Returning home

 Roze was maar een poes. Maar een poes. Geen zorgen om over te maken. Dat hielt Aylan zichzelf voor. Met dat beest vlak voor hem, voelde hij zich vreselijk ongemakkelijk. Echter liet hij dit niet echt merken, enkel dat hij een beetje naar achteren geschoven was in het zadel. Maar dat was enkel alles.  'hmm, en dat ze zich bedenkt dat haar volk haar nodig heeft en ze eigenlijk jou ras moet haten? en ze uiteindelijk de moed vind om je af te wijzen? Laat haar dan maar even bedenken.' Dat deed hem slikken. Nee, dat was hij niet wat hij wou. Goed, voor een volk zorgen was natuurlijk. Het was eenmaal hun taak. Maar de haat jegens zijn soort wou hij niet meer. Dat moest over zijn, al zou dat onmogelijk zijn. Hun meningen waren te verschillend daarin en blijkbaar zette dat haat op. Ook wou Aylan niet afgewezen worden. Natuurlijk kon het zo zijn dat Selena niet hetzelfde voor hem voelde, dat was dan oké, maar ze moest hem niet afwijzen om de regels en wetten die waren gemaakt. Zij als leiders gaven haast hun leven op voor anderen, voor het volk. Soms was het goed eens aan jezelf te denken. 'We komen dichter bij bij het grens.' Bij het horen van die woorden zette hij zijn ros stil. Zonder een duidelijk antwoord ging hij niet weg, al zou het zijn dood betekenen. 'Selena...' begon Aylan, zijn stem was dit keer krachtig. 'Ik wil weten wat jij voelt. Niet wat je hersens zeggen, vergeet nu even het volk, de goden, de regels en wetten. Luister naar je hart. Wat zegt die?' Lang keek hij Selena aan, met een lichte twinkeling in zijn ogen. 'Denk eens aan jezelf.'

Wel, om eerlijk te zijn was Aylan trots op zijn eigen woorden. Voor één faalden ze eens niet, hadden ze een betekenis en zat er gevoel in. Nooit gedacht dat je gevoelens op deze manier uitten zo lastig was. Het was een kwetsbaar iets, omdat je je schild eens liet zakken. Mensen konden je vreselijk kwetsen, en dat beviel hem niet. Woorden konden op zulke momenten vreselijk snijden, dat wat hij vaker vermeed dan met oog en oog stond. Intussen voelde Aye hoe een warmte op zijn kletsnatte rug lag. De warmte die het land weer verlichtte en de donkere wolken wegjoeg. Mooi, dit stond het land veel beter. Zo kwam de schoonheid weer naar voren. En zo werd het gezicht van Selena ook veel duidelijker. Even leek hij gevangen te zitten in haar blik. 'Al zullen de heksen tegen zijn, ik hou van je..'  Een antwoord die hij gehoopt had, maar niet verwacht. Lichtelijk verslagen bleef Aylan in het zadel zitten, nog altijd naar haar starend ondanks dat zij haar blik afwendde. Had ze nou..?  Dat echt gezegd? Hield Selena Lotus werkelijk van hem? Ja, ze had dé woorden uitgesproken. Over zoiets kon ze niet liegen, tenzij ze verkeerde bedoelingen had, maar daar dacht hij verder niet aan. Zo was ze niet. Op Aylan’s  gezicht lag een brede glimlach, al voelde hij zich ergens wat leeg. Niet om het feit van wat Selena had gezegd, maar omdat de grens te dicht bij was, dat hij snel oprotten moest voordat de andere heksen het doorkregen. Aylan stapte af. Dat laatste stuk zou hij wel lopen, aangezien op zijn eigen land geen bedreiging meer was. Met een langzame tred liep hij naar voren, tot hij naast Selena stil stond. ’Wanneer zie ik je weer?’ sprak hij zacht, waarna hij opzij naar haar op keek.