Lost... Again... { Nathan }

Luid zuchtend streek de jongen zijn kleren goed. Zijn gezichtsuitdrukking was emotieloos. Waarom was hij hier? Waarom had Sebastian hem hierheen gebracht? Hij was hier nu al een tijd, maar die vraag bleef hangen zolang hij niet beantwoord werdt. Zean trok de touwtjes van zijn ooglap aan die strak om zijn rechteroog zat, en voelde er even aan waardoor hij nog een zucht slaakte. Langzaam keek hij rond. De omgeving voelde hier zo vreemd.. Zo niet vertrouwd vergeleken met zijn thuis in London.. Hij had geen idee waar hij zich bevondt, welk gebied, wiens gebied, hij wist het niet. Langzaam zakte hij in een hurkpositie, en veegde wat sneeuw weg van onder een boom. Hij ging zitten in wat gras en sloeg zijn armen om zijn knieën. Emotieloos staarde hij naar zijn schoenen. Beelden dwaalden door zijn hoofd. Zijn comfortabele bed, zijn butler die hem ontbijt op bed gaf, zelfs de saaie gesprekken met andere edelmannen mistte hij. Maar hij kon niet terug, dat wist hij. Langzaam keek hij rond. Hij spitste zijn oren toen hij een geluid hoorde en staarde naar de grond. Hij probeerde zich te concentreren.. Waar kwam het geluid vandaan? Zijn hand gleed naar zijn broekzak en pakte het handvat van een pistool vast. Hij keek weer rond "Hallo?!" Riep hij, wachtend op een reactie. Hij ging staan en draaide zich langzaam een keer rond. Hij trok een wenkbrauw op en zuchtte toen hij niemand zag. Langzaam stopte hij het wapen weg en haalde een hand door zijn haren. Vreemd.. Hij dacht toch echt iets gehoord te hebben.

{flut flut flut}

Moeizaam bewoog een roodharige jongeman zicht voort. Zwaar leunend op een stevige tak, lichtjes hijgend. Wellicht was een stuk wandelen toch niet zo’n strak plan geweest. Hij had gewoon moeten liggen blijven, de doktoren zijn wonden laten verzorgen. Maar nee, Nathan Kurosaki Lotus was te koppig om te blijven liggen. Ondanks de hevige pijn dat door zijn lichaam trok bij elke beweging, bruiste hij van de energie. Ofwel, zijn ziel bevatte die energie. Zijn ziel had hem aan het wandelen gezet. Iets waar z’n fysieke verschijning niet blij mee was. Voor een moment hielt Nathan stil, om op adem te komen. Om zijn gedachten even op een rijtje te zetten. Ongeveer een week geleden, als het al niet langer was, had hij een dode doen herrijzen. Het had hem deze pijn opgeleverd, maar ook zijn vader. De tweede persoon die hij zijn leven lang had gemist. Een persoon waar hij naar had gehunkerd, van had gedroomd. Nu dat vader probleem was opgelost, hoe moest dat dan nu met zijn moeder? De laatste ontmoeting was niet vriendelijk gegaan, van zijn kant uit. Moest hij het nu goedmaken? Zuchtend begon de magiër weer te lopen, zette de stok verkeerd neer, waardoor hij zelf bijna ten gronde kwam te vallen. ’Wel verdomme,’ vloekte hij, kennelijk te hard. Een eindje verderop, verborgen achter stukken natuur, weerklonk een andere stem. "Hallo?!" Negeren en wegrennen was geen optie. Doen alsof hij een dove bejaarde was ging ook niet. En hij wou de persoon niet in angst of wantrouwen achter laten. Wat voorzichtig stapte Nathan een boom voorbij, waarna hij in zijn ooghoeken iemand tegen de boom zag zitten. ’Gegroet, vreemdeling,’ sprak Nathan, iets aan de zachte kant. Zijn apart kleurige ogen staarden de persoon aan, lang en ongegeneerd. Het ooglapje, diens haar… Had hij hem eerder ontmoet? Een vraag die moest gesteld worden, want hij wist het niet meer honderd procent zeker. ’Wees gerust, ik ben geen vijand van je. Tenzij je jezelf opstelt als een vijand natuurlijk..’ Even was hij stil. ’Zeg, hebben wij elkaar soms eerder ontmoet? Je komt me heel bekend voor… Maar ik kan het me ook verbeelden.’

Niet lang nadat Zean zich weer had ontspannen hoorde hij toch voetstappen aankomen. Zie je wel, er was iemand. Hij moest zijn gevoel niet negeren, ooit kon zijn koppigheid nog verkeerd uitlopen. Scherp keek hij omhoog naar de persoon die had aan komen lopen. 'Gegroet, vreemdeling,' sprak de persoon, niet erg hard. Hij voelde hoe de magiër hem aanstaarde en duwde zich langzaam omhoog totdat hij rechtop stond. Hij haalde langzaam een hand door zijn haar, wat een blijvende gewoonte was. Het was zoiets als nagelbijten, erg moeilijk af te leren. Hij bleef doodstil staan, terwijl hij de persoon even snel bekeek. Hij had niet veel mensen ontmoet in dit land, puur omdat hij er de behoefte niet voor had. Toch kwam de persoon hem bekend voor. Nouja, meer bekend dan andere personen die hij had gezien hier. 'Wees gerust, ik ben geen vijand van je. Tenzij je jezelf opstelt als een vijand natuurlijk..' Zean onstpande lichtjes door de woorden en knipperde eens. Hij had sowieso geen zin om ruzie te maken. Hij probeerde dat altijd te ontwijken . 'Zeg, hebben wij elkaar soms eerder ontmoet? Je komt me heel bekend voor... Maar ik kan het me ook verbeelden.' Zean was even stil en haalde weer een hand door zijn donkergekleurde haren. "Ik had zelf ook al zo'n gevoel." Antwoordde Zean en staarde hem weer even aan. Dat rode haar.. Het kwam zo bekend voor. Het was moeilijk te vergeten, maar hoe hard Zean ook nadacht, hij kon zijn vinger er op dit moment niet op leggen. Voor een moment schoot het beeld van een klein kind wat in paniek naar hem toe was gekomen door zijn hoofd. Kon het..? Lichtjes trok hij een wenkbrauw op en bromde in zichzelf. Het verbaasde hem zelf dat hij zich dat nog kon herrineren. "Kan het zijn dat ik je misschien heel vroeger heb ontmoet?" Vroeg Zean langzaam. "Toen je nog klein was misschien..?"

Met volle gewicht steunde Nathan op de stok, zijn goudkleurige ogen de bewegingen van de ander volgend. Het was zo’n vreemd gevoel. Honderd procent zeker wetend dat hij diegene eens eerder gezien had, maar het zich niet verder kunnen herinneren. Zijn hersens leken erdoor te gaan kraken. Wellicht tijdens een missie? In een winkel? Zo vaak ging hij er niet opuit om nieuwe mensen te leren kennen. Negen van de tien keer lieten mensen je toch weer vallen, en dat vond Nathan de moeite niet waard. Alleen blijven leek hem de beste optie. Op die manier kon hij zichzelf, en anderen, geen pijn doen. Er was niets erger dan iemand verliezen die veel voor je betekende. Daarvoor had hij nog liever een aantal messteken. Zelfs dan was het gevoel nog niet te vergelijken. "Ik had zelf ook al zo'n gevoel." Geen twijfel meer mogelijk. Ze moesten elkaar eerder ontmoet hebben. Bijna wou Nathan zijn mond trekken om het te vragen, alleen was de demon hem voor geweest. "Kan het zijn dat ik je misschien heel vroeger heb ontmoet?" Zijn ogen werden groot. Vroeger? "Toen je nog klein was misschien..?" Geen wonder dat het zo vaag in z’n geheugen stond. Eenmaal knikte de magiër. ’Nu je het zegt, volgens mij wel ja.’ Eén zin kon hij zich nog wel herinneren. ’Doet het pijn’ Mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen degene voor hem. ’Verrek ja!’ Een enthousiaste twinkel verscheen in zijn ogen. Dit was geen allerdaags iets. ’Toen zat je ook alleen hier in de buurt, tot ik je rust kwam verstoren.’ Dat deed hem zacht grinniken. ’Sorry, het is een beste tijd geleden, maar ik weet je naam niet meer.’ Zonder te vallen zakte hij langzaam naar de grond, de stok horizontaal over z’n schoot heen leggend. Wellicht had die jongen geen zin in een gesprek, maar dat zou hij dan zelf aan moeten geven. ’Ben je gehecht aan deze plek ofzo? Even ontsnappen aan al dat volk..’

Langzaam haalde Zean een hand door zijn haar waardoor het ooglapje over zijn rechteroog beter zichtbaar werd voor het haar er weer overheen viel. Zijn ene oog staarde de persoon lange tijd aan. Even schoot het beeld van een klein roodharig jochie met betraand gezicht door zijn hoofd, maar het beeld bleef onscherp in zijn gedachten hangen waardoor hij het niet zeker kon weten. Hoe groot was de kans dat het deze persoon wa? Er waren zoveel jongens met rood haar in de buurt. 'Nu je het zegt, volgens mij wel ja.' Even keek de jongen verbaasd. Was er toch een kans dat het dezelfde persoon was? 'Doet het pijn' hoorde Zean de persoon voor hem zeggen 'ik voel er niks van..." Antwoordde hij, ook meer tegen zichzelf mompelend. De herrineringen werden veel duidelijker, de onduidelijke beelden werden scherpgesteld waardoor hij ze nu perfect kon herrinneren. 'Verrek ja!' Zean keek hem aan. 'Toen zat je ook alleen hier in de buurt, tot ik je rust kwam verstoren' zean's blik werd zacht maar een glimp van een glimlach was niet te vinden op zijn gezicht. 'Sorry, het is een beste tijd geleden, maar ik weet je naam niet meer.' Zean keek rond voor ook hij ging zitten "Zean. Zean Phantomhive. En jij?" Hij keek kort rond. Hij had het nog niet door gehad, maar hier was hij eerder geweest. 'Ben je gehecht aan deze plek ofzo? Even ontsnappen aan al dat volk..' Zean zuchtte. Gehecht.. Hm. Zeker niet. De enige plek waar hij aan gehecht was geraakt, was zijn warme luxe bed in engeland, zijn bureaustoel en de rest in het huis. Niks in dit nieuwe land was bijzonder voor hem. Alles was vies en vermoeiend. Nouja, voor hem dan. Maar wat wilde je ook als je altijd al een luxe leven hebt gehad. "Nee... Het is eigenlijk toeval dat ik hier weer ben. Ik ben een beetje de weg kwijt eigenlijk." Mompelde hij. "Ik heb geen geweldig richtingsgevoel dus ik raak nogal vaak verdwaald." Weer haalde hij een hand door zijn haar. "Niet dat ik naar een bepaalde plek op zoek ben.. Ik blijf nergens echt lang." Hij zuchtte. "Waarvoor die stok eigenlijk?" Vroeg Zean na een tijdje stil te zijn.