When rain falls (Kyle)

Dagen was het droog geweest. In die dagen was hij er alleen op uit geweest om bezigheden te zoeken. Steeds in het kasteel te verblijven was heel erg deprimerend. Elke minuut van de dag waren er wel een paar die met je wilde vechten om verschillende redenen. Je kwam tegen ze aan, of ze konden je niet luchten nog zien of andere onzinnigheden! Een snelle beweging schoot als een flits voorbij. Regen viel uit de hemel nu met bakken uit de hemel. Het deed hem niets en de jonge demon vond het heerlijk. Bomen wuifte zachtjes in de wind terwijl de struiken in zijn snelheid juist bijna uit de grond gerukt werden. Vier poten denderde in snelle schreden over de grond. Niemand leek hem te zien of Ze stonden verbaasd rond te kijken naar wat er voorbij schoot. Een dorpje kwam in zicht en hij stopte zo abrupt dat al zijn vacht even naar voren bogen en later weer goed gingen liggen. Ondanks dat het regende bleef zijn vacht grootendeels droog door zijn snelheid, maar nu werden ze weer natter door de regenval. Zijn blauwe ogen observeerde zijn omgeving. Niets leek hier op het gebied wat zo doods en somber was in het gebied van de demonen. Hier was het veel groener en levendiger. Razor veranderde terug in zijn menselijke lichaam. Zijn zwarte warrige haar plakte aan zijn huid, maar erg vond Razor het niet. Dat droogte wel weer wanneer het weer droog weer was. Met rustige schreden stapte de jonge demon richting het dorpje. Het was er nu rustig door de regenval, maar zijn blik viel op een Taverne die duidelijk open was door de geluiden die ondanks de regenval toch goed te horen waren. Dronke basstemmen zongen liederen of spraken best luid om boven de ander uit te komen. Razor stapte naar binnen, maar niemand scheen hem aandacht te schenken. Hij liep rustig naar een leeg tafeltje ergens in een donker hoekje en ging er aan zitten. De barmeid kwam aan gelopen en vroeg wat hij wilde drinken. Razor vroeg naar een bier en wachten tot de barmeid weer terug kwam en nam een slokje. Het smaakte, maar geld er voor had hij niet bij. Zijn beurs was hij vergeten in het kasteel. Dat lag vast nog op zijn kamer.... Toen hem dat te binnen schoot vloekte Razor binnensmonds, maar schaamde zich diep dat hij dat vergeten was. Daarna haalde hij zijn schouders op. Dat vroeg hij straks wel of ie zijn schuld even kon weg werken door af te wassen. Iets wat zijn menselijke pleegouders hem wel geleerd hadden. Rustig nam Razor nog een slokje toen zijn oog op iemand viel die zijn nieuwschierigheid trok.

(Kyle)

Een vermoeide zucht ontsnapte zijn mond terwijl hij op een afgesleten rotsblok zat. Zijn twee short swords lagen in het gras naast hem. Met de rug van zijn hand veegde hij het zweet van zijn voorhoofd af. Het was een zware training geweest, maar het was het waard. Eindelijk had hij zichzelf overtroffen, niet fel, maar het was beter dan niets. Ieder klein beetje was van groot belang want hij moest er ooit in slagen Zaid te verslaan. Hij moest zeker zijn. Dit was zijn tweede en laatste kans. Kyle moest sterker, sneller en slimmer zijn. Hij mocht zich niet door zijn emoties laten leiden. Dan zou al zijn moeite voor niets zijn. Zijn blik gleed naar een vlinder die naast hem landde. Een subtiele glimlach sierde zijn gezicht. Voorzichtig stak hij een vinger uit. Het insect hopte op zijn vinger. Een druppel landde op Kyle zijn arm. Hij sloeg zijn ogen ten hemel en merkte een grote, grijze wolk op. Toen hij weer naar zijn vinger keek, zag hij dat de vlinder al weggevlogen was. Weer zuchtte hij. Misschien moest hij maar eens gaan. Hij pakte zijn spullen op en sjokte naar zijn gebied.

Na zichzelf te wassen en propere kleren ana te trekken, besloot hij maar eens naar het dorpje te gaan, gewoon op verkenning. Want hij wilde niet alleen zijn in zijn huis. Hoe meer wezens jn zijn buurt, hoe veiliger. Ookal zouden het moordenaars zijn. Het was allemaal beter dan Zaid. Dacht hij… Onderweg kwam hij een groep mannen tegen, gigantische dronken kasten van mannen. Dit was zo typisch. Er was geen andere mogelijkheid. Eén van de mannen merkte Kyle op en wees naar hem. Damn, hij ging eraan gaan. Dat wist hij nu al. De mannen sjacherde door de regen naar hem toe. Kyle slikte en bleef stil staan. Dit was slecht. Voor hij weg kon lopen, stonden ze al rond hem. Hun adem stonk naar de alcohol. ”Hey kleintje.” Zei één van hen lachend met een pint in zijn hand. Kyle bromde zachtjes. Wat had iedereen toch met hem steeds op zijn grootte wijzen. ”Waarom ga je niet met ons mee naar de kroeg? Wat pinten drinken, vrouwtjes versieren. Kom, ik trakteer wel.” Voor hij kon tegenspreken, had één van de dronken mannen hem al bij zijn arm en sleurde hem mee.

Hij luisterde niet echt naar hun dronken verhalen. Af en toe knikte hij eens of schudde hij zijn hoofd. Tijd om te luisteren had hij niet echt, hij was te druk bezig met een uitweg te zoeken. Zin om te drinken had hij niet echt en hij wilde het liefst single blijven, nee, ook geen one-night-stands. Momenteel wilde hij genieten van zijn vrijheid. Maar het was te laat, voor hij het wist, gooide één van de mannen al lachend de deur open en riep van alles wat hij niet echt verstond omdat hij met een dubbele tong sprak. Jeez, het was zo typisch dat hij dit aan de hand had. Waarom trok hij altijd zo van die situaties en gigantische buff kerels naar zich toe die hem in van die vreemde situaties brachten. Kyle probeerde nog wat tegen te stribbelen, maarja, het hielp niet echt aangezien hij maar een klein grassprietje was tegenover een gigantische stier. 3 om precies te zijn.

De mannen sleurden hem mee naar de toog en duwde hem op een kruk aan de bar. Blijkbaar mocht hij zelf zijn bestelling al niet meer kiezen, voor hij kon weigeren of zelf iets kiezen, stond er al een gigantisch glas bier voor zijn neus. Hij slikte. Moest hij dát op krijgen? Dan zou hij dronken zijn aangezien hij vreselijk slecht tegen alcohol kon. De mannen naast hem, wacht eens, sinds wanneer waren ze met meer dan 3? Goed dan, maakt niet uit, de hele groep begon enthousiast ‘ad fundum’ te roepen op een ritme dat hem bijna dwong te doen wat ze zeiden. Met grote, angstige ogen keek hij naar het glas bier terwijl hij hoopte dat er op deze plek nog iemand met gezond verstand was die inzag dat hij wat hulp kon gebruiken. Ja, dat zou fantastisch zijn.

Langzaam aan werd het steeds drukker in de taverne. Niet dat hij zich er aan stoorde, maar het werd ook steeds luidruchtiger. Razor nipte rustig van zijn pint en keek zo nu en dan eens rond. Vele gezichten waren menselijk. Een klein deel ervan was anders. Waar hijzelf ook toe behoorde. Niemand vroeg zich af waarom Razor alleen zat. De meeste demonen die in dhet zaaltje zaten, zaten alleen of met andere demonen. Niet iets wat Razor zag zitten. Opeens vloog de deur open met en koude regenachtige windvlaag naar binnen. Die kasten van kerels waren al stomdronken bij binnen komst. Misschien dat ze zich nog veder lazerus wilde zuipen? Maar een veel kleiner persoon troken ze ongewild met zich mee. Razor liet zijn pint achter en was gauw nieuwschierig waardoor hij erbij ging staan. Toen Razor de pull zag staan schrok hij lichtjes. Zo‘n grotw bestelde hijzelf nog geen eens. Razor baande zich een weg door de mensenmassa. ‘Hey!!! Zeg grote dat jij zo‘n bak bier op kunt wil nog niet zeggen dat andere dat ook op krijgen!‘ riep Razor boven het gescan van de mensen uit. Zijn pul was half leeg dus kon Razor het straks over schenken. ‘Kom dan kun je rustig aan mijn tafeltje zitten?‘ nodigte Razor de jonge magier uit en pakte diens pul van de toog. Er werd een hoop Ah en oh geroepen afgezien van de boe‘s. Daar trok hij zich niets van aan en Razor wachten tot de magir in beweging kwam.