Who disturbed my peace?! (open)

Het was een rustig en duister dag vandaag. De mist was nog dikker dan normaal en een donkere silhouet langzaam op haar prooi afsluipen. Cassandra was helemaal ontspannen terwijl haar blik gericht was een dikke vette konijn die blijkbaar de weg kwijt was door de dikke mist..Pech voor hem, want hij zou een maaltijd worden voor deze jonge dame. Ook al was haar broer allergisch op konijnen had zij gelukkig dat niet en kon ze van hun lekkere vlees genieten. Haar oren strak naar voren gericht haalde ze diep adem, sloot haar groene ogen. De energie stroomde door haar heen, en na een paar seconde opende ze met een ruk haar ogen en schoot naar voren. Veel zag je niet alleen maar een snelle flits. En in een seconde had ze een dooie konijn in haar bek. Kwispelend liep deze jonge demonen dame richting het kasteel om daar in haar kamer te genieten van haar prooi.

Het bloed spatte alle kanten op terwijl ze op haar ‘bed’ lag en de binnenkant van haar konijn op at. Ook al was haar broer dan misschien de leider van dit zooitje ongeregeld werd Cassandra als nog respectvol aangekeken als of ze een of ander lage demon was die bijna niks kon..Wat eigenlijk deels waar was. Omdat...nouja, haar krachten stelde niet veel voor... Zeg nou zelf, wat had een demon aan heleden krachten als ze zich zelf niet eens kon genezen? En daarbij wou niemand worden genezen met spuug.
Toen er niks meer over was gebleven van haar konijn veranderde Cassandra terug en keek recht in haar half gesloopte spiegel. Haar haar was lang en dik geworden door de jaren heen, ook haar vroegere schedel had ze verwisseld voor een grotere. Haar kleren die eigenlijk net iets te klein waren geworden en haar vrouwelijke vormen duidelijker lieten zien waren bij haar buik gescheurd waardoor je haar lichte sixpack goed kon zien. Door de jaren heen was ze erg veranderd en niet alleen haar lichaam maar ook haar karakter. Ze was rustiger geworden en volwassener, al was ze nog steeds een grote dondersteen en haar bijt gewoonte was helemaal niet aangepast. Ze beet nog steeds graag in dingen en het maakte haar niet veel uit of het nou een dier was of een demon. Misschien vonden daarom de meeste demonen haar een klein kind, zelfs haar trainers konden haar soms niet aan... Hoeveel had ze al door de jaren heen gehad? Een stuk of 10? Haar broer kon haar zelf niet trainen omdat ie het druk had, dus liet hij haar door andere sterke demonen trainen, maar zelfs die konden haar karakter niet aan. Met een zucht keek Cassandra weer naar haar spiegel en streek haar pony uit haar gezicht.

Luide stappen kwamen haar kant op en Cas hield haar hoofd iets schuin om er goed naar te luisteren, wie zou dat kunnen zijn? Weinig demonen kwamen deze kant van het kasteel, en als ze kwamen hadden ze vaak duistere gedachtes. Haar donkere ogen vernauwde zich toen de voetstappen stopten bij haar deur en haar handen klemde zich om een stuk steen die toevallig naast haar lag. Toevalligheid kon je het ook niet noemen omdat haar hele kamer een puinhoop leek en haar broer vond het nog steeds een raadsel hoe ze zich hier thuis voelde. Maar Cassandra maakte zich weinig zorgen om haar kamer, die was toch alleen bedoeld om er in te slapen? Toch? Met haar spieren gespannen wachten Cas af.

(open)

Zijn gesloten ogen bewogen onrustig heen en weer onder zijn oogleden. Normaal had  hij vrij weinig last van nachtmerrie‘s, maar de laatste tijd had de twaalf jarige jonge demon er steeds meer last van. Dde duisternis lag als eenklem om zijn lijfje. Fluisterde stemmen van bekende en onbekende stemmen weergalmde in het duister. Razor probeerde zich te bewegen, maar het lukte hem niet. Opeens werd het fel hel wit licht. Een kreet van verrassing en pijn die het verschijnende licht op hem had lieten Razor zijn ogen sluiten. Het was vreemd, maar het leek alsof niemand aanwezig was... Razor opende voorzichtig zijn ogen om aan het felle witte licht te wennen. Het was leeg en geen levende ziel te bekennen. Tot op een stipje in de verte na dan. Ze kwam hem zo bekent voor? Een ijle stem die de verte moest overbruggen bereikte traag zijn oren. Razor schudden zijn hoofd en herkende zijn pleegmoeder die hem van baby af aan groot gebracht had. Razor was even met vreugde vervult en rende op haar af, maar er leek geen einde aan het pad te komen. Razor rende op zijn sneltse maar kon haar nog steeds niet bereiken. Hij kwam maar heel erg langzaam dichterbij. Eindelijk na wat een eeuwigheid leek was Razor nog zo'n 100 meter bij haar verwijdert. Razor riep een vrolijke begroeting naar haar, maar nu hij dichterbij was zag ze er niet uit!!! Zijn pleegmoeder zat onder het opgedroogte bloed en had vreselijke blauwe plekken over haar gehele lichaam en gezicht. Razor werd vervult met verdriet. Iets dat de meeste demonen niet eens kende. Waarom hadden ze haar zo toegetakelt? Het was een aardige en liefhebbend vrouwtje. Razor wilde haar aanraken, maar op dat moment verdween ze. Hij keek verward om zich heen, maar begreep er niets van. Wat gebeurde hier??? Ineens weer klonk een stem het was een zware mannen stem. Razor herkende hem van de dag dat hij gevlucht was. Waar was die gast? Razor werd boos en keek om zich heen, maar er was niets dan het pad waar hij op stond en het felle hemelse licht die steeds zwaarder op hem begon te drukken. Uit het niets verscheen een engel. Diens gezicht was niet te zien door een kap die de engel over zijn hoofd getrokken had en zijn of haar gezicht verborgen ging achter een diepe schaduw. Razor wilde de engel wat vragen, maar daar kreeg hij de kans niet voor en stak er een zwaard in zijn borst. Het zwaard dat de engel vast hield.

Razor schrok wakker en voelde zich in het zweet baden. Zwaar hijgend verborgen in een donkere gang waar hij wel vaker alleen sliep omdat de andere te veel en te luid snurkte! Het dekentje waar hij op lag was drijfnat. Waarom droomde hij toch zo vreemd? Waarom vermoorde die engelen hem toch steeds? Hij had toch niemand wat gedaan? Goed op zijn tijd eens een roddeltje vechten schade toch niemand? Maar wel zo dat je andere geen pijn bezorgde of gemene woorden tegen andere zei die hen pijn konden doen en ze je nooit meer wilde zien... Razor schudden zijn hoofd en wachten tot zijn ademhaling weer normaal werd. Daarna stond hij op en liep naar een verborgen deur die hij opende. Gelukkig kende niemand deze kamer of wel? Maar goed niemand stoorde hem daar. Met rustige voetval stapte Razor door de gang waar maar weinig demonen rond liepen. Meer dienstdemonen dan andere zoals hij. Een geur van vers bloed leiden hem naar een deur. Honger had hij wel en hoe! Zachtjes klopte hij op de deur. Zoals hem geleerd was. Misschien wilde de demon hem helpen jagen? Niet echt zijn favoriete bezigheid, maar hier was het noodzakelijk. Wel wachte hij netjes tot hij naar binnen mocht.