On dangerous grounds (open)

Vliegen, vliegen, Julliette was er dol op. Het maakte haar hoofd leeg, gaf haar een veilig gevoel. Het liet haar even alle problemen van deze wereld vergeten. julliette kon zichzelf verliezen in de lucht, kon zich zorgeloos voelen. Maar helaas waren al de emoties maar een illusie, een schijngeluk. Julliette was niet gezegend met een zorgeloos bestaan, integendeel zelfs. Haar grote pure hart, haar verlichtte geest zorgde ervoor dat ze alle problemen op haar schouders wilde dragen, er alles voor wilde doen zodat geen enkele ziel nog ongelukkig hoefde te zijn, ookal was dat ten koste van zichzelf. Julliette hield de tijd niet meer in het oog, hier hoog boven de wolken verloor je zo snel het besef van tijd. En dat was wat er deze keer ook weer gebeurd was. Julliette had geen idee hoe laat het was of waar ze zich bevond. Met een sierlijke draai gevolgd door een duikvlucht dook Julliette door de wolken, zoefde ze naar beneden. als een prachtige sneeuwvlok die de aarde zou gaan raken, maar Julliette zou niet in duizende kleine waterdruppeltjes versplinsteren wanneer ze het aardoppervlak zou raken. nee ze zou sierlijk landen zoals alleen engelen dat konden. Op haar blote bleke voeten kwam ze neer, haar enkelband rinkelde. Met haar lichte ogen speurde ze de donkere mistige omgeving af. Waar was ze in godsnaam belandt? Julliette wandelde verder, haar vleugels weer in haar huid getrokken. Het was donker, echt al donker de maan verlichtte haar pad, verlichte haar huid, haar maagdelijk witte jurk en haren. Wat ze hier zou tegen komen wist ze niet....

Duisternis. Wat was er nu fijner om onopgemerkt in het donker te zijn ondanks hun bleke huid die lijkwit was. Hun bloedrode ogen waren net zo opvallend, maar toch was het zijn favoriete tijdstip. Maar goed nu was hij alles behalve ontspannen en rustig. Nee Simon zeurde aan 1 stuk door aan zijn hoofd over verschillende zaken die enkel vampieren aan gingen. Sommige waren nuttig, maar de meeste waren niet meer dan onzinnige dingen! Raven kon Simons bloed wel drinken, maar inplaatst daarvan zocht Raven een plek om tot rust te komen. Zania sliep nu wat Raven wel jammer vond hij genoot echt van haar gezeldschap. Zijn zwarte laarzen zorgde voor stofwolkjes waar hij langs liep, maar daar letten Raven nu niet op en slenterde verder tot hij iets uit de lucht zag vallen. Het was vast een engel, zo zuiverwit als het verschijnsel was. Raven grijnsde even zacht en liep erheen. Zij of hij was vast verdwaalt? Raven was nog ver genoeg van de landplaatst zodra hij vanuit de schaduwen in de richting keek van de engel die hij meteen herkende. Het was Julliette Ferras, Leidster van de engelen, maar hij liet haar nog even in het ongewis...

Het was stil, zo stil op deze doodse plaats. als Julliette een mens was geweest had ze vast de kriebels van een plek als deze gekregen. Maar omdat ze een engel was voelde ze alleen verdriet en spijt dat deze plek moest lijden onder kilte. Julliette wist waar ze was, geen enkele plek had zo'n doodse stemming om zich heen als het gebied van de vampieren, het gebied was dood en kil net als zijn bewoners. Julliette was niet graag in dit gebied, ze had medelijden met de dode bleke wezens, ookal waren ze in weze haar vijanden toch kon ze het niet laten om medelijden met hen te hebben. Julliette wist dat ze hen hoorde te haten en te vrezen omdat ze bloed dronken van anderen wezens, omdat ze wist dat engelen bloed een delicatesse was, een zeldzaamheid. En toch voelde Julliette geen vleugje angst. Ze rook het, ze voelde de aanwezigheid met een langzame beweging draaide ze zich om naar een donker stuk bos wandelde ze er op haar blote voeten heen haar jurk en witte haren wapperend in de wind. "Ik weet dat je daar zit bewoner van de nacht" Sprak ze met een zachte stem, een kalme stem.

Engelen. Wezens die de broer van Shanaris aanbaden. Raven had geen enkel grijntje angst voor hem en zijn volgeners. Hij vond het leuk dat ze zo tegen hen in gingen. Raven hielt van herrie schoppen en andere flink te irriteren gewoon voor de lol. Dat deed hij met Alyan en Cervius ook, maar dan in mindere maten omdat ze aan dezelfde kant stonden. Kennelijk kreeg ze zijn aanwezigheid te pakken, maar Raven glimlachte op zijn gespeelde vriendelijkheid, maar in feiten was hij op zijn hoede, vooral bij engelen moest hij uiters voorzichtig zijn en hij kende zijn grenzen in tegenstelling tot de andere vampiers die onder hem stonden. Vooral de new borns waren onmogelijk en bruut om hun dorst te beheerzen. Zijn keel branden, maar hij bleef rustig en voelde zijn dorst groeien. Engelenbloed was meer dan heerlijk en het zeldzame bloed van de andere levende wezens haalde het hier niet bij. Het was een goddelijke drank die voor hem dan zeer verslavend werkte. Normaal kende Raven zijn grenzen en liet hij de wezens in leven om verder te leven en meer bloed te produceren, maar wanneer Raven ook maar een druppel van het engelenbloed op zijn lip kreeg zou hij niet kunnen stoppen tot het slachtoffer leeg gedronken zou zijn. Even likte hij zijn lippen, want Raven voelde gewoon het pulseren van haar bloed, de hartslagen die er voor zorgde dat deze engel zich kon blijven voort bewegen. Hij wilde haar vangen en droog zuigen, maar Raven schudden zijn hoofd en probeerde helder te worden. Hij mocht zich niet laten verleiden door zijn verlangen te volgen en de leidster van de engelen te vermoorden, want dat zou hij zeker doen zonder het te willen. Raven schrok eigenlijk wakker van haar stem die dichterbij klonk dan hij verwacht had, zo druk was hij bezig om zijn verlangen te onderdrukken. Raven grijnsde vriendelijk en klom in de dichtbij zijnde boom en ging op de laagste tak zitten met zijn rug tegen de boom aan die hoog boven hem uit torende. 'Ben je niet te ver van huis, Julliette Farras?' vroeg Raven gespeelt vriendelijk en keek rustig schuin naar beneden en glimlachte net zo in haar richting. Raven liet niks van zijn verlangen merken, want hij wist dat engelen hier normaal maar zelden kwamen en vampiers eigenlijk nooit echt ver behalve in de nacht buiten hun gebieden vertoefte. Raven bleef haar reactie afwachten terwijl zijn verlangens bleven groeien!!!

Julliette wist dat ze moest uitkijken voor deze wezens. Dat zij als een gouden munt voor de ogen van een dief was. Maar Julliette voelde geen angst, dat was nu eenmaal een emotie die haar haast nooit in zijn greep kreeg. Want Julliette geloofde er heilig in zolang je voor het goede vocht, je nooit bang of angstig hoefde te zijn. Ze hoorde de vampier al voor ze hem zag, hij zat in een tak, keek haar glimlachend aan. Julliette wist niet goed of zijn vriendelijkheid oprecht was. zoals wel vaker de gewoonte van een engel was had ze de neiging om hem als oprecht te zien, maar uit ervaring wist ze dat vampieren listige wezens waren, al haast zo listig als demonen. Maar in tegenstelling tot demonen waren vampieren vaak nog wel beleefd en toerekeningsvatbaar. Julliette glimlachte naar de vampier wie ze herkende als Raven leider der vampier. "Wellicht heb je gelijk" Sprak de engel op een vriendelijke beleefde toon. Ze was inderdaad erg ver van huis ja. ze keek de vampier recht aan, niet wetend wat er in zijn hoofd om ging. "Ik had niet verwacht jouw tegen te komen Raven, ik had geen enkel besef dat ook u door het gebied wandelde, u leek me eerder een huislijk type aangezien u haast nooit u gezicht laat zien op openbare aangelegenheden. " Sprak Julliette uiterst beleefd. Haar stem klonk vrijwel emotieloos, iets wat je niet zou verwachten bij zo'n vriendelijk en zachtaardig gezicht. Julliette vond het lastig om emoties te ontcijferen en al helemaal moeilijk om ze zelf toe te pâssen, daarom was er vaak geen emotie op haar gezicht te lezen.

Raven zag Julliette omhoog kijken en stemde in met zijn vraag over hoe ver ze van haar gebied was geraakt. Het amuseerde hem ten zeerste om die bevesteging te krijgen. Maar wat ze daarna zei vond hij meer dat hylaries. Zachtjes grinnikte Raven en schudden zijn hoofd lichtjes. 'Dan ben je slecht geinformeert Julliette. Ik verkies de nacht het liefste wanneer ik door het gebied ga of daar buiten, maar ik kom zo nu en dan overdags ook op vreemde plaatsten hoor.' zei Raven rustig maar de zijn geamuseerde ondertoon klonk er in door. Niet dat Raven het erg vond. Hoewel hij geen emotie bij Julliette zag of hoorde wilde dat nog niet zeggen dat ze niet op haar hoede was...

Zacht knikte ze. "Kennelijk heb ik dan inderdaad verkeerde informatie gekregen, dat spijt me ten zeerste." Sprak ze op een verondschuldigende toon, met haar blauwe kijkers naar de vampier kijkend. Julliette vond vampiers interessante wezens, ookal hoorde ze hen te vrezen. Zachtjes rilde ze, engelen hadden dan misschien niet gauw koud maar haar witte jurkje dat een stukje voor haar knieën al eindeigde en haar schouders bloot liet was niet echt bepaald dik te noemen. Haar enkelband rinkelde zachtjes toen er een rilling door haar ranke lijfje ging, verdraaide wind toch. Haar spierwitte lange haren waaide in de wind. Even wendde Julliette haar blik af van de vampier, keek naar het dode bos. "Heeft u er ooit aan gedacht om iets van levendigheid naar deze plek te brengen? " Vroeg ze met een vriendelijke quasi nieuwsgierige stem, haar blauwe ogen nog steeds op eht bos gericht. Raven opserfeerde Julliette met de blik zoals een havik op zijn prooi vast bleef houden, maar je merkte er niks van. Een rilling golfde door haar ranke lichaampje, maar het was eerder een opwindend gevoel die hem dat gaf dan melij. Even schoot er een gedachten door zijn hoofd haar zomaar te overvallen en van haar heerlijke bloed te ontdoen, maar Raven kon zich gelukkig weerhouden van deze gedachten om te zetten in actie. De stem van Julliette liet hem weer wakker worden. Zachtjes vervloekte Raven zichzelf in stilte voor hij haar blik volgde. 'Ik vrees dat het niet lang stand houden zou. Vroeger was het hier prachtig, maar alle dieren die hier geleefd hebben zijn ten prooi gevallen aan mijn volk. We zijn niet altijd de wrede wezens die mensen of welk weldenkend wezen droog leggen. Vaak wenden we ons tot dieren, maar als iemand zich vrijwillig aanbied zullen we het niet afslaan.' zei Raven en hij liet zich van de tak glijden. Het voelde niet goed om zo een gesprek te voeren. Maar Raven voelde zich ook vreselijk tot Julliette aan getrokken en niet door haar schoonheid, maar eerder door haar bloed! Rustig landen hij op zijn voeten en keek Julliette rustig aan met een gespeelde glimlach op zijn lippen. Hoe graag zou hij zijn lange tanden in haar hals willen boren!!!

Julliette keek naar hem, volgde zijn bewegingen. "Waarom doden jullie altijd als jullie je voeden? Kan je niet gewoon een beetje bloed nemen en het dier of het mens dan laten gaan?" Vroeg ze op een rustige toon, haar blauwe ogen op hem gericht. Het idee dat dit wezen doodde maakte haar triest, iets dat meteen in haar ogen te zien was, haar ogen leken op die van een geslagen puppy, triest en prachtig. Raven ist wat ze bedoelde bij haar eerste woorden van de zin, maar Raven kende die truc wel, maar er waren meer jongere vampiers dan ouderen die in zijn groep leefde. 'Ik kan elk wezen laten leven op kleine dieren na, maar de jongste van mijn onderdanen kunnen zich nog niet genoeg beheerzen al zijn ze wel in de leer om die techniek onder de knie te krijgen.' zei Raven rustig en bleef zijn gespeelde glimlach op zijn lippen houden. Ze vertrouwde zijn glimlach niet helemaal, en toch toch voelde ze geen angst, een stap ging ze dichter naar hem toe. "Voel je dan echt geen schuld voor de moorden die je pleegt?" Vroeg ze, haar onschuldige trieste ogen op hem gericht. Nog steeds trilde ze lichtjes. Raven voelde zijn verlangen naar haar bloed groeien toen Julliette een stap dichterbij zetten. Hij wilde dol graag zijn tanden in haar hals drukken, maar hij moest de verlijding weer staan ten koste van alles. Shanaris zou het vast niet erg vinden wanneer hij een aanhanger van haar broer zou doden, maar Raven wist welk onheil hij op zich afroepen zou door de leidster van de engelen te doden! Schuld? Nee Raven had zich nooit schuldig gevoelt andere te doden! Maar toch oude stemmen in een verre herinnering speelde door zijn achterhoofd. Stemmen van zijn vroegere kameraden die net als hij ontschuldig in het gevang beland waren geweest. Raven voelde een gevoel die hij jaren niet meer gevoelt had. Hun dood... Daar voelde Raven zich enkel schuldig over verder niet. Ze offerde hun bloed aan hem op wat ze helemaal niet hadden hoeven doen! Raven voelde dat hij zich niet lekker begon te voelen en bemerkte dat zijn maag voor het eerst zins tijden in opstand kwam en dreigde te moeten gaan braken... 'Waarom zou ik? Als we hen niet doden zouden, zouden ze toch wel sterven en het zou zonde zijn om dat voedsel te verspillen.' Raven kon zich net op tijd bedwingen en schudden zijn hoofd hopend dat Julliette niks gemerkt zou hebben van zijn kleine ontoepasselijkheid? Te dicht op een engel staan was niet goed voor hem. Zowel voor het verlangen naar haar levenssap als voor het probren zijn gevoel te bijinvloeden en Raven een schuldgevoel aan te praten!!!