Onderwerp: Lost in the darkest corner of life wo nov 13, 2013 10:43 pm
WARNING: Kan mogelijk dingen bevatten die 18+/16+ zijn, reden: geweld Weet het niet zeker of dat zo is, maar zet het er maar bij... Just in case...
_______________________________ ''Fight! You must fight!'' Words: 2.673 Tagged: Wie het snelst post -w- Mood: Depressed, down, sad Note: Mijn persoonlijk langste post record verbroken \(°o°)/ en sorry, ik was moe dus het is nogal snel geschreven >_>
Ze was haar familie al eens verloren, en nu opnieuw. Ze zat trillend op de grond in een plas bloed, tranen stroomden over haar wangen terwijl ze naar de rode vloeistof keek. Ook haar handen en kleren hingen vol. Ze droeg een simpel katoenen kleedje dat ooit wit was, maar nu onder de bloedspetters en vlekken zat. Voor haar lagen verschillende lijken, die van haar ‘nieuwe’ familie en de assen van de moordenaars. Het waren dezelfde moordenaars die haar echte familie vermoord hadden. De mannen hadden zichzelf ‘vampiers’ genoemd. Ze was bang, zo verschrikkelijk bang want ze had wel eens verhalen over vampiers gehoord, dat als je gebeten werd je er zelf één werd. Ze wilde dat ze haar moeder, haar échte moeder om hulp kon vragen, zich aan haar kon vastklampen en al haar emoties de vrije loop kon gaan. Haar moeder zou haar dan omarmen, over haar rug strelen en zeggen dat alles wel goed zou komen. Tenminste, als die er nog geweest was. De ergste dag van haar leven, nee, één van de ergste dagen van haar leven flitste weer voor haar ogen voorbij.
De zon scheen vrolijk buiten. Sharon zat binnen aan tafel met haar moeder. Beide waren ze aan het naaien, gewoon voor het plezier. Ook haar vader was er. Met z’n drieën waren ze aan het praten over dagelijkse dingen. Even later werd er beleefd op de deur geklopt. Haar vader stond op en ging naar de deur. Zij en haar moeder waren beide nieuwsgierig en volgde hem met hun ogen om te kijken wie het kon zijn. Toen haar vader de deur opende, kreeg hij meteen een mes in zijn maag. Haar vader zakte neer op de grond. Dood. Met grote, angstige ogen keek ze naar het lijk wat ooit haar vader was. Verschillende emoties vloeide door haar heen, ze wist niet wat ze moest doen, ze verstijfde. Haar moeder rende schreeuwend op de moordenaar af, de moordenaar en zijn groepje. Ze wilde hem vermoorden met een schaar die ze van de tafel had meegenomen. Maar de man was haar voor. Krijsend van de pijn zakte ze op de grond neer, draaide zich om naar Sharon terwijl ze viel en schreeuwde dat ze weg moest rennen. Maar de woorden drongen niet tot haar door, niets drong tot haar door. Ze stond aan de grond genageld. De moordenaar ging naar haar toe en sloeg haar bewusteloos.
Langzaam opende ze haar ogen. Ze had het koud, want ze lag op de koude, houten vloer van een hut. Haar handen waren op haar rug gebonden. Ze wist niet waar ze was, maar ze wist dat het buiten regende, dat hoorde ze aan het gekletter tegen het raam. Met haar ogen half open staarde ze naar het plafond, terwijl ze de twee mannen hoorde discussiëren. Haar mond hing lichtjes open. Ze proefde de smaak van bloed. Ze hoorde geklop tegen de deur en even later nog een stem. Maar ze verstond niet wat hij zei. De persoon sprak wel luid en duidelijk genoeg, maar geen enkel woord drong tot haar door. Het enige wat ze wist was dat het een jongen van ongeveer haar leeftijd was. Even later hoorde ze iets zwaars op de grond vallen. Iets zachts en zwaars. Het klonk net zoals haar vader toen die vermoord werd en op de grond viel. De andere man sprong geschrokken op van zijn stoel en ze hoorde de deur dicht gaan. Ze besefte nog steeds niet wat er eigenlijk gebeurde, de deur ging weer open, ze hoorde woest geschreeuw. Toen ze haar hoofd naar het geluid draaide, zag ze hoe een jongen van haar leeftijd zonder moeite een volwassen man vermoorde. Hij stak een mes in de man zijn borstkas. Opnieuw. Opnieuw. En opnieuw. Na een tijdje, stopte de jongen en kwam naar haar toe, maakte de touwen rond haar polsen los. Hij probeerde haar gerust te stellen. Hij had haar gezegd dat het wel goed kwam, dat ze niets meer te vrezen had.
Maar ze waren met drie. Er was nog een derde man. Net toen ze dat zei, kwam deze binnen. De jongen greep naar het mes, maar werd net voor hij het had weg gestampt door de man. De man pakte de jongen bij zijn keel, hield hem in de lucht, probeerde hem te wurgen. ”Fight!” Zei de jongen met moeite terwijl hij haar aan keek. ”You must fight!” Het kostte de jongen erg veel moeite, aangezien hij gewurgd werd. Paniekerig keek ze hem aan. ”If you win, you live. If you lose, you die.” De man zei tegen de jongen dat hij moest zwijgen. Maar de jongen bleef maar herhalen dat ze moest vechten. Sharon keek naar het mes dat in haar bereik lag. Ze moest vechten om te overleven… Ze nam het mes en stond recht. Hield het uiteinde van het handvat tegen haar buik, de scherpe punt naar de man die met zijn rug naar haar toe stond en te druk bezig was met de jongen. Ze trilde helemaal van angst. ”I… Can’t do it…” Zei ze in paniek met een trillende stem. Maar toen besefte ze zich, dat ze dit al vaak gezien had. Niet letterlijk. Maar een insect dat een ander insect eet, haar vader die thuis kwam van de jacht met zijn vangst. Iedere keer had ze gedaan alsof ze het niet gezien had, durfde ze de realiteit niet onder ogen te komen. Ze stopte met trillen en kreeg zichzelf in de hand, helemaal onder controle. Vechten. Ze moest vechten. Vechten. Vechten. VECHTEN! Ze stormde op de man af, al schreeuwend. De man draaide zich half om waardoor ze het mes recht in zijn borstkas kon steken. Hij liet de jongen los.
Ze stonden nu buiten. Er knetterde een klein vuurtje. Ze luisterde naar de jongen en zijn vader die het niet eens waren. Zijn vader had hem gezegd naar huis te gaan, maar de jongen was toch gekomen en had Sharon gered. Kyle… Dus dat was de naam van de jongen. Ze bleef naar de vlammen staren. Kyle’s vader was een dokter, ze kenden elkaar, ze had hem al wel eens gezien. Hij vroeg of ze hem nog kende. ”Where should I go from here?” Vroeg ze verdrietig terwijl ze naar het vuur bleef staren. Ze had geen thuis meer, geen familie, niemand die voor haar wilde zorgen. Ze kon nergens naartoe. ”It’s cold. I’ve got nowhere to go home to anymore.” Kyle ging naar haar toe. Vlak voor haar stond hij stil. Maar ze keek hem niet aan. Tot dat hij zijn rode sjaal om haar hals heen wikkelde, de sjaal was veel te groot, maar wel warm. ”You can have this.” Zei hij. ”It’s warm, right?” Ze keek naar de grond en voelde aan de sjaal. ”It is.” Kyle’s vader deed een paar stappen naar voren. ”Sharon, come live with our family.” Geschrokken keek ze hem aan. ”You’ve suffered a lot. You need plenty of rest.” Ze keek naar Kyle. ”What?” Hij keek haar vragend aan. ”Come on,” Hij greep haar hand. ”Let’s get going… Back to our home.” Met grote ogen keek ze hem aan. Thuis. Tranen kwamen in haar ogen, stroomden over haar wangen. ”Home…” Een thuis… Ze had weer een thuis, een plek om te blijven.
Ja, ze herinnerde zich het allemaal nog goed. De beelden stonden op haar netvlies gebrand. Voor eeuwig en altijd. Letterlijk. Als ze toen maar niet die domme fout hadden gemaakt. Als ze toen maar slimmer geweest waren. Dan was dit niet gebeurt. Dan was Kyle niet dood, dan waren zijn ouders niet dood. De tranen begonnen sneller te stromen. Ze waren dood, nu had ze niemand meer. Nu was ze alleen. Voor eeuwig en altijd. Dat had de man gezegd. Voor eeuwig… En altijd. Daarna had ze hem vermoord. Ze had welgeteld 2 jaar bij Kyle en zijn familie gewoond. Ze had een hechte band met hen gekregen. Maar die band is nu geschonden.
Net zoals de vorige keer, begon het met geklop aan de deur. Buiten was het al donker gezien de tijd van het jaar. Kyle’s vader opende de deur. Deze keer was het geen mes door de borstkas, maar een hele hand. Zijn hart werd eruit gerukt, letterlijk, en daarna op de grond gegooid. Haar adem stokte in haar keel, zeker als ze zag wie degene waren die voor de deur stonden. Het kon niet. Het was onmogelijk. Ze wist zeker dat Kyle en zij hen vermoord hadden. Ze hoorden niet te leven. Maar ze zagen er ook anders uit. Zo bleek als en lijk, iets mooier, alerter. Ze kon niets uitbrengen. Kyle’s moeder kwam eraan, schreeuwde als ze haar man dood op de grond zag liggen, met zijn hart naast hem. Ze schreeuwde tegen Sharon dat ze moest rennen. Kyle kwam ook aanrennen door al het lawaai, hij verstijfde meteen. Zijn moeder vertelde hen om te rennen en wierp zich op de man. De man gooide de vrouw door de lucht, ze kwam helemaal aan de andere kant van de kamer met haar hoofd tegen de muur terecht. Sharon hoorde wat kraken. Haar schedel? Ze huiverde. Keek doodsbang naar de mannen. Kyle schreeuwde het uit van woede en nam een puntige, houten stok die in de brandmand zat –aangezien dat het dichtstbijzijnde voorwerp was dat als wapen kon dienen- en stormde op de mannen af. Ze raakten in een gevecht verzeild en alles wat Sharon kon, was toekijken. De vorige keer had ze gedacht dat ze zich compleet onder controle had, dat ze dit soort situaties zou aan kunnen. Maar dat was niet zo, merkte ze nu. Uiteindelijk lukte het Kyle om één van de mannen in zijn hart te raken. De man deinsde krijsend terug, zakte op zijn knieën en… Verging tot as? Wat? Hoe kon dat? Een andere man zag haar verbaasde blik en grijnsde. ”Nog nooit een vampier gezien, meid?” Maar dat had hij beter niet gezegd, want Kyle had zijn kans gegrepen om ook hem in zijn hart te raken. Hij begin hetzelfde lot als de andere man.
Er was er nog één over. Kyle keek hem woedend en hijgend aan. Sharon bleef staan, nog steeds aan de grond genageld. Kyle stormde op de man af, maar deze bleek veel beter te zijn in vechten dan de andere twee. En uiteindelijk, was het de man die won. De man had het hout in Kyle’s hals geplaatst, de punt kwam er langs de andere kant uit. Sharon schreeuwde het uit toen ze Kyle naar haar zag kijken en hij zijn laatste woorden tegen haar zei. ”Fight…” Zei hij met moeite. Daarna viel hij levenloos op de grond. Ze zag hoe zijn ogen dof werden en ondertussen stond de man al vlak voor haar met een maniakale grijns op zijn gezicht. Maar hij vermoordde haar niet, nee, hij boog naar haar toe. Sharon hield haar adem in en hij beet in haar hals, maar niet hard genoeg om haar te vermoorden. Ze schreeuwde het uit van de pijn. De man lachte. ”Vanaf nu zal je niet sterven, je zal blijven leven… Voor eeuwig, en altijd.” Ja, ze sprak meestal wel engels, maar ook deze taal kende ze perfect. Ookal gebruikte ze die niet vaak. Sharon had zin om zich gewoon te laten vallen, maar toen dacht ze aan Kyle’s laatste woorden. Ze schreeuwde woest, rende naar Kyle toe, trok de staak uit zijn hals en plantte die in de man zijn borstkas, recht op de plek van zijn hart. Het gebeurde allemaal zo snel en de man zag het blijkbaar niet aankomen. Hij verging tot as.
Ze staarde even naar de assen, maar viel toen schreeuwend op de grond. Opeens voelde ze een hevige pijn door haar lichaam trekken. Ze kronkelde en schreeuwde. Ze voelde dat ze veranderde. Ze voelde zich sterker, sneller, alerter. Maar ze kreeg ook verschrikkelijk veel pijn in haar keel. Opeens leek het niet meer nodig om te ademen, klopte haar hart niet meer. Vampier, had de ene man gezegd. Bestonden die dan echt? Werd ze er zelf één? Het deed zo’n pijn, verschrikkelijk veel pijn. Maar de pijn nam stilaan af. Toen het dragelijk was, voelde ze zich compleet anders. Maar daar had ze nu geen aandacht aan. Nee, want haar keel brandde nu en er was hier bloed, erg veel bloed. Met grote ogen staarde ze naar de lijken en voor ze zichzelf in handen kon nemen, vloog ze op het lijk van Kyle’s vader af. Dronk zijn bloed, gulzig. Toen hij zo droog was als een woestijn, had ze nog steeds dorst. Ze ging zo snel ze kon naar Kyle’s moeder, want die was nu het dichtste bij. Maar ook toen ze haar helemaal leeg gedronken had, brandde haar keel nog steeds, maar het was al minder. Ze voelde zich een monster, een verschrikkelijk monster. Ze was helemaal besmeurd met bloed, vooral haar handen en rondom haar mond.
Ze had nog steeds dorst, het deed zo’n pijn. Met een betraand gezicht keek ze naar Kyle’s lijk. Ze had geen andere keuze. Ze ging naar hem toe en zakte bij hem neer. Een waterval stroomde uit haar ogen die ze sloot. Ze beet in zijn nek en dronk zijn bloed. De heerlijke vloeistof die haar keel verzachtte. Waarom? Waarom moest dit haar overkomen? Was het dan niet erg genoeg geweest om gewoon haar familie te verliezen?
Ze zat in een plas bloed, staarde naar de lijken. Waar moest ze naartoe? Ze had nu helemaal geen thuis meer. Maar ze wist dat ze hier niet kon blijven. Ze stond op, met moeite, en wandelde weg. Verdoofd, als een zombie. De zin naar het leven was uit haar ogen gezogen. Ze wilde niet meer, maar er een einde aan maken zag ze ook niet zitten. Ookal klonk het zo verleidelijk. Nee, dat zou Kyle niet willen. Dat is waar. Hij had haar gezegd om te vechten, dus dan zou ze dat nu ook doen. Ze wandelde naar een meer. Waste daar zichzelf, de kleren en de sjaal. Toen ze het witte, katoenen kleedje weer aantrok, was ze verbaasd dat ze het niet koud had. Maar ja, ze was een vampier. Ze wikkelde de sjaal weer om haar hals en voelde eraan met haar handen, weer stroomden er tranen uit haar ogen. ”Kyle.” Fluisterde ze snikkend.
Hoe lang ze al gewandeld had, wist ze niet. Maar hier was het anders, het gebied. Ze wist wel dat ze al dagen onderweg geweest was. Ja, ze had onderweg al opnieuw moeten drinken. Maar vreemd genoeg werd ze nooit moe. In de verte zag ze een gebouw. Ze versnelde haar tred, maar moest zich inhouden niet onmenselijk snel te gaan. Want ze wist dat niemand hier achter mocht komen. Toen ze dichter bij het gebouw was, was ze teleurgesteld. Het was dagen geleden dat ze nog eens een gesprek met iemand had gehad. Maar aangezien dit ooit een kasteel was, en niet meer is, had ze die kans niet. Er welde weer tranen in haar ogen op. Hoe lang zou ze zo moeten rondzwerven? Voor eeuwig en altijd? Ze wilde een thuis hebben, een plek waar ze heen kon, een plek waar ze kon blijven. Maar ze kon niet zomaar iedereen vertrouwen. Sinds dat incident was ze niet meer de vrolijke Sharon die ze was voor haar ouders stierven, toen was ze al stil geworden, nu is het nog erger. Ze vertrouwd niemand meer, men zou haar vertrouwen moeten winnen en ze is nogal mensenschuw geworden. Ze verstopte haar mond achter de rode sjaal. Het enige wat ze nog van Kyle had. Misschien kon ze hier even blijven, wat uitrusten. Niet dat ze het fysiek nodig had, maar mentaal wel. Ergens in het puin vond ze een hoekje wat ooit de hoek van een kamer geweest was. Daar ging ze met opgetrokken knieën zitten, sloeg haar armen er omheen. Ze liet haar hoofd hangen en liet de tranen gewoon stromen. Het kon haar even allemaal niets schelen, ze lette niet op de omgeving. Ze was te druk bezig met het verwerken van haar verdriet.
''If you win, you live. If you lose, you die.'' _______________________________
Tris
Aantal berichten : 133 Registratiedatum : 11-06-13
Character sheet Naam: Tris Taxis Wezen: Angel Crush: Candy, Puppie's and Kittens
Onderwerp: Re: Lost in the darkest corner of life do nov 14, 2013 7:21 am
De doose stilte was iets waar hij maar niet aan wennen kon. Zijn blik gleed over het landschap dat hem omringde, maar iets vertelde hem dat het hier beter zijn zou. Hier zou hij voor een groot deel met rust gelaten worden. Daar zou niemand jacht op hem maken. Zijn steelse figuurlijke bewegingen waren altijd al een aantrekkelijk iets geweest voor mensen. Natuurlijk kende hij zijn kwaliteiten als Chameur, maar nogmaal reiste hij alleen en in totale eenzaamheid. De kans die hij had om een beetje normaal te doen was dan ook vaak ver te zoeken. Het paard dat hij zijn laatste slachtffer af genomen had brieste zacht. Hij volgde eeen speaciale geur die in de lucht hing. Het was die van de veroorzakers van chaos die net zoals hij waren. Vampiers die dachten dat ze alle regels aan hun laars konden lappen, maar daar was hij toch van andere mening. Al jaren maakte hij jacht op ze en 1 keer was hij in een van hun listigheden getrapt, werd voor tijdelijk gevangen genomen en had moeten toe zien met bloedend hart hoe ze zijn vrouw en dochter vermoord hadden! Goed nu was hij jong vader geworden geweest, maar dat wilde nog niet zeggen dat hij niet van hen gehouden had. Even sloot hij zijn ijsige blauwe kille ogen. Een zucht ontsnapte zijn lichaam. Hoewel hij geen adem meer hoefte te halen en doorde vampier leider van het knuddige drietal was verdoemt om voor altijd met een schuldgevoel te moeten leven. Ze hadden hem gebroken achter gelaten bij zijn vrouw en kind. Een herinnering speelde op achter zijn gesloten oogleden. Het was een vreselijk beeld dat hem voor eeuwig zou bij blijven! De duisternis spreiden zich uit zoals elke nacht. Zijn paard galopeerde ineen strak tempo achter de laatste drie aan, maar hij had zich zwaar vergist in het aantal. De drie die hij volgdde was nog maar een kleine groep van de overgebleven 15 vampiers die in de struiken langs het pad in een hinderlaag lagen te wachten. Jack schoot met zijn kruisboog de houtenpijlen af recht gericht op de harten van de vampiers die hij volgde. twee ervan schoot hij dood, maar zodra hij verder achter de laatste aan wilde rijden sprongen ineensvan alle kanten vampiers te voorschein. Zijn paard raakte gelukkig niet in paniek, maar stijgerde wel. Jack voelde hun scherpe klauwen naar hem en zijn paard grijpen, maar dapper vocht hij terug. Houte pijl na houtenpijl voor hij af en vampier na vampier verviel tot as. Jack kon echter niet langer meer op zijn rijdier blijven zitten omat ze ook het paard aanvielen met hun muilen en zogen het arme dier met een man of wat leeg. Snel sprong hij van zijn paard en vocht zo goed hij kon. Diepe snede's en kleine sierde al snel zijn huid, maar zijn wilskracht om overeind te blijven was groot ondanks zijn bloedverlies. Toen de laatste drie vampiers overbleven heeg Jack zwaar en had hij nauwelijk de kracht nog om door te vechten, maar hij haalde zijn vrouw en kind voor de geest en herwon aan nieuwe energie. Echter bleek hij trager te zijn door zijnvele verwondingen en dor een grote hoeveelheid bloedverlies! De leider van het clubje sloeg hem knockout en commandeerde de twee overgebleven vanmpiers om Jack tussen twee bomen vast te binden. Daarna vertrokken ze en braken in bij Jack's huis om zijn vrouw en kind mee te nemen naar de plek waar ze Jack vast gebonden hadden. Zijn verwondingen waren met vampierspeeksel bewerkt en die had altijd een helende gavewaardoor de verwondingen weer dichtgroeide. Sopie en hun dochtertje Merel dachten enkel dat ze Jack bewusteloos geslagen hadden, maar na uren werd Jack pas wakker en voelde hij zich nog slapjes, maar hij verwonderde zich dat hij geen gedroogt bloed op zijn hid en wonden voelde rekken. De touwen had hij al meteen bespeurt en er even aan getrokken, maar de stem van zijn belager drong later tot hem door. 'We hebben bezoek Jack. Je vrouw en kind wilde je even vaarwel zeggen!' De kilte die van die stem afdroop deed Merel huiveren, mar zag hoe dapper haar moeder de vampiers aan stond te kijken. Jack gromde wat binnensmondse woorden die niet te verstaan waren, maar het kwam erop neer dat Jack hem zou dode als die zijn enige familie nog wat aan zou doen. De vampierenleider grinnikte en liep naar Sopie en verscheurde haar kleding in een paar simpele gebaren. Jack wilde overeind komen, maar hij was nog te zwak daarvoor en moest leidzaam toe zien hoe de vampier zijn vrouw misbruikte. Steeds probeerde hij zich los te rukken, maar zijn pogingen leken steeds slapper en zwakker te worden. Woest werd hij op zichzelf dat hij zich zo in de val had laten lopen en zijn familie in gevaar gebracht had, maar de andere twee vampiers ontvermde zich nog over Merel wiens kleding ze ook stuk scheurde en haar ook ombeurten misbruikte. Jack begon scheldwoorden en andere onherhaalbare teksten naar de vampiers te slingeren in de hoop dat ze zich op hem zouden consentreren en zijn vrouw en doochter de kans konden krijgen te vluchten, maar ze leken er ongevoellig voor... Toen ze zich van het misbruikt afwenden grinnikte de leider van het groepje en leiden Sopie richting haar man. Ze was compleet bezweet en ze glom in het maanlicht. Jack kon zien dat ze zich dapper hielt, maar diep van binnen was ze toch bang, bang voor wat komen ging. 'Zo en dan nu het leukste stukje!' meer zei de vampierenleider niet, maar hij zetten zijn klauwen in de buik van Sopie en trok haar buik finaal open waardoor haar ingewanden naar buiten puilde. Jack schreeuwde het uit van woede en verdriet, maar zag dat ze ook nog iets verborgen voor hem had gehouden? Ze had gezegt nog voor hij ging dat ze een leuke verrassing voor hem zou hebben wanneer Jack van zijn jacht terug zou komen. Toen had hij nog niet geweten waarom ze dat gezegd had, maar nu zag hij dat Sopie weer zwanger van hem was gewest. Dat kindje zou nooit het daglicht mogen aanschouwen door toe doen van die vampiers!!! Nieuwe woede enverdriet welde in hem op en gaf Jack onvoorzienbare kracht. Waar het vandaan kwam wist Jack zelf niet, maar je zou het beter het oerinstinkt kunnen noemen. Jack rukte vol woede en frustratie aan de touwen tot ze diep in zijn polzen sneden, maar het deerde hem niet. Zijn vrouw was aan het sterven door dat haar buik los lag en ze trok nog slapjes met haar lichaamsdelen. De vampieren leken hier van te gebnieten. Zinloos geweld was het niet meer en niet minder! Weer golfde er een reeks onherhaalbaren vervloekingen en woedende uitingen, maar de touwen gaven nog niet genoeg mee. Wel bleef hij door trekken tot hij iets voelde knappen. Het was nog klein, maar hoopvol. Nu richten ze hun aandacht op Merel en ze begonnen haar vreselijk te verminken voor haar steeds te slaan met hun klauwen. Woest trok Jack met pijn die door zijn hele licham branden. Pijn van verlies, verdriet en hulpeloosheid. hij was machteloos en kon niks uitrichten! Eindelijk sprongen de touwen los en even verloor Jack zijn evenwicht, maar hervond hem al snel weer hoe wankel het ook even was. Met een paar snelle stappen rende hij om Sopie's lijk heen en wilde het met blote handen bij Merel weg trekken, maar de leider van het groepje had hem al zien aan komen en draaide Merel in eens de hals ruw om.Het gekraak van haar halswervels was duidelijk te horen. Jack voelde zich meer dan schuldig, maar al zijn woede sloeg om in verdriet. Machteloze verdiet... Zo voelde hij de bankschroef die hem bij zijn keel greep ook te laat. Hij stikte bijna, maar Jack herwon wat aan ijn nieuw verkregenenergie, maar veel te weinig om los te breken. Zijn poging was niet meer of minder een gewone reactie op het vrij willen komen van een v-gevaarlijk iets. De vampier hielt zijn gezicht vlakbij die van Jack en grijnsde gevaarlijk manikaal. 'Nu zul je nog meer boeten om het doden van mijn volgelingen! Je zult voor eeuwig met een schuldgevoel moeten Leven Jack!!!' Om zijn woorden kracht bij te zette greep hij Jack over en beet hem in zijn hals. Een kreet van schrik en verrassing verliet zijn keel half en stierf halverwegen weg. Daarna liep De vampier hem los in een gooiend gebaar tussen zijn vrouw en kind en ze liepen lachend weg. Even was Jack compleet van de kaart. Hij was gebroken, verdriet welde opnieuw in ehm op en Sopie was het dichste bij. Jack pakte haar vast en kreunde zachtjes. Dit had hij nooit voor hen gewilt. Jack wiegde lichtjes heen en weer,maar kreunde nog harder toen een brandende pijn door zijn aderen trok. Het deed zo'n pijn dat hij een blakout kreeg en buitenweste raakte.Na een paar uur werd hij pas weer wakker en vond hij zich nog steeds tussen e lijken vanzijn vrouw en kind. Vanaf toen had hij had zichzelf gezworen hen alle drie te doden als hij hen vond! Echter zou het niet meer nodig blijken te zijn? De geur leiden naar een tweetal huizen de ene spor was al oud en bijna verschraalt, maar de andere was nog vers en er hing nog een andere geur van een Newborn? Kennelijk was die de drie fataal geworden?! Zijn neus had hem gezegt dat geur spoor te vlgen en uit te vissen wie hun laatste slachtoffer was geweest die ze vervloekt hadden? Dit land kende hij niet, maar zijn paard kennelijk wel. Hij stuurde het dier dat soms om eendiepe kuil heen liep achter het geurspoor aan. Hij liep hooguit een uur of twee achter op haar. Je kon ruiken dat het een meisje of vrouw was, maar aangezien haar geur zoetrook moest ze nog talelijk jong zijn. Hij drukte zijn hielen in de flank van zijn paard en het dier sprong in gaop weg. Daarna opende hij zijn ogen pas. Ze was vast bang en verwart, maar ook die dorst kon een newborn vele slachtoffers doen geven, maar tot nu toe had hij zich verbaasd over het aantal wat op zijn pad gevonden was. Zelf had hij er in die tijd veel meer gedod. Daardoor was men ook op hem toen gaan jagen! Het spoor leiden richting een oud gebouw na dag en nacht door gereden te zijn was het paard aan het einde van zijn latein. Jack begreep heel goed dat hij het dier niet langer meer kon gebruiken, want het te laten herstellen zou tijd kosten en tijd had hij nu juist niet. Het paard kon nog een laatste eind sprint in zetten, maar aangekomen bij het oude aftanse gebouw na de uren die hij nu ingehaalt had. Het dier zakte bijna zowat door zijn benen,maar Jack liet het eerst nog naar binnen rijden zodat ze op de binnenplatst van het vervalen kasteel stonden voor hij afstapte. Haar geur rook hier sterker, maar zijn blik gleed alert door het vervallen gebouw. Hij wist dat ze hier moest zijn, maar het kon ook net zo goed zijn dat hij haar toch net gemist kon hebben... 'Hm kennelijk is hier toch iemand. De geur is nog niet aan het verschralen!' mompelde hij zacht en liet het paard achter en begon aan een rustige zoektocht, maar hielt alles goed in de gaten.
(Ava komt vanavond, maar het is Grimjow die ik ga gebruiken. ^^)
Gast Gast
Onderwerp: Re: Lost in the darkest corner of life za nov 23, 2013 7:52 pm
_______________________________ ''Fight! You must fight!'' Words: 474 Tagged: Jack Mood: Sad, depressed, scared Note: her clothes: LINK
Ze had geen flauw idee hoe koud het buiten was, maarja, als vampier had je helemaal geen last meer van de temperatuur. Het enige wat ze momenteel aan had was een katoenen jurkje tot net onder haar knieën. Ze had een zalmroze vestje overaan en uiteraard had ze ook haar rode sjaal aan die een beetje te groot was. Toch voelde ze niets van de kou. Haar zwarte lokken zaten in de war en er zaten een paar klitten in. Maar dat kon haar niets schelen. Net zoals de tranen die over haar wangen liepen haar niets konden schelen. Ze was nog gedeeltelijk mens, dat wist ze, pas als ze niet meer zou groeien, zou het gif helemaal in werking treden. Maar nu was ze nog niet 100% vampier. Wat was ze dan eigenlijk wel? Ze was geen complete vampier, nog niet, maar een mens kon ze zichzelf ook niet noemen. Soms merkte ze nog een aantal menselijke dingen aan haarzelf op, zoals dat ze wel sneller en sterker was dan de normale mensen,maar nog niet dat het bovennatuurlijk was. Ze zag nog niet zo wit als de meeste vampiers, ze was een beetje bleek, maar nog niet lijkbleek. En dat soort kleine dingentjes.
Rillend, niet van de kou maar van verdriet, sloeg ze haar armen strakker om haar knieën. Ze was alleen, eenzaam… Voor altijd? Zou ze voor altijd in haar eentje moeten rondzwerven? Ze snikte zachtjes en kneep haar ogen stijfjes dicht. Waarom was haar dit overkomen? Ze begreep het niet. Waarom? Ze was altijd goed geweest. Ze was aardig, hielp zowel mens als dier en dan nog moest dit met haar gebeuren. Ze beet op haar onderlip en probeer haar gesnik in te houden. Ze moest zich sterk houden. Ze mocht zo niet gaan denken. Kyle zou vast teleurgesteld zijn als hij haar zo bezig zag. Als hij zag dat ze zat te huilen in een hoekje. Het kostte haar veel moeite, maar ze slikte de tranen weg. Haar lichaam was een beetje uitgeput van het huilen. Ze had geen tijdsbesef, ze had niet door gehad hoe lang ze aan het huilen was. Ze hief haar hoofd op maar kon niet goed zien, alles was wazig door de tranen. Met haar mouw veegde ze haar gezicht droog terwijl ze zachtjes nog wat nasnufte.
Een geluid bereikte haar oren, een stem die ze niet kende. Wat de persoon zei kon ze niet verstaan, maar ze verstijfde onmiddellijk. Paniekerig keek ze om zich heen, een plek om zichzelf te verstoppen. Maar die was er niet, ze kon zich hier nergens verstoppen. Hoe moest ze zich dan verbergen voor de persoon die hier was? Ze verborg haar gezicht achter haar sjaal tot net onder haar ogen en hoopte dat het zou helpen. Ookal wist ze dat het niets zou uitmaken. Angstig wachtte ze af.
''If you win, you live. If you lose, you die.'' _______________________________
Tris
Aantal berichten : 133 Registratiedatum : 11-06-13
Character sheet Naam: Tris Taxis Wezen: Angel Crush: Candy, Puppie's and Kittens
Onderwerp: Re: Lost in the darkest corner of life za nov 23, 2013 9:36 pm
De stilte was zoals altijd oorverdovend! Jack ergerde zich er dood aan, maar goed hij was al dood dus wat had het dan voor zin dat hij zich dood ergerde? Zijn voetstappen waren duidelijk te horen in deze galmdende stilte. Het paard brieste zachtjes, maar het was nog niet zijn paard! Jack keek niet op of om naar het dier, want het was ook geen getraint paard die gevaar zou kunnen op sporen. Het grind dat onder zijn voeten knerpte kaatste heen en weer tegen de kale stenen. Het geluid van verschuivende kleding verried de plek van een aanwezige persoon. Jack keek in de richting van het geluid en merkte iets op wat hij eerder niet had zien zitten. 'Rustig maar ik doe je niks. Wat je hebt meegemaakt is gruwelijk ik kan het weten.' zei hij op kalme toon en hoopte dat ze niet zou denken dat hij haar kwaad zou willen doen. Het paard keek op en vroeg zich af tegen wie hij stond te praten en kwam dus maar naar hem toe gelopen tot hij het kind op merkte en even begroeteind hinnikte. Hij vond mensen aardig en hoopte dat zij wat aardiger naar haar was dan de ruiter die ze nu op haar rug had gehad en Jack streelde het dier zacht over haar neus om goede wil jegens het meisje te hebben en te laten zien dat hij vriendelijk was. Ja tegen andere die zijn hulp konden gebruiken anders was hij niet meer of minder dan een echte moordmachiene!!!
XD
Gast Gast
Onderwerp: Re: Lost in the darkest corner of life di dec 03, 2013 3:12 pm
_______________________________ ''Fight! You must fight!'' Words: 388 Tagged: Jack Mood: Scared Note: xxx
Nee! Verdomme! Ze had zichzelf verraden. Hij had haar ontdekt. Ze was ontdekt. Wat moest ze nu doen? Een vlaag paniek overviel haar. Hij keek haar richting uit. De man zijn ogen leken haar te doorboren, nochtans, zo voelde het voor haar. Want ze was gezien. Ze kon niet weg. Wacht? Jawel. Misschien kon ze nog ontsnappen. Maar dan moest ze wacht. Ze moest wachten op het juiste moment. Zorgvuldig en geduldig. Angstig bleef ze zitten. Als ze nog eens mens geweest was, had haar hart als een sneltrein tekeer gegaan. 'Rustig maar ik doe je niks. Wat je hebt meegemaakt is gruwelijk ik kan het weten.' Dat kon hij wel zeggen. Maar dat mocht ze niet geloven. Ze mocht hem niet vertrouwen. Ze kon hem niet vertrouwen. Niemand! Ze kon niemand vertrouwen. Wie weet waren er nog meer monsters zoals hen. Hen die haar familie, nee, families had vermoord. Daarom. Daarom mocht ze niemand vertrouwen. Een paard voegde zich bij de man. Het dier hinnikte. Hij aaide het paard. De man leek zo aardig, hij leek geen bedreiging. Maar ze mocht niet naïef zijn. Ze mocht er niet in geloven. Het zou wel een fout kunnen zijn, een grote, fatale fout zoals ze eerder gemaakt had. Je moet eerst observeren, dan pas kun je iets zeker weten. Ze had moeten observeren of die mannen wel echt dood waren. Dan hadden ze Kyle en zijn ouders niet kunnen vermoorden.
Ze piepte eens angstig, voelde zich bedreigd. Bekeken. Weg, ze moest hier weg. En snel. Maar naar waar, Vluchtig keek ze rond, op zoek naar een uitweg. Snel stond ze op en rende. Ze wist niet waar ze naartoe ging. Ze was te bang. Het maakte haar eigenlijk niet eens uit waar ze naartoe ging. Zolang ze maar niet bij de man in de buurt was. Maar het bleek geen slim idee te zijn om te vluchten. Want opeens zat ze vast. Het liep hier dood. Ze was in een doodlopende gang terecht gekomen en ze had het te laatdoor gehad. Angstig draaide ze zich om. Ze trilde helemaal van de angst. Met grote, bange ogen keek ze voor zich, naar de enige uitweg die ze zou kunnen nemen, de weg waarlangs ze in de gang geraakt was. Maar het was te laat. Hij zou haar vast inhalen dan.
''If you win, you live. If you lose, you die.'' _______________________________
Tris
Aantal berichten : 133 Registratiedatum : 11-06-13
Character sheet Naam: Tris Taxis Wezen: Angel Crush: Candy, Puppie's and Kittens
Onderwerp: Re: Lost in the darkest corner of life di dec 03, 2013 11:03 pm
Natuurlijk wist Jack dat ze hem niet meteen vertrouwen zou dat had hijzelf ook niet gedaan. Jack zuchten dan ook niet langer toen ze bleef zitten en hem angstig op nam. Jack wilde haar niet bang maken nog enige dreiging uitstralen. Hij wist dat ze daar enkel alleen maar nog verder van hem af zou drijven! Zijn instinkt zei al dat het enige tijd zou duren voor ze dat door zou hebben en zijn instinkt had het zins die list nooit meer fout gehad. Jack dacht ongewilt terug aan die vreselijke dag. Dat was het moment dat ze uit gekozen had om te vluchten. Jack schrok ongemerkt op en keek haar na. Zachtjes fluisterde hij wat vriendelijke woordjes in het oor van het paard. Het dier draafde haar rustig achterna. Misschien zou dierenliefde haar wat kunnen kalmeren? Een nieuwe geur drong zich ineens zijn neus binnen. Jack stond meteen weer scherp en hij liep terug naar de uitgang en scande de omgeving. Daar 100 meter tussen het kasteel en een rennend kind van ongeveer dezelfde leeftijd als het meisje dat hij nu wilde sussen vluchten voor een schepsel die haar kennelijk wilde doden. Jack grimaste en schudden zijn handboog van zijn schouders. Gewapend als hij was stond Jack nooit bloot aan gevaar dat hij niet blokkeren kon! Een pijl met een zilverenpijlpunt legde hij erop en richten instinktief naar de achtervolger van het kind dat vluchten. Het was nog te ver weg om te kunnen bepalen of het een jongen of een meisje ging. De jeugd van tegenwoordig droeg lang of kort ongeacht het geslacht. De pijl vloog na een "Tjang" bij hem vandaan. Het kind gilde het uit van de angst en Jack keek droogjes toe terwijl hij een nieuwe pijl aanlegde maar nog niet spande. Natuurlijk wist hij al dat die niet nodig zou zijn, maar je kon beter voorbereid zijn! De pijl trof doel en na een hoog gejank viel het schepsel dood tegen de grond. Jack borg de pijl op en hing zijn boog weer om zijn schouders waarna hij weer naar binnen liep. Hij wilde het meisje echt helpen en of ze dit gezien zou hebben maakte hem weinig uit.
Het paard liep achter het meisje aan en toen ze in een doorlopende gang was gelopen bleef hij in de ingang even stil staan en brieste even zachtjes. Zijn oren draaide heen en weer en zijn hoofd ging wat lager om niet dominant over te komen. Voetje voor voetje stapte hij dichter naar haar toe en raakte zachtjes met zijn snuit haar hand aan. Hij likte die even om zijn bedoelingen te laten merken. Hij wilde haar liefde geven zoals enkel een dier dat kon.
Gast Gast
Onderwerp: Re: Lost in the darkest corner of life ma dec 16, 2013 10:13 pm
_______________________________ ''Fight! You must fight!'' Words: 179 Tagged: Jack Mood: bit more calmed Note: kort en laat x_x
Ze hoorde iets naderen, het kon de man niet zijn want het was iets met 4 benen. Klak-geluiden galmden door de gang, of zo leek het toch voor haar. Ze slikte en verstijfde helemaal. Toen zag ze het. Het dier bleef stil staan en brieste eens. Het liet zijn hoofd een beetje zakken en langzaam kwam het naar haar toe. Ze wilde wegrennen. Ze was niet bang voor paarden, maar nu was ze gewoon in het algemeen bang. Zo bang dat ze niets meer kon doen. Uiteindelijk duwde het paard zijn snuit tegen haar hand en likte die even. Sharons ogen werden eventjes wat groter, maar haar blik verzachtte daarna meteen weer. Aarzelend en wat terughoudend begon ze het dier te aaien. Zonder enige emotie op haargezicht, maar vanbinnen kreeg ze wel weer even een warm gevoel, een gevoel dat ze al lang niet meer gevoeld had. Ookal merkte je niets van wat ze nu voelde. Rustig aaide ze de snuit van het dier en heel even had ze nergens anders aandacht voor, ze lette niet op haar omgeving.
''If you win, you live. If you lose, you die.'' _______________________________
Tris
Aantal berichten : 133 Registratiedatum : 11-06-13
Character sheet Naam: Tris Taxis Wezen: Angel Crush: Candy, Puppie's and Kittens
Onderwerp: Re: Lost in the darkest corner of life di dec 17, 2013 10:49 pm
Hij hoorde geen rennende voetstappen van het meisje meer en glimlachte zacht. De angstgeur was nog sterk, maar toch werd het minder of vergiste Jack zich daar nu in? Hij bleef rustig staan wachten en zag toen hij weer naar het vluchtende kind had de grogel van de stervende achtervolger gehoort en stond te aarzelen of hij of zij niet even moest gaan kijken of die dood was. Jack za hoe het kind met een gevonden takje in het lijk stond te porren en daarna stond te springen en te juichen dat die dood was. Hoe ironiesch mensen soms toch met doden om konden gaan al was het je achtervolger geweest... Jack zuchten. 'Warum können Menschen normalerweise tun?' sprak hij rustig. Elke vampier kon duits dus misschien verstond het meisje hem zo wel? Jack had meteen al die vreemde taal kunnen spreken. Hij liep weer naar binnen en volgde haar geurspoor. Hij zag haar het dier staan aaien en glimlachte vriedelijk. Ja dierenliefde dat ging alles te boven tenzij je moederliefde mee telde of welke soort liefde dan ook. Jack werd even duizelig. Hij had al een aardige tijd niks gedronken. Hij zwaaide op zijn benen en vergreep zich bijna aan de stenenmuur die Jack ter nauwenood vinden kon. Hij kreunde licht en kneep zijn ijsblauwe ogen even dicht. Het was slecht om anderen voor hun bloed te vermoorden, maar mensen deden dat ook met dieren voor hun vlees?! Jack doden enkel als hij het echt nodig had zoals nu. Dan pakte hij mensen of dieren net wat voor handen was, maar zijn paard had hij harder nodig dan bloed!!! Weer viel een duizeling over hem heen en Jack voelde zijn knieén knikken, maar hij bleef nog recht staan wel ontglipte hem een nieuwe kreun.