A great day || Raven

Pff, het was warm... Véél te warm. Ze keek zwaar verveeld rond. Haar witte haren zwiepten langzaam mee met de warme wind, terwijl haar ogen rustig heen en weer gingen, op zoek naar iets te doen. Ze begon langzaam te lopen en gaapte lui. Door die warmte werd je al snel suffig... Ze voelde een koppijn opkomen, nee nee dat moesten we niet hebben! Snel pakte ze een klein flesje waar ze een paar druppels van in haar mond liet vallen. Gelukkig, de hoofdpijn trok meteen weg. Ze had bijna haar hele leven al last van die hoofdpijn. Een soort migraine, die opeens op kwam. Opeens zag ze iemand staan. Ze glimlachte breed en liep snel naar hem toe 'Raven!' riep ze blij terwijl ze haar armen om hem heen sloeg. 'Ik heb je gemist!' ze knuffelde hem even stevig en liet hem weer los. Haar rode ogen stonden blij, en opgelucht terwijl haar zwarte jurk langzaam mee waaide met de wind. Haar haren waaiden even voor haar gezicht die ze er gelijk weer uit veegde. De wind begon steeds sterker te worden. Des te beter, dan was het niet zo warm meer.  Raven was familie van haar. Hij was geen vader van haar, maar zo voelde het wel. Hij was de enige die ze nog kon, en wilde vertrouwen.

|| Voor Raven ^^

Het werd steeds erger met het weer. Zomer wat haten hij dat seisoen! Rustig liep hij door het gebied om te zien of het gebied wel rustig was en of er nog iets te doen viel? Er waren maar weinig vampiers waarmee hij contact had, maar er waren wel een paar waar hij het goed mee kon vinden. Zoals met Rose. Ze deed hem vaak een een dochter denken al was ze dat natuurlijk niet. Even bleef hij in een schaduw stil staan tot een paar armen om zijn middel geslagen werden en een vrolijke kreet zijn oren vulde. 'Ah Rose hoe gaat het met jouw?' vroeg Raven en hij streelde haar wang even.

Ze lachte weer en keek hem blij aan.  'Ah Rose hoe gaat het met jouw?' Rose knikte hevig 'Heel goed! En met jou?' Ze voelde zijn hand op haar wang en glimlachte breed 'Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien!' Ze sprong van enthousiasme even op en neer. Ze had hem gevonden! Haar enige bekende familielid! Ze blies weer een witte pluk haar uit haar gezicht en knipperde vrolijk haar rode ogen. Ze keek kort om zich heen 'Hoe komt het eigenlijk? Dat ik je zo lang niet zag?' ze keek hem nieuwsgierig aan. Misschien was hij boos op haar? Nee dat moest ze niet denken. Wilde hij haar niet meer zien. De tranen sprongen in haar ogen, ze kon het zich haast niet voorstellen. Zonder Raven, dan had ze niemand meer... wat dacht ze nu opeens?! Al die negatieve dingen. Jeez ze werd moe van zichzelf  'B-Ben je boos op mij?' piepte ze.

Rose was altijd vrolijk en dat vond Raven nu juist zo leuk aan haar. Maar nadat ze zo enthousias had gesprongen leek ze compleet te veranderen. Raven keek haar aan toen ze tranen in haar ogen begon te krijgen. Hij was lang weg geweest ja, maar dat was nog niet een reden waarom ze moest gaan huilen? Ze zei net nog dat het goed met haar was dus waarom huilde deze kleine vampier dan?
Goed hij zei nooit tegen de andere waar hij heen ging en of dat het nodig was of niet. Rose vroeg waarom ze hem zo weinig zag en even dacht Raven na. Hij was veel onderweg geweest om de gebieden van Tyrion's volgers te onderzoeken. Maar ook dacht hij voor de zo veelste keer aan Lightning die door zijn hoofd ging. Niemand wist van zijn geheime liefde zelfs Shanaris niet. 'B-Ben je boos op mij?' piepte ze. Nu schrok Raven toch even... Hij boos op deze kleine meid? Raven begon te lachen. 'Boos op jouw? Meid hoe kom je daarbij?' lachte hij vragend en keek Rose gerustellend aan. Nee hij was niet boos op Rose, eerder op Selena die hem zijn weg blokkeerde om haar gebied verder te controleren! Raven zakte door zijn benen en ging op Rose haar ooghoogte zitten en glimlachte vriendelijk naar haar. 'Ik ben veel weg geweest voor zaken niet omdat ik boos was of zo en al helemaal niet op jouw. Jij hebt niks verkeerts gedaan lieverd.' zei Raven en hij pakte haar vast in een knuffel. Niemand knuffelde hem dan hooguit Rose. Dat vond hij niet erg andere mochten dat niet. Hij wilde niet als een grote knuffelbeer bekent zijn onder de andere. 'Ik kan nooit boos op jouw worden lieve Rose.' zei hij zacht en gaf haar een kus op haar voorhoofd.

Kappen met janken... Wat zou hij wel niet van haar denken?! Hij begon te lachen.  'Boos op jouw? Meid hoe kom je daarbij?' Ze veegde haar tranen weg en glimlachte ligt. Hij hurkte zodat hij op ooghoogte van haar kwam. Ze zuchtte opgelucht. 'Ik ben veel weg geweest voor zaken niet omdat ik boos was of zo en al helemaal niet op jouw. Jij hebt niks verkeerts gedaan lieverd.' Raven pakte haar vast in een knuffel. Rose lachte zacht, puur van opluchting. Haar glimlach begon al wat vrolijker te worden. Wat een opluchting. 'Ik kan nooit boos op jouw worden lieve Rose.'  Raven gaf haar een kus op haar voorhoofd 'Gelukkig... Als jij boos op mij bent dan wordt ik echt gek... Want dan heb ik helemaal niemand, en jij bent een soort vader voor mij en..' Ze sloeg haar hand voor haar mond en keek beschaamt de andere kant op. Ze ratelde maar door! 'Sorry' mompelde ze. Opeens voelde ze een koppijn opkomen. Ze pakte snel een klein flesje tevoorschijn, waar een soort medicijn in zat. Ze keerde het om boven haar mond, maar voelde alleen maar een enkele druppel vallen. Paniekerig keek ze om zich heen. Shit... Nu zou ze weer zo een nieuw flesje moeten gaan halen, maar dan zou de hoofdpijn al het ergst geworden zijn, en dat zou echt een vreselijke marteling zijn. Ze kreunde even pijnlijk en kneep haar ogen dicht 'Raven' piepte ze jammerend terwijl ze van de pijn achterover viel.

Raven glimlachte gemeent vriendelijk naar Rose die duidelijk opgelucht was dat hij niet boos op haar was. Ze vertelde dat ze anders gek zou worden omdat Rose alleen Raven had en ze zei dat hij als een soort vader voor haar was. Hier keek hij niet van op en grinnikte zacht. 'Je hoeft je niet te schamen Rose dat ik voor jouw aan voel als een vader. Zo voel je voor mij als een dochter die ik in mijn mensen jaren niet heb gehad.' zei Raven zacht en streelde haar wang nog eens. Ze was mooi, maar eigenlijk te lief voor een vampier, maar je daar kon Raven verder niks aan veranderen, want Rose zou hem vast en misschien nog wel beter beschermen als het erop aan komen zou?! Rose pakte een flesje die ze altijd bij zich droeg en hij vroeg zich steeds af waarom ze dat gebruikte, want Raven had Rose nog nooit zien drinken in zijn nabijheid. Toen ze zijn naam piepte greep Raven meteen in en pakte Rose vast. 'Heb je al bloed gehad?' vroeg Raven bezorgt en legde zijn arm achter haar schouders door en keek Rose rustig toch bezorgd aan...

'Je hoeft je niet te schamen Rose dat ik voor jouw aan voel als een vader. Zo voel je voor mij als een dochter die ik in mijn mensen jaren niet heb gehad.' Zei Raven, en hij streelde haar wang nog een keer. Rose stokte wat met haar ademhaling en voelde de pijn nog steeds door haar lichaam trekken. Ze probeerde haar ogen te openen, maar het leek wel of die met lijm zaten vastgeplakt. Ze sloeg haar armen om hem heen en klemde zich vast. Die pijn was bijna onverdraaglijk. 'Heb je al bloed gehad? Zwak schudde Rose haar hoofd. Bloed, ze was al bijna de smaak vergeten. 'N-Nee...' piepte ze. 'Raven. Mijn hoofd doet pijn... Laat het stoppen' Jammerde en smeekte ze.

-Heb haast, mijn pa wil de ipad >.<

Waarom had ze niet gedronken? Goed prooi begon schaars te worden en sommige vamliers begonnen kanibaalismiesche gedrag te vertonen, maar in dit geval kon hij moeilijk Rose aan haar lot overlaten en voor haar gaan jagen! Er zat niks anders op en in een gedachten bracht hij zijn pols naar zijn mond en beet er hard in. Hun bloed was anders dan die van levende wezens maar toch in zekere zin verzadigbaar. Het deed pijn maar Rose moest drinken of ze zou nog meer pijnleiden! 'Drink en geen tegenspraak ik kan niet eerst voor je gaan jagen drink mijn bloed.' zei hij bezorgd, maar toch licht streng. Rose moest drinken of ze zou een pijnlijke dood sterven...

Ze trilde, deels van angst, maar vooral van de pijn. Ze probeerde nog steeds haar ogen te openen wat dit keer wel lukte. De pijn werd steeds heviger, en ze begon al een beetje draaierig te worden. Wacht, wat deed hij nou?! Ze bleef kijken door haar wazige zicht. 'Drink en geen tegenspraak ik kan niet eerst voor je gaan jagen drink mijn bloed.' Rose schudde haar hoofd 'Dat doe ik echt nie' mompelde ze zacht. Ze perste haar lippen op elkaar. Ze ging geen bloed drinken van een soortgenoot en al helemaal niet van familie. 'Ik ga nog liev-' ze kreunde weer pijnlijk bij een harde bonk in haar hoofd. Ze sloot haar ogen weer en verloor haar bewustzijn.

Wat kon ze toch koppig zijn! Echt iets dat ze van hem geleert had... Rose stribbelde tegen en viel niet lang daarna flauw. Nu had hij vrijspel en druppelde zijn bloed in haar open gehouden mondje. Ze had bloed nodig! Wanneer er geen bloed meer uit de wond droop beet hij zich er opnieuw en begon haar weer te voeden. Toen Raven zich slappjes begon te voelen stopte hij. Ze had voorlopig genoeg nu kon hij haar naar huis brengen waar ze wat engelenbloed kon krijgen. Het was een stuk voedzamer en heilzamer dan zijn bloed. Eenmaal in het kasteel legde hij haar in haar eigen bed en droeg Simon op om bloed van de gevangen engel te tappen. Ergens voelde hij zich schuldig die nog in de kerker te hebben. Hij was verliefd op Lightning en zij was een engel! Raven nam de fles aan en goot kleine beetjes bloed in haar mond. Maar stopte en nam zelf ook een paar slokken. Nu moest ze het zelf doen, maar Raven liet nog wat bloed over voor Rose.

Ze deed haar uiterste best om wakker te worden, maar ze zakte steeds verder weg. Met tegenzin voelde ze zijn bloed in haar mond druipen. Ze wilde dit niet! Ze kon zich niet bewegen, dus ze kon zich niet verzetten. Ze voelde hoe ze gedragen werd, en in haar bed werd gelegd. Wat zou ze zonder Raven moeten? Ze moest er niet aan denken! Langzaam voelde ze haar ogen een beetje open gaan. Ze keek om zich heen. Ze was in het kasteel. Rose kwam overeind en knipperde even verbaast. 'Bedankt Raven' Ze ging twijfelend staan en liep langzaam naar hem toe. Rose glimlachte licht en sloeg haar armen om hem heen. Ze liet haar kin op zijn schouder rusten en knipperde haar rode ogen opgelucht.

Eindelijk werd Rose wakker en daar voelde Raven een opluchting in zich oo komen. Rose bedankte hem, maar Raven zou zijn volk niet in de steek laten en voor iedereen hetzelfde doen. Dat was hij als leider verplicht. Rose kwam naar hem toe en omhelste hem. 'Geen dank Rose, geen dank ik ben het verplicht te doen.' zei Raven en tilde haar opschoot. 'Maar je moet niet vergeten te drinken. Nu ben ik bij je, maar als je alleen bent kan ik je niet hlen.' zei hij licht bezorgt en streek haat haar uit het gezicht van Rose.

'Geen dank Rose, geen dank ik ben het verplicht te doen.' Hij tilde haar op schoot. Rose kroop dicht tegen hem aan. 'Maar je moet niet vergeten te drinken. Nu ben ik bij je, maar als je alleen bent kan ik je niet hlen.' Rose zweeg. 'Weet ik.. Maar ik vind het zielig voor de engelen...' Arme engelen, ze waren zulke lieve en onschuldige wezens! Pff.. Waarom moesten we ze als voedsel gebruiken. Herten smaakten toch lekkerder... Ze snoof zijn geur even op. Zo een warme en vertrouwde geur... Ze sloeg haar armen om hem heen 'Papa? Eh.. Ik bedoel.. Raven?' Ze gromde naar zichzelf. Wat beschamend!

Rose zweeg. 'Weet ik.. Maar ik vind het zielig voor de engelen...' Arme engelen, ze waren zulke lieve en onschuldige wezens! Pff.. Waarom moesten we ze als voedsel gebruiken. Herten smaakten toch lekkerder... Ze snoof zijn geur even op. Zo een warme en vertrouwde geur... Ze sloeg haar armen om hem heen 'Papa? Eh.. Ik bedoel.. Raven?' Ze gromde naar zichzelf. Wat beschamend! Raven glimlachte zacht. 'We kunnen ook dieren gebruiken, maar die worden schaars in onze gebieden en we kunnen niet gaan jagen op hun grond stukken omdat ze ons dan wegjagen. Als we zouden vragen of we dieren bij hun mogen weg halen zullen ze ons zwak vinden. We moeten vangen wat we kunnen.' zei Raven en grinnikte bij haar volgende woorden. Het was niet erg dat Rose hem papa noemde. Dat vond hij niet erg tenminste.'Niet erg Dochter lief.' grinnikte Raven zacht en kuste haar voorhoofd. Ze was nog te jong om zulke dingen te kunnen scheiden.
^^