No going home for now

Haar kristal blauwe ogen scanden de omgeving. Haar ademhaling ging nog redelijk onregelmatig. Het leek alsof ze nog maar juist een hele lang tijd had gerend zonder enige pauze. Wat ook zo was. Onlangs had ze een iets verkeerde weg genomen, doordat ze was afgedwaald geweest en haar gedachten ergens anders waren geweest. Dat was een grote fout dat ze had gemaakt, ze werd namelijk daardoor nu al gevolgd door schaduwen. ja schaduwen, zo noemde Lightning het aangezien ze het niet herkende, of het niet kon herkennen. Ze zag niet wie of wat het was aangezien het zich in de schaduwen verborg. Daarom noemde lightning het maar schaduwen. Even zuchtte ze opgelucht. Was ze hen echt kwijtgeraakt? Een lichte twijfeling in haar maag was er nog steeds, juist dat zorgde ervoor dat al haar spieren nog waren gespannen en haar ogen nog steeds de omgeving zat te scannen en onderzoeken bij iedere detail. Even hijgde ze nog na terwijl ze haar linker schouder beet nam. Ze voelde namelijk daar iets warms sijbelen. Verbaasd keek ze op als ze haar schouder bekeek en daar heel haar bovenarm open zag. Daarom had ze zoveel steken. De angst overnam haar langzaam spreidde ze haar vleugels, net als bij haar linker arm was haar linker vleugel verscheurd. Daar gaat ze nu niet mee kunnen vliegen. Zonder nog te aarzelen nam ze haar zakdoek en bond haar schouder ermee. Haar vleugels vouwde ze weer zo goed mogelijk op. Een tak dat brak zorgde ervoor dat ze meteen eer begon te rennen. In haar beide hoeken van haar ogen zag ze de schaduwen al. Meteen versnelde ze haar tempo zodat ze achter kwamen te zitten in plaats van naast haar. Wat verderop zag ze dat het of springen was of terug keren, en omdat terug keren geen optie was moest Lighting springen. Ze zal proberen te vliegen maar ze zal er hoogstwaarschijnlijk niet in slagen. Wel wie niet waagt die niet wint toch? Voor dat laatste stukje zette ze al haar energie. En zonder haar tempo te vertragen waagde ze de sprong spreidde haar vleugels kon de spring een beetje verbeteren maar dat was voor korte duur. Haar linker vleugel begon zelf nog meer te scheuren waardoor ze gedwongen was die weer dicht te vouwen. Juist wanneer ze de grond ging raken maakte ze een koprol, zo de botsing zachter te laten komen. Kreunend ging ze recht zitten, haar rug had de grootste slag opgevangen en laten we zeggen dat het niet zo makkelijk was gegaan als ze had gedacht. Ze stond moeizaam recht, haar tanden hield ze stevig op elkaar door de pijn. Light ging dan maar op een rots zitten 'waar kwamen die schaduwen toch vandaag' zuchtte ze met haar melodieuze stem, ondertussen bekeek ze haar vleugel die half gebroken was. Verdomme nu kan ze voor een tijdje toch niet naar huis gaan, want haar huis was boven en niet op de grond, zonder vleugels kon je er onmogelijk geraken. Binnenmonds vloekte ze. Bestudeerde haar arm dan maar, deed dan haar blouse uit, scheurde die in repen en probeerde het bloeden te stoppen.

-jace-

De bossen, de heerlijke naar dennen geurende bossen. Op een slenter pas begaf de engel zich door de onverstoorde natuur. Jace was wel te vinden voor het bos, maar een pittige stad met een goede kroeg was voor hem ook prima. Alleen vandaag, vandaag wilde hij even rust, hij wilde zijn hoofd leeg krijgen, aan niets meer hoeven denken.
Krakende takken, de zoete geur van vrouwenparfum, de bittere geur van angstzweet en bloed. Wat was er aan de hand? Zou een van de weerwolf vrouwtjes een hert in de val gelokt hebben en het de genadeslag hebben toegediend? Jace was nieuwsgierig, hij wilde weten wat er aan de hand was en ging op onderzoek uit, langzaam en sierlijk strekte hij zijn vleugels voor hij tussen de dikke bomen met hun dichte bladerdaken begon heen te manoeuvreren. Het duurde niet lang voor hij de oorzaak van de geuren zag, een vrouw, nee een engel op een rots, hij kon al van op de tak waar hij ondertussen opstond zien. Ze was gewond, en het zag er beslist niet best uit. Met een afzet van zijn gespierde benen sprong jace van de buigzame tak, vloog met zijn majestueuze vleugels naar zijn vrouwelijke soortgenoot toe. Hij landde een paar meter voor haar, gehurkt om haar niet aan het schrikken te maken. Het was belangrijk dat ze rustig bleef als ze zou schrikken kon ze verkeerde bewegingen gaan maken en zo haar wonden alleen maar verergeren. Met zijn warme ijsblauwe ogen keek hij naar de prachtige engel. “Wat is er met je gebeurd? Heeft iemand je pijn gedaan? “ vroeg de mannelijke engel met een vriendelijke kalme maar toch krachtige stem.

Lightning wist echt niet vanwaar die schaduwen vandaan kwamen. Zomaar uit het niks, en vanaf dat ze hen had gezien wist ze dat die niet vriendelijk waren, maar vooral had ze opgemerkt dat die schaduwen zich alleen maar op haar leken te focussen. Wie zou hen hebben gestuurd... Haar ouders? Lightning wist echt niet wat voor krachten haar ouders zouden kunnen hebben. Even sloot ze haar ogen om zo haar tempo te versnellen. De schaduwen ging sneller en sneller, dus moest zij dat ook doen. Het was haar ook opgevallen dat die schaduwen niet er op uit waren om haar te doden, nee het was meer om haar te vertragen. Om haar te doen verzwakken. Maar Lightning was snel genoeg om hen een stap voor te blijven. Hen kwijt geraken was wel niet zo slim als ze had gedacht. Wat verderop wist Light dat ze zal moeten springen, en die sprong nam ze zonder enige aarzelingen. Toen ze weer recht stond waren de schaduwen weg. Ze ging dan meteen op een rots gaan zitten en verbond zichzelf. Haar spieren had ze meteen weer opgespannen toen ze een andere aanwezigheid voelde. “Wat is er met je gebeurd? Heeft iemand je pijn gedaan? “ Hij was dus blijkbaar een engel, maar dan nog, haar ouders waren dat in het begin toch ook? Een verontschuldigende glimlach sierde Lightning haar lippen ' het is niks, gewoon.... een ongelukje' ze wou niet iemand hierbij betrekken. Wie weet komen daar alleen maar nog meer problemen van. 'Ik red me wel' ze negeerde de steken in haar arm, en het zeer onbehaaglijke gevoel van de kapotte vleugel. 'ik ben Lightning' Stelde ze zichzelf voor, in de hoop hem zo af te leiden.

Was het toeval? Of een vreemde twist van het lot? Jace was er nog niet uit. Hij wist niet waar hij in moest geloven, het enige waar Jace echt in geloofde was zichzelf. Maar nu, nu hij voor deze engel stond, dit gehavende meisje geloofde hij er ook weer in dat kwaad zich niet alleen schuilhield in de krochten van de hel. Een glimlach sierde de volle lippen van het meisje. ' het is niks, gewoon.... een ongelukje' Een sceptische blik gleed over jace' gelaat. hij geloofde er niets van. Dit was geen ongeval, geen 'ongelukje' zoals zij het zo onschuldig beschreef. 'Ik red me wel' Een kleine grijns speelde om zijn lippen. Maar die bereikte zijn ogen niet. "Yeah right." Kwam er sceptisch uit. 'ik ben Lightning' Stelde ze zichzelf voor. Jace knikte als begroeting maar vernoemde zijn eigen naam niet, hij vond het onnodig, onpraktisch. Langzaam ging hij dichterbij, hurkte langs haar neer. Zijn blauwe ogen keken haar even aan voor zijn kalme blik naar de verwondingen gleed. Het zag er belist niet goed uit, haar arm was geschaafd en bekrast en haar vleugel, hij was gehavend en waarschijnlijk gebroken. Ook stond hij een in onnatuurlijke houding, om goed te zijn zou hij weer juist geduwd moeten worden zodat het bot niet scheef zou groeien. Met een zucht trok hij shirt uit. "Niet schrikken, ik ga je gewoon helpen." sprak de engel met zijn lage stem. Met het shirt verbond hij haar arm en hing deze als een brace om haar schouder. Dat zou wel helpen. Maar nu de vleugel. Met een peinzende blik in zijn ijsblauwe ogen keek hij naar de engel. "Oké, ik ga je vleugel terugduwen, het gaat pijn doen, veel pijn maar het is belangrijk dat je niet gaat schreeuwen." Jace sprak de woorden uit op een toon die duidelijk maakte dat hij geen tegenspraak wilde. Met een snelle sprong stond hij achter de vrouw, gaf een flinke ruk aan haar vleugel waardoor een ijsinwekkend gekraak de hemel vulde en vogels liet opvleigen uit het bos. Langzaam hielp hij de vleugels zichzelf in een natuurlijke houing te plooien voor hij weer plaatsnam binnen het gezichtsveld van de vrouwelijke engel. Zijn blik was bedachtzaam, onderzoekend. Het leifste wilde hij haar hier vandaan halen, haar naar een veilige plek brengen. maar hij kon dit wezen niet blindelings vertrouwen, hij kon haar neit meenemen zonder te weten wat achter haar aanzat, wie haar zo had toegetakeld als hij dat niet wist wist hij niet waar hij op moest letten, dan waren ze te kwetsbaar, er was teveel kans dat ze achtervolgd zouden worden. "En nu eerlijk zijn Engeltje, wat is er met je gebeurd?' Hij vroeg het zonder emotie, zonder vriendelijkheid, zonder een greintje medelijden. Jace was niet iemand die ergens doekjes omwondt.


(sorry had je bericht heel laat gezien, hoop dat je er wat mee kan)

Lightning mopperede wat. ze hield er niet van als ze dingen niet kon ontrafelen. Zoals nu, waar komen die schaduwen vandaan, maar vooral van wie? Light had zo wel haar gedachten. Degene die ze nu het meest verdacht waren haar eigen ouders. Je kon zo zien dat de schaduwen haar alleen maar wouden zwaar verwonden. En haar ouders hadden Lightning beloofd dat wanneer de tijd rij is ze hun dochter zouden komen halen. Niet dat Lightning dat wou. Ze walgde van demonen, dus waarom zou ze er dan zelf een willen worden?
Eindelijk waren de schaduwen al was ze daardoor wel verwonderd, waarom die schaduwen zomaar opeens verdwenen waren.
De reden kwam light al snel genoeg te weten toen een andere engel tevoorschijn kwam. Automatisch spande ze haar spieren op en keek de jonge gast voor een fractie van en seconde achterdochtig aan, maar dat was al snel weer verdwenen als het was gekomen. Meteen vroeg hij wat er was gebeurd, waarbij Lightning meteen zonder aarzelen loog. Het was niks voor haar om hulp te halen. Ze wou het liefst alles zelf oplossen als het kon 'yeah right' zei hij sceptisch Light negeert het en stelde zichzelf voor om zo van onderwerp te veranderen. het ergerde Lightning dan wel lichtjes dat hij zichzelf niet voorstelde. geweldig, waar is de beleefdheid van tegenwoordig toch te vinden. Door gebrek aan beleefdheid zou ze beginnen denken dat het nog een redelijk jonge engel was. aangezien engelen die al zeer lang leven veel beleefder waren. De engelen van tegenwoordig niet. Light hoorde zelf bij de oudste groep. Ze leeft al zeer lang. Toch is het haar al die jaren gelukt om zich koest en afzijdig te houden. Nou ja, de oudste engelen wisten maar al te goed wie ze was. De dochter van een jong koppel die naar de duistere kant is gegaan. Meteen keek Lightning achterdochtig toen hij zijn shirt uit deed. What the Hell is hij nu van plan. "Niet schrikken, ik ga je gewoon helpen." sprak de engel met zijn lage stem. Lightning keek kort even naar zijn borstkas maar al snel keek ze ergens anders naar. Light was al de hele tijd gespannen. Toen hij haar verbond. "Oké, ik ga je vleugel terugduwen, het gaat pijn doen, veel pijn maar het is belangrijk dat je niet gaat schreeuwen." Meteen wou ze er tegenin gaan, maar zijn blik en toon legde haar het zwijgen op. haar ogen sperde zich wagenwijd op van van helse pijn die ze voelde door haar vleugel razen. Haar tanden liet ze knarsen over elkaar. "En nu eerlijk zijn Engeltje, wat is er met je gebeurd?' Kort snoof ze verontwaardigt. Waarom zou ze hem moeten vertrouwen? al die andere engelen -die wel wisten wie ze was- vermeden haar. Men hield haar in de gaten bang dat Lightning misschien ook naar de duisteren kant zou gaan zoals haar ouders. 'In ruil voor je naam' sprak ze met haar serene stem. Geduldig wachtte ze af. Pas na een tijdje zuchtte ze diep. 'ik werd gevolgd en aangevallen door schaduwen' mopperede ze met tegenzin 'ik denk dat ik al weet van wie die schaduwen zijn wat betekend dat ze voor nu weg zijn, al krijg ik het gevoel dat ze ik ze nog wel eens zal tegen komen' verzuchtte ze. Ze wou dit allemaal niet vertellen aangezien ze niet snel hulp wilt aanvaarden en omdat ze niet zwak wou lijken in andermans ogen.