solera vloog van zijn hoofd af en lande op mijn schouder. Rustig aaide ik over haar kopje en ze maakte een spinnend geluidje. Van genot tilde ze haar vleugel lichtjes op waardoor een kokertje zichtbaar werd. Toen ik er naar keek werden mijn ogen kort droevig en beangst. Opgeslokt in mijn gedachten vergat ik de jongen en de omgeving. Waarom, waarom moest het nou? Waarom kon het niet gelijk goed zijn gegaan? En waarom groeit mijn angst steeds? Zoals bij een nachtmerrie wou ik ontwaken maar lukte het niet. Mijn lichaam stond daar als bevroren terwijl mijn geest ergens ver weg was.

Ragya lachte terug ''Bedankt voor het compliment maar als je wilt dat ik weg ga rij ik gewoon door hoor.'' snel schudde hij zijn hoofd 'Nee hoor, ik vindt het wel gezellig worden' Hij begon al wat vrolijker te worden. Het paard was het niet met Ragya eens, en hinnikte. Gray lachte zacht door de actie van Torn. ''Al ben jij waarschijnlijk het interessantste hier'' Had het meisje gezegd voor hij in gedachte was verzonken. ''Je complimenteerde me erover dat ik niet irritant was en ik gaf het voorstel om door te rijden als je dat liever hebt.'' Gray lachte vrolijk, en keek hoe de fenix overvloog naar Ragya's schouder. Ze aaide de vogel over haar kopje, en van genot tilde die haar vleugel lichtjes op. Gray keek een beetje bezorgd toen Ragya kort droevig en beangst keek. Voorzichtig liep hij naar haar toe toen ze helemaal stil stond en niks meer zei. Gray legde een hand op haar schouder 'Ragya?' fluisterde hij bezorgd. Hij keek haar lang aan, en voelde een raar gevoel. Serieus? Begon hij haar nou echt leuk te vinden? Meteen negeerde hij dat gevoel en haalde hij zijn hand van haar schouders 'Gaat het een beetje?' mompelde hij geruststellend.

'Nee hoor, ik vindt het wel gezellig worden' Sprak Gray toen ze voorstelde om weg te gaan. Ze glimlachte even naar hem. Ze verzonk in haar angstige gedachten en bleef er een tijd in dwalen. Pas toen Gray zijn hand op haar schouder legde en haar naam zij schrok ze op. Haar irissen verkleurde lichtjes toen ze haar blik op de jongen voor haar wende. 'Gaat het een beetje?' Hij haalde zijn hand weer van haar schouder, al bleef er wel een gevoel hangen. Het gevoel trok dieper in haar weg maar verdween niet. In de naam van Loki, meen je dat nou? Nee, het mag niet. Gewoon niet. Ze drukte het gevoel weg en antwoorde. ''Ja het gaat wel weer, mijn gedachten namen het even over'' Even ging ze met haar hand door haar haren. Haar blik gleed naar Torn die een zacht geluidje maakte. Dat was dus het nadeel met dieren, ze weten wat je voelen en ze gaan zich ermee bemoeien. Maar nu wist Solera het ook en voordat ze iets kon doen stuurde ze haar weg met een klein duwtje. De vogel ging beledigt in de boom zitten en keek op hun neer. Een weg nog een te gaan, al zou Torn wel van haar winnen. Tot haar eigen vreugde was het warme gevoel al weg. Maar zodra ze weer naar Gray keek kwam het langzaam weer terug. Echter stelde ze zich niet aan en keek ze niet weg. Haar rijdier kwam aanlopen en keek even naar hun twee. Niet goed, hij heeft een plan. Torn liep weer voordat ze iets kon doen verder en ging achter Gray staan waarna hij hem een duw geeft in haar richting.

 ''Ja het gaat wel weer, mijn gedachten namen het even over'' Gray glimlachte licht. Rustig keek hij toe hoe Ragya de vogel wegstuurde. Hij grinnikte licht toen die beledigd in een boom ging zitten. Zijn blik gleed weer naar Ragya, en het gevoel kwam weer op. Hij glimlachte warm naar haar, en volgde Torn vanuit zijn ooghoeken. Hij schrok even toen het paard achter hem ging staan, en een duw in zijn rug gaf zodat hij haast tegen Ragya opbotste. Hij keek vragend om 'Wat doe je nu?' Vroeg hij, maar grijnste toch even. Al snel draaide hij zich naar Ragya, waar hij nu vlak voor stond. Het gevoel begon steeds meer op te spelen, maar hij negeerde het voor zover dat kon. Hij bleef haar warm aankijken, en liet het gevoel uiteindelijk toch maar over zich heen komen. Onbewust ging zijn hand naar haar wang, waar hij kort over heen streek. Opeens drong tot hem door wat hij deed, en trok hij zijn hand terug 'Oh, sorry' mompelde hij.

Mijn internet is ruk, en dit is op de ipad gemaakt xD

Gelukkig vatte Gray de duw nog goed op en grijnste even ''Wat doe je nu?'' Torn hinnikte zacht en bewoog zijn kop wat bemoedigend. Nu Gray zo dicht bij haar stond hielt de warmte zich niet meer in en vulde haar lichaam. Ze keek terug in zijn warme blik en voelde steeds meer de druk van de hitte. Het was voor haar warmer dan haar eigen vlammen en drukte op haar lichaam. Haar hart klopte als een bezetene maar ze hielt zich in. Maar zelf haar beste zelfcontrole was niet sterk genoeg om het blozen tegen te houden toen hij haar wang streelde. Toen het hem doordrong trok hij zijn hand terug 'Oh, sorry' Het blozen bleef aanhouden en ze wou iets zeggen. Haar blik bleef op Gray gericht terwijl Solera vanuit de boom toekeek en Torn naast de boom ging staan. ''Zo erg was het niet'' zei ze zachtjes. Waarom precies zei ze dat? Waarom kon ze haar gedachten niet eens voor zichzelf houden, ze kende deze jongen nauwelijks misschien voelde hij niks voor haar. Al zei haar diepste vrouwelijk instinct dat dat een leugen was. Nog een vraag, hoe kon ze iets voor hem voelen? Ze heeft gevoel nooit bij een ander gehad, maar ineens wel bij deze vreemde. Het hoorde niet, het was niet goed. Al voelde het wel zo. Ze lachte zwak naar hem en kijkt hem aantrekkelijk aan. ''Ik zou het zelf fijn kunnen noemen''

Hij glimlachte licht toen ze begon te blozen. Hij voelde echt iets voor haar, nooit gedacht dat zoiets zo snel kon gaan. Liefde op het eerste gezicht, hij had er eigenlijk nooit in geloofd. Hij keek diep in haar ogen. ''Zo erg was het niet'' mompelde ze zacht. Hij grijnsde even opgelucht. Misschien voelde ze ook iets voor hem..? Kon dat mogelijk zijn? Hij glimlachte weer warm door haar aantrekkelijke blik. ''Ik zou het zelf fijn kunnen noemen'' voorzichtig streelde hij even door haar haren. voorzichtig boog hij met zijn mond naar haar oor 'Misschien klink ik nu zwaar stom...' fluisterde hij zacht. 'Maar... Ik begin je leuk te vinden' hij boog weer terug en grijnsde licht. Weer keek hij lang in haar ogen. Hij knipperde kort zijn ogen, boog wat met zijn gezicht naar haar toe tot zijn neus haast de hare aanraakte. Misschien moest hij dit toch maar niet doen? Misschien vondt ze hem wel helemaal niks, en hij kende haar nog niet. Misschien had ze al een vriend? Hij wendde kort zijn blik af, maar keek al na een korte tijd terug. Agh, wat maakte het ook uit. Voorzichtig boog hij nog dichter naar haar toe, en drukte even teder zijn lippen op de hare. Na een tijdje trok hij zich weer terug, en keek Ragya met een blije glimlach aan.

Ragya bleef Gray aankijken, niet omdat wegkijken zwak overkwam. Dat was normaal haar rede, maar nu niet. Nee, omdat hij zo aantrekkelijk was. Omdat ze bang was wanneer ze weg keek hij verdween zoals het meeste van haar geluk. Haar blik keek in die diepe van hem en ze voelde een vlam diep van binnen branden. Toen hij voor over boog was zijn lichaamswarmte de enige warmte die ze écht voelde. Warmer dan haar vlammen, zijn stem klonk zacht. 'Misschien klink ik nu zwaar stom...' Asjeblieft, Asjeblieft zeg wat ik wil dat je zegt. Smeekte haar eigen stem in haar hoofd. 'Maar... Ik begin je leuk te vinden' Een grote last viel van haar af waardoor ze zich ineens vederlicht voelde. ''Ik...'' Haar stem klonk gammel en sloeg over, even ademde ze diep in en uit met haar ogen gesloten. Toen ze die weer open deed keek ze gelukkig weer in die van Gray. Met haar stem weer op haar normale toon sprak ze verder ''Ik voel precies het zelfde.'' Toen hij weer lang in haar ogen keek, keek ze terug in de zijne. Toen hij kort knipperde en naar voren toe boog zodat hun neuzen elkaar raakte sprong haar hart even op. Toen hij zijn blik afwende versteende ze abrupt en wachtte af. Sneller dan ze verwacht had keek hij weer aan en kuste haar teder. Even was ze geschrokken maar al snel kuste ze zacht terug. Toen hij zich weer terug trok keek ze hem met glimmende ogen van geluk aan. Ze glimlachte blij terug en keek niet eens op toen haar vogel een zacht deuntje begon te fluiten. Haar dieren wouden altijd haar eens gelukkig zien, en altijd had ze geantwoord door te zeggen dat ze al gelukkig was. Nu wist ze pas dat ze al die tijd gelogen had, op dit moment was ze pas echt gelukkig. Hier, in een verlaten landschap tegenover deze vrijwel nog vreemde. Tegenover een vreemde waar ze nu al iets om voelde. De rest deed er even niet toe. Haar glimlach verbreedde en ze bloosde licht na, haar blik nog steeds op die van hem gericht.