Beginning of the end || Open

Gast

Een lange tijd had hij op zijn leren zetel gezeten, wat hij achter een bureau had geschoven. Voor hem lagen papieren kris kras door elkaar heen terwijl hij in zijn handen nog een stapel had. Aylan’s voeten rusten op het bureau, over elkaar heen geslagen. Je kon wel stellen dat hij geen haast had om die papieren op tijd af te krijgen. Dat had hij ook niet. De laatste maanden waren druk geweest, waar één relaxed avondje bij had gezeten. En dat was het bal geweest. Er spijt van hebben gehad om daarheen te gaan had hij niet. Sterker nog, hij deed het liever nog een avondje over. Het liefst morgen. Of overmorgen. Maar dat was onmogelijk, dus had Aylan zelf een avondje ingelast. Op een smal doosje, aan de linkerkant van het bureau stond een glas wijn met daarnaast een klein schaaltje met gedroogd vlees. ’Hmn..’ kwam er uit zijn mond nadat hij een document had uitgelezen. In een sierlijke beweging smeet hij het terug op tafel. Wat voor vreemde ideeën hadden sommigen wel niet. Langzaam schoven zijn voeten van tafel zodat hij gemakkelijker naar het glas wijn rijken kon. Echter trok er een koude tocht langs hem heen, waardoor enkele papieren opwaaiden en ergens anders op de grond landden. De energie in de kamer veranderde. Aylan vernauwde zijn bruine ogen en stond op. Het was doodstil. Maar hij wist wat er aan de hand was. ’Wat brengt jou hier, Shanaris?’ Schuin achter hem stond een gedaante, half verscholen in de schaduwen van het beetje kaarslicht. Het was niet dat hij haar zag. Hij voelde haar. Shanaris aanwezigheid was onprettig, beangstigend. De hoeveelheid energie die ze afstraalde herinnerde hem er keer op keer weer aan dat hij voor haar moest oppassen. Dat verkeerde daden verschrikkelijke gevolgen kon hebben. En dat was nou juist waar Aylan zo bang voor was.
’Je hart is veranderd, Aylan.’ Klonk haar koele stem. ’De haat die je bij je moest dragen. Die je ooit eens bij je hebt gedragen, is veranderd in iets wat ik veracht.’ Gekraak van planken liet hem weten dat ze een stap had gezet. Echter dacht hij er niet aan zich naar haar toe te veranderen. Het was overduidelijk waar dit over ging. ’Ik had beter verwacht. Je hebt me diep teleurgesteld. Zeer diep.’ Nu kwam het, ging er door hem heen. Enkele seconden sloot hij zijn ogen, wachtend op haar volgende woorden. ’Maar je kan het nog herstellen. Iets wat je geheid gaat doen, want een andere keuze krijg je niet.’ Weer gekraak. Shanaris’s figuur doemde op in zijn ooghoeken, kwam met de seconde steeds dichterbij. ’Maak je mannen klaar. Jullie, de Magican’s, zullen binnenkort als eerste ten strijde trekken. Zorg ervoor dat je die belachelijke heksen uit de weg ruimt.’ Aylan keek opzij bij die woorden. Zijn ogen flikkerden en niet bepaald op een positieve manier. Shanaris lachte zachtjes, maar kwam al gauw weer terug tot zaken. ’Vooral hun leidster. Degene die voor de verandering in je hart zorgde. Ik zie je blik wel, Aylan, het zal niks veranderen. Want het gaat gebeuren. Jij zál haar leven nemen en dat gebied veroveren. Doe je dat niet.. Dan durf ik te wedden dat je mannen niet zo blij zullen zijn met het feit dat hun leider verliefd is op een heks.’ Voor de tweede keer lachte ze. ’Zorg dat je mannen klaar zijn.’ En toen vervaagde ze.
Aylan’s bloed borrelde van woede. Hij kon hier niet blijven, nog voordat hij de boel kort en klein zou gaan slaan. Met snelle passen rende hij zijn huis uit naar buiten. Over de straten, door de poort richting het open veld. Hier was er genoeg ruimte om zijn woede los te laten. Al gauw trok de magican zijn vertrouwde zwaard, terwijl hij nog altijd rende, steeds verder het veld op. De bewakers die op de muren stonden negeerde hij compleet. Zijn negatieve energie werd in het zwaard gepompt, met als gevolg dat de donkere nevels er vanaf spatte. Hij slaakte een dreigende aanvals kreet en maakte een uithaal. Met als gevolg dat de aanval zich in de grond boorde. De impact was zo zwaar dat hele stukken aarde omhoog spatte, een enorme krater achterlatend. Stof was opgekomen en dwarrelde op z’n dooie gemakje weer naar beneden. Aylan hijgde. Nee. Hij kon het gewoon niet. Nooit zou hij Selena kunnen doden. Nooit. Enkel was er geen enkele keuze. Ten strijde trekken moesten ze toch. Woede veranderde in wanhoop, waarna hij zich omdraaide richting de enorme muren van de stad. ’Godverdomme.’ vloekte hij.

|| Open

Onderwerp: Re: Beginning of the end || Open vr jan 17, 2014 5:26 pm

Kalme passen zette deze jonge leidster terwijl ze het zachte sneeuw onder haar voeten voelde knisperen. Selena had voor vandaag een lange maar toch comfortabele beige jurk aan en daar over heen had ze een manteltje aan zodat ze het niet al te koud zou krijgen. In haar arm had ze een mandje vast waar ze bepaalde dingen in had zitten zoals: een dolk, wat flesjes en verschillende doosjes voor verschillende soorten bessen. Winter had zo zijn eigen mooie kenmerken. Het maagdelijke sneeuw die alles zo stil en zo mooi maakte, de kou die haar wangen roze liet worden en toch, als je goed de natuur in de gaten hield zag je dat er bepaalde kruiden groeide die een normale wezen voorbij zou lopen. Selena liep langs de rivier waar een laagje ijs op was gevormd richting de magiërs gebied waar ze een paar giftige kruiden moest zoeken. het nadeel aan winter was, dat bepaalde mos onder het sneeuw lag dus moest ze eerst het sneeuw weg halen voor ze het mos kon pakken en dat was ijskoud! Het ging eigenlijk perongeluk maar toen Selena haar blik wierp in har weerspiegeling voelde ze een heerlijke warme gevoel dor zich heen gaan waardoor ze meteen wist dat iemand in de buurt was. Selena stopte met lopen en ging aan de zijkant van de rivier zitten en keek in haar weerspiegeling, maar in plaats van dat ze zich zelf zag, zag ze een jongenman was die op een lichtbron leek. Een warme glimlach kwam op haar gelaat 'Tyrion, wat een eer om u weer te zien' Zei ze zachtjes en eerbiedig. Selena voelde zich altijd veilig bij Tyrion, maar tegenwoordig had ze ook nog een 2e veilige haven en dat was de leider van de magiërs. 'Gegroet Selena, ik vond toch even dat ik moest kijken hoe het met je gaat.' Zijn stem leek net honing en zo vloeide het ook door haar heen. 'Ik voel namelijk dat er iets is veranderd...Iets wat ik aan de ene kant niet kan accepteren maar de andere kant volkomen begrijp.' Vervolgde hij. Selena liet har hoofd zakken 'Het spijt me Tyrion, maar diegene heeft mijn hart gestolen.' Zei ze zachtjes en keek op als ze geen woede voelde. 'Ik kwam alleen maar zeggen, dat ik niks aan liefde kan doen, maar wel weet dat jullie een zware proef moeten doorstaan.' Na zijn woorden verdween hij en het heerlijke gevoel in haar. Nog half verbaasd stond Selena op en liep de magiërs gebied in. Haar lichtgroene ogen kregen na een tijdje weer een vaste blik en ze keek om zich heen. Alleen was ze door haar gedachtes veel te diep de magiërs territoria in gegaan want ze zag de grote muren van de stad en ook een bekende persoon. Selena verstarde want ze hoorde pas vanavond hem op te zoeken op een geheime plek waar ze hadden afgesproken. Theoretisch en praktisch gezien had ze nu niks te zoeken hier op dit gebied.

Gast

Hijgend keek Aylan naar de krater vlak voor hem. Het stof gordijn zakte weer naar de grond en het gebied werd weer duidelijk. Woede werd wanhoop en voor deze keer deed de leider niet de moeite dat te verbergen. Waarom zouden mannen zich altijd groot moeten houden terwijl vrouwen ongegeneerd janken mochten. Nee, niet dat hij zou gaan janken. Zijn handen klemden zich om het zwaard terwijl hij zich voorover boog en z’n voorhoofd op zijn handen liet steunen. De aangespannen spieren trilden als een gek, waar hij jammer genoeg geen grip op kreeg. Nooit had Aylan verwacht dat dit hem zou overkomen. Nooit had hij verwacht dat het hem zo aangrijpen zou. Emoties die lang opgesloten hadden gezeten, of ver weg waren gestopt omdat hij dacht dat hij anders zwak over kwam, kwamen nu naar buiten. Een zwaar gevoel rustte in zijn maag en leek langzaam omhoog te klimmen naar zijn keel. Oorlog was vroeger altijd zijn doel geweest. Als een jongen van 14 had hij ervan gedroomd de heksen een lesje te leren. Ze in de grond te stampen en Shanaris trots te maken. Maar tijden waren veranderd, evenals zijn stelling. Bij oorlog kwam zoveel meer kijken dan enkel vechten. Hij zou mannen verliezen. Hun bloed zou aan zijn handen kleven. Kinderen zouden zonder een vader komen te zitten. Vrouwen zouden hun geliefde minnaar verliezen. Allemaal zijn schuld. Omdat hij ze dan de oorlog in zou leiden en niet in staat zou zijn ze te beschermen. Aylan schudde wild zijn hoofd. Gedachtes die hij niet wilde hebben. ”Sir!” Klonk geschreeuw van de muur af. Ruw keek de leider op. ”In de verte! We hebben bezoek!” Een man richtte zijn vinger in de lucht. Direct volgde Aylan’s ogen de richting daarvan en eindigden op.. Selena. Wat deed zij nou hier?! Het was nog geen avond. Hoe haalde ze het in haar hoofd? Had ze wel enig idee hoe gevaarlijk haar actie was! ’Zet de wachten op scherp!’ riep hij met een bevelende stem terug. Op momenten zoals deze moest je snel reageren. ’Waag het niet iets te doen zonder mijn signaal, ik regel dit wel!’ Wachten op de muur begonnen door elkaar heen te lopen. Die waren voldoende afgeleid. Nadat Aylan het zwaard terug in diens schede had gestoken, rende hij naar haar toe. Hij kon niet ontkennen dat hij niet blij was haar te zien. Maar de woorden van Shanaris die zich herhaalden in zijn hoofd, ontnam hem z’n glimlach. ’Selena,’ siste hij. ’Wat doe jij nou hier?’ Vluchtig wierp hij een blik over zijn schouder. ’Kom op, we moeten hier weg. Voordat de magiërs wat gaan denken of actie gaan overnemen.’ Geen seconde langer wachtte hij, hij pakte haar vrije arm teder vast en dwong haar lichtjes mee te lopen.

Onderwerp: Re: Beginning of the end || Open za jan 18, 2014 2:36 pm

Selena verstijfde, dit was zeker niet haar bedoeling geweest! Haar voeten hadden voor haar hier naar toe gebracht en ze wou eigenlijk alleen bij de rivier blijven zodat ze daar wat mos kon verzamelen! Zo snel ze kon deed ze haar cap aan zodat ze niet ozu worden herkend als de leider van de heksen want dan ging ze zeker er aan. MAar toen Selena naar beneden keek zag ze een hele kloof in de aarde. Een paar snelle gebeden schoten uit haar mond terwijl ze er naar keek naar moeder natuur, dit moest afschuwelijk voor haar zijn en het deed Selena ook pijn om zo iets te zien! Pas toen ze voetstappen haar richting op voelde keek ze op en zag Aylan op haar afkomen, hij leek niet ehct blij, maar goed zij zou ook niet blij zijn geweest als ze hem te vroeg in haar territoria had gezien. ’Selena,’ siste hij. ’Wat doe jij nou hier?’ Vluchtig wierp hij een blik over zijn schouder. ’Kom op, we moeten hier weg. Voordat de magiërs wat gaan denken of actie gaan overnemen.’ Selena slikte en wou het uitleggen maar kon het niet, ze wist gewoon niet wat ze moest zeggen dus liet ze zich meelijden door Aylan. 'H-h-het Spijt me Aylan, ik was te diep in gedachten...ik wou niet eens zo diep gaan.' Zei ze zachtjes en liep met hem mee. Toen ze achterom keek kreeg ze een idee en keek toen naar Aylan 'niet schrikken, ik denk dat dit beter werkt.'Selena pakte zijn schouder vast en mompelde gauw een spreuk die ze al veel te goed kende en daardoor super snel op zei waardoor je eigenlijk alleen maar de melodie die er in verborgen lag hoorde en niet de woorden zelf. In een ogenblik paste eerst Selena's lichaam zich aan, aan de kleuren van de natuur en via haar arm en hand die op Aylans lichaam lat paste Aylans lichaam zich ook aan. 'Nu zullen ze ons niet meer kunnen zien.' zei ze zachtjes en keek hem afwachtend aan. Selena wist ook wel dat ze hier niks te zoeken had en dat ze hier niet eens hoorde te zijn en door de bezoek van tyrion was ze helemaal afgeleid geweest! Ze wou het goedmaken maar wist niet echt hoe, en daarbij moest ze zich ook concentreren op de spreuk zodat ze niet plotseling zichtbaar werden!

Gast

Zijn hart ging als een razende tekeer. Dit keer niet alleen bij het zien van Selena. Met vluchtige passen liep Aylan een richting op. Hij wou hier sowieso al weg. Even ontsnappen aan zijn plichten en gewoon genieten van het leven. Het was een wens die toch nooit zou uitkomen. Die zorgen bleven altijd hangen. 'H-h-het Spijt me Aylan, ik was te diep in gedachten...ik wou niet eens zo diep gaan.' De manier waarop ze sprak gaf hem een soort van schuldgevoel. Het was niet haar schuld dat hij nu dat gezeik aan zijn kop had. Dat hij zich nu zo voelde. Dat alles lag compleet aan hemzelf. ’Het is oké.. Het spijt me namelijk ook dat ik zo reageerde. Ik had je liever een andere begroeting gegeven,’ was zijn reactie, wat mompelend maar zwak glimlachend. Langzaam liet Aylan haar arm los. Aylan 'niet schrikken, ik denk dat dit beter werkt.' Zijn ogen vernauwden zich even, waarna hij haar vragend aankeek. Ze werd onzichtbaar, voor z’n eigen ogen. Maar lang duurde het niet dat hij zichzelf ook niet meer zag staan. 'Nu zullen ze ons niet meer kunnen zien.' De glimlach die op z’n gezicht had gelegen werd iets breder. ’Goede manier..’ Hoewel hij liever dingen vernietigde, had hij een bewondering voor de heksen. Hun band met de natuur was ongelooflijk. Vervolgens boog Aylan zich naar Selena toe en drukte een zachte kus op haar wang. Onschuldig was het. Nu ze toch niet meer te zien waren, wie hielt hem er dan voor tegen? Enkel zijzelf kon dat doen. ’Oké.. Het begin ging niet helemaal goed, maar ik ben wel blij je te zien.’ zei hij zachtjes. Of Shanaris in de buurt was of niet kon hem nu weinig schelen. ’Toch… Moet ik je wel wat vertellen.’ Het nieuws zou niet geweldig zijn. En hij zou ongetwijfeld als een verrader gezien worden als hij het vertelde, maar hij voelde de plicht. Als Aylan eerlijk was, werd hij nog liever voor verrader uitgemaakt dan dat Selena om het leven zou komen. ’Shanaris,’ begon hij mompelend. Weer trilden zijn armen lichtjes. ’Is net langs geweest. Ze dwingt me ten strijde te trekken.. Tegen jou. Jullie. Binnenkort zelfs al. Zorg alsjeblieft dat jullie ervoor voorbereid zijn. Ik weet niet precies wanneer we moeten vertrekken maar…’ Zijn stem zwierf weg. Aylan hielt zich een tijdje stil om z’n stem terug te vinden. Zodra hij die weer had fluisterde hij haast onhoorbaar; ’Ik kan er weinig tegen doen.. Ze dwingt me.’

Onderwerp: Re: Beginning of the end || Open za jan 18, 2014 6:16 pm

’Het is oké.. Het spijt me namelijk ook dat ik zo reageerde. Ik had je liever een andere begroeting gegeven,’ Selena slikte en knikte zachtjes. Toen schoot er een idee door haar heen. Het zou natuurlijk moeilijker zijn om voor 2 personen het vol te houden maar ze was de leider en dit was een makkelijke spreuk. Toen Selena hun allebei onzichtbaar had gemaakt ontspande ze ietsjes. Heksen beschermde zichzelf eerder dan ze aanvielen waardoor hun kracht vaak ook was gemaakt om zich te beschermen en neit aan te vallen al konden de heksen dat ook best wel goed. ’Goede manier..’ een klein glimlach verscheen op haar gezicht en ze keek naar Aye, toen ze zijn zachte lippen op haar vang voelde, voelde ze hoe die nog roder werden en haar ogen een vrolijk twinkel kregen. Oké.. Het begin ging niet helemaal goed, maar ik ben wel blij je te zien.’ zei hij zachtjes. 'Ik ben altijd blij jou te zien.' antwoorde ze zachtjes en legde haar hand op zijn wang. Shanaris,’ begon hij mompelend. Weer trilden zijn armen lichtjes. ’Is net langs geweest. Ze dwingt me ten strijde te trekken.. Tegen jou. Jullie. Binnenkort zelfs al. Zorg alsjeblieft dat jullie ervoor voorbereid zijn. Ik weet niet precies wanneer we moeten vertrekken maar…’ Selena verstarde toen ze zijn woorden hoorde en hoorde op de achtergrond de woorden van Tyrion. Dit kon niet waar zijn! Ze zou zich nooit kunnen inhouden als er een oorlog zou uitbreken. Dan zou haar duistere kant van haar overnemen. ’Ik kan er weinig tegen doen.. Ze dwingt me.’ Selena schudde haar hoofd 'Tyrion had me al gewaarschuwd dat onze liefde op de proef zou worden gesteld.' Zei ze bijna onhoorbaar en liet haar hoofd hangen. Ze schudde zachtjes haar hoofd 'Ik kon weten dat dit nooit goed zou eindigen, de eeuwen ervaring van de heksen leiders hadden mij al gewaarschuwd!' Zei ze zachtjes een boos. Met een ruk draaide ze zich om zodat Aye haar vochtige ogen niet zou zien. Ze kon het gewoon niet aan, hoezo was alles zo oneerlijk?! Hoezo moest er persee een vloek heersen op de leiders van de heksen?

Gast

Aylan had zijn blik naar de grond geslagen. Zoveel gedachtes gingen door hem heen. Verschillende, maar één kwam vaak terug. Weglopen. De taak overdragen op iemand anders, de boel inpakken en vertrekken. Het was een aanlokkelijk idee, gemakkelijk. Gewoon zorgeloos de wijde wereld in trekken. Het was net zo aanlokkelijk als je een week lang niet gegeten had en dan ineens een schaal voedsel voor je zag staan. Zonder nadenken zou je je erop storten en het feit dat je dan misschien vergiftigd werd maakte dan weinig uit. Waanideeën kwamen omhoog borrelen. Maar al gauw dwong Aylan zichzelf weer richting de realiteit. Hij kon zijn titel niet zomaar opgeven. Het was een zwakte voor zo’n probleem weg te lopen, te vluchten, hoe moeilijk het ook was. Ze moesten hieruit komen. En dat zou gebeuren, hoe dan ook. Beide zouden ze overleven, beide goden zouden –redelijk- tevreden zijn. Aan die mentaliteit hielt Aylan zich vast. Voorlopig. 'Tyrion had me al gewaarschuwd dat onze liefde op de proef zou worden gesteld.' Ah, Tyrion. De slijmbal. Filosoof. Hoewel hij Shanaris niet mocht, was zijn afschuw jegens de andere god enorm groot. ’Zie het als iets positiefs. Als we het doorstaan zijn we sterker.’ Tenminste, als het goed was. Lang niet altijd gebeurde dat. Maar Aylan zag hoe Selena met haar hoofd schudde. 'Ik kon weten dat dit nooit goed zou eindigen, de eeuwen ervaring van de heksen leiders hadden mij al gewaarschuwd!' Met gefronste wenkbrauwen keek hij naar Selena’s rug. Wat bedoelde ze daar nou weer mee? ’Ik heb geen idee waar je het nu over hebt… Is dat een soort legende of zo?’ Nope, in dat soort dingen was Aylan niet gespecialiseerd. Hij was een tijdje stil, waarna zijn hand naar de hare reikte en die vast pakte. ’Kom op. De tijd is nog niet daar. Laten we er nu van genieten, zolang het nog kan.’ Hij zette een vrolijke glimlach op. Altijd positief blijven denken.

Onderwerp: Re: Beginning of the end || Open di jan 21, 2014 7:30 pm

. ’Zie het als iets positiefs. Als we het doorstaan zijn we sterker.’ Selena knikte lichtjes terwijl ze haar handen in zakken verborg zodat Aylan ze niet zou zien trillen. Selena was bang, een gevoel die ze al jaren niet had gehad nadat haar moeder was gestorven. Elk heks wist van jongst af aan over de vloek die heerste over de leidsters van de heksen. Het was een vloek die ooit was gelegd door een god omdat de heks was vreemd gegaan met een ander man. Het is een afschuwelijk vloek die de leidster nooit meer kwijt kan raken. EN zo gaat het elke keer weer op een nieuwe heks liggen die de leidster word. ’Ik heb geen idee waar je het nu over hebt… Is dat een soort legende of zo?’ Selena sloot haar ogen en dacht na, ze had het toch al voor een deel verraden. 'het is een vloek. De leidsters van de heksen zal nooit gelukkige liefde hebben, we zijn allemaal vervloek van top tot teen.' Zei ze fluisterend en staarde naar de openvlakte. Selena miste het gefluister van de bomen nu nog wel het ergste, er is niks wat je kan troosten of op andere gedachten kan brengen en dat vond ze zo vreselijk. Toen en ruwe hand die van haar vastpakte kek Selena naar achter en glimlachte verdrietig. ’Kom op. De tijd is nog niet daar. Laten we er nu van genieten, zolang het nog kan.’ Hij zette een vrolijke glimlach op. Selena keek hem lang aan met haar lichtgroene ogen en glimlachte ook lichtjes en nu vrolijk. 'misschien heb je gelijk..Misschien moeten we er gewoon wat van maken.' En dan dood ik mezelf wel net voor de oorlog zodat jij gewoon door kunt leven. Voegde ze in haar hoofd toe en keek afwachtend naar Aylan 'jij weet hier de weg!' Zei ze zacht met een grijns. Proberen kon toch nooit schaden? Ze zou er beste van maken tot de oorlog.

Gast

'Het is een vloek. De leidsters van de heksen zullen nooit gelukkige liefde hebben, we zijn allemaal vervloekt van top tot teen.' Wellicht dat Aylan hier gevaar in zou moeten zien, maar dat deed hij niet. Zijn houding was kalmer geworden, haast ontspannen en de wanhoop die eens op zijn gezicht gelegen had, had zich aangepast aan zijn lichaam. Even kalm dus. ’Dat scheelt weer,’ Was diens reactie. ’Want elke leider is eigenlijk vervloekt. Nooit zullen zij tijd hebben voor hun privé leven.’ Het was meer een schrale troost die voor sommigen over zouden komen alsof een zorgeloze tiener die woorden uitsprak. Misschien was dat ook wel zo. Misschien was hij wel zorgeloos op dat “liefde” gebied. ’Je moet weten, Selena, dat ik geen angst heb voor die vloek van jullie.’ Aylan kwam naast haar staan, kalm voor zich uitkijkend. ’Liefde kan je niet weghalen. Nooit. Mijn vader heeft het vroeger geprobeerd. Ik had je toen al een tijdje niet meer gezien en dat wou ik graag. Dus vroeg ik hem dat. Van het één kwam het ander en zo vertelde ik hem dat ik je “leuk” vond.’ Zijn gezicht vertrok even bij de herinnering en grinnikte toen zacht. ’Wel, met geweld probeerde hij m’n “liefde” voor jou eruit te slaan. Wat lukte voor even. Tot ik je weer tegenkwam.’ Een lachje lag op Aylan’s gezicht. ’It won’t change!’ Kinderliefde… Toen had hij niet gedacht dat dat nu nog zou gelden. Maar de gedachtes erachter maakte zijn liefde voor haar enkel sterker. 'Misschien heb je gelijk..Misschien moeten we er gewoon wat van maken.' Hij liet Selena’s hand los en stak een duim op. ’Precies! Zo wil ik het horen!’ Gezonde verstand, op nul. Have fun. 'Jij weet hier de weg!' Aylan trok een bedenkelijk gezicht terwijl zijn ogen eens zoekend rond gleden. ’Hmmn.. Ik weet wel een weg ja.’ Een weg die hij normaal nooit zou nemen, bang om de natuur te vernietigen, maar nu kon het wel. ’Die kant op. Je zult het vast mooi vinden daar.’ Rustig begon hij met lopen.

Onderwerp: Re: Beginning of the end || Open zo jan 26, 2014 11:24 am

Toen ze hem vertelde over de vloek van de heksen bleef Aylan heel kalm en dat verbaasde haar..maar mischien kwam dat ook omdat ze niet verteld had dat de mannen altijd op een of ander manier stierven. Of door dat een bliksem hun raakte. Of een boom die precies om viel. 'Dat scheelt weer,’ Was diens reactie. ’Want elke leider is eigenlijk vervloekt. Nooit zullen zij tijd hebben voor hun privé leven.’ Misschien was dat ook zo.. Maar haar geval was anders. Al kon ene leider best wel liefde hebben maar met hun eigen ras of diegene die aan dezelfde kant van de god zaten. Maar met een vijand? Het kon bij sommige de doodstraf zijn. ’Je moet weten, Selena, dat ik geen angst heb voor die vloek van jullie.’ Aylan kwam naast haar staan, en Selena durfde niet naar hem te kijken. ’Liefde kan je niet weghalen. Nooit. Mijn vader heeft het vroeger geprobeerd. Ik had je toen al een tijdje niet meer gezien en dat wou ik graag. Dus vroeg ik hem dat. Van het één kwam het ander en zo vertelde ik hem dat ik je “leuk” vond.’ Selena keek voorzichtig omhoog naar Aylan met een kleine glimlach om zijn woorden. ’Wel, met geweld probeerde hij m’n “liefde” voor jou eruit te slaan. Wat lukte voor even. Tot ik je weer tegenkwam.’ Een lachje lag op Aylan’s gezicht. ’It won’t change!’ Selena grinnikte zachtjes. Het was zo lief van hem dat ie haar wat wou opvrolijken met dit verhaal. Toen ze vroeg waar ze heen gingen keek ze hem kalm aan terwijl die zoekend rond keek. ’Hmmn.. Ik weet wel een weg ja.’ NIeuwsgierig keek Selena hem aan. ’Die kant op. Je zult het vast mooi vinden daar.’ Rustig begon hij met lopen. Selena haalde diep adem en liep gauw achter hem aan. Ze waren nog steeds onzichtbaar en de heks moest haar spreuk bij houden. Selena pakte zijn hand vast 'Ik moet bekenen dat je mij nieuwsgierig hem gemaakt Aylan Kurosaki.' Zei ze plagend en keek om zich heen. 'Weetje, ik mis wel de tijd wanneer we zorgeloos waren toen we kinderen waren. De tijd wanneer we nergens over hoefde na te denken.' Zei ze zachtjes en zuchten verlangend naar de vroegere tijd.

Gast

A Y L A N

Het was pijnlijk om er weer aan te denken. Aan de tijd dat zijn vader, Aizen, hem liet mishandelen puur door kinderliefde voor een heks. Het was extreem geweest. Te extreem eigenlijk, zeker voor kind als hij in die tijd. Een regelrechte hel was het geweest. Aylan kon zich ook niet herinneren dat hij ooit zoveel gehuild had als toen. Als kind dacht je niet aan je status. Aan je eer die je moest behouden als man. Moest je huilen, dan ging je gewoon huilen. Ongemakkelijk bewoog Aylan zijn schouderbladen heen en weer nadat een aparte tinteling omhoog kwam borrelen. Het was vreemd dat je lichaam reageerde op je gedachten. In dit geval dan. Hij kuchte kort en haalde gauw een hand door zijn haar. Nu moesten ze nog ergens naar toe… Gelukkig wist hij wel een plek. Prachtig als het was, zelfs in de winter wanneer de bloemen diep in de grond zaten. Een geheimzinnig glimlachje verscheen op zijn gezicht. Het was alleen hopen dat geen één of andere malloot de boel gesloopt had. Vast niet. Plots voelde Aylan een warme hand die de zijne vast pakte. Het deed hem opkijken, opschrikken uit zijn gedachten. 'Ik moet bekennen dat je mij nieuwsgierig hebt gemaakt Aylan Kurosaki.' Dat amuseerde hem. Nieuwsgierigheid was leuk. Tot een bepaalde hoogte natuurlijk, maar dit was leuk. ’Da’s mooi. Ik hoop dat het je straks niet tegenvalt. Denk het niet eerlijk gezegd. Hopelijk.’ Oké, dat was een behoorlijk stuntelig antwoord. 'Weetje, ik mis wel de tijd wanneer we zorgeloos waren toen we kinderen waren. De tijd wanneer we nergens over hoefde na te denken.' Aylan knikte lichtjes terwijl hij verder liep en zo steeds dichter bij de plek aankwamen. ’Ik ook best wel,’ mompelde hij. ’Alleen zou ik er niet over moeten nadenken dat ik weer zo zwak was als toen. Verschrikkelijk dat.’ Wat dat betreft was hij wel heel erg gesteld op zijn magie. Hij was blij dat hij tot zijn limit gekomen was, alhoewel het ook ten nadele kon lopen. ’Wacht hier even… Ik moet het eerst bekijken.’ Zei hij zodra hij merkte dat ze er bijna waren. Met tegenzin liet de magiër Selena’s hand los, waarna hij een richting op rende. Bijna.. Bijna. Jup. Daar was het. Een small bevroren meertje, bedekt onder een dun dekentje van sneeuw. Ook de treurwilgen waren spierwit. Het stenenbankje dat tussen twee treurwilgen instond was één geworden met diens achtergrond. Vluchtig keek Aylan eens rond. Niks was veranderd, behalve het feit dat de boel bedekt was onder een lag sneeuw. Zijn glimlach werd groter, keerde zich om en liep weer terug. ’Kom maar! Ik moet zeggen dat het in de zomer wat meer heeft omdat het dan meer kleur bevat, maar op dit heeft eigenlijk ook wel wat.’ Maar goed, dat was zijn mening. Heksen hadden altijd meer verstand gehad van de natuur.

I F I T’S M E N T T O B E, I T W I L L B E

Onderwerp: Re: Beginning of the end || Open do jan 30, 2014 6:10 pm

Selena bekeek Aylan goed, want ze merkte dat ie aan iets terug dacht wat niet prettig was. Maar toen ze zijn hand pakte was ie alweer terug en dat was op zich best wel prettig dat ze zo zijn aandacht had. ’Da’s mooi. Ik hoop dat het je straks niet tegenvalt. Denk het niet eerlijk gezegd. Hopelijk.’ Een zacht lachje ontsnapte haar mond en ze beet op haar onderlip terwijl ze de leider van de magiers volgde. Toen Selena begon over de jeugd en dat het een heerlijke tijd was luisterde ze geduldig naar de woorden van Aylan: ’Ik ook best wel,’ mompelde hij. ’Alleen zou ik er niet over moeten nadenken dat ik weer zo zwak was als toen. Verschrikkelijk dat.’ Selena schudde zachtjes haar hoofd 'jong zijn betekend niet meteen zwak zijn, je bent gewoon minder ervaren op het gebied van je magie, maar dat leer je terwijl je met je opleiding bezig bent.' Zegt ze heel wijs en herinnert zich ook haar eigen tijd dat ze les kreeg in magie. Het was een tijd waar ze gepest werd en waar ze het zwaar had gehad.. Ook met haar gespleten persoonlijkheid. ’Wacht hier even… Ik moet het eerst bekijken.’ Met een ruk kwam ze weer terug in de werkelijkheid en nu pas merkte Selena op dat ze ondertussen was doorgelopen. Braaf bleef ze staan en probeerde zo geduldig mogelijk te wachten. Al was ze echt nieuwsgierig en kon ze een bepaalde energie van het plek af voelen stromen. Het kwam haar zo bekend voor, maar Selena bevond zich net iets te ver om het goed te voelen. Toen Aylan eindelijk terug was liep ze glimlachend op hem af. ’Kom maar! Ik moet zeggen dat het in de zomer wat meer heeft omdat het dan meer kleur bevat, maar op dit heeft eigenlijk ook wel wat.’ Zonder te aarzelen liep de heks op het plek af en hield haar adem in toen ze het bedekte natuur onder het sneeuw zag. Selena vergat zelfs dat ze een spreuk moest ophouden en dus werden ze weer zichtbaar. Met eerbied liep Selena op de bomen af en raakte ze voorzichtig aan terwijl ze haar ogen sloot. Ze voelde de pulsering van de harten van de bomen 'Dit...dit is gewoon prachtig, en dat ze nog zo mooi zijn gebleven ontdanks dat ze op jullie gebied staan.' flusiterde ze zachtjes en stuurde wat rustige energie naar de wilgen. Selena draaide zich om en opende haar ogen die nu vol energie stonden en eht leek als of haar ogen levend waren, want het lichtgroene bewoog zo nu en dan in rondjes. 'Het is hier zo mooi!'

Gast

A Y L A N

Aylan keek eens opzij, naar beneden. Zijn trouwe zwaard hing nog altijd aan zijn zijde. Iets wat hij zichzelf verboden had zodra hij in de buurt van deze plek kwam. Het was puur om de natuur te beschermen, want wanneer hij in een kwade bui was, hielt hij er echt geen rekening mee met wat er allemaal in zijn buurt stond. Een tik die hij had. Of nou ja.. De tik die het monster in zich bevatte. Van zichzelf was Aylan behoorlijk beheerst. Alleen had dat “monster” behoorlijk wat invloed op zijn gedrag. Lang niet altijd. Meestal hing het af van de situatie en hoe sterk hijzelf mentaal was. Bij een enige zwakte in zijn ziel greep “het” in. Hij keek toe hoe Selena naar voren stapte, de plek bekeek. Schijnbaar intrigeerde dit stukje natuur haar zo dat ze vergat hen onzichtbaar te houden. Aylan keek eenmaal naar beneden , naar zijn handen die hij nu weer kon zien. Veel maakte het niet uit. Het was niet dat het hier druk bezocht werd. Hij glimlacht zwak, waarna hij op het stenen bankje af liep en daar de sneeuw vanaf schoof. Vervolgens plantte hij z’n achterwerk erop. ‘Dit...dit is gewoon prachtig, en dat ze nog zo mooi zijn gebleven ondanks dat ze op jullie gebied staan.' Terwijl hij zijn benen optrok in een kleermakerszit, trok hij ook z’n wenkbrauw omhoog. ’Oi, dat hoorde ik. Nu voel ik me beledigd.’ Natuurlijk was dat niet zo, aangezien hij heel goed wist wat ze bedoelde. Niet veel natuur bleef over op hun gebied. Op de bomen, struiken, het gras en de watervallen na, was er voor de rest geen bijzonderheden. Geen mooiigheid 'Het is hier zo mooi!' Weer verscheen de glimlach op z’n gezicht. ’Klopt en ik wil het ook graag zo houden als ik eerlijk ben. Naast m’n kamer is dit een fijne plek om tot rust te komen.’ Zijn vingers begonnen de schede van zijn zwaard los te gespen, zodat die op de grond zakte. Nu was er ook geen verleiding om ‘m zo ineens te pakken. ’Wat dat betreft lijkt jouw gebied wel op een relaxkuuroord. Soort van. Als dat bestaat.’

I F I T’S M E N T T O B E, I T W I L L B E

Onderwerp: Re: Beginning of the end || Open ma feb 10, 2014 6:46 pm

Selana voelde de energie van de bomen door zich heen gaan en zuchten tevreden. Het voelde zo goed om zo een vertrouwde gevoel te voelen. Selena draaide zich om naar Aylan die op het stenen bankje zat. Oi, dat hoorde ik. Nu voel ik me beledigd.' toen de jonge heks doorkreeg wat ze had gezegd voelde Selena haar wangen rood worden en beet op haar onderlip 'het spijt me..' zei ze zachtjes en haalde gauw haar hand door haar vlam oranje haar. Toen Selena vertelde dat het hier prachtig was zag ze de magiër glimlachen en door die glimlach moest Selena automatisch terug glimlachen. ’Klopt en ik wil het ook graag zo houden als ik eerlijk ben. Naast m’n kamer is dit een fijne plek om tot rust te komen.’ Selena knikte dat ze het begreep. Het liefst zat Selena ook bij de boom des levens te lezen zonder dat ze steeds gestoord werd. ’Wat dat betreft lijkt jouw gebied wel op een relaxkuuroord. Soort van. Als dat bestaat.’ Selena hield haar hoofd iets schuin en dacht na..Misschien zou het haar lukken, als Aylan ook zich open zou stellen. Haar voorhoofd kreeg een denkrimpel en na een minuut kwam de jonge leidster weer terug op aarde. Een mysterieuze glimlach verscheen op haar gezicht. Selena pakte Aylan vast aan zijn hand en trok hem mee naar de oudste boom. 'Ik wil je iets laten voelen, maar je moet mij beloven dat je je helemaal voor alles openstelt.' Zei ze zachtjes en legde zijn vastgepakte had op de ruwe schors en die van haar er naast. 'Dit is iets wat we onze kinderen als eerst leren. Zich openstellen voor de natuur en hun energie.' Zei ze zachtjes tegen de magiër en glimlachte bemoedigend 'je moet je gedachten helemaal leeg maken, laat je begeleiden door energie van deze boom...'

Gast

A Y L A N

Een plagende lach verscheen op Aylan’s gezicht zodra hij de rode wangen van Selena opmerkte. Het was niet zijn bedoeling geweest haar in verlegenheid te brengen maar hij kon niet ontkennen dat het er niet leuk uitzag. 'het spijt me..' Hoorde hij haar zeggen. Nu kwam het lachende geluid uit zijn keel. ’Ah relax. Ik meende het niet echt, aangezien ik wist wat je bedoelde.’ Hij legde zijn ellebogen op de rugleuning achter zich. Nu zat hij niet in de meest ontspannende houding: in een kleermakerszit en dan zijn armen in die positie, maar het was goed om z’n spieren een beetje op te rekken. Niet te veel, natuurlijk. Straks zouden ze afbreken. Dat scheen ontzettend veel pijn te doen. Aylan geeuwde eens. Niet dat hij moe was, noch dat hij zich verveelde. Meer van.. Ontspanning. Heel anders dan zo’n uurtje geleden. Hij wou zijn hoofd in z’n nek leggen zodat hij recht op de lucht uitkeek, echter leek iemand wat anders bedacht te hebben. Een hand pakte de zijne en trok hem omhoog. Om niet te vallen, schoof hij zo snel als het mogelijk was zijn voeten op de grond. Heel soepeltjes ging dat niet. Half struikelend liet hij zich meetrekken tot aan een boom. 'Ik wil je iets laten voelen, maar je moet mij beloven dat je je helemaal voor alles openstelt.' Zei ze zacht. Lichtelijk nieuwsgierig trok Aylan een wenkbrauw omhoog. Openstellen voor wat? Ja, ze zei ‘voor alles’. Enkel was ‘alles’ wel heel veel. Hij keek naar zijn hand die nu zat vastgeplakt aan de schors. Oh dear, moest hij zich openstellen voor een boom? 'Dit is iets wat we onze kinderen als eerst leren. Zich openstellen voor de natuur en hun energie.' Great! Dus als hij het niet zou kunnen, zou hij nog een lager niveau hebben dan een kind. ’Je weet toch wel dat ik totaal geen heksenbloed bevat hea..’ Er was weinig tegen te doen. Z’n hand lag al klaar. Tenslotte was een nieuwe ervaring ook wel eens leuk. Leerzaam. 'Je moet je gedachten helemaal leeg maken, laat je begeleiden door energie van deze boom...' Gedachten leeg… Hij sloot zijn ogen en probeerde zich erop te concentreren. Een lange tijd hielt hij zich muisstil. En toen, toen leek het even te lukken. Een energie leek via zijn hand omhoog te kruipen. Tot de boel verstoord werd door z’n kracht. ”Vernietig!” Galmde het door zijn gedachten. Zo vluchtig als hij kon trok Aylan z’n hand weer terug. ’Sorry. Ik kan het niet. Heksen-gevalletje, zit niet in mijn natuur. Het spijt me.’ Gauw stapte hij richting het bevroren meertje. Eerst checkte hij met één voet of het dicht genoeg was. Vervolgens stapte hij erop. ’Ooit op ijs rondgelopen?’

I F I T’S M E N T T O B E, I T W I L L B E

Onderwerp: Re: Beginning of the end || Open di feb 11, 2014 8:58 pm

Natuurlijk, als selena even logisch nadacht wist ze dat het voor Aylan onmogelijk was dat ie het gevoel zou krijgen. Het lag niet in hun aard om de goede dingen te kunnen voelen. Maar Selena wist ze gewoon diep van binnen dat Aylan het zou kunnen voelen als ie zijn aard van zich afsloot. Zelf sloot Selena haar ogen en voelde hoe energie naar Aylan toe wou komen. Een hele tijd lukte het niet en plotseling was de contact met Aylan en de boom verbroken. Selena opende zo snel mogelijk haar ogen en zag de uitdrukking van Aylan. Selena schrok gewoon er van, ze zag ergns diep in zijn ogen angst maar ook de vernietigings zucht. Gauw mompelde de jonge heks een verontschuldiging. Daarna draaide ze zich om en liep naar het bankje. Steeds weer herhaalde zich de woorden van Aylan in haar hoofd: ’Sorry. Ik kan het niet. Heksen-gevalletje, zit niet in mijn natuur. Het spijt me.’ Selena hield haar ogen even gesloten en probeerde haar fout te ontdekken, ze voelde toch echt iets bij Aylan wat ze bij andere magiërs niet voelde... Een ander soort magie dat in hem verborgen lag. Ooit op ijs rondgelopen?’ Langzaam opende de heks haar lente groene ogen en schudde haar hoofd 'ik heb liever een vaste grond onder mijn voeten.' Zei ze met een verlegen glimlach en haalde haar hand door haar lang oranje haar. Nee Selena was als de dood voor hoogtes, echt hele, hele hoge hoogtes, voorbij de boomtoppen.. Selena wou het liefst vast, levend grond onder zich hebben.

Gast

A Y L A N

Met kleine passen liep hij steeds verder het ijs op. Af en toe kraakte het gevaarlijk, kwamen een aantal barsten in het ijs, maar er doorheen zakken deed Aylan niet. Toch bleef zijn blik op het ijs gericht. Het was onvoorspelbaar en zin in natte kleren had hij niet bepaald. Zeker niet met deze lage temperaturen. Bij elke stap die hij zette groeide zijn zelfvertrouwen en niet veel later gleed hij over het ijs heen. Hoewel Selena vertikte het ijs op te stappen, had vermaakte hij zich prima zo. Voor hoe lang was nog maar de vraag, want gauw was hij van dingen afgekeken. Wanneer hij bijna op z’n bek pleurt, stapt hij maar gauw van het ijs af. Voordat hij een enorme blunder onderging waar Selena bij was. Dat zou gênant zijn. Hij klopte het beetje sneeuw van z’n broekspijpen af en besloot maar naast haar te gaan zitten. ’Als het lente is moeten we hier weer terug komen. Met voedsel en een deken.’ Zijn fantasie kwam omhoog borrelen. Aylan beeldde het plaatje al helemaal in. ’Dan kunnen we picknicken, bij de ondergaande zon.’ Dromerig staarde hij naar boven. ’En zwemmen! Van de watervallen afspringen. Paard rijden!’ En hopen op geen zere reet. Hij sloeg om Selena’s schouder heen en trok haar dichter tegen zich aan. ’Zou je me misschien een plezier willen doen?’ Glimlachend keek hij naar haar opzij. ’Stop alsjeblieft met telkens “sorry” zeggen. Zoiets moet je bewaren voor als er werkelijk wat aan de hand is. Iets serieus. ‘ Vrolijk streek hij met een duim over haar wang. ’Nou… Heb jij misschien nog ideeën om te doen? Of wil je hier de hele avond blijven zitten en genieten van de rust die hier rondhangt?’

I F I T’S M E N T T O B E, I T W I L L B E

Onderwerp: Re: Beginning of the end || Open di feb 18, 2014 12:19 pm

Een glimlach sierde haar gezicht terwijl ze vrolijk toe keek hoe Aylan over het ijs bewoog. Het was leuk om het vrolijk te zien schaatsen. Natuurlijk waren er genoeg heksen die het geweldig vonden om te schaatsen op het ijs, maar Selena was daar niet 1 van. Maar toen Aylan bijna viel zag ze hem gauw van het ijs afstappen en even zag Selena hem als een jonge bang hondje met een staart tussen zijn benen weg van het ijs gaan. Selena bleef kalmpjes terwijl Aylan bij haar kwam zitten en begon te fantaseren ’Als het lente is moeten we hier weer terug komen. Met voedsel en een deken.’ Selena keek hem recht in de ogen en glimlachte dromerig. ’Dan kunnen we picknicken, bij de ondergaande zon.’ Dromerig staarde hij naar boven. ’En zwemmen! Van de watervallen afspringen. Paard rijden!’ Seelna glimlachte terwijl ze zijn gezicht bekeek, zijn sterke kaak, zijn prachtige vorm van Aylans gezicht. Selena wist diep van binnen dat ze gewoon de heel dag naar hem kon staren en elke keer weer nieuwe dingen zou zien die haar zouden inspireren. Selena schrok van binnen ook toen Aylan haar dichter naar zich toe trok en een warme blos kwam op haar wangen. Haar hart sloeg een ritme sneller en ze beet zenuwachtig op haar onderlip. ’Zou je me misschien een plezier willen doen?’ Glimlachend keek hij naar haar opzij. ’Stop alsjeblieft met telkens “sorry” zeggen. Zoiets moet je bewaren voor als er werkelijk wat aan de hand is. Iets serieus. ‘ Selena knikte voorzichtig want ze vertrouwde haar eigen stem niet... ’Nou… Heb jij misschien nog ideeën om te doen? Of wil je hier de hele avond blijven zitten en genieten van de rust die hier rondhangt?’ Selena glimlachte zachtjes en streelde met haar vingers zijn sterke kaak, even kwam er een stoute gedachten in haar op, maar die schudde ze gauw van zich af, ze was een voorbeeldig dame en ze moest zich van haar beste kant laten zien. 'Hmm, ik weet niet.' zei ze zachtjes en fluisterend. Zonder dat ze het doorhad boog ze zich iets naar voren en drukte een zachte kus op zijn neus. Selena trok zich gauw terug en voelde hoe haar gezicht nog roder werd dan het al was, geweldig, nu leek ze vast op een tomaat met haar rode haar er bij. 'Trouwens, jij wou dat ik hier hen kwam 's avonds' Selena wierp een blik omhoog en glimlachte zacht toen ze de rood/oranje gloed van de ondergaande zon zag. Selena sloot haar ogen en legde haar hoofd op zijn schouder, het voelde zo vredig nu. Selena kon zich eindelijk na al die jaren goed ontspannen, ze voelde zich volmaakt. Als of ze een deel van zich zelf had gevonden die ze jaren geleden was kwijtgeraakt.

» The new beginning of something old [Aylan]
» How far we've come {OPEN}
» Who did you call mad? - open -
» Boring [open]
» No, i'm not lost... || OPEN