So... We see each other again.. || Ragya

Na een wasbeurt had Hunter vluchtig zijn kleren aan getrokken. Een simpele zwarte broek met daarboven een te grote witte blouse. Vandaag zat niks bijzonders in de planning, zover als hij wist. Dus dat werd een dagje niks doen, rond hangen, misschien –als hij de zin er voor vond- wat jagen. Niet altijd was hij verveeld en kon hij geen rust in de kont vinden. Echter was Hunter vandaag extreem lui. Het liefst lag hij nog te slapen, maar goed, een dag lang in je bed liggen was een dag niet geleefd. Hij had zichzelf voorgenomen met de dag te leven. Niet meer terug te kijken naar het verleden, of juist te ver naar de toekomst. Je schoot er niks mee op, vond hij zelf. Mensen die leefden in het verleden waren simpelweg krankzinnig en mensen die teveel met de toekomst bezig waren, waren te dromerig. Hunter opende de deur en slenterde de gang op. Zo... Eens zien welke kant hij op ging. Het kasteel was groot genoeg, maar zo waren er ook gedeeltes die Hunter liever vermeide. Was het angst? Nope. Eerder de irritatie. Irritatie aan oudere demonen, de wezens die dachten dat ze heel wat waren. Goed, goed, sommigen waren inderdaad heel krachtig, zo krachtig dat hij eigenlijk tegen ze op moest kijken. Echter deed hij het tegenovergestelde. Wanneer hij ze tegenkwam, zocht hij hun “limiet” op. Hoe snel werden ze kwaad? En hoe zouden ze precies reageren? Hunter grijnsde even bij die gedachten, terwijl op het eind van de gang rechtsaf sloeg. Inmiddels had hij besloten eens een tijdje rond te hangen in een soort zaal. Bijna was hij er, tot hij een bekend figuur zag staan. Niet groot van stuk… Vleugels… Lange haren… Snelle beelden vormden zich op zijn netvies. Kon het waar zijn? Leefde ze nog?! ’Raya…’

Ik stond stil voor het kasteel, Ehm. Het was gemaakt voor dingen die konden vliegen, de makkelijkste route. Toevallig kon ik dat niet en die gevederde dingen op mijn rug waren ook niks waard. Ik stapte behendig van Torn af en klopte hem op zijn nek. We hadden een nacht lang gereden in volle snelheid ''Ik ben trots op je Tornac.'' Torn schudde zijn hoofd en spitste zijn oren. Tornac, zo heette hij voordat we beide veranderden. ''Sorry, Torn ik ben er even niet bij met mijn gedachten'' Ik zadelde hem af en legde de spullen in een kleine opening in de berg, vulkaan beter gezegd. Ik sloot de ingang af met een grote steen en liep terug naar Torn. Hij stond ongemakkelijk op en neer te huppen en probeerde iets duidelijk te maken. Ik fluisterde wat rustige woorden toe maar hij bleef onrustig. ''Ik voel het ook maat, maar ik weet niet wat het is.'' Zijn gloeiende oog keek mij angstig aan. ''Wat ben je ook een watje'' Ik duwde hem even en zei dat hij mocht gaan, met tegenzin ging hij verderop wat rusten maar zijn oren waren op het kasteel gericht. Even zuchtte ik en begon aan de klim. Na een hele tijd kwam ik aan de top en liep het kasteel in. Ik kende de weg niet, maar het was wel leuk om wat te verdwalen. In sommige gebieden mocht ik eigenlijk niet komen maar aan die regels deerde ik me niet. Wat was er nou zo gevaarlijk, andere demonen kwamen er toch ook? Als het mij lag waren grenzen niks, alleen een onzichtbaar lijntje maar zelfs als hij zichtbaar zou zijn kon ik mijn ogen toch sluiten. Kort stopte ik en nam de omgeving in me op. Oke vanaf de uitgang naar links dan vanaf de tweede zaal naar rechts en bij dat vuurdingetje weer naar links. Dat kon ik toch wel onthouden? Toen ik verder de gangen in dwaalde zag ik ineens iemand in mijn richting afslaan. Een vage herinnering en een steek in mijn linker bovenarm waren de dingen die mij aan het denken zette. Mijn arm begon wat te gloeien en ik keek naar het teken dat erin stond gegriefd. Het voelde warm aan, net als vuur. Het was geen pijn maar een prettige warmte die om de paar minuten werd verstoord door een pijnscheut. Ik bekeek hem nog eens goed en zag dat zijn lippen een woord vormde ''Raya...'' Die naam, hoe lang was het wel niet geleden dat ik die naam had gehoord. Ik vermande me snel, nee ik heb dat woord nooit iets gevonden. Ik vervrouwde me snel en zei snel terug ''De naam is nu Ragya, jij weet zelf wel hoe dat komt'' Alles kwam weer in me terug en ik herkende de gene voor me. ''Wat doe jij hier? Al genoeg gehad met dat trucje?'' Mijn hand gleed naar het teken en ik volgde de strepen met mijn vinger. In mijn hoofd spookte de gedachte al van een gevecht en nog een prettigere gedachte, zijn dood.

Bij het aanzien van deze... Demon, overschrijdde Hunter zijn eigen  "levenswijze". Het hele gebeuren speelde weer voor zich af. Elke detail kwam weer naar boven. De nacht... Haar paard... Het verzet dat ze bood maar ze was niet in staat geweest zichzslf te bevrijden. Ze was als een schaapje voor een leeuw, kansloos dus. Echter had Hunter niet verwacht dat ze zou overleven. Hij had verwacht dat ze gedood zou worden, door wie of wat maakte niet uit. In zijn achterhoofd had hij geweten dat het problemen zou gaan opleveren. Op een èèn of andere manier wilde de veranderde slachtoffer altijd wraak op hun maker. Àltijd. Konden ze niet voor èèn keer eens dankbaar zijn, dankbaar voor wat ze extra kregen. Raya, of inmiddels Ragya, was zwak als engel. Ze stelde geen moer voor en dat was de grootste reden waarom hij haar had uitgekozen. Ze was zwak, alleen en als zijn "experiment" fout zou gaan, zou geen hond haar missen. Maar nu... Nu stond ze daar. Springlevend. Zachtjes gromde Hunter, aan de ene kant tevreden dat het geslaagd was, aan de andere kant gefrustreerd voor wat zou kunnen komen. Hij wist niet hoe ver ze gevordert was. De kans bestond zelfs dat ze sterker was dan hem. Die gedachten schoof Hunter opzij. Nog geen conclusies trekken voordat er überhaupt nog wat gebeurt was. "De naam is nu Ragya, jij weet zelf wel hoe dat komt'' Ondanks de spanning die hier overduidelijk heerste, begon Hunter te grijnzen. Schijnbaar zat dat er goed in gedrilt, had ze de naam geaccepteert. Wel, er zat dan ook niet heel veel verschil in met haar orginele naam. Raya, Ragya... "Ik sta versteld... Je hebt het nog geaccepteert ook. Well done!" Daarbij klapte hij even met zijn handen, wat zijn woorden haast een sarcastisch tintje gaven. "Wat doe jij hier? Al genoeg gehad met dat trucje?'' Hunter trok een wenkbrauw op. Wat hij hier deed? Wat was dat nou weer voor vraag? Dat was toch overduidelijk of niet dan? "Is dat niet duidelijk?" Nu slaakte hij een overdreven zucht. "Hier leven vrijwel alle demonen... Niet allemaal, maar de meesten wel. En dat ik hier ben, wil niet zeggen dat ik klaar ben met dat "trucje". Als je het eerlijk wilt weten, was je maar een experiment. Een proefkonijn. Ik wilde kijken of het ook werkelijk mogelijk was... En of je kon overleven, wat dus gelukt is." Zijn blik was strak op haar gericht. "Hoe heb je de weg hier naartoe gevonden, my dear Ragya..."

Ik stond daar wachtend op een antwoord, iets dat al snel volgde. ''Ik sta versteld... Je hebt het nog geaccepteert ook. Well done!" waarna hij met een glimlach wat klapte. Ach leuk. Ik ben veranderd door zo'n typ. Ik negeerde die opmerking en ontspande mijn spieren wat als teken dat ik hem geen bedreiging vond. Op mijn tweede vraag kwam eerst een opgetrokken wenkbrauw. En toen pas woorden  "Is dat niet duidelijk?" Hij zuchtte overdreven diep en ik rolde even met mijn ogen. Hij vervolgde zijn woorden "Hier leven vrijwel alle demonen... Niet allemaal, maar de meesten wel. En dat ik hier ben, wil niet zeggen dat ik klaar ben met dat "trucje". Als je het eerlijk wilt weten, was je maar een experiment. Een proefkonijn. Ik wilde kijken of het ook werkelijk mogelijk was... En of je kon overleven, wat dus gelukt is." Ik lachte geamuseerd en kil. ''Ja, want je lijkt me ook echt zo'n sociaal typje dat je andere demonen opzoekt. En dat ik een experiment was is wel duidelijk, je stond zo te trillen met je mes dat het teken eruit ziet als iets van een tweejarige. En ja, ik leef nog steeds maar ik verwacht dat je dat wel ziet.'' Zijn blik stond strak op die van mij. "Hoe heb je de weg hier naartoe gevonden, my dear Ragya..." Een vraag die nu ook in mijn hoofd speelde. Hoe heb ik hem gevonden na ongeveer een jaar. ''Ik denk dat je mijn paard nog herinnert, ik heb hem aangespoord en ben gaan zoeken.'' Ik kreeg het warm dat gevoel had ik niet meer gehad sins ik een demon was. Mijn irissen werden bloedrood en het teken begon rood te gloeien. Ik probeerde het in te houden maar het bleef branden. Met mijn kaken even op elkaar geduwd hielt ik vol. Ik keek hem uitdagend aan. ''En wat is naam, en hoe wist je de mijne? Had je niks beters te doen dan in engelterritorium iemand te spioneren?'' Ik liet het gevoel van woede even los waarna wat vlammen uit mijn handen opstegen en mijn vleugels begonnen te branden. ''En, wil je testen hoeveel je proefkonijn gegroeid is?'' In mijn ogen twinkelde iets, iets kils. Een gevoel dat ik nooit meer kwijt wou.

"Ja, want je lijkt me ook echt zo'n sociaal typje dat je andere demonen opzoekt. En dat ik een experiment was is wel duidelijk, je stond zo te trillen met je mes dat het teken eruit ziet als iets van een tweejarige. En ja, ik leef nog steeds maar ik verwacht dat je dat wel ziet." Typisch vrouwen, overal een weerwoord op. Hunter slaakte een zucht. De woorden deden hem geen pijn, ze deden hem eigenlijk helemaal niets. Ene oor in, het andere oor weer uit. Hij stroopte de mouwen van z'n blouse omhoog. Dit voelde aan alsof er een gevecht ging komen en aangezien hij blauwe vlammen beheerste en dit shirt niet bestand was tegen vuur, wilde hij het niet meteen verkloten. Tenslotte kon het hier nog wel eens heel warm worden. Zijn blik gleed van Ragya naar de muren, waar hier en daar iets aanhing. Spuuglelijke dingen. Al gauw richtte hij zijn aandacht op het geslaagde proefkonijntje. Om erachter te komen hoe ze hier was gekomen, stelde hij de vraag. Straks had een halvergare idioot van hier haar deze kant opgesleept. Of misschien had ze tips gekregen van wezens uit de buurt. Als Hunter erachter kwam wie het was geweest..."Ik denk dat je mijn paard nog herinnert, ik heb hem aangespoord en ben gaan zoeken.'' Weer een te snelle conclusie getrokken, geen wezen die erbij aan te pas kwam, enkel dat paard geval van haar. Automatisch zou hij ze gaan haten. Die dieren waren zo loyaal, dat het irritant werd. "Natuurlijk, dat beest dat je bij je had..." Hunter herinnerde zich nog hoe Ragya het paard beveelde hulp te gaan zoeken. Wellicht de domste actie die ze had kunnen maken. Paarden waren sterke beesten. Als die hem getrapt had, had hij Ragya nooit kunnen veranderen. Of nou ja.. Minder gemakkelijk. Rustig bleef hij staan zodra hij de verandering in haar ogen zag. Yup, er gingen wel degelijk klappen vallen. Gezellig. "En wat is naam, en hoe wist je de mijne? Had je niks beters te doen dan in engelterritorium iemand te spioneren?" Nonchalant haalde Hunter zijn schouders op. "Ik wilde het uitproberen, en had dus iemand nodig. Engelen leken me gewoon de beste slachtoffers... Maar om een engel te veranderen, moest ik de juiste opzoeken. Iemand die niet sterk was, iemand die alleen leefde. Dus ja, ik ging spioneren. Zo kwam ik jou op het oog. En dat is ook de reden waarom ik je naam weet. Maar mijn naam is Hunter." Zoals gewoonlijk liet hij de achternaam weg. Hunter spande enkele spieren aan bij het zien van haar vlammen. Mooi zo. Geen lullige kracht. "En, wil je testen hoeveel je proefkonijn gegroeid is?'' Tsja.. Het was een gevecht waar hij niet onderuit zou komen, dus waarom ook niet? Hij grijnsde. "Met plezier... Zolang je je aandacht er maar bij houd" Nu was ook hij degene die zijn vlammen erbij haalde. Blauwe vlammen dansten rond zijn vuisten, terwijl een blauwe gloedhem omhulde. Dan sprint hij op haar af, maakt een schijnbeweging haar een stomp te verkopen in haar gezicht, maar in plaats daarvan zet hij zich af. Hij draait bij in de lucht, laat zijn linker been opvlammen, en probeert haar een karate trap te verkopen, gericht op haar zij.

De opmerking over mijn paard liet ik maar rusten. Ik had Torn weggestuurd zodat in ieder geval een van ons zou blijven leven. Ik had moeite de woede te beheersen maar hielt het nog even vol. "En wat is naam, en hoe wist je de mijne? Had je niks beters te doen dan in engelterritorium iemand te spioneren?" Hij haalde zijn schouders op. "Ik wilde het uitproberen, en had dus iemand nodig. Engelen leken me gewoon de beste slachtoffers... Maar om een engel te veranderen, moest ik de juiste opzoeken. Iemand die niet sterk was, iemand die alleen leefde. Dus ja, ik ging spioneren. Zo kwam ik jou op het oog. En dat is ook de reden waarom ik je naam weet. Maar mijn naam is Hunter." Even liet ik die naam doordringen, Hunter. Ik daagde hem uit en zoals verwacht ging hij er mee in. "Met plezier... Zolang je je aandacht er maar bij houd" Even kort grijnsde ik en zag zijn blauwe vlammen tevoorschijn komen. Haar eigen vlammen hadden een diepe bloedrode kleur en haar ogen flikkerde mee met de vlammen. Ik zag hem op mij afkomen en ik reageerde te vroeg waarna ik maar kort de tijd had om op zij te rollen. Haar aanvallen waren strategisch aangelegd en waren op een vast doel gericht. Als alles goed ging was er weinig kans op mislukking. Of ze dat van hem geërfd weet ze niet. Ik spande mijn hand en slingerde een vuurbal naar zijn hoofd waarna ik al snel vervolgde met wat harde klappen gericht op de zwakke delen van het lichaam. Wanneer ik even naar achter springt trok ik mijn zwaard Exa. Het kristal dat het met en lemmet met elkaar verbond werd rood toen ik hem aanraakte en begon al snel te vlammen waarna ze nog wat zwaardhouwen op hem uitvoerde. Toen ze terug sprong om een mogelijke aanval te ontwijken vroeg ze hem ''En al andere verandert of deinsde je terug nadat je klaar was met mij?'' Ik voelde dat mijn ogen weer even bruin werden. ''Waarom rende je eigenlijk weg?'' Daarna werden de irissen weer rood en verassend genoeg begon het teken nu ook te vlammen. De druk van woede zorgde dat het denken moeilijk werd. In poging om mijn gedachten weer te bevrijden schreeuwde ik hard. Een paar stralen vuur schoten weg en zette een deel van de gang in brand. Ik haalde woest adem. De woede werd alleen maar groter.

Mis. Ze kon nog net wegkomen. Er was dus niks mis met haar reflexen, jammer genoeg. Hunter remde af, draaide bij en hielt elke beweging die ze maakte scherp in de gaten. Zolang hij haar maar in de gaten hielt, dat hij kon zien wat voor bewegingen ze ging maken, welke spieren ze daarvoor gebruikte. Hij moest een stap voor haar zijn, mocht hij niet gewond willen raken. In situatie's als deze steunde hij volledig op zijn snelle reactievermogen, want hij had een plan. Hij zou haar moe maken. Aanvallen was altijd nog zwaarder dan verdedigen. Maar om zijn plan wat te "dekken" zou hij tussendoor enkele kleine aanvallen doen. Het was niet de bedoeling dat ze zoiets door kon krijgen. Hunter zag de vuurbal aankomen, op hoofd hoogte. Slim. Vluchtig hief hij zijn hand op, om de bal daarin op te vangen en het te overwoekeren met zijn eigen vlammen. Wanneer hij dit doet, voelt hij de kracht van haar aanval. Sterk, en toch met enige zwakte. Toen zag Hunter Ragya aankomen, constant uithalend naar zwakke punten op zijn lichaam. De eerste paar raakte ze wel degelijk, zakte hij half door zijn benen, alleen herstelde zich snel om haar aanvallen af te weren met enkele armbewegingen. Uiteindelijk springt ze naar achteren, gaf ze hem de kans weer zijn ademhaling onder controle te krijgen. Want dat was een heel belangrijk punt. Elke keer als je goed in en uit ademde, en je sloeg, waren je slagen velen malen krachtiger. Je gaf je lichaam voldoende lucht om vrij te bewegen. Hij zag hoe Ragya een zwaard trok. Vals spel! Hij had helemaal geen wapen! Dit ging nog een heel interessant gevecht worden... Ze stormde op hem af, weer naar hem uithalend. Alleen kon hij haar bewegingen zien, zag hij precies welke kant op ze ging slaan en dus wist hij die te ontwijken met snelle, simpele bewegingen. Voor de tweede keer trok ze zicht terug. ''En al andere verandert of deinsde je terug nadat je klaar was met mij?'' Hunter snoof. 'Ooit wel eens naar de spanningen die nu tussen de gebieden zit? Als ik nu in mijn eentje op engelengebied zou stappen, zal dat pure zelfmoord zijn.' Nee, hij keek wel uit. ''Waarom rende je eigenlijk weg?'' Elke verandering die plaats vond op haar lichaam, hielt hij in de gaten terwijl hij antwoordde: 'Dat heb je vast niet meegekregen... Je ex-soortgenootjes kwamen onze kant op. Omdat ik niet wou dat ze je vonden, leidde ik ze van je weg.' Ragya was woedend, en dat liet ze hem overduidelijk merken. Beter van... Wezens die woedend waren, maakten de meesten fouten. Hunter begreep dat het zijn beurt was haar aan te vallen. Koortsachtig dacht hij na, schoot zijn blik naar het plafond boven hen, en dan weer gauw naar haar. Dan schiet hij grote vuurballen naar het plafond, dat daar doorheen dringt en de stenen naar beneden storten. Een afleidingsmanoeuvre. Zodra de stenen gevallen waren, schoot Hunter naar voren, recht op Ragya af. Ondertussen is een soort vuurzweep in zijn hand gevormd. Met een ruwe beweging brengt hij die zweep naar haar zwaard, klaar om die te omklemmen en het onmogelijk te maken dat stuk ijzer nog te gebruiken.

Nou blijkbaar had hij geen zelfmoordneigingen. 'Ooit wel eens naar de spanningen die nu tussen de gebieden zit? Als ik nu in mijn eentje op engelengebied zou stappen, zal dat pure zelfmoord zijn.'' Ik snoof minachtend uit. Ik had weinig met grenzen, dat bracht dan wel wat problemen met zich mee maar het werd dan wel interessant. Ik vroeg hem uit nieuwsgierigheid waarom hij wegrenden. 'Dat heb je vast niet meegekregen... Je ex-soortgenootjes kwamen onze kant op. Omdat ik niet wou dat ze je vonden, leidde ik ze van je weg.'' Weer een oude vraag speelde in mijn hoofd, waarom had hij me niet meegenomen? Dan had ik waarschijnlijk sneller mijn krachten ontdekt en waren die woedeaanvallen nooit komen opdagen. Die aanvallen kwamen uit het niks en verdwenen ook weer. Het gene wat ik nu voelde was ook zo'n aanval, maar erger dan die ooit gehad had. Ik wou die ene vraag stellen maar die werd afgesneden door weer een steek. Die steken waren al een halfjaar weggebleven, waarom kwamen ze nu terug? Ik schrok op van stenen die vallen en probeerde ze nog te ontwijken. Maar een van die rot vleugels kwam onder zo'n steen vast te zitten. Ik trok hem behendig los en wat veren vlogen in de lucht. Vluchtig bekeek ik de schade, een dun straaltje bloed droop naar beneden en lekte op mijn kleren. Natuurlijk wou hij mijn zwaard onschadelijk maken, waarschijnlijk had geen wapen bij. Door weer een sterke steek liet ik mijn zwaard los. Als ik hem na het gevecht maar terug had mag hij hem best gebruiken. De steken werden ondragelijk en ik klapte dubbel op de grond. Het was alsof ik verschroeit werd vanbinnen. Ik keek Hunter kort aan en mijn ogen gloeiden op en het teken werd rood. Ik beet mijn kaken op elkaar en voelde mijn lichaam veranderen. Ik keek naar mijn poten op de grond en voelde nieuwe krachten in mij branden. Ik keek om me heen om mijn grote vast te stellen. Ik gokte op de grote van een reu. Mijn manier van denken veranderde, instincten duwde het denken weg. Het leek nu dat de manier van dingen doen niet meer uitmaakte en alleen de schade telt. Ik probeerde mijn verstand weer op orde te krijgen en die dwingende instincten uit te roeien. Even keek ik dierlijk om me heen en realiseerde ik dat ik te lang op een plek stond. Weer een opgekropte woede wou eruit ik jankte hard. Het was geen jank van pijn maar een groet naar mijn nieuwe lichaam, een strijdkreet.

Er was iets mis met haar. Iets goed mis, en Hunter kon niet plaatsen wat. Als demon had hij die verandering zelf nooit meegemaakt, had hij niet de kans gehad die pijn te voelen. Want pijn deed het, dat was overduidelijk. Normaal vond hij het amuserend dat iemand kermde van de pijn, die door hem veroorzaakt was, maar nu was het niet grappig. Hij zag hoe ze haar zwaard ineens los liet, zonder dat hij er zelf wat aan hoefde te doen en vervolgens klapte ze dubbel. Als een stoel waar een obese wezen op was gaan zitten en de poten het niet meer konden houden. De vlammende zweep verdween, terwijl hij een stap achteruit zette. Hij had naar voren kunnen springen, haar meer verwond en misschien zodanig vermoord. Echter wilde hij zo geen gevecht winnen, wilde hij haar niet verslaan. Dit was geen gevecht om te kijken wie d'r het eerste stierf, dit was een gevecht waarbij gekeken werd hoe sterk de ander was geworden. Recht keek Hunter Ragya aan wanneer ze haar blik eventjes op hem richtte. Voelde hij zich schuldig? Totaal níet. Ze was overduidelijk sterker geworden dan ze was, en wie wilde dat nou niet? Die pijn was maar een bijwerking, iets waar ze -hopelijk- overheen zou komen. En toen begon ineens de verandering van Ragya's lichaam. Even werden zijn heldere blauwe ogen groot. Het werd serieus... Heel serieus nu. Als een demon in een andere vorm veranderd, is het onmogelijk voor de onveranderde nog te winnen. En aangezien hij geen wapen had, leek er niets anders op te zitten dan zelf ook te veranderen. Er was weinig ruimte voor de vorm die hij aan zou nemen, maar die ruimte zou hij wel maken. Zijn ogen onderzochten haar lichaam, het lichaam van een wolf. Groot, groter dan hij eens gezien had. Het was indrukwekkend. Ze had een uiterlijk dat echte gevaar uitstraalde. 'Impressive..' Bij het horen van haar... Brul? Zette Hunter zich schrap. 'Maar ik heb geen andere keus...' mompelde hij. Enkele secondes later verdween de jongen achter een donkerblauwe wolk. In die tijd veranderde hij. Voeten en handen maakten plaats voor poten met klauwen. Zijn botten groeiden, zijn gezicht veranderde en twee opgevouwde vleugels vormden zich op zijn rug. Nadat zijn verandering compleet was, trok de wolk op doordat hij zijn gitzwarte vleugels spreidde. Geen minuut wachtte Hunter nog. Hij opende zijn bek, waar achterin zijn keel een vuurbal creëerde. Dan schiet hij het af terwijl hij een harde brul slaakt.

Nog maar net bij zinnen hoorde ik Hunter's stem 'Impressive..' Even schudde ik mezelf af, hoe hij nou sprak was net zoals toen hij mij veranderde. 'Maar ik heb geen andere keus...' Hoorde ik hem nog vaag zeggen. Hij verdween in een, wolk? Een donkerblauwe variant. Toen hij er weer uit kwam was hij nogal gegroeid. Ik keek hem boos en beschuldigend aan, ''een draak?'' Hij schoot een vuurbal af die ik maar net kon ontwijken. ''En jij vond een zwaard oneerlijk?'' Ik dacht snel na en besloot dat een vuurbal triest overkwam wanneer ik hem deed. Maar er was nog iets, iets nieuws. Mijn nieuwe instinct dreef me aan tot rennen. Ik maakte gebruik van de momenteel nog kleine ruimte. Ik schoot lang zijn poten. Ondertussen probeerde ik in wat zwakke plekken te happen, als gevolg pijnlijke tanden dankzij de harde schubben. Enkele plekken waren niet bedekt zoals zijn buik. Daar vuurde ik ook al snel een vuurbal op af. Uiteindelijk kwam ik uit bij de staart. De spieren kon je goed in zien, ik rende er naar toe en sprong erover heen. Even flitsten mijn gedachten naar zijn rug. Tot mijn eigen verbazing lande ik daar ook. Een beetje onzeker door het enorme gestalte onder me klemde ik me vast. Mijn onzekerheid verdween al snel en ik liep naar zijn kop. Daar zette ik mijn poten op zijn ogen en beet in zijn keel. Het was geen poging tot dood maar meer een afleiding. Hopend dat dat trucje nog werkte rende ik op zijn kop en sprong met in gedachte de grond onder zijn buik. Het geluk dat ik daar ook aankwam had ik, snel beet ik zijn buik en probeerde nu stilstaand te teleporteren. Het lukte wel maar iets langzamer dan wanneer ik rende. Al snel vond ik een probleem in mijn tactiek, als ik mijn gedachten er niet bij hielt kwam ik op een andere plek uit die ik niet bedoelde. Met een diepe zucht realiseerde ik dat ik weer op zijn rug zat. Daar ging ik ook maar liggen en ik gunde hem een grijns ''Net alsof je mens-vorm al niet groot genoeg was'' Mijn spieren waren gespannen voor het geval hij aanviel. Ik hielt nu al van mijn demongedaante, van het gevoel van kracht en het genot van het gemak waarmee van vlammen kwamen waarop ik ze richtte. Zelfs de woede voelde nu fijn, alleen stak mijn teken nog steeds. Niet zo erg meer maar de pijn was er wel.

''En jij vond een zwaard oneerlijk?'' Hunter keek naar beneden, naar zijn poten, z’n brede gitzwarte borstkas. Ja, een zwaard vond hij oneerlijk want dat was het ook. Een mens tegen een wapen was oneerlijk. Goed, diegene zonder de wapen kon sneller wegkomen, maar een getrainde zwaardvechter had zijn tegenstander dan zo tegen de vlakte. Dit was anders. Zij was een wolf, groter en sneller en veel wendbaarder. Hij was groot, wellicht sterker kwa kracht, maar wendbaar was hij absoluut niet. De muren waren te smal voor hem om goed te bewegen. Ze sloten hem op, als een grote papegaai in een parkietenkooitje. Constant door die muren heen breken zou hem op een gegeven moment pijn gaan doen. Die schubben zouden hem niet eeuwig beschermen. Er zou een tijd komen dat zijn schubben zouden vervagen, dat er barsten in zouden komen en dan zou alles gevoeliger worden. Gelukkig was het nog niet zo ver, misschien pas over tientallen jaren. Honderden jaren. Wist hij veel hoe oud ie ging worden.
Het gevecht ging weer van start na onze veranderingen. Hunter hielt zijn vleugels strak tegen zijn lichaam gedrukt, zodat het bewegen makkelijker zou gaan. Echter moest hij zijn kop wel wat lager houden om niet telkens tegen het –halfkapotte- plafond te stoten. Man, o man, het mocht hier wel wat groter worden. Dit was totaal geen doen. Oké, een gang was ook niet bedoelt om te knokken, dat moest hij toegeven. Hunter zag hoe de wolvin langs zijn poten scheerde, onder zijn buik. Oh fijn, ook weer zo’n plaats waar hij gemakkelijk bij kwam. Hij voelde hoe ze hem op sommige plaatsen beet, alleen voelde hij er weinig van. Danku schubben! Dan ineens een hitte. Hunter grauwde kwaad bij het voelen van haar vuur op zijn buik. Het was een voordeel zelf vlammen te beheersen, maar soms voelde hij de andere vlammen toch ook wel. Sterker nog, het vormde brandblaren op zijn buik. Wild begon hij te bewegen, het haar zo moeilijk mogelijk makend. Tsja, in een kleine ruimte kon hij weinig beginnen. Ineens was er een gewicht op zijn rug. Heh? Hoe kwam ze daar ineens? Hij slaakte een kwade grom en sloeg zijn vleugels uit, waarbij beide vleugels door de muur heen boorden. Een korte tinteling trok door zijn lichaam heen, maar hij moest zijn aandacht erbij houden. Hunter voelde hoe Ragya naar zijn kop liep en daar zijn zicht verstoorde door haar poten op zijn ogen te plaatsen. Ruw begon hij met zijn kop te schudden, probeerde hij haar van zich af te werpen. Open ruimte, hij moest het hebben en wel nu! Een beet in zijn keel maakte hem nog paniekeriger dan hij al was. Hij voelde zich als iemand die last hat van claustrofobie. Alles gebeurde zo snel, dat hij de beet in zijn buik niet eens direct doorhad. ''Net alsof je mens-vorm al niet groot genoeg was'' Klonk weer een stem vanaf zijn rug. Ze lag daar op zijn rug, alsof hij haar kussen was, haar rijtuig. En die gedachte maakte hem zo kwaad. Wat dacht zij wel niet?! ’Dat is iets wat je niet in de hand heb. Jammer voor jou.’ Met veel geweld sloeg hij haar van zijn rug af, met behulp van zijn vleugels. Dreigend keek Hunter op haar neer terwijl vlammen zich op delen van zijn lichaam aan wakkerden. Tussen de hoorns op zijn hoofd. De punt van zijn staart. Een verticale lijn over zijn rug en bij de gewrichten in zijn poten. ’Je bent sterk Ragya, je gebruikt je hersenen. Dat kan ik niet ontkennen.’ Lang keek hij haar aan. ’Maar toch zit er een zwakte in jou.’

Nou, meneer vond het niet fijn dat ik op hem lag te rusten. Hij gooide me van zijn rug af en ik haalde mijn schouder open aan zijn scherpe schubben.  Ik belanden wat meters verder op de grond. Ik zag hoe hij opvlamde en ik bekeek hem eens goed ''Gevoelige snaar geraakt?'' Ik kreeg mijn woede weer onder controle. ’Je bent sterk Ragya, je gebruikt je hersenen. Dat kan ik niet ontkennen.’ Met een lange verwarde blik keek ik in die van hem, waar ging dat naar toe? ’Maar toch zit er een zwakte in jou.’ Iedereen heeft zijn zwaktes, maar die van mij? Nee, die wist ik niet. Niet allemaal, ik was bijvoorbeeld niet sterk als het ging om kracht. Simpel gezegd armpje drukken en dingen heffen. Die zwakte was makkelijk te verdoezelen. Dat kon hij niet gezien hebben ''En wat mag die zwakte wel zijn?'' vroeg ik hem met een poeslieve stem. Licht geirriteerd dat ik omhoog moest kijken zocht ik een zwakke plek. Een waar ik bij kon. Ik liet mijn bek opvlammen en hoopte iets te vinden. Dat teleporteren kon ik ook nog eens proberen. Maar dat zoog gewoon energie uit me. En hiervoor had ik al een klim gehad. Nu maakte ik gewoon smoesjes voor me zelf op. Die nieuwe kracht moest ik trainen net zoals dit nieuwe lichaam. Mijn kaken klemde op elkaar toen ik mijn wonden begon te voelen. Ik zou niet opgeven, nooit. Een keer was genoeg. Nooit meer zwak, nooit meer onderdanig. Nooit meer van een ander verliezen. Ik snoof diep uit, een nieuwe woede branden in mijn lichaam en vulde de energie aan. Die woede moest ik controleren. Die instincten weg duwen. Mijn gedachten helder houden. Maar zodra ik dat tegen mijzelf zei voelde ik een wolk alles verblinden. Normale woede werd koud en mijn vuur gaf geen vertrouwde warmte af. Ik rende onder hem door en schudde de dwaasheid van mijn plannen af. Ik kan geen vliegende hagedis aanvallen vanaf de grond. Lukt niet. Ik maakte een vuurbal in mijn bek en schoot hem naar zijn kop. In de hoop dat hij omlaag zou komen en aanvallen makkelijker zou maken. Iets in me voelde me bekeken. Door wie of wat wist ik niet maar het gevoel bleef wel. Mijn woede kropte weer op en ik schoot een enorme vuurbal naar zijn keel. Daarna rende ik weer uit zijn bereik en maakte gebruik van de hopen puin om achter te schuilen wanneer ik op adem kwam. Dit gevecht zou ik niet winnen, nee. Maar ik kon er voor zorgen dat het gelijk spel werd, niet verliezen. Ik zou nog liever sterven dan hem om genade te moeten smeken. Ik sprong even achter de hoop puin verdaan en schoot nog een vuurbal. Ik rende onder hem door en hapte nog even naar zijn staart toen ik eronder liep. Daarna hielt ik me weer schuil om op adem te komen en een strategie te bedenken. Als die woede en het ongemakkelijke gevoel van bekeken worden nou eens verdwenen.

Op de oefenvelden was het druk. Veel Demonen waren krachtmetingen met elkaar aan het houden, en anderen deden dat op dummy's gemaakt van stro. Zelf was Cervius bezig met zijn dagelijkse lichamelijk trainingen, die bestonden uit hardlopen, gewicht heffen en veel oefeningen vliegen in zijn Demonen gedaante. Na een paar uur achter elkaar toeren in de lucht te hebben uit gehaald ging Cervius weer naar zijn kamer, waar hij zijn menselijke ''vermomming'' aan nam. Rustig spoelde hij wat water over zijn gezicht en ontblote schouders na zijn shirt te hebben uit getrokken. Toen hij zich had af gedroogd en schone kleren had aan gedaan voelde hij een trilling door de grond heen trekken. Wat was dat? Kort daar op volgde nog een trilling, maar nu krachtiger. Meteen veranderde Cervius weer in zijn Demonen vorm na zijn kamer uit te zijn gestormd, en stoof van de trap af. Onderweg hield hij een Demon staande, een nogal slungelige half vleermuis achtige Demon die hem verward keek toen de Leider hem tegen de muur drukte met zijn klauw 'Waar kwam dat vandaan?' gromde Cervius half, met al een voor vermoeden wat de jongen zou gaan zeggen ''Het zijn twee Demonen die met elkaar aan de stok zijn gegaan. O, volgens mij brak daar weer wat.'' zei hij half lachend toen er weer een dreun klonk. Het was wel duidelijk dat hij het allemaal best amusant vond 'Dus jij vind dat wel een lolletje hé? Met jou spreek ik later nog!' grauwde Cervius als antwoord, waarna hij zich richting de chaos haastte. Er was een spoor van vernietiging. Stenen waren uit de muren geslagen, de grond was grotendeels zwart geblakerd door vuur en het plafond stond op instorten. Verderop waren de aanstichters. Het waren twee Demonen, een Vrouwelijke Hellewolf en een jongen, die de vorm van een Draak had. De Wolvin had zich verstopt achter wat puin, die eerst nog een Vuurbal op haar tegenstander had afgevuurd. De namen van de twee wist Cervius zo even niet, maar het was niet bepaald een situatie om elkaar de hand te schudden en zich voor te stellen. Even ademde Cervius diep in, waarna een grote rookwolk uit zijn bek kwam. De gang stond al gauw blauw van de rook, waarna Cervius zijn bek weer sloot 'Waar denken jullie achterbakse muilezels mee bezig te zijn?! Een beetje de boel aan puin gaan lopen slaan hier, terwijl er buiten genoeg ruimte is om je uit te leven.' brulde Cervius terwijl de rook weer weg trok. Zijn nekharen stonden overeind en zijn tanden waren kwaad ontbloot. Het was vaker voor gekomen dat Demonen elkaar aan vlogen. Het waren nu eenmaal vechtlustige wezens, maar hoe vaak moest Cervius het wel niet duidelijk maken dat de gangen daar niet voor bedoeld waren?

Mijn gedachten lagen nog bij het gevecht toen de gang zich vulde met rook. Snel draaide ik om en zag een demon staan, nou ja momenteel nog een gestalte door de rook. Toen het langzaam weg trok wist ik pas wie het was. Cervius, leider van de demonen. Kon ik er wel bij hebben, ik was niet echt in een volgzame bui. Dat was ik maar zelden. 'Waar denken jullie achterbakse muilezels mee bezig te zijn?! Een beetje de boel aan puin gaan lopen slaan hier, terwijl er buiten genoeg ruimte is om je uit te leven.'' sprak hij kwaad. Mijn ogen waren nu dan weer bruin maar ze keken hem even kil aan. ''Je ziet het toch zelf waar we mee bezig zijn? En na een jaar opgekropte woede had ik er even niet bij stil gestaan dat meneer de kasteel eigenaar niet van een renovatie houd'' Mijn toon was scherp, het interesseerde me nu weinig dat mijn positie onder hem was. Ik was momenteel tot alles in staat. Ondanks dat was mijn woede nu wel gecontroleerd. Ik gromde licht naar hem terwijl ik nog steeds op Hunter lette. Kort klemde ik mijn kaken op elkaar toen er weer een pijn scheut door me heen ging. Stop er mee! Ik weet wel dat ik terug moest veranderen en nog een ding moest afhandelen. Maar... Nee... Niet nu... Niet nu...

Groot zijn had zo zijn voordelen, maar ook nadelen. Zoals dat dat kleine mormel zonder problemen onder hem door kon rennen. Er was weinig wat Hunter ertegen kon doen. Het was als een dode hoek. Hij kon niet zien wat daar gebeurde, tenzij hij bukte maar dat zou een zwakke punt zijn. Evenals gaan liggen. Hé, dat kon hij nog wel eens proberen. Ooit, niet nu. Daar stond zijn kop totaal niet naar. Eindelijk verscheen ze weer in zijn gezichtsveld. That annoying little brat. Als het aan hem lag liet hij zich helemaal gaan maar hij gebruikte zijn gezonde verstand, voor zover hij die nog had. Ragya vermoorden was geen optie. Tenminste... Nu nog niet. Ze kon wel eens handig zijn. Hunter gromde pijnlijk bij het voelen van de vuurbal die naar hem toegesmeten werd. Niet dat het zijn kop zelf was dat pijn deed, nee dat was beschermt genoeg, maar het waren zijn ogen. Dammit. Nooit gedacht dat het daar pijn zou doen. Als tegen aanval sloeg Hunter een aantal gevallen puin haar kant op, met behulp met zijn vleugel. Stof verslechterde zijn zicht iets, tot hij nog een vuurbal zag. Echter ving hij deze op met een eigen vuurstraal. Toen was Ragya weer uit zicht verdwenen en deze keer was de verstopplek niet zijn buik.
Een andere aanwezigheid was hier, die al gauw liet merken dat die gearriveerd was. Hunter keek om bij het zien van rook. 'Great..' bromde hij, zodra hij zag wie het was. 'Waar denken jullie achterbakse muilezels mee bezig te zijn?! Een beetje de boel aan puin gaan lopen slaan hier, terwijl er buiten genoeg ruimte is om je uit te leven.'  In zijn ogen verscheen een droge blik. Dit kasteel was groot genoeg, en dat ging die gast zeiken om één gang? Ragya was als eerste die reageerde. ''Je ziet het toch zelf waar we mee bezig zijn? En na een jaar opgekropte woede had ik er even niet bij stil gestaan dat meneer de kasteel eigenaar niet van een renovatie houd'' Hunter proestte, en deed zijn best z'n lach verder in te houden. 'Het is maar één gang, zo slecht ziet het er toch niet uit? Na een beetje schoonmaken dan...' Goed, dit was niet de perfecte situatie maar toch was hij blij met een pauze van dit gevecht. Later zouden ze het kunnen vervolgen, búiten. Nu nog een smoes verzinnen om hier weg te komen. Hij stootte Ragya eens aan. 'We kunnen 'm beter naar buiten smeren.' mompelde hij, haast onhoorbaar. Zonder echt te wachten draaide Hunter zich om. Gewoon peren en verdwijnen  spraken zijn gedachten. Dus dat was wat hij deed. Of Ragya  mee ging lag compleet aan haar. Zíj was degene die pissig op hem was. Als ze hier bleef, luisterend naar het gezeik van Cervius, dan was dat haar pakkie aan.

Blijkbaar vond iemand het leuk. Naarst haar probeerde Hunter zijn lach in te houden. 'Het is maar één gang, zo slecht ziet het er toch niet uit? Na een beetje schoonmaken dan...' Hou je mond!... ehm bek. Straks krijgen ze beide corvé, daar heeft ze al helemaal geen zin in. Nu ze zo stil stond begon ze haar wonden wel te voelen net zoals de vermoeidheid. Kort zwiepend met haar staart keek ze om zich heen naar een uitgang. Oké, ze wist hier wel de hoofdwegen te vinden maar een korte route naar buiten zou wel fijn zijn. Haar gedachten werden verstoort toen Hunter haar aanstootte 'We kunnen 'm beter naar buiten smeren.' Ragya dacht even na en wachtte toen Hunter zich omdraaide. Ondanks haar kreunende spieren zette ze het op een drafje om Hunter bij te houden. Haar woede was ondertussen over en ze was niet langer opgefokt. ''Weet jij een snelle weg naar buiten?'' Haar stem was weer normaal en klonk kalm en helder. Toen er weer een pijn scheut door haar heen ging kreunde ze even. ''Stellen we het gevecht uit naar een andere keer? Ik ben geestelijk en mentaal kapot.'' Het maakte haar weinig uit dat Hunter nu wist dat ze moe was. Als het zou moeten kon ze gerust verder vechten. Maar het liefste wou ze nu rusten en een fles sterke drank. Vroeger dronk ze nooit alcohol maar toen ze er aan begon vond ze alleen de sterke lekker. Zou Hunter ook willen? Echt boos was ze niet meer op hem. Hij had haar dan wel verandert maar ze is hem daar wel dankbaar voor. Ze was nu sterker en haar leven is nu weer wat spannender. Beter. Ze keek omhoog naar Hunter ''Heb je zin om naar de kroeg te gaan?'' Kort schrok ze op toen ze bijna in een gat flikkerde maar er net op tijd overheen sprong.