So close, yet so far away.. [Luna]

De dagen nadat Cervius naar het bos van de Weerwolven was gegaan en Luna had ontmoet waren langzaam verstreken. In zijn vrije tijd, naast zijn plichten als leider, was hij bezig gegaan met een beeldje voor haar, van haar Weerwolven gedaante. Het was ongeveer zo groot als een kat, en uit een blok hout gesneden. De kleinste details werden er nog in gekerfd, en dan was hij klaar. Het was een geschenk voor haar, net als zij het kettinkje met het wolfje had gegeven die om zijn nek bungelde. Sindsdien had hij het kettinkje ook niet meer af gedaan. De kaars op zijn bureau was bijna opgebrand, en het zou nog een uurtje duren voor de zon zich verving voor de maan. De hele nacht had Cervius door geknutseld, want hij wilde Luna graag deze dag bezoeken. Hij had het al te lang uit gesteld. Zijn gordijnen bolden ineens op door een windvlaag die naar binnen dreef, die de vlam op de kaars deed wakkeren. Op Cervius zijn balkon, met de reling die gezeteld werd door twee stenen Gargoyles, verscheen een slanke gedaante, die langzaam meer vorm kreeg. Uiteindelijk stond er een vrouw die hem maar al te bekend voor kwam 'Shanaris..' sprak Cervius met een duistere ondertoon. De Godin had zich lang niet laten zien, al had hij het gevoel de laatste tijd wel in de gaten te worden gehouden. Ze stapte zijn vertrek binnen, en schudde met haar wijsvinger heen en weer en klakte afkeurend met haar tong 'Cervius, nog steeds boos sinds onze laatste ontmoeting? Maar geen zorgen, ooit zul je het begrijpen..' zei ze, en kwam naar het bureautje toe. Snel probeerde Cervius het beeldje nog te verstoppen in een la, maar Shanaris haar vingers sloten zich om de pols van de Demonen-leider. 'Wat is dat?' vroeg ze scherp. De ogen van Cervius versmalden zich 'Als je die kijkers van je zou gebruiken kon je het weten..' sprak hij sceptisch, waarop ze breed begon te grijnzen en zijn pols weer los liet 'Het is gewoon een toevoeging aan mijn decoratie, meer niet..' vervolgde hij voor ze een een opmerking terug kon maken, en zette het weer op zijn bureau. Maar hij voelde dat ze achterdochtig begon te worden. 'Kom nou Cervius! Voor wie zie je me aan? Ik weet w..-' begon ze, maar werd onderbroken 'Hou je er gewoon buiten! Niemand hoeft het te weten komen. Als we..-' begon hij, maar werd toen ook onderbroken 'Ben je nou werkelijk zo blind? Ze is de vijand! Als Tyrion er achter komt heb je een nog groter probleem. Open je ogen Cervius..' begon ze dwingend op hem in te spreken, maar daar wilde Cervius niks van weten 'Néé! Ik hou van haar..' de ogen van Shanaris lichtten op bij zijn woorden, ze richtte haar hand richting het beeldje, en een straal elektriciteit spleet het in twee. 'Stomme, stomme idioot.. Dan moet je er zelf maar achter komen..' zei ze, maar dat hoorde hij al niet meer. Er was iets in Cervius geknapt. Een enorme kracht kwam in hem naar boven. Zien hand hief zich richting de plek waar ze stond, en een enorme vuurbal werd op haar af geslingerd.. Maar ze was al weg. De vuurbal verwoeste zijn bed en ging door de muur, waar het een gapend gat achter liet. Het gelach van Shanaris stierf weg, terwijl Cervius zijn blik op het kapotte beeldje wierp die langzaam in as op ging. Zijn huid gloeide en stoom sloeg van hem af. Er kwamen Demonen door zijn deur binnen, die bezorgd naar hun leider keken. Maar die had geen zin om de boel uit te leggen. Hij moest weg hier.. Hij moest naar Luna. Na zijn kamer door te zijn gestoven sprong Cervius door het gat naar buiten. Zijn handen maakten plaats voor klauwen, en de rest van zijn lichaam veranderde mee tot zijn menselijke gedaante verdwenen was. Zijn vleugels beukten de wind opzij, waardoor hij vooruit kwam, steeds sneller en sneller. De lucht boven de horizon werd lichter toen de zon naar boven kwam drijven en de maan verdreef. Het Weerwolven territorium werd na een poosje zichtbaar, en Cervius zijn woede uitbarsting ebde weg, wat plaats maakte voor een treurig gevoel. Toch brandde hij van verlangen om Luna weer te zien, en was bezorgd hoe het met haar was. Haar vader keek niet bepaald vriendelijk toen hij Luna bij Cervius zag, terwijl ze hem hielp. Toen hij achterom keek waren de bergen slechts schimmig te zien, waardoor hij besefte hoe hard hij had gevlogen om zo ver te komen in zo'n korte tijd. Langzaam begon hij te dalen, maar bleef nog wel op dergelijke hoogte dat hij niet meteen herkenbaar was vanaf de grond. Zijn vleugels begonnen langzamer te bewegen, en door wat bomen heen zag hij een netwerk van tunnels in een berg, waar de Weerwolven in grotten woonden. Daar zou Luna ongetwijfeld ook zijn, tenzij ze wel weg zou zijn, maar daar zou hij snel genoeg achter komen. Maar hoe kwam hij binnen zonder zijn geur achter te laten? Zijn zwavel achtige geur was van meters ver te ruiken. Het leek er gewoon op dat hij zoveel mogelijk uit de wind moest blijven, maar dat werd lastig als hij niet wist waar Luna woonde. Aangekomen vloog hij hoog in de berg een tunnel binnen, met zijn instincten op scherp. Door sommige doorgangen paste hij maar net, en op sommige stukken moest hij terug om een andere weg te vinden. De geur van Weerwolven werd langzaam sterker. Ineens zag hij iets wat hij nooit voor mogelijk had gehouden. Vanuit een tunnel zag hij een grote stad, compleet met huizen en al. Aarzelend sprong Cervius naar beneden, zijn vleugels ontvouwend en hoog boven de huizen zwevend. Een Weerwolf die hem bekend voor kwam trok zijn blik. Het was de vader van Luna. Toen hij de deur van een huis achter zich dicht had getrokken kwam er een smalle grijns om Cervius zijn snuit, aangezien hij nu wist waar Luna waarschijnlijk was. Natuurlijk kon ze er ook niet zijn, en dan zou hij een andere keer weer een riskante poging moeten wagen om binnen te komen. Maar hij moest haar gewoon zien! Ze was als een puzzelstukje in zijn leven, zonder haar was hij niet compleet. Na nogmaals een check te hebben gedaan of er niemand aan kwam vloog hij lager, en lande soepel op het dak waar hij terug veranderde in zijn menselijke gedaante. Zijn woedde bleef nog steeds hangen, maar dat probeerde hij zo goed mogelijk te verbergen. Alleen de haatdragende blik lag nog in zijn ogen. Zachtjes opende hij de zolderraam wat verder, die op een een kiertje stond. Via de voordeur naar binnen gaan leek hem niet handig, aangezien zijn geur er dan zou hangen. Voorzichtig liet hij zich naar beneden zakken, maar vertrok zijn gezicht toen de vloer kraakte toen hij deze aan raakte. Aangezien Cervius niet wist of Luna hier nog een moeder, broers of zussen had deed hij het liefst stil aan. Langzaam sloop hij de trap af, zijn ogen schoten heen en weer en zijn neus ving de recente geuren op. Deze waren alleen van Luna en haar Vader, dus volgde hij Luna haar geur en kwam uiteindelijk bij een deur uit. Zachtjes deed hij haar deur open, en zag haar vredig slapend op bed. Een warme glimlach gleed over Cervius zijn lippen. Zachtjes schuifelde hij dichterbij en ging op de rand van het bed zitten. Voorzichtig veegde hij een lok haar uit Luna haar gezicht, en wachtte geduldig tot ze wakker zou worden.

( yeah, nu hier eindelijk weer verder. ^^

Het slapende gezicht van Luna was als in zijn dromen. Kalm, sereen en toch straalde ze kracht uit. Zelfs als ze sliep. Ineens gingen die mooie goudkleurige kijkers van Luna open. Ze stonden nog slaperig en dromerig, en een blos speelde over haar wangen toen ze de op haar neer starende Cervius opmerkte. Rustig legde hij een wijsvinger voor zijn lippen, als gebaar dat ze niet moest schrikken. Haar vader mocht dan niet thuis zijn, Weerwolf oren waren altijd nog zeer gevoelig naar Cervius zijn ervaring, die geen zin had om zo snel al weer te vertrekken met een boze meute achter zich aan. 'Rustig maar, daar heb ik aan gedacht. Ik heb mijn geur zo goed mogelijk gemarkeerd door via het zolderraam naar binnen te komen.' zei hij braafjes zoals een kind die zijn moeder geruststelde dat hij geen kattenkwaad had uitgehaald, en drukte sussend een kus op haar lippen. 'En mocht dit dan toch niet voldoende zijn, dan merken we het gauw genoeg. Ik heb in ieder geval bereikt waar ik voor gekomen ben..' vervolgde hij nuchter en keek haar kamertje rond. Eigenlijk wilde hij ook nog vragen of ze erg was gestraft na hun ontmoeting. Haar vader was woest toen ze Cervius tegen hen beschermde. Toch wilde hij niet gelijk de sfeer verpesten. Hij had voor zijn gevoel Luna al te lang niet meer gezien. 'Leuk huisje, en een stuk anders dan ik me had voorgesteld. Ik heb nooit geweten dat Weerwolven zo woonden..' zei Cervius met een glimlach, waarna hij op stond. 'Toch wat anders dan een kasteel, dat maar weinig niet-demonen-zielen hebben gezien. Mocht je er wat voor voelen kan ik je het een keer laten zien..' rustig leunde hij op het voeteneinde van haar bed en keek haar aan met een vrolijke blik.

Terwijl Luna haar idee voorstelde draaide Cervius een beeldje rond tussen zijn vingers. Nog steeds voelde hij de woede in zijn maag borrelen, maar het trok al weg. Hoe kon hij ook boos blijven bij Luna? Rustig zette hij het beeldje weer op zijn plek, precies zoals hij stond, en keek haar aan met een ietwat droevige blik in zijn ogen. Toch verdween die blik weer toen hij zag dat ze bleef blozen, en vormde er zich een glimlach op zijn lippen. Toch deed het hem zeer te horen toen ze liet weten dat opgesloten zijn haar niks meer uit maakte. Wat had haar vader gedaan dat ze dat zei? Had hij haar toch zo behandeld waar Cervius voor gevreesd had? Haar geslagen, of erger? Weer liep hij naar de voet van haar bed waar hij op leunde met zijn hoofd licht gebogen terwijl hij nadacht. Op zijn voorhoofd kwamen lichte denkrimpels. Ineens kwam een idee bij hem op 'Misschien kun je je verkleden als Demon.. Je geur valt vrij goed te maskeren, al zou je wel in Weerwolven gedaante rond moeten lopen in het kasteel.' stelde hij voor, en glimlachte weer. Tussen de vele Demonen zou ze toch niet op vallen, zelfs niet als ze ineens nieuw was. Geen enkele Demon, behalve Cervius, kende álle Demonen. Misschien dan niet allemaal van naam, maar wel qua gave en uiterlijk. Het zou mogelijk moeten zijn. Toen het geluid van een dicht slaande deur hem uit gedachten op liet schrikken werd hij gelijk alert. Luna haar vader was weer thuis. 'Shit.. Waar kan ik me verstoppen?' vroeg Cervius haastig. Als hij naar haar kamer kwam zou zijn geur hier nog wel hangen, dus snel zette hij een raam open, waarna hij snel om zich heen keek. Onder haar bed paste hij sowieso niet, en als het op een gevecht aan kwam wilde hij zich wel kunnen verdedigen.

Snel keek Luna rond, en pakte Cervius uiteindelijk bij zijn pols. Ze trok hem richting haar kledingkast en propte hem daar tussen de kleren. Hij maakte zich zo klein mogelijk, maar toch vertrok zijn gezicht even toen zijn hoofd tegen de bovenkant stootte. Waarom was hij ook zo lang? De neiging onderdrukkend om niet over de plek te wrijven keek hij door het spleetje tussen de twee deuren door. De geur van Luna was sterk in de kast, wat het een betere verstop plek maakte omdat het zijn eigen geur verborg. Grotendeels dan. De reuk van hem en sommige Demonen en Weerwolven was zeer scherp, en de zwavelachtige geur van een Demon was makkelijk te herkennen. Gelukkig dacht Luna hier ook aan en zette de raam open, en vlak daarna kwam haar vader binnen gestampt met een gezicht op onweer. Cervius moest toegeven dat Luna best veel op haar vader leek, al was zijn houding vol agressie. Cervius hield zijn adem in toen ze begonnen te praten, maar toen de vader van Luna zijn dochter sloeg beet hij zijn tanden op elkaar. Een dreigende grom bleef in zijn keel steken, en met moeite hield hij zich in om de man niet aan te vliegen. Ondanks dat Cervius zijn vader streng was geweest, had deze hem nooit geslagen. Niet zo. Vervolgens greep hij haar kaak beet zodat ze hem wel aan moest kijken. Cervius voelde zijn nagels in zijn handpalmen toen hij deze balde. Toch bleef hij stilstaan, en hield zijn adem in toen haar vader richting de kast keek. Toen haar vader weg was en ze de deur open deed stond zijn blik nog steeds boos, maar ook bezorgd. Om haar zo te zien rillen deed hem zeer. Dat ze zo'n ongelukkig leven had kon hij niet aanzien. Hij wilde haar beschermen. Rustig sloot hij zijn armen om haar heen. 'Jij hoeft je excuses niet aan te bieden liefje, die schoft zou moeten boeten voor wat hij heeft gedaan..' fluisterde hij en keek haar aan, en veegde teder bloed bij haar mondhoek vandaan, waarna hij haar op de voorhoofd kuste. 'Je zou hier niet langer moeten blijven. Misschien vreemd dat ik het zeg, maar zelfs bij mij in het kasteel, vol Demonen, ben je veiliger dan hier. Daar zal niemand je iets aan doen.. Of zoek een andere plek, maar blijf hier niet.. Alsjeblieft.. Straks doet hij je nog iets aan, wat misschien nog erger is, en dan zou ik het mezelf nooit kunnen vergeven dat ik hem daarstraks niet gelijk zijn keel heb open gerukt..' zijn woede borrelde weer op, en voor hij Luna per ongeluk fijn zou knijpen liet hij haar los. Zijn ogen sloten zich even, en gingen een paar seconden later weer open. Zijn woede ebde weer weg. 'Als je er over na wil denken, moet je dat doen. Maar eerst wil ik even alleen met je zijn, zonder me weer in de kast te moeten verstoppen. Misschien bij het Aberon meer, hier niet ver vandaan?' stelde hij voor. Voor zijn gevoel had hij Luna al te lang niet gesproken, en ondanks dat hij veel van haar hield wist hij eigenlijk nog niet veel van haar.