Memories can be trouble!

Na een niet al te lange tijd zei Raven dat ze er waren, en liet Madelin van zijn rug glijden, die hem weer los liet en haar voeten op de grond zette. Meteen voelde ze zich aangestaard. Het wemelde van de vampieren! Toch voelde de aanwezigheid van Raven zo vertrouwd dat ze zich vreemd genoeg niet ongemakkelijk begon te voelen, wat misschien elke andere heks wel gedaan zou hebben. Haar blik gleed omhoog tot aan de punt van het kasteel 'Wow..' kwam er zacht uit haar mond. Zo'n groot gebouw had ze nog nóóit gezien. Maar dat was ook niet zo vreemd als je op een schaars bevolkt eilandje had gewoond. Toen ze Raven zijn stem hoorde schrok ze even toen een Vampier wel héél dicht bij haar kwam, met een vreemde, bloeddorstige blik in zijn ogen. Raven had zijn nek vast, die hem berispte, waarna de Vampier weer weg ging zo snel als hij gekomen was. Even verplaatste ze haar gewicht van het ene been op het andere been, terwijl het langzamerhand voelde alsof ze met verse broodjes door een groep uitgehongerde mensen liep. Ze was dan ook ergens opgelucht toen ze het kasteel binnen gingen, waar het een stuk rustiger was, al werden ze wel na gekeken. Toen ze in zijn vertrekken kwamen voelde het alsof de druk was verdwenen, en liet ze de tas van haar schouders glijden die met een plof op de grond kwam. 'Heel.. Heel erg bedankt Raven' zei ze dankbaar, terwijl ze even gaapte en naar het bed achter de gordijnen strompelde. Het matras veerde licht mee toen ze ging zitten, en was heerlijk zacht. Met moeite wurmde ze zich uit haar trui en broek. Toen ze onder de dekens kroop sloot ze haar ogen, waarna de geluiden om haar heen al snel vervaagden en ze in slaap sluimerde. De lang uitgestelde slaap.

Raven knikte bij haar woorden en grinnikte zacht toen ze zich achter het gordijn uitkleden. Simon kwam niet veel later aanzetten met wat eten voor Madelin en een fles bloed voor Raven. Simon vroeg om uitleg, want normaal lieten ze geen heksen in hun gebied toe. laat staan het kasteel mee in te nemen!!! Raven legde hem alles uit, maar gebood Simon om zijn mond te houden of hij zou het bezuren! Simon wilde geen heibel met zijn leider krijgen en besloot om zich stil te houden. 'Als ze wat vragen... euhm? Zeg ze dan dat ik een plannetje heb dat geloven ze wel. Hoop ik...?' mompelde Raven bijna onverstaanbaar op het einde en pakte het bloed aan dat hij in een wijnglas schonk en het rustig op de bank opdronk. Madelin zou hij niets willen aandoen, maar hij had een reputatie hoog te houden! Zijn blik gleed door het kantoor waar nog genoeg papierwerk op het bureau lag. Raven zuchte en begon aan het werk. Slaap had hij gelukkig zelden tot nooit nodig. Maar goed een vampier sliep niet echt, maar was ineen waaktrance waardoor ze sneller wakker en helder waren dan andere wezens!

De rust die Madelin nu had kwam verwelkomend over zich heen. Haar vermoeide lichaam kreeg de rust waar die zo lang om had gevraagd. Alle geluiden om haar heen vervaagden, waarna ze in een droomloze slaap zakte. Eerst had ze gedacht dat het niet zou lukken met al die Vampiers om zich heen, maar Raven leek veel gezag te hebben bij zijn volgelingen. Dat bewees het eerdere incidentje wel. Misschien dat hij dat ze boos op hem zou zijn dat haar tante was overleden, maar die had ze nooit gekend. Bovendien waren het vage verhalen die ze had gehoord, want haar moeder praatte er niet graag over. En na wat Raven voor haar had gedaan was het ook gewoon onmogelijk boos op hem te worden. Toch had ze nog steeds het gevoel dat hij niet aan het idee kon wennen dat ze Maia niet was. Toen er een paar uur vervlogen waren en Madelin in een diepe slaap was geweest opende ze haar ogen half tot spleetjes. Een moment lang staarde ze naar het plafond, en duurde het even voor ze herinnerde wat er gebeurd was en waar ze was. Het bed waar ze in lag lag zo lekker dat ze eigenlijk niet op wilde staan, maar stiekem wilde ze wat meer van het kasteel zien. Zo'n groot gebouw had ze nog nooit gezien, en van de binnenkant was het ook erg indrukwekkend toen ze naar deze ruimte liepen. Buiten werd het al lichter zag ze door wat ramen heen, en dacht aan de verhalen over Vampiers. Hun huid glinsterde in de zon volgens de mythes, maar dat had ze niet kunnen zien omdat ze voor het daglicht in het kasteel waren gegaan. Maar de vragen moesten wachten. Haar ogen zich weer sluiten, want ze was nog niet uitgerust, en vervolgens viel ze weer in een droomloze slaap.

Simon was net vertrokken toen Zania binnen kwam. Raven was druk bezig toen ze haar handen door zijn haar haalde. 'Wie is die nieuweling?' vroeg ze en leunde lichtjestegen Raven aan. Hij legde uit wat er gebeurd was en Zania knikte. Zelf wist ze ook dat familie hoe ver ook altijd welkom hoorde te zijn! 'Ik ben even druk Zania, zou je later even willen terug komen? Oh en hou een oogje op Madelin ze is pas hier aan gekomen en dus compleet nieuw...' vroeg Raven en hij kuste haar wang even. Zania kreunde. Ze had liever zijn tanden even gevoelt, waarna ze zou hebben genoten van de sessie. Raven had het te druk om haar nu even te vermaken en hij zag hoe ze knikte. Daarna vertrok Zania en ging naar de slaapkamer waar ze op een stoel ging zitten en naar de slapende Madelin keek.

Een poosje nadat Madelin in slaap was gevallen werd ze weer wakker. Ze kwam langzaam overeind, geeuwde en rekte zich uit. Toen ze haar ogen opende knipperde ze even, maar zag toen een vrouw zitten die haar aan staarde. De vrouw had een donkere huid, wat Madelin nog nooit eerder gezien. Ze had apart haar en droeg ook aparte kleren. Langzaam kroop Madelin naar achter toen de vrouw naar Madelin bleef staren, die zich steeds ongemakkelijker begon te voelen. Snel pakte ze haar broek die ze aan trok en wurmde zich daarna in haar trui. Ze liep de kamer uit en zag Raven aan het bureautje zitten, bezig aan alle papierwerk die hij daar had liggen. 'Bedankt dat ik hier kon slapen Raven. Ik had het echt even nodig' bedankte ze hem, en keek kort naar de papieren. Het ging haar natuurlijk niks aan, maar wat veel schrijfwerk! 'Er zit een vreemde vrouw in de slaapkamer.. Ze keek naar me toen ik wakker werd.. Wie is dat, en hoe komt ze aan die huid?' zei Madelin vervolgens wat twijfelend. Eigenlijk was ze heel afstandelijk naar vreemden, maar toen Raven in haar buurt kwam om haar te helpen had ze geen andere keus. Toch was ze achteraf dankbaar dat hij haar had geholpen.

Zania zag dat ze wakker werd en ze bleef het meisje rustig aan staren. Wie ze was en wat Raven met haar van plan was, was amusant om te weten. Voor een groot deel had Raven zijn papierwerk af al toen hij geschuifel aan de andere kant hoorde. Maar Raven keek pas op toen hij Madelin haar stem hoorde. Rustig keek hij haar aan en glimlachte vriendelijk terwijl Zania ook weer binnen kwam en zich achter hem stelde. 'Oh maak je maar geen zorgen. Dit is Zania, ze komt uit Afrika en ze bedrijft Voodoo. Ze is naar hier gereist om meer van de wereld te zien. In tegenstelling tot de meeste heksen en dat zou jij vast ook kunnen is meer met planten werken.' zei Raven en ging recht zitten met een vriendelijke glimlach. 'Aangenaam en jouw naam is?' zei Zania met een vriendelijke knik naar Madelin en ze leunde op zijn schouders. Niet dat hij daar veel zeggenschap over had, want Zania deed toch vaak meer haar eigen zin al bleef ze nu beleefder als anders. Raven streelde even haar arm en maakte Zania met deze aanraking enkel duidelijk dat ze beter beleeft blijven kon. Het enige effect dat het had was dat Zania niet meer op zijn schouders leunde en inplaatst daarvan haar hand op een van zijn schouders legde.

[ toch maar even afronden nog ^^ ]

Toen Raven vertelde dat de donkere vrouw Zania hete en uit Afrika kwam knikte Madelin even, vandaar dus de donkere huid. Maar toen hij over Voodoo begon trok een wenkbrauw omhoog. Voodoo? Ze had er over gehoord, maar het waren slechts vage verhalen die soms met reizigers meekwamen die de zee over staken naar haar thuisland. Haar ouders wilden er niets over loslaten toen ze er naar vroeg, maar stiekem was ze daardoor juist nieuwsgieriger geworden. Alles wat haar ouders maar gevaarlijk vonden had ze interessant gevonden, maar dat was de ondeugende kant onder haar zachtaardige buitenkant 'Mijn naam is Madelin. Ik ben hier ook heen geëmigreerd omdat mijn ouders hier vandaan komen en de verhalen die ik hoorde achterna wilde gaan.' stelde ze zich voor, en keek even toe hoe Zania om Raven heen hing alsof hij honing om zijn nek had. Weer trok Madelin een wenkbrauw op, maar besloot het te negeren en liep naar haar tas waar ze een elastiekje uit pakte, waarna ze haar haren in een slordige knot bond waarbij nog verschillende lokken voor haar gezicht vielen. 'Ik ben je erg dankbaar voor je hulp, Raven. Als de situatie ernaar vraagt help ik jou wanneer je het kunt gebruiken. Nu moet ik mijn weg vervolgen, want naar mijn gevoel heb ik nog een heel stuk te gaan voor ik het land helemaal heb gezien.' deelde Madelin mee, en hees de tas op haar schouders 'Wil je me de weg wijzen? Ik heb liever niet nog een Vampier die me bijna bespringt.' vroeg ze nog twijfelend. Als ze haar magie gebruikte om een Vampier af te weren kon ze de anderen misschien wel tegen zich in het harnas jagen, en dat is wel het laatste wat ze wilde met al die bloeddorstige vampieren om zich heen.

Zania knikte vriendelijk toen Madelin zichzelf voorstelde. maar Raven duw_e Zabia lichtjes weg toen ze even te aanhankelijk werd. 'Het is me een genoegen Madelin. Wees veilig voor de rest van de reis. Neem deze talisman. Dan zullen de magiers en demonen weten dat je Raven's gast was.' zei Zania en reikte een klein amulet van een vampieren tand aan een ketting naar haar uit. Raven grijnsde toen hij die tand zag. Vooral als een vampier hem te ongedurig werd trok hij gewoon diens tanden. hoektanden wel te verstaan. 'Natuurlijk zal ik je vergezellen. De anderen zullen je niks doen zolang jij deze talisman draagt. Ze voelen zijn energie, maar wees gerust. Er zit geen gif meer in de tand om je tot vampier te maken. Daar heeft Zania wel voor gezorgt.' zei Raven en liep met Madelin mee. Zania zou haar verder begelijden tot de grens. Raven keek haar na en glimlachte zacht. Ze leek zo sprekend op haar moeder en op zijn geliefde Maia! Er brak iets in Raven!!! Gelukkig was Madelin te ver weg om het op te merken... Raven voelde een felle pijn scheut door zijn schedel trekken en kreunde even voor Raven zichzelf weer goed kon herpakken en liep naar binnen. Wat er net gebeurd was zou zijn leven totaal veranderen!