Fallen to Earth... Euh...Water!

De blauwe hemel verduisterde boven het demonen gebied. Een hels gevecht was daar begonnen op de grond nog voor beide het luchtruim verkozen, omdat daar meer ruimte was om voor hen beiden te kunnen vechten. Geen van de twee bemerkte dat ze steeds dichter richting het engelen gebied gingen tijdens het heetst van de strijd. De engel en demon vochten beiden even goed met hun wapens. Hun zwaarden maakte bij elk contact een regen aan vonken. De demon dook weg om later achter de engel weer te verschijnen. De engel wilde net omdraaien om opnieuw naar de demon uit te halen, maar de demon gebruikte zijn kracht en liet een soort van electrische explosie vlak achter de rug van de engel exploderen. De engel kreunde luid door de pijn die door zijn zenuwgestel voort raasde. Een van vleugel was gebroken en de andere net als zijn rug flink beschadigt! De demon lachte haterlijk en schold hem voor verschillende dingen uit. De engel was nog bij machten om zijn zwaard nog een flinke zwaai te geven en liet hem los richting de demon die niet opletten en het zwaard in zijn borst kreeg! Cryler kon nog net zien hoe de demon uit de lucht viel richting de aarde voor hij zelf ook viel. Het leek in een vertraagt tempo afgespeelt te worden. De hemel hier was wolkeloos helder blauw zoals het hoorde. Soms verloor hij een veer die door de wind werd los getrokken. Maar toen hij water om zich heen voelde sluiten werd Cryler weer helderder in zijn hoofd. Als hij hier niet snel maakte dat hij weg kwam kon hij nog verdrinken! Cryler voelde hoe de koelte van het water zijn lichaam gaf. Hij draaide zich in het water en trok hoe pijnlijk dan ook zijn vleugels weer in zich. Cryler begon naar het oppervlak te zwemmen, maar zijn bewegingen waren traag en het vrat zijn resterende energie. Het duurde voor zijn doen veel en veel te lang. Maar toen Cryler het wateroppervlak bereikte en daar doorbrak haalde hij gretig adem. Zijn longen branden door zuurstof te kort en even zakte hij weer kopje onder, maar Cryler kwam weer boven en schudden zijn hoofd om helder te worden. Jammer genoeg was hij midden in een groot meer gevallen dus dat werd zwemmen. Cryler begon richting de kant te zwemmen hoewel het niet snel ging kwam hij toch vooruit. Langzaam zwom Cryler naar de oever en gelukkig hoefte hij zich niet op te trekken toen hij dichter en dichterbij kwam, want toen hij de meerbodum onder zich voelde ging Cryler staan en wankelde even voor hij verder naar de kant liep. Ook nu verbruikte hij veel energie, omdat het water hem vertraagte. Maar toen zijn enkels nog in het water stonden stopte de hevig hijgende engel even en keek waar de gedode demon gebleven was, maar die lag zo'n 100 meter van de oever af. Cryler's zicht dimde ineens heel snel en hij vond om bij bewustzijn te blijven, maar het mocht niet zo zijn. Cryler zakte door zijn benen en verloor nog voor het contact met de grond zijn bewustzijn. Ergens was hij blij in het water te zijn geland. Het brak zijn val, want hoe de demon erbij lag had hij ook kunnen zijn! Nu was het rust en slaap wat Cryler nodig had en hoewel hij liever in een bed sliep kon hij het niet helpen hier te liggen.

(Avatar komt nog druk aan het zoeken.) ;) Open

De hele tijd had lightning naar het plafond gestaard aangezien ze niks beters te doen had. Een. Diepe zucht verliet haar keelgat. Haar ogen sloot ze voor even en ademde nog eens goed diep in en uit. Lightning wou iets te doen hebben maar ze weet van zichzelf maar al te goed dat het haar zal vervelen. Het gebeurde maar zelden dat lightning iets zeer interessants te doen had dat haar aandacht kon behouden en niet het stilaan begon te verzwakken wat normaal altijd zo het geval is. Hoe dat kwam wist light jammer genoeg zelf niet anders zou zeer al lang geleden iets hebben aangedaan. Nadat ze weer haar ogen had geopend keken haar kristalblauwe ogenrond. Vervolgens stond zeerecht en kleede zich om om dan naar buiten te gaan. Lightning keek heel toevallignaar de lucht en zag daar twee zwarte spikkels. Beide kwamenk in een veel te snelle vaart naar beneden. Wat zou het kunnen zijn. Vooral door haar nieuwsgierigheid gedreven begon light te berekenen welke spikkel het dichtbij zou vallen. Als ze juist had berekend was de dichtste bij het meer.op haar gemakjes stapte lightning die richting op waarbij haar wit jurkje wapperde als een vlag waar de wind mee zat te spelen. Geeuwend rekte ze zich nog even uit en vervolgde dan haar weg. Als ze goed had gehoord had ze een plons gehoord. Waarschijnlijk was die spikkel iets geweest anders zou het niet zo luid in het water gevallen zijn. Haar nieuwsgierigheid alleen maar nog meer geworden zette ze haar stap verder. Lightning wist maar al te goed dat haar nieuwsgierigheid haar nog in de problemen zal brengen, ooit maar niet vandaan. Al snel zag ze een bewusteloze engel op de oever. Was hij die spikkel geweest? Light aarzelde niet en trok de engel wat van het water vandaan. Het was niet zo'n goed idee maar toch nam ze em na enige moeite hem op Harrie en stapte zo richting haar huisje wat verderop. Daar aangekomen legde ze de natte engel in haar bed. Terwijl ze een natte doekje op zij. Voorhoofd legde begon ze druk in de weer zijn vleugels te verzorgen aangezien de er zwaar aan toe waren. Een gevecht waarschijnlijk. Na zeker een uur of twee stevig door te hebben gewerkt voelde ze zich al snel vermoeid ze zette een glas water naast hem voor als hij wakker werd. Dat nog maar juist gedaan sloot lightning haar ogen om voor een minuutje of vijf uit te rusten.

Het was lastig om iets te denken nog te doen wanneer je buiten bewustzijn was. Cryler wist heel goed dat zoiets onmogelijk was, maar goed hij kon het even goed toch proberen. Niks te voelen op zulke momenten was nog wel het ergste! Cryler verviel in en droom van vroeger. Maar zulke dingen konden enkel gevallen engelen!? Toch begon hij steeds meer bij te komen daardoor. Al bemerkte hij niet dat iemand hem verplaatsten. Cryler was daarvoor nog te ver weg. Hoe ze zijn verwondingen verzorgde nog hoe ze hem in haar eigen huis en bed neer had gelegt. Zijn droom nam een wending. Langzaam maar zeker ontwaakte Cryler en voelde dat zijn verwondingen minder pijn deden als eerst, maar ook voelde Cryler dat hij op iets zachts lag. Het geluid van een regelmatige ademhaling was te horen. 'Yuni?' zei hij zacht, maar een huiselijke geur vertelde hem dat hij in een woning was! Cryler probeerde omhoog te komen, maar een felle pijnscheut liet hem snel weer terug zakken. Natuurlijk ging Cryler nooit verder dan zijn lichaam aan kon zeker niet wanneer er zulke verwondingen waren! Rustig keek hij rond en zag dat het er best knus uit zag voor zo ver hij kijken kon. Cryler zag een rood harig grietje zitten. Als ze hem alleen mee gedragen had moest ze erg sterk zijn? Kennelijk had hij haar gewekt? Want toen hij overeind wilde komen had hij hard gekreunt. 'En aan wie heb ik deze verzorgende behandeling te danken?' vroeg Cryler met een rustige warme stem. Zijn 2 meter lange lichaam stak iets wat over haar bed heen en het was ergenlijk best grappig. Deze dame leek fragiel, maar ze was toch sterk genoeg geweest om hem van het meer naar haar huis te verplaatsten. Cryler ging iets verliggen om haar beter aan te kunnen kijken.

Een zware zucht verliet lightning haar keelgat. deze man was echt zwaar, niet omdat hij dik was, want dat was hij niet. maar hij was groot. zeer groot en dus daardoor ook zeer zwaar. het was dus voor lightning echt een klus om hem eerst op haar rug te krijgen en vervolgens hem te gaan zitten sleuren naar haar verblijfplaats-letterlijk. het was dan ook best logisch dat ze begon te kuchen en de puffen. opzich had dit nog redelijk simpel geleken maar dan had ze nog niet geweten hoe zwaar die gevallen engel wel niet was. Lightning was dan ook zeer opgelucht dat haar verblijfplaats wat verderop zag, en dat gaf haar weer wwat meer moed op door te blijven zetten en niet te stoppen om wat te gaan rusten. Ze versnelde haar pas zelf nog meer. Velen dachten dat ze zwak was omdat nog redelijk fragiel uitzag. maar daar had iedereen het helemaal mis. Lightning was onverwacht sterk, kon uitstekend vechten aangezien haar vader haar persoonlijk had getraind. Omdat het bijna leek dat ze een porselinen huid had dacht iedereen dat ze ook zerkelijk zo snel zou breken, maar niemand maar werkelijk niemand heef haar werkelijk zien vechten, nouja Raven wel een beetje, maar dan nog had ze niet op volle 100 procent gevochten misschien zelf nog niet eens 50 procent. Lightning vocht gewoon niet, alleen maar als het zeer noodzakelijk was ging ze vechten en nog steeds ervoor zorgen dat ze niet al haar krachten meteen gebruikte. Light was diep ingedachten verzonken terwijl ze de jonge man zijn vleugel verzorgde en een nat doekje op zijn voorhoofd legde. het was lastig om een vleugel te verzorgen dat er zo erg aan toe was maar het lukte haar na een tijdje het koste wel haar concentratie en energie. nadat ze zeker wist dat alles goed was zuchtte ze en viel meteen in slaap van vermoeidheid.
Meteen schoten haar ogen geschrokken en achterdochtig wagenwijd open toen ze iemand hoorde kreunen. ze ontspande zich lichtjes toen ze zag dat het de gevallen engel maar was. 'En aan wie heb ik deze verzorgende behandeling te danken?' vroeg de engel met een rustige warme stem. Even wreef ze geeuwend in haar ogen 'o ja sorry, de naam is lightning, lightning farron aangenaam' uit beleefdheid stak ze vriendelijk haar hand uit. ' je vleugel was er erg aan toe toen ik je trof aan de rand van het meer, maar het zal nu wel genoeg opgeknapt zijn dat het sneller zal genezen, en binnenkorste keren kun je al weer vliegen' legde ze hem vriendelijk glimlachend uit.'als ik vragen mag, hoe komt het dat je vleugel er zo zwaar aan toe was?' lightning kon het niet laten, haar nieuwsgierigheid was te sterk, iets dat ervoor zorgde dat ze wel vaker in de problemen kwam daardoor

Cryler glimlachte toen ze zichzelf voorstelde met veel gegeeuw en al wrijvend in haar ogen, maar stak daarna wel haar hand naar hem op. Cry moest zich verbijten, maar toch pakte hij haar hand aan en schudden die lichtjes om zijn lichaam niet te veel te belasten. 'Aangenaam Lighting Farron. Ik ben Cryler Pointer.' stelde Cry zich gelijk na haar voor en trok zijn hand daarna terug. Haar vraag was simpel en gemakkelijk te beantwoorden. 'Simpel ik was in een gevecht verwikkelt met een demon, maar hij verdween en verscheen achter me waar hij zijn kracht gebruikte om mij uit de lucht te krijgen. Wat ik nog doen kon was mijn zwaard nog in zijn borst slingeren voor ik naar beneden viel. Ik belanden gelukkig in het water. Als mijn laatste aanval op hem al niet dodelijk was geweest zou de val hem zeker gedood hebben.' zei Cryler en keek haar rustig aan. Zijn zwaard had hij nog niet gezien. 'Ik mag aannemen dat je mijn zwaard hier niet hebt? Dan vind Yuni hem wel.' vroeg Cry en glimlachte zacht. Intussen kwam Yuni op de plek van waar het gevecht gestopt was en vond als eerste de demon. Het zwaard van Cryler stak nog steeds diep in zijn borst. Yuni pakte het handvat beet en jorde er een tijdje aan voor het los kwam. Met het wapen in haar mond volgde Yuni het geurspoor van Cry en de nog onbekende engel...

Ze was echt moe geweest. het is niet dat een vleugel verzorgen simpel was, je moest er voorzichtig mee omgaan zorgen dat je niks verkeerds deed. enhet had al je concentratie nodig, iets dat bij lightning best gevaarlijk kon zijn aangezien ze snel genoeg haar interesse in iets kon verliezen, behalve als het moest kon ze zich lang op iets concentreren maar alleen maar als ze zichzelf ertoe dwong, anders niet. waarom ze zich snel haar intresse in iets verloor was voor iedereen zelf voor haar nog steeds een raadsel en dat zal het hoogstwaarschijnlijk ook blijven. Waarom zou he haar wat kunnen schelen? Uit beleefheid had ze zich voorgesteld aan de gevallen engel nadat ze weer wat wakkerder was en hij ook 'Aangenaam Lighting Farron. Ik ben Cryler Pointer.' Stelde hij zich nu ook voor en schudde haar hand even 'insgelijk' antwoorde ze weer met haar melodieuze stem. 'Simpel ik was in een gevecht verwikkelt met een demon, maar hij verdween en verscheen achter me waar hij zijn kracht gebruikte om mij uit de lucht te krijgen. Wat ik nog doen kon was mijn zwaard nog in zijn borst slingeren voor ik naar beneden viel. Ik belanden gelukkig in het water. Als mijn laatste aanval op hem al niet dodelijk was geweest zou de val hem zeker gedood hebben.' legde Cryler uit. Voor even verscheen er een frons op haar gezicht. 'hmz. wat een geluk dat je in het water terecht kwam of je had het even erg als de demon het kunnen treffen' sprak ze wat afwezig

-sorry flut moet nu weg DX-

Cryler knikte bij haar woorden. Tja zoiets kon gebeuren! Hij zag haar vermoeidheid en het liefste was Cry opgestaan om haar op bed te laten gaan liggen, maar hij kon nu nog niet eens recht zitten! 'Ja ik weet het, maar goed ook. Anders had ik ook in een boom of struik kunnen landen? Ga maar slapen je bent moe, ik kan op het moment toch nergens heen anders had je gerust in je eigen bed kunnen slapen.' zei hij licht glimlachend en een beetje plagend. Jaha Cryler kon een echte heer zijn, maar ook niet altijd vooral wanneer hij de behoefte voelde anders kon je naar beleefdheden fluiten! Yuni stapte moeizaam voort met een inmiddels slepend zwaard die een ondiepe groef in de grond achter liet. Ook de spierwitte eenhoorn was moe en kwam uit eindelijk bij het huisje tot stil stand. Ze legde Cryler's zwaard netjes op de grond en keek even rond. Al die ogen! Het was altijd weer heerlijk om te zien hoe men op haar reageerde! Yuni keerde haar blik weer naar het huisje en hinnikte luid waarbij Cry breed glimlachte. 'We hebben gezoek.' zei Cryler en keek Light vriendelijk aan.

Haar kristalblauwe ogen namen cry goed in zicht op. Hij had inderdaad heel veel geluk gehad dat hijzelf in het water is beland. De demon had minder geluk maar dat kon lightning geen barst kon schelen waant het is tenminste een zielig ding minder. Dat is tenminste beter voor de engelen. Uiteindelijk nadat ze even had geknipperd met haar ogen keek ze nog eens naar zijn vleugel en keek dan even fronsend naar de kamer niet echt wetend waarom. Ja ik weet het, maar goed ook. Anders had ik ook in een boom of struik kunnen landen? Ga maar slapen je bent moe, ik kan op het moment toch nergens heen anders had je gerust in je eigen bed kunnen slapen.' Kort glimlachend schudde ze geeuwend haar hoofd 'dat hoefd niet hoor ik hou het nog wel een tijdje'maar voor Hoelang nog? Ze was al enkele dagen niet gaan slapen omdat ze het de druk had. Dus doodvermoeid kon je haar wel noemen al zou je dat nooit zeggen behalve dan aan het geeuwen. 'We hebben gezoek.' Hoorde ze hebben zeggen wat al snel gevolgd werd door gehinnik. Door lichte nieuwsgierigheid gedreven stond ze op en deed de deur open. Daar zag ze een spierwitte eenhoorn. 'Wat een prachtig wezen' mompelde light leer tegen zichzelf dan tegen cru of het prachtige dier zelf. Voorzichtig stapte ze erop af en en aaide het dier 'is ie van jouw' vroeg ze en wreef geeuwend in haar eige ogen. Ze moest echt daar eens mee stoppen maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan

(Cru?) XD

Cryler keek Light na voor zover zijn lichaam het toe liet en hoorde haar praten. Zachtjes grinnikte hij, maar stopte daar vrijwel meteen weer mee. De pijn die door hem heen schoot was hels! 'Jep dat kun je wel zeggen!' kreunde hij zacht en voelde hoe Yuni zich zorgen om hem maakte, maar liet zich aaien door de vrouwelijke engel. Yuni drukte lichtjes haar snuitje tegen het voorhoofd van Light en snoof zachtjes. Ze was het die Cryler hier gebracht had en daar was ze dankbaar voor. Yuni maakte zachte geluidjes van dankbaarheid en Cry glimlachte zacht. 'Ze bedankt je Lightning. Dat soort geluidjes maakt ze niet snel.' zei Cry nu meer met vaste stem en hoopte dat Yuni zich zou gedragen en buiten bleef? Maar hij kende de koppigheid van de eenhoorn maar al te goed! Yuni raapte het zwaard weer op door met haar mond het handvat te pakken en langs Light naar binnen te komen. Ze was klein van stuk dus geen rijdier. Enkel een lieve kleine koppige metgezel. Yuni was hooguit 1 meter van schoft hoogte en kon dus gemakkelijk manoevreren tussen de meubels door. Yuni legde het zwaard langs de tafel en liep door naar Cryler die een stevige snuit knuffel van haar kreeg. Ze was heel blij dat Cry nog leefde. 'Ja je bent me er eentje Yuni maar wel een lieve schat.' grijnsde Cryler en aaide haar zachtjes over haar kleine hoofdje.