No, it's just me {Kyle}

~Thehee, moet nog een beetje wennen aan deze char, eerste keer dat ik hem gebruik ^^'~

O.. Oeps, dat had hij misschien beter niet gezegd… Kon hij er wat aan doen dat hij niet altijd super goed was in de omgang met anderen? Achja, whatever, het was niet echt één van zijn zorgen. `Maar goed dat je mij niet bent, hè? Dat zou wat geweest zijn,' Kyle rolde met zijn ogen. Wat was dat kind haar probleem? Hij dacht na over een antwoord, maar vond niet meteen iets om te zeggen. Goed dan, één punt voor haar. Calyn sloeg snel haar handen achter haar rug om de een of andere reden. Met een vage blik keek hij haar aan en trok een wenkbrauw op. Ze was raar, wat was er in godsnaam mis met haar? `Ik... eh...' Ze gromde kort. `Ga gewoon weg, oké?!' Kyle was lang stil en keek haar met een droge blik aan. Hij zakte ontspannen lichtjes door zijn ene been en op het andere steunde hij terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. ”Ik heb het recht om te gaan en staan waar ik wil en voor zover ik weet, ben jij niet mijn baas.” Hij zuchtte diep. ”Als je het nog niet door had, dit is neutraal gebied, iedereen mag hier op rondwandelen en dit is van niemand, ook niet van jou dus als ik hier wil zijn, moet jij me niet gaan zeggen dat dat niet mag.” Kyle prulde onbewust eens aan de halsband om zijn hals. Wat dacht zij wel niet? Denken dat ze hem zo maar bevelen kon geven. Als ze dat dacht, was ze bij het verkeerde adres. Hij deed niet meer wat anderen hem vertelde te doen. Wel, behalve als het nu iemand zou zijn zoals de leider. Maar verder, nee.

eheheheh >.> had niet door dat ik aan de beurt was

Oeps. Dit had hij niet zien aankomen. Op de plaats waar daarnet nog een meisje stond, stond nu een witte wolf. Dus daarom wilde ze zo graag dat hij weg ging. Had ze dat niet gewoon kunnen zeggen ofzo? Jeez… Goed, ze had hem gewaarschuwd, maar hoe moest hij weten dat ze in een wolf zou veranderen? `Waarom was je niet weggegaan?! Heb je soms zaagsel in je hoofd ofzo?!' Alsof er niet veel aan de hand was, haalde Kyle zijn schouders op. ”Dit veranderd allemaal niets aan mijn mening. Ik mag gaan en staan waar ik wil.” Hield hij koppig vol. De wolf liep dreigend om hem heen. Okay, goed, een wolf is gewoon een hond. Alleen groter en gevaarlijker, maar, het is een hond. Goed, hij wist dat zijn theorie langs geen kanten klopte, maar het was geruststellend. `Ik denk...' Ze sloeg haar staart heen en weer. Het had iets onheilspellends. Hond, denk eraan dat het gewoon een erg grote hond is, dan komt het wel goed.

Opeens jankte ze, het leek alsof ze iets wilde zeggen, nouja, eerder roepen, maar er kwam enkel een luide grom uit. Kyle fronste licht, maar hij bleef ontspannen staan. Goed, hij moest een oplossing vinden. Erop loshakken werd de laatste optie. Hoewel, misschien smaakte wolf nog niet zo slecht… Hij herzette zijn voet even en voelde dan iets tegen zijn voet. Hij keek naar beneden en zag een tak. Perfect! Dat was het! Hij had de oplossing gevonden. Wel ja, dat hoopte hij toch. Waarschijnlijk ging hij zichzelf voor schut zetten, maar hij kon het proberen. Kyle pakte de tak en glimlachte. ”Kijk eens! Een tak!” Zei hij opgewekt. Hij zakte een beetje speels door zijn knieën en zwaaide wat met de tak. ”Wil je de tak? Wil je de tak? Jaaaaa, tuurlijk wil je de tak!” Zei hij enthousiast. Vervolgens gooide hij de tak ver weg en klapte eens kort in zijn handen. ”Waar is de tak? Pak de tak! Komop, zoek de tak! Waar is de tak? Waar is de tak?!” Hij glimlachte breed en klonk enthousiast, zoals je deed als je met een hond speelde. Ookal was dit een grote en gevaarlijke wolf. Het was het proberen waard.


Kyle just... Dafuq are you doing? XD

'Ik ben niet achterlijk,' Wel, plan A had dus duidelijk niet gewerkt.  `Dat jij een achterlijke jongen bent, betekent niet dat ik een achterlijke wolf ben.' Terwijl de wolf weer als een hongerige haai rond hem begon te cirkelen, haalde hij nonchalant zijn schouders op. ”Aangezien honden graag achter takken aan rennen en jij een uit de kluiten gewassen hond bent, was het het proberen wel waard.” Hij was koppig, te koppig om zich over te geven en weg te rennen. Hij had zin om gewoon door haar borstkas te steken met zijn zwaard, maar er klopte iets niet. Het leek wel alsof ze twee persoonlijkheden had. Het ene moment snauwde ze hem af en dreigde ze hem te vermoorden, het andere moment was ze aardig en leek het alsof ze hem wilde beschermen. Het was natuurlijk maar een theorie, maar die theorie kon kloppen. Het kon zijn dat ze twee persoonlijkheden had, of zoiets op die stijl, dus haar vermoorden was niet het beste plan.

Uit het niets draaide ze zich om en rolde op haar rug. `GA!' riep ze. Alsof hij opeens wakker werd uit een droom, begon hij te rennen. Ondertussen keek hij rond. Wat kon hij doen? Waar kon hij naartoe? Hij wilde niet echt wegrennen, hij wilde weten waarom ze zo vreemd deed. Hij moest zich gewoon in veiligheid kunnen brengen, ergens naartoe gaan waar ze niet bij hem kon. Zijn blik viel op een grafhuisje. Plots kreeg hij een idee en rende erop af. Hij sprong omhoog en kon zich net aan het dak van het grafhuisje vastgrijpen. Hij trok zich omhoog en ging op het dak zitten. Gelukkig konden wolven niet klimmen, hier was hij veilig. Hij glimlachte triomfantelijk. ”Hoe gaat het moet je?” Vroeg hij liefjes. Kyle had hier duidelijk plezier in.

Dit was gewoon vermakelijk, de woede straalde gewoon van de sneeuwwitte wolf af. `Beter als ik jou te pakken heb,' Gromde de wolf. Kyle lachte geamuseerd en keek haar grijnzend aan. ”Veel succes daarmee, poedel.” Hij ging comfortabel zitten en sloeg zijn armen over elkaar. ”Ik kan hier zo lang blijven als ik wil, ik heb toch voedsel en drinken hier vanboven, jij, daarentegen, moet water zoeken of op jacht gaan als je niet wil uithongeren of uitdrogen.” Zijn ogen fonkelden van plezier. ”Je kan kiezen, optie één is dat je als een nazi me blijft bewaken en afwacht tot ik naar beneden kom, wat serieus kan tegenvallen, of je besluit om eens wat aardiger te zijn en je niet zo bitchy te gedragen.” Hij legde zijn kin in zijn hand als steun en keek haar afwachtend aan. ”Oh, en probeer me niet voor de gek te houden, daar trap ik niet meer in~.”

'Dat is de wolf!' Zei ze en begon daarna meteen te huilen. Kyle trok een wenkbrauw op. Jah, ze gedroeg zich echt vreemd. Maarja, ze was een vrouw, dat verklaarde vast een hele hoop. Of misschien was het gewoon een truc. 'Oh, en probeer me niet voor de gek te houden, daar trap ik niet meer in.' Maar om de één of andere reden voelde hij zich totaal niet zeker bij de theorie dat het een truc was, als hij naar zijn gevoel zou moeten luisteren, leek het alsof er iets fout was. Alsof iets niet klopte. Ze liep eens rond het huisje, hij volgde haar met zijn ogen. Ze ging op een trapje staan en aan haar gedrag te zien, zocht ze naar een manier om boven te geraken. Althans, daar leek het toch op. Hij grijnsde als ze zich geen weg naar boven vond. ”Lukt je niet~” Zei hij zangerig. ”Just leave it be, je ziet toch ook wel dat het je niet lukt. Er bestaat zoiets als zelfbeheersing weetje… Niet dat ik verwacht dat jij daar iets van kent want dat is duidelijk zichtbaar” Hij kuchte eens. ”No offence, maar je kan niet zomaar iedere vreemdeling die je tegenkomt proberen te vermoorden, daar los je niets mee op.” Hij zuchtte diep en streek eens met zijn hand door zijn haar. ”Maarja, het is maar advies, je moet je niet verplicht voelen ofzo, maar als ik jou was zou ik mezelf proberen wat zelfbeheersing aan te leren.” Hij zuchtte diep.