The awakening [OPEN]

Hard hoestend en proestend opende de jongeman zijn ogen. Naar adem snakkend, zijn vingers in de koude grond onder hem borend. Halflange oranje lokken haar hingen als gordijntjes voor zijn helder staande bruine ogen. Hij kon het voelen. Alles, alles kon hij voelen. De kou van de aarde. Van de grond, dat schijnbaar al een aantal dagen bevroren was. De warmte van de zonnestralen, die zijn rug deed opgloeien. Wat was er in hemelsnaam toch aan de hand? Hoe was het mogelijk? Hoe was het mogelijk dat hij nu ineens kon ademen, zijn hart voelde kloppen. Met trillende armen drukte Aylan zich recht, tot hij op z’n knieën zat. Verbouwereerd, totaal verslagen, staarde hij naar zijn handen die tegen de grond gesteund lagen. Ze waren niet langer spierwit meer, haast doorzichtig. De donkere kleur van zijn aders zag hij onder de beige kleurige huid lopen. Ongelovig liet Aylan een paar vingers bewegen. Allemaal om ste beurten. Van links naar rechts en weer terug. Elke vinger voelde vrijwel hetzelfde. De koude grond, de zachte grassprietjes. Vervolgens kwam er langzaam een hand omhoog, die hij liet rusten op de linkerzijde van zijn borstkas. Daar waar zijn hart lag. Boemboem. Boemboem, klonk het ritmisch. Zijn ogen werden groot van ongeloof. Dit moest een droom zijn. Een illusie.
In een opwelling stond Aylan op. Een stevige windvlaag blies zijn haar naar achteren en bracht hem even uit zijn evenwicht, maar hij herstelde zich snel. Daarna keek hij neer op een enorme scheur, of eerder een gat, dat niet ver van hem af was. Langs staarde hij ernaar, tot een gebarsten steen zijn aandacht trok. Stapje voor stapje kwam de magiër dichterbij, en werden de letters die erop stonden gegraveerd, duidelijk. Aylan Kurosaki. 1618 – 1638. Lichtjes trilden zijn handen. Het was een graf. Zíjn graf. Voor hem gegraven. Voor hem gemaakt. En nu stond hij daar. Levend of toch dood? Meer wind blies in zijn gezicht, wat hem even zijn ogen deed sluiten. Dit was niet de dood. Dat kon haast niet anders. Plots opende Aylan zijn ogen weer, waarna hij zich meteen 180 omdraaide. Bij het zicht dat hij had begon zijn hart sneller te kloppen. Het geruis van het vallende water deed zijn oren tintelen. Recht voor hem bevond zich Waterfall Village. Nog precies in de glorie waarvan hij haar laatst verlaten had. Zijn stad. Zijn thuisbasis. Zijn familie. Een brede glimlach vormde zich rond zijn mond. Hij was terug. Terug in het leven. En hoe dat kon. Well... Dat was voor hem maar al te duidelijk.


~Open~

Geïrriteerd vernauwde de vampier zijn ogen. Waar was dat joch wat zich zo respectloos had gedragen tegenover hem? Het was een magiër, dat wist hij zeker. Hij had het geroken op het moment toen de vreemdeling hem van achteren probeerde aan te vallen. Akashi had hem een mep bovenop zijn gezicht gegeven, maar de magie van het joch had hem daartoe gestopt. Hij zou zijn wraak wel krijgen. De magiërs en vampieren stonden dan wel aan dezelfde kant, die van Shanaris, maar Akashi vondt de meeste magiërs maar vervelend, onrespectvol en lui. Ja, hij moest toegeven dat het een beetje een vooroordeel was, maar wat kon het hem schelen.
Met zware stappen liep de vampier het magiërs dorp in. Hij keek met een ijzige blik rond, zijn rug rechtte zich vanzelf zodat hij breder leek. Hij zou zich niet laten intimideren door dit zooitje mannen met een beetje magie. Zijn ijzige blik gleed rond, en na ongeveer vijf minuten zoeken zag hij de dader. Met snelle passen liep hij erop af, torende boven de duidelijk kortere jongen. Zijn hand greep naar de kraag van de magier, en de andere hand balde zich tot een vuist die met een harde kracht op de dader zijn gezicht insloeg. Hij voelde iets kraken, wat waarschijnlijk een gebroken neus zou moeten zijn. Zo, die zat. Akashi zuchtte zachtjes en gooide de jongen op zijn rug "Laat je leider je eens leren niet zo onrespectvol te zijn, hond." Siste hij geïrriteerd voordat hij zich omdraaide, met vernauwde ogen naar de andere magiërs die inmiddels stil waren geworden en beende terug naar de ingang. Hij wist maar al te goed dat hij hier niet mocht zijn, en hij wilde ook geen ruzie zoeken met dit volk, maar als iemand Akashi had beledigt ging hij er niet mee rond lopen, maar deed hij er iets aan. Vlak nadat hij de uitgang had bereikt zag hij een persoon staan. Die persoon, waarvan hij dacht dat die voorgoed was verdwenen. Hij verlangzaamde zijn pas, totdat hij voor de persoon stond. "Ik had niet gedacht jou hier nog te zien." zei hij op emotieloze toon tegen de leider voor hem. "Niet levend in ieder geval."

Een overweldigend gevoel was het om zijn stad weer te zien. Dingen weer te voelen. Dood zijn was niet zo geweldig zoals sommigen constateerden, want er was overduidelijk wel een Hemel en een Hel. Eén plek waar geluk en rust bestond. De ander was complete chaos. Voor hoelang had Aylan wel niet in die chaos gezeten? In welk jaar zaten ze nu? Verlangend staarde hij naar de machtige muren van de stad. Zo graag wou hij naar binnen stappen om zijn oude vrienden te ontmoeten. Om een warm bad te nemen thuis. Om weer te trainen. Om voor zijn familie te zorgen en dit keer ook voor een gezin. Ergens liep een nageslacht van hem rond. Een jongen die nu bijna volwassen hoorde te zijn. Een jongen die hem terug had gebracht, hem opnieuw een leven had geschonken. Verdwenen was hij, en Aylan wist niet waarom. Daarnaast miste Aylan nog twee dierbare dingen. Nummer één was zijn waardevolle zwaard, Zangetsu. Al wist hij honderd procent zeker dat hij die terug kreeg. Nummer twee was Selena. De moeder van zijn kind. Bewaarder van de sleutel van zijn hart. Ja, ze had hem zijn leven genomen en toch kon hij het haar niet kwalijk nemen. Vanaf het begin was het duidelijk dat ze in strijd waren. Eén van hen moest op den duur sterven. Dan liever één leven dan twee. Twijfelachtig bevochtigde Aylan zijn uitgedroogde lippen. Zou hij de stad betreden? Alsof er niets gebeurt was? Of moest hij zich nog een tijdje koest houden? Tenslotte wist hij niet hoe het volk zou reageren. Wat als ze hem afstootten? Hem de rug toe keerden? Hem zagen als een verrader? Voordat hij er erg in had, brachten zijn voeten hem enkele meter verder.
De druk van zoveel magiërs bij elkaar werd groter. Hun energie, Aylan voelde het tot op het bot doordringen. En het was prettig. Rustgevend. Ieder individueel was gegroeid. Jongentjes waren mannen geworden, en die mannen hadden weer nieuw kroost. Wat zou er van allemaal geworden zijn? Echter werd zijn eerste bezoek in een overduidelijke lange tijd lichtelijk tegengehouden. Iemand naderde, waarvan Aylan niet verwacht had hier aan te treffen. Instinctief hielt de magiër stil. Zo’n goede band met de vampieren had hij niet. Ook nooit gehad. De dag dat hij de vampieren leider Raven had vermoord was hem altijd bijgebleven. Een heugelijke mijlpaal. Vampiers vermoorden was niet bepaald een makkelijk karwijtje. "Ik had niet gedacht jou hier nog te zien." Klonk het emotieloos. "Niet levend in ieder geval." Zelf had hij dat ook niet verwacht nee. Aylan grijnsde voor enkele seconden, waarna zijn gelaat monotoon werd. ’Het is altijd prettig wezens te verrassen,’ reageerde hij. ’Al moet ik zeggen dat je haast teleurgesteld overkomt.’ Langzaam krulden zijn lippen zich tot een sluw glimlachje. Vijandelijkheid jegens de vampieren verborg de oud-leider absoluut niet. Niemand beval hen vrienden te worden. ’Ik had niet gedacht jou precies hier aan te treffen.’ Zijn ogen stonden scherp. ’Wat moest jij in míjn stad, Akashi? Dit is geen plek voor jou.’ De neiging om naar voren te stappen en intimiderend over te komen was groot, maar Aylan wist dat het nutteloos zou zijn. Hij was te vermoeid om sterk over te komen. En tenslotte was deze Akashi zelf ook een leider. Leider werd je niet zomaar. De vampiers hadden hem gekozen voor een reden. ’Magiërs zijn niet bang hun mond open te trekken bij problemen. Als ik erachter kom dat je wat hebt geflikt..’

De haren op zijn armen stonden lichtjes overeind, waaruit bleek dat de vampier totaal niet op zijn gemak was tussen dit groepje magiërs. Hij liet er niks van merken. Zodra alle andere zouden merken dat hij wist dat hij zwaar in de minderheid was, zou dat een groot nadeel naar zijn kant zijn. Met een relaxte maar toch oplettende blik keek hij de andere leider aan. Zijn lichaam ontspande en zijn puntige horen draaide lichtjes rond om alle geluiden rond hen op te vangen. Hij hoorde de magiërs met  elkaar fluisterden. Een klein grijnsje speelde op zijn lippen terwijl hij een glare naar een groepje magiërs schoot. Hij gromde zachtjes naar hen, zijn scherpe hoektanden heel lichtjes zichtbaar vanonder zijn bovenlip voordat hij weer relaxt naar Aylan keek. Zijn hand rustte tegen zijn riem, waar een flesje aan hing wat was gevuld met bloed, een schede met een dolk erin voor alleen noodgevallen, die er eigenlijk haast niet waren. Zijn ogen gaven een kleine, valse glim terwijl hij Aylan recht in zijn ogen aankeek, en daarna ook geen haar meer wegkeek. ’Het is altijd prettig wezens te verrassen,’ akashi grinnikte stilletjes "Dat merkte ik, nadat de vorige leider Raven uit het niets omkwam." Zijn ogen vertrokken zichzelf weer tot spleetjes terwijl hij zacht gromde. Toch bleef zijn houding heel rustig. Hij gaf geen enkel teken van vijandelijkheid behalve dat van zijn woorden waar een scherpe klank aan zat met elk woord dat hij uitsprak. ’Ik had niet gedacht jou precies hier aan te treffen.’ Een scheef grijnsje stond weer op Akashi's lippen terwijl hij een hand door zijn haren haalde. "Dat begrijp ik. Ik ben hier ook omdat ik dacht dat jij je niet zou laten zien. Je mannen deden ook niet veel. Ik kon gewoon binnenlopen." Hij zette een klein, sluw stapje naar voren. Aylan was anders.. Hij leek zwakker.. Het zou vast komen doordat hij hier pas net was. Wat de reden ook mocht zijn, het nadeel lag erdoor bij Aylan zelf. Dat was ook de reden waarom Akashi de stap dichterbij zette. ’Magiërs zijn niet bang hun mond open te trekken bij problemen. Als ik erachter kom dat je wat hebt geflikt..’ Akashi grinnikte lichtjes en keek langzaam rond naar de magiërs, maakte een voor een oogcontact met ze voor hij Aylan weer recht aankeek. "Dan wat? Dan laat je me vermoorden door dit zielige hoopje bijeengeschraapt volk van je? Ik moet zeggen, Aylan, je stelt me toch lichtelijk teleur..." Reageerde Akashi op Aylan, zijn stem spottend. "Ik kwam alleen langs om hallo te zeggen, kijken hoe het hier ging." Zei hij sarcastisch, terwijl zijn blik gleed naar de magiër die hij omver had geslagen en ondertussen omhoog geholpen werdt bij wat andere.

Er kwam volk aangelopen, wat gemengde gevoelens bij Aylan omhoog bracht. Aan de ene kant was hij enthousiast ze weer recht in de ogen aan te kunnen kijken, maar aan de andere kant had hij zich eerst liever verscholen achter een grote mantel met een kap. Enkel zodat hij incognito de stad binnen kon komen en een gesprek aan kon knopen met Zephyr. Zephyr, de huidige leider en soort van oom was voor zijn eigen zoon. Hij was die man veel verschuldigd. Het was niet alleen zijn eigen leven geweest dat drastisch veranderde. Plots voelde Aylan zich vermoeid, knorde zijn maag lichtjes. Natuurlijk, nu had hij weer voedsel nodig. Zo zacht als hij kon, maar toch diep, zuchtte hij, wat hem voor kort zijn ogen deed sluiten. Van dood naar levend overstappen was geen makkie. Nu begreep hij volledig waarom baby’s altijd zo snel sliepen na de geboorte. "Dat merkte ik, nadat de vorige leider Raven uit het niets omkwam." Aylan’s grijnst werd breder en toch wist hij dat zijn overwinning niet zo geweldig was geweest zoals hij graag had gewild. Want Raven had diens dood geaccepteerd. Blij was die vampier ermee geweest. Dat was het klootste gedeelte van het verhaal. Gelukkig waren er niet veel bij geweest. Onschuldig stak Aylan zijn handen omhoog. ’Verraders krijgen hun verdiende loon. Als je er commentaar op hebt moet je bij Shanaris wezen.’ Zij was tenslotte degene die achter het hele plan gezeten had. Hij had het slechts uitgevoerd, met toevallig veel plezier. Soms vond hij de dag dat de vampiers onder haar commando kwamen te staan, verschrikkelijk jammer. Op het moment had Aylan ernstig het gevoel dat zijn woede jegens de vampiers nog groter was dan die tegen de heksen. "Dat begrijp ik. Ik ben hier ook omdat ik dacht dat jij je niet zou laten zien. Je mannen deden ook niet veel. Ik kon gewoon binnenlopen." Die geniepige stap naar voren was Aylan niet ontgaan. Wat moest die vent zo dichtbij? Had Akashi het door? Had die bloedzuiger door dat hij te moe was een ware bedreiging te vormen? Zangetsu… Hij had dat wapen nodig. Maar zou zijn zoon die nog in bezit hebben? Het moest, zelfs na dik 20 jaar onder de grond gelegen te hebben kon dat ding niet zomaar verdwijnen. ’Wat had je dan verwacht? We horen bij dezelfde god, nietwaar? Het is niet anders dan normaal om onze deuren open te houden voor…’ Moeizaam kwam het woord over zijn lippen zetten. ’Bondgenoten.’ Ongewilde bondgenoten. Voor een tweede keer knorde zijn maag. Top. Precies wat hij erbij nodig had. "Dan wat? Dan laat je me vermoorden door dit zielige hoopje bijeengeschraapt volk van je? Ik moet zeggen, Aylan, je stelt me toch lichtelijk teleur..." Zielig hoopje bijeengeschraapt volk..? Een dodelijke flikkering verscheen in Aylan’s ogen. Dit keer was het zijn beurt naar voren te stappen. Zijn schouders zelfverzekerd naar achteren, een rechte rug. Zelfverzekerdheid zorgde voor kracht. Kracht die hij op het moment niet bezat, maar wel uitstraalde. ’Zielig zeg je en toch kregen we het voor elkaar je vorige leider te vermoorden.’ Tussen zijn dansende lokken door de wind, keek hij Akashi recht aan. ’Tenslotte zou ik nooit van mijn mannen vragen hun energie te verspillen aan wezens zoals jullie. Ze hebben betere dingen te doen.’ Grote woorden verlieten zijn mond, al wist hij dat hij deze vampier leider niet zomaar moest onderschatten. Te lang was hij out the running geweest om over Akashi te kunnen oordelen. Geheel anders dan bij Raven. "Ik kwam alleen langs om hallo te zeggen, kijken hoe het hier ging." Nog geen half uur bij zinnen, en nu al op zijn zenuwen getrapt. ’Hetzelfde kan ik nu zeggen van mijn vuist die graag je gezicht wilt ontmoeten,’ sprak Aylan scherp.

Geamuseerd was Akashi, maar dat werd onderbroken door de grijns van Aylan. Vond hij het dan zo leuk dat hij de vorige vampierleider had vermoord? Akashi kon wel kotsen bij de gedachte dat Aylan zich er trots om kon voelen. Hij vondt het al niet leuk dat Aylan zich trots voelde, en al helemaal niet om deze daad. Lichtjes rolde de vampier zijn ogen voordat hij weer eens een blik rondschoot naar de omstaande magiërs. Zijn hoektanden schraapten lichtjes over zijn onderlip. Hij had al een week geen bloed op. Er waren hier zoveel aftapkranen, oftewel magiërs, die hij makkelijk zou kunnen leegdrinken. Maar hij moest zich inhouden. Er was geen ene mogelijkheid om een magiër aan te vallen voor de leider zijn neus. Dus, zat er niets anders op dan wachten. Wachten tot Aylan weg ging, of hij een wezen zag lopen dat zich alleen bevond. Eentje konden ze wel missen, en zeker dit volk wat er van een oogopslag toch redelijk sterk eruit zag.  ’Verraders krijgen hun verdiende loon. Als je er commentaar op hebt moet je bij Shanaris wezen.’  Meteen keek hij Aylan weer recht aan. Een scheef, haast onzichtbaar grijnsje begon weer op zijn gezicht te spelen. "Als jij er een van ons neemt, is het dan niet eerlijk dat wij er een van jou nemen?" Hij keek weer rond naar het volk voor hij terug naar de leider keek. Een stevig briesje liet het haar wat voor een van zijn ogen hing lichtjes opwaaien, waardoor het litteken wat dwars over zijn neus liep beter zichtbaar werd. "Dan wat? Dan laat je me vermoorden door dit zielige hoopje bijeengeschraapt volk van je? Ik moet zeggen, Aylan, je stelt me toch lichtelijk teleur..." Een gemene maar geamuseerde blik stond in Akashi's ogen. Blijkbaar had hij een gevoelige snaar bij Aylan geraakt, want hij zag er niet blij uit met wat Akashi hem had vertelt... Zijn hand bewoog zich heel lichtjes, haast onzichtbaar naar de dolk in zijn riem, waar hij tegen de schede bleef rusten toen Aylan dichterbij stapte. Heel relaxed was zijn houding, maar schijn kon bedriegen. "Raven was anders." Antwoordde hij kalm. ’Tenslotte zou ik nooit van mijn mannen vragen hun energie te verspillen aan wezens zoals jullie. Ze hebben betere dingen te doen.’ Een kleine grom verliet zijn keel "Pas op met je woorden. Shanaris liet jou Raven vermoorden, maar mij niet. Het zal je geen tweede keer lukken om een vampierleider te vermoorden." Hij haalde een hand door zijn haren. Kalm, hij moest geen teken van opfokking laten zien. 'Hetzelfde kan ik nu zeggen van mijn vuist die graag je gezicht wilt ontmoeten' akashi grinnikte lichtjes "Is dat zo? Ik zou zeggen, leef je uit." Sprak hij met een sluw glimlachje. "Zolang je maar weet dat ik dan terugsla. En hoe je er nu voor staat zou ik daar maar voor opletten, Aylan."

Bed. De verlangen naar een bed werd zo groot. Volledig, ongegeneerd, helemaal bijtanken. Drinken, eten, slapen. Precies zoals een baby dat deed. In feite was hij dat ook. Enkel volwassen. Herboren. Maar deze vampier. Deze zak, bleef hem ervan weerhouden. Nu stond Aylan in een tweestrijd. Was het die bloedzuiger laten gaan? Of was het in een gevecht raken? Een gevecht waarvan Aylan wist die niet te kunnen winnen. De man tegenover hem leek in topconditie te zijn. Well, wanneer waren ze dat nou niet? "Als jij er een van ons neemt, is het dan niet eerlijk dat wij er een van jou nemen?" Spottend trok hij beide wenkbrauwen omhoog. ’Hoe oud ben je, Akashi? Acht jaar? Het leven is nou eenmaal oneerlijk. Maar ga je gang. Probeer het uit. Dan kom je vanzelf achter de consequenties.’ Bijna had hij de neiging te zeggen dat de vampieren dan een oorlog zou hebben met de magiërs, alleen wie was hij om daar nog langer over te oordelen? Niet langer was hij leider meer. Zephyr had de macht over hen. De controle over de stad. Op het moment was Aylan niets meer dan een volgeling. Een onderdaan. Een inwoner. "Raven was anders." IJzig kalm staarde hij Akashi aan. Anders? Was dat hoe zij dat noemden? Anders? Wat een zwak excuus. Zielig gewoon. ’Hij was niets meer dan een vieze landverrader. Verklikker. Retenlikker van onze vijand. Dat is niet gewoon anders.’ Snoof Aylan. ’Probeer hem niet in een beter licht te zetten, want beter dan dat word het absoluut niet.’ En dat terwijl hij niet veel anders was dan Raven. Hij had geslapen met zijn vijand. Nummer één vijand zelfs. Ze had zijn hart lang geleden al gestolen en als resultaat liep er nu een nakomeling van hen rond. Ook hij had op het punt gestaan Akaneas achter te laten en te vluchten. Maar toch had hij dat niet gedaan. Toch had hij Shanaris haar zijde niet verlaten. "Pas op met je woorden. Shanaris liet jou Raven vermoorden, maar mij niet. Het zal je geen tweede keer lukken om een vampierleider te vermoorden." Een lach kwam uit zijn mond zetten. ’En wat maakt jou nou beter dan de vorige vampierleider, hmn?’ Oké. De kans was groot dat Akashi geen verrader was. Alleen dat feit al zou hem beter maken dan Raven zelf. "Is dat zo? Ik zou zeggen, leef je uit." Enkel dat lachje.. Maar al te graag had Aylan daar zijn vuist tegenaan gezet. "Zolang je maar weet dat ik dan terugsla. En hoe je er nu voor staat zou ik daar maar voor opletten, Aylan." Geluidloos balden zijn eerst ontspannen handen zich tot vuisten. ’Oh echt? Ík moet oppassen voor jóu op mijn eigen land?’ Man en macht probeerde hij zijn frustratie af te schermen. Ja, hij was gefrustreerd. Puur omdat Akashi gelijk had.

Lichtjes kraakte de vampier zijn schouders. Zijn blik was al wat relaxt geworden, maar toch was er ergens een dodelijke blik in te vinden. 'Hoe oud ben je, Akashi? Acht jaar? Het leven is nou eenmaal oneerlijk. Maar ga je gang. Probeer het uit. Dan kom je vanzelf achter de consequenties.' Akashi's grijns verbreedde. Hij kon voelen dat hij de magiër aan het irriteren was waardoor hij zelf nog geamuseerder werdt. Eenmaal toen ze het over Raven hadden werdt zijn blik weer iets opener. Hij had Raven zelf nooit gemogen. Maar ergens voelde het toch niet fijn als een magiër zo over een vampier praatte. 'Hij was niets meer dan een vieze landverrader. Verklikker. Retenlikker van onze vijand. Dat is niet gewoon anders.' Akashi staarde Aylan aan. 'Probeer hem niet in een beter licht te zetten, want beter dan dat word het absoluut niet.' Heel zachtjes liet Akashi een onderdrukte grom horen. Zijn scherpe hoektanden waren weer heel lichtjes zichtbaar voor hij zichzelf weer kalmeerde. "Pas op met je woorden. Shanaris liet jou Raven vermoorden, maar mij niet. Het zal je geen tweede keer lukken om een vampierleider te vermoorden." hd hij gezegd. 'En wat maakt jou nou beter dan de vorige vampierleider, hmn?' Akashi sloeg zijn armen over elkaar. Hij had het gevoel dat Aylan hem onderschatte. Oh wat had hij nu graag laten zien dat dat een grote fout was... Maar hij moest zich inhouden. Aylan zelf was misschien niet in topconditie, maar de mannen rond hen stonden sowieso aan Aylan's kant. "Ik verraad mijn bondgenoten en eigen volk niet. Onderschat mij niet, Aylan Kurosaki. " Zei Akashi luchtig terwijl hij zijn schouders even optrok. "Als je had nagedacht wist je dat zelf ook." Zei hij met een spottende grinnik. 'Oh echt? Ik moet oppassen voor jòu op mijn eigen land?' Akashi bromde zacht. Hij moest toegeven dat Aylan gelijk had. "Ik moet zeggen dat je een punt hebt.. Ik ben in de minderheid." Hij gromde, zijn irritatie groeide en groeide ookal probeerde hij het te negeren. Hij keek langzaam rond, keek naar een lege plek tussen de magiërs waar hij zich waarschijnlijk makkelijk doorheen kon wurmen en weg kon rennen nadat hij Aylan een goede tik had gegeven. Maar wegrennen... Dat deed Akashi niet. Toch wilde hij Aylan laten zien waar zijn grenzen zaten en dat hij er niet van hield om onderschat te worden. in een fractie van een secone stapte de vampierleider met een schuine pas naar rechts, en klapte hij zijn elleboog met een harde, maar niet vreselijk harde, naar Aylan's buik.