Memories can be trouble!

Het was nog nacht terwijl eenschimmige witte schaduw over het land opzoek is naar prooi. Zania sliep dus was dat geen bron om wakker te maken. Haar vodoo praktijken waren al vermoeiend genoeg en daar had Raven respect voor. Echter was en op dit tijdstip geen levende ziel te vinden. Zelfs de dieren lieten het dit keer afweten. Niet dat Raven zich niet inhouden kon, want hij kon dagen zoniet weken zonder zichzelf te voeden als het echt nodig was. Langzaam kwam Raven buiten zijn terretorium en hij kwam bij de Special Cave uit. De grot had hem nooit zo geboeit, maar grappig was het wel om er weer eens langs te lopen. De ochtend zou niet ver meer weg zijn en dat voelde Raven. Het begon lichtjes aan warmer te worden en zijn blik gleed over de doodse stilte in de omgeving. Stilte was altijd iets geweest waar Raven rustig van werd, maar de laatste tijd had Raven last van zijn herinneringen vooral die van voor zijn tijd als vampier en in die tijd die daarop volgde! Zijn blik viel op een platte rots bij de opening van de grot en Raven had geen zin om nog verder te jagen. Hij ging zitten en hoorde in de verte een kreet, maar die werd steeds luider al zag hij niemand. Even vroeg Raven zich af of er een magier zo bezig was geweest dat hij zijn spreuk niet meer omkeerbaar kon maken, maar al snel voelde Raven dat het uit zijn oude weg gestopte herinneringen kwam!!! De kreten werden luider en Raven liet zich overspoelen door de herinneringen. Soms waren ze gewoon latsig en lieten zich niet opnieuw verdringen: Jaren geleden werd Raven geboren onder de naam Vergil Le Thore. Zijn ouders waren straat arm en hadden geen nagel om aan hun bips te krabben. Raven's moeder was weefster en zijn vader werkte waar hij kon om het geld op tafel te krijgen. Maar op zijn 6de jaar verloor Raven zijn ouders aan een zeer ijzige strenge winter, maar er heerste ook een verschrikkelijke ziekte in hun  dorp die iedereen die blijven zou, zou doden. Hij was pas wees toen geworden en vele andere kinderen hadden hun families ook verloren. Raven, zuster Agata en nog tien mensen die wel zwak, maar nog gezond van lijf en leden waren vertrokken uit het dorpje en hoopte in de stad onderdak te krijgen, werk te vinden en goed eten, want in het dorp was geen kruimeltje meer te vinden. Tijdens de tocht die twee jaar duurde, omdat hun dorpje zo afgelegen lag waren verschillende mensen bezweken van de honger, uitdroging en slaap gebrek. Maar ook de wilde dieren maakte zich meester van verschillende verzwakte onder hen, waardoor Raven, Zuster Agata en nog twee kinderen het tot de stad redden. Zuster Agata kon een opvang voor wezen oprichting in de stad waar Raven en de twee overgebleven kinderen in gehuisvest werden. Langzaam aan werden het er meer, maar Koning August was barmhartig en hielp de zuster waar het maar kon. Voor voedsel en kleding hoefte ze geen geld uit te geven, wel aan meubels en belastig. Die twee kinderen werden later Ravens kameraden in de strijd in het leger van de koning. Koning August. Was een vredelievende man die zijn soldaten en kapiteinen enkel voor Patroulles uitzond of voor brieven rond te brengen naar hun buur landen. Maar op een dag kwam er een vijand die er alles voor over had om het land van Koning August in zijn macht te krijgen. Memphisto had maar een klein land en wilde die uitbreiden. Raven was in strijd met Memphisto, maar die had een verstekeling in het kasteel weten te smokkelen zonder dat iemand het door had en liet die de koning doden. Raven kreeg net als zijn 5 kameraden die hij eigenlijk in een groep van 20 leden de schuld in zijn schoenen geschoven door de zoon van de koning. Prins Eric zou later de troon bestijgen. Van de andere soldaten werd niks meer vernomen omdat die in de strijd om het behoud van het kasteel gestorven waren. Raven en zijn maten werden opgesloten en zouden door toe zien van de konings zoon Erik ter dood veroordeelt worden. Raven wilde de anderen deze schade besparen door enkel zelf te gaan en zo de anderen te redden door de schuld opzich te nemen, maar daar wilde de andere niks van weten. Als een van hen sterven zou zouden ze allemaal sterven! Raven werd door de anderen aangeboden om hun bloed te drinken omdat de andere 5 hun polzen dan door zouden snijden. Die nacht dronk Raven voor het eerst bloed en het was een helse nacht geweest. Hij had Willens en wetens hun dood op zijn geweten gehad. Die nacht veranderde er iets in zijn lichaam! De warmte trok uit zijn lichaam en zijn huid werd lijk wit, ook zijn tanden werden langer en zijn handen werden meer klauwachtig. Raven voelde de volgende ochtend als eerste hoe heet de zon zijn kon en gedroeg zich eerst als een wild dier. Want na het bloed van zijn kameraden te hebben gedronken wilde hij meer, veel meer! Zijn bloeddorst leek onverzadigbaar... Raven doden de wachters zonder genade, maar doden elke wezen die op zijn pad kwam en scheurde ze open wanneer het er te veel waren om zijn tanden in hun huid te zetten. Zo kon hij het kasteel ontvluchten en werd zo de eerste vampier die ooit ontstaan was. Ontstaan uit ontschuldig bloed, ontschuldigen die anders voor hem en hun koningrijk door het vuur zouden zijn gegaan. Raven zou het nooit toegeven, maar hij voelt zich schuldig om de dood van zijn kameraden. Schuldig om hen tot de dood te hebben gedreven. Een dood die hij hen anders in een meer eerbiedige wijze zou hebben gedreven, waarin ze zich zouden hebben kunnen verdedigen en op een strijdwaardige manier zouden zijn gestroven, maar zo? Nee zo zou hij niemand ooit nog willen dwingen. Enkel als er geen andere weg meer betreden zou kunnen worden. Raven vluchten het koningrijk uit op zijn weg slachtoffers achterlatend en zijn skils ontdekkent. Zoals Elke vampier die had en ze ontdekken moest wanneer je pas vampier geworden was. Raven betreden het land waar hij zich nu gehuisvest had en kwam in een van de nachten Shanaris tegen toen ze nog kind was, maar ze was toen nog net zo vol van zichzelf en strijdlustig. Ze zag wel iets in Raven en bood hem de schuur aan voor de nacht. Shanaris vroeg naar zijn verleden en Raven had enkel aan haar zijn verleden verteld. Shanaris was geintereseerd geraakt en zei tegen Raven dat ze vampiers een handig volk vond. Daarna was ze weg gegaan en Raven sliep die nacht rustiger dan al die nachten daar voor. Want hij werd steeds weg gejaagd om wat hij was, niet dat Raven het ze kwalijk nam, maar ergens moest hij ze ook weer gelijk geven. Als hijzelf nog geleefd zou hebben zou Raven ook geen vampier willen helpen, maar zo was het nu eenmaal niet meer. Toen Shanaris en haar broer Tyion aan de macht kwamen bekroonde Shanaris hem tot leider der vampiers. Shanaris zou de enigste zijn die hem zou kunnen laten sterven door hem te laten vallen. Raven wijt zich enkel aan haar en zou anderen enkel martelen voor zijn eigen plezier. Hij vond het kasteel niet lang daarna en het gebied erom heen. Zijn doel is het om samen met Shanaris over het land te regeren en haar boodschaper te zijn in de strijd hier toe! Langzaam aan verbleekte de herinneringen en Raven opende zijn ogen weer. Het was een helse tijd geweest, maar toch Had Raven het zichzelf nooit vergeven! Voetstappen trokken zijn aandacht en hij keek rustig in de richting van het geluid. Wie het ook was wat gezeldschap kon hij wel gebruiken...

De nacht was koud geweest. Zelfs nu het zomer was bleef het in de bergen behoorlijk koud, en had het hard geregend. Een jonge heks struinde rond, met op haar rug een grote tas en vermoeide, hangende schouders. Elke stap was een marteling geweest, en zonder te slapen was ze de nacht door geploeterd terwijl de regen maar bleef stromen. Nog maar sinds bijna drie weken terug had ze het land bereikt, en niets anders meer gedaan dan op zoek gaan naar een beschaafde plaats met wezens waar ze over had gehoord die in dit land zouden leven. Ze was tot nu toe niets anders tegen gekomen dan woestenijen waar niemand ooit een stap leek te hebben gezet. Toch was haar hoop niet op, maar haar energie wel. Misselijk en trillend van vermoeidheid zakte ze neer in een uitholling van een berg. Haar huid zat onder de schrammetjes en blauwe plekken, die ze zelfs met de simpelste spreuk niet meer kon verhelpen. Ook haar broek en trui waren op verschillende plekken gescheurd, en haar schoenen had ze onderweg vervangen door repen stof. Het was gelukkig weer gestopt met regenen en de opkomende zon kwam aarzelend tussen de wegdrijvende wolken tevoorschijn. Het gekletter van de watervallen in de verte kalmeerde haar wat, waarbij ze haar ogen sloot en tegen haar tas leunde. Misschien als ze nu even rustte ze in de middag weer verder kon trekken, al dacht ze dat ze wel een week onder zeil zou kunnen zijn. Zacht begon ze een liedje te zingen. 'My hands full of blood, run through the night. I have no place to go. The moon's shining bright, and the darkness is hunting me down. Was it really me, fulfilling my prophecy' begon Madelin het liedje, maar onderbrak het toen ze merkte dat niet meer alleen te zijn. Wantrouwend stond ze half op, maar moest tegen de muur leunen om niet om te vallen. De tas liet ze op de grond zakken, die wel een ton op haar schouders leek te wegen. Eerst zag ze niemand in de nog lange schaduwen van de bergen en bomen. Het kon ook een dier zijn, of begon ze zich dingen in te beelden?

( het liedje dat ze zingt )

Spoiler:

Raven voelde een hartslag. Dat had hij op het eerste gezicht niet gemerkt, zelfs het liedje dat gezongen was had Raven niet gehoort. De hartslag was versnelt door vermoeitheid. Raven stond op en zag een meid tegen de rotswand leunen. Maar... maar dat kon niet! Ze leek als twee druppels water op Maia, zijn eerste en enigste geliefde. Ze was gestorven aan een verschrikkelijke long ziekte die ze ook wel vochtlong noemde. Raven kon haar enkel aankijken. Voor het eerst in jaren kreeg hij niet de drang om zo een gemakkelijke prooi te vangen! Voor het eerst in jaren voelde Raven dat zijn hij als nog van Maia hielt ondanks dat hij haar dood weg gestopt had. Raven voelde zich voor het eerst in jaren schuldig. Was er dan toch een magier of heks geweest in Bali die Maia een drankje gegeven had dat ze het overleefd had? Nee dat kon niet! mensen werden niet ouder dan 50 of als ze geluk hadden 70. Maia zou dan stok oud moeten zijn, niet jong en rimpelloos!!! Raven schudden zijn hoofd dit kon Maia niet zijn, maar zowel zijn hoofd als hart beweerde van wel... Raven vertrouwde zijn stem niet en kon haar enkel aankijken.

De ogen van Madelin schoten heen en weer over de omgeving. Haar zintuigen waren niet meer scherp, en hoorde ook even niets meer waardoor ze dacht dat het een verbeelding was geweest. Ze zakte neer tegen haar tas op de grond, maar merkte toen dat er vanaf een afstandje een jonge mand stond met een witte huid. Ook zijn haren waren wit, dat scherp afstak tegen de schaduwen op de achtergrond. Zijn ogen waren rood. Haar adem bleef enkele seconden in haar keel steken. Was het werkelijk? Was dit één van de wezens waar ze over had gehoord, een vampier? Nog nooit eerder had ze één gezien, aangezien op het tropische eiland waar ze vandaan komt alleen maar mensen leefden. Alleen in boeken had ze over hen gelezen, en wist ze dingen van haar moeder die haar van alles over hekserij en dit land had verteld. Weer moeizaam ademend staarde ze terug naar de Vampier, die haar aankeek alsof ze twee hoofden had. Het voelde erg ongemakkelijk, en Madelin had de neiging haar tas te pakken en weg te rennen, maar had de puf niet. Zelfs toen ze weer op wilde staan begaven haar knieën het en zakte ze weer tegen de muur. Was dit haar einde? Zou hij uit zijn standbeeld positie komen en Madelin, die nog geen vinger tegen hem op kon heffen, leegzuigen? Nee, daarvoor was ze hier niet gekomen. Niet na zo ver reizen. Met een trillende hand wist ze een richel boven haar hoofd te pakken, en trok zich op. Ze moest hier weg komen, al wist ze na een paar passen al dat ze haar limiet had bereikt. Wanhopige tranen sprongen in haar ogen terwijl ze weer op de grond zakte.

Hoe zag ze er wel niet uit? Raven bekeek haar en ontdekte dat ze verschillende verbintenissen had om mogelijke verwondingen te stelpen. Ze zakte voor de eerste keer door haar benen en gelijk sprong een oude herinnering aan Maia naar boven. Waar ze hard had gewerkt en door wilde gaan tot het af was, maar ze kon niet meer. Uit ervaring wist Raven dat ze geen hulp wilde nog medelijden dus bleef hij uit haar buurt, maar het deed pijn om haar zo te zien lijden. Raven voelde zich belabbert omdat hij zo in twee strijd was. Maar toen hij tranen in haar ogen zag nadat ze voor de tweede keer door haar benen zakte kon hij zichzelf niet langer stil houden en liep naar haar toe terwijl hij zijn jasje uit trok. Hij dacht nog steeds dat het Maia was, maar noemde haar zelden bij haar naam. Zelfs in moeilijke tijden zoals deze. 'Je hebt rust nodig. Je hebt te veel van jezelf gevergt.' zei Raven zacht en legde zijn jasje over haar schouders. Hij zijn beschermende drang van vroeger kwam weer omhoog en hij draaide zich om en zocht wat hout voor haar bijeen en maakte daar later een vuurtje van voor Maia. Raven wist niet of ze boos op hem was doordat hij haar niet had gehoort als ze echt had overleefd??? Raven durfte Maia niet meer aan te kijken en keek daarom maar naar de vlammen die naar de lucht grepen. Het deed hem niks, maar Maia zou er wel wat aan hebben...

Voetstappen naderden terwijl Madelin probeerde zichzelf met haar armen op te duwen. Uiteindelijk lukte het om half rechtop te zitten, tot ze het kleine beetje eten wat ze de avond ervoor op had gegeten naar boven voelde komen. Toen ze ineens zijn stem dichtbij hoorde hief ze geschrokken haar gezicht, en keek hem aan terwijl hij zijn jasje om haar schouders legde. Zijn gezicht was lastig te zien doordat haar zicht vertroebeld was, en er een schaduw overheen was gegleden. Toch kon ze niet na laten even dankbaar te glimlachen, al kon ze haar stembanden er niet toe zetten te spreken. Ineens draaide hij zich om en liep het bos in. Lichtjes hief Madelin haar hand, wou vragen wat hij ging doen, maar haar stembanden weigerden nog steeds dienst. Boos om haar eigen gedrag, dat ze zich zo ver had gepusht om zo snel mogelijk in een dorp te komen, balde ze haar vuist. Ze ging op haar billen zitten, en trok het jasje wat beter om zich heen. Zijn geur hing er aan. De geur van bloed. Het walgde haar, maar toch was de warmte welkom. Ze sloeg haar armen om haar opgetrokken knieën, terwijl de Vampier al gauw weer terug kwam met brandhout. Al vrij rap begon het te roken, waarna het begon te branden en kleine vonkjes de hemel in stegen. 'bedankt..' kwam zachtjes uit Madelin haar mond, en keek toen naar de Vampier, maar zijn ogen waren op het vuur gevestigd, dus liet ze haar blik weer zakken. Ze begon de repen stof om haar voeten weg te wikkelen met een vertrokken gezicht, waar blaren tevoorschijn kwamen die ontstoken waren. Zodra ze weer een beetje kon lopen zou ze op zoek gaan naar kruiden, al wist ze niet wat voor planten hier allemaal groeiden. Gelukkig had ze van haar moeder veel geleerd, en zelfs haar vader had haar nog wat kunsten in de magie bij gebracht.

Haar stem kwam tot uiting en Raven dacht eerst dat ze hem een preek geven zou, maar was verrast dat Maia hem bedankte? Niet begrijpend keek hij haar even aan, maar lang kon hij dat niet opbrengen, vooral niet de reden waarom ze er zo uit zag. Zo gewond en uitgeput!!! Raven voelde zich als iemand die zich erg slecht gedragen had tijdens een opdracht en daar letterlijk en figuurlijk voor gefaalt had! De geur van onstekende verwondingen dreef zijn neus binnen en Raven voelde het misselijke ijzeren brandende gevoel in zijn keel. Ze moest vast pijn lijden en dat kon hij niet hebben. Raven had Maia nog nooit pijn gedaan zelfs niet als ze onderlinge tribbelingen hadden. Goed misschien dat Maia het niet wilde en het zelf zou willen oplossen, maar hij kon haar helpen en gewoon door zijn speeksel te gebruiken. Hij hoefte niemand te doden als het niet nodig was en door te likken over de beet wondjes of welke andere wond dan ook lag aan de grote ervan was heelbaar. Zonder ook maar iets te zeggen stond hij op en ging voor haar zitten waarna Raven haar voet pakte en een vinger in zijn mond stopte en het over de onstoken wondjes smeerde na de vinger uit zijn mond te hebben gehaalt. Het duurde niet lang tot Raven klaar was en ging weer bij het vuur zitten.

Deze vampier gedroeg zich vreemd. Zoals hij naar haar keek, maar haar hielp en toch afstand hield. Het ging haar natuurlijk niets aan waarmee hij zat, maar hij meed haar blik gewoon en zei bijna niks. Uiteindelijk kwam hij in beweging, en ging voor Madelin zitten. Ze slikte, en schoof ongemakkelijk heen en weer op haar plek. Toen deed hij iets onverwacht. Na zijn vinger in zijn mond te hebben gehouden wreef hij zijn speeksel over haar blaren heen. Tranen sprongen in haar ogen bij zijn aanraking, maar het prikkende gevoel verdween ook weer net zo snel als dat het gekomen was. De blaren op haar voeten trokken dicht, en waar het ontstoken was geweest zaten nu alleen nog maar wat rode plekjes. Vol ongeloof wist ze even niets uit te brengen, en keek ze hem aan toen hij weer bij het vuur ging zitten. Nog steeds meed hij haar blik. Ze voelde zich ongemakkelijk in zijn bijzijn. 'Nogmaals bedankt.. Ik.. Ben zo terug..' mompelde ze aarzelend, en stond licht trillend op waarbij zijn jasje van haar schouders gleed. Nog steeds met moeite liep ze naar haar tas, die ze opende waarna ze er een handdoek en nieuwe kleren uit haalde. Ze strompelde naar de watervallen toe achter een hoge rots, waar een klein meertje op uit monde. Na de kleren en de handdoek op de grond te hebben gelegd ontdeed Madelin zich van haar gescheurde broek en trui. Met alleen haar lingerie nog aan stapte ze het water in, waar ze het opgedroogde bloed van haar huid wreef. Langzaam waadde ze door het water, en ging onder een waterval staan waar ze haar ogen sloot.

Raven snapte er niks meer van... Ze bleef hem bedanken ondanks dat hij haar in de steek gelaten had toen hij dacht dat ze gestorven was! Raven keek haar na en wachten tot ze weg was. Hij schudden zijn hoofd en keek naar haar tas die open lag en geen enkele bron van voedsel bevatten. Raven wist niet of ze nog vast voedsel at of zoals hij vloeibaar... Zeg nu zelf Maia zag er nog net zo jong uit als toen ze stierf aan Vochtlong... Hij stond op en gooide nog wat op het vuur en zocht naar twee stevige stokken die hij later langs het vuur in de grond stak. Erop hameren had hij niet nodig en vond nog een lange tak die als pin voor prooi kon worden gebruikt en dat gevilt boven het vuur te draaien. Nu moest hij nog even gaan jagen voor Maia zodat ze straks weer wat meer energie hebben zou. Een stel spelende konijnen in het klaverveld was vast voldoende en ze waren ook al snel gevangen. Raven vilde al vast een van de twee konijnen en stak die aan het spit. Voor hem hoefte het niet en het bloed dat verloren ging was jammer, maar hij deed het voor Maia.

Het water voelde aangenaam op Madelin haar huid, waarop de wondjes werden schoon gespoeld. Na een poosje stapte ze onder de waterval vandaan, en uit het water. Ze droogde zich af met haar handdoek, die ze vervolgens om haar lange zwarte haren heen wikkelde. Vervolgens kleedde ze zich in een rood topje en een spijkerbroekje, zodat de wondjes beter konden genezen. Vervolgens liep ze weer aarzelend naar de Vampier. De geur van gebraden vlees dreef haar neus binnen, waarop haar maag spontaan begon te rammelen. Toen ze haar tas dichterbij het vuur had gesleept waar ze tegen aan ging zitten keek ze naar de blonde jonge man. in ieder geval, dat dacht ze. Aan een vampier kon je gewoon niet zien hoe oud ze waren. 'Wat is er met jou.. Je helpt me, maar zegt geen woord en kijkt me aan alsof ik een geest ben..' zei ze, niet wetend hoe ironisch dat laatste was. 'En als je dan toch niet van plan bent te praten, vertel me dan op zijn minst je naam' mopperde ze, waarna haar aandacht werd getrokken door wat gefladder. Ze zag dat haar Feniks aan was komen vliegen, die op een tak bleef zitten en Raven een nieuwsgierige blik toe wierp met zijn gele ogen. De Feniks was van Madelin haar vader geweest, en daarvoor van haar tante. Deze was overleden aan een nare ziekte. Hoe hete het? Vochtlong? Het was best lang geleden.. Ooit hadden Madelin haar ouders het verteld toen ze vroeg hoe ze aan een Feniks kwamen.

Raven bleef rustig zitten en bedacht het ene senario na het andere, maar ze werden steeds onwaarschijnlijker. Sommigen zelfs zo dat hij kwaad zijn hoofd schudden en zichzelf vervloekte. Maia kwam weer terug en eindelijk begon ze meer zichzelf te worden. Misschien was het de vermoeitheid geweest? Raven keek haar niet recht aan, maar toen hij wat wilde zeggen landen een bekende rode vogel die hij maar al te vaak bij Maia had gezien. 'Froehr... Ik... Als ik ggeweten had... Argh!! Het spijt me zo Maia!' Het kwam er stamelend uit aan het einde nadat hij de fenix had gezien en hoewel het jaren geleden was dat Raven gehuilt had kwamen toch de tranen in zijn ogen toen hij het meisje weer aankeek van wie hij dacht dat ze zijn gestorven geliefde Maia was...

De geschiedenis van haar familie bleef even door Madelin haar hoofd spoken. Haar moeder en diens zus, dus Madelin haar tante, leken erg veel op elkaar. Toch had Madelin soms het pittige karakter van haar tante, zoals haar moeder vertelde die wat zachtaardiger was. Maar ineens begon de Vampier weer te praten, al was het meer schreeuwen. Madelin schrok er van. Hoe kende hij de naam van haar Feniks? En waarom zei hij de naam van haar tante? Niet begrijpend keek ze even naar de Vampier die met tranen in zijn ogen terug keek. Toen begon het Madelin te dagen. Haar mond zakte ietsje open 'Maia? Zo hete mijn tante.. Mijn moeder hete Marian en ik heet Madelin.. Madelin Varlow..' zei ze, en keek naar de Feniks 'Freohr was van mijn tante..' zei ze zacht, maar wierp snel een blik op de konijn die aan het aanbranden was. Snel pakte ze de stok en haalde deze met de konijn er af. Zachtjes begon ze te blazen om het af te laten koelen, maar kon haar ogen niet van de Vampier af houden. Ze had zijn naam ook eens gehoord.. Al kon ze die niet herinneren, maar het was iets met een vogel.

Raven kon zich niet meer inhouden en emotioneel was hij al lange tijd niet meer geweest. Zins de dood van Maia had hij zich voor de volle 100% in het leger gestoken gehad en toen kwam die Mephisto die de boel nog meer op stelten had gezet. Toen hij in de stad van koning August kwam te wonen had hij zijn naam verandert om niet meer aan de dood van zijn ouders herinnerd te worden, maar Maia had hij gewoon weg gestopt alsof hij haar in een doosje op zolder had gestalt, maar door de aanblik van Madelin was die herinnering sterk naar boven gestreden. Raven wilde net gaan bewegen door beter voor haar te komen zitten, maar hij keek haar even vreemd en verward aan toen ze zei dat de Madelin heten en de dochter van Maia's zuster was. Raven kon het bijna niet geloven, maar ze leek echt sterk op zowel Maia als Marian!!! Hoe had hij zich zo kunnen vergissen? Hij had het echt niet meer en Raven stond op en liep een stukje weg voor hij begon te ijsberen. Weg van de hitte, weg van de herinnering aan Maia... Maar toch bleven beelden voor zijn geestes oog afspelen: Maia altijd levenslustig, altijd vrolijk en zetten zich altijd voor anderen in en had veel samen gewerkt met Zuster Agata. Maar toen ze dood ziek op bed had gelegen had Maia nog willen werken en daar had hij toen een stokje voor kunnen steken. Raven had zich ingezet om een medicijn voor haar ziekte te vinden en had elke magier en heks of alchemist aangesproken, maar niemand had haar kunnen helpen. Raven schudden zijn hoofd en probeerde helder te worden, maar Maia bleef zwakjes naar hem glimlachen met haar laatste woorden dat ze altijd bij hem zou blijven waar hij ook heen ging of wat er ook zou gebeuren. 'Dat verklaart een hoop...' het klonk schor, maar Raven kon zich weer wat bedwingen en liep terug naar Madelin en keek eerst naar Freohr en daarna naar Madelin. 'Sorry je bent vast geschrokken door de hele situatie, maar mijn naam is Raven Le Thore.' stelde hij zich na een verontschuldeging voor. Crow was nooit ver weg en was pas na Raven's verandering erbij gekomen en de zwarte kraai cirkelde naar beneden tot hij op Raven's schouder landen, maar nogal waarschuwend naar Freohr keek wat Raven opviel en hem even tegen de borst porde. Crow keek hem vragend aan, maar de blik die Raven hem gaf was genoeg om de vogel rustig te laten worden. Crow had het niet zo op andere huisdieren, zeker niet op andere vogels dan van zijn eigensoort.

Deze vampier was duidelijk emotioneel, maar nu alles duidelijk was begon hij te ijsberen. Rustig wachtte Madelin en keek ze toe tot hij weer ging zitten. Toen de Vampier zich voorstelde als Raven Le Thore kwam er een glimlach op Madelin haar lippen. Ja, Raven, dat was het! Als ze dit in het begin had geweten had ze veel verwarring kunnen besparen, maar gelukkig wisten ze nu van elkaar wie ze werkelijk tegenover zich hadden. Het ongemakkelijke gevoel ebde weg, maar Madelin bleef op haar hoedde. Het is en bleef tenslotte en vampier, en door de jaren heen kon hij veranderd zijn. Bovendien wist ze niet dat Raven de leider van de Vampiers was. Ze was wel nieuwsgierig naar hem. Als hij haar tante had gekend, hoe oud moest hij dan wel niet zijn. Zoveel jaren ouder dan haar leek Raven niet eens. Maar Madelin liet haar vragen binnen binnen haar mond, en keek op toen een kraai naar beneden kwam gevlogen en op Raven zijn schouder landde. 'Het.. Is oké nu.. Ik begrijp je verwarring.' stamelde Madelin eerst even, en glimlachte toen. 'Hoe dan ook.. Het is mijn genoegen je te ontmoeten Raven..' zei ze nu met een vastere stem, en nam een hapje van het konijn die inmiddels wat afgekoeld was. Net als veel heksen at Madelin weinig vlees, maar nu was het erg welkom. Haar maag nam het voedsel gretig in zich op, en begon gelijk weer te knorren waarop Madelin even een beetje verlegen glimlachte.

Crow zag het andere konijn liggen, maar Raven was hem voor en gritste het diertje weg voor hij erop landen kon. 'Even gedult veelvraat. Jij bent niet de enigste vleesetende vogel hier.' zei Raven met een lichte amusement in zijn stem. Oh als blikken konden doden, maar Crow mopperde hevig. Normaal liet Raven hem met zijn bui alleen, maar nu de fenix erbij was en die konden ook oud worden trok hij het konijn in tweeen en liet de kraai als eerste kiezen. Ogen waren zijn favoriete hapje dus dat Crow het kopstuk koos was voor hem geen verrassing. Het andere deel hielt hij op voor Feohr. Madelin had intussen gesproken en Raven had geluisterd.Het was haar een genoegen waar hij mee knikte. [b]'Dat is het zeker, maar hoe is het met je moeder? instemmend

Hij had haar al lang niet meer gezien, vanaf dat Raven het land was ontvlucht. Zijn normale houding afstandelijk, ondoorgrondelijk en gespeelde vriendelijkheid waren even verdwenen. Nu dacht hij bij zichzelf dat het maar goed was dat geen andere leider of onderdaan in de buurt was. Het was best genant!!!

Het andere konijn werd voor de helft aan Raven zijn kraai gevoerd, terwijl Madelin aan die van haar peuzelde. Toen Freohr dit zag schuifelde hij wat op zijn tak heen en weer, maar spreidde uiteindelijk zijn brede vleugels en kwam naar Raven toe gevlogen. De vogel hield niet van vreemden, maar Raven was duidelijk een oude bekend dus greep Freohr, de kraai van Raven negerend, het andere opgehouden helft uit Raven zijn handen. Het stukje begon hij naast Madelin haar zijde op te eten, die even over zijn rode veren streek. 'Met mijn moeder gaat het prima. Ze was het er niet mee eens dat ik weg ging, maar mijn vader wist haar over te halen mij toch los te laten.' antwoordde Madelin, waarna ze nog een hap van het konijn nam en dit gretig naar binnen werkte. 'Maar vertel eens, Raven..' Begon Madelin, maar ze slikte nog een hap door. Elk stukje leek haar meer energie te geven 'Wat is er zoal gaande in dit land? Ik hoorde over een oorlog, maar voor zover ik heb gezien gaat het er hier aardig rustig aan toe..' vervolgde Madelin, en glimlachte, waarna ze de handdoek die om haar haren zat weer los wikkelde en terug in haar tas deed. De laatste restanten van het konijn had ze aan Freohr gegeven. De haar uit haar ogen vegend leunde Madelin wat meer onderuit, leunend tegen de tas aan. Nog zo veel vragen brandden op Madelin haar tong; waar hij woonde, wat voor wezens hier leefden en of het waar was dat er twee goden waren. Toch hield ze zich stil terwijl ze naar Raven luisterde..

Gelukkig maar, maar toch. Zou ze het hem kwalijk genomen hebben voor Maia's dood? Raven wilde het niet eens weten. Toen Foehr het stuk uit zijn hand nam voelde hij zich daar goed bij. De vogel was zowiezo toch meer gehecht aan vrouwlijk gezeldschap. Toen Madalin naar de situatie vroeg van het land werd Raven voorzichtig. Ze mocht dan hier pas zijn toch moest Raven haar niet te veel vertellen zeker niet over de plannen om Tyrion‘s deel te overmeesteren. 'Het klopt dat er oorlog is, maar meer bij de grenslijnen tussen die van onze kant en die van hen.' zei Raven en wees richting de grens die nog heel ver weg was. 'We zijn ook niet elke dag bezig, maar het gaat best. We zijn een stuk sterker dan zij zijn. Verder leven er twee goden Tyrion de sukkelaar zijn volgelingen willen ons tot iets dwingen waar wij het niet mee eens zijn. Maar Shanaris vecht net als haar volgers strijdhaftig terug.' zei Raven en keek Madelin rustig aan.

De zon verhief zich steeds verder richting de hemel, maar toch voelde Madelin zich slaperig. Nu ze wist veilig te zijn en haar maag gevuld was wilde ze niets anders dan haar lang uitgestelde rust nemen. Toch wilde ze graag de bewoonde wereld bereiken. Sinds ze met haar bootje hier was gekomen op een verlaten strandje was ze alleen een karavaan tegen gekomen, waar ze voor wat geld proviand had kunnen kopen. Dat was al bijna een week op, en in de tussentijd was ze zelf eten gaan zoeken en moest ze jagen. Het was nogal een avontuur geweest. Het was fijn weer in gezelschap te zijn van iemand, al was dit een Vampier, maar ze begon hem al te vertrouwen. Toen hij was uitgesproken dacht ze even na. Dus het waren inderdaad twee goden die tegen elkaar vochten, en de wezens van dit land daarbij betrokken. Ze hield zelf niet van oorlog, en zou ook niet snel een hand tegen iemand op heffen. Toch had ze zichzelf goed leren verdedigen met dank aan haar vader. Ze had altijd tegen hem op gekeken. 'Oorlog.. Altijd is er wel oorlog.. Sommige wezens zijn niet blij met wat ze hebben en willen altijd meer' mopperde Madelin even luidop wat in haar gedachten op kwam, maar keek toch even met een lichte blos naar Raven. Ze had natuurlijk geen idee wat er in dit land gaande was, maar dat wezens elkaar pijn deden vertelde al genoeg. Zelf had ze altijd een rustig leventje geleid. Ze geeuwde, en liet haar ogen half dicht vallen. 'Misschien dat ik nog genoeg geld heb voor een Taverne.. Zijn hier ook dorpjes in de buurt?' vroeg ze.

Raven hoorde wat ze zei, maar reageerde er niet op. Nog voor zij geboren werd was hij al getraint voor de oorlog. Niet dat het altijd nodig was, maar zelf vond hij dat Shanaris gelijk had. 'De schuld ligt bij Tyrion. Hij is de grote boosdoener hier, maar dat kun jij niet weten. Je bent immers net hier.' zei Raven en zag dat Madelin eindelijk toe gaf aan haar vermoeitheid. Wel vroeg ze nog of er een Taverne in de buurt was. 'Helaas niet. Het is hier voor de eerste komende kilometers enkel bos.' zei hij en wist dat het eerst komende dorp eerder in weerwolf terretorium zat. Geen plek voor een vampier. Raven rilde even. Bah die vieze stinkers waste zich nauwelijk!!!
;->

Het bleek dat Raven een erge hekel aan Tyrion had, zoals de broer van de godin die hij blijkbaar aanbad heette. In goden had Madelin nooit echt geloofd, in ieder geval nooit aanbeden. Als er werkelijk een god zou bestaan, waarom had hij haar dan niet geholpen om haar reis wat soepeler te laten verlopen, of haar tante geholpen die zo lang geleden zo jong is gestorven? Bovendien had ze nooit bewijs gehad dat er werkelijk goden waren. Veel mensen klampten zich vast aan hun geloof, gingen naar kerken om te bidden, maar het enige war Madelin in geloofde was zichzelf. Vermoeid sloot ze even haar ogen toen Raven vervolgens vertelde dat de eerst komende kilometers slechts bos zal zijn. 'Oh, fijn..' zei ze vermoeid, maar met een geïrriteerde ondertoon. Ze verlangde naar een warm bad, een warm bed en een veilige plek. Onderweg had ze verschillende roofdieren van zich af moeten schudden, al voelde ze zich wel een stuk veiliger met de Vampier in de buurt. Voor velen zou het raar zijn, je veilig voelen bij een Vampier. Toch was Raven aardig en behulpzaam naar haar toe. Maar ze kende zijn andere kant ook niet, zijn bloeddorstige kant. Als hij niets met haar tante had gehad, haar nooit had gekend, was ze misschien aan hem ten prooi gevallen. 'Dan zit er niets anders op.. Je kan gaan, als je wil. Freohr beschermt me wel..' sprak Madelin glimlachend. De enorme rode Feniks opende een oog bij het horen van zijn naam, maar bleef voor de rest roerloos liggen met zijn vleugels dicht tegen zijn lichaam gevouwen. Stiekem hoopte ze dat Raven zou blijven, dat hij haar wat meer van het land kon laten zien en vertellen. Nu was ze gewoon te moe om nog een stap te verzetten. Langzaam voelde ze haar oogleden zwaar worden..

Het voelde niet goed haar hier alleen te laten! Madelin zacht in slaap, maar te lang op zulke grond te slapen was niks voor een levende ziel!. 'Nee ik kan je wel voor de nacht een onderkomen geven. Je zult dan in een goed bed kunnen slapen.' zei Raven rustig stond op en liep naar hasr toe wasrna Raven zijn hand naar Maddie uitstak. Hij wilde niet dat familie leiden zou!

Het aanbod van Raven was verrassend. Madelin had namelijk gehoord dat Vampiers niet zo van vreemden hielden, en al helemaal niet bij hun in huis. Toch nam ze het aanbod met open armen aan 'Echt waar? Heel erg bedankt Raven..' zei ze met een vriendelijke blik. Toen ze haar slanke hand in de zijne legde verstarde ze even. Zijn huis was zo koud als ijs. Toch probeerde ze niet veel te laten merken, en liet zich overeind helpen. Net als eerder wankelde ze even, maar door Raven als houvast te gebruiken wist ze op beide benen overeind te blijven. Wat had ze er toch een hekel aan zo zwak over te komen! Zo hoorde en wilde ze niet zijn. Toch was het een grote opluchting voor haar dat het einde van haar lange reis nabij was, ze weer op krachten kon komen en verder kon oefenen met haar hekserij. Veel spreuken kostten veel kracht, zoals grote objecten verplaatsen of zwaar gewonde wezens genezen. Met magie was je nooit uit geleerd, en elk stukje informatie nam ze dan ook gretig in zich op. Toen Madelin de tas weer wat onhandig op haar schouders had gehesen koos Freohr het luchtruim. Zijn rode veren tekenden zich prachtig af tegen de lucht met de opkomende zon, waarbij Madelin hem even na keek 'Woon je ver weg?' vroeg ze, haar blik weer op Raven gericht.

Normaal nam Raven geen heksen mee naar zijn kasteel, maar dit was familie dus was het nodig. Raven hielt haar vast en voelde haar warme huid. Hij wist dat de zijne koud was, maar dat was bij elke vampier zo. Toen ze even wankelde keek Raven even bezorgd, maar verborg dat snel weer en zag hoe ze zich gereed maakte. Haar vraag of hij ver weg woonde liet hem grijnzen. 'Voor mij niet, maar jij kunt het niet ver maken dus klim op zijn rug dan zijn we sneller.' zei Raven en boog iets door zijn knieén zodat Madelin op zijn rug kon klimmen. Hij wachten even en hoopte dat ze niet zou gaan klagen dat ze zelf wilde gaan lopen?

XD

Bij zijn woorden moest Madelin even zuchten. Ze had gehoord dat vampiers razendsnel waren, dus was het wel logisch, maar om op zijn rug te klimmen stuitte haar toch even tegen de borst. Ze gooide wat zand over het vuur heen, en zorgde er voor dat het goed uit was zodat er geen bosbrand zou komen.Toch liep ze uiteindelijk, naar Raven, haar tas nog wat verder op haar rug hijsend, waarna ze op zijn rug klom. 'Goed.. Eens maar nooit weer..' mompelde ze. Met haar armen om Raven zijn nek en haar slanke benen om zijn middel geslagen zag het er best komisch uit, maar gelukkig was er niemand. Het was slechts Freohr die hen even vaag aan keek vanuit de lucht. Toen Raven begon te rennen klemde ze zich steviger vast. De bomen gleden vaag langs hen heen, en Raven zijn benen bewogen zo snel dat ze niet eens te volgen waren. De wind suisde in haar oren, en Madelin vroeg zich af hoe een huis van een vampier er uit zou zien. Zelf had ze altijd een huis van riet en bamboe gewoond. Het was niet bepaald waterdicht, maar het eiland was dan ook vrijwel altijd zonnig en het regende altijd net genoeg om henzelf en de tropische planten van water te voorzien. In haar tas zaten ook tientallen zaadjes van planten en bomen die alleen op het eiland waar ze woonde groeien. Ze vroeg zich af of ze hier ook konden overleven, maar daar zou ze vanzelf achter komen.

Madelin leek te aarzelen, maar ze kende elkaar dan ook nog niet zo goed en kon Raven wel begrijpen dat ze zijn aanbod over haar te dragen misschien wel niet aan wilde nemen om die reden, maar eerst gooide ze zand op het vuur zodat er geen ramp zou gebeuren... Maar gelukkig klom ze daarna op zijn rug. De woorden die Madelin gebruikte lieten hem grijnzen. Raven voelde hoe ze ging zitten en nadat ze zat begon Raven richting hetvkasteel te rennen. Hij wist niet hoe Madelin gewent was om te wonen, maar hij was ergens ook weer blij om haar zijn huid te laten zien. De bomen voor hun hadden als enige een beetje vorm, de rest was een vage bruin/groene schim die voorbij gleden. Het magiers gebied verlatend en zijn eigen grond stuk op rennend voelde Raven zich toch veiliger! Het kasteel kwam in zicht en het werd langzaam aan drukker. Raven verminderde vaart en stopte bij de huotenpoorten van het kasteel. 'We zijn er.' zei Raven en liet Madelin van zijn rug glijden. Een van de New borns zag Madelin en Raven was hem voor en greep hem bij zijn nek vast met 1 hand en tilde hem een stukje op. 'Rustig Simmens of je krijgt corve!' zei hij laag en streng. Simmens knikte half omdat het simpelweg niet ging en Raven liet hem los. De vampier schoot weg en verdween in het bos. 'Jongelingen! Kennen hun ware kracht nog niet en vallen alles aan wat ze tegen komen mijn excusses daarvoor.' zei Raven en opende de deur die in de houtenpoort zat. Het was binnen een stuk rustiger al keken ze hen wel de hele tijd na tot in zijn vertrekken al bleven ze op afstand. Zelfs Simon kwam niet om een nieuwtje te vertellen... 'Doe alsof je thuis bent. Achter het gordijn staat het bed waar je even kunt uitrusten.' zei Raven en wees. Voor hem was het tijd om aan het papierwerk bezig te gaan. Zo te zien was Simon flink bezig geweest???