A chance for no good!!!

Vanuit de duisternis die over de Marshland hing kwam een persoon die in een duistere lange mantel gehult was. Ze wist dat ze hier niet thuis hoorde en het was best een irritant gevoel dat in haar maag rommelde. Hoewel het niet hoorbaar was. Kay voelde een soort spanning door haar heen trekken. Steeds wanneer ze Tyrion's gebied verliet voelde ze de kriebbels in haar maag rommelen. Ze had een stiekemen chursh op welke demon dan ook. Ze tekende ze ook levens echt na in haar goed verborgen schetsboek. Natuurlijk had ze geen vriendschappelijke banden met welke demon dan ook, maar toch vond zij ze interesant. Kay haalde uit de herinneringen van levende wezens, bomen en planten aan demonen en tekende ze dan als foto's in haar schetsboek. Kay hielt de boel scherp in de gaten net als Crase die boven haar vloog. Kay was net dieper dan de rand van de Marshlands binnen gegaan om niet steeds dezelfde demonen te hoeven zien in herinneringen. Kay vond een oude boom waar ze haar rechterhand tegen de barst legde en de herinnering van de boom opvroeg. Crase zat op de uitkijk naar de demonen mochten ze te dichtbij komen konden ze snel wegwezen, maar geen van beiden keken ook naar de lucht. Hier kwamen vooral demonen die niet konden vliegen... Kay ging op haar hurken zitten en pakte haar schetsboek waarna ze rustig maar ook weer met snelle halen de demon die ze gezien had na te schetsen. Eerst grove lijnen en later de fijnere tot ze de schaduwen van de lichtval in tekende. Crase hipte van tak naar tak en zag een demon in de verte door de Marshland lopen, maar hij merkte hun goede energie niet op en liep verder. Kay haalde de herinnering weer naar boven en zag dat de demon een blind oog had en liet dat ook wit en ging verder tot ze een duistere energie voelde die dichterbij leek te komen. Even keek ze op, maar zag niets, maar verkaste toch naar een doornstruik om enige beschutting te hebben. Natuurlijk zou haar energie haar verraden, maar als het net genoeg was om niet gespot te worden op het eerste gezicht dan had ze geluk? Kay voelde echter dat de energie niet afweek en hoopte dat ze geen ruzie zou krijgen met een mogelijke sterke demon! Ze hielt de boel scherp in de gaten en stak haar schetsboek weg. Wie het ook mocht zijn hij was geen demon om licht over te denken...

Alsof het niets woog smeet Cervius een drie meter lange eiken houten tafel opzij met zijn rechter klauw, die met een veel lawaai tegen een muur van de zaal kwam. Tegenover hem, in elkaar gedoken tegen de muur aan, was een andere Demon. 'Nú ben je écht te ver gegaan! Al meerdere malen dacht ik je het wel duidelijk te hebben gemaakt, maar het blijkt maar weer eens dat je stront in je oren hebt. Misschien zal een zwaardere straf je doen realiseren dat niet alles zo soepeltjes verloopt als jíj dat wilt.' bulderde Cervius zijn stem door de holle ruimte. 'M-Ma..Maar M..-Meester Salix.. Dat k..-kan ik gewoon n..-' stotterde de doodsbenauwde drie ogige misvormde Demon met vier armen, waarvan één voor de helft was afgebeten en een paar meter verderop lag. Maar hij werd onderbroken door de woedende Demonen-leider 'Niks geen ge-maar! Misschien zullen een paar maanden, of jaren, in de kerker je goed doen!' siste hij boos, en uitte een korte maar krachtige brul die even na echode. Kort hierop kwam een groep wachters door de deur naar binnen gestormd met hun wapens in de aanslag. 'Gia zörn duhr vír ga'ahn!*' grauwde Cervius in zijn moedertaal, waarop de wachters op de kermende Demon af stoven en hem mee sleurden de zaal uit. Het gejammer klonk nog even na door de gangen, maar uiteindelijk werd het weer dood stil. Diep in en uit ademend keek Cervius naar de verwoesting die hij had aangebracht, maar keerde het al snel de rug toe en dook door een raam hoog in de muur naar buiten, waar hij nog maar net doorheen paste. Buiten was de lucht helder, en voor de verandering was het een keer niet zo mistig als normaal. Het vliegen deed Cervius zijn woede weg ebben. Normaal was Cervius ook niet zo'n heethoofd, en was al snel weer beheerst. Toch, als hij eenmaal boos was, kon hij zichzelf soms niet beheersen en verwoeste bijna alles wat op zijn pad kwam. De Demon had geluk dat hij slechts een halve arm kwijt was geraakt. Onder Cervius werd het heuvelachtige landschap langzaam aan vlak, wat betekende dat hij bij het moeras gebied was. Ooit was er een enorm meer, maar door een vulkaan uitbarsting lang geleden was het droog komen te liggen. Toch waren hier veel Demonen te vinden, soms jagend op het wild dat hier regelmatig kwam op de plekken waar je niet zo snel weg zakte. Ondanks dat er genoeg eten in het kasteel was gaf ook Cervius soms de voorkeur zijn maal te vangen, gewoon om zijn gedachten eens ergens anders op te richten dan de oorlog. Maar toen hij dichter bij het begroeide gebied kwam voelde Cervius ineens iets aan zijn ziel knagen. Het kwam alleen voor als er een Engel, die in tegenstelling tot de Demonen een goedaardige ziel hadden, in de buurt was. Meteen was Cervius in de lucht blijven hangen op één plek, met zijn vleugels klapperend en zijn zintuigen op scherp. Behoedzaam streek hij neer langs het struikgewas, waar de aanwezigheid vandaan kwam. Op een of andere manier voelde het anders nu hij dichterbij was. De ziel van deze Engel was niet volledig zuiver en helder, wat Cervius zijn interesse trok, maar liet dit niet merken. Met zijn vleugels tegen zich aan gevouwen liep hij zacht grommend verder, proberend te peilen waar de engel zich schuil hield. 'Is dat hoe Engelen tegenwoordig zijn? Demonen bespieden vanuit hun schuilplaats? Als je een beetje lef hebt, kom dan tevoorschijn tenzij ik je tevoorschijn moet sleuren, en dan zul je eens wat beleven' zei Cervius kalm, al sprak hij het laatste stukje met een dreigende ondertoon.

* 'Gooi hem in de kerker!'

Oh god laat hem niet dichterbij komen? Ze bad wel vaker, maar nu bad ze vol emotie, maar het was net alsof ze niet gehoord werd zoals wel vaker. Maar God kon ook niet overal tegelijk de gebeden beantwoorden en vooral bij haar leek dat God het niet wilde??? Het was een indrukwekkende demon zo groot ook. Kay had hem in geen van de herinneringen gezien. Wie was hij en hoe kon het dat ze deze nog nooit gespot had? Zelfs bij personen die uit de gebieden van Shanaris kwamen had ze deze demon nog nooit uit herinneringen verkregen. Crase zat stilletjes op een tak naast haar tot deze begon te spreken. Bespieden? Nee eerder observeren! Kay wilde niet vals beschuldigt worden en had een encounter met een demon gehoopt te vermijden, maar goed dat was dus niet het geval... Ze stond op en kwam tussen de struiken vandaan met haar zwarte matel en kap nog op. Gek genoeg voelde Kay zich aangetrokken door de demonen in het algemeen, maar deze had iets speciaals? Crase voor het eerst nuchter in tijden vond dat ze Kay moest beschermen en dook in een snelle spurt tussen de takken uit, maar Kay was haar voor door Crase uit haar baan te grijpen en bij zich te houden. De duif was aardig wild en wilde de demon bij haar uit de buurt houden. Kay richten haar gedachten naar de duif e herhaalde beelden dat ze nieuschierig was en benieuwd was naar deze demon. Crase keek haar vol ongeloof aan, maar werd toch rustig en stribbelde niet meer tegen. Kay keek weer naar de demon en haar helder blauwe ogen keken hem aan, maar in de poging om de duif te doen stoppen was haar schetsboek uit een van de mantelplooien gevallen en viel op een droog stuk. 'Ik bespied niet ik observeerde enkel.' zei Kay rustig en deed de kap naar achteren zodat haar gezicht zichtbaar werd. Ze had geen enkele emotie dan nieuwschierigheid die ze nauwelijks bedwingen kon. Ze wilde meer weten over demonen dan wat ze geleerd had.

Uiteindelijk kwam er een slanke vrouwelijke Engel tevoorschijn met wit haar. Ze had een zwarte mantel om, waarschijnlijk om zo onopvallend mogelijk te blijven. Ook had ze een duif bij zich, die een mislukte aanval op Cervius probeerde uit te voeren. Deze werd tegen gehouden door de Engel, waarbij de Demon even spottend snoof zodat er rookwolkjes uit zijn bek kwamen gerold. Wat kon zo'n vliegende rat nou aanrichten? Als de Duif niet was tegen gehouden had Cervius haar hap slik weg in één keer op kunnen eten. Ook beweerde de Engel dat ze hier slechts rond struinde om te observeren. 'Ja, vast' gromde Cervius sarcastisch, terwijl zijn ogen zich richtten op het schetsboek dat op de grond was gevallen. Voor ze kon reageren veranderde Cervius in zijn menselijke gedaante, en griste het van de grond. Zijn nette zwarte kleren, die niet bepaald geschikt waren voor deze omgeving, waren versierd met gouddraad en epauletten die op zijn brede schouders waren bevestigd. Zijn gele ogen gleden over de tekeningen die Cervius bestudeerde met enige bewondering, maar zijn gezicht stond emotieloos. Toch betrapte hij zich er op dat hij best nieuwsgierig was naar deze Engel. 'En waarom dan wel?' vroeg hij, niet onvriendelijk, terwijl hij de schetsboek dicht deed en naar haar uit stak. Toch was hij op zijn hoede, en liet haar schoonheid zich niet verblinden. Nee, Engelen waren verraderlijke wezens, daar was Cervius lang, heel lang geleden, al achter gekomen.

Moest dat nu? Kay wilde het schetsboek oprapen, maar de demon was haar voor. Zachtjes vloekte ze binnensmonds en hoopte dat hij er niets verkeerst bij zou denken. Echter toen hij vroeg ondanks dat hij er best goed uit zag voor een demon begon het te rommelen van binnen!!! Kay probeerde een uit weg te vinden in een leugen, maar het punt was nu juist dat ze nooit kon liegen. Zelfs een deel van de waarheid vertellen lukte haar niet eens om de rest verborgen te houden... Moest hij het nu echt weten? Kay probeerde iets op te stellen, maar ze wist dat het geen nut had en dat als Julliette erachter komen zou haar zou straffen of uit kafferen! Waarom zou ze toe geven geboeit te zijn door de demonen? 'Misschien omdat er zo veel verschil tussen jullie folk zit?' het was eruit voor Kay zichzelf kon stoppen. Want het was waar. Bij de engelen zag je bijna geen verschil en bij de demonen had je zoveel verschillen! Goed nu ze bekent had wat maakte het nog uit, misschien was het, het zwarte zaadje dat in haar boezem lag die Kay dwong eerlijk te zijn???

De engel voelde zich duidelijk ongemakkelijk toen Cervius de tekeningen door bladerde. Met half dicht geknepen ogen keek Cervius haar aan. Het zaakje vertrouwde hij niet helemaal, maar daar had hij ook een goede reden voor. Al meerdere malen had hij Engelen uit dit gebied weg gejaagd, en hen die toen niet hadden willen luisteren moesten maar voelen. Toch voelde Cervius dat dit anders was. Het normaal brandende gevoel in zijn binnenste als er een Engel in de buurt was, was dit keer niet zo erg. Een snuister plannetje kwam in Cervius zijn gedachten. Deze Engel was erg onzeker, waar hij wel wat mee kon. Met een gespeelde glimlach, al merkte je dit niet, keek hij naar haar 'Dat klopt..' zei hij, en stapte iets dichter naar de Engel toe tot hij nog maar een halve meter van haar af stond, en op haar neer keek. 'Misschien dat ik je wel wat meer van dit gebied kan laten zien, maar vertel me dan wel eerst je naam.. Misschien dat ik je de mijne dan ook vertel..' sprak hij met een speelde grijns, die hij niet weg kon laten. Misschien dat ze al wel wist dat hij Cervius was, maar zo vaak kwam hij niet uit zijn kasteel. Daar was vaak veel werk te verrichten. Demonen met problemen kwamen naar hem toe, en zo nu en dan stuurde hij spionnen rond de gebieden van Tyrion. Veel wezens dachten dat de meeste Demonen alleen maar in het kasteel zaten, en gingen er lugubere verhalen over hen ten ronde. Maar niets was waar. Wel, dat stukje dat Demonen van chaos en bloedvergieten hielden klopte. Maar in werkelijkheid waren ze op zoek naar de steen om Tyrion te vernietigen. Als de god dan dood was hadden de de vrijheid het land verder over te nemen!

Kay voelde dat hij het nog niet vertrouwde, maar hij mocht denken wat hij wilde. Het was waar en daar was Kay zeer zeker van omdat ze geen leugens kon vertellen. Maar hoe graag Kay ook probeerde zijn stemming te peilen toen de demon een vriendelijk gezicht trok door zijn herinneringen op te roepen. Het leek alsof hij het ook nog eens echt meende? Toen hij naar haar naam vroeg wist Kay niet zeker of ze die wel moest vertellen, maar het duister in haar begon aan te dringen. Niet irriterend, maar op een nieuwschierige manier. 'Mijn naam is Kay, Kay Wing.' Ze zei het zachtjes, maar voelde zich er niet echt zeker over, maar zelf was ze ook nieuwschierig naar het landschap en het gebied van de demonen. Geen enkele engel is het gelukt om meer dan een klein stukje ervan te kunnen rapoteren dus als ze geluk had kon Kay het aan Julliette doorgeven??? 'Dat... Ik wil graag meer zien.' Eerst was Kay nog onzeker, maar ze herstelde snel maar Crase koerde afkeurend. Het voelde niet goed volgens haar, maar Kay negeerde de duif haar waarschuwing.

Waarom zou Cervius een Engel doden als hij haar kon proberen te misleiden? Nog niet eerder had hij hier aan gedacht of het uitgevoerd, maar zijn raadsleden kwamen er mee. Ze hadden boeken door geneusd en de geschiedenis ge-bestudeerd. Sommige Demonen waren er toe in staat de Engelen voor zich te winnen, en Kay was een gemakkelijk doelwit. 'Aangenaam..' zei hij, waarna ze vertelde dat ze graag meer wilde zien, al was haar huisdier het daar niet zo mee eens. Even moest Cervius moeite doen zijn gezicht in de plooi te houden. Dit ging makkelijker dan gedacht! Natuurlijk, als hij haar het gebied zou laten zien en ze er vandoor probeerde te laten gaan zou hij daar wel een stokje voor steken. Maar tot nu toe ging het goed. Het was een van zijn gave. Hij kon anderen laten denken, en zelfs laten vóélen, dat hij om hen gaf en in hen geïnteresseerd was. 'Goed dan, volg mij maar..' zei Cervius, terwijl hij begon te lopen. Even zat hij te twijfelen of hij Kay het kasteel zou laten zien. Nee, dat was te riskant. Andere Demonen zouden haar aanwezigheid voelen, en als een stel wespen op honing op haar af komen. 'Helaas kunnen we niet naar het kasteel.. De Demonen zouden je aanwezigheid voelen..' sprak hij zacht, weer naar Kay om kerend. 'En bovendien is het misschien beter deze ook op te doen..' vervolgde hij, terwijl hij voorzichtig dichterbij Kay kwam, waarna hij haar kap op trok. Hierbij streelde hij ''per ongeluk'' langs haar wang. 'Bovendien is mijn naam Cervius Salix.' zei hij, even diep in Kay haar ogen kijkend.

Hij ging haar voor en even dacht Kay dat ze ook richting het kasteel zouden gaan, maar het was alsof hij haar gedachten kon lezen en zei dat ze daar beter niet naar toe konden gaan. 'Dat zou niet handig zijn nee.' zei Kay met een kleine glimlach. Wel jammer eigenlijk dan kon ze meerdere demonen ineen keer zien, maar wie weet wat ze dan zouden denken of haar zelfs aanvallen??? Maar toen Hij haar kap weer op trok voelde Kay zijn hand langs haar wang gaan. Het voelde raar, maar ook gelijk weer zo vertrouwd... Zijn gele ogen waren nog niet eens zo eng als de meeste zeiden. Zo doordringend voelde het niet eens aan, maar wat Kay niet merkte was dat hij haar misleiden en alles leek zo echt gemeend? Kay keek hem rustig, maar ook gelijk nieuwschierig aan. Hij had iets dat ze bij geen enkele andere gezien had. Het gevoel dat ze bij hem had was zo vertrouwt, geborgen en hij leek haar te begrijpen??? Kay voelde Crase weg vliegen doordat ze haar vleugels langs haar wang en die van Cervius streek om weg te komen ze stonden zo dicht op elkaar... Kay slikte zachtjes bijna onzichtbaar, maar ze kon het niet helpen Cervius was zo aantrekkelijk!!! 'Aangenaam het klinkt niet eens demonische.' zei ze licht verlegen, maar dat gevoel wekte hij bij haar op door de ontspruitende wortels van het zwarte zaadje in haar te bespelen en te doen groeien. Veel sneller dan het anders gedaan zou hebben!!!

Er kwam een speelse glimlach op Cervius zijn gezicht toen de duif weg was gevlogen en Kay zei dat zijn naam niet echt Demonisch was. Ze moest eens weten! Ze had blijkbaar nog niet echt door wie ze tegenover zich had, maar daar zou ze snel achter komen. 'Ohnee? Vind je? Bedankt, denk ik.' zei hij, en vormde een gespeelde glimlach. Ze trapte er gewoon met open ogen in! Maar om haar over te laten lopen moest zij wel de eerste stap zetten. Toch kon hij voelen dat de duisternis haar goede, zuivere ziel steeds verder over nam. Om een Engel helemaal over te laten lopen moest ze van een Demon gaan houden en die een kus geven. Het was net een sprookje, alleen liep het niet ''en ze leefden nog lang en gelukkig'' af. Toch besloot Cervius een beetje met Kay te spelen, waarbij hij haar nog even lang aan keek. Toen liep hij rustig richting een poel van ongeveer honderd meter breed en lang. 'Ooit was hier een meer, maar na een vulkaan uitbarsting is hij opgedroogd en in een moeras veranderd. Het kasteel is ook gebouwd op een Vulkaan, al slaapt die al enkele Millennium.' legde hij uit, terwijl hij richting de bergen wees waar het kasteel ongeveer was. Mist en wolken onttrok het kasteel uit het zicht, wat het zo goed hield verstopt voor de buitenwereld. Zijn blik vestte zich weer op Kay 'Weet Juliëtte hiervan, of niet?' vroeg hij tenslotte. Misschien dat Cervius wat te weten kon komen over de Engelen. Als hij Kay helemaal beïnvloed had zou dat een stuk makkelijker gaan.

Cervius bedankte haar, maar Kay verstond de helft maar. Ze kon enkel nog zijn gezicht zien hoewel zijn lippen bewogen... Maar zodra Cervius zijn blik weg draaide leek het alsof Kay weer bij haar positieven kwam en schudden ze haar hoofd. Wat gebeurde er met haar? Hij was een demon! Hoe kon ze daar nu verliefd op worden... Natuurlijk was haar bepaalde dingen over Demonen geleerd dat ze gemeen waren, dus niet! Dat ze niks anders dan problemen veroorzaakte, dus niet! Dat ze zeer listig waren... Nou dat wist ze nog niet, maar het leek alsof Cervius dat alles niet had. Anders had hij haar nooit het grondgebied willen laten zien toch??? Kay keek hem aan toen hij over het land begon te vertellen. 'Dat hebben ze al verteld ja, maar niet dat het kasteel op de vulkaan gebouw was. Angselien dacht dat jullie in grotten woonde en dat het kasteel noemde. Rare... Wat zij vertelt moet je maar met een half oor naar luisteren.' zei Kay hoewel ze zich bij hem op haar gemak voelde, voelde ze zich ook bedreigt door Cervius, maar ja dat was haar engel instinkt. Langzaam aan groeide meer en meer duisternis in Kay en ze merkte het nauwelijk. Ze voelde een rare kriebbel in haar binneste, maar dat wilde nog niks zeggen dat had ze ook wanneer Kay honger had. Ze liep Naar Cervius toe en elke stap die ze zetten groeide het duister meer en meer. Kay keek Cervius nog niet aan, maar toen hij over Julliette begon keek ze hem even onderzoekend aan. Waarom zou hij dat vragen? Dacht hij dat Julliette haar hier heen gestuurt had??? 'Mocht ze willen. Als Julliette zou weten dat ik dat schetsboek nog heb zou ze me opsluiten. Laat staan dat ze wist dat ik daarvoor hierheen kwam.' hoewel het misschien dom was om dit te zeggen zou ze achteraf misschien slimmer zijn geweest om te zeggen dat Julliette het wel wist, maar Kay kon niet liegen. Als ze het probeerde begon ze al te stotteren bij het tweede woord hoe goed ze haar verhaal ook zou hebben geoefent. Opnieuw was ze in de greep van zijn uiterlijk!!! Waarom trok hij toch zo aan haar? Waarom kon Kay zich niet uit zijn blik breken? Net als bij Julliette en Selena... Zou hij? Nee vast niet. Ongewilt deed Kay een paar stappen dichterbij en bleef ze net voor hem stil staan. 'Je weet vast dat je de knapste onder je soort bent?' het was eruit voor Kay er erg in had. Ze voelde schaamrood op haar wangen komen en hoe goed ze haar best ook deed om weg te kijken, het likte haar voor geen meter!!!

Alles liep volgens plan, en Cervius bleef volledig in zijn rol. Het lag in Kay haar aard hem nog niet volledig te vertrouwen, maar ze was tenslotte een Engel. Maar niet voor lang. Het duisternis groeide steeds meer in haar. Cervius kon het voelen. De druk die normaal op zijn geest lag werd minder, wat normaal erger was als er een Engel inde buurt was. Haar woorden konden hem eigenlijk weinig schelen, maar hij deed alsof hij geïnteresseerd was. Het enige wat hem momenteel interesseerde was om te kijken of het ook echt werkte zoals zijn raadsleden hem vertelden. Ooit had hij er vaag iets over gehoord van zijn volgelingen, maar dat geroddel sloeg hij in de wind. Toch had hij er interesse voor gekregen, en Kay was het perfecte proefkonijn. Toen ze vertelde dat hij de knapste onder zijn soort was kon hij het niet laten even te lachen. Het klonk niet onaangenaam, maar Cervius vond het zeer amusant. 'Je bent niet zuinig met je complimentjes, liefje..' zei hij, en er kwam een speelse glinstering in zijn ogen. Vervolgens boog hij zich dichter naar haar toe. 'Normaal hoort een Demon dit niet tegen een Engel te zeggen, maar werkelijk, je hebt een gevoelige snaar bij me geraakt..' zijn stem was zachter geworden naarmate hij dichter naar haar toe was gebogen. Zijn hand gleed langs haar kaaklijn, en zijn ogen weken niet af van de hare.

Hij leek zo oprecht en echt te luisteren, maar Kay snapte niet waarom een demon uberhaupt naar haar wilde luisteren. Normaal was ze niet zo'n prater en war ze liever op zichzelf, of kwam dat door het duistere zaadje in haar? Dat Kay van de rest gescheiden hielt? Ze snapte wel meer dingen niet, maar die zou ze nooit kunnen uitzoeken zo veel waren er! Cervius keek haar aan en ze voelde zich weer gevangen in zijn blik. Het was geen dwingende blik, maar toch voelde ze zich ergens door gedwongen. Hij kwam dichterbij haar en Kay voelde zijn hete adem, maar het was aangenaam gek genoeg. Ze vielde zich gevleit door zijn woorden en dat was de druppel die haar overstag liet gaan. 'Ik heb nooit kunnen liegen daarom komen er soms woorden die gewoon gemeent zijn.' zei Kay en langzaam ging haar hand naar zijn kaaklijn. Het voelde sterk en warm aan. Het voelde niet veel anders dan die van andere die ze aangeraakt had dan de warmte erop na dan, maar dit kon ze bijna vergelijken met iemand die koorts had al was het bij hem anders het hoorde bij Cervius. Als Kay nou geluisterd en opgelet had zou ze hem beter uit de weg zijn gegaan dan wat ze nu op het punt stond te doen!!! Kay kon de verleiding niet weer staan en boog zich rustig aan meer naar hem toe. Het voelde vertrouwt en veilig, maar dat was het niet hij misleiden haad gewoon en Kay zag het niet. Ze kon zijn misleiding niet doorbreken. Andere zwakkere demonen had ze hun misleiding kunnen doorgronden, maar bij Cervius was dat niet het geval... Ze voelde zijn hete adem dichterbij komen, maar ze durfte niet weg te kijken niet dat het in haar ogen te lezen was, maar ze zou bang zijn hem te beledigen door nu weg te trekken en... er zou toch niks gebeuren??? Kay kuste hem zacht en de eerste aanraking deed nog niets. Ze voelde wel dat iets in haar harder geboog en dat vond ze gek zo had ze zich nog nooit gevoelt! Kay kon zijn lippen niet loslaten en ze voelde dat ze meer wilde meer dan dat kleine kusje. Dus kuste Kay hem met meer overgaven al bleef haar hand op zijn kaaklijn liggen. Maar het duister schoot naar voren alsof het een startschot had gekregen bij een race. Kay voelde zich vreemd en haar zicht dimde een beetje. Ze liet hem los en schudden haar hoofd even. Wat gebeurde er met haar? Het was alsof de grond onder haar beefte en de duisternis deed ineens zo'n pijn! Het had altijd in haar gezeten, maar nooit had ze er last van gehad!!! Kay sloeg haar armen om haar kuik en kreunde zacht. Wat was er loos? Haar sneeuwwitte vleugels duwde de mantel weg en spreiden zich in hun volle omvang. Zo'n 3 meter elke kant op. Ze gaven fel licht een hemels licht. Zowel goed als kwaad streden om behoud van haar lichaam. Kay kon de pijn niet langer verbergen door zacht te kreunen, want het werd steeds erger en erger!!! De hemel betrok en donkere donderkoppen pakte zich aan de hemel samen. Bliksem flitsten doorboorde de hemel en probeerde de aarde te bereiken. Kay kon het niet helpen het deed pijn. Ze had nog nooit zo veel pijn geleden! Zelfs niet toen ze van de hemel naar de aarde ging. Dit was 3 keer zo erg! Het duister in haar won het uit eindelijk waardoor de sneeuw witte vleugels zich terug trokken, Maar net nadat Kay een normaal pijn leidend mens leek begonnen de andere veranderingen... Ze voelde de duisternis sneller door de rest van haar lichaam trekken het deed zeer net als toen de twee strijd in haar los was gebarsten. Ze voelde een lange draakachtige staart groeien net als haar voeten die meer in drakenpoten veranderde meer van onderaf gezien, Twee hoorns groeide van net boven haar slapen in een mooie boog naar achteren en de puntjes iets omhoog. Haar handen werden meer klauwachtig en haar eerst zo prachtige sneeuwwitte vleugels waren nu veranderd in twee drakenvleugels. Het dunne membraam dat er tussen zat werd net als toen haar engelenvleugels zich spreiden in hun volle omvang naar de hemel klauwde! De duimnagel was bijna een halve meter lang en messcherp. De pijn ebte weg, maar nu hoorde ze dat ze niet de enigste was die een verandering had door gemaakt. Crase lag te krullen over de grond, maar was niet langer meer een duif. Doordat Kay een mooie engel was geweest en de duisternis al in haar had gezeten was Kay niet in een volledige draak verandert en Crase wel hoewel ze nu meer op een baby draakje leek. Of ze groeien zou wist Kay nog niet en ze zag hoe het diertje nog net als zij lag te struiptrekken om de laatste pijngolven te verwerken, maar Kay zou ook naar haar menselijke kant terug kunnen veranderen waardoor er niks leek te zijn verandert. Toch betrok de lucht en verdwenen de wolken. Kay heeg zwaar, maar ze was nog te versuft om alles goed te kunnen begrijpen!!!

Cervis zijn charmes werkten. Kay streelde zijn kaak en boog naar hem toe. Al snel lagen haar lippen op die van hem. Eerst kuste ze hem zacht, maar daarna met wat meer passie. Plotseling gebeurde het. De slechte kant begon het gevecht aan te gaan met de goede kant. Het was dus werkelijk mogelijk! Met een grijns stapte Cervius naar achter, maar moest een hand voor zijn ogen doen toen Kay haar vleugels spreidde waar fel licht af kwam. Door een spleetje van zijn vingers door keek hij toe. Het deed duidelijk veel pijn, maar wat je anders verwacht? Haar lichaam veranderde, haar huid en ziel werden opnieuw geschapen. Rustig keek Cervius toe hoe ze veranderde. Hoe ze kermde van de pijn. Zijn gezicht stond emotieloos. Verderop lag de duif van Kay te stuiptrekken. Tenminste, het wás een duif. De veren hadden plaats gemaakt voor schubben. Het was een kleine draak geworden. Het verbaasde Cervius enigszins. Hoe kon het dat de Duif van Kay ook was mee veranderd? De wereld zat nog steeds vol verrassingen en mysteries die zelfs Cervius in zijn vele jaren in deze dimensie nog steeds niet duidelijk waren. Toen Kay weer wat rustiger leek te worden kwam er uiteindelijk een kleine grijns op Cervius zijn lippen 'Dacht je werkelijk dat ik, als leider van de Demonen, verliefd zou worden op een Engel?' het klonk emotieloos, maar de woorden waren hard. 'Echter wás je een Engel.. Je bent nu een dienaar van het Duister.. Je bent met open ogen in de val gelopen, Kay' vervolgde hij met een duistere ondertoon. Vervolgens veranderde hij in zijn Demonen gedaante, zijn werkelijke gedaante. Mocht ze hem uit wraak aan willen vallen, stond hij klaar zich te verdedigen. Zijn donkerrode ogen bleven op de kersverse Demon gericht. Ook zij leek op een draak, al waren dat vooral de schubben die over haar lichaam liepen, de vleugels en de hoorns.

Alle zintuigen begonnen terug te komen, hoewel haar zicht het nog even af liet weten. Alles was nog troebbel, maar zodra ze zijn stem hoorde richten ze haar nog versufte blik op hem. Leider? Geen wonder dat ze zijn list niet had kunnen doorbreken! Kay knipperde verwoed met haar ogen en eindelijk werd haar blik scherper. Ze had van deze demon gehoort, maar nog nooit had ze die uit iemands herinneringen kunnen vinden... Echter kon ze nog geen woorden vinden. Waarom had ze Crase dan tegen gehouden? Zij had geweten met wie ze te doen hadden, maar dan was ze misschien overleden geweest... Kay schudden haar hoofd om van dat duizelige gevoel af te komen. 'Wie zegt dat ik jouw niet gebruikt heb om van dat engelgedoe af te komen? Daar was ik toch altijd al het zwarte schaap geweest.' zei Kay naar waarheid. Ze kon nog steeds niet liegen. Natuurlijk had Kay gelezen gehad dat er een mogelijkheid bestond dat ze van haar engel af k on komen. Of ze moest de duisternis in zichzelf doen laten groeien, maar dat was Kay niet gelukt. Of ze moest een demon kussen. Maar het was half waar wat ze net gezegd had, maar dat deed Kay meer om zijn reactie te peilen. Want halve waarheden vertellen was niet liegen, nog iets achter houden! Crase was sneller te been dan zij zelf en schoot langs Kay op en ging voor haar staan met hoge rug zoals een kat deed wanneer hij de andere niet mocht en histe nijdig en waarschuwend, niet dat het veel helpen zou natuurlijk... Kay moest nog even wennen zonder aan haar nieuwe lichaam, maar ze was altijd al een snelle leerling geweest. Ze voelde dat ze haar evenwicht weer terug kreeg, maar het duurde voor haar gevoel veel te lang. De vanandering had haar flink van der apperepo gebracht! Crase echter had meer moeite met het feit dat ze voortaan het duister moest dienen en dan vooral die blaaskaak tegenover hen. Kay wist ook dat ze beiden geen van hun namen meer zouden kunnen dragen. Er zouden vreselijke misverstanden kunnen ontstaan. Maar eigenlijk had Kay altijd al een drastiese verandering in haar leven willen maken. Elke nacht gestraft worden omdat ze de hemel verliet, Cervius moest eens weten, maar het was akelig stil.in haar hoofd. Geen herinneringen meer die aan anderen toebehoorde! Voor het eerst voelde ze zich vrij. Al had ze vreselijke pijnen hier voor moeten leiden, maar het was het waard geweest, maar toch wist Kay nog niet wat voor demonen kracht ze had. Ze dacht na en keek richting de enigste bloemen die hier groeide. Ze hadden geen vrolijke kleuren zoals bij het gebied van Tyrion. Nee deze waren zo zwart als de nacht. Het dulde ook geen andere bloem of plant in zijn buurt en mocht je ze in een vaas willen steken vergiftigde de zwarte Aster hen gewoon. Het was zo'n krachtig gif dat je binnen een uur sterven zou micht je zijn sappen binnen hebben gekregen!!! Dit had Kay in een van de duizende boeken gelezen. Het was een prachtige bloem om te zien, maar dodelijk. Kay zag vanuit haar ooghoek haar duimklauw. Dat zou een mooie achternaam zijn Klauw, maar dan op zijn engels, Claw. Nu moest ze voor Crase nog een naam verzitten. Zoals ze zich nu gedroeg was ze een ware Tiran! Ja zo zouden ze gaan heten. Aster claw en Tiran de vuurdraak! 'Rustig maar het is al goed.' zei ze gerustellend en tilde haar op, want nu was het draakje daar nog klein genoeg voor. Haar blik ging naar Cervius en ze flikte even met het puntje van haar staart. Hoe zou die op dit nieuws reageren???

Het was wel duidelijk dat Kay niet goed kon liegen en eerlijk was, dat kon hij merken aan haar hartslag die voor zijn gevoelige oren niet verborgen bleef. Dat wisten de andere Demonen maar al te goed. Toen ze echter vertelde dat ze hem misschien ook had kunnen gebruiken om in een Demon te veranderen kneep hij zijn ogen half dicht. Hoe kon ze nou weten dat sommige Demonen Engelen in één van hen konden veranderen? Er gleed een schaduw over Cervius zijn gezicht, en een lichte bries van de wind blies de haren die half voor zijn ogen hingen weg. 'Dan had je het ook gewoon kunnen vragen.. Maar als ik een Demon was die je niet kon gebruiken had je een probleem..' hij zweeg toen de Draak van Kay voor Cervius kwam en zijn rug opzette als een kat. Maar Cervius werd er niet warm of koud van. Zijn gele ogen keken de rode draak even recht aan, waarna hij ze weer op Kay richtte. Het was duidelijk dat ze nog veel pijn had, maar daar zal ze maar aan moeten wennen. Het leven van een Demon bestond niet uit een pijnloos en rustig leven, maar daar zou ze snel genoeg achter komen 'Kom, je moet blijven bewegen. Bij de bergen moet je proberen te vliegen, anders is het een lange weg naar boven.' zei Cervius emotieloos toen ze haar draak suste. Het was nog steeds een raadsel voor hem hoe het kwam dat de Duif in een Draak was veranderd. Maar hij hield zijn vragen voor zich, en begon in de richting van de bergen te lopen.

Cervius zei dat ze het ook gewoon had kunnen vragen. Even glimlachte ze naar hem. Ze had willen zeggen 'Had je dan net zo lekker gezoent dan?' maar die vraag liet ze achter wegen. Hoewel ze niet kon liegen wilde ze ook niet alles verklappen van wat ze dacht. 'Misschien, misschien ook niet en had je me weg gejaagd?' antwoorde ze daar dan op. Toen Cervius zei dat ze in beweging moesten blijven keek Aster even naar de bergen waar hij het over had. De meeste pijn was weg geebt, maar dan nog zou ze de komende tijd spierpijn hebben en die was dragelijker dan haar verandering!!! Aster liep achter Cervius aan en Tiran klom op haar schouder, want ze was nu net zo groot als een huiskat. 'Heb je het al eens eerder gedaan? Ik bedoel een engel in een demon te veranderen...' vroeg ze terwijl Aster bijna naast Cervius ging lopen, maar bleef nog schuin achter hem zodat hij de weg kon blijven wijzen.

Even bleef Cervius stil bij Kay haar woorden, maar liep door. Normaal joeg hij Engelen weg ja, en dat zou hij ook bij haar hebben gedaan als hij de duistere aanwezigheid in haar niet voelde. 'Dat zou ik normaal gezien inderdaad hebben gedaan ja, maar ik voelde dat er al een klein puntje duisternis in je zat, en heb slechts geholpen dit te vergroten.' antwoordde Cervius kalm terwijl hij de pas er stevig in hield. Meestal als hij even van het kasteel weg was, was er altijd wel iets gebeurd daar. Meestal kregen Demonen het met elkaar aan de stok, en dan moest Cervius hen weer uit elkaar halen. Het bleef een gedoe, maar het zat in Demonen hun bloed om te vechten en hielden dan geen rekening met hun omgeving. Toen Kay vroeg of hij al eerder iemand in een Demon had veranderd keek hij half over zijn schouder. Cervius zijn mondhoeken krulden een beetje op 'Nee, je bent de eerste. Er zijn ooit wel een paar Engelen in Demonen veranderd, maar dan op een andere, bloederige manier.. Maar we hebben een bibliotheek vol boeken om dat soort kennis op te doen, want als ik het nu ga uitleggen zijn we morgen nog bezig.' sprak Cervius, en keek omhoog naar de enorme berg voor hun neus. 'Tijd om te vliegen.' kondigde hij aan, en veranderde in een oogwenk in zijn Demonen gedaante, waarna hij zijn vleugels strekte en ermee begon te klapperen. Soepel steeg hij op en bleef op één plek in de lucht hangen, roterend met zijn grote vleermuis achtige vleugels 'Nu jij.' hij was benieuwd hoe Kay het voor de eerste keer zou doen met haar nieuwe vleugels.

Hm, normaal zou ze verjaagd zijn. Niet gek ook. Ze kwam normaal ook nooit zo diep op dit terrein en bleef liever bij de grens hangen. Gewoon voor de veiligheid. Waar de andere engelen stiekum probeerde te spioneren vielen er van hun vaak gewonden of sommige verdwenen naar de hemel om daar terug te keren en te genezen. Aster noemde dat herrijzen van het slachveld, want meer was het niet. Ze liep rustig door en opende zo nu en dan haar vleugels om eraan te wennen, maar stopte daar meteen mee toen ze hoorde
dat zij de eerste voor hem was die hij van Engel naar demon veranderde door niet meer dan een kus, hoewel die best passioneel was geweest! 'Ik voel me vereert de eerste te zijn.' zei ze en zag hoe Cervius stopte voor de grote berg. Aster hoopte dat ze met die staart sturen kon? Want zonder had ze altijd gevlogen... Cervius veranderde in zijn demon en steeg op. Tiran zat met hetzelfde probleem, maar zij vertrok eerder en vooral om het voor Aster lichter te maken. Aster zuchten lichtjes, maar stribbelde niet tegen en begon met haar nieuwe vleugels te slaan. Aster probeerde haar staart stil te houden en het opstijgen lukte half, maar ze zetten door en kwam hoewel nog langzaam, maar ze kwam omhoog. 'Met wat oefening zal het wel beter gaan.' zei ze licht grijnzend en volgde Cervius naar boven net als Tiran.

Toen Kay zei vereerd te zijn dat ze de eerste was begon Cervius werkelijk te denken dat ze gewoon een Demon wilde worden, maar hoe kon ze weten dat Demonen, of in ieder geval sommigen, er in staat toe waren Engelen te veranderen? De vraag bleef door zijn gedachten spoken, en hij wilde het dan ook meteen in hun enorme bibliotheek uitzoeken zodra hij de tijd er voor had, of er vrij voor kon maken. Vaak had Cervius het druk met de kleinste dingetjes. Demonen die het met elkaar oneens waren, waarbij hij voor rechter moest spelen tot rapporten van spionnen die bij het gebied van Tyrion zaten. Maar Cervius had veel geduld, al was hij soms vrij opvliegend. Het was een Demonen trekje, maar soms leverde het alleen maar rotzooi op, zoals de Demon met het afgebeten arm eerder in de dag. Terwijl hij in de lucht zweefde wachtte hij tot Kay een stukje van de grond kwam, beetje bij beetje. Even knikte hij toen ze dichterbij kwam waarna ze zei dat het met wat oefening wel beter zou gaan. Met een paar stevige vleugelslagen schoot Cervius enkele meters omhoog, en keek zo nu en dan nog even omlaag. Het leek een stuk beter te gaan, en dat leek beter te worden naarmate ze hoger gingen vliegen. De lucht werd benauwder en mistiger. Toen ze bij de toppen kwamen zag je vrijwel niets door de dikke mist, maar Cervius wist precies waar hij heen vloog, er voor zorgend dat Kay en haar draak dicht bij bleven. Ineens doemde het kasteel op, majestueus en fier boven de bergen uit reizend. Cervius vervolgde zijn koers naar de hoogste toren, waar hij op het balkon van zijn kamer landde. De klapdeuren stonden open, en de donkerrode gordijnen bewogen licht heen en weer op de wind. De kamer was ruim en knus in gericht, heel anders dan in vergelijking tot de rest van het kille kasteel. Aan de wand hingen brandende fakkels, aan de ene kant van de kamer was een smeulende haard en aan de andere kant een groot bed. In de hoek naast de haard stond een groot houten bureau, gevuld met papieren en een schrijfveer met inkt. Aan de andere kant stond een grote wijnkast met drank, voornamelijk Vroel, wat afkomstig was uit de Hel en dus vrij zeldzaam maar zeer lekker was voor hen die er tegen konden. Voor de rest was de kamer gedecoreerd met planten en beeldjes van steen en hout die Cervius zelf had gemaakt. 'Dit is mijn kamer en kantoor. Hier zit ik meestal. Het kasteel is te groot om helemaal te laten zien in korte tijd, maar de belangrijkste plekken zal ik laten zien.' zei Cervius kalm, die naar de deur liep waar de trap was die spiraalvormig omlaag leidde door de toren heen en deze rustig opende.

Aster zag dat Cervius knikte en hoogte won. Ze deed haar best en volgde hem met wat krachtigere slagen. Ze begon zachtjes te hijgen, want na zo'n verandering hoorde je plat te liggen en uit te rusten. Maar Cervius spoorde haar hoewel kalm, maar toch dulde hij geen tegenspraak. Aster slikte even toen de mist dikker werd en was toch wel blij dat Cervius in de buurt bleef. Maar toen het kasteel voor hen opdoemde vergat ze bijna haar vleugels te bewegen en zakte wat naar beneden. Dit kasteel was overduidelijk groter dan die van de engelen! Aster hoorde Tiran ook een verwondert geluid maken, maar ze bleven stijgen en ze was blij te kunnen landen. Aster bleef even op het balkon staan om bij te komen en vouwde haar vleugels tegen haar rug. Cervius liep verder en Tiran's nagels tikte op de vloer. De kamer was in twee'en gedeelt en was enorm! Ze bekeek alles van een afstand en volgde Cervius verder. 'Zijn alle kamers zo groot of kleiner?' vroeg ze nieuwschierig en liep achter Cervius de trap af.

Terwijl ze de lange stenen spiraal vormende trap af liepen werd het geroezemoes van Demonen steeds duidelijker. De meesten spraken hun eigen taal omdat ze de basis taal niet hadden geleerd, wat soms voor verwarring kon zorgen voor andere wezens. Gelukkig waren er Demonen die net als Cervius en zijn zusje de basis taal wel spraken. Onderaan de trap was een lange hal met fakkels aan de muren en deuren aan weerszijden. Hier en daar was wat decoratie, maar de rest was vrij kil. 'Soms is het hier net een mierennest' mompelde Cervius met een scheve grijns, even half naar Kay kijkend, terwijl hij over een staart van een schorpioen achtige Demon stapte. Ook moest je opletten niet op kleinere Demonen, zoals Imp's, te gaan staan. Sommige Demonen waren een stuk groter, maar de meeste gangen waren groot genoeg voor Demonen in allerlei maten. Vaak werd hij begroet door Demonen die niet in gesprek waren of zich naar een bestemming haasten, die soms een knikje terug kregen. Andere Demonen keken Kay nieuwsgierig na. Bij een paar grote houten deuren aangekomen die open stonden liep Cervius rustig naar binnen, en kwam in een grote bibliotheek. Tegen de muren stonden kasten met boeken en grote tafels waren geplaatst waar sommige Demonen zaten te lezen. Aan het plafond hingen kroonluchters met brandende kaarsen om de ruimte van licht te voorzien, aangezien er geen ramen waren. 'Dit is de bieb waar allerlei soorten boeken te vinden zijn. Zelf hang ik hier niet veel rond, maar sommige Demonen hechten waarde aan kennis..' deelde Cervius mee, die zich al weer om keerde en verder liep 'Je kunt later zelf rond kijken, maar ik wil er slechts voor zorgen dat je niet verdwaalt straks..' vervolgde hij en keek rond 'Hé, waar is dat draakje van je?' vroeg Cervius met opgetrokken wenkbrauw toen hem opviel dat ze niet meer bij hen was.

Het geroezemoes van stemmen klonk steeds luider en Aster voelde zich even ongemakkelijk worden, maar dat was maar tot ze onderaan de trap waren. Tiran gromde zacht, maar kon weinig uit halen en volgde hen op de voet. Toen Cervius zei dat het soms net een mierennest leek moest ook zij even glimlachen. 'Als je het zo hoort.' zei Aster zacht en maakte elke stap voorzichtig. Ze had geen zit in ruzie gelijk haar eerste dag hier, maar er zou vast een opstootje komen. Er waren zo veel verschillen te zien en sommige had Aster nog nooit gezien. Zelfs die nog lelijker dan de nacht waren of zo mooi als het mooiste schilderij. Blikken was Aster wel gewent, maar deze waren toch eventjes wat anders dan toen ze nog engel was geweest. Aster volgde haar nieuwe leider en zag de bied die hij haar liet zien. Aster knikte. 'Als ik er ooit tijd voor krijg misschien, maar ik ben niet zo'n lees fanaat.' zei Aster met een kleine glimlach en was Tiran compleet vergeten. Ze keek om en zag haar iets verderop. Kennelijk had Tiran iets gedaan of ze waren haar aan het uit testen. De demonen stonden om Tiran heen en een imp daagde het draakje uit. Tiran liet zich niet kennen en duwde de imp zo voor zijn sokken. 'Kennelijk daar.' zei ze en liep er heen. Tiran bromde zacht voor ze Aster in haar blikveld kreeg. Het was comies, maar Aster dacht na misschien waren ze hun wel aan het testen? Een andere demon wilde haar om der middel grijpen, maar Aster was hem te snel af en zetten haar hand op de pols van de demon die zijn uitval naar haar had gedaan. Haar hand kon ze niet eens sluiten en het voelde aan alsof ze een boomstam vast had? 'Kom je ook effen buitenspelen?' grinnikte de demon en Aster wierp een neutrale blik op hem. Alle machtig wat een gedrocht! De demon torende hoog boven haar uit en zijn gezicht als je het een gezicht noemen kon leek wel een picasso schildering zo strak waren zijn contoeren, maar op een lelijke manier. 'Waarom zou ik, je hebt niets wat mij intereseren kan.' zei Aster droogjes, maar ze merkte op dat de andere basic taal sprekend of niet meteen stil waren. Kennelijk kreeg deze demon dus alles wat hij wilde?! 'Daar kan dan verandering in komen!' klonk het dreigend en meteen wilde hij Aster in haar nekvel grijpen. Ze dook weg en gebruikte zijn uitval om hem de grote bullenbak uit evenwicht te brengen. Andere demonen maakte dat ze weg kwamen op Tiran na die meteen richting Aster sprong en op haar schouders landen. De demon was nu echt woest, maar Aster liet zich niet kleinneren door niemand niet, nouja hooguit door haar nieuwe leider en godin... De demon had kennelijk een soort vuurkracht enkel dan in een groene vorm. Ongewilt gebruikte Aster haar demonenkracht onbewust waardoor ze sneller handelde dan Aster nadacht. De demon smeet de groene vuurbal in haar richting en Aster dook weg. Haar vuist was omgeven van electrice vonken en Aster rende in een paar sprongen naar voren voor ze De demon een dreun verkocht en hem flink onder stroom zetten. Daarna sprong ze van hem weg in afwachting tot wat er nog meer gebeuren ging. Hoewel haar tegenstander enkel kwaaier leek te worden...

Toen Cervius de richting uit keek waar Kay heen liep zag hij dat er een opstootje ontstaan was om de draak heen. Dit gebeurde nou wel vaker, want Demonen wilden zich constant bewijzen. Toen Cervius zag dat het om een Imp ging die het tegen de kleine draak op nam moest hij even grijnzen. Er was echter wel een Demon die Kay lastig begon te vallen. Ze wist zich best goed te verdedigen, maar de klap die hij uit wilde delen zou hard aan komen als hij raak was. Al snel stond Cervius beschermend naast Kay an ving de vuist van de Demon op mijn een hand, die geschrokken met zijn ogen knipperde 'Laat het, Margus, ze is hier nieuw en ik leid haar rond.' de Demon knikte slechts even, zacht grommend, waarna Cervius de vuist los liet 'Oké, genoeg geweest luiwammesen. Er is meer te doen dan een beetje staan knokken. Bijvoorbeeld een rug of voetmassage bij mij..' er kwam een brede grijns op Cervius zijn gezicht, en door dat laatste maakten de Demonen zich al snel uit de voeten. Rustig keerde Cervius zich weer richting Kay 'Het spijt me zeer van hun gedrag. Alle Demonen verlangen naar een slagveld, en omdat ze nog niemand hebben om te verscheuren dagen ze elkaar uit..' grijnste Cervius bloeddorstig, waarbij even een kwaadaardige glinstering in zijn ogen te zien was. 'Hou die draak nu even bij je, want we gaan nu naar de eetzalen, waar het vaak druk is.. vervolgde hij, zich weer omdraaiend en naar de eetzalen lager in het kasteel lopend. 'Als je honger hebt kun je ook wat gaan eten, of de rest van het kasteel ontdekken. Ik heb nog een stapel werk liggen' deelde Cervius mee toen ze bij de grote houten deuren aankwamen waar de eetzalen van de Demonen bevonden. Een sterke geur van gebraden vlees hing in de lucht 'Ik raad je trouwens aan geen groenvoer te eten, onze magen zijn daar niet op gebouwd. In geval je het nog niet wist.' vertelde Cervius, maar liep nog niet weg omdat Kay misschien nog iets wilde weten?

Aster had zijn ingrijpen niet verwacht en ze deed er ook niet kinderachtig over door de andere demon te jennen. Ze moest wel een kleine glimlach verbijten toen de demonen zich snel uit de voeten maakte. 'Dat heb ik gemerkt.' reageerde Aster droogjes. Alsof het haar niet schelen kon. 'Kennelijk ben je of niet snel te vreden of je zit zo vol knopen dat ze daarom zo snel weg waren.' zei Aster tijdens het lopen. Niet dat ze zo slecht in masseren was, maar ze gaf het nooit echt vaak. Haar draakje had ze op haar schouder gezet zodat ze niet weer in zoiets verwikkelt zou worden. Aster knikte zacht bij zijn uitleg. 'Ik snap het, maar voorlopig heb ik geen vragen meer.' zei Aster en liep rustig tussen de demonen door naar een klein leeg plekje en begon rustig te eten. Even smaakte het vlees smerig, maar daar wende ze naar haar mening al snel aan...