Fallen angel in the wrong place [O P E N]

De roodharige jonge vrouw greep wat verwoed naar haar arm. Ze was zichzelf al tijden geleden verloren, alles. Echter kwamen er nu van tijd tot tijd weer heldere momenten, of deze beter waren, wie kon het zeggen. Zo kon ze weer denken, weten wat ze deed en wat ze allemaal wel niet had verknalt. Het enige wat ze nu nog wou was een tweede kans. Met een ruwe beweging stond ze op en pakte haar leren jack, zo bedekte ze haar teken. Als je het niet ziet, is het er niet. Nou, of die gedachte klopte. Met een kort gebaar keek ze haar kleine en als gesloopte kamer rond. Misschien zou ze eens op zichzelf moeten gaan, ze was dit hol van zwavelstinkers wel beu, ookal hoorde ze er zelf bij. Ragya duwde haar asbruine vleugels tegen haar rug en liep zuchtend de gang op. Eenmaal daar volgde ze de stroom van kletsende wezens, hun gesprekken negerend. De meeste waagde zichzelf er niet meer op om de vrouw aan te spreken. En zelf moest ze die gedachte gelijk geven. Haar kracht tintelde in haar handen nu ze hem zolang had genegeerd, toch zou ze dit gevoel negeren. Ze vertikte het om toe te geven. Al lopende wijzen ontdeed ze haar rode haren van hun keten en liet ze los hangen. Eenmaal buiten begroette een benauwde wind haar. Met lenige bewegingen sprong ze naar beneden, weg van het kasteel. Ondanks dat ze over vleugels beschikte kon ze niet vliegen, en hoewel het irritant was was het nu niet meer dan een lachertje en een gewoonte. Uiteindelijk liet ze zich op de grond zakken en keek het kale landschap rond, niks. Waar was dat beest nu weer? Met een schelle fluit en wat seconde wachten kwam er al snel een gestalten op haar af lopen. De vlammen van zijn manen leken minder fel te branden als ze van het hellpaard was gewent. Ook hij had onder haar ziekte geleden. Ze liet haar handen over de harde, bijna versteende zwarte huid glijden en voelde de warmte van de gleuven die zich erin bevonden. Daaruit scheen ook een zwak licht, al brandde het wat feller bij haar aanrakingen. Even ontmoette haar rood bruine ogen die van Torn. Hij leek bijna opgelucht, zover je dat kon zien bij een paard. Ze hief zich op zijn rug en drukte haar benen aan tot ze samen in een galop over de vlakte racete. Plots verminderde haar dier vaart. Wat verast keek ze op, om twee mannen te zien praten. Niet dat het theekransje haar veraste, maar de engel. Ze stuurde Torn erheen en ving wat woorden van de engel op. 'Ik wou niet naar de aarde gaan maar de Schepper dwong me. Tijdens de val raakte ik bewusteloos en kwam ik hier terecht. Op demonengebied. Als enigste engel..' Nou, als er engelen waren bleven die meestal niet lang rondhangen. ‘Je zal nog verast zijn hoeveel engelen we hier tegenkomen’ grijnsde Ragya, als haar normale zelf. Ze was veel verandert na de dood van haar vriend, maar er was nog hoop. Ze bekeek de andere Demon even, toch liet deze geen belletje rinkelen. Vanaf haar rijdier keek ze op de twee neer, al zouden ze vast groter zijn dan haar als ze af zou stappen. Tot nu toe was haar houding neutraal, deze engel kon van haar part wel levend wegkomen. Echter zou ze hem hier niet laten rondhangen.

-If I may ^^

Ragya had hier geen zin in. Een of andere demon zat hier een theekransje te houden met engel. Het was net een waakhond die de dieven begroette. Ook een goed imago maakte hij zo, alsof je als indringer een heel welkoms comité kreeg. ‘Kom je de boel hier ook slopen? Of klopt het nie wat de andere zeggen?‘ De blik van de vrouwelijke demon stond kil, alsof ze alleen daarmee de ander het zwijgen wou opleggen. Onder haar stond Torn onbewogen, al voelde ze door haar kleren dat het dier het gezelschap alles behalve mocht. Dat was wederzijds, gaf ze grimmig toe. ‘Ik wist niet dat jij je zorgen maakte over een hoopje zand’ merkte ze spottend op. Ze maakte duidelijk dat ze niet zomaar over zich heen liet lopen, zeker niet door een knul van haar eigen soort. Er kwam ook een opmerking van de engel, Ragya keek enkel geamuseerd toe. Hij had wel lef, in vijandig gebied nog een karakter te laten zien. Ze deed enkel haar burger plicht hier. Iets waar fikkie zich niet aan leek te deren. Weer gingen wat woorden op en neer bij het tweetal. Ragya hielt zich stil en liet ze even doen. ’Wat vriendelijk.’ Ze zuchtte, het was wel genoeg geweest vond ze zelf. Straks begon het hier nog lekker te ruiken ook. ‘Nou, is het theekransje van de heren klaar?’ vroeg ze nonchalant. ‘Dan zou ik onze gevleugelde bezoeker graag de uitgang wijzen’ Bijna uitdagend keek ze naar haar soortgenoot. Gelukkig voor de ander gleed die al snel weer door naar de engel op een neutrale wijzen. Ze was niet uit op ruzie, al leek ze die eerder gevonden te hebben dan haar lief was. Met die gedachten stuurde ze Torn wat bij door lichtjes druk op zijn flank te zetten. Hij stapte wat opzij zodat ze de richting van de grenzen vrij hielt, als een soort aanwijzing dat de engel die kant op moest. Tevens was Torn’s achterwerk nu op de andere demon gericht, Ragya had zeker door dat ze geen vriendjes maakte met de ander.

De mannelijke demon leek in haar ogen zijn plek te kennen, hij veranderde in zijn demon-vorm en sprong weg van Torn´s achterwerk. Een onredelijk gebaar vond Ragya zelf, Torn deed niks als zij er geen opdracht tot gaf. Of eerder, zolang er vreemde bij waren en Torn zich niet al te ver op zijn gemak voelde. ‘Voor jij kwam was ik d dat ook van plan, hoor..‘ De vrouw van het gezelschap gunde hem enkel een zwiep met haar rode haren. Voor haar idee was hij staan kletsen tot de volgende dag. Blijkbaar was onze engel het niet eens met haar woordkeuze en dat werkte ertoe dat er een geamuseerde grijns in Ragya´s ogen kwam. ’Well, het was weer erg gezellig. Fijn.. Met jullie gesproken te hebben. Ik zeg “tot ziens” en niet “vaarwel”, want ik verwacht een volgende ontmoeting. Wellicht in een slechtere situatie.’ Een minachtende grijns kwam op haar gelaat terwijl ze Torn aanbeende de ander te volgen. Daarbij legde ze haar hand op het handvat van haar vertrouwde zwaard. Bij de aanraking wist ze blindelings te zeggen dat de geslepen, witte, kristal rood kleurde. Het was een vreemd wapen. Hij leek een pure energie te bevatten, een van de engelen, Ragya twijfelende er niet over dat dat nog van de vorige eigenaar was. Dit werkte soms tegen als ze te veel van het ding verwachtte. Gelukkig was het meest nu vervangen door demonische, zo kon ze wat van haar kracht afgeven zodat het zwaard het kon gebruiken. Om die rede speelde er wat kleine vlammetjes om het lemmet toen ze het uit de schede trok. ‘Nou toyboy, ik hoop niet dat je verwachtte dat je gezelschap nu al eindigde’ Torn ging over tot een drafje tot hij iets achter de engel reed. Het zwaard lag tegen Torn zijn schoft, al was het nu op een afstand waardoor het met een beweging in het gezelschap zijn rug lag. ‘Je moet je natuurlijk niet te veel thuis voelen hier’ Een sarcastische blik, die al snel volgde door een spottende grijns. ‘Dan kunnen we nog altijd terug komen op het ‘tot ziens’ van je’