Hati the mighty has arrived [open]

Hij zuchtte diep. Sköll en zijn getikte ideeën toch ook altijd. Waarom moest hij dit uitvoering? Kon Sköll het zelf niet doen? Die wilde het toch zo graag weten? Wat een absurd idee van hem, denken dat je de maan kan bewaken vanaf de aarde. “Maar die planeet is het dichtste bij en ik ben het beu om er gewoon achter aan te rennen!” Had hij gezegd. Wel, Hati hoorde je niet klagen, hij vond het prettig om gewoon achter de maan aan te rennen. Maar misschien was de zon niet zo prettig, wie zou het weten? Eerst had hij zich een lange tijd in de schaduwen verscholen, andere wezens geobserveerd en gekeken hoe ze met elkaar om gingen. Maar veel begreep hij er nog steeds niet van. Wel, dan moest hij maar gewoon zichzelf zijn zeker? Hij keek even rond. Een veld… Leuk… Verveeld liep hij op een drafje verder, op zoek naar het gebied van de demonen want toen hij naar aarde kwam, bleek hij een demon te zijn. Hopelijk mislukte deze onzin en kon hij Sköll bewijzen dat het onmogelijk was en had hij zijn oude leventje terug. Want dit beviel hem niet. Hij was hier zwakker, véél zwakker dan normaal. Normaal kon hij zo veel doen met zijn krachten, maar hier kon hij niet eens pijnloos zijn ware vorm aannemen. Wat een rotwereld hier. En hij kwam het toch dat hij hier zo snel uitgeput was? Normaal kon hij een jaar aan een stuk achter de maan aanrennen zonder te stoppen. Hier hield hij 24-uur aan één stuk door rennen nog niet eens vol. Hoe in godsnaam moest hij hier de maan zien te beschermen? Geïrriteerd ging hij liggen in het hoge gras en legde hij zijn kop op zijn poten. Zijn bloedrode ogen speurden het veld af, niemand te zien momenteel. Goed zo, rust. Hij geeuwde even en sloot zijn ogen en voor hij het wist, was hij in een lichte slaap gedommeld.

Rust, eindelijk rust. Dat was toch wat hij dacht. "Holy fuck, Was moeder natuur afgeleid toen ze dit ding schiep?" Vingen zijn oren op. Hij opende zijn ogen en keek richting het geluid. Een jonge man met donker haar en ijsblauwe ogen keek hem aan alsof hij een demoon in een roze tutu zag dansen. Hati staarde droogjes terug met zijn ogen vragend vernauwd. ”Jammer genoeg heeft ‘moeder natuur’ mij niet gecreëerd…” Geeuwend rekte hij zich uit en stond op waarna hij veranderde in zijn menselijk vorm. Het voelde vreemd om soms een mens te zijn. Zo anders. Zijn zwarte haren wapperde even door een briesje en een grijns stond op zijn gezicht. Wel, deze jongeman zag er best goed uit. Misschien dat hij hem kon verleiden? Hij had vele anderen dat zien doen, had het zelf vaak gedaan en vond het best grappig. Het grappigste deel vond hij het breken van het hart. Voor Hati zelf maakt het niet uit of het een man of en vrouw was, zolang hij maar harten kon breken. ”Nu dat je me verstoord hebt uit mijn slaap wil ik je naam wel weten…” Zijn rode kijkers keken recht in zijn ijsblauwe poelen. Wat een lol. Dit kon nog wel eens amusant worden. Maar dan moest hij eerst wat dichterbij gaan staan want de afstand die nu tussen hun zat was ver, veel te ver, zelfs voor gewone vrienden. Hati stak zijn handen in zijn zakken en deed subtiel een stapje naar hem toe.

In plaats van weg te kijken uit zijn ogen, nee, deze jongeman keek er echt in. In de ijsblauwe ogen was geen angst te vinden. "Mijn naam? Oh hondje, ik heb zoveel namen ; Het geweldigste wezen dat je ooit zult zien, de wreker, adonis, De geweldige wayland, Jonathan de oppermachtige, maar jij hondje mag Jace zeggen." Hij had een verschrikkelijke zonde… Dat een engel zo kon zijn? Dat had hij nooit verwacht. Maar ach, hij wist ook nog niet veel van deze planeet. Misschien waren engelen helemaal niet zo goed zoals ze zich voordeden. "en ficky, wat is jou naam, of zal ik je er zelf maar eentje geven?" Ficky? Werd hij nu zo net Ficky genoemd? Deze jongen wist echt niet wie hij was. Niet dat hij dat van hem verwachtte, hij zag er niet bepaald slim uit en wist vast niets af van de Noorse mythologie. Zelfs als hij wat van de Noorse mythologie zou kennen, zou het een wonder zijn als hij wist wie hij was. Fenrir, wel, daar zat nog een kans in. Maar hij en zijn broer Sköll? Niemand kende hen. Soms was het echt vreselijk en vele verklaarde hem dan voor gek als hij zij dat Fenrir zijn vader is en Loki zijn grootvader. Maar dat is dan hen probleem. De stem van de jongeman bracht hem uit zijn gedachten. "Wat dacht je van hugo? Ja je ziet er wel uit als een hugo." Hugo? Serieus? Hij staarde de jongeman aan alsof hij net gevraagd werd om in een roze tutu te dansen. Hij zou er voor zorgen dat hij een toontje lager zou zingen, de zogenaamde ‘adonis’ zoals hij zichzelf noemde. ”Noem me maar gewoon Hati. Dat klinkt beter.” Zei hij met een warme glimlach terwijl hij wat dichterbij kwam ”Engel hmmm? Interessant. De eerste keer dat ik er eentje zie. Jullie vallen eigenlijk nog wel mee, zo erg zijn jullie niet…” Ondertussen bekeek hij Jace eens goed. Dit kon nog hilarisch worden, erg hilarisch.