Wasting time? || Blaze

Gebieden waar hij zich niet vaak begaf. Gewoon omdat het Aylan geen donder had aangetrokken. Waarom zou hij in hemelsnaam naar het weerwolven gebied trekken? Normaal gesproken had hij het ook niet gedaan, maar nu hij wist dat hier een bepaald soort plant groeide dat heksen vaak gebruikten, wou hij het vinden. Het opsporen om het vervolgens te vernietigen. Ze zaten hem zo vaak genoeg dwars en nu was het zijn beurt om hen terug te pakken. Alleen waar kon je die dingen vinden? Magiërs waren niet vaak bekend met planten, kruiden en dat soort spul. Daarom was Aylan niet in zijn eentje vertrokken naar dit gebied. Enkele mannen volgden hem op de voet. Niet direct achter hem en in het zicht. Oh nee, ze baanden wegen dwars door de bossen heen, zoekend naar die planten. Je kon het vergelijken met een politie speurtocht, dat ze in rijen opzoek gingen naar de vermiste. De omgeving begon te veranderen. Bomen en struiken verminderden, het werd meer een open veldje. En toen, op dat moment, stuitten ze op een groot maar helder meer. Hij kon niet ontkennen dat het een mooi gezicht was. Zeker nu de zon erop scheen en dat het water deed glinsteren. Aan de waterkant hield hij stil, zakte hij door knieën en liet zijn hand onder dompelen, waarna hij ‘m weer omhoog haalde en het water uit zijn handpalm liep. Het water was koel, verfrissend. Intussen waren ook zijn mannen gearriveerd bij het meer, alleen gaf Aylan ze niet de kans van het uitzicht te genieten. Ze moesten verder zoeken naar die planten. Maar dat was niet de enigste reden. Hij had zo’n vaag gevoel dat ze niet alleen waren en dat wou hij graag in zijn eentje uizoeken.

De ogen van het meisje speurden rond wat bomen. Haar paarse haar wapperde vrolijk mee in de wind. Het meisje, genaamd Blaze sprong op uit een bosje toen ze wat kruid zag liggen. Ze plukte het voorzichtig af, en liep richting het meer, waar ze bijna elke dag welk een duik in nam. Het kon haar niet veel schelen of het koud was. Ze legde de planten op en grote steen, en sprong met kleren en al het water in. Niet dat ze veel kleding had, een simpel rokje en een los blousje was bijna het enige wat ze aan had. Ze kwam even boven om wat lucht te halen, en dook weer onder water. Er lagen wat stenen op de bodem, ookal was dat niet echt een plek om te zijn voor mensen, of wezens. Opeens hoorde Blaze wat stemmen. Snel kwam ze boven, en keek ze schichtig rond naar wie er was. 'Shit' Mompelde toen ze zag dat het een groep was. Waarschijnlijk een groep Wizards. Ze zwom naar een stuk waar de mannen niet waren, maar was vergeten dat ze haar hele verzameling planten, inclusief haar speciale plantenboek waar ze alles in had geschreven daar had laten liggen.

Words: 201

Zodra de mannen uit zijn zicht verdwenen waren, sloot Aylan voor enkele seconden zijn ogen. In die secondes focuste hij zich compleet op de omgeving. Er was hier iets wat hij niet plaatsen kon. Een aanwezigheid van een wezen, maar wat voor? Was het een weerwolf? Misschien één van de vampieren? Wist hij veel, alleen was hij er wel benieuwd naar. Zelfverzekerd begon de magiër een kant op te lopen, de kant die zijn gevoel aanwees. Hij was niet bang voor wat hij zou gaan aantreffen. Oh nee. In zijn leven was hij twee keer écht bang geweest. De eerste keer toen hij “stierf”, bang voor het moment toen het wapen van de tegenstander zich door zijn borstkas had geboord. Die pijn beleefde hij wel eens vaker weer, in zijn slaap, als de nachtmerries weer toesloegen. En de tweede keer was voor zijn bloedeigen vader. Die op dat moment –in Aylan’s ogen- niet zijn vader meer was. De man was zijn gezonde verstand helemaal kwijtgeraakt, was geobsedeerd door meer kracht, meer macht. Destijds had het eruit gezien dat die gestoorde man hele verkeerde beslissingen ging maken en toen voelde Aylan de plicht het leven te nemen van een persoon dat ooit zijn vader was. Echter was die man zo machtig, dat hij in het begin vreselijk angstig voor hem was. Een droevige glans was in zijn ogen verschenen, totdat hij stuitte op enkele spullen. Planten en… Een boek. Hmm, interessant! Hij bukte en nam het boek in zijn handen, waarna hij erin begon te bladeren. Op enkele bladzijden bleef hij hangen, las hij de informatie die erin stond.

Een Magican liep naar haar spullen. Hij bukte en begon te bladeren in het boek. Blaze werd bijna rood van woede, want dat boekje was bijna het enige wat ze nog had. Ze klom op de kant, en toverde met een spreuk haar kleren droog. Snel pakte ze haar dolk, die ze van haar vader had gekregen uit haar zak, en liep ze door de bosjes om niet gezien te worden naar de Magican. Toen ze vlakbij was, liep ze uit de bosjes. Toen pas zag ze hoe oud die gast was. Rond de 20 schatte Blaze hem. Daar stond ze met haar dolk in haar hand, niet wetend wat te doen. Ze probeerde wat te zeggen, maar haar mond zat dichtgeplakt. Wat nu?

Dit was een best handig boek... Hoewel het handschrift soms moeilijk te lezen was. Of dit moest van een jong iemand zijn, of een ouder persoon, iemand die zijn handschrift helemaal ontwikkeld had. Aylan zou het meenemen, om het in zijn slaapvertrek verder te onderzoeken. Te zien aan de planten die erbij lagen, en wat hierin beschreven was, moest dit de eigendom van een heks wezen. Geen ander soort was zo geïnteresseerd in planten, kruiden, eigenlijk de gehele natuur. Natuurlijk leefden we er wel allemaal in, zonder er veel aan te veranderen, maar heksen gebruikten het werkelijk voor... Van alles. Plots zag Aylan vanuit zijn ooghoeken een gedaante opdoemen, waardoor zijn aandacht verlegd werd op die persoon. Een meisje, zeker niet ouder dan zestien jaar. Met een wapen. Hij trok een wenkbrauw op. Ze was dapper genoeg geweest om uit die bosjes te stappen met een dolk, maar niet om hem aan te vallen? Wat was dit voor ongein? Hij sloeg het boek dicht, legde dat weer op de grond en stond toen in een flits vlak voor haar. Zijn hand omklemde de hare, puur om de dolk tegen te houden. 'Wie denk je wel niet wie je bent?' Sprak hij. 'Waarom twijfelde je om me aan te vallen?'

De jongen stond opeens vlak voor haar, terwijl hij haar hand omklemde zodat ze niet kon aanvallen. 'Wie denk je wel niet wie je bent?' Zei hij. Blaze slikte even. 'Waarom twijfelde je om me aan te vallen?' Blaze probeerde haar hand los te rukken. 'Omdat ik keek of ik je aankon. Is da raar ofzo?!' Spuugde ze. Blaze hield zich vaak groter dan ze eigenlijk was, want ze kon er niet tegen als iemand haar minder vond door haar leeftijd. Ze keek met grote ogen naar de Magican, Ookal probeerde ze dapper te lijken. Ze dacht even na, en trapte toen hard op de voet van de jongen. Nu zou hij misschien los laten, en kon ze wegrennen.

Aylan had koel gekeken naar het jonge gezicht vlak voor hem. Haar poging om los te komen deerde hem weinig, ze was simpelweg te zwak, te onervaren. Had Selena haar nog niet geholpen? Haar getraind? Dat zal wel niet. Ze was nog eens brutaal ook, dat kleine etterbakje. ’Ja, behoorlijk,’ reageerde hij even zo koel als hij keek. ’Een kleine opdonder als jij zou moeten weten dat dat verspilde energie zou zijn.’ Toch liet hij haar hand niet los. Ze waren te dichtbij, en zij was te onvoorspelbaar. Te losbandig om haar zo maar los te laten. Onervaren of niet, ze kon wel schade aanrichten en daar had hij weinig zin in. Hij voelde een gewicht op zijn voet, waarna hij een wenkbrauw op trok. ’Wat moest dat voorstellen?’ Met zijn vrije hand gaf hij een tik tegen haar voorhoofd. Waar zaten haar hersens? 'Als jij je dolk laat vallen, zal ik je hand los laten.'

’Ja, behoorlijk,’ antwoordde de jongen koeltjes. ’Een kleine opdonder als jij zou moeten weten dat dat verspilde energie zou zijn.’ Blaze keek hem aan. 'Hoezo zou ik dat moeten weten? Bepaal jij dat?' Ze probeerde haar hand weer los te krijgen, maar natuurlijk lukte dat niet. . ’Wat moest dat voorstellen?’ Zei de jongen terwijl hij een tik tegen Blaze haar voorhoofd gaf. 'Als jij je dolk laat vallen, zal ik je hand los laten.' Blaze dacht na. Na een tijdje deed ze zoals hij had gezegd, en schoof ze met haar voet de dolk wat verder weg. 'Zo goed?' Vroeg ze ongeduldig. Haar hand begon namelijk nogal pijn te doen.


-weer heel kort :c-

Zo, deze kleine dame was zeker niet op haar mondje gevallen. Ze toonde geen angst, eerder lef. Aylan moest er wel bewondering voor hebben, al liet hij dat op geen enkel vak tonen. Oké, misschien toch wel. De kinderen in zijn stad zouden allang zwaar gestraft zijn, een wet van zijn vader was dat geweest. Die man had ooit eens regels gemaakt, wetten, waarnaar Aylan was opgegroeid. Ook de andere mannen moesten eraan geloven en daarom probeerde hij, zelfs na de dood, nog die regels na te leven. Hij wou zo weinig mogelijk verandering, alleen om te zorgen dat zijn mannen tevreden bleven. 'Je bent een heks, als het goed is voel je energie aan. Kan je uitstraling lezen. En zo niet, heb je dan nooit naar Selena geluisterd?' Zei hij. 'En ik bepaal dat niet... Maar onze rangen.' Eindelijk leek ze die stel hersens van d'r te gebruiken en liet ze de dolk vallen, waarna ze het weg schopte. Tevreden knikte Aylan. 'Prima.' Vervolgens liet hij haar hand los, precies zoals hij gezegd had. Eenmaal keek hij achterom, naar de spullen. 'Die zijn vast van jou...' merkte hij op, al had hij dat meer tegen zichzelf dan tegen haar. 'Is dat de reden waarom je me aanvallen wou?'

'Je bent een heks, als het goed is voel je energie aan. Kan je uitstraling lezen. En zo niet, heb je dan nooit naar Selena geluisterd?'[/i] Blaze slikte even. Ze wist weer niets te zeggen. Toen, eindelijk liet de jongen haar hand los. 'Prima.' Zei hij. 'Dat werd tijd' Klaagde ze. 'Die zijn vast van jou...' Had de Magican gezegd. 'Misschien' Mompelde Blaze. 'Is dat de reden waarom je me aanvallen wou?' Blaze keek naar de grond. 'Tja, eigenlijk wel.' Mompelde ze nog meer in zichzelf. 'Dat boek is bijna het enige wat ik heb. SHIT, dat had ik niet mogen zeggen. Nu word Selena pissig op me.' Ze trapte met haar voet tegen een steentje, zodat het in het water viel. 'Fijn! Nog meer vragen?' Vroeg ze een beetje nijdig.


-niet veel inspixD-

Kinderen... Irritante koters die het bloed onder je nagels vandaan konden halen. Koters die je hele leven konden vergooien. Aylan was blij dat hij geen vrouw had die daarover kon gaan zeiken. Dit kind voor hem was precies de redenen waarom hij ze niet wou hebben. Ze had een te grote mond, had een te lage pijngrens, want zo vreselijk hard was zijn greep nou ook weer niet geweest... Voor een volwassene wellicht. Bedenkelijk keek Aylan het meisje aan. 'Het enigste wat je hebt?' Waarom zou ze dat niet van Selena mogen vertellen? Hij had al enkele bladzijden gelezen. 'Waarom zou je dat niet mogen vertellen van haar? Je laat het open en bloot liggen, ik heb al een bladzijde gelezen.' Zijn ogen hadden het steentje even gevolgd. 'Je naam. Wat is je naam?'

'Het enigste wat je hebt?' Blaze gaf geen antwoord. 'Waarom zou je dat niet mogen vertellen van haar? Je laat het open en bloot liggen, ik heb al een bladzijde gelezen.' Ze zuchtte even. 'Omdat hier toch alleen maar Witches komen. Daarvoor hoef ik dat niet voor te verstoppen, maar ik weet niet wat jullie hier aan het doen zijn.' Ze keek even naar haar dolk, maar niet met de bedoeling om hem op te pakken. 'Je naam. Wat is je naam?' Blaze keek hem even twijfelend aan. 'Waarom wil je dat weten? Nouja, nu ik toch al in de problemen zit met Selena, kan ik het net zo goed zeggen. Ik heet Blaze, En jij?' Het maakte haar nu even niks uit of Selena kwaad zou worden, ze had het toch al verprutst en dat was dan maar zo.



-sorry speedpost-

Hmm... Dit kon nog wel eens amuserend worden. Dit was nog maar een jong meisje, nog lang niet volgroeid in haar krachten en ze had zo'n grote mond, dat hij haar wel eens een beetje plagen wou. Gewoon om reacties aan haar te ontlokken. 'Dat zou ik in vervolg wel doen, als ik jou was.' was zijn eerste reactie, waarna hij lichtelijk grijnsde. 'Gebruik die hersens van je. Zoals je al zei komen hier meestal alleen heksen... Wat zouden magiërs hier dan moeten doen?' Ze waren alleen hier om het leven van die vrouwen dwars te zitten. Aylan was intussen gaan zitten op een steen. 'Als je problemen hebt met Selena... Mag je dan misschien volgen tot aan jullie woonplaatsen? Een uitbrander van die leidster kan ik niet missen,' zei hij met dezelfde grijns. 'Zeker als ze tekeer gaat tegen een kleintje.' Zijn armen rustte op zijn knieën. 'Aylan,' antwoordde de magiër.

Selena had al sinds de ochtend door dat er iets niet goed was in haar bos, iets was er mis..Er was iemand anders in de bos die hier niet hoort! Selena liep met kalme maar toch geërgerde stappen door het bos. Ze kon in haar binnenste voelen dat er ander magie aanwezig was! De magiërs waren hier! Selena riep een paar Heksen bij elkaar en gaf hun de taak om de magiërs te vinden en hun uit te schakelen! Dit was haar bos en die wezens moesten niet in haar bos lopen rond neuzen. Zelf ging Selena ook op pad en vond al gauw de eerste Magiër, zonder enige vinger uit te steken, mompelde ze een paar spreuken op waardoor zijn armen slap langs zijn lichaam hingen en zijn mond dichtgeplakt was. Haar lente groene ogen begonnen donker groen te worden en ze nam de magiër vast aan zijn oor en trok hem mee op zoek naar de ander. Een paar meter verder op vond ze nog een magiër en met diezelfde spreuken schakelde ze ook zijn armen ook uit en werd zijn mond vast geplakt zodat ie niet meer kon praten. Ook die nam ze vast aan zijn oor en begon te lopen. Terwijl ze liep pikte ze een sterker soort magie en herkende die ook meteen! AYLAN! De leider van de Magiër! Selena liep met de 2 magiërs richting het meer en voor ze de schaduw van de bomen uit kwam herkende ze Blaze, een jonge leerling heks en natuurlijk Aylan. 'Als je problemen hebt met Selena... Mag je dan misschien volgen tot aan jullie woonplaatsen? Een uitbrander van die leidster kan ik niet missen,' Selena trok haar wenkbrauw op, dus Blaze had weer is iets uigespookt? Met haar ogen bekeek ze de omgeving en zag open en bloot een paar kruiden liggen en de kruiden boek van Blaze... 'Zeker als ze tekeer gaat tegen een kleintje.' Selena richten haar ogen weer op Aylan en keek hem aan..wat zocht hier de leider van de magiërs? . 'Aylan,' antwoordde de magiër. Selena stapte uit de schaduw en liep met de 2 magiërs op hem af die ze nog steeds aan hun oren vast hield. 'ik geloof dat deze 2 van jou zijn!' Zei ze met een kille toon en duwde de 2 naar voren zodat ze over hun voeten struikelde en voor Aylans schoenen vielen. Ze liep naar Blaze toe en keek haar boos aan 'wat sta je hier nog! Pak die boek en je kruiden en kom hier staan. Nadat ze dat zei richten ze haar blik weer op Aylan 'En de volgende keer dat je waagt om met zoveel mensen mijngebied binnen te dringen, zal ik mijn heksen bevelen om ze niet alleen maar uit te schakelen!'

'Gebruik die hersens van je. Zoals je al zei komen hier meestal alleen heksen... Wat zouden magiërs hier dan moeten doen?' Blaze bleef stil, Maar van binnen kookte ze van woede. 'Als je problemen hebt met Selena... Mag je dan misschien volgen tot aan jullie woonplaatsen? Een uitbrander van die leidster kan ik niet missen,' Het meisje deed een dreigende stap naar voren. 'Hou je bek toch eens!' Schreeuwde ze geïrriteerd. 'Zeker als ze tekeer gaat tegen een kleintje.' Blaze pakte haar dolk op, maar op dat moment kwam er een bekende uit de schaduwen. 'Selena?!' Riep ze. 'ik geloof dat deze 2 van jou zijn!' Zei Selena en duwde de 2 naar voren zodat ze over hun voeten struikelde en voor Aylans schoenen vielen. Selena liep naar Blaze toe, en zei boos; 'wat sta je hier nog! Pak die boek en je kruiden en kom hier staan.' Ze knikte snel, en pakte het boek en de kruiden. Blaze liep haastig naar Selena en ging naast haar staan. 'En de volgende keer dat je waagt om met zoveel mensen mijn gebied binnen te dringen, zal ik mijn heksen bevelen om ze niet alleen maar uit te schakelen!' Het meisje grinnikte, en stak haar tong naar Aylan uit. 'Net goed' Mompelde ze grinnikend.

Onbewogen was Aylan blijven zitten toen het meisje een stap naar voren had gezet en hem toesnauwde dat hij zijn mond moest houden. Een spottend lachje verscheen op zijn lippen. Natuurlijk zou hij zijn mond houden, het was immers niet te koop. Alleen leek hij niet de tijd te krijgen daarop te antwoorden. Er kwam iemand uit de bosjes zetten en vanuit zijn ooghoeken keek hij naar de gedaante. Het figuur was vrouwelijk en het had oranje, rood achtige haren. Dat moest Selena wel wezen. Wat gezellig! Aylan kon zich hun laatste ontmoeting nog wel herinneren. Die dag dat ze een spreuk had uitgesproken en hij zich geweldig had gevoelt. Dat de duisternis in zijn lichaam voor een tijdje helemaal verdwenen was. Jammer voor haar was het nu terug. Echter was de heks niet alleen. Ze had twee personen bij zich. Personen die hij verrassend goed kende. 'ik geloof dat deze 2 van jou zijn!' Na deze woorden vielen twee mannen vlak voor zijn voeten. Rustig keek hij naar ze. Waardeloze mannen ook. Zo gemakkelijk te pakken. Hij moest ze nodig gaan trainen maar ook deze heksen duidelijk laten maken dat ze met hun klauwen van zijn mannen af moesten blijven. Vaagjes hoorde hij de uitbrander van Selena naar Blaze. Alleen vond hij het nu niet zo amuserend zoals eerst zijn bedoeling was geweest. 'En de volgende keer dat je waagt om met zoveel mensen mijngebied binnen te dringen, zal ik mijn heksen bevelen om ze niet alleen maar uit te schakelen!' Aylan keek op, waarbij hij zag hoe Blaze haar tong naar hem uitstak en vervolgens wat mompelde. 'Ook hallo, Selena.' Sprak hij koel, waarna hij in de benen kwam. Deze keer... Deze keer zou hij een klein beetje van zijn kracht tonen. Iets wat hij al zo lang niet had gedaan. De grond begon te schudden. Niet aan het oppervlak, meer dieper, wat een zwaar geluid veroorzaakte. Het was geen spreuk of wat dan ook, het was puur de "druk" die Aylan uitoefende. Ongeveer een meter achter hem vormden scheuren in de grond. Stukken stenen kwamen omhoog. 'Hoe kom je erbij dat dit jou grondgebied is?' Vroeg Aylan. 'En nog wat... Je moet die krengen van jou wat manieren bijbrengen.'

De vorige keer was het best gezellig met deze magiër maar dat hij hier op haar gebied was met meerderen mannen? Hoe waagde hij het! 'Ook hallo, Selena.' Sprak hij koel, waarna hij in de benen kwam. Ze keek hem kil aan. Hij was nu geen begroeting waard! Ze voelde de grond schudden en zette even een stap opzij om stevig te staan. Ze hoorde achter zich iets scheuren en keek koel naar achter. Daar zag ze en klein scheur een een paar stukken kwamen omhoog. 'Hoe kom je erbij dat dit jou grondgebied is?' Vroeg Aylan. 'En nog wat... Je moet die krengen van jou wat manieren bijbrengen.' Selena keek kil naar Aylan en hield haar hoofd iets schuin 'JOU.MANNEN.LOPEN.OP.MIJN.GEBIED!" Ze zei het koel maar elke woord met nadruk deze jognen man moest maar is weten waar hij met zijn mannen kon belande als hij dit nog ene keer flikte. Selena haalde haar hand dor haar losse haar en keek naar Aylan. 'en heb je mijn raad trouwens opgevolgd?' Het waren niet haar woorden maar van haar eerste persoonlijkheid die even had gewonnen over de lichaam en dat had je gemerkt aan haar ogen die eerst donker groen werden en toen even lente groen en toen weer net zo snel weer donker groen.

Opeens begon te grond te trillen. Blaze maakte geschrokken een sprongetje. Door de schrik viel haar dolk uit haar hand. 'Shit' Riep ze, terwijl ze er achterna dook. 'KAPPEN AYLAN! STRAKS VALT IE IN ZO EEN SPLEET OF IN HET WATER!' Schreeuwde ze overstuur, nog steeds proberend de dolk te pakken. Ze kroop over de grond, en greep enkele keren, maar het ding bleef maar glijden door de trilling. 'Selena help!!' Gilde ze met een stem van kwaad en overstuur. Als die dolk kwijt ging, oh dan was het gedaan met Aylan. Dan zou Blaze ontploffen, en aanvallen tot ze niet meer kon.

Een kille blik kreeg hij toegeworpen. Heel anders dan de vorige keer.. Alhoewel, later. In het begin kwam ze hem zelfs vertellen dat hij binnenkort dood zou gaan. Toen hing er best wel een gespannen sfeer, totdat ze een één of andere spreuk had gesproken. Poeh, Aylan kon niet ontkennen dat dat heerlijk was geweest. Die rust had hij een hele poos niet gevoeld. 'JOU.MANNEN.LOPEN.OP.MIJN.GEBIED!" Hij trok een wenkbrauw op. Goed, dat had hij nou wel begrepen maar toch zou hij zich niet door haar laten afschrikken. Er waren grenzen, dat was waar en ze waren ook in een strijd verwikkeld, maar dat betekende niet dat ze hier verboden werden te lopen. Zij was tenslotte ook op zijn land gekomen. 'Dat klopt ja. Ze lopen er nog steeds en ik ben niet van plan ze terug te roepen totdat ze gevonden hebben wat ik graag wil.' Ineens zag hij een verandering in de ogen van Selena, iets wat hem niet eerder was opgevallen. Van donker groen, gingen ze naar een lichtere kleur. 'en heb je mijn raad trouwens opgevolgd?' Hij fronste zijn wenkbrauwen. Vanwaar die verandering? Dit... Er klopte iets niet. 'Nog ni-' zijn zin werd verstoord door een schreeuwende koter. 'KAPPEN AYLAN! STRAKS VALT IE IN ZO EEN SPLEET OF IN HET WATER!' Nu lachte hij schamper. No way dat hij nu ging stoppen. Haar zien kruipen en grijpen naar dat wapen was veel grappiger. Toch nog een beetje amusement. 'Ja en? Het is maar een dolk, die koop je zo weer.' was zijn droge reactie terwijl hij de impulsen in de aarde iets harder liet gaan. 'Tenslotte is het wel grappig om een heks op haar knieën te zien.'

'Dat klopt ja. Ze lopen er nog steeds en ik ben niet van plan ze terug te roepen totdat ze gevonden hebben wat ik graag wil.' hoorde ze uit de mond van die achterlijke leider van de magiërs. 'Jou mannen zijn niet geboren om kruiden te zoeken,' Zei ze boos, nee een magiër zou het niet zo makkelijk lukken om een kruid in haar bos te vinden. Zelfs voor een beginnende Heks was het moeilijk en moest ze leren om kruiden te vinden. Hoewel ze soms kruiden aanvoelen. Selena zag van uit haar ooghoek hoe de dolk uit Blaze handen vloog en ze er achter aan dook. Nog ni-' zijn zin werd verstoord door een schreeuwende koter. 'KAPPEN AYLAN! STRAKS VALT IE IN ZO EEN SPLEET OF IN HET WATER!' Selena hoorde Aylan lachen maar bestede daar geen aandacht aan en keek toe hoe Blaze haar dolk probeerde te pakken. Selena zette een paar keer even een stap opzij om op evenwicht te blijven. 'Selena help!!' Gilde ze met een stem van kwaad en overstuur. Met een zucht hief ze haar hand en prevelde wat woorden, haar handpalm begon licht te geven en de dolk bleef handen en vloog naar haar toe. Zonder enige moeite pakte Selena de dolk van Blaze. . 'Ja en? Het is maar een dolk, die koop je zo weer.' was zijn droge reactie terwijl hij de impulsen in de aarde iets harder liet gaan. 'Tenslotte is het wel grappig om een heks op haar knieën te zien.' Selena keek even naar Aylan en toen naar Blaze 'Sta op! En hou je spullen wat beter in je handen.' Zei Selena en wachten ongeduldig tot ze de dolk aan de eigenaar kon terug geven en ondertussen keek ze naar Aylan 'Wat kom je hier zoeken?' Vroeg ze kil en keek hem net zo aan, vanbinnen voelde ze zich verscheurd omdat er in haar een strijd was bezig.

'Ja en? Het is maar een dolk, die koop je zo weer.' Blaze keek hem kwaad aan. 'Deze heb ik van mijn vader gekregen! Het is het meest waardevolle wat ik heb..' Ze zuchtte even. 'Sta op! En hou je spullen wat beter in je handen.' Opgelucht keek ze hoe Selena haar dolk pakte. 'bedankt Selena' Blaze ging zitten, en dacht aan haar vader. Waarschijnlijk was hij dood, of zwerfde hij ergens rond. Opeen voelde Blaze een traan vloeien op haar oog. Hoe kon dat? Ze had al een paar jaar nieteens meer gehuild. Ze probeerde de tranen te stoppen, maar ze begonnen te stromen, en een snik kon Blaze ook niet onderdrukken. Wat zouden Aylan en Selena nu wel niet van haar denken.

'Jou mannen zijn niet geboren om kruiden te zoeken.' Was wat hij op zijn bordje geschoteld kreeg. Oké, goed, daar had ze een punt. Magiërs waren daar inderdaad niet toe in staat. Maar wie wist wat ze hier wel niet vonden en dat kostbaar kon zijn? 'Dat klopt,'[i] sprak Aylan. [i]'Alleen zijn we wel geboren om dingen te vernietigen. Stel nou dat we toch wat kostbaars vinden... En we perongeluk onze magie niet meer in de hand kunnen houden...' Heksen waren goed met kruiden en zich verdedigen. Magiërs hadden het meer met aanvallen. Echter had dat wel een nadeel. Soms waren ze zo gewild, dat ze hun krachten niet onder controle hadden. Wat Aylan zelf had gehad. Heel lang. Pas de laatste vier jaar was hij in staat zijn kracht te beheersen, op de manier zoals het hoorde. Zwijgend keek hij toe hoe Selena de dolk pakte en dat aan Blaze gaf, na een kleine.. Tsja wat was het? 'Wat kom je hier zoeken?' was een kille vraag. Hmm, hij had er eerlijk gezegd heel weinig zin aan om te antwoorden. De manier waarop ze sprak, begon hem lichtelijk te irriteren. Alsof ze het hem beval te zeggen. Dan dringt een snik in zijn oorschelpen, wat hem naar Blaze deed kijken. Reddende engel.. 'Ik denk niet dat dat nu het belangrijkste is..' sprak hij onschuldig, en gaf een knik richting Blaze. 'We hebben een jankende koter in ons midden.'

'Dat klopt,' sprak Aylan.'Alleen zijn we wel geboren om dingen te vernietigen. Stel nou dat we toch wat kostbaars vinden... En we perongeluk onze magie niet meer in de hand kunnen houden...' Selena slikte, ze wist heel goed hoe het was om je krachten niet in handen te hebben, hoe het was om de controle te verliezen. Het had haar heel veel gekost om haar krachten in bedwang te houden, om het leren te beheersen en dat hadden de meeste heksen niet. Selena wachten geduldig af op een antwoord van de Magiër toen ze gesnik hoorde. Ze keek naar Blaze en zag tranen uit haar ogen komen. Meteen namen haar ogen hun normale lente kleur aan en ze sloeg haar armen om Blaze heen, hoewel ze jong was voor ene leider kende ze alle heksen en wist de meeste geschiedenissen wel of het stond ergens in haar boeken. En ze wist dat haar vader spoorloos verdwenen was. 'Ik denk niet dat dat nu het belangrijkste is..' sprak hij onschuldig, en gaf een knik richting Blaze. 'We hebben een jankende koter in ons midden.' Selena wierp hem een dodelijk blik met haar lente groene ogen die eerst donker groen waren geweest. Daarna richte ze haar blik op Blaze ze zei niks en liet de jonge heks uithuilen. Sussend streelde ze haar rug, ja nu was Selena veranderd en dat merk je ook heel goed aan haar lichaams houding en aan haar ogen en aan haar woorden ook nog.

Blaze kon zichzelf wel slaan, wat had ze zich voor gek gezet! Opeens voelde ze armen om haar heen. 'Ik denk niet dat dat nu het belangrijkste is..' Hoorde Blaze van Aylan komen. 'We hebben een jankende koter in ons midden.' Blaze wist nu even niet wat ze moest doen. Boos worden? Uitbarsten? Of gewoon negeren en niet verlagen tot zijn niveau. Het jonge meisje haalde even diep adem om tot rust te komen. Ze veegde haar tranen weg, en keek dankbaar naar Selena. 'Dankje voor de troost Selena' Zei ze. Hopelijk vonden de twee haar nu niet té raar. Blaze keek even naar Aylan wat zijn reactie was. Ze keek niet met diezelfde uitlokkende en gemene blik, maar met een gebroken en eenzame blik die ze nog nooit eerder had laten zien. Die blik, was wat Blaze diep van binnen voelde.

Aylan negeerde de kille blik van Selena compleet. Hij was niet anders gewend. Deze wereld, die ooit eens vredig was, was duister geworden. De sfeer die er hing was kil, overal waar hij kwam. Op de ene plek nog erger dan de ander. Aan de kant van Tyrion viel het reuze mee. De energie die er hing was fijn, het was open. En toch bleef hij aan de kant van Shanaris. Haar standpunt beviel hem meer... Ook meerdendeels omdat zijn mannen gek waren van de godin. Ze zouden werkelijk alles voor haar doen. Tegenwoordig marcheerden ze zelfs al. Strak en met dicipline. Aylan wou net zijn blik van hen afwenden, tot hij woorden hoorde en toen de blik van Blaze op zich voelde branden. Het deed hem naar haar kijken. Die blik... Ze eenzaam... Een blik die hij zo goed kende. Jaren terug had hij diezelfde blik. Enkele seconden verzachtte zijn blik, verscheen er een emotie in. Nee! Verkeerd! Aylan wendde snel zijn blik af, trok zijn twee mannen overeind. 'Ik zal maar eens gaan.' mompelde hij en draaide zich om, om weg te lopen.