Pure Enemyship {Ragya}

Vrolijk liep Ezia verder af en toe een dubbele stap makende zoals ze vaak deed als ze wel vrolijk was. Maar lang zou dat niet meer duren, ze was opweg naar het kerkhof. Ze hoorde haar Havik boven zich slaan met zijn vleugels en voelde de bloemen in haar hand geknepen. Het idee van erheen vliegen kwam niet eens in haar op. Er was niets mis met haar vleugels, ze waren prima, zelfs beter dan prima. Het waren vleugels waar een ander jaloers op zou worden, met hun groene/ witte veren waren ze sterk, gezond, snel en lenig. En toch gebruikte het meisje waar ze aan zaten ze amper. Ze hield niet van vliegen, meer van lopen. Haar gehuppel hield op toen ze bij de kerkhof aan was gekomen. Toen ze net op aarde neer was gesmeten had ze hier meteen een graf gemaakt, voor haar moeder. Ze kon er niet zonder. Rustig liep ze erheen en legde de bloemen neer waarna ze naar een foto'tje staarde die ze erbij had gezet. Even slikte ze tot ze een geluid hoorde en een zwavelachtige geur haar neus in kwam. Zoekend keek ze om zich heen naar de demon, naar de onderkruipsel, die dingen waren niet te vertrouwen. Snel liep ze weg van het graf maar toen ze zich om draaide stond ze er recht voor, de demon. "Wat doe jij hier, onheilig beest"

Ragya liep rustig uit het kasteel, her en der werden mede demonen ook wakker. Toch had de vrouwelijke demon andere plannen dan hier de hele dag rond hangen. Ze wou vandaag naar de magiërs, gewoon, om te kijken hoever ze daar kwam. Bij de engelen was ze zo ontdekt, misschien was het mannen volk wat minder oplettend. Zoals altijd als ze ergens heen wou dat verder af lag veranderde ze in haar demonvorm. De enorme hond baande zich een laatste weg langs de trappen, ze moest open grond vinden om te teleporteren. Eenmaal beneden maakte ze zich klaar en sprong, haar lichaam ging in vlammen op en verging tot as. De zwarte vlokken moesten naar het magiër gebied to vliegen om daar weer in elkaar te komen tot het lichaam van de demon. Jammer genoeg bleef het as ergens hangen waardoor ze terugkwam bij de eerste de beste vuurbron om weer bij elkaar te komen. Eenmaal aangekomen en terug opgezet schudde de helhond de laatste vlammen en as van zich af waarnaar ze om zich heen keek. Dit was niet de goede bestemming. Zuchtend legde ze zich bij het feit neer dat ze verkeerd was geland en de rest maar moest gaan lopen. Net toen ze dit plan wou uitvoeren vulde de geur van engel haar. Met een vloeiende tred volgde Ragya haar neus tot ze de vrouwelijke engel zag. Het werd eens tijd dat ze zelf eens ging jagen. Toch had ook de engel haar op gemerkt. "Wat doe jij hier, onheilig beest" In haar demonvorm greens ze. ‘Ook goede middag’ reageerde ze, terwijl ze langzaam dichterbij kwam.

Langzaam keek de engel om, ze had de aanwezigheid van het wezen al gevoeld, daarvoor was ze ook weg gelopen. Niet omdat ze bang was voor het wezen, meer om het graf niet te beschadigen. Even slikte Ezia terwijl ze de grote helhond bekeek. Okeey, ze was best groot maar zij was een engel. Er was niets wat zij niet kon doen, toch. ‘Ook goede middag’ grijnsde de te groot gegroeide hond naar haar. Ezia lette vooral op de stappen die het beest nam. Rustig bleef ze staan, ze moest geen angst laten zien ookal was dit dingen groter dan haar en zag ze er behoorlijk sterk uit, en daarbij het feit nog dat Demonen graag achter engelen aan zaten. Voorzichtig stapte ze naar achter elke stap die de helhond naar voren zette. 'Wat doe je hier' vroeg ze opnieuw. Iets meer dwingend klinkende. Ze had geen zin om te doen alsof een een hulpeloze lieve engel was. Dat was iets wat ze vaak gebruikte maar dat was ze niet. Ze was getraind voor dit. Ze voelde voorzichtig haar riem af, erachter komend dat ze dat mes vergeten was. Voorzichtig boog ze zich een beetje en voelde aan haar been, en in haar laars. Beide niet. Had ze alles achtergelaten, wat dacht ze, dat dit een normale dag ging worden. Mooi niet dus, alweer. Ze kon niet terug vechten tegen het beest. Even slikte ze en stapte nog iets naar achter. Dan moest ze maar wel hulpeloos gaan spelen, en als het moest wegrennen.

Ragya had nog nooit eerder op engelen gejaagd. Voor haar ongeval had ze de wezens nog steeds als deels het hare gevoelt. Ze joeg ze weg uit hun gebied en ze wist dat ze niet meer tot die soort hoorde, maar haar gedrag zei wat anders. Soms praatte ze nog eens met haar ex-soortgenoten, toen nog in vrede. En ze bleef zelfs op normale dieren jagen en groente eten om zich zo normaal mogelijk te voelen. Maar sinds ze een lange tijd enkel in demonvorm had geleefd, haar verstand niet op z’n plaats, was veel verandert. Nu ze eruit was voelde ze geen band meer met haar lang verloren ras, en hoewel ze haar mede-demonen nog niet ontarmde was al haar eerdere engelheid verdwenen. Toch had ze zich nog niet gevoelt om doordacht op jacht te gaan, en ze had het vertikt om het vlees te eten wat een ander had gevangen. Misschien was dit een mooi moment om eens een hapje te proeven, en met dat zag ze het engeltje niet meer als een wezen dat weldenkend was maar als een wezen zoals een hert, met het doel om gegeten te worden. 'Wat doe je hier' werd opnieuw aan haar gevraagd. Ze keek gespeeld onschuldig terwijl ze dichterbij bleef komen. ‘Mag ik de doden geen bezoek meer brengen?’ reageerde ze simpel. En hoewel het er niet op leek hielt ze de engel streng in de gaten, blijkbaar geen wapens, of ze waren beter verstopt dan de engel liet zien. Zelf verwachtte ze niet te veel problemen. De engel was klein, zijzelf een enorme helhond, daarbij had ze nog haar element vuur en als alles toch niet leek te werken kon ze nog terugveranderen en haar zwaard gebruiken.

» So... We see each other again.. || Ragya
» Ragya Airon
» » Ragya Airon { NEW }