You are here too.. How nice... | Raven

Het was mistig. Zo ongelooflijk mistig en dat bracht Rogue een aangenaam gevoel. Velen vonden het vreemd als hij dat vertelde. Dat hij vertelde dat hij de nacht verkoos boven de dag. Men vond het vreemd. Vaak genoeg had hij aan moeten horen dat dat voor duistere wezens was. Voor nacht dieren. Niet voor mensen. Zie, bij dat laatste moest hij altijd lachen. Magiers leken sterk op mensen. En als ze hun magie niet hadden, waren ze dat ook. Maar omdat ze wèl magie hadden, beschouwden ze zichzelf niet als mensen. Niet eens een verwand ervan. Zo deed Rogue dat ook. Hij was geen mens, maar een magier. Een magier die de kracht van schaduwen had, het duister. Dát zorgde ervoor dat hij van mysterieuze, donkere plekken hielt. In gebieden zoals deze voelde hij zich op z'n sterkst. De blik van zijn rode ogen gleden over het landgoed heen. Hij was ervan bewust dat dit niet meer Magiers gebied was, maar dat van de vampiers. Veel kon het Rogue niet schelen. Nu ze aan "dezelfde" kant stonden, geldden die grenzen niet meer toch of wel? Ergens hoopte hij dat het geen probleem was. Vampiers waren niet zijn meest favoriete wezens. Hun snelheid en bovenmenselijke krachten waren beangstigend, ondanks dat hij een kracht bezat, was Rogue op zijn hoede. Schaduwen waren snel om in weg te komen, maar snel genoeg om een kwade vampier voor te blijven? In de verte zag hij een schaduw opdoemen, terwijl hij verder liep. Het lag laag bij de grond en had absoluut niet de vorm van een "mens". Een dier? Of was er een wezen flauw gevallen? Zonder verder na te denken, stapte Rogue erop af, niet doorhebbent dat er nog iemand in de buurt was. Eenmaal bij "het" aangekomen te zijn, zag hij dat het maar een hert was. Niks speciaals dus. Rogue wou bij draaien, tot hij merkte dat een paar ogen op hem gericht was.

Mist was het beste om te jaren net als de nacht zelve, als die twee samen vielen was het de perfecte jacht tijd!!! Raven had al dagen niks bijzonders gedronken en zijn keel stond op barsten! Simon kwam weer eens zeuren, maar dat was hij zo'n beetje nu wel gewent dat de jongere vampier hem kwam vertellen over de kleinste en onbenulligste klachten en nieuwtjes... Even rolde Raven met zijn ogen terwijl hij opstond. 'Wat nu weer Simon? Maar doe het snel of ik gebruik jouw bloed om mijn dorst te stillen!' waarschuwde Raven hem. Simon vertelde dat hij van wat vampiers had gehoort dat er veel engelactieviteit was geweest in hun gebied. Ze waren of verjaagd of leeg gedronken, maar wilde geen info geven over waarom ze hier waren... Raven vronste zijn wenkbrauwen. Ze waren vast opzoek naar de steen van Shanaris… Raven knikte en liep langs Simon heen. Het was handig nieuws voor de verandering! De andere vampiers hadden of gedronken om genoten nog van hun prooi of waren op jacht net zoals hij nu vanplan was te doen. Raven rook vers bloed en vond het jammer dat hij die engel toen niet gevangen had! Dan had hij haar kunnen melken door haar bloed af te tappen, maar dan zou Raven of een van de andere vampiers door het lint gaan en haar volledig leeg te zuigen tot de laatste druppel... Met rustige tred liep hij het kasteel uit en versnelde zijn pas. Bij de grenzen vond je de meeste prooi dan waar ze woonde of dieper in hun terretorium. Raven bakerde het grensgebied graag af en zetten alle ogen van zijn onderdanen om een oogje in het zeil te houden. Zeker als het om de steen van Shanaris ging!!! Jammer genoeg rook Raven het bloedspoor van een hert. Een jager had het dier beschoten gehad en het vast zijn

pijlen had verschoten om het dier te vangen, maar Raven zag verder nergens dat soort projectielen. Dus was het een vampier die zijn dorst nog niet kon bedwingen. Raven rende met lichte snelle passen door de mistige avond. Hij stopte bij het dode hert, maar hij lag midden op het pad. Echt het werk van een new born! Zodra hij voetstappen hoorde verdween Raven in de schaduwen. Nog nooit had iemand hem daar kunnen betrappen, maar voor alles was er een eerste keer. Het was zeker geen vampier doordat zijn voetval zwaarder was dan die van een vampier! Al snel zag hij een magier die nieuwschierig naar het karkas keek. Raven keek even toe, maar schoot weg om het spoor van de new born te volgen. Kennelijk was ze niet ver gegaan, maar zo had hij zich ook gevoelt. Eenzaam en onbegrepen! Raven trooste het 16 jarige kind en gaf haar de weg naar het kasteel. Daar zou ze goed onthaalt worden en opgevangen. Eerst moest hij het dier van het pad afhalen dus liep Raven terug om te zien of die magier er nog was anders zou hij het dier weg slepen.

Wat moest hij doen? Opgaan in de schaduwen? Relaxed blijven staan en de vampier onder ogen komen? Can buiten zag Rogue er hard, zelfverzekerd uit. Maar onder dat panser schuilde een persoon die liever zijn emoties showde en zeker was van de zaken die hij deed. Er gingen meer dingen in zijn gedachten om dan de meeste dachten. Zo vonden enkele wezens zijn huisdier vreemd. Frosch.. Een groene, pratende kat, gehuld in een roze "trui". Als je het beest zou zien, zou je denken dat het bij een kind van 11 hoorde, maar nee. Frosch was zìjn huisdier en tevens ook zinn beste en enigste vriend. Niemand die een haar van dat beest krengte. Godzijdank had Rogue zijn maatje thuis gelaten, dat bezorgde minder drama. Voetstappen. Zachte. Deze keer kon hij het horen en ze kwamen steeds dichterbij. Voor een enkele seconde gleed zijn blik naar het levenloze dieren lichaam. Ging het hierom? Wellicht. Maar het beest was al half leeggezogen. Rogue zette een pasje opzij, zodat zijn voet nu stond op de schaduw van een struikje. Een energie trok door hem heen, vormde een bepaald beeld op zijn netvlies en bracht hem een gevoel. Echter deed hij er nog niets mee. Het was maar een extra check om te kijken of er verder niemand zich verscholen hielt. Schaduwen gaven hem die informatie door, als hij zich erop focusde. Het silhouet van een man vormde zich steeds beter en uiteindelijk zag Rogue het gezicht. De verwachtte rode ogen en bleke huid. No doubt about it that this was a vampire. "Jou werk?" sprak Rogue zodra de vampier stil stond. Tsja, wist hij veel. Vampiers waren dodelijke wezens, die soms het instickt van een wild beest hadden als ze hongerig waren. Dat die gasten zo leip waren van bloed. Het smaakte nergens naar. Ja, hij had het eens geproeft en niet omdat hem dat lekker leek. Rogue keek de vampier neutraal aan, afwachtend op een antwoord. Eens zien hoe het karakter was van deze kerel.

Raven gromde zacht en bijna onhoorbaar toen de magier durfte te vragen of hij dit hert zo opgejaagd had. Hij stapte uit de schaduw, kennelijk bracht deze zijn tijd er ook in door? 'Dit is werk van een New born, niet de mijne!' zei hij op een waarschuwende toon. Nee je moest hem zeker niet gaan vals beschuldigen of je nu metgezellen in de strijd was of vijand. Dan maakte Raven geen enkele onderscheid meer. De jonge magier was iets kleiner dan hem, maar Raven hielt daar nooit van om andere erop te wijzen van hun grote. Klein kon domineren of groot het lag aan welke kracht iemand bezat! 'Als je hier bent om een bozebui kwijt te raken kan ik je melden dat je hier dan niet welkom bent.' zei Raven nu wat rustiger, maar hij bleef hem net zo aankijken.

Die grom.. Waar was dat nou weer voor nodig? Had hij wat verkeerds gezegt? Op de verkeerde toon? Dat laatste was onmogelijk, Rogue wist dat hij altijd met diezelfde stem sprak, dat haast geen emotie bevatte. Pas als hij emotie toestond, kon men het horen. Zijn rode ogen vernauwden enkele seconden bij de woorden van de vampier. In deze stem was duidelijk de waarschuwing te horen, en hij snapte niet waarom. Waren zijn woorden zo bedreigent geweest? Zo beledigent? Dit was dus een van de redenen waarom Rogue emoties meestal ter zijde liet. Ze waren ingewikkeld, negen van de tien keer moeilijk te begrijpen waardoor misverstanden ontstonden. "Ik vroeg het enkel. Wees niet direct op je teentjes getrapt." Zo gemakkelijk liet hij zich niet intimideren. En zeker niet door een vampier die hij niet kende. Wat ging er wel niet in de gedachten van die vampier rond? Dat hij de baas was van alle wezens dat op z'n land stapte? Rogue's gedachten sloegen op de hobbel, maar dat had hij gauw genoeg door en  herstelde zichzelf. Het was maar een vampier. Daar moest hij zich niet over gaan opwinden, dat zou verspilde energie wezen. Hij keek de vampier recht aan zodra die begon te spreken. "Volgens mij ben jìj degene die zich loopt op te winden en te snelle conclusie's trekt. Dus wie moet hier zijn bozebui nou kwijt?" Als hij eerlijk was, wou hij helemaal niet bekvechten, of discussieren. Echter kon Rogue niet accepteren dat er zo over hem "gelopen" werd. "Trouwens, wie ben jij om te zeggen dat ik anders niet welkom ben?"

Okay deze had lef, maar dat liet nog niet toe dat hij ook brutaal hoefte te reageren? Of tenminste zo vond Raven dat. Hij keek de jongen rustig aan, maar kon het niet helpen wat knorrig te blijven. Zijn werk? Het mocht wat, nee Raven liet zijn prooi nooit open en bloot liggen. rustig had hij afgewacht in hoeveel de magier nog meer te zeggen had en had al een plekje gevonden voor het karkas voor de wilde dieren het zouden komen opeisen! Ondertussen dat de jonge sprak tilde Raven het karkas eenhandig op en smeet het sierlijk tussen de struiken door op een verscholen plek. 'Okay misschien had ik niet zo bot moeten reageren, maar ik heb al enkele weken niks genuttigt.' zei Raven terwijl hij zich richting de magier omdraaide. Zijn pupillen waren kleiner dan normaal wat aangaf dat Raven voor enige tijd geen bloed had gedronken! 'Het feit dat ik het recht heb om dat tot een besluit te maken is doordat ik hier de leiding heb, maar ik heb nog een bozebui nog heb ik niet meer dan een brandend verlangen mijn dorst te stillen. Wees gerust ik neem niet van Shanaris haar onderdanen. Ze zou het me niet vergeven.' het laatste kwam er gespeelt vrolijk uit, maar niemand kon dat ontravelen zelfs de engelen hadden daar moeite mee.

XD

Hij sloeg zijn armen over elkaar heen, voor zijn borstt en was zodanig ontspannen dat hij even zijn ogen sloot terwijl de vampier het karkas weggooide. Het sluiten van zijn ogen was niet bedoelt om het beeld te verbannen, maar meer om zichzelf weer tot halt te roepen, voordat hij zich liet gaan. Na jarenlang emoties op te hebben gepropt, en dingen te hebben geaccepteerd waar hij tegenop moest staan, wilde zijn gevoel de vrije loop wel eens nemen. Rogue zuchte onhoorbaar voor mensen oren en opende zijn ogen weer. De enigste keren dat zijn gevoel werkelijk geshowt werd, wasals hij in gevecht was. Om de juiste emoties in je kracht te leggen was het soms effectiever, krachtiger.  Hij richtte zijn aandacht op de vampier. "Ligt dat dan niet bij jou?" Was dit zo'n figuur die zich op anderen afreageerde als er jets mis ging? Of als diegene zelf kwaad was? Verveeld? "Er is genoeg te doen." Goed, èèn ding moest Rogue toegeven. Soms was het inderdaad moeilijk om jezelf bezig te houden. Ja je kon vijandelijk gebied op om dingen te onderzoeken voor later, maar dan was de kans groot zelf aangevallen te worden. Een onderzoekende blik verscheen in zijn ogen zodra hij die van de persoon tegenover hem zag. Even was Rogue argwanend, tot de woorden bij hem doordrongen. Leiding... Was dit de leider van de vampiers?! Raven? Verdomme, nu moest hij zeker respect gaan tonen en een potje onderdanig gaan lopen doen. Bij die gedachte snoof hij. Hij wou de "band" tussen de vampiers en magiërs niet verslechten, maar tegen hielenlikken kon hij niet. "Goed om te weten dat je je tanden niet in bondgenoten wilt zetten, maar laat me èèn ding duidelijk maken, Raven... Of eerder een tip geven. Magiërs houden er niet van om "onderdanen" genoemt te worden. In onze ogen zijn we enkel volgelingen, dat is iets anders." Haast leken onderdanen en volgelingen hetzelfde, maar bij zijn soort niet. Er zat een verschil in. Onderdanen waren degenen die slaafjes waren, dat er onderscheid was tussen arm en rijk. De slimsten en de domsten en ga zo maar door. Volgelingen waren wezens die het ergens mee eens waren, en er dan voor vechten om gelijk te krijgen. "Maar de verhalen zijn dus wel waar... Je aanbid die Shanaris, nietwaar?"

Hm, zou hij bij Aylan zich ook zo gedragen? Raven wist het niet, maar het zou mogenlijk waar kunnen zijn. Het was dan wel een klein kereltje, maar ook die konden behoorlijk vervelend zijn... 'Je bent in iedergeval niet op je mond gevallen. Je hebt pit jongen. Dat zou Aylan niet kunnen weg praten.' zei Raven en zag Crow langs scheren. Kennelijk had Simon hem zo ver gekregen om een broefje aan zijn poot te binden. Crow kraaide luid en scheerde vlak over het hoofd van de magier langs Raven en beschreef een halve cirkel eer hij op zijn baas zijn schouder landen. 'Je kunt het niet laten he?' vroeg hij met een geamuseerde toon in zijn stem en keek Crow vanuit zijn ooghoek aan. Crow had geen enkele schaamte en stak zijn poot uit om van de brief af te zijn, maar Raven wachten daar nog even mee. 'Onderdanen, volgelingen... Dat is voir mij een pot nat, maar noem het zoals je wilt dat is een klein verschil in uitspraak.' zei Raven en voelde Crow zijn snavel tegen zijn wang duwen. Het briefje zat zeker niet lekker aan zijn poot... Raven haalde het briefje eraf en las het even. Niks bij zonders. Simon moest eens leren om te zien wat preoriteit had en wat niet! Raven gaf het briefje aan Crow die zijn snep opende. 'Je weet wat je ermee moet doen!' zei hij ferm en Crow knikte, wat bij vogels meer op headbangen leek voor de kraai weg vloog. Raven had hem geleert om het papier dat onbelangrijk was in Simons prullenbak te gooien. Dan had hijzelf geen rotzooi. 'Aanbid jij haar niet dan? Ik dacht dat magiers dat ook deden!' even trok Raven zijn wenkbrauw op, maar keek al snel weer normaal. Hij speelde met deze jongen, want zeg nou zelf anderen treiteren bleef leuk...

XD

Een wenkbrauw trok omhoog. Pit? Wel, dat viel reuze mee hoor. Of was Raven niet gewend tegenspraak te krijgen? Dat leek hem sterk. Vampier waren over het algemeen best "vurig". Of zag Rogue dat nou zo verkeerd? Musschien dat ze hartstikke onderdanig waren, als een stel honden die zich onderdanig moesten opstellen voor hun leider. "Het is maar wat jij "pit" vind." Het was niets meer dan je mening duidelijk maken. En aangezien er slecht geluisterd werd als je het gewoon probeerde uit te leggen, gebruikte Rogue de wat brutalere manier. Na jaren ervaring bleek dat toch beter door te dringen. Toch zat er wel een nadeel aan. Anderen mochten je minder snel. Je werd lastig genoemt, arrogant of koppig, het was maar net hoe die andere het opvatte. Brutaliteit bouwde een soort schild op, waar weinig mensen door heen konden komen. Zodra Rogue het gekras van een vogel hoorde en deze vlak over zijn hoofd vloog, viel er een schaduw op zijn gezicht. Kolere beest, hij schrok zich kapot. Bijna  had hij zijn kracht gebruikt, bìjna. Gelukkig was dat niet gebeurt. Ten eerste wou hij niet bedreigend over komen -wat waarschijnlijk niet veel voorstelde in de ogen van een leider- en ten tweede bleek dat beest van Raven te zijn. Hoe volwassen... Kuch. "Dat antwoord had ik al wel verwacht, mompelde Rogue. Weinig wezens zagen het verschil erin. Nee, ze wìlden het verschil niet zien. Ach ha, dat was compleet hun keuze. Veel moeite ging hij er niet meer instoppen. Even vernauwden zijn ogen toen Raven een briefje van het beest z'n poot deed en het las. Het zou hem niks moeten schelen, maar wat zou daarin staan? Iets belangrijks? Aan Raven's gezicht te zien niet. Rogue keek de vogel na. "Er zullen vast Magiërs zijn die haar vereren ja.. Maar voorlopig -persoonlijk- is Shanaris niets meer dan een achterlijke godin die geen klap uitvoert." Het was niet dat hij haar haatte... Hij vond enkel dat ze wat meer moest doen, mocht ze de oorlog willen winnen. "Al denk jij daar vast anders over." Rogue keek Raven recht aan.

Zijn brutale toon beviel hem wel. Het klonk tenminste niet te dreigent, maar eerder dringent alsof die knaap nooit gehoort werd? Raven leiden met strenge hand, maar had de respect van zijn onderdanen zoals het hoorde. Ze vreeste hem, maar wisten ook dat Raven schappelijk kon zijn. Zolang je geen onzin uitkraamde! Hij grinnikte bij de reactie van de magier toen Crow hem liet schrikken. Het was een eigenschap van de vogel zelf. Hij beschermde zijn baas in elk opzicht. Dit was enkel een waarschuwing meer niet. Raven nam de jonge magier op. Hij was wel erg schrikkerig voor het onbekende wanneer dit zich aan hem toonde??? 'Wat is je naam? Je kent de mijne, maar ik niet de jouwe?' vroeg Raven rustig terwijl hij de jonge magier net zo aan keek. Maar over wat hij als laatste sprak deed hem furieus maken! 'Shanaris handelt zo niet! Ze heeft zo haar manieren om dingen uit te vissen, maar dat soort dingen waarvan jij het beweert is ze niet. Ik heb haar nog gekent toen ze kind was. En ze handelt alles op de juiste manier af. Enkel ben jij kennelijk nog te groen achter je oren om dat op te merken!' zijn toon en houding veranderde opslag. Niemand maakte Shanaris voor luiaard ui, niemand!!!

Bij de vraag naar zijn naam keek Rogue even op. Natuurlijk. Wat onbeschoft van hem, een gebied betreden maar zijn naam voor zichzelf houdend. Hij mocht dan wel een grote mond hebben, manieren had hij wel. De oude man waar hij vroeger geleefd had, in het menselijk dorp, had hem dat goed geleerd en iets dat je geleerd had, bleef meestal goed hangen. "Oh ja... Mijn naam is Rogue Cheney, aangenaam kennis te maken."  Of het echt aangenaam was, was de vraag. Zijn stelling over dat Shanaris lui was, leek een gevoelige snaar te hebben geraakt bij de vampierleider. Rogue luisterde naar de preek die hij voor zijn kiezen kreeg. Het was haast ongelooflijk hoe snel de lichaamshouding van een wezen kon veranderen. Nog geen minuut terug leek Raven zo kalm, nu was die pissed off. Toch hielt hij voet bij stuk bij zijn conclusie, hoe kwaad die man ook kon worden. Als Shanaris zoveel deed, waarom liet ze dan niks merken? Een klein tekentje, of informatie zodat het niet leek dat haar volgelingen alles deden. Nu leek ze net een slavendrijver, en zij waren de slaven. De paarden die hun koning naar zijn veldslagen bracht. Looppoppetjes, en niets meer dan dat. "Mocht het waar zijn wat je zegt... Vertel me dan èèn ding wat die vrouw heeft gedaan, in de afgelopen twee weken, behalve commando's geven."  Raven leek dichter bij Shanaris te staan dan zijn eigen leider, of die hielt dingen achter. Rogue wist het niet precies, en dat was min of meer de reden waarom hij zo praatte, hij wilde erachter komen, vertrouwen krijgen in de godin, zodat hij straks niet argwanend was als ze op het slagveld stonden. Hij sloeg zijn ogen neer, starend naar een wurm die door het gras heen ploeterde.

Hm, Rogue Cheney? Misschien was hij niuew bij hun ras, maar Raven bleef voet bij stuk ho uden. Shanaris was meer dan lui! '*Zucht* Shanaris verleent ons haar kracht. Dat weet zelfs een peuter. Hoe kont het dat jij zo slecht kent?' vroeg Raven sceptie's, maar bleef op zijn telle passen.

dan lui. [b]'*zi

Bij die woorden keek Rogue op, lag er een gevaarlijke blik in zijn ogen. Iets wat niet de bedoeling was, maar hij betrapte zich er zelf op, waardoor hij zich verstelde. Al gauw droegen zijn ogen dezelfde blik weer, neutraal, niets verhullend. "Misschien omdat ik niet hier opgroeide. Sinds twee jaar terug weet ik pas van de goden af," antwoordde hij, wat mat. Iedereen had een verleden en hij vond dat men daar rekening mee moest houden. Rogue zuchtte. Hij wist pas sinds enkele jaren van de goden. Maar niet meer dan enkel hun bestaan. Eerst interesseerde het hem niet, maar nu er een dreiging was, had Rogue zekerheid nodig. Hij vertrouwde anderen niet zomaar. Wat als ze er misbruik van gingen maken? Het waren zorgen die hij niet wilde hebben, dus vermeed hij zoveel mogelijk wezens die ongeveer van zijn leeftijd waren. Vanuit zijn ooghoeken zag hij bosjes bewegen. Waarschijnlijk een dier die het karkas gevonden had? "Maar goed... Het zal wel..." Hij besloot het hierbij te laten. Raven had zijn stelling en hij had zijn eigen. Misschien dat Raven gelijk, maar dat zou hij eerst zelf moeten zien. "Wel.. Ik denk dat ik maar eens ga. Volgens mij stoorde ik je ergens mee.."

Raven luisterde en zag de blik van Rogue, maar kon het hem eigenlijk niet kwalijk nemen. Door zijn brandende keel werd Raven vaak ook onmogelijk om mee te spreken! Dus die magier woonde hier dus nog niet zolang? Zijn ogen begonnen te twinkelen alsof hij weer een smakelijke prooi zag om mee te dollen. 'Dat verklaart een hoop, maar geeft je nog niet het recht zo over iemand te praten die je nauwelijks kent. Shanaris toont zich enkel aan de leiders of ze moet iets in je zien waardoor zij een kontakt met je verkiest. Tot nu toe heb ik dat zelden gehoort.' zei Raven en hij ontspande zich wat. Wat Rogue ook gezegd had was puur uit ontwetendheid. Hij kende geen van de goden, maar Shanaris koos zelf wie ze waardig vond om kontakt mee te krijgen! Het geluid van scheurend vlees bereikte zijn oren en even grimaste Raven, maar heel kort. Rogue zei dat hij maar weer eens moest gaan en Raven knikte zonder zijn ergernis te tonen. Dat het karkas nu al was opgemerkt wilde zeggen dat hij als nog gedwongen was om te gaan jagen!!! 'Dat moet jezelf weten. De nacht is nog jong, dus er kan nog van alles gebeuren.' zei Raven met een gespeelde vriendelijke glimlach, maar die was van een gemeende glimlach niet te onderscheiden. 'Je weet hoe je binnen gekomen bent, handig voor als je verdwaalt zou zijn. Niet dat jouw dat overkomen zou?' de laatste woorden klonken plagend een van Raven's favoriete bezigheden voor hij zich omwilde draaien.