Feeling so...

Dagen waren voorbij gegaan, maar zijn moordlust leek niet verzadigbaar, maar buiten dieren te martelen kreeg hij de kans niet meer om meer intelligente wezens te martelen. Iets wat hem heel, heel erg irriteerde. Zijn blik gleed over de omgeving, maar er was niemand te zien. Een zucht van ergernis kwam over zijn lippen en er was geen spoor te vinden van zijn favoriete engel die hij het leven zuur wilde maken. Kennelijk was hij er toch in geslaagd om voor zijn gevoel, reuk en blik onzichtbaar te blijven. Sentra stapte verder over het enige pad dat door de moerassen liep. Het weer speelde ook niet echt mee met zijn humeur want er straalde een heerlijk zonnetje in een wolkeloze hemel. In het demons vloekend stapte hij verder. Al was er maar iemand die hij ook maar een beetje martelen mocht? Was dat te veel gevraagd?

(Okita)

Hij voelde zich ellendig, misselijk en woedend te gelijk. Echt een vast gevoel was het niet Het leek eerder alsof zijn gevoelens om hun beurt vochten, maar echt zich daar iets van aantrekken deed hij niet. Opeens voelde Sentra een lichte pijn toen iemand aan een pluk van zijn haar trok. Eerst had hij buiten zinnen willen gaan schreeuwen waarom die gast zijn poten niet thuis kon houden, maar zodra Sentra zijn mond opende bedacht hij zich gelijk weer. Dit kon toch nog wel eens een nieuw slachtoffer zijn?! Hij ontspande zich en volgde een klein draakje dat hem uit zijn sobere gedachten gerukt had. Pijn was voor hem het toppunt van leven en genoot er met volle teugen van. Sentra wachten geduldig tot de jongen begon te spreken en hield zijn hoofd licht schuin. Vond dit demontje dit mooi weer? ‘Zelf heb ik liever de winter, met zijn sneeuw en ijs. Waardoor de meeste veelonder de vrieskou moeten lijden..‘ zijn stem klonk altijd kil, maar er lag in zijn bewoording een zekere geamuseertheid. Hij bekeek de jongen voor hem eens goed. Veel leek hij niet voor te stellen, maar Sentra kon dat weinig schelen. Als het even meezat zou hij zelfs de leiding van het kasteel uitdagen als hij zich weer eens vreselijk vervelen zou. Hmmm, geen slecht ideetje. Sentra legde zijn blik weer op de jongen voor hem. ‘En ik doe knorrig wanneer ik wil!‘ gromde Sentra even dreigend. Niemand zei hem wat hij te doen had. Op de leiding na dan, maar die zag Sentra zo weinig....