flying and arriving (open)

Haar puur witte vleugels met af en toe zwarte spikkels die maar amper zichtbaar waren vloog ze door de lucht. Het was heerlijk om te vliegen. Haar lange bruine haren wapperden als een vlag door de wind die ermee zat te spelen. Vliegen waren de enige momenten waar Lightning zich echt vrij voelde. Een geweldig gevoel. Met een krachtige beweging van haar vleugels schoot ze weer razend snel een heel eindje verder. Kort sloot ze haar ogen en maakte een duikvlucht recht op de grond, ontweek met gemak een boom en vloog juist een meter boven de grond de vele bomen ontwijken die voor haar gezichtsveld leken te flitsen. een serene glimlach was er op Lightning haar gezicht verschenen. Na een lange tijd zich in hemel zich te bevinden had Lightning het eindelijk zover kunnen krijgen dat ze daar vandaan mocht gaan. Ze wou aarde verkennen. Wou alle geheimen er van ontdekken. Light is nu eenmaal nieuwsgierig ingesteld. Het is typisch iets voor haar om het gevaar op te zoeken, en kan best voor zichzelf zorgen als ze in de problemen geraakten. Er was namenlijk iets in haar, diep vanbinnen dat ervoor zorgde dat ze niet alleen maar lief en vriendelijk was. Heel diep vanbinnen was er een lust, lust naar actie en gevaar. Dat was ook de reden waarom andere engelen haar in de gaten moesten houden. haar ouders, dat waren de schuldigen aangezien ze beide demonen waren geworden. Iets dat Lightning volkome onverwacht was gekomen. Twee aandenken had ze eraan. De grote merkteken dat over heel haar linker bovenarm ging en de zwarte kristal dat aan haar nek hangde als een ketting. het merk had vreselijk veel pijn gedaan, maar waarom ze haar dat hadden gegeven wist Lightnig niet. Sindsdien werd ze altijd in de gaten gehouden. Meteen zag Lightning een hutje wat verderop. Ze lande met een sierlijke beweging op de grond, liet haar vleugels verdwijnen en stapte er recht op af zonder er bij na te denken of er iemand was. Het leek verlaten, maar je weet maar nooit. Even klopte ze. Geen geluid. En de deur zat niet op slot. Langzaam stapte ze het hutje binnen. het leek verlaten. En aangezien ze nu toch even zal rusten, is dit hutje voor nu van haar. Haar kristalblauwe ogen werden dan ook voor heel even wat helderder. Met een zucht liet ze zich in de zetel vallen, en glimlachte. Eindelijk op aarde na al die eeuwen.

-voel vrij om langs te komen ^^-

Blaze klom op de laatste tak van de boom. Ze moest een open stuk zoeken in dit gigantische bos. Ze was echt niet verdwaald hoor, ze was gewoon... Even een willekeurige weg ingelopen. Opeens zag ze een klein puntje van en huis. Ze wilde uit de boom klimmen, maar toen ze naar beneden keek, zakte ze in elkaar, en klemde ze zich om de boom heen. 'Wat.. Hoog..' Fluisterde ze angstig. Ze probeerde en voet op een takje te zetten, maar die brak gelijk af want het was veel te dun. Ze wiebelde even, maar pakte zich snel weer vast. En zweetdruppeltje liep over haar hoofd. Wat moest ze nu doen? Om hulp roepen? Maar dan konden verkeerde wezens het horen. Ze bleef een tijdje zitten, totdat ze de tak waar ze op zat hoorde kraken. Ze klemde zich nog steviger om de tak, en zag hoe de tak loskraakte van de boom. 'HEEEEELLPP!!' Gilde ze toen ze naar beneden viel. De tak had het begeven, en was losgeraakt. Ze viel, en ze viel. Dit had ze zo vaak gedroomd, dat ze van iets afviel en eeuwig viel. Ze vond het en vreselijk gevoel. Ze sloot haar ogen, en wachtte tot ze de grond genadeloos zou raken.

Aarde, de ene sprak er alleen maar goed over, anderen spraken er alleen maar slecht over. Voor nu zag Lightning alleen maar het goeie gedeelte. Wat goed was natuurlijk aangezien ze het eerst nog rustig aan wilt doen. Er waren wel anderen die meteen al bij de eerste dag van alles en nog wat meemaakten. Nee lightning deed het liever rustig aan, alles op het gemakjes ontdekken, en pas actie ervaren wanneer ze alles wel zowat een beetje had gezien. Maar Lightning's kennende trok ze gewoon de actie aan zonder dat ze daar moeite voor moest doen. Niet altijd zozeer positief aangezien ze vaak dan niet de rust kreeg die ze nodig had of beter gezegt wou. Geeuwend rekte ze zich uit, sloot genietend haar ogen en ging languit in de zetel zitten. Ze leek bijna in te dommelen toen ze oppeens een luide hulpkreet hoorde. Verrast schoot ze meteen overreind en rende uit het hutje, vlug rondkijkend. Haar ogen half dicht geknepen scande ze de omgeving. In de verte zag ze een jonge dame van heel hoog recht naar beneden vallen. Zonder nog te aarzelen begon Lightning te rennen als ze nog nooit zou hebben gerend. Haar puur witte vleugels met de zwarte duistere vlekken sperden zich wagenwijd open, waarbij ze met een enkele klap van haar vleugels in de lucht vloog. Lightning nam zonder enige problemen het meisje vanuit de lucht en bleef in de lucht zweven."Je mag je ogen nu wel open doen" Verklaarde Lightning met haar melodieuze stem waarbij haar kristalblauwe ogen twinkelden. Het merkteken werd ondertussen dreigend zichtbaar. Iedere keer als het kwam deed het aan haar demonen ouders denken, zeer frustrerend. Langzaam Zette Lightning het meisje op de grond."Gaat het een beetje met je?" Vroeg ze nieuwsgierig en met een lichte bezorgtheid die ze met gemak kon maskeren.

Wat duurde die val lang... Of was ze al dood? Opeens hoorde Blaze een stem. "Je mag je ogen nu wel open doen" Ze opende schichtig haar ogen, en keek een beetje verbaast toen ze een engel zag. Wat was er gebeurd? Was deze engel haar komen halen om naar de hemel te gaan? 'Ben ik in de hemel? Ben ik dood?' Mompelde ze piepend. "Gaat het een beetje met je?" Zei de engel. Blaze werd op de grond gezet, waar ze met trillende benen bleef staan. 'N-Nee' zei Blaze. Ze keek de engel aan. Ze zag een teken staan op haar lichaam. Snel keek ze weg. Ze had het gevoel dat ze moest kotsen, maar dat zou vast niet gebeuren... Hopelijk....

Lightning had echt wel gehoopt dat alles gewoon zijn gangetjes zou gaan. Dat er niets zou gebeuren aangezien ze nog maar juist was aangekomen en ze eerst alles rustig aan wou doen. Het geschreeuw dat Light dan ook had gehoord liet haar merken dat er helemaal niks rustig aan kan worden gedaan. Geweldig. Toch was ze puur uit een automatisme meteen recht gesprongen en de deur uitgerend om de omgeving in een oogopslag helemaal te verkennen. Haar bruine haren wapperden sierlijk bij iedere korte beweging dat ze met haar hoofd maakten. Het meisje dat dan ook uit een boom aan het vallen was, kon je zo meteen zien. Ze was dan ook meteen beginnen sprinten, spreide haar vleugels met een enkele beweging waardoor ze licht leken uit te stralen na de duistere spikkels natuurlijk. Met een simpele sprong vloog Lightning razend snel de lucht in en kon het vallende meisje met gemak vallen, het is niet dat ze veel woog eigenlijk. Lightning zei dat ze dan ook haar ogen weer mocht open doen, het meisje gehoorzaamde gelukkig ook. 'Ben ik in de hemel? Ben ik dood?' Mompelde ze piepend. Kort lachte Lightning even kort"Nee je bent nog springlevend" Verklaarde Light simpel weg terwijl ze weer op de vaste grond kwam te staan. Lightning probeerde het merk te negeren, al had het niet echt veel zin aangezien het nog nooit eerder was gelukt dus waarom nu oppeens wel? 'N-Nee' zei het meisje. "Waarom klom je dan ook in een boom" Vroeg Light iets wat nieuwsgierig."En als je...moet kotsen of wat dan ook...dan draai ik me wel even om aangezien je er nog redelijk bleekjes uit ziet" Sprak ze rustig en keek het bleke meisje zorgelijk aan.

Nee je bent nog springlevend" Blaze keek haar aan. Ze antwoordde niet, en slikte even. "Waarom klom je dan ook in een boom" Vroeg ze nieuwsgierig. 'Ik zocht een open p-plek' Mompelde ze. ."En als je...moet kotsen of wat dan ook...dan draai ik me wel even om aangezien je er nog redelijk bleekjes uit ziet" Blaze ging even zitten 'Ik moet niet kotsen' Piepte ze. Blaze keek de boom. 'Shit...' Mompelde ze, toen ze zag dat haar boekje op paar takjes bungelde. Hij was waarschijnlijk uit haar hand gevallen. Ze stond een beetje wankel op. 'Zou, je misschien dat blauwe boekje van de tak kunnen pakken?' Vroeg ze smekend. Daar stonden veel belangrijke dingen in.