Not Alone... [Luna]

Er zijn vele kanten verbonden aan deze plek. Overdag is uitnodigend door de hoge bomen en de prachtige lichtspelingen die overal plaatsvinden. Overal prachtig gekleurde bloemen die bijna gloeien in die zelfde zon. Maar dat zelfde bos, die zelfde plek waar vele hun geluk zouden vinden verandert wanneer de zon verdwijnt. Die plaats vol geluk en licht verandert in een plek vol schaduwen en de angst zou overheersen. De demonen zullen naar buiten komen en al het licht laten verdwijnen. Ook het licht dat afstraalt van de wezens die ''goed'' zijn. Ik ben nu een van die demonen. Midden in dat bos kan je een meer vinden. Een meer dat overdag verkoeling zou kunnen brengen. En in de duistere nachten schitterde als een kristal. Een toevluchtsoord van de wolven die het duister ontvluchten. Maar dat meer is even duivels als de demonen die het licht verjagen. Alleen blijft dat duister ook wanneer de zon opkomt. Ik zoek nu dat duister op. Want hetzelfde duister regeert in mijn hart. Met mijn jacht op de gene met een licht hart en met de lust van doden betreet ik nu datzelfde bos. Een demon die terug keert naar zijn thuis, het eeuwige duister. De gedachten van mijzelf, de duisterste plek die er bestaat.

Met een geirriteerde blik liep ik over de zachte bosgrond. Ik had niks tegen lopen als het een goede rede heeft maar de rede voor vandaag was echt belachelijk. Ik kwam hier vooral om eens te verkennen, iets wat ik graag deed. Maar mijn paard en vervoersmiddel, zet geen stap in dit bos. Waarschijnlijk rook het te veel naar wolf, daar had hij wel gelijk in. Op sommige plaatsen rook ik zelfs de muskus geur van wolf. Ik vond het wel fijn, het lag niet te sterk in mijn neus en het vermengde zich goed met de geur van planten. Maar Torn, het grootste watje dat er bestaat, was met geen enkele peptalk hier naar toe gekomen. Heel leuk en aardig maar nu moest ik te voet. Als je me zou zien zou je lachen, een demon die niet kan vliegen. Er was niks mis met mijn vleugels, ik heb het gewoon nooit geleerd. Ik kan van alles met vuur, ik kan zoiets al praten met dieren. Ze verstaan mij wel maar ik hen niet. En ik hoop dat ik nog iets kan , een welgezegd verborgen talent. Vermoeid van mijn eigen gedachten zuchtte ik uit. Ik had hele gesprekken met mezelf, en zat op het randje van een filosoof te worden. Ik keek eens om me heen en zag een mooie witte lelie groeien. Ik knielde even neer om hem te bekijken maar plukte hem niet. Weer omhoog had ik het gevoel dat ik niet alleen was. Ik keek nieuwschierig om me heen maar vond niemand. Nu niet meer op mijn gemak gleed mijn hand naar mijn zwaard maar ik trok hem niet. Met een kleine twijfel liep ik verder. Hopend dat diegene zich snel zou laten zien.

{dat eerste stukje is wat tweestrijd tegen mijzelf}

Ik stond met mijn benen wat uit elkaar de omgeving te bekijken. Mijn hand lag te ruste op mijn zwaard Exa. Ja mijn zwaard had een naam. In mijn vingers tintelde het vuur en ik was klaar om ermee te vechten mocht dat nodig zijn. Ik zag een twinkel in de struiken maar deerde me er niet aan en zocht verder. Ineens hoorde ik iets achter me en draaide me met een slag van mijn vleugels om. Mijn bruine ogen keken recht in een gouden exemplaar. De vrouw zei toen emotieloos ”Je zit op wolventerritorium, je hebt nu nog de kans om weg te gaan. Doe je dat niet? Dan zal ik er hardhandig voor moeten zorgen dat je weg gaat. Hartelijk dank.’’ Ik keek haar geamuseerd aan en gunde haar een kil lachje ''Is dit mijn welkom? Rustig maar ik doe niks, ik wandel hier alleen maar.'' Rustig liep ik verder maar met mijn zintuigen op de vrouw gericht. ''Als je het zo erg vind loop dan mee'' En ik keerde even om, met het vuur nog steeds mijn vingers strelend.

-sorry kort, ik moet er nog even in komen-

''Als je het zo erg vind loop dan mee' had ik gezegd. ''Waarom zou ik een indringer hartelijk moeten verwelkomen?” Ik liep verder. ''Omdat dat vriendelijk is'' Vandaag had ik gewoon zo'n bui, dat ik zulke logische antwoorden zou geven. ''Als je het zo erg vind loop dan mee'' Ik liep weer verder zonder acht te slaan op de persoon achter me. ”Je zei dat je niets zou doen, maar waarom dan de vlammen? Als je het waagt om het bos in de fik te steken, dan zorg ik er persoonlijk voor dat je nooit meer het daglicht zal zien.'' Kort keek ik om en liet de vlammen verdwijnen. ''Ik zei dat ík niks zou doen maar of jij het zelfde denkt daar liggen mijn twijfels. En trouwens als ik mijn ogen sluit zie ik het daglicht ook niet meer en persoonlijk geef ik toch de voorkeur aan de nacht.'' Ze sloot zich bij me aan en ik keek wat verbaast. Niet de verwachtte reactie maar wel gezellig. ”Wel, waar wacht je nog op? Ik dacht dat je ging wandelen?” Met een speelse lach liep ik verder. ''Wat moet een demon trouwens hier in wolvengebied?” vervolgde ze snel. ''Wandelen'' antwoorde simpel. ''In demon gebied is er weinig te zien, dus wandel ik nu hier'' Weer zag ik zo'n lelie en ik staarde er even naar. Mijn gedachte een jaar terug in een engeltuin. ''Groeien die bloemen hier in het wild?'' zei ik toen ik weer verder liep.

Ik draaide met mijn ogen. Wat had dit mens. Waarom kan ze me niet met rust laten, laat mij gewoon lopen! Doe ik als demon weer iets normaal is het nog niet goed. Ik zuchtte even diep. ”Uh… Ja… Je vind ze bijna overal. Waarom?” Ik keek haar even kort aan en liep weer verder. ''De laatste keer dat ik die dingen zag toen was ik nog een engel. Ze halen herinneringen en wraakgevoelens op. Laat mij ook eens wat hebben.'' Ik liep wat pissig verder. ''Wat is je naam?'' Zei ik toen wat grimmig. Ik liep met een snelle pas verder waardoor mijn vleugels wat openklapte. ”Is er in het demongebied echt werkelijk geen beplanting? Wel, ik bedoel, levende, groene gezonde beplanting…” vroeg ze uiteindelijk. ''Nee, als er planten zijn, zijn die giftig door de ongezonde bodem. Overal waar je loopt zie het zelfde, steen en as.'' Weer op mezelf gericht liep ik verder. Wat nieuwsgierig keek ik om me heen en zag wat kleine paadjes. Ze waren gemaakt door kleinere wezens dan mensen. Wolven, natuurlijk. Niet op mijn gemak door het gevoel dat ik bekeken werd. Het liefste was ik naar mijn demon-vorm verandert en verder gaan lopen maar waarschijnlijk zou mijn begeleider dat niet goedkeuren. Met een keurende blik bekeek ik alles om me heen, je weet nooit wanneer ik hier weer heen moest. Ik keek de vrouw kort aan terwijl ik stilstond. ''Mag ik in demon vorm veranderen of staat dat je niet aan? Ik zou mijn vuur weglaten.''

”Luna Gengral, ‘aangenaam’, wat is jou naam?” Ik keek haar even aan, die naam had ik eerder horen vallen. ''Ragya.'' Antwoorde ik kort. Weer zag ik een pad gemaakt door wolven, maar nu zag ik hier en daar iets glimmen. Ik wist nu wel beter, over die dingen zou ik niet meer heen kijken. Ze vroeg naar de beplanting van demonen gebied ik had simpel geantwoord. ''Nee, als er planten zijn, zijn die giftig door de ongezonde bodem. Overal waar je loopt zie het zelfde, steen en as.' Luna mompelde wat waarschijnlijk niks belangrijk. Door al die kijkende ogen voelde ik me ongemakkelijk. Mijn mens-vorm was al niet al te prettig voor me maar met die kleine dreiging al helemaal niet. Ik stopte even. ''Mag ik in demon vorm veranderen of staat dat je niet aan? Ik zou mijn vuur weglaten.'' Ik liep verder, wat haatte ik deze vorm. Het kwam vooral door die gevederde dingen op mijn rug. Ze bleven mij herinneren aan dingen die ik wou vergeten, en het feit dat ik waarschijnlijk het enige beest ben dat niet kan vliegen met vleugels is ook niet zo fijn. Als ik in mijn demon-vorm was kon ik teleporteren via de schaduwen, sneller en beter dan vliegen. Al zou ik het toch eens willen doen. ”Ligt eraan wat je demonenvorm is, als je er nogal natuurlijk uit ziet en niet té verdacht mag je van mij, anders liever niet omdat als de rest van de roedel je dan ziet ze je meteen zullen aanvallen.” Ze keek me droog aan terwijl ze dat zei. Ik grinnikte wat en antwoorde simpel ''Zonder mijn vuur zie ik eruit als een grote wolf. En over dat aanvallen hoef je je niet druk te maken, ik kan dan weg gaan zonder mijzelf of jou roedel te verwonden.'' Ik keek even naar het pad ''Ik moet even een sprintje maken, stilstaand gaat het moeilijk'' Zonder antwoord of toestemming rende ik over het pad. Met een duik veranderde ik in mijn demon-vorm, ik schudde me af en doofde mijn vlammen snel. Zonder dat vuur bleef ik achter als een grote glimmend zwarte teef. Met die gedaante liep ik terug naar Luna ''Ik heb wel eens bedreigendere vormen gezien'' Met een lach die mijn tanden ontbloten liep ik verder, op mijn gemak dankzij een betere reukzin. En wetend waar de andere wolven zaten.