It's started [nathan]

Het was nou niet bepaald een rustige dag vandaag, Sel was de hele dag aan het rondlopen en haar kleine hutje aan het schoonmaken. En ook al had ze vannacht nauwelijks geslapen, kon ze niet gewoon even rustig blijven zitten of even gaan liggen slapen. Nee het voelde als of er een orkaan was geweest in haar hut dat alles vies en ondragelijk heeft gemaakt. Selena keek op toen een vraag haar oren binnen kwam, ze zag dat Suzane een stapeltje boeken omhoog hield en vroeg waar die heen moesten. ‘bij de bijzondere planten.’ Haar stem was kalm en Selena keek met haar lente groene ogen naar de jonge heks. De oudere heksen hadden besloten dat het verstandig was, dat Suzane in de buurt was voor het geval dat Selena’s vliezen braken. Wat niet zo lang meer zal duren omdat Selena 37ste week zat. Haar buik was nog dikker geworden en weer haar kleine schopper bewoog had ze nog meer pijn. Selena merkte dat hij of zij erg onrustig waren waardoor zij ook onrustig werd en gewoon niet rustig kon zitten en genieten van de natuur, nee ze moest gewoon wat doen! Al had ze de hele nacht last gehad van de stomme voorweeën en ze een paar uurtjes slaap had gehad, moest ze gewoon wat doen. Selena knipperde een paar keer met haar ogen en ging door met verschillende plantjes aan touwen op de hangen aan een stok zodat ie goed droogde. Met moeite hing Selena wat kamille op en gaf een aai aan Roze die haar nauwlettend in de gaten hield ‘pff, even rusten.’ Zei ze rustig en keek naar Suzane die gauw knikte. Met pijn in haar rug liet Selena zich zakken op een stoel en pufte ‘ik wist dat zwanger zijn pijnlijk was, maar dit gaat boven alles’ zei Selena grappend en aaide Roze die zich op haar schoot nestelde ‘tja, jij werd zwanger.’ Zei ze brommerig en Suzane lachte zachtjes terwijl ze thee zette. Selena sloot haar ogen ‘een paar uur extra slaap zou fijn zijn geweest.’ Mompelde eerder tegen haar buik dan tegen iemand die in haar hutje aanwezig was. ‘Zal ik anders wat slaap kruiden in uw thee doen?’ Vroeg Suzane en Sel schudde haar hoofd ‘hoe sterk de kruiden wel niet zijn, dan nog zal ik wakker worden door iets.’ Haar ogen gingen weer open en ze legde haar licht gebruinde hand op haar buik ‘De schopper laat me al nachten niet met rust, hij of zij is onrustig.’ Legde ze uit en Roze bromde wat onverstaanbaars. ‘Ik denk dat hij/zij het ook zat beginnen te worden om daar binnen te blijven.’ Selena knikte en nam dankbaar haar kop thee aan ‘je wordt een goede verloskundige heks later...-‘ Heftige pijn schoot door haar buik en haar onderlichaam waardoor haar kopje bijna omviel. Snel zette ze het kopje neer en haalde diep adem. Het was weer zo een stomme aanval en Selena wist uit ervaring dat het maar ene paar minuutjes zou duren en het was best te doen...toch?

[nathan]
flutjes..sorry

Al een eeuwige tijd was ik vreselijk onrustig. Waarom? Ik was chagrijnig. Vreselijk chagrijnig. Lang genoeg had ik hier vast gezeten, in het donker, helemaal alleen. Natuurlijk kreeg ik op tijd mijn eten. Natuurlijk kreeg ik mijn slaap en velen zouden daar tevreden mee zijn maar ik niet meer! Eeuwen heb ik naar de verschillende stemmen mogen luisteren. Eeuwen moest ik me in houden en geduldig blijven. Nu was mijn geduld op. Ik was er klaar voor. Mijn lichaam was er klaar voor. Klaar voor de wereld hierbuiten. Dat liet ik mam al te duidelijk weten. Ik wist dat ze pijn had door mijn ongeduldigheid, ik wist dat ze weinig rust kreeg. Echter was ik op dit moment niets meer dan egoïstisch. Persoonlijk vond ik dat ik er recht op had dat te zijn. Hoe zou zij het vinden zolang opgesloten te zitten?! Maar ondanks mijn onrust de afgelopen dagen, was er niet veel veranderd. Op een één of andere manier kreeg ik het niet voor elkaar gestoomd te ontsnappen uit deze cel. Wanhopig was ik opzoek geweest naar mijn vrijheid. Vrijheid, daar was mijn aandacht helemaal op gefixeerd. Normaal hield ik wel rekening met mama. Ze was tenslotte mijn alles. Mijn beschermengel. En een engel wou ik geen pijn doen. Maar er was nu niks aan te doen. Ik móest hier weg. Voor de zoveelste keer ging ik opzoek naar de uitgang. De gebeurtenissen van buitenaf negerend. Ineens was er een verandering. Ineens zag ik de uitgang. Yaay! Lang zou het niet meer duren voordat ik buiten was en mama vrij was van de pijn die ik haar bezorgde.

De weeën bleven maar, en het ergste nog, ze werden steeds heftiger. Selena sloot haar ogen en haalde diep adem, Suzane merkte dat er iets mis was en ging gauw naar haar toe ‘Selena, wat is er?’ Haar stem klonk bezorgd en met ogen die pijn uitstraalde keek Selena naar haar ‘Het wordt alleen maar erg...-Aaaargg!’ het laatste kreunde ze half en Roze sprong als of ze gestoken was met een ruk omhoog op de tafel ‘haar vlies is gebroken!’ Miauwde Roze met een bezorgd stem. Selena voelde wat handen om haar armen ‘Je moet even liggen!’ voor Suzane was dit de eerste keer dat ze mee de bevalling meemaakte, en de eerste keer was altijd het moeilijkst. Voor over gebogen en steunend tegen Suzane liep ze naar haar bed, waar al standaard een bescherm laken over heen lag. Selena ging daar liggen en probeerde kalm te blijven, maar wat wilde je als je van binnen uit voelde als of je verscheurd werd? Selena greep het laken vast en het werd steeds erger en erger. Al gauw kwamen oudere heksen binnen die haar kwamen helpen om haar kind te baren. Er gebeurde van alles om haar heen, Suzane kreeg de taak om bij haar te blijven en haar gerust te stellen terwijl er wat oudere vrouwen aan de gang gingen. Selena jurk werd grotendeels in tweeën geknipt en haar benen werden goed gezet. Een schreeuw kwam uit Sels mond toen ze heftiger pijn voelde. Ergens naast haar hoorde ze wat woorden die zeiden dat ze moest proberen regelmatig adem te halen, wat Sel ook deed. Maar dan nog hoorde je zo nu en dan een schreeuw van uit haar kant uit komen. Wat deed dit toch afschuwelijk veel pijn! Hopelijk zal haar kind al gauw buiten zijn zodat dit allemaal overging.. De heksen bleven haar maar aanmoedigen en haar tips geven, maar ze konden haar niet verlossen van de pijn, dat moest Selena zelf doen. De pijn was afschuwelijk, hoezo kon ze er niet gewoon in één klap er van bevrijd worden? Hoezo duurde het zo lang? Nog een schreeuw kwam haar mond uit en hoewel ze suzane's hand voelde, kalmeerde Selena niet bepaald. En toen hoorde ik het, ik hoorde hoe de vrouwen zeiden dat ze het hoofdje zagen. Nog een keer schreeuwde Selena het uit en gaf al haar kracht. En eindelijk was ze er van bevrijd, en toen het voorbij was leek alles net als of het afgeschermd was, ze hoorde niet veel binnen komen en verloor voor een paar seconde haar bewustzijn. het was zwaar geweest en toen Sel weer bijkwam zag ze hoe Suzane met een oranje dekentje naarh aar toe liep. Vermoeid stak ze haar armen naar de kleine uit, die ze voorzichtig aannam. 'De lotus familie zal nog zeker een generatie leven.' Zei Suzane zachtjes. Selena blik keek moederlijk naar haar schopper.

Man man man man. Wat ging dit een gevecht worden zeg! En hoe of wat ik nou precies deed, well, dat was me behoorlijk onduidelijk. Behalve dat ik zakte, naar de uitgang. Of eerder de ingang, de ingang van die geweldige wereld. Buiten deze veilige cocon was het verschrikkelijk druk, hoorde ik. Zoveel stemmen. Zoveel bewegingen. Ik had de neiging naar buiten te klimmen en te schreeuwen dat ze allemaal hun mond moesten houden. Dat ze weg moesten gaan zodat mam en ik alleen waren. Enkel wist ik dat dat onmogelijk was. Ik kon niet praten. Al die tijd had ik het geprobeerd, maar het was me nooit gelukt. Echter was dat mijn minste zorg. Een moment lag ik stil, hoorde ik hoe mam schreeuwde, en het deed me haast pijn dat te horen. Niet omdat het zo hard was en schel klonk, voor mij. Ze had pijn. Zóveel pijn dat ze zo hard moest schreeuwen. Plots bewoog ik weer. Licht scheen op mijn oogleden, waardoor ik ze dichthield. En toen klonken de stemmen niet meer zo gedempt als eerst. Luid en duidelijk waren ze. Dat niet alleen. Er leek een aanval te zijn plaatsgevonden op mijn longen. Als een klap sloeg het zuurstof op me in, waardoor ik meteen begon te huilen. Al krijsend moest ik aanvoelen hoe een stel handen me optilden en me ergens heen brachten. Iets nats, wel warm, maar niet te, liep over mijn lichaampje heen. Het was zacht en ergens voelde het wel lekker. Ik wist mezelf iets te kalmeren. Nog altijd huilde ik wel, enkel niet meer zo hard als eerst. Vervolgens verdween het nattige, waarop ik mijn ogen opende. Door de kleine spleetjes keek ik onderzoekend rond, eerst naar de gezichten die boven me hingen, en toen naar een oranje doek dat dichterbij werd gebracht. Zorgvuldig werd ik erin gewikkeld, waar ik totaal geen protesten tegen had. Oké. Ik had twee protesten: 1. Ik wilde naar mama en wel nú. 2. Voedsel! Een hele tijd heb ik zonder eten gezeten. Zo’n avontuur als net was niet gemakkelijk. Wat ongemakkelijk wiegde ik heen en weer. De wereld om me heen bewoog weer, eventjes. Tot een stel betrouwbare armen om me heen lagen. Eerst keek ik wat verward rond, maar al gauw vond ik het engelengezicht. Mama! Ze glimlachte vermoeid naar me, ik kon het zien, en ik glimlachte terug. Alhoewel, ik deed een poging.

Selena straalde van trots, ze had zonet een leven gecreëerd. Deze kleine jongen was haar zoon. Kleine gelukstraan kwam uit haar ooghoek en ze glimlachte naar haar schopper. ‘Dag kleintje.’ Zei ze zachtjes en keek toe hoe de meeste vrouwen naar haar glimlachte, feliciteerde en haar hutje verlieten. Natuurlijk begrepen ze dat de moeder nu rust nodig had en even tijd alleen met haar net geboren kind wou doorbrengen. Alleen Suzane en de oudste verloskundige bleven. ‘Er is gelukkig niks ernstigs gescheurd, en je bent over een paar weken helemaal de oude, kwa lichaam.’ Zei de oudere vrouw en glimlachte naar Selena als een oma. Suzane straalde helemaal van blijdschap en begon al wat dingen op te ruimen. Anne, de oudere verloskundige richtte zich naar Selena na een paar bevelen te hebben gegeven aan haar student en keek haar vriendelijk aan ‘Je zoon heeft vast honger, voedt hem maar, daarna zal Suzane hem in zijn wiegje leggen zodat jij ook kunt rusten.’ Selena knikte ‘Ze zal de komende tijd je helpen met alles, zodat jij gewoon de rust kunt krijgen.’ Zei Anne nog voordat ze Selena’s huisje verliet. Glimlachend keek Selena naar haar zoon, met haar hand aaide ze even zijn nu al oranje bol en keek moederlijk in zijn nu nog blauwe ogen. ‘je hebt wel honger hé?’ Zei ze zachtjes en gaf hem haar borst waar ie van kon drinken. Terwijl Suzane alles opruimde zodat alles netjes leek, keek Selena naar haar zoon. Hij leek nu al zoveel op Aylan, ergens hoopte ze dat hij hem ook kon zien. Het was een lange dag geweest en de leidster had nodig wat rust nodig, hoewel ze wist dat ze niet veel rust zou krijgen, want om elke 2 uur zou ze wakker moeten worden om haar kleine te laten eten, gelukkig had ze wel hulp. En toen de kleine jongen genoeg had, streelde Selena zijn zachte baby huid ‘mijn kleine Nathan.’ Het was eerder gefluisterd dan echt gezegd en met veel tegen zin gaf ze haar kleine jongetje over aan Suzane die hem in een klein wiegje op bed legde zodat ie toch soort van bij haar in de buurt was. Meteen viel Selena in een diepe slaap terwijl haar handje op de rand van het wiegje lag zodat Nathan wist dat ze gewoon in de buurt was.

Met grote ogen bleef ik naar mama omhoog kijken. Elk stukje van haar gezicht scande ik, printte ik het in mijn geheugen. Dát was mama. Zo klónk mama. Naar háár moest ik luisteren en naar háár moest ik als ik honger had. Of wou slapen. Of andere probleempjes had. Het was mijn instinkt dat me precies vertelde wat mama voor me inhield. Warmte en liefde was één van de grootste dingen, en dat voelde ik nu meteen al. Op mijn gemak bleef ik in haar armen rusten, nestelde ik me er zelfs wat beter in. Zolang ik m'n eten kreeg, dan zat ik hier wel gebakken. Zelfs de gevangenis waar ik een tijdje heb vastgezeten kon nog niet tegen de armen van mam op. Ja, dit was zoveel keren beter. Al helemaal toen mam doorkreeg dat ik honger had! Kon ze soms mijn gedachten lezen? Tevreden nam ik het voedselbron in mijn mond en begon ik gulzig te zuigen. Dit spul... Het was zo hemels! Alsof mijn leven er vanaf hing zoog ik het naar binnen. Net zolang tot mijn buik helemaal vol zat. Tevreden liet ik het weer los, smakte ik even waarbij het melk over m'n kin droop. Nathan. Dat was de naam die ik kreeg. Voor een tweede keer probeerde ik te glimlachen. Die naam beviel me wel. Het leek bij me te passen, alsof het speciaal voor mij bedacht was. Maar toen werd ik losgerukt uit mama's armen. Groot werden mijn ogen. Wat nu?! Wat was dit voor ongein?! Ontevreden keek ik rond in m'n nieuwe omgeving. Het was warm, maar het voelde niet zoals bij mam. Meteen scanden mijn ogen de omgeving af. Mam lag naast me, ik zag haar hand. Ze leek te slapen. Well, dat was goed voor haar. Maar ik. Ik, Nathan, staarde koppig rond.

Selena droomde nauwelijks, het was als of haar hersens even werden uitgeschakeld. Of tenminste, zo leek het een tijdje tot ze een bekend gezicht zag. Ze zag een bekende glimlach, zijn rode haar leek net een vlam en in zichzelf snikte Selena. ‘Aylan…’ mompelde ze zachtjes. Selena wou haar hand naar hem uit te steken, om hem aan te raken. Maar het lukte niet, het was als of hij kilometers ver weg stond en ze niet bij hem kon komen. ‘Aye…je zoon is geboren.’ Zegt ze zachtjes in haar dromen en even dacht ze de vrolijkheid in zijn ogen te zien, ze zag zijn lippen bewegen maar het was als of zijn geluid uit stond. Selena kon hem niet verstaan.
Zachte handen schudde haar schouders en kreunend opende Selena haar ogen. Het was donker in haar hutje maar een klein lichtje brandde ergens achter op de tafel. Ze zag Susane over haar heen gebogen ‘Het is tijd Selena.’ Mompelde ze zacht en gaf Nathan aan haar, haar zoon. Een net geboren kind, de nakomeling van Aylan. Met een vermoeide blik gaf Selena hem wat te eten en keek naar Suzane ‘Ik hoop dat ik binnenkort weer volle nachten slaapkrijg.’ Grapte Selena zachtjes en de heks glimlachte ‘het komt wel goed.’ Zei ze zachtjes en nam het kind weer over toen het genoeg had.

Een tijdje duurde het, die strijd van mij tegen de slaap. Een strijd die ik volop verloor. Mijn ogen sloten zich met tegenzin en de slaap nam me mee naar een plek waar ik nog nooit geweest was: Fantasieland. Enorm was het. Vol met alles wat ik leuk vond! Voornamelijk voedsel. Ik had daar de tijd van me leven. Mijn maag werd volgepropt met de lekkerste dingen waarvan ik nog niet eens wist dat ze bestonden. Onbewust sijpelde kwijl uit mijn mondhoek op het bedje waarin ik lag. Zo lekker! Ineens werd ik wakker door een maag dat nu ineens opvallend leeg was. Wat was dit nu plots? Ik had zojuist gegeten toch?! Jammerend wiegde ik heen en weer. Voedsel plaagde me. Maar al gauw werd ik opgepakt. Niet door mam, dat merkte ik. Door die andere del. We verplaatsten naar mam, die uit haar slaap werd gerukt en mij in d’r armen kreeg. Ook een goedemorgen! Ik wist al precies wat komen ging en met plezier begon ik te drinken. De droom werd werkelijkheid, niet eens luisterend naar wat ze zeiden. Al kreeg ik het einde niet mee. Vrijwel direct na mijn laatste slok was ik pleite. Overgeplaatst naar een nieuwe fantasie.


De eerste piepkleine zonnestraaltjes schenen door het raampje op mijn gezicht. Het deed me ontwaken uit een droomloze slaap. Een aantal keren knipperde ik met mijn heldere, apart kleurige ogen. Gedesoriënteerd keek ik in de rondte. Waar was ik ook alweer? Mijn blik gleed over de spullen in het hutje. Natuurlijk, ik was thuis! En naast me lag mijn enigste trouwe vriend, Kapitein Knuffel. Een kleine fluffige beer die ik ooit eens gekregen had. Meteen was ik klaarwakker. Een nieuwe dag was het, dus nieuwe kansen. Vandaag wou ik met de stokken spelen, die ik een aantal dagen terug had verzameld en had verstopt. Behendig kroop ik mijn bedje uit. Na drie jaar oefening ging dat steeds gemakkelijker. Ik moest toegeven dat ik een speciale voorliefde had voor klimmen. Jammer genoeg werd ik negen van de tien keer naar de grond gehaald door een bemoeizuchtig persoon. ’Mama!’ Wat op een klungelige manier snelde ik me naar haar bed toe. Kapitein Knuffel liet ik achter op mijn eigen bed. Daarmee kon ik absoluut niet klimmen, hoe graag ik dat ook wou. Zodra ik bij mama was, klom ik op haar bed en kroop ik naar haar toe. Lachend keek ik neer op haar gezicht, terwijl mijn handen haar wangen pakten en daar zachtjes in knepen. ’Wakker worden!’ Energie stroomde bruisend door mijn aderen heen. En dat nog wel op de vroege ochtend. ’Gaan we spelen vandaag?’ Om een enige vorm van vastpakken te ontkomen, schoof ik het bed weer af. ’De zon schijnt!’ Zo klungelig als eerst, stoof ik richting de deur. Het interesseerde me niet hoe ik eruit zag, of hoe ik erbij liep, zolang ik maar naar buiten kon. Behalve sokken of schoenen. Daar had ik een vreselijke hekel aan. Eenmaal bij de deur ging ik op mijn tenen staan om bij de klink te komen. Soms was het behoorlijk vervelend klein te zijn.

3 Jaar waren alweer voorbij sinds Selena haar Nathan op de wereld bracht, 3 jaar..Wat vloog de tijd toch snel. Elke dag weer leek hij te groeien en elke keer weer herinnerde hij haar Aylan. Zij waren ook toen net zo jong toen ze elkaar ontmoeten, het waren tijden geweest waar ze samen speelde en met elkaar gekke dingen deden. Het was een tijd zonder zorgen en een tijd waar Aylan nog leefde. Het was nog steeds zwaar om zonder hem door te gaan. Maar Nathan was net een zonnetje dat in haar leven kwam en de boze gedachtes over zelfmoord verjaagde.
Bekende stem drong haar droomloze slaap binnen: ’Mama!’ Kreunend opende ik mijn ogen, hoe laat was het wel niet? Tot hoe laat waren ze nog opgebleven om te vergaderen? Het was zeker laat, want het voelde als of ze de hele nacht niet had geslapen. Haar kleine man kwam al gauw in zicht en een vermoeide en slaperige glimlach kwam op haar gezicht, het was een actieve jongen. Ze had vaak genoeg moeten aanhoren van heksen dat ze Nathan uit een boom moesten plukken. Gauw sloot ze haar ogen als of ze sliep en voelde hoe kleine handjes zachtjes in haar wang knepen. ’Wakker worden!’ Zijn stem klonk vol met energie terwijl zij hier als een halve dooie op haar bed lag. ’Gaan we spelen vandaag?’ Gister voor dat ze begonnen te vergaderen, had ze een paar ideeën opgeschreven over wat ze kon doen met Nathan. Met een ruk opende Selena haar ogen en probeerde haar kleine jongen vast te grijpen, maar hij had zich voorbereid ’De zon schijnt!’ Met een zucht kroop Sel uit haar bed en greep haar kleine man vast voor hij de deur open kreeg. ‘Ha! Ik heb je!’ Zei ze lachend. Met Nathan in haar armen liep Sel naar een kleding kast die ze open deed ‘Zo, laten we eens kijken wat we hebben.’ Met één hand pakte ze een broek en een shirt voor Nathan ‘vandaag is het met mama speel dag.’ Zei ze met een opgewekte stem en zette hem op bed. ‘maar dan moeten we eerst wel even aankleden.’ Behendig begon Selena hem omkleden, ook al was het soms niet even makkelijk. Toen Nathan klaar was keek ze tevreden ‘Nu mama nog.’ Zei ze en draaide zich weer om ‘En waag het niet om weer naar de deur te rennen, anders zal ik er voor zorgen dat geen boom je de hoogte in laat’ Zei ze met een strenge toon en zocht een jurk uit waar je goed in kon bewegen. Nathan kennend zou het een lange en drukke dag worden, en zeker nu ze ook nog weinig had geslapen. Gauw Kleden Selena zich om en maakte een strakke paarden staart naar achter. ‘Zo jochie, nu ontbijten en dan kunnen we gaan!’ Zei ze met een glimlach en liep naar de tafel die ze begon te dekken.

Ze had er vermoeid uitgezien, mama. Ik wist dat ze vaak weg was, dat ze dingen moest regelen omdat ze de leiding hier had. En in de tijd dat zij was, zat ik vast bij de oppassers. Ik mocht ze geen van allen, maar waarom… Well, ik er geen vinger op plaatsen. Misschien was het iets aangeboren. Misschien was het gewoon omdat ze me nooit wat lekkers gaven. Of heel af en toe. Ik leefde voor eten. Het was mijn nummer twee. Mama kwam natuurlijk altijd op nummer één. Bijna had ik de deur open. Bijna kon ik naar buiten denderen en in de modder gaan spelen. Helaas grepen een stel handen mijn vast. ‘Ha! Ik heb je!’ Zei mama lachend. Heel even dreigde ik mijn wangen boos op te blazen. Puur omdat mijn idee gedwarsboomd was, alleen ik kon niet kwaad kijken als mama lachte. Dus ik lachte vrolijk mee. Stiekem vond ik het wel leuk. Opstaan met een lach betekende meestal al wel dat de rest van de dag nog leuker werd. Nieuwsgierig keek ik toe waar we naar heen liepen . De kast! Dat betekende kleren. Kleren betekende sokken. ‘Zo, laten we eens kijken wat we hebben.’ Van de kast keek ik naar mama’s gezicht. ’Geen sokken!’ Op blote voeten wou ik lopen. Er was dan een groter gevaar dat ik wat tussen de tenen kreeg, maar dat risico nam ik dan maar. Alles was beter dan sokken en schoenen. ‘Vandaag is het met mama speel dag.’ Bij dat nieuws gooide ik vrolijk mijn handen in de lucht. ’Jippieee’ Ja, deze dag ging helemaal goed komen. Daar was ik heilig van overtuigd. ‘Maar dan moeten we eerst wel even aankleden.’ Het vervelendste stuk ging komen. Kleren verdwenen, kleren kwamen. Mijn concentratie was ver te zoeken bij deze bezigheid. Het liefst banjerde ik door de kamer heen, wat belemmerd werd door mama’s zachte handen en de stukken kleding. Ik bromde zachtjes. ‘Nu mama nog.’ Klunzig zakte ik van het bed af en gleed mijn blik naar de deur. Als mama zich omdraaide dan..- ‘En waag het niet om weer naar de deur te rennen, anders zal ik er voor zorgen dat geen boom je de hoogte in laat’ Nope. Dat ging niet door. Ik wou commentaar leveren, toch besloot ik een engelengezichtje te trekken. Die bomen waren veel waard voor mij. Als ik ze niet meer kon beklimmen dan… dan… dan was mijn leven over. ’Wat gaan we allemaal doen dan?’ Vluchtig rende ik naar de eettafel. Onderweg leek ik even mijn evenwicht te verliezen, maar ik herstelde me gauw. Voedsel! Met al mijn kracht schoof ik mijn vaste stoel naar achteren. Alles was ook zo groot… Vervolgens klom ik erop, wat eventjes duurde. Een stoel was lastiger dan een bed. Ik zuchtte eens opgelucht toen ik eenmaal zat. Mijn ellebogen plantten zich op de rand van de tafel, terwijl mijn handjes door mijn warrige rode haren streken en zo mijn hoofd ondersteunden. ’Gaan we ook verstoppertje doen?’ Afwachtend keek ik toe hoe de tafel steeds voller werd. ’En in bomen klimmen? En zwemmen?’ Niet dat ik nog in het diepe gedeelte durfde. Daar zwommen de grote enge vissen. ’Mama..?’ Ik richtte mijn ogen op haar. ’Heb ik ook een papa? Sommige kindjes hier hebben er wel een.’

Selena wist dat Nathan niet van schoenen en sokken hield, maar omdat hij actief bezig was, was het soms beter voor zijn voeten om het te dragen. En ze zou het hem wel aandoen, maar later wanneer ze pas naar buiten gingen. Nu was het tijd om te eten, want ook al was Nathan klein was het een jongen die veel, heel veel at. Rustig begon Selena allerlei dingen op tafel neer te zetten en schonk een glas melk voor Nathan in en zette het voor hem neer. ’Wat gaan we allemaal doen dan?’ hoorde ze Nathan vragen en glimlachte ‘Das nog een geheimpje.’ Zei ze geheimzinnig. ’Gaan we ook verstoppertje doen?’ Selena zette wat hard gekookte eieren op tafel ‘hoe kunnen we nou zonder?’ vraagt ze met een glimlach. ’En in bomen klimmen? En zwemmen?’ Hij vroeg maar door en ze wist dat Nathan die dingen echt leuk vond. ‘Vandaag gaat zwemmen niet door lieverd, de jonge waterheksen in opleiding moeten oefenen.’ Zei ze kalm en zette nog wat dingen neer. Ten ze eindelijk ging zitten en een broodje begon te smeren voor haar zoon, merkte ze dat hij iets wou vragen. ’Mama..?’ Met haar lente groene ogen keek ze hem afwachtend aan, ’Heb ik ook een papa? Sommige kindjes hier hebben er wel een.’ Natuurlijk, ze had het kunnen verwachten dat ooit Nathan er over zou gaan vragen. Zo kalm mogelijk ging Sel door met het smeren van een broodje ‘Je papa was een grote man…’ begon ze en gaf zijn broodje aan hem. ‘…Hij was een man van eer en moed en vele mensen respecteerde hem…’ Ging ze verder, tja wat kon ze anders zeggen? Dat het dor haar kwam dat hij nu geen vader meer had? ‘En hij is ook eervol gestorven…’ Zei ze zachtjes en stond plotseling op, haar hart leek te wankelen en het leek als of het niet kon besluiten of ze wel of niet in huilen zou uitbarsten. Na een keer adem te hebben gehaald ging de leidster van de heksen weer zitten en glimlachte zo goed als ze kon naar Nathan ‘Je lijkt heel erg veel op je vader.’ Zei ze zachtjes voor ze zelf ook een broodje pakte.

Dorstig keek ik naar het melkglas voor me. Melk, sommigen vonden het vreselijk, maar ik vond het heerlijk. Groot en sterk zou ik ervan worden! Snel sloot ik mijn handjes om het glas en bracht het naar mijn lippen. Grote slokken nam ik, tot ik even genoeg had en het glas terug zette. ’Nu word ik sterk toch?’ Vroeg ik eens extra, alsof ik bang was dat dat ineens kon veranderen. Niet elke melk was hetzelfde. ‘Das nog een geheimpje.’ Een teleurstellende ’aaah’ kwam uit mijn keel zetten. Mama het veel te vaak van dat soort momenten. Dat ze van die geheimpjes had. Ik hielt niet van geheimpjes. Het maakte me veel te nieuwsgierig en waarschijnlijk ook vreselijk irritant wanneer ik doordramde tot ik wist wat het geheimpje inhield. Ik had wel trucjes om achter mijn informatie te komen. Grote mensen hadden een zwakte voor kleintjes, en daar was ik me heilig van bewust. ’Oeeeh! Eitjes! Mag ik eentje?’ Eerst vragen, dan pas pakken. Het zat zo’n beetje vast in mijn geheugen. ‘Hoe kunnen we nou zonder?’ Enthousiast lachte ik. Verstoppertje spelen was leuk om te doen. Heel spannend. Voor eens was ik dan alleen en moest ik helemaal alleen een plekje zoeken. Meestal verschanste ik me achter bosjes, of achter een lange rok van een andere heks. ‘Vandaag gaat zwemmen niet door lieverd, de jonge waterheksen in opleiding moeten oefenen.’ Groot werden mijn ogen. ’Maar.. Maar, dat is helemaal niet nodig! Ze zijn al heel goed allemaal.’ Het viel altijd te proberen. Weer nam ik een slok van de melk, terwijl ik toekeek hoe mam ging zitten en mijn broodje begon te smeren. ‘Je papa was een grote man…’ Dus ik had wel een papa! Ik nam het broodje en begon op de korst te zuigen. ‘…Hij was een man van eer en moed en vele mensen respecteerde hem…’ Geen idee wat die woorden betekenden, maar het klonk heel wat. ‘En hij is ook eervol gestorven…’ Een moeilijke frons verscheen in mijn voorhoofd. Hoezo gestorven? Betekende dat ik dus helemaal geen papa meer had? ’Oh..’ Ik schrok toen mam plots opstond. Bijna liet ik mijn broodje erbij vallen maar voedsel was voedsel en dat ontglipte me niet zomaar. ‘Je lijkt heel erg veel op je vader.’ Voorzichtig vormden mijn lippen een glimlach. Dat moest iets goeds zijn. ’Dan was papa sexy.’ Mijn glimlach werd een ondeugende grijns. Het was niet mijn natuur lang ergens over te treuren. Zeker niet als ik zag hoe mama erop reageerde. Tenslotte had ik het woord “sexy” net geleerd van een andere heks, Demi, en ik kon het niet laten dat woord eens te gebruiken. Op een alarmerende snelheid werkte ik het broodje naar binnen. Met een halfvolle mond vroeg ik: ’Khan je niewt één geheimpje verklahppen?’ Hoe sneller dat brood naar binnen was, hoe beter. Ik slikte het door, wat even pijn deed aan mijn keel door de grote hoeveelheid, en daarna slokte ik het overige melk naar binnen. ’Kom mamaaaa!’ Haastig kwam ik van de stoel af. Té haastig, want ik viel vol voorover. Even wist ik niet of ik nu moest huilen of moest lachen, dus ik krabbelde overeind en snelde naar de deur alsof helemaal niks gebeurd was.

Het verbaasde Sel ergens nog steeds dat Nathan zo erg van melk hield. Maar ach, zo was het maar beter want het was wel goed voor hem. ’Nu word ik sterk toch?’ hoorde ze nath vragen en Selena glimlachte ‘Jazeker.’ Zei ze rustig en zette nog wat dingen neer. ’Oeeeh! Eitjes! Mag ik eentje?’ Ze had Nathan zo opgevoed dat hij het eerst moet vragen voor hij iets pakt. ‘Jazeker, die heb ik speciaal voor jou neergezet.’ Zei ze kalmpjes en gaf hem een eitje. Toen hij vroeg over zwemmen moest ze hem jammer genoeg teleurstellen. ’Maar.. Maar, dat is helemaal niet nodig! Ze zijn al heel goed allemaal.’ Selena glimlachte en schudde haar hoofd ‘maar ze moeten nog sterker worden lieverd.’ Haar hand ging door haar lange zwarte haar en begon een eigen eitje te pellen. De vraag over zijn vader was natuurlijk zwaar, het was moeilijk om te weten dat Aylan nooit echt met zijn zoon wat tijd kan door brengen. Maar nathan was niet haar nathan als hij haar niet op een of ander manier wist hoe hij haar kon opvrolijken en dat deed hij dan ook meteen. ’Dan was papa sexy.’ Een lach schoot uit haar mond ‘waar heb je dat gehoord lieverd?’ Zei ze nog steeds half lachend. Terwijl de leidster rustig met haar eitje bezig was zag ze hoe Nathan zijn eten met een hoge snelheid naar binnen werkte. ‘Doe eens kalm aan Nathan.’ Zei ze tussen 2 happen door en dronk zelf een paar slokken thee. ’Khan je niewt één geheimpje verklahppen?’ Vroeg hij met een volle mond en Selena keek afkeurend ‘wat had ik je gezegd over met een volle mond praten?’ haar stem klonk even streng en ze keek in stilte toe ’Kom mamaaaa!’ Hij klom en viel van zijn stoel, maar lijkbaar wist hij niet precies hoe hij moest reageren dus rende hij gewoon door naar de deur. Maar voor hij die kon bereiken ging Roze voor de deur zitten ‘Doe eens rustig, je lijkt net een jong kitten.’ Bromde ze geërgerd en zwiepte met haar staart heen en weer. Selena knikte dankbaar naar Roze ‘Lieverd, jij hebt al het eten op maar ik kan dat niet.’ Haar stem was kalm en nam nog ene paar happen van haar eigen broodje. Toen ze haar thee op had, pakte Selena een mandje en begon die vol te laden met allemaal eten en natuurlijk wat drinken ‘het wordt een lange dag.’ Toen dat klaar was liep Selena naar Nathan, tilde die op ‘je moet wel je sandalen aan.’ Zei ze met een moeder toon en zette hem weer neer op haar bed waarna ze zijn sandalen zo goed en snel mogelijk probeerde aan te doen. Toen dat eindelijk geklaard was, glimlachte ze ‘nu kunnen we gaan.’ Selena pakte haar mandje en deed de deur open.

Gulziger werd ik door het nieuws dat ik inderdaad sterk werd van melk. Hoe sterker hoe beter! Misschien werd ik wel net zoals papa, hoewel ik geen idee had wat voor persoon ik voor ogen moest nemen. Of nog sterker! Sterker was altijd beter. Ik wilde heel sterk worden. Dan kon ik mama beschermen als ik groter was en natuurlijk ook de andere heksen! Er waren gemene monsters op de wereld en ik zou voor geen goud iemand moeten missen. Ik mopperde vaak over de heksen. Mijn petje was altijd niet even hoog over hen, maar toch voelden ze aan als familie. Ik zat veilig onder hun beschermende vleugel, tot ik oud genoeg was om er onderweg te kruipen en de gevaren tegemoet ging. ‘Jazeker, die heb ik speciaal voor jou neergezet.’ Als antwoord glimlachte ik vrolijk, nadat ik het eitje had aangepakt. Wat bedenkelijk staarde ik naar de schil. Hoe ging ik dat losmaken… Zonder nog veel langer na te denken, sloeg ik het eitje tegen mijn voorhoofd. Meteen had ik daar spijt van. De schil was wat steviger dan mijn pijngrens. Ik piepte zachtjes en bracht mijn hand naar de pijnlijke plek op m’n voorhoofd. Het zou geen wonder zijn als dat binnen een aantal uren blauw geworden was. ’Stout ei.’ Bromde ik, nog half piepend. Boos legde ik het eitje terug, plots geen zin meer. ‘Maar ze moeten nog sterker worden lieverd.’ Lang staarde ik mama aan. Waarom. Waarom moest dat nou. Straks hadden ze mij helemaal niet meer nodig. Wat moest ik dan doen? ’Krijg ik ook een zwaard, mam? Zo’n hele mooie grote dat glinstert in het zonlicht en heel erg scherp is en alleen naar mij luistert zodat niemand hem van mij af kan pakken?’ De lange zin kostte me even de tijd om op adem te komen. Veel willen praten in één keer kon heel vermoeiend zijn. Mijn ogen twinkelden toen mama lachte. Zo kende ik haar weer! Vrolijke mama. Blije mama. ‘Waar heb je dat gehoord lieverd?’ Even dacht ik na of ik dat wel moest zeggen. Straks kreeg Demi de schuld. Dat wou ik niet. ’Op die.. Dinges, daar’ Ze vroeg wáár. Niet wíe. Zelfs de plek kon ik niet helemaal goed beschrijven. Dat lag niet in mijn geheugen. Alarmerend werkte ik mijn broodje naar binnen, geen acht slaand op mam die zei dat ik kalm aan moest doen. Naar binnen moest het, al dat brood. Snel, zodat ik kon spelen. Mijn geduld was bijna op. ‘Wat had ik je gezegd over met een volle mond praten?’ De reactie die ik gaf was enkel brommend de andere kant op kijken. Vaak genoeg was het me gezegd maar het was zo moeilijk! Eten en praten, dat ging gewoon niet samen! Het was of heel veel praten en weinig eten en laat klaar zijn, of heel veel eten en niet praten. Niet praten was verschrikkelijk. De ergste straf die je me geven kon. Dat ‘wie-het-langst-stil-kan-zijn-spelletje’ kende ik zo langzamerhand wel. Na mijn val, en tweede poging tot vrijheid, keek ik lang naar Roze. ’Dit is niet eerlijk!’ riep ik jammerend. ’Het is twee tegen één!’ Verontwaardiging lag in mijn stem als ondertoon. Ik had ze wel door. Mama en Roze. Het was simpelweg niet eerlijk. Ik vouwde mijn handen achterop mijn rug en keek toe hoe mam een mand vol gooide. Kijk, dat was altijd goed. Voedsel ging mee, sterven van de honger deden we in ieder geval niet. Weer een zorg minder. Vragend keek ik naar mam toen ze me optilde. De wrede woorden werden gesproken. Groot werden mijn ogen en ik begon te wurmen. ’Neeeee!’ Schreeuwde ik. ’Ik wille die niet aan! ‘ Echter had ik ze al om mijn voeten dan ik er erg in had. Kwaad waren mijn wangen opgeblazen. Als mijn blikken konden doden… Dan waren de sandalen nu dood geweest. ‘Nu kunnen we gaan.’ Ruw stond ik op en met mijn voeten slepend liep ik naar buiten. Al mopperend. ’Ze zijn veel te zwaar en zitten helemaal niet lekker. Het is mooi weer, ik kan rustig op blote voeten, heel veel doen dat.’ Dat soort dingen kwamen mijn mond uitzetten.

Het was geweldig m Nathan bezig te zien. Hij was nog jong en wist vele dingen nog niet. En dat moest ze hem allemaal leren, ze zou hem zoveel dingen moeten leren maar lang de tijd had ze niet meer, nog even en Nathan zou prima zonder moeder kunnen. Even kwam het gesprek van haar en Zephyr omhoog en gauw schudde ze die weg, nee ze zou haar kleine zonnetje niet zomaar weggeven, en tot nu toe had hij zijn kracht niet laten zien en kon hij prima tussen de heksen blijven. Selena glimlachte en keek toe hoe Nathan zijn ei probeerde open te maken, maar hij had het niet best gekozen, ze moest zachtjes lachen toen hij het tegen zijn voorhoofd sloeg en piepte van pijn. ’Stout ei.’ Sel lachte zacht en pakte zijn ei ‘hij is niet stout, maar moeder natuur heeft hem beschermd zodat de kleintje wanneer die er in ontwikkelt, niet zo makkelijk wordt opgegeten.’ Legde ze op een moeders toon uit en tikte het tafel zodat er een paar barstjes in kwamen. ‘Zo, nu kun je zelf verder.’ Zei ze na een paar kleine stukje ze had weggehaald. Ze gaf het eitje aan Nathan en vertelde hem over de water heksen. Krijg ik ook een zwaard, mam? Zo’n hele mooie grote dat glinstert in het zonlicht en heel erg scherp is en alleen naar mij luistert zodat niemand hem van mij af kan pakken?’ De leidster van de heksen luisterde in stilte toe en glimlachte ‘misschien als je later groot bent lieverd krijg je van mij en de heksen er wel één.’ Zei ze met een geheimzinnige toon en keek net zo naar hem. Toen ze doorhad dat hij de heks niet zou verraden van wie hij het had glimlachte Sel alleen, achja het maakte ook niet veel uit, zolang hij geen slechte woorden zou leren.
Selena knikte dankbaar naar Roze toen die voor de deur ging zitten en grinnikte om Nathan die er duidelijk niet blij mee was. ’Dit is niet eerlijk!’ Riep hij jammerend. ’Het is twee tegen één!’ Selena haalde haar schouders op en begon alles op te ruimen en voedsel in een mandje te gooien ‘maar lieverd, jij bent ook zo snel.’ Glimlachend pakte Sel haar kleine jongen op en vertelde hem dat hij toch sandalen aan moest. ’Neeeee!’ Schreeuwde hij. ’Ik wille die niet aan! ‘ Hij deed er altijd zo moeilijk over en gelukkig had Sel al wel wat ervaring er mee en ze kon steeds sneller zijn schoenen om zijn voeten doen. Toen dat eindelijk geklaard was glimlachte ze en begon richting de uitgang te lopen. ’Ze zijn veel te zwaar en zitten helemaal niet lekker. Het is mooi weer, ik kan rustig op blote voeten, heel veel doen dat.’ Sel schudde haar hoofd even en haalde haar hand door zijn rode haar ‘niet zo veel mopperen lieverd, je weet dat er giftige slangen door ons territorium heen kruipen.’ Legde ze rustig uit en pakte een trap om naar beneden te komen, richting de vaste grond. De heksen die ze tegen kwam begroette haar respectvol en zij deed hetzelfde. ‘Blijf je wel bij mij in de buurt lieverd? We gaan richting the secret tree.’ Vertelde ze aan Nathan en keek hem vrolijk aan.

Selena had voor haar zoon een bijzondere dag ingepland. De heksen van kinderen kwamen al jong in aanraking met de natuur. Dat had ze met nathan ook gedaan, en niet alleen met Roze die soort van een tante voor hem was. Maar ook met andere dingen uit het gezelschap, maar tot nu toe hield ze het klein. En nu was het tijd om Nathan zich prettig te laten voelen bij bijzijn van grotere dingen, veel groter dan hij was. Daarom gingen ze ook naar de oudste boom van de hele woud, het was een punt waar al het leven begon en eindigde. Vooral voor oude mythische wezens was het een speciale plek. Daarom voerde de heksen hun rituelen daar altijd uit, en als je wilde gehoord woorden door moeder natuur of Tyrion was dat een plek waar je het dichtst bij hun stond. Maar goed, de magiërs vonden dat allemaal heksen bijgeloof en daarom hoopte Selena haar zoon de ware natuur te open voor hij weg ging van haar. ’Wat gaan we daar doen dan?’ Hoorde ze haar zoon vragen en glimlachte geheimzinnig ‘dat is een verrassen.’ Met vermaak keek Sel toe hoe Nathan naar een stok rende en die oppakte. ’Kijk mam!’ Met een glimlach keek Sel toe hoe hij er mee zwaaide en klapte met haar handen. ’Een zwaard!’ Hij was duidelijk opgewekt en Sel knikte goedkeurend ‘ja dat zie ik schat.’ Zei ze goedkeurend en haalde haar hand over zijn bol toen ze voorbij liep. De energie nam steeds meer toe terwijl ze steeds dichter bij de oude boom kwamen. ‘Lieverd, vandaag leer je een nieuw iemand kennen.’ Zei ze glimlachend en glimlachte toen ze zag hoe een bos kleurig hengst stond te grazen naast de boom. Het was een stevig gebouwd paard dat ook nog is een dik bos manen en staart had. Het beest keek op en hinnikte begroetend naar hun. ‘Nathan, dat is Zoran.’ Ze keek naar haar zoon en daarna naar Zoran ‘Zoran, jij kent mijn zoontje Nathan wel.’ Selena liep op hem af en kriebelde liefdevol, ‘Nathan, van af vandaag gaan we iets nieuws leren.’ Zei ze met plezier en haar ogen twinkelde vrolijk.