Lost it all! But finding somthing new. (Luna)

Onderwerp: Lost it all! But finding somthing new. (Luna) di aug 13, 2013 6:21 am

Het was al weer een paar dagen geleden dat Zach redelijk heelhuids uit het weerwolven terretorium was ontkomen. Dankzij Sasha. Ze was zelf een weerwolf, maar had hem veilig de weg naar de grens gewezen. Zin de dag daarna onder veel protest van de andere magiers was Zach hard gaan trainen. Ook Xeron deed mee en beide werden sterker en sterker. Maar Zach bleef met zijn gedachten bij het wolven bos. Er was iets dat hem daar heen trok. Hij was geen vechter nog ruzie zoeker, maar gewoon wat 'te' nieuwschierig. Deze avond zou er een nieuwe maan ontstaan en ergens vond Zach de maan cyklus erg interesant. Vast omdat hij een water magiers was. zijn krachten waren altijd het sterkste wanneer de maan vol was! Na een nieuwe zware training liep Zach zijn woning binnen en op de slaapkamer legde hij wat gemakkelijk zittende kleding op zijn bed neer. Daarna liep Zach naar de badkamer en kleden zich uit om zich vervolgens te doushen. Het warme water spoelde al zijn zweet van zijn rug. Na zich afgedroogt te hebben kleden Zach zich aan en liep weer naar buiten. Hij zadelde Xeron en steeg op. Zijn rijdier wist maar al te goed waar Zach heen wilde en koos het luchtruim om er eerder dan de schemeravond er te zijn. Zach dacht diep na over waarom hij zich er thuis voelde, maar kon niet met een antwoord komen en genoot van de frisse bries om zijn lichaam heen. Toen ze in het bos aankwamen. Landen Xeron op het openveldje waar Zach de electrovuurbal had geprobeert te blokkeren. Rustig liepen ze het veldje over tot Zach een zeer zeldzaam plantje zag. Vlus pakte hij zijn schets boekje en begon aantekeningen en een ekening van de bloementjes te maken. Xeron snoof zachtjes waardoor hij meteen door kreeg dat ze bekeken werden. Zach knikte en stond op voor Zach het boekje weer in het zadeltasje van Xeron stopten. Rustig liepen ze richting de grens, maar werdern geblokkeert door een tweede weerwolf. Beide vielen aan en Zach riep zijn ijsschild op om een van de twee tegen te houden. Maar Xeron verjoeg de weerwolf die hem aanviel al snel met zijn hoeven. 'Zach wees niet zo dom om hem enkel te weren?' riep Xeron en galopeerde richting Zach, maar hij verloor wat van zijn consentratie daardoor en waardoor Zach liet zijn schild iets zakken waardoor de weerwolf kans zag om hem aan te vallen! De wolf beukte hard met zijn poten op het schild waardoor Zach uit evenwicht raakte. De weerwolf sprong boven op Zach die zich liet vallen zodat de weerwolf hem missen zou door, door te rollen! Zach sprong weer op en keek voor een moment boos naar Xeron die hem waarschuwend toe hinnikte, maar het was al te laat. De weerwolf beet Zach in zijn schouder en schudden even wild met zijn kop. Zach kon een verraste, pijnlijke kreet niet onderdrukken toen de wolf hem beet. Deze slingerde Zach van zich af waardoor Zach even door de lucht vloog en later over de grond rolde om vervolgens hard tegen een boom aan te komen. Duizeligheid overviel hem. Zach voelde een brandende stekende pijn in zijn schouder, maar deze breiden zich langzaam door zijn lichaam. Zach wilde opstaan en was blij dat Xeron hem verdedigte anders was hij opnieuw gebeten door deze weerwolf. Hoewel het misschuen verstandiger was geweest te blijven liggenn moest Zach hier toch weg of in ieder geval over de grens zien te komen. Zach drukte zich op en legde zijn hand net onder de wond. Het deed meer pijn dan de klauwen van de wolf hadden gedaan. Zach riep een ijstunnel zodat de weerwolf in een rondje zou blijven lopen. Zach kreunde licht en streelde Xeron. Ze liepen richting de grens, maar nog voor ze er waren kon Zach niet meer. Hij heeg zwaar en leunde even tegen een boom. Een derde weerwolf had geen van de twee gezien nog op een andere manier opgemerkt! Deze was sneller dan die Zach opgesloten had en de weerwolf beet Zach in zijn andere niet leunende chouder. Zach slaakte een nieuwe pijn kreet, maar uit verdedeging groeide een ijslaag tussen de muil van de wolf en Zach in. Ijspunten dwongen de weerwolf om los te laten en deze krabte uit woede over Zach zijn rug en ribben. Xeron beukte de wolf weg en verjoeg hem of haar zo goed hij kon. Zach voelde zich uitgeput en geradbraakt niet gek ook voor zoals hij toegetakelt was! Zach dwong zichzelf om door te lopen, maar hij had nog maar 100 meter hoeven lopen om over de grens te zijn!!! Toch eiste het gif van de twee weerwolven hun tol en de brandende pijn waardoor Zach zijn evenwicht en bewustzijn verloor. Xeron zag hem vallen en wilde Zach net weg slepen toen hij een vierde weerwolf rook. Beschermend ging Xeron over Zach heen staan. Hij wist niet of deze hun ook aan wilde vallen?

Met een diepe zucht masseerde ze haar slapen. De twee jonge ‘pups’ zoals ze ook wel vaker genoemd werden, keken haar koppig aan, breid geen enkel woord te lossen tenzij ze de ander er zwarter bij konden maken. De twee jongens zaten pas in hun pubertijd en hadden ook nog eens pas hun wolvenvorm leren kennen. Complete rampen dus. Vermoeid en ietwat geïrriteerd opende ze haar ogen weer. Hoe lang was ze hier al mee bezig? Een half uur? Een uur? Ze had geen flauw idee maar hoopte dat het zo snel mogelijk afgelopen was. Ze had wel wat beters te doen dan de ruzie van twee ‘pups’ op te lossen. ”Goed… Ik vraag het nog één laatste keer, als ik dan geen fatsoenlijk antwoord krijg, zal er een sanctie volgen.” De lange, ietwat tengere pup snoof spottend. “Tuurlijk, dit is al de 10de keer dat je dat zegt. Je gaat ons echt geen straf geven. Ben je te laf voor.” Luna keek de jongen aan met een blik van als blikken konden doden deze jongen al lang niet meer recht zou staan. De andere jongen die iets kleiner gebouwd, maar gespierder was, sperde zijn ogen open. “Oh ow… Dat had je beter niet gezegd…” Dreigend deed Luna een stap naar de lange jongen toe terwijl haar gouden kijkers recht in die van hem boorden. ”Als ik laf zou zijn, zoals jij beweert, zou ik nooit de titel ‘alfa’ hebben kunnen bemachtigen. Maar ik verwacht ook niet van pups zoals jullie om dat soort dingen te weten. Jullie zijn tenslotte nog maar newbie’s wat betreft weerwolven.” Sprak ze op een dreigende en intimiderende toon. De jonge deinsde achteruit. ”Wie is er nu laf hmm? Waar is die grote mond van je gebleven? Je gaat me toch niet vertellen dat je je tong verloren bent? Of wel soms?” Hij staarde haar angstig aan. ”N-nee.” Luna keek beledigd. ”Heb je geen manieren geleerd? Je hoort met twee woorden of meer te spreken.” De jonge deed weer een stap achteruit. Luna mocht nu dan wel intimiderend en dreigend kijken, maar binnenin zat ze hem uit te lachen. Dit was gewoonweg hilarisch! Eerst stoer gaan doen en een grote mond op zetten, maar nu niets meer durven zeggen en met zijn staart tussen zijn benen weg willen rennen. Niet dat zijn staart nu zichtbaar was, maar ze kon het zich al zo inbeelden hoe hij hier als wolf zou staan; ineengedoken, oren plat tegen zijn kop en zijn staart tussen zijn achterste poten terwijl hij wat achteruit zou proberen te schuifelen. Maar van haar inwendige plezier was niets te zien. Ze was meester in het verbergen van haar ware emoties. ”S-sorry, Mevrouw Gengral de alfa.” Zei hij met een angstig piepstemmetje. Luna snoof tevreden en trok zich terug. ”Goed,” De jongen herstelde zich en keek opgelucht, blij dat hij niet aan stukken gescheurd was. De andere jonge verborg met moeite een grijns. ”dan gaan we nu weer verder met hetgeen waar we mee bezig waren. Ik wil weten-“ Ze stopte abrupt toen ze de huil hoorde. Aandachtig luisterde ze er naar en vormde dan zonder geluid het woord ‘indringer’. Ze gromde zachtjes en geïrriteerd. ”Morgenmiddag, exact 12 uur zie ik jullie weer voor de kroeg ‘De Vollemaan’, begrepen?” Het duo knikte synchroon en antwoordde alsof ze het afgesproken hadden om exact hetzelfde op hetzelfde moment te zeggen, ookal was dat niet zo. “Begrepen, mevrouw.” Vervolgens draaide Luna zich om en rende de bossen in, ondertussen schoot ze in haar bruine vacht. Heel even sloot ze haar ogen toen ze van het gevoel gennoot van de wind in haar vacht. Het voelde altijd zo verlossend om in wolvengedaante te gaan. Het voelde alsof ze een wild dier was dat in een kooi gevangen zat en op de momenten dat ze veranderde in een wolf, ze uit die kooi was. Het gaf een gevoel van vrijheid. Ze opende haar ogen weer en vernauwde ze een beetje, als teken van concentratie terwijl ze aandachtig naar de coördinaten ging die ze meegekregen had in de huil. Behendig ontweek ze takjes, twijgjes en dorens. Na een hele poos rennen zag ze een zwart paard met gigantische vleugels dat beschermend over iets gebogen stond, of beter gezegd, iemand. Ze stopte grommend en nam een dreigende houding aan. De jongen had zwart haar en mosgroene ogen. Verder zag hij er niet goed uit, gewond. Hij rook naar een mengeling van Magiër en weerwolven. De Magiërsgeur was vast van hem afkomstig aangezien ze de weerwolfgeuren herkende, en de andere geur niet. Haar dreigende houding verdween en ze straalde meteen een zekere trots uit terwijl ze in een mens veranderde omdat ze anders niet zou kunnen communiceren. Haar donkere krullen had ze in een hoge paardenstaart samen gebonden. Verder droeg ze een zwarte lederen broek en een kakigroen T-shirt. Het viel haar op dat hij fel naar weerwolf rook, veel feller dan wezens die normaal met een weerwolf vochten. Was hij gebeten geweest? Het kon niet anders, de weerwolvengeur overheerste te fel. ”Gegroet Magiër. Je beseft dat je je op weerwolvengebied bevind hoop ik? Ik zou je willen verzoeken deze plaats te verlaten, maar ik zal je eerst een aantal vragen moeten stellen.” Sprak ze op een serieuze toon, maar niet onvriendelijk. ”Als eerste zou ik je naam willen weten. Vervolgens hoe het komt dat je zo toegetakeld bent, is dat dankzij weerwolven? Zo ja, dan zou ik willen weten of je gebeten werd door een weerwolf.” Ze keek de jongen afwachtend aan.

Een brandend gevoel raasde door zijn aderen en in zijn onderbewustzijn gilde Zach het uit! Niemand kon hem horen doordat hij niet bij was... of was hij juist in shock? Gek genoeg waren zijn ogen open terwijl dit gebeurde. Xeron liet zich niet intimederen door deze weerwolf en opende zijn vleugels nog dreigender en snoof waarschuwend. Zach hoorde nauwelijk wat en enkel vage geluiden drongen alsof hij in het water was zijn gehoor. 'Duisternis omhulde hem en het brandende gevoel alsof Zach in brand stond was niet weg te krijgen! Hij riep zijn magie aan om met het water dit vreselijke gevoel te blussen, maar in tegenstelling tot hoe hij zich normaal in water omhulde was het nu te dun, veel te dun??? Ineens zag Zach een paar gele ogen en probeerde een ijsmuur tussen hen in te brengen, maar ook nu was er iets goed mis! De ijsmuur groeide veel te traag en was zo dun dat de wolf er gewoon door heen kon springen... Maar de wolf duwde hem niet om nog viel het hem aan, maar verdween in zijn borstkast! Langzaam kwam Zach weer tot zichzelf en hoewel hij een brandende pijn in zijn schouder voelde er niet meteen op reageerde. Hij hoorde iemand spreken, maar verstond het niet meteen zo traag hoorde hij alles nog... Zach draaide zijn blik bij, maar er was geen enkele emotie nog iets anders te zien dan pijn en een vertraagde reactie van zijn knippering met zijn ogen. Normaal zou Zach op gestaan zijn en haar vriendelijk en met respect bejegend, maar hij kreeg dat soort dingen nu niet voor elkaar en dacht na over haar woorden. Een steek die door zijn hoofd ging zorgde voor het sluiten van zijn ogen en een zachte kreun. Xeron was bezorgd over hoe Zach eraan toe was, maar stapte enkel wat opzij zodat hij naast Zach kwam te staan en brieste even ergerlijk. 'We zijn ons dat heel goed bewust en Zach heeft geen enkele reden gegeven om zo aangevallen te worden! Zijn enige probleem is dat Zach wanneer hij ergens nieuw is graag alles wilt zien en ontdekken. Tot nu toe voor we hier kwamen heeft hij daar nooit zulke problemen mee ondervonden!' Goed nu was Xeron echt pissig, maar zijn stem klonk dan wel woedend, maar rustig en ingehouden. Hij wilde de situatie voor Zach niet versterken nog dat hij nog verder toegetakelt zou worden. Xeron stampte boos met zijn hoef op de grond en zwiepte net zo met zijn staart. Xeron wist wanneer Zach niet voor zichzelf kon spreken en deed dat dan voor hem. 'Zach is geen bedreiging voor jullie soort nog zou hij een gevecht zelf uitlokken. Ik ken hem al van veulen af aan en nooit heeft Zach ook maar 1 keer ruzie met andere wezens gezocht, zelfs niet met zijn broer die ik maar al te graag de grond in zou willen stampen voor de daad die hij gepleegt heeft waardoor Zach gedwongen was naar hier te komen.' zijn stem werd even furieuzer, maar daarna zakte het weer wat. Xeron was zich maar al te goed bewust dat deze weerwolf geen gewone was en mogelijk ook de leiding had. Zach kreeg steeds meer en beter mee. De steun van Xeron deed hem meer dan goed en zijn stem trok Zach uit zijn brandende leed. Zijn ademhaling was niet gewoon te noemen en kwam in lichte soms zwaardere stoten naar buiten. Een zacht gehijg ging ermee gepaart, maar zijn blik ging weer open en verschoof van de grond voor hem eerst naar Xeron die bij hem stond en later naar een vrouw die zeker een jaar of twee ouder dan hem was. Zach wilde af van dit gevoel en deed een poging om op te staan, maar zodra hij kracht op zijn linker arm wilde zetten schoot daar een pijnscheut door heen die hem terug dwong en naar zijn verwonding te grijpen! Bloed droop langs zijn arm naar beneden de rest was enkel wat schrammen die hij opnieuw bij de oudere bijna geheelde had opgelopen. 'Mijn interessen ligt niet op het gebied waar ik de andere wel eens over heb horen spreken in de herberg. Het enige wat mijn aandacht trekt is het water en de natuur zelve. En alles dat daar verband mee houd.' heeg Zach met enige moeite, maar je kon de haperingeren er goed in door horen dat Zach niet loog. Hij had enkel om bestwil wel eens gelogen, maar nooit in het bij zijn van vreemde. OOk klonk zijn stem niet arogant en uitdagend, maar eerder plechtig en respectvol tegenover de ander. Zo was hij nu eenmaal opgevoed en dat zou nooit veranderen. 'Het enige wat we tot nu toe hier gevonden hebben buiten de schoonheid van uw bos is een plant die eigenlijk in de bergen hoorde te groeien. Deze heeft zich aangepast aan de dikkere lucht op lagere gelegen gebied. Voor we aangevallen werden had ik wat aantekeningen er van gemaakt. We waren opweg naar de grens toen de aanval in gezet werd.' zei hij en na deze uitspraak moest Zach even hoesten door een droge keel die hij gekregen had van het vechten met haar volk. Zach probeerde onbewust en automatisch wat water uit het grondwater te onttrekken, maar de grond werd even vochtig voor het zich terug trok. Zach begreep deze verandering eerst niet? Hoe kon het dat andere was toch niet meer dan een droom geweest??? Zach schudden even zijn hoofd hij zou vast vermoeid zijn. Maar toch begon een gevoel hem te bekruipen dat dit niet waar was... Zach zetten zijn gezonde arm stevig op de grond en drukte zich met enige moeite omhoog. Even wankelde hij door zijn evenwicht opnieuw te hervinden. Zijn blik ging weer naar de vrouw voor hij steun zocht bij Xeron die Zach steunde met zijn vleugel. Xeron's blik ging even naar Zach en drukte zijn snuit even tegen diens wang, maar voelde zelf al dat de huid van Zach in brand stond! 'Toen ik Zach zei dat hij niet zo in de verdediging moest blijven hangen veranderde de situatie waardoor een van de wolven hem beet, nog toen we hier kwamen op deze plek werd hij nog eens gebeten.' zei Xeron licht bezorgd. Geen van beide was bekent met de weerwolven en hun gebruiken nog de ritten die er in hun volk om gingen. 'Oh God almachtig wat heb ik een dreundende koppijn!' kreunde Zach licht. Zach had de andere magier's nog de demonen wel vaker horen vloeken, maar die vloekte allen in de naam van Shanaris. Zach geloofde maar in 1 god en die was altijd mannelijk geweest niet vrouwelijk!!! Opnieuw wankelde Zach en kreunde nog eens. Zijn schouder stak pijnlijk en bloed plasjes vormde op de plek waar hij gelegen, gezeten had en nu waar hij nu stond...

Het paard kreeg eindelijk wat verstaan en ging wat opzij staan. . 'We zijn ons dat heel goed bewust en Zach heeft geen enkele reden gegeven om zo aangevallen te worden! Zijn enige probleem is dat Zach wanneer hij ergens nieuw is graag alles wilt zien en ontdekken. Tot nu toe voor we hier kwamen heeft hij daar nooit zulke problemen mee ondervonden!' Oh fantastisch, sinds wanneer bestond er pratend voedsel? Luna keek het paard verveeld aan. Man, dat beest kon zagen. 'Zach is geen bedreiging voor jullie soort nog zou hij een gevecht zelf uitlokken. Ik ken hem al van veulen af aan en nooit heeft Zach ook maar 1 keer ruzie met andere wezens gezocht, zelfs niet met zijn broer die ik maar al te graag de grond in zou willen stampen voor de daad die hij gepleegt heeft waardoor Zach gedwongen was naar hier te komen.' Oh fijn, wat ging de biefstuk doen? Het levensverhaal van deze jongen aan haar vertellen? Daar had ze nu ‘jammer genoeg’ echt geen tijd voor. Verveeld staarde ze het paard aan. Dit kon haar niets schelen, geen bal. Ze had vragen gesteld en als ze vragen stelt wil ze er antwoorden op. Was het dan zo moeilijk om gewoon even kort en bondig te antwoorden? Luna keek naar de jongen, alsof het de normaalste zaak was. Wel, eigenlijk, voor haar was dat wel zo. Ze had dit soort dingen al vaak gezien en degenen die een weerwolf werden geholpen. Maar hij was wel sterk zo te zien. De meeste krulde zichzelf op in een bolletje en mompelden wat over dat ze in een monster veranderd waren, de zwakkelingen. Maar deze jongeman was wel een aanwinst. 'Mijn interessen ligt niet op het gebied waar ik de andere wel eens over heb horen spreken in de herberg. Het enige wat mijn aandacht trekt is het water en de natuur zelve. En alles dat daar verband mee houd.' Ze was blij dat het paard gestopt was met zeuren en dat de jongen nu zelf sprak. Luna knikte begrijpelijk. 'Het enige wat we tot nu toe hier gevonden hebben buiten de schoonheid van uw bos is een plant die eigenlijk in de bergen hoorde te groeien. Deze heeft zich aangepast aan de dikkere lucht op lagere gelegen gebied. Voor we aangevallen werden had ik wat aantekeningen er van gemaakt. We waren opweg naar de grens toen de aanval in gezet werd.' Luna knikte ”Daar zit het probleem…” Maar ze vond het vreemd dat ze aangevallen werden voordat zijzelf toestemming gegeven had. Luna was stil en dacht even na. Ze wist al meteen wiens schuld dit was. Haar vader en zijn ‘clubje’. Typisch iets voor hen om te doen. Hij was zegmaar een soort ‘leider’ van een klein groepje in de roedel, ze luisteren nooit naar haar en doen steeds maar hun eigen zin. Ze zou hen wel een lesje willen leren, maar het probleem was dat ze met teveel zijn en het waren allemaal ‘kasten’, ze zou geen schijn van kans tegen hen maken. 'Toen ik Zach zei dat hij niet zo in de verdediging moest blijven hangen veranderde de situatie waardoor een van de wolven hem beet, nog toen we hier kwamen op deze plek werd hij nog eens gebeten.' Luna keek op. Moest die biefstuk haar nu echt uit haar gedachten halen? 'Oh God almachtig wat heb ik een dreundende koppijn!' Luna zuchtte. ”Het is normaal dat je koppijn hebt. Komt door één van de beten. Er moet vast één van de twee weerwolven geweest zijn die zijn gif aan je geschonken heeft terwijl deze je beet. Het gif verspreid zich nu stilaan door je bloedbaan. Met andere woorden, er is in je lichaam een proces bezig wat er voor gaat zorgen dat je geen magiër meer gaat zijn, maar een weerwolf. Trouwens, je kan beter gaan zitten of liggen, dan kan ik je wonden verbinden.” Ze nam wat verband uit haar broekzakken dat ze tegenwoordig altijd bij had voor als er iets moest gebeuren. ”De reden waarvoor je vast aangevallen werd was vanwege de aantekeningen. Ze zullen gedacht hebben dat je een spion was.” Voor dat het paard erop in zou kunnen gaan keek ze er naar. ”We kunnen op voorhand niet zeggen of iemand slechte of goede bedoelingen heeft.” Vervolgens keek ze weer naar Zach. ”Als je me een beschrijving kan geven van de wolven die je dit aangedaan hebben, zal ik er voor zorgen dat ze een straf krijgen. Normaal wordt er nooit aangevallen zonder mijn toestemming, of toch niet zo heftig zoals op deze manier.” Ze ging naar Zach toe. ”Als je ergens vragen over hebt mag je die altijd stellen.”

Haar uitleg over waardoor hij zo'n hoofdpijn had verklaarde ook waarom Zach net enkel de grond vochtig kreeg en geen water verder uit het grondwater kon onttrekken. Zach knikte lichtjes bij haar verdere woorden over dat het beter was te gaan zitten of liggen. Zach was ergens wel blij dat ze dat zei, maar Xeron vertrouwde de boel nog niet zo. Haar houding tegenover van wat hij verteld had vond het dier toch wel noodzakelijk geweest... Zach kreeg wat steun van Xeron met te gaan zitten voor een vreemde duizeligheid hem over viel. Zach kreunde licht en kneep zijn ogen even dicht. Goed hij wilde het liefste gaan liggen en blijven liggen tot alles voorbij was, maar de trainingen samen met zijn vader dwongen hem door te gaan. Haar vraag naar hoe de weerwolven eruit zagen deed hem na denken, maar zijn gedachtengang was nu zo troebbel door de pijn en veranderingen dat Zach zich nauwelijks kon consentreren. Dus ze hadden gedacht dat hij een mogelijke spion was geweest? Hoewel Zach zich niet lekker voelde moest hij toch even grinniken. 'Als dat zo zou zijn geweest zou het mooi stom over gekomen zijn. Als ik een spion zou zijn geweest zou ik nooit zo open en bloot aantekeningen gemaakt hebben. Je kunt straks gerust in het boekje kijken. Je zult niks bijzonders dan planten en andere kruiden erin vinden.' zei Zach met een lichte glimlach op zijn lippen. Zijn huid leek wel te koken, maar Zach begon aardig bleek te zien. Hadden ze de hoofdader geraakt gehad of zo? Zach kon het niet weten. Hij was immers geen arst nog had hij er voor gestudeerd gehad! 'Het waren grote wolven geweest. Een van hen die Zach aangevallen had was zelfs nog groter dan ik geweest. Als het goed is zit hij nog vast in de ronde ijstunnel.' zei Xeron en vouwde zijn vleugels nettjes op voor hij bezorgd naar Zach en Luna keek. Hopend dat ze hem niet weg zou sturen? Zach bleef rustig zitten wachten tot zijn verwondingen verbonden zouden zijn, maar zijn zicht dimde en dat was zorgelijk! 'Het eniste wat ik me nog herinneren kan zijn de ogen. Niet lullig bedoelt, maar ze stonden niet echt op een normale kwaaie manier. Eerder of deze geflipt was of....' Zach kon zijn zin niet afmaken. Zijn bewustzijn ontglipte Zach ineens heel snel waardoor hij ook in elkaar zakte. Xeron keek paniekerig toe hoe zijn beste vriend en baasje zo vreemd ineen zakte. Hij deed een stap naar voren en hoewel hij zag dat Zach nog ademde groeide zijn angst toch! 'Wat is er met hem?' zijn stem klonk niet meer beheerst, maar angstig Xeron wist niet wat te doen hij had immers geen handen, maar hoeven. Daarmee kon hij Zach enkel nog verder mee verwonden dan helpen!!!

Het paard hielp zijn baas met te gaan zitten. Een kreun ontsnapte zijn mond en hij hield zijn ogen gesloten. 'Als dat zo zou zijn geweest zou het mooi stom over gekomen zijn. Als ik een spion zou zijn geweest zou ik nooit zo open en bloot aantekeningen gemaakt hebben. Je kunt straks gerust in het boekje kijken. Je zult niks bijzonders dan planten en andere kruiden erin vinden.' Luna zuchtte diep. “Ik geloof je wel…” Luna hurkte bij hem neer en begon wat verband rond een aantal wondes te wikkelen. 'Het waren grote wolven geweest. Een van hen die Zach aangevallen had was zelfs nog groter dan ik geweest. Als het goed is zit hij nog vast in de ronde ijstunnel.' Oh, fantastisch, meneertje biefstuk ging zich nu ook nog moeien? Voorzichtig en zorgvuldig deed ze het werkje. 'Het eniste wat ik me nog herinneren kan zijn de ogen. Niet lullig bedoelt, maar ze stonden niet echt op een normale kwaaie manier. Eerder of deze geflipt was of....' Ze voelde dat hij inzakte, hij was vast zijn bewustzijn verloren. Kalm en beheersd zette ze hem weer recht terwijl ze hem wat steun gaf. Hij zou dadelijk vast wel weer bij bewustzijn komen. 'Wat is er met hem?' Luna zuchtte diep. ”Zoals ik al eerder uitgelegd heb, in zijn lichaam is er nu een proces bezig wat van hem een weerwolf maakt. Maar dankzij de schade die hij opgelopen heeft, kan het zijn dat het hem wat te zwaar wordt en zijn bewustzijn verliest zoals nu. Maar ik zie niet meteen ernstige wonden.” Een geamuseerde grijns verscheen op haar gezicht. ”Maak je geen zorgen, als het gif zich verspreid heeft, zal zijn lichaam hem automatisch beginnen te genezen, sneller dan bij andere wezens. Het komt wel goed met hem.” Ze liet zijn rug steun zoeken bij een boomstam en niet veel later kwam er een sneeuwwitte wolvin aanlopen. ”Luna ik had gehoord-.” Ze stopte abrupt met praten en keek naar Zach. ”Hij is meerdere malen gebeten door wolven van de roedel.” Nova keek verbaasd. ”Wow, een nieuw lid? Kan ik iets helpen doen of iets halen?” Luna knikte. ”Hij zal dadelijk vast wel honger hebben, zou je willen zien of je wat kan vangen?” De wolf knikte en verdween de bosjes in. Luna stond op en nam wat takken die in de buurt lagen en legde deze dan in een hoopje neer. Daarna nam ze uit haar buideltje een soort flesje aan een touwtje. Ze schroefde de dop eraf en gaf het aan het paard. ”Zou je wat water kunnen halen? Wees gerust, niemand zal je aanvallen, de wolven weten ondertussen dat ik bezig ben met de zaak en dat ze zich niet moeten moeien.” Vervolgens ging ze weer naar het hout dat ze gesprokkeld had en nam een lucifer om het hout aan te steken. Vervolgens ging ze zitten met haar blik op Zach gevestigd, wachtend tot hij weer bij bewustzijn zou komen.

Duisternis omhulde hem opnieuw. Zach voelde zich nog steeds in brand staan. Zijn gedachten waren nog steeds troebbel. Zijn orientatie was volledig naar de maan. Paniek begon zich door hem heen te verspreiden, want hij wist zich geen raad meer. Opeens zag Zach twee gele/groene ogen op hem gericht. Wie was het? ''Je bent me toch niet vergeten Zach??'' zijn stem klonk niet als die van Zach zelf, maar hij klonk veel zwaarder dan die van hem zelf.'Als ik je naam wist wel?' zei Zach en en schudden even zijn hoofd. ''Ik ben nu wat eerst je magie was. Mijn naam was nooit tot je door gedrongen toen je nog magier was. Mijn naam is River, maar dat zul je hopelijk nu wel onthouden?'' zei de grote wolf die dichterbij kwamen en torende hoog boven Zach uit. Zach voelde zich nu wel erg klein... De wolf grijnsde en sprong naar voren. ''Ik zal nu vooraltijd bij je zijn!'' grinnikte River en verdween in Zach. Hij schrok ervan, maar kon er niks aan doen. Langzaam aan kwam zijn bewustzijn terug. Zijn oogleden bewogen zachtjes heen en weer. Xeron pakte de fles aan en knikte zacht voor hij weg galopeerde richting een riviertje die ze op de heen weg waren tegen gekomen. Daar vulde hij de fles door hem onder te dompelen en keerde terug met een volle waterfles. Zach kreunde zacht, maar sliep nog.

Het duurde niet lang of Nova kwam al weer aangetrippeld met een goede trofee. Het was een grote, vette haas. De wolvin liet het dode beest voor Luna neer vallen. ”Is dit goed genoeg?” Een tevreden grijns sierde om Luna’s lippen. ”Prachtige vangst, dat heb je erg goed gedaan.” Nova knikte en als ze een mens geweest was, zou ze vast een beetje gebloosd hebben. Ze nam de haas en begon er de goede stukken vlees af te snijden en te villen. Het afval gaf ze aan Nova die spontaan begon te kwispelen toen ze het kreeg. Het vlees spiesde ze op een scherpe stok en hield ze boven het vuur. Ondertussen bestudeerde ze Zach. Hij zag er erg vermoeid en kwetsbaar uit zoals hij er nu bij lag. Maar dat kwam vast ook doordat zijn lichaam aan het veranderen was wat erg pijnlijk en vermoeiend kon zijn. Luna was blij dat ze van nature het bloed had en niet gebeten was door een weerwolf. Toen het paard terug kwam met een nu volle waterfles, kreunde Zach even. Ze nam het fles aan en zette het naast haar neer. Terwijl ze Zach aanstaarde, draaide ze wat met het vlees. Geduldig wachtte ze af tot hij weer zou ontwaken.

Het geluid van stemmen in de verte drongen zachtjes tot hem door. Zach wist zich geen weg in de duisternis en het gelach van River die hem niet met rust scheen te willen laten? 'Rot op klier! Wat wil je?' riep Zach zwaar gerirreteert in de duisternis, maar nog voor hij kon reageren duwde een grote zwarte weerwolf hem tegen de grond met een valse grijns op zijn wolven snuit. 'Wat ik wil? Laat me denken... Jouw!' snauwde River luid in zijn oren en boorde zijn poot hard in Zach's zijn borstkast. Deze keer ging het niet zomaar, maar branden het vreselijk! Zach kreunde nu wat zwaarder en bewoog onbewust zijn arm even. Gelukkig zat de dop op de fles anders was het vast weg gelopen... River verdween weer en Zach wilde op staan, maar kreeg er de kans niet voor en voelde hoe de pijnlijke veranderingen nu al zich sneller en sneller opvolgde. Zach kromp ineen en rolde zich op als een bal. Koud zweet droop langs zijn huid naar de aarde die de vochtige druppels maar al te graag in zich op namen. Xeron was erg bezorgd om Zach en hoopte dat hij snel wakker worden zou, of kon iemand erin blijven? 'Je zult nooit meer van me af komen Zach. Eigenlijk was ik altijd al bij je, maar je had me nooit gehoort. Nu komt daar verandering in en zullen we elkaar wat beter leren kennen!' de Stem van River was kil en hard, maar Zach toonde geen enkele angst voor hem wat River goed deed. Om de laatste verandering in werking te zetten hadden ze de volle maan nodig, maar daarvoor zou het nog enige dagen duren! 'Eigenlijk wel jammer dat het nu geen volle maan is anders hadden we de laatste stap ook nog gelijk kunnen volbrengen, maar nu zal dat moeten wachten.' zei River en liep op Zach af die op zijn knieén zat en volledig zat te bibberen, maar ook buiten zijn mentale staat om bibberde Zach over zijn gehele lichaam alsof hij het koud had maar dat was niet zo. Hij trilde juist van de pijn. River grijnsde en galopeerde het laatste stukje met volle kracht en verdween met een flinke pijnscheut in Zach's hoofd. 'Tijd om wakker te worden schone slaper!' beet River hem toe en Zach's ogen trilde even voor hij de opende en half overeind kwam, maar er gelijk spijt van had. Zijn hoofd bonkte als een gek en zijn lichaam schreeuwde het uit van de pijn. 'Oh god... waar zijn we?' vroeg hij zacht en wreef even met van zijn handen in zijn ogen. Xeron was blij dat Zach weer wakker was en snoof zachtjes waarna hij naast Zach ging liggen. Zach rook het gebraden vlees, maar inplaatst van honger was hij st*ndmisselijk. 'Hoe kun je nu honger hebben... Eugh...' mompelde Zach even en trok zich met moeite recht om recht te kunnen zitten en zijn blik viel op een witte weerwolf die kennelijk de restanten van wat Luna aan het braden was aan het opeten.

XD (sorry ik kon het niet laten) ^^

Hij kwam al half overeind en Luna kon nog net een grijns inhouden. Wat lomp van hem. Ach, hij zal vast vergeten zijn wat er gebeurt is, wel, dadelijk komt het vast weer terug… Maar dan nog. 'Oh god... waar zijn we?' Het paard ging bij hem liggen. ”Weerwolvenbos… Je werd aangevallen door weerwolven, ze hebben je gebeten en nu ben je er zelf één geworden.” Aandachtig draaide ze het vlees weer om. 'Hoe kun je nu honger hebben... Eugh...' De jongen ging recht zitten en Luna keek lichtjes verbaasd van zijn reactie. ”Wel, ik dacht dat jij honger zou krijgen van de hele inspanning dus heb ik Nova maar wat laten halen. Maar ik wil je ook niet verplichten te eten, ookal zou het beter voor je zijn want je hebt een zware inspanning geleverd.” Luna lachte glimlachend naar Zach. ”Oh, en maak je geen zorgen, je zal je vast wel thuis voelen in de roedel. We zijn erg hecht, zoals een familie zeg maar. Iedereen is aardig… Nou ja, de grootste hoop toch… Als ik je een tip mag geven, blijf uit de buurt van Allen Gengral en zijn groepje, ze zijn niet te vertrouwen en waarschijnlijk hebben wolven van dat groepje je aangevallen.” Ze zuchtte diep en draaide het vlees nog eens om. ”Er zijn ook nog een aantal huizen met meubels die vrij staan, daar kan je intrekken als je wil.” Ze lachte bemoedigend naar hem. Ze had best medelijden met hem, helemaal tegen zijn wil in een weerwolf veranderd worden. Nu was hij wel verplicht om van kant te veranderen en de magiërs achter zich te laten.

Zach luisterde naa wat ze zei en herinneringen schooten op datzelfde moment voor zijn geestesoog langs. Zelfs de gehele aanval kon hij zich nu herinneren... Zach schudden zijn hoofd even in de hoop helder te worden, want het was er allemaal nog wazig in. Haar verdere woorden lieten Zach aandachtig luisteren en hij glimlachte lichtjes toen ze hem een woning aanbood. x Dat is allemaal dan wel zo, maar ik hoop dat ze Xeron dan ook met rust laten?' zei Zach en leunde vermoeit tegen zijn rijdier aan. Honger had hij nog niet, maar dat zou Zach vast krijgen wanneer alles weer rustig in zijn lijf was. 'Bedankt, maar ik krijg nu vast geen hap door mijn keel... Mi\schien later.' zei Zach vriendelijk en verschoof iets onderuit. Hoewel Zach nu verandert was kwa schepsel bleef hij de rustige en respect volle jongen die hij als magier ook geweest was. Zijn blik dwaalde even tussen Luna en de witte weerwolf die ze Nova genoemd had. Jemig waren ze allemaal zo groot? Werd hij dadelijk ook zo een reus? Zach sloot zijn ogen even toen hij duizelig werd, maar opende ze vrijwel meteen weer. Haar waarschuwing over ene general nam Zach meteen in zich o en knikt3 begrijpend

Ze knikte op zijn vraag. ”Hij ziet er overduidelijk uit als een huisdier en je geur hangt bij hem dus ze zullen je paard wel met rust laten.” Hij bleek nog altijd niet echt bekomen van de hele verandering. 'Bedankt, maar ik krijg nu vast geen hap door mijn keel... Misschien later.' Luna knikte weer begrijpend en daarna was het stil. Niet dat ze dat erg vond, in tegendeel zelfs, stilte kon comfortabel zijn. Zoals deze, het voelde niet ongemakkelijk. Nu kon ze even denken, bijvoorbeeld over Zach. Ze kon proberen te denken wat voor persoon hij was, waarmee hij zich nuttig zou kunnen maken in de roedel want iedereen had een taak. Ze bekeek hem nog eens goed. Zach leek haar een aardige jongen en hij was vast slim, dacht ze. Nu pas besefte ze hoe weinig ze wel niet van hem wist, hij was een complete vreemdeling. Maar ze was wel geïnteresseerd in ontdekken wie hij was. Het leek haar interessant omdat hij een magiër geweest was en nu opeens een weerwolf. Ze vroeg zich af hoe te zou voelen, zou hij zijn magie missen? Vast wel, als zijzelf een ander wezen zou worden, zou ze haar wolvengedaante ook vreselijk gaan missen. Ze kon het zich niet voorstellen, het leek wel onmogelijk dat zulke dingen konden gebeuren. Als ze niet meer zou kunnen veranderen zou ze niet meer weten wat ze zou moeten doen. Het was een deel van haar en als dat deel weggerukt zou worden, wat moest ze dan doen? In een wolf veranderen gaf haar steeds het gevoel van vrijheid en soms moest ze ook niet meer aan haar problemen denken thuis. Dan leek ze bijna in een geheel andere wereld te zitten, de wildernis. Ze keek heel even naar Zach. Ze hoopte dat hij zich zo ook zou kunnen voelen als wolf, vrij, in de wildernis. Ze staarde weer naar het vlees en draaide het nog eens om. ”Als je iets nodig hebt kan je altijd naar mij komen… Je vind me wel ergens en desnoods kan je naar me vragen.”

Zach genoot van de stilte. Hij was nooit een druk persoon geweest en hielt zich vaak alleen op in het natuurschoon. Even sloot hij zijn ogen en dacht na. Stilletjes zocht Zach toch naar nog een vonkje van zijn magie, maar hoe goed hij ook zocht... Nergens kon Zach iets vinden. Zijn lichaam trilde niet meer dat was een goed teken. Even haalde Zach diep adem en opende zijn ogen weer bij het uitlaten van zijn longen. Het was vervelend niet meer zijn magie te voelen. Vroeger stroomde het door zijn aderen als zijn bloed, maar nu stroomde het niet meer. Het stroomde niet meer zoals water deed! Zijn blik gleed over Xeron die dus veilig zijn zou en Zach glimlachte vriendelijk en knikte bij de woorden van Luna. Xeron had zijn hoofd bij Zach op schoot gelegt en Zach aaide zijn snuit zachtjes. Het was kalmerend en het voelde goed om Xeron bij zich te hebben. Wat zou hij moeten zonder zijn maatje. Het enigste wat Zach nog had van zijn vlucht uit Rusland. 'Waarom word er eigenlijk zo gebekvecht over... Hoe heten ze ookal weer?' begon Zach, maar hij kwam er even niet op. Hij had zich nooit bemoeit met de ruzie tussen de twee goden en de rassen die hun volgde. 'He verdorrie! Shanori... nee het was anders... Shanaris en Tieryo... Verdulleme had ik maar beter op gelet Grrr maar goed het intereseert me ook geen biet. Dat gezeik over het geruzie heeft me nooit getrokken zins ik hier ben.' Zei Zach en schudden zijn hoofd even Nadat Luna had gezegt dat Zach haar altijd wat vragen kon. Hij wilde het nu toch eens weten waarom er ruzie in het land was...

Luna verbaasde zich er lichtjes over, dat hij zich niet eens de namen van de goden goed had kunnen herinneren. Het vreemdste van al vond ze dan nog dat hij niets van de ruzie af wist. Ze zuchtte even, er viel veel over te vertellen, erg veel. Heel even wist ze niet goed waar beginnen. ”Wel, vroeger was dit land in vrede, tot er een tweeling kwam, normaal zouden ze samen over dit land gaan regeren. Shanaris en Tyrion. Maar als ze opgroeiden kregen ze meningsverschillen.” Ze nam weer even een korte pauze. ”Tyrion wil vrede, wil dat de inwoners van dit land gelukkig zijn. Maar Shanaris niet, ze wil oorlog met buurlanden, anderen aanvallen en stukken veroveren zodat het land groter wordt. Sommige rassen waren het eens met Tyrion en anderen met Shanaris. Wij, de weerwolven zij het eens met Tyrion, net zoals de heksen en de engelen. Voor mij hoeft het land niet groter te zijn, ookal ben ik een krijger, ik ben blij als er vrede is en al de rest gelukkig is. Zolang ik het volk kan beschermen, ben ik tevreden.” Ze glimlachte lichtjes naar Zach. ”Ik hoop dat je een antwoord op je vraag gekregen hebt?”

Zach zag dat ze even nadacht over wat ze vertellen moest, maar toen ze begon knikte Zach even bij de namen van de god en godin. Hoewel hij in stilte luisterde had Zach nooit om oorlogen gegeven nog dat hij een ruzie zelf begon. Toen Luna klaar was met vertellen keek Zach weer naar de nu slapende Xeron. 'Zo zit het dus? Er zijn ook andere manieren om als ze willen het land groter te maken zonder geweld.' zei Zach en hielt op met aaien waarna hij weer naar Luna keek. 'Waar ik vandaan kom was het altijd vredig en rustig. Het mocht dan een onherbergzaam landschap zijn waar we vroeger gewoont hebben, maar nooit hebben we onze magie getoont. Vele zouden het toch niet begrijpen, andere zouden dan vast gedacht hebben dat we ze hadden willen overrompelen...' even zweeg Zach. Hij had Aylan enkel verteld uit Rusland te komen, maar nooit had hij meer vertelt gehad. Ah hoe vaak ons pap niet gedreigt had dat we ons normaal moesten gedragen. Die keren zijn ontelbaar, maar mijn broer had er kennelijk toch maling aan gehad. Anders zat ik nu niet hier. Het zal best wennen worden, maar ik leer snel.' het laatste zeiZach half lachend, maar hij was best nerveus. Zijn magie was altijd paraat wanneer Zach het nodig had gehad. Zijn blik gleed weer naar Xeron die ddoomde en vreemde bekken trok in zijn slaap. Zach glimlachte zacht. Nee hij was niet de moeilijkste en probeerde altijd dingen op te lossen zonder geweld. 'Je zult vast anders gewent zijn daar kan en wil ik niet over oordelen Luna. Maar ik haat het eigenlijk om geweld te gebruiken.
Ik en Xeron hebben vele dingen onderweg mee gemaakt. Wagens vol met voedsel voorbij zien komen zelfs toen mijn geldbuidel leeg was. Natuurlijk door de honger ga je anders doen ook denken, maar toch had ik niet de behoefte om hen te bestelen nog te bedreigen. Het heeft geen nut. Je schaad niet enkel de persoon maar jezelf ook. Ik ken beide niet goed genoeg om over hen te oordelen, maar oorlog id nokit een oplossing geweest.' zei Zach en opnieuw hoorde hij het geschreeuw van de boze menigte over de besneeuwde vlaktes. Hoewel Zach het niet over zijn ouders had gehad voelde hij zich toch schuldig en leunde tegen de boom aan waar Luna hem eerder had neer gelegt en keek naar de sterren hemel. Had hij hen toen kunnen redden? Nee vast niet. Het waren dorpsgenoten en oude vrienden. Zach wist zeker dat hij hen enkel kwaaier zou hebben gemaakt gehad. Die gedachte liet toch een traan over zijn wang lopen. Niet om wat hij eeder tegen zijn nieuwe leider gezegt had... nouja leidster.

Heel even wierp ze weer eens een blik op het paard, die nu ondertussen bleek te slapen. Ze maakte zich geen zorgen om het dier in verband met de rest van de roedel, maar eerder voor de jongen zijn eerste verandering. Ze hoopte voor het dier dat het snel kon rennen want ze wist hoe een eerste échte verandering was. Dan wordt je ergens op een plek wakker met verschrikkelijke hoofdpijn, herinner je je nog maar de helft. Zijzelf was wakker geworden met verscheurde kleren en had de kopere smaak van bloed in haar mond. Ze kreeg te horen dan ze een kudde herten had aangevallen en een kalf kunnen bijten. Maar ze had niet gevangen. 'Zo zit het dus? Er zijn ook andere manieren om als ze willen het land groter te maken zonder geweld.' Luna haalde haar schouders op, nog één van de redenen waarom ze zich bij tyrion hield, ze wilde geen onschuldige volken gaan aanvallen voor een groter gebied. 'Waar ik vandaan kom was het altijd vredig en rustig. Het mocht dan een onherbergzaam landschap zijn waar we vroeger gewoont hebben, maar nooit hebben we onze magie getoont. Vele zouden het toch niet begrijpen, andere zouden dan vast gedacht hebben dat we ze hadden willen overrompelen...' Luna grinnikte zachtjes en ze vroeg zich af waar hij vandaan kwam. Ach, ze zou er vast wel eens op een keer achter komen. ‘Ah hoe vaak ons pap niet gedreigt had dat we ons normaal moesten gedragen. Die keren zijn ontelbaar, maar mijn broer had er kennelijk toch maling aan gehad. Anders zat ik nu niet hier. Het zal best wennen worden, maar ik leer snel.' Luna knikte begrijpend. ”Maak je maar geen zorgen, binnenkort kun je zo makkelijk veranderen als ademhalen.” Zei ze met een bemoedigende knipoog. 'Je zult vast anders gewent zijn daar kan en wil ik niet over oordelen Luna. Maar ik haat het eigenlijk om geweld te gebruiken. Ik en Xeron hebben vele dingen onderweg mee gemaakt. Wagens vol met voedsel voorbij zien komen zelfs toen mijn geldbuidel leeg was. Natuurlijk door de honger ga je anders doen ook denken, maar toch had ik niet de behoefte om hen te bestelen nog te bedreigen. Het heeft geen nut. Je schaad niet enkel de persoon maar jezelf ook. Ik ken beide niet goed genoeg om over hen te oordelen, maar oorlog is nooit een oplossing geweest.' Ze fronste even. Hoe zou het zitten voor met de oorlog dan? Zou hij dan weg blijven? Als hij dat deed kon het nog wel eens moeilijk voor hem worden in de roedel omdat hij niet meegevochten heeft. Ach ja, ze vond er wel een oplossing voor. Ze keek even bezorgd toen ze zag dat er een traan over zijn wang liep. ”Gaat het wel een beetje?” Ze draaide de spie met vlees weer om en keek er nog eens naar, man, dat vlees braadde slecht. Daarna keek ze weer naar Zach. ”Maar als je niet in oorlogen gelooft, wat ik natuurlijk wel begrijp, betekent dat dan dat je niet wil meevechten met de oorlog? Niet dat ik dat niet erg vind, ik zal wel iets voor je kunnen vinden om te doen dan, maar ik vraag het me gewoon even af…” Met nieuwsgierige poelen keek ze hem aan.

Luna knikte begrijpend. ”Maak je maar geen zorgen, binnenkort kun je zo makkelijk veranderen als ademhalen.” Zei ze met een bemoedigende knipoog. Zach grinnikte en knikte begripvol. 'Dat zal best. Die veranderingen zijn niet de reden waard om bang voor te wezen. Onkel voor het geen wat er in die tijd gebeurt tot ik straks weer wakker ben.' zei Zach en zuchten even. Het was best moeilijk, want hij kon altijd alles met Water en nu niet meer. Als er een overstroming zou komen zou hij niemand meer kunnen redden door het water om te leiden, maar nu moest hij het op lichamelijke kracht doen en daar miste het bij hem vreselijk aan! Ze keek even bezorgd toen ze zag dat er een traan over zijn wang liep. ”Gaat het wel een beetje?” Ze draaide de spie met vlees weer om en keek er nog eens naar, man, dat vlees braadde slecht. Daarna keek ze weer naar Zach. ”Maar als je niet in oorlogen gelooft, wat ik natuurlijk wel begrijp, betekent dat dan dat je niet wil meevechten met de oorlog? Niet dat ik dat niet erg vind, ik zal wel iets voor je kunnen vinden om te doen dan, maar ik vraag het me gewoon even af…” Met nieuwsgierige poelen keek ze hem aan. Zach keek haar even aan toen ze vroeg of het met hem ging. 'Neej niks bijzonders voor jouw oren. Het is iets van tijdens dat ik weg moest vluchten.' zei Zach waarna hij weer naar Xeron keek. 'Als hij er niet geweest was, weet ik niet of ik het tot hier had gered...' m zakte weg en Zach kon het niet helpen. Hij zat er nog steeds vreselijk mee. Toen ze over de oorlog begon wist Zach even niet hoe hij daarop moest reageren. Hij wilde niet vechten dat loste niks op dan gewonde en doden. Eer geschonden zoals ze dat noemde, maar eigenlijk was dan vooral hun trots gekrengt. 'Ik... ik weet het niet... Vechten is nooit mijn ding geweest wel had ik getraint met mijn magie tot nu toe en had het prima onder controlle, maar dat was op afstanden dichtbij of ver af, maar nu zal het vooral op close combat aan komen. Het zal niet gemakkelijk zijn, maar ik kan niet meer dan mijn best doen om daarin mezelf te kunnen vinden.' zei Zach en aaide Xeron weer zachtjes. 'Bij de magiers hielt ik me daar ook niet mee bezig en trainde vooral alleen meestal in dagen dat het vreselijk stormde en stortregende. Niemand kwam dan buiten en kon ik naar hartelust gerust en in stilte trainen. Gewoon om geen lichamelijk contakt op te zoeken. Dat zal nu moeilijker gaan.' grinnikte Zach op het einde en glimlachte zelfs lichtjes. Hij wist niet wat Luna van hem dacht. Hij vond ze aardig en als ze hem wel of niet in de roedel wilde hebben was het ook goed.

» Looking around and then finding you.
» Finding a place to call home.
» Not Alone... [Luna]
» Hello dear (Luna)
» So close, yet so far away.. [Luna]