The big moment has come! [Cervius]

Half slaperig strompelde Cassandra door de eeuwige zalen naar de eetzaal, hopelijk zou er iets vers zijn dat ook nog is te eten was. Er waren alweer 3 jaar voorbij sinds ze de vampiers leider was tegen gekomen en haar broer super woest op haar was geweest. Sinds dien was er eigenlijk niet veel veranderd, ze glipte zo nu en dan even naar buiten om frisse lucht binnen te ademen en even weg van al die vreselijke drukte maar dat was het ook…Het was zo als gewoonlijk super saai in haar kamer of het kasteel, de demonen vinden haar steeds enger en…..Ze is 3 centimeter gegroeid….jaja hele 3 centimeter! Een zucht verliet haar mond en ze strompelde verder, als ze naar buite mocht, kon ze zo lang uitslapen als ze wilde en niet steeds naar de grote eetzaal hoeven te lopen zo vroeg. Half slapen liep ze de drukke eetzaal binnen en voelde meteen al hun aandacht op haar gevestigd. Vermoeid zuchten Cassandra en schoof haar schedel wat omhoog zodat het niet voor haar zichtveld zou komen. Ze negeerde iedereen en liep kaars recht voor zich uit. Tot ze een been tegen zich op voelt en er tegen aan botst. Boos keek Cassandra omhoog naar een demon die haar ook boos aan keek ‘Kun je niet uitkijken kleintje? Mij zie je niet over het oog hoor!’ Cassandra vernauwde haar ogen ‘ik denk dat jij ook eens moet uitkijken, je staat hiew niet zomaaw als ik op weg ben naar voedsel!’ Zei ze sissend terwijl ze haar woede probeerde te beheersen, hoezo dachten alle demonen dat als ze zo klein was ze niks kon uitrichten? Ze werd er helemaal gek van! Haar huid tintelde als gek en alles branden. ‘Jij kleine grut! Je moet niet te veel van jezelf denken! Ik ben hier sterker!’ Zei ze demon en ze zag hoe een hand op haar afkwam, net op tijd ontweek ze hem en beet flink in zijn pols….een hoop Demonische scheld woorden kwamen op haar af geschreeuw terwijl hij haar probeerde af te schudde. Maar dat had eigenlijk niet zo veel zin want ze was net een pitbull, ze zou niet loslaten tot zijn vlees er af gescheurd zal zijn met de pezen er bij. Dus toen ze het zachte vlees hoorde scheuren zette ze zich schrap om op haar benen te recht te komen. Krak…de pees scheurde en ze voelde even hoe ze in vrije val was. Cassandra kwam netjes op haar voeten terecht ne spuugde het stuk vlees er uit. ‘gestoord kind!’ riep de demon uit en ze zag hoe hij een explosie op haar afvuurde. Cassandra was te laat om hem te ontwijken en voelde hoe het vuur van de explosie haar omringde. Haar lichaam voelde raar, het vervormde zich, haar ledenmaten werden raar en allemaal even lang. Haar rug boog zich in verschillende houdingen en haar gezicht vervormde zich ook.. Nee het kon haar einde niet zijn…. Ze kon niet doodgaan of het moest door een sterrenschot geraakt…Toen het vuur eindelijk was opgehouden om haar heen keek ze met grote groene ogen om zich heen, iedereen stond verbaasd naar haar te kijken, Cassandra ademde diep in en toen ook uit. Een veel grote explosie kwam uit haar mond richting de demon die hem vol raakte. Cassandra kromp even in elkaar en voelde hoe ook hoe het grootste deel van haar energie er mee was weggevloeid. Cassandra keek lang naar de verkoolde lichaam van de demon, natuurlijk wist ze ook wel dat die leefde. Langzaam zette ze een paar stappen achteruit, draaide zich met een ruk om en rende met een staart die ze plotseling heeft gekregen tussen haar poten zo snel ze kon naar boven, naar haar broers kamer, wat gebeurde met haar? Cassandra remde af voor zijn deur maar kon net niet goed genoeg afremmen en botste tegen de deur op. Cassandra stond gauw op en begon te piepen als een gek voor haar broers deur.

Diep in gedachten, helemaal opgegaan in zijn kunstwerkje, was Cervius bezig een houten beeldje te bewerken. Het vormde al langzaam een Wolf, en niet zomaar een Wolf, maar een Weerwolf. Een Weerwolf die Cervius niet uit zijn gedachten kon zetten, namelijk; Luna. Sinds hij haar een paar dagen geleden had ontmoet kon hij aan niemand anders meer denken wanneer hij even alleen was, zoals nu. Nog nooit was Cervius zoveel door iemand geobsedeerd, alsof ze een spreuk over hem had uitgesproken. Alleen was het geen spreuk, maar liefde. Ze had zijn hart, waarvan velen niet wisten dat hij die ook werkelijk had, veroverd. De kwaadaardige, emotieloze en bloeddorstige Cervius was bij haar compleet verdwenen. Toch wist hij zijn emoties zeer goed te verbergen, waardoor niemand doorhad dat hij verliefd was. Aan zichzelf had hij de belofte gedaan dat hij haar snel weer zou bezoeken, maar de vraag was; hoe? Als hij haar in haar gebied zou gaan roepen alarmeerde hij natuurlijk ook andere Weerwolven, die bovendien zijn geur op zouden pikken. Toch leek Cervius dat langzame hand niet zoveel meer te deren. Hij móést haar gewoon zien. Haar vader leek een wreed iemand. Cervius had hem kort gezien, maar alleen al aan de houding van Luna haar vader wist Cervius dat ze het zwaar had met hem. Toen hij even rust nam van zijn bezigheid keek hij naar het kettinkje met het wolfje dat hij van Luna had gekregen, waarvan ze had gezegd dat het hem zou beschermen. Het was dus niet zomaar een kettinkje. Het betekende dat ze hetzelfde voor hem voelde. Dat hij veel voor haar betekende. Die gedachten maakten hem gelukkig, alsof hij alles in de wereld aan kon. Natuurlijk was hij zich er van bewust dat ze wel een Weerwolf was, en hijzelf een Demon. Het hoorde niet samen te gaan, maar liefde overschrijd nou eenmaal grenzen, wat hij zelf had moeten bekennen. Toen er ineens echter een bonk tegen zijn deur klonk sprong Cervius haast een meter de lucht in, opgeschrokken uit zijn gedachten, waarna hij het beeldje haastig verstopte onder een doekje. Er klonk nu ook gepiep, en nieuwsgierig opende Cervius de deur. Eerst zag hij niks, verwachtend dat er een grotere Demon voor de deur stond, maar voelde toen iets tegen zijn benen en keek omlaag. Vóór hem zat een kleine hond of wolf achtige Demon met verschillende kleuren groen, zwart en wit. Kleine vleugeltjes kwamen uit haar rug. Het was geen Demon die Cervius bekend voor kwam, maar haar geur verwarde hem. Maar dat kon toch niet? 'Wat.. Cassandra?' klonk zijn stem ongeloofwaardig. Een brede grijns kwam op zijn eerst nog verbaasde gezicht, maar toch vroeg hij zich af wat er aan de hand was. Ze was duidelijk in paniek, maar dat kon ook komen doordat ze ineens veranderd was. 'Rustig aan.. Kom binnen..' suste Cervius haar, en sloot de deur achter haar, waarna hij aan zijn bureau ging zitten en haar verwonderd aan keek.

Hoezo was alles zo raar? Hoezo had ze plotseling 4 poten? op 2 voeten was soms al lastig staan en met haar 4 poten was het nog lastiger! Ze rook alles zo veel beter! bah...Ze moesten hier echt wat meer gaan schoonmaken want het stond hier naar bederf! Maar dan nog! Cassandra was vreselijk in de war en piepte als een gek! Hoezo duurde het zo lang voor haar broer eindelijk open deed? Was ie soms in slaap gesukkeld? EN als hij sliep sliep die niet diep zodat ie meteen wakker schoot...aah eindelijk, de enorme deur werd eindelijk open gemaakt en ze zag hoe Cervius verward om zich heen keek, JA HALLO IK ZIT HIEW! wou ze roepen! hoezo keken weinig demonen niet meteen naar beneden? Imps waren ook zo klein als zij dus het was onzin dat ze naar een groot Demon zochten. Eindelijk! Haar grote broer keek eindelijk naar beneden en ja hoor! Daar had je die verbaasde blik. Ze gromde geërgerd en keek hem kwaad aan maar in haar ogen zag je ook wel angst en verwarring weerspiegelen. 'Wat.. Cassandra?' klonk zijn stem ongeloofwaardig. Cassandra blafte ter bevestiging en keek hem ongeduldig aan. 'Rustig aan.. Kom binnen..' suste Cervius haar, Cassandra schoot naar binnen met haar staart tussen haar benen. Hoezo keek haar broer haar zo verwonderd aan! Hij moest haar helpen! Wat gebeurde er met haar? Hoezo was alles zo raar? Cassandra piepte verward en keek hem met de ogen aan die naar uitleg zochten...

Het was alsof Cassandra niet begreep wat haar zojuist overkomen was, maar iedere Demon zou hetzelfde reageren. Maar toch bedacht Cervius dat hij haar er over had moeten vertellen. Niet dat hij gedacht had dat ze ook een Demonen gedaante zou krijgen, want hijzelf was er mee geboren en had zijn menselijke gedaante gekregen toen hij door de portal stapte. Ook hij was toen geschokt, maar het bleek achteraf wel handig te zijn. Rustig stond Cervius weer op, en pakte een spiegel van de muur die hij voor haar hield 'Geen zorgen zusje.. Je hebt je Demonen vorm gekregen, net als ik heb..' en zette de spiegel tegen een muur, waarna hij zelf ook veranderde in zijn Demonen vorm en tegenover haar ging staan. Zijn hoofd, die bijna net zo groot was als haar hele lichaam, hield hij voor haar om haar recht aan te kunnen kijken 'Het word tijd dat je nu begint met trainen. Je kinderfase is voorbij, en het word tijd dat je er achter komt wat het leven van een Demon werkelijk inhoud.' zei hij. Hopelijk zou haar bijtgedrag dan ook minder worden. 'Ook mag je wat meer naar buiten, maar dan onder begeleiding tot je eindelijk begrijpt hoe gevaarlijk de buitenwereld voor je kan zijn.' vervolgde hij nog, denkend aan die keer met de Vampiers die haar bijna leeggedronken hadden als Raven er niet was geweest en Cervius hen weg had gejaagd. Misschien vond ze hem te beschermend, maar ze was wel zijn kleine zusje, en zijn zwakke plek. Als er iets met haar gebeurde kon hij het zichzelf nooit vergeven.

Cassandra voelde de zenuwen door haar heen gaan en misschien was ze daardoor ook niet vermoeid op de grond gevallen omdat ze zo veel energie had gebruikt. Door de adrenaline en angst stond ze zowat op ontploffen. Toen ze toe keek hoe hij een spiegel pakte en voor haar zette keek ze lang naar een wolf. Het was een wolf met grote ogen een stukje wit op haar hoofd en met de vachtkleur van groen en zwart...Ondertusse hoorde ze ergens ver de stem van haar broer. 'Geen zorgen zusje.. Je hebt je Demonen vorm gekregen, net als ik heb..' Ze knipperde ongelovig met haar ogen en keek naar haar broer die de spiegel wegzette en zijn vertrouwde demonen vorm kreeg. Ze keek met grote ogen toe, ja Cervius in zijn vorm was altijd groot...maar...Maar zijn kop was even groot als zij zelf zowat! 'Het word tijd dat je nu begint met trainen. Je kinderfase is voorbij, en het word tijd dat je er achter komt wat het leven van een Demon werkelijk inhoud.' zei hij. Okee haar ogen werden nog groter dan ze waren, zei hij echt dat ze eindelijk zou trainen? Dit kon hij toch niet menen? Cassandra sprong van vreugde ietsjes de lucht in. . 'Ook mag je wat meer naar buiten, maar dan onder begeleiding tot je eindelijk begrijpt hoe gevaarlijk de buitenwereld voor je kan zijn.' vervolgde hij nog, Kon het nog beter worden? Tevreden liep Cassandra op haar af en nu de zenuwen en Adrenaline steeds meer verdwenen werd haar stap steeds zwaarder en zwaarder...plotseling werd alles zwart voor haar en ergens ver hoorde ze een bonk toen haar lichaam op de grond terecht kwam. Ze viel in een diepe, diepe...Nouja hele diepe slaap.

Toen zijn zusje voor zich neer viel duwde Cervius bezorgd met zijn neus tegen haar aan, maar ze was slechts bewusteloos door de vele energie die ze had gebruikt. Voorzichtig pakte Cervius zijn zusje bij haar nekvel met zijn tanden, waarna hij haar voorzichtig op tilde en op zijn enorme bed neer zette. Even bleef hij kijken hoe ze sliep, en ging daarna naar zijn balkon waar hij even ging zitten om over het land uit te kijken. Kort daarna spreidde hij zijn vleugels, keek nog even naar de slapende Cassandra, en dook toen over de reling naar beneden. Met een boogje besteeg hij de lucht hoger, en vloog weg van het kasteel richting een begroeid gebied in de bergen. Vaak graasden hier berg geiten, die voor zover Cervius wist, en smaakten ondanks hun dikke haren erg lekker. Als Cassandra wakker werd zou ze vast erge honger hebben, en vers vlees was het beste. Toen hij lager begon te vliegen trok een beweging in zijn ooghoek de aandacht. Twee jonge bokjes renden weg toen ze de Demonen-leider in de gaten kregen, en stoven er vandoor. Als een speer dook Cervius achter hen aan na zijn vleugels tegen zijn lichaam te hebben gevouwen, en griste één bij zijn vacht van de grond af. De ander rende er luid mekkerend vandoor, terwijl de ander tot zwijgen werd gebracht door een krachtige beet in de nek. Met een paar vleugelslagen was Cervius weer op hoogte en keerde weer om richting het Kasteel met zijn prooi in zijn klauwen. Ietwat onhandig door zijn ''bagage'' lande Cervius weer op het balkon waar hij zijn menselijke vorm aan nam. De berggeit liet hij liggen, en even keek hij naar Cassandra die nog diep in slaap leek te zijn. Toen het er op leek dat ze voorlopig nog niet wakker zou worden schoof Cervius achter zijn bureautje om wat papierwerk te doen.

Haar slaap was diep...Erg diep.. In haar dromen joeg ze, ze joeg een konijn achterna. Grappig want normaal gezegd zou ze nooit zomaar achter een konijn of een haas gaan, want Cervius was er vreselijk allergisch voor, al vond Cassandra het geweldig om hem daarmee te pesten, de demonen-leider die nergens bang voor is behalve voor Konijnen waar hij vreselijk van gaat jeuken. Het was gewoon hilarisch, een enorme wolf die echt een cirkel, Maar ergens was ht ook zielig, maar ook weer erg grappig. Cassandra bewoog met har poten als of ze aan het rennen was. Het leek eeuwig te duren en elke keer als ze harder ging rennen, ging dat beest ook nog is harder rennen, het was gewoon zo oneerlijk! En net voor ze een finale sprong wou doen...toen POEF, alles weg, Alles werd zwart om haar heen en voor haar verscheen even een gedaante van een vrouw, wie ze ook was of hoe ze ook precies er uit zag, kon Cassandra niet zien. Maar ze had de neiging om respect te tonen wat eigenlijk..Bijna nooit voorkwam. Daarna werd alles weer normaal, haar maag begon als gek te rommelen en ze opende eers 1 oog, daarna de ander..Ze rook voedsel, vlees... Meteen sprong ze op en rende naar de balkon waar ze een jonge bok zag liggen, zonder te vragen of ie voor haar was begon ze er stukken los te trekken en het naar binnen te werken. Binnen een halfuur waren er alleen nog 2 kleine hoorntjes die al waren begonnen te groeien bij het bokje. Kwispelend liep Cassandra naar binnen en keek haar broer met een dankbare blik aan...Maar in haar gedachten bleef die ene vrouw steeds rondspoken, wie was die dame, die zomaar dacht in haar dromen te kunnen verschijnen zonder uitleg?

Na een poosje, toen Cervius al zijn werk had gedaan, leunde hij achterover in zijn stoel en sloot zijn ogen ook even. Echter werd hij uit zijn sluimerige slaap gehaald toen Cassandra ook wakker werd en van de prooi begon te eten. Met half gesloten ogen keek Cervius toe hoe zijn zusje het vlees uitgehongerd naar binnen begon te schrokken. Zelfs de botten werden naar binnen gewerkt, en uiteindelijk lagen er slechts nog wat hoorntjes. Toen Cassandra hem kwispelend aan keek stond Cervius met een glimlach achter zijn bureau op. 'Het lijkt er op dat het een stuk beter gaat.' zei Cervius, en deed een latje open. Een kleine medaillon lag er in een doosje op een kussentje, die hij er uit pakte. Rustig liep hij naar Cassandra na achter zijn bureau te zijn weg gestapt en hurkte bij haar neer. Rustig, al ging het vrij lastig door een klein clipje, opende hij de medaillon waar 2 kleine maar realistische portretjes zichtbaar werden. Aan de linkerkant was een vrouw te zien, en aan de rechter een man. Beide waren Demonen, dat kon je zien aan dezelfde trekjes die Cassandra en haar broer hadden. 'Ik weet dat je onze ouders niet voor lang hebt gekend.. Maar toch wilde ik dat je ze kon zien. Dit dook weer ergens op, en wilde je het laten zien zodra jij je Demonenvorm kreeg' er klonk een een trotse klank in zijn stem, maar ergens kon je ook horen dat hij hun ouders best mistte. Zijn vader, waar Cervius het meest op leek, had hem van jongs af aan getraind. Dit was niet met de harde hand gebeurd, zoals de meeste Demonen wel kregen. Zijn moeder had hij een wat minder goede band, maar ze was altijd wel trots op hem geweest, al hield ze meer van haar dochter, die ze vast erg zou missen.

Nu haar buik vol zat en ze lekker had geslapen wou Cassandra iets doen, hoewel ze nog steeds half slaperig was, kon ze niet echt op een plek blijven zitten. 'Het lijkt er op dat het een stuk beter gaat.' zei Cervius, een tevreden blaf kwam uit haar mond en ze kwispelde terwijl ze ging zitten en nieuwsgierig naar het ding keek die Cervius vast had...Wat zou het zijn? Het leek op een ketting... Ze keek nog steeds met nieuwsgierige ogen naar hoe hij de medaillon opende. Ze keek met grote ogen naar de portretjes die er in zaten en kek toen vragend naar haar broer die begon te spreken. 'Ik weet dat je onze ouders niet voor lang hebt gekend.. Maar toch wilde ik dat je ze kon zien. Dit dook weer ergens op, en wilde je het laten zien zodra jij je Demonenvorm kreeg' er klonk een een trotse klank in zijn stem, maar ergens kon je ook horen dat hij hun ouders best mistte. Cassandra piepte zachtjes, legde haar poot op zijn schouder en gaf en lik op zijn wang, ze wou hem steunen en bekeek toen de portretten die er waren, haar grote broer leek wel erg veel op hun vader.. Ze drukte haar neus tegen zijn hand en keek hem vragend aan..