I'm sexy and I know it -open-

'Pff... Binnen een aantal daagjes leef ik niet meer, je hebt zelf gezegd dat enkel de sterkste overleven hier... Er zijn meerdere zoals jij, die nog een aantal stappen verder gaan...' Die nog een aantal stappen verder gaan. Hij had echt geen idee wat hij van plan was en maar goed ook. ”Het spijt me, ik ben te ver gegaan… Ik snap niet eens waarom ik het allemaal deed... Ik… Het spijt me zo, Stephano.” Hij ging met zijn handen door zijn haar. Hij kon nog net de verbaasde blik van hem opvangen. Inwendig juichte hij, maar daar liet hij niets van blijken. “Ik verwacht niet van je dat je het me vergeeft, maar ik wil wel dat je weet dat het me spijt.” Natuurlijk waren het leugens. Alsof hij echt om deze jongen gaf, pfft! 'Weetje.. Het is oke... Ik had niet echt iets anders verwacht... Dat is niks persoonlijks trouwens' hij zuchtte licht. 'Het heeft toch geen zin om je niet te vergeven... Ik snap het ook wel, Als ik iemand anders was zou ik het ook niet kunnen weerstaan zo'n sukkel als ik in de grond te stampen'

Nu keek Hati verbaasd. Vergaf hij het hem? Nu al? Na alles wat hij gedaan had? Deze jongen was te goed voor deze planeet. Op een vriendschappelijke, troostende manier sloeg hij zijn armen om Stephano heen. ”Je bent geen sukkel, je bent uniek.” Sprak hij zacht. Hij was niet goed in dit soort dingen en had geen idee wat hij nu het beste kon zeggen. Met dit soort dingen had hij gewoon geen ervaring. Hij liet hem weer los en glimlachte licht, Hat was blij dat er nu geen spiegel voor hem stond, dan was vast al zijn maaginhoud eruit gekomen. Hij hoorde niet normaal te zijn, maar hij moest het vaak doen om te kunnen verkrijgen wat je wilde. Vriendelijkheid was een sterk wapen, je kon er veel mee verdienen. ”Dit is de eerste keer dat ik iemand ontmoet die zo vriendelijk is zoals jij, wat er ook aan de hand is, het lijkt wel alsof je je best doet om aardig te blijven. Dat is een mooie eigenschap.” Hij sloeg zijn armen over elkaar en bleef hem lichtjes glimlachend aankijken, maar plots verstijfde hij helemaal. Hij hoorde het geluid van twee paar vleugels die flapperden en dichtbij waren, érg dichtbij. Het konden niets anders zijn dan engelen, want een demon zou veel luidruchtiger vliegen. Het was nog waar ook, ze vlogen niet hoog, maximum één meter boven de grond, maar op de één of andere manier wisten ze dat hij hier was. Ookal had hijzelf geen idee dat hij zich op vijandelijk gebied bevond. Ze hadden water bij. Wijwater om precies te zijn. Ze keken hem verafschuwend aan, alsof hij een stuk vuil was, ogen vol haat, omdat hij een demon was. Maar hij trok er zich niets van aan, hij staarde hen alleen maar emotieloos aan. Zijn blik gleed weer naar de flesjes wijwater. Die dingen… Hij haatte het. Ze leken geen rekening te houden met Stephano, natuurlijk niet, ze wilden de demon straffen, het monster pijnigen. Hati deed niet eens de moeite om weg te rennen, ze konden vliegen, hij niet, ze waren dus sneller en vluchten was geen optie. Vechten misschien wel, alhoewel, ze hadden beide een zwaard en vleugels. Oh ja, en dat rotwater. Fantastisch. Normaal zou hij zich toch proberen er tegen te verzetten, maar nu was hij gewoon te lui. ”Jij! Dienaar van Satan! Je zal branden in de hel!” Riep één van de engelen terwijl ze dreigend naar hem toe gingen. Hati rolde met zijn ogen. ”Jaja, tuurlijk, alsof me dat zo veel kan schelen.” Het duurde niet lang voor de engelen hem bereikt hadden. Maar Hati bleef met zijn armen over elkaar geslagen staan. Niet echt onder de indruk. ”Je bent hier op ons gebied, maak dat je weg komt! We zullen je een waarschuwing geven en hopelijk voor jou kom je er goed van af!” Ze goten het water over hem heen en hij probeerde zo veel mogelijk te ontwijken, wat niet veel hielp omdat hij nog steeds meer dan de helft op zich kreeg. Maar gelukkig had hij het voor elkaar gekregen dat enkel alles onder zijn borst nat was.”Oh, natuurlijk, nu ga ik zéker weggeraken…” De engelen negeerden zijn opmerking en vlogen weg. Hati vloekte zachtjes wat en het gevoel trok langzaamaan uit zijn onderlichaam en onderste deel van zijn romp. Zijn benen trilden even en hij viel op zijn knieën, maar kon zich nog net rechthouden. Dadelijk pleurde hij vast op zijn gezicht. Oh wat leuk. Hij voelde zich zwak, o zo zwak. Voor Stephano zou het nu vast erg makkelijk zijn om op hem neer te kijken. Hij zou hem kunnen uitschelden voor vanalles en nog wat terwijl hij niets te vrezen had, want Hati kon geen kant op. ”Rot water” Mompelde hij terwijl hij grommend naar de grond keek. Hij wilde Stephano nu niet aankijken omdat hij zich schaamde. Hij had zich al de hele tijd zo machtig en sterk voorgedaan, maar toen kwamen er twee engelen met wat wijwater en was hij opeens de zwakkeling. Misschien had hij beter wel moeite gedaan. Nu was zijn imago helemaal verpest. Gewoon omdat hij te lui geweest was. Fantastisch. Kuch, kuch. Dus niet.

'Zoals ik al de hele tijd probeer te zeggen... Deze demon heeft mij zojuist geholpen en heeft geen slechte bedoelingen op dit gebied' Verdedigde Stephano hem nu? Nee, hij zou het vast verkeerd gehoord hebben. ”Oh, natuurlijk, nu ga ik zéker weggeraken…” Zei hij rollend met zijn ogen. Zijn benen begon hevig te trillen. Man, dat spul werkte snel. ”Rot water“ Gromde hij. 'Uhm... Aah shit! Stomme engelen' Hati trok zijn wenkbrauwen op. Wow, hij wist niet dat engelen vloekten. Maar ja, hij wist eerlijk gezegd ook zo goed als niets van engelen. 'Wacht!' Stephano haalde een flesje tevoorschijn. 'Met dit....' En daar ging het flesje, het brak in scherven en de vloeistof liep eruit. Fantastisch. Hati zuchtte diep. 'PAPPAMOLLE' Hij fronste heel even. Vreemd scheldwoord. Ach ja. 'Ja... Dat was het dus' Stephano zakte door een been en Hati keek hem even vragend aan. Hij was verbaasd dat Stephano zijn arm nam en die om zijn schouder sloeg. ”Je hoeft me niet te helpen, het lukt wel..” Maar Stephano stond al op. Met het beetje kracht en gevoel in zijn benen dat hij nog had, probeerde hij recht te staan. Ookal protesteerden zijn benen helemaal. 'Okeyy, en nu nog iets vinden...' Hij zuchtte weer. ”Je hoeft me niet te helpen als je dat niet wil.”
'Kut kut kut! Waarom moeten die fucking engelen ook alles veroorzaken' Hati keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. ”Ik wist niet dat engelen scholden…” Vervolgens grinnikte hij. Stephano begeleidde hem naar de boom toe. Het was moeizaam want hij had de hele tijd het gevoel dat hij door zijn benen zou zakken en de grond op zou gaan. 'Oke, nu moet je nog gaan zitten...' Stephano liet hem voorzichtig los en hij greep de boom vast om te voorkomen dat hij de grond op zou gaan. Zijn ademhaling was iets zwaarder geworden door de inspanning. 'Ik kan niet voor je gaan zitten, dus dat is even iets wat je zelf moet doen...' Hij knikte en deed een poging tot zitten, wat natuurlijk niet lukte. Omdat hij zijn benen amper uit zichzelf kon bewegen, verplaatste hij zijn benen met zijn handen. Hij haatte dit spul.
Waarom hiel Stephano hem eigenlijk? Na alles wat hij gedaan had? Hij begreep het niet. 'Vreemd. Hoe weten ze in godsnaam dat jij hier bent?' Hati dacht na, dat was best een goede vraag. Hoe wisten- Oh. Nee. Hij wist al hoe. Hati gromde lichtjes. ”De trut.” Hoe kinderachtig. Hem gaan verklikken omdat hij haar bedrogen had? Als hij haar weer eens tegen zou komen, zou hij het haar betaald zetten. 'Misschien komen ze terug...' Hati snoof gehumeurd. ”Ik hoop voor hen van niet.” Hij streek met zijn hand door zijn zwarte lokken en keek naar het gras. ”Waarom help je me eigenlijk? Niet dat ik het erg vind, maar ik ben nu op mijn zwakst, je zou me kunnen uitmaken voor vanalles en nog wat zonder dat ik je wat zou kunnen doen.” Hij zuchtte en bleef naar de grond kijken. ”Je zou me nu met gemak kunnen terugpakken, wraak nemen.” Hij hief zijn hoofd op en keek Stephano vragend aan.

Stephano trok een wenkbrauw op. 'Waarom zou ik dat doen? Als ik wraak nam, werd jij weer kwaad, en dan zou je mij weer iets aan doen, en dan gaat het zo de hele tijd door. Enkel demonen zijn dom genoeg om zulke dingen te bedenken' Lichtelijk beledigd trok hij zijn wenkbrauwen op bij de laatste zin, maar daarna keek hij weer neutraal. Hij begreep het nog steeds niet. Goed, engelen mochten dan vergevingsgezind zijn. Maar hij had zo veel verschrikkelijke dingen gedaan… ”Je zou me nu met gemak kunnen terugpakken, wraak nemen.” Hij keek recht terug in zijn gouden kijkers, met een niet begrijpende blik. 'Dat zou ik kunnen doen, ja' Zijn blik gleed vanzelf weer naar de grond. Het was hatelijk niet meer vrij te kunnen bewegen. Toen Stephano voor hem neerplofte, keek hij weer op. Het was een lange tijd stil, tot Stephano deze onderbrak. 'wat wil je gaan doen als ze terugkomen? Ik weet zeker dat ze dan extra..-' Maar zoals Stephano de stilte onderbrak, werd hijzelf onderbroken door het geflapper van vleugels. Ze waren al terug, hij had verwacht dat het langer zou duren. Niet enkel waren ze teruggekeerd, ze waren ook met meer. Vijf? Zes? Hij had geen zin om het te gaan tellen. ‘Dat is wel heel snel dat jullie terug komen' De engelen landde zacht op de grond, ieder van hen had een goed bruikbaar wapen. Maar wat hem ook op viel was dat het gedrag van Stephano veranderd was. Hij leek zekerder van zichzelf tegenover daarnet. 'Vuile verrader! Was je zo laf om zelfs over te gaan lopen? We hadden ook niets anders van jou verwacht' Riep de engel die een stap naar voren zette. Hati probeerde zijn benen te bewegen, maar het lukte niet. Hij vloekte zachtjes en keek weer naar Stephano, die geen enkel greintje angst vertoonde. Verbaast staarde hij hem aan. 'Nee hoor, helemaal niet. Deze demon, zoals ik al tegen de andere twee heb proberen te vertellen, heeft mij geholpen, en heeft absoluut niks kwaad gedaan sinds hij op dit gebied is' Meteen zette hij zijn neutrale pokerface weer op. Hij mengde zich niet met het gesprek en volgde gewoon maar. Dat was vast het beste. 'Hij is verraden, hij is verklikt door iemand, en zijn daden klonken niet onschuldig. Dus stap uit de weg, jij irritant kleintje!' Hij gromde zachtjes toen hij zag dat Stephano weggeduwd werd. De engel trok zijn zwaard en ging dreigend op Hati af. Maar hij was niet bang, grijnzend sloot hij zijn ogen en wachtte af op de klap. Maar de slag kwam niet. Hij had wel een luide bonk gehoord. Nieuwsgierig opende hij zijn ogen de zag dat de engel op de grond lag, Stephano stond recht met een dikke tak in zijn handen. Had Stephano nu net een soortgenoot bewusteloos geslagen? Verward en vragend keek hij naar Stephano. De jongen liet de tak vallen. 'Oeps...' Hati grinnikte zachtjes om zijn actie. Terwijl de andere engelen zich bekommerden om de toestand van hun soortgenoot, probeerde Hati weer zijn benen in beweging te krijgen. Vaagjes volgde hij het gesprek nog, maar het drong niet helemaal tot hem door wat ze zeiden. Pas toen Stephano weer naar hem toe kwam, was hij uit zijn gedachten gehaald. 'Denk je dat je kan lopen?' Hij klonk lichtjes gehaast. ”Ik denk het wel…” Hij gebruikt de boom als steunpaal en hees zichzelf op. Toen hij recht stond, trilden zijn benen nog wat en koste het hem erg veel moeite recht te blijven staan. ”Het zal wel lukken, maar erg snel gaan we vast niet zijn.” Hij liet de boom los en zuchtte opgelucht als hij merkte dat hij geen steun nodig had. Maar hij had te vroeg gejuicht want net toen hij een stap wilde zetten, wankelde hij en verloor hij zijn evenwicht. Hij greep zich vast Aan Stephano om recht te blijven staan. Hij bromde geïrriteerd. ”Ik geraak amper vooruit… Ik leun wat op je als je het niet erg vind, anders geraken we hier nooit weg.” Hij sloeg zijn arm om Stephano’s schouder om steun te krijgen en zuchtte diep. ”Okay, waar naartoe? Ik ken de weg hier niet..”

Net zoals Stephano, keek hij ook eens rond. 'Ik ben niet goed in inschatten. We moeten ergens heen wat ze niet verwachten, en daarvoor moet je toch wel een aardig stukje lopen' Hati zuchtte diep. "Fantastisch.." Bromde hij sarcastisch. 'Nergens in dit gebied kunnen we ons goed verstoppen. En als we naar het gebied van jouw soort gaan, dan gaat het precies zoals hier..' Hij schudde zijn hoofd. "Nee, het zou helemaal niet zoals hier gaan. Ze zouden je gewoon zonder toestemming proberen op te vreten." Daarna dacht hij na. In een kroeg zouden ze te fel opvallen, wat wilde je ook? Twee shirtless mannen en de één die leunde op de ander. Dat zou er nogal uit zien. 'Nope. Ik weet niks. We hebben niks aan mij' Hij zuchtte diep. "Iets enthousiaster. Je moet nou niet de pessimist gaan uithangen. Trouwens, jij bent hier niet degene die als een slak vooruit gaat." Hij haatte het dat ze zo langzaam vooruit gingen, maar hij kon niet sneller. 'Ga ik te snel? Anders loop ik wel wat langzamer' Hati schudde zijn hoofd. "Nee hoor, dit tempo is prima." Er waaide een fris briesje. Aaaah, verkoeling. Hij grinnikte even als hij merkte dat Stephano rilde. Om de één of andere reden versnelde Stephano. Hati fronste, maar deed zijn best om zich aan te passen aan het nieuwe, snellere tempo. Maar dat lukte niet erg goed. Zijn benen protesteerden waardoor hij struikelde en op de grond viel. Hij kon zich nog net opvangen door zijn handen op de grond te plaatsen. Door de schok die hij in zijn polsen kreeg, kreunde hij even. "Versnellen moest nou ook weer niet." Hij keek voor zich en fronste even. In de verte zag hij iets. Hij concentreerde zich erop. Een grot? Ja! Een grot! Fantastisch! Ze zouden vast niet verwachten dat ze zich in een grot zouden verstoppen. En het handige was ook nog eens dat de ingang gecamoufleerd werd door planten. Om de grot te kunnen zien moest je oog er net toevallig op vallen. Met nieuwe moed stond hij weer op, een geheimzinnige grijns stond op zijn gezicht. "Ik weet wel waar we ons kunnen verstoppen." Hij wees naar de planten voor de ingang. "Achter die planten, ligt een grot, ik zag het daarnet toen ik bijna op mijn bek lag. Het viel me op een de grond bij die planten, het is gesteente. Toen ik beter keek, zag ik een paar randen van de ingang. Daar zullen ze ons hopelijk niet vinden."

Hij kon het niet laten om te grinniken als hij Stephano’s blik zag. 'Oh... Een donkere diepe grot. Perfect...' Stephano liep al meteen naar de grot. Hati probeerde hem te volgen, maar erg snel kwam hij niet vooruit. Hij vloekte nog eens een paar keer en deed iets wat op lopen hoorde te lijken, maar er niet echt bij in de buurt kwam. Daar ging zijn imago… Stephano was al bij de grot en probeerde binnen te geraken, maar hij bleef vast hangen. 'Aah. natuurlijk' Hati lachte even, maar doordat hij afgeleid was, pleurde hij zelf op de grond. ”Fuck you, karma… I hate you.” Bromde hij terwijl hij weer overeind probeerde te komen. Hij voelde zich net een stokoude man met reuma. Stokoud klopte ergens wel, ookal was dat helemaal niet aan hem te merken. Vaagjes hoorde hij een ‘Hallo’. Hati zuchtte diep en keek naar de grot. Waarom? Waarom leek dat ding opeens verdomme zo ver weg? Het leek wel alsof het bij iedere stap (voor zover het stappen te noemen waren) verder weg ging. Hij deed weer een aantal spastische bewegingen, want daar leek het eerder op. Stephano kwam weer even uit de grot tevoorschijn en nam een tak, daarna verdween hij weer in de grot. Hati zuchtte diep. ”Are you serious? Ik zit hier te klooien en je helpt me niet eens?” Mompelde hij zacht genoeg zodat hij zeker was dat Stephano het niet hoorde. Weer probeerde hij vooruit te geraken.

Eindelijk was hij bij de grot aangekomen. Eindelijk… Hij begon wat planten aan de kant te duwen, maar fronste als hij een gil hoorde. Even later knalde er verschillende vleermuizen in zijn gezicht. Toen de zwerm weg was, voelde hij nog iets spastisch bewegen in zijn zwarte lokken. Geïrriteerd bevrijdde hij de vleermuis uit zijn haren en liet het beest weer gaan. Hij zuchtte diep en geïrriteerd. Karma had iets tegen hem op dit moment, wat wist hij niet. Hij duwde weer de planten aan de kant en nam de moeite gewoon niet meer om de poging te doen tot het zetten van een stap, hij zou sowieso toch vallen dus waarom zou hij zich niet gewoon meteen naar binnen laten vallen? Met een luide bonk kwam hij op de grond terecht. ”Finally! I made it!” Zei hij sarcastisch. Hij rolde zich op zijn buik en stond weer recht. Hij keek naar Stephano die aan het vuurtje zat. Hij stond helemaal vol met kippenvel. Had hij het nu serieus koud? Ach ja, typisch zuiderse wezens, die hadden het meteen koud. Zijn ogen gloeiden rood, zoals iets wat van glow of the dark materiaal gemaakt was. Hij had er controle over en de reden dat hij nu zijn ogen liet gloeien was gewoon zodat Stephano hem makkelijk terug zou kunnen vinden als hij zich eens niet bij het vuur zou bevinden. Hij ‘wandelde’ naar Stephano toe en zuchtte gefrustreerd. ”Wat voel ik me toch een verschrikkelijk spast…” Bromde hij. Naast Stephano ploft hij weer neer. Arme jongen, dadelijk was het nog een ijsklomp. Met lichte tegenzin sloeg hij zijn armen om Stephano heen. ”Dadelijk bevries je nog ofzo en ik heb geen zin om een ijsklomp als gezelschap te hebben…” Gaf als verklaring. Hij staarde in het vuur. This is kinda awkward… Dacht hij. ”Oh, alvast veel succes met straks te proberen van mijn geur af te geraken want dadelijk ruik je vast helemaal naar mij.” Hij grinnikt lichtjes en bleef in het vuur staren. Hijzelf zou niet veel moeten doen om van Stephano’s geur af te geraken. Hij was klein en zijn geur was niet zo overheersend.

Stephano leek geschrokken te zijn. Maar dat verbaasde hem niets, helemaal niet. Automatisch kwam er een kleine glimlach op zijn gezicht toen Stephano’s blik verzachte en dankbaar knikte. 'Oh, Oke... Bedankt' Hij grinnikte even. ”Oh, alvast veel succes met straks te proberen van mijn geur af te geraken want dadelijk ruik je vast helemaal naar mij.” Ergens zou het ook wel in zijn voordeel liggen want als een demon hem nu zou willen proberen op te eten, zou die dat niet doen. Want Stephano rook helemaal naar hem wat betekende dat Hati hem al geclaimd had als zijn ‘voedsel’. Maar Hati zou hem niet opeten, nee, hij was iets anders van plan. Iets wat veel langer en pijnlijker zou zijn. 'Je geur is echt niet zo erg, niks om me voor aan te stellen. Ik denk eerder dat de andere engelen er over gaan zeuren..' Hij staarde glimlachend naar de vlammen. Het viel hem op dat Stephano het minder koud kreeg, hij had geen last meer van kippenvel. Een tevreden glimlach sierde zijn lippen. Hij kek hem aan en zag dat zijn ogen vochtig waren. Hij fronste bezorgd en wilde net vragen wat er aan de hand was, maar toen verstijfde hij en spitste zijn oren. Was dat? Waarschuwend legde hij zijn wijsvinger op Stephano’s mond als teken dat hij stil moest zijn en concentreerde zich. Ja, hij had het goed gehoord. Gefladder. Ze waren snel, oh zo snel. Maar nog niet hier. Hati probeerde zijn been te bewegen. Hij had er ondertussen al terug wat meer gevoel in gekregen. Goed dan. Hij keek rond, op zoek naar iets… Een gang! Perfect! Hij bracht zijn lippen tot bij Stephano’s oor en fluisterde stil. ”Ze komen dichterbij, we moeten dieper de grot in. Ik doof dadelijk het vuur en blijf bij me, ik kan perfect zien in het donker. Als je me kwijt geraakt, zoek dan naar mijn ogen. Maar blijf zo stil als je kan.” Voor dat Stephano kon protesteren, doofde hij het vuur. Het gefladder kwam dichter bij, hij kon hen ook al dreigementen horen schreeuwen. Maar ze waren nog steeds niet bij de grot, plus de grot was goed gecamoufleerd. Zijn ogen gloeiden in het donker en keken naar waar hij dacht dat Stephano was. Hij ging naar hem toen en nam hem bij zijn pols vast. ”Kom, we moeten snel zijn.” Fluisterde hij zachtjes terwijl hij Stephano met zich mee trok. Lopen ging nog steeds niet zoals het hoorde, maar het lukte gelukkig wel. In het donker leidde hij Stephano door de grot zonder echt op hem te letten.

Ze moesten snel zijn. Snel, voordat de engelen deze grot vonden, áls ze hem al vonden. Maar waarschijnlijk wel, want demonengeur was sterk. Rotgeur. Hij ondervond dat Stephano wat moeite had met hem te volgen, maar wat wilde je? Dat arme joch was ook veel kleiner als hem. Hij wilde sneller rennen, maar dan zou Stephano hem vast niet meer bij kunnen houden. Hij zou hem kunnen optillen en dragen… Nee, dat ging hij niet doen. Nooit. Wat was hij? Een pakezel? Geen denken aan. Hoewel ze dan wel sneller zouden zijn… Ze waren dichtbij, de engelen, ze waren bij de grot. Zo snel… Waarom waren ze zo snel? Hij keek eens achterom, wat niet veel uitmaakte, en rende verder met Stephano met zich mee sleurend. Het werd steeds moeilijker en moeilijker, want de wanden kwamen steeds dichterbij, de ‘gang’ versmalde. Hij wilde vloeken, maar bedacht zich nog net omdat de engelen hen dan misschien zouden kunnen horen. Rotdag.
Uiteindelijk vloekte hij zachtjes, de engelen zouden hen toch sowieso vinden, want ze konden niet meer verder. Hati bleef stil staan. De grot was op dit punt nogal smal en gebarricadeerd met een boomstam. Maar achter de kieren kwamen wel kleine luchtstroompjes en lichtstralen naar binnen. Hij vroeg zich af wat er achter lag. Zenuwachtig keek hij eens naar Stephano en liet hem los, daarna keek hij weer naar de boom en begon er tegen te duwen. De boom zat goed vast, maar misschien zou hij de boom wel weg krijgen.
Zijn oren vingen iets op, het geluid van planten die aan de kant geduwd werden. Kon het dat ze? Verdomme! Zenuwachtig keek hij weer naar Stephano ”Help je even mee deze boom weg te krijgen?” Terwijl hij dat vroeg duwde hij zelf ook tegen de boom aan die een protesterend geluid maken. Een beetje hulp en ze zouden deze boom weg kunnen krijgen. Maar ze moesten snel zijn, voor die engelen er zijn.

Wel, veel hielp het niet, maar het was toch iets. De boom protesteerde hard, maar hij duwde zo hard hij kan tegen de stam. Door de krachtinspanning begon hij lichtjes te zweten waardoor zijn huid een beetje begon te glimmen. Fijn,nu dat ook nog. Alsof proberen te ontsnappen al niet erg genoeg was? Nee, nu ging hij ook nog eens zweten. Wat haatte hij dit aan een menselijk lichaam. In zijn oorspronkelijke wolvenvorm had hij dit probleem niet. De boom begon uiteindelijk toch een beetje te bewegen. Mooi, dan was al die moeite niet voor niets. Hij sloot zijn ogen en heeg lichtjes terwijl hij probeerde om nog harder te duwen. Hij merkte dat Stephano weg was. Snel opende hij zijn ogen en merkte dat er genoeg ruimte was om door te gaan. Met moeite wurmde hij zich uit de grot. Waarom moest hij ookal weer zo groot zijn? Het had soms echt zijn nadelen. Toen hij eruit was, duwde hij nog eens tegen de boom, maar dan richting de grot. Aangezien het niets hielp, liet hij de boom maar voor wat hij was. Lichtjes hijgend keek hij rond. De bomen waren erg hoog en er was een beekje, een erg klein beekje, maar het was water. Hij ging er meteen naartoe en hurkte er neer. Gelukkig, iets om zich even mee te verfrissen. Met zijn handen vormde hij een kommetje en liet er wat water in stromen waar hij van dronk. 'Ze geven echt niet op, we moeten iets vinden waar we echt veilig zijn. Hier ken ik de weg ook niet' Hoorde hij Stephano mompelen. Al maar goed dat hij een goed gehoor had, anders had hij het vast niet gehoord. Hati dacht na terwijl hij wat van het water in zijn gezicht plensde. Waar was hij eigenlijk mee bezig? Ja, het was zijn bedoeling het vertrouwen van Stephano te winnen om dan een mes in zijn rug te steken, maar op deze manier bracht hij de jongen ook in de problemen. Hij maakte zijn armen nat met het water en daarna maakte hij weer een kommetje met zijn handen, vulde het en liet het water over zijn borstkas en rug stromen. Hij fronste lichtjes terwijl hij na dacht. Er was maar één ding wat hij nu kon doen en hij zou er ook sneller Stephano’s vertrouwen mee kunnen winnen… Hopelijk. Hij moest de jongen in veiligheid zien te brengen. Ten slotte maakte hij zijn haren nat waardoor ze tegen zijn hoofd plakten. Hij schudde eens met zijn hoofd om het volume er weer in te krijgen. Langzaam stond hij op en keek naar Stephano en zuchtte diep. ”Kijk, je hebt het de hele tijd over ‘we’ maar het is mijn probleem. Jij kan er nog aan ontsnappen maar vluchten haalt voor mij toch niets uit. Probeer jezelf in veiligheid te brengen. Ik ‘praat’ wel even met die engelen.” Hij sloeg ontspannen zijn armen over elkaar. ”Het kan zijn dat ik weg geraak, misschien wordt ik gevangen genomen… Maar waarschijnlijk gaan ze me proberen te vermoorden. Biet dat het wat uit maakt want ik was in fout. Kortom, je hoeft je hier niet in te betrekken want het kan nogal gevaarlijk worden.” Hij wierp een blik naar de boom die voor de grot stond en dan weer naar Stephano. ”Oh, en mijn advies voor je, je moet leren voor jezelf op te komen en je niet de hele tijd laten doen.” Hij zuchtte diep en draaide zich dan weg van Stephano. Gefocust keek hij naar de grot. Hij hoopte dat het niet te lang ging duren, hij had geen zin in al te veel drama. En als ze hem wilden vermoorden, kon hij zich er nog wel uitpraten met een gevangenisstraf of iets dergelijks. Zo moeilijk was het niet om te ontsnappen in een gevangenis.