Jace, you think you know me but you don't

Tenslotte propte ze nog een broek in haar rugzak. Het kon haar niets schelen wat de klederdracht van deze tijd was en dat mensen haar dan vreemd zouden aankijken. Ze had een hekel aan korsetten, je kon er nauwelijks in ademen, en dan die jurken. Hoe kon je daar vrij in rondlopen? Nee, geef haar maar een broek en een shirt of een hemd. De pot op met anderen hun gezeur. Trouwens, haar vader zou toch geen geld spenderen aan kleedjes want die waren veel te duur, vond hij. Niet dat het haar wat kon schelen, ze had toch het gevoel dat ze er niet mee stond. Wacht, er was één kleed dat ze had en dat was voor speciale gelegenheden. Maar veel was er niet aan, eerder een ‘boerinnenkleed’ zoals sommige andere mensen het omschreven. Ze knoopte de tas dicht en zwierde hem dan op haar rug. Hoe was ze toch ooit op dit idee gekomen? Het was tenminste beter dan in deze trollenhut te blijven. Nee, een trollenhut was zelfs nog luxueuzer om in te verblijven. Met een slecht humeur ging ze naar de gang. Het liefst van al wilde ze via het raam gaan, maar dat was sinds kort dichtgetimmerd omdat haar vader het kapotgemaakt had na een ferme knokpartij met haar. Ze had gedacht dat sinds dat ze de nieuwe alfa geworden was hij eindelijk zou ophouden, maar dat bleek dus niet het geval te zijn en om de één of andere onverklaarbare reden liet ze hem gewoon doen, had ze de moed of fut niet om zich te verzetten. Maar verder was het wel een stresserende rang. Gewoon omdat ze nu zo veel verantwoordelijkheden had en ze nog zo jong was. Ze had gemerkt dat er nu een heel andere soort ‘energie’ om haar heen hing, een andere soort sfeer. Zelf had ze er niet veel last van, maar ze merkte het aan anderen. Hopelijk merkte Jace het niet, dan zou hij haar waarschijnlijk ofwel plagen of overbezorgd beginnen te doen. In de gang moest ze haar adem inhouden om te voorkomen dat ze zou stikken in de stank, wel, dat was misschien wat overdreven. Maar de geur van zweet, bloed en alcohol was niet bepaald aangenaam. Ook moest ze uitkijken dat ze niet over lege flessen drank struikelde. De trap was nog het ergst, daar lagen niet enkel drankflessen, maar ook heel wat andere troep die hij liet rondslingeren. Ze zou blij zijn als ze hier eindelijk weg zou kunnen gaan. Uiteindelijk was ze dan toch buiten geraakt en gelukkig was hij niet thuis maar op patrouille. Gelukkig. Luna zette haar tas even op de grond en veranderde in een wolf, ze schudde haar bruin vacht uit en nam met haar bek haar tas op. Daarna begon ze te rennen naar het gebied van de engelen.

Gelukkig was het niet ver, maar de klim die ze zou moeten maken stond haar niet bepaald aan. Met een jammerend geluidje keek ze naar de top. Het makkelijkste leek ze haar wolvenvorm, dan had ze meer evenwicht. Met moeite begon ze aan de klim en vandaag had ze iets nieuws bijgeleerd: ze was een regelrechte ramp in klimmen. Ze wist nooit waar ze welke poot moest zetten en gleed vaak bijna uit waardoor ze naar beneden zou storten. Maar dat gebeurde niet, of toch nog niet. Toen ze na vijf minuten naar boven keek, merkte ze dat ze nog maar 1 vierde gedaan had, en het zou steeds maar steiler worden. Waarom moesten de engelen zonodig hier leven? Ze waren bijna onbereikbaar! Mopperend gromde ze met de tas in haar bek en klom ze moeizaam verder naar boven. Na een tijd van 25 minuten was ze eindelijk boven. Hijgend liet ze zich met een plof op haar buik vallen en sloot ze haar ogen. Haar oren vingen iets op, een mens die hijgde. Geïnteresseerd opende ze haar ogen en draaide haar kop naar het geluid toe. Toen zag ze het. Het was verschrikkelijk. Waarom had ze dit niet eerder gezien? Wat was ze toch verschrikkelijk onoplettend en dom, oh zo dom. Dat ze als leider zo’n stomme fout had kunnen maken, ze hoorde dingen snel op te vangen, snel te zien. Er bleek dus een pad te zijn. Geërgerd gromde ze en sloot ze haar ogen, haar kop liet ze met een smak op de grond vallen terwijl ze haar ene poot op haar voorhoofd legde. Ze had even goed een pad kunnen beklimmen in plats van de steile rots. Dit was gewoonweg verschrikkelijk. Ronduit… Ze had er gewoon geen woorden meer voor. Luna veranderde weer in een mens en wierde een tas op haar rug. Ze voelde de nieuwsgierige blik van de man in haar huid branden, maar ze negeerde hem. Want ze had het gevoel dat hij haar ging vragen of ze daadwerkelijk naar boven geklommen was en daar wilde ze niet aan herinnerd worden. Het mens zal het waarschijnlijk erg dapper en moedig vinden, maar voor een magisch wezen –en vooral als je een leider bent- was het nogal een faal. Luna snuffelde even in de lucht, wat er waarschijnlijk nogal vreemd uit zag in haar mensenvorm maar niet veel later pikte ze Jace’ spoor op. Luna besloot om het te volgen, aangezien het steeds verser werd naarmate ze verder ging, was ze de juiste richting uit gegaan. Ondertussen keek ze onder de indruk rond. Het was hier zo mooi, zo rein en zo puur. Niet dat ze iets anders verwacht had van een plek waar engelen leven. De engelen die ze tegen kwam schonken haar steeds een glimlachje dus glimlachte ze terug. Tja, wat had je anders verwacht van een engel? Ze waren de liefheid zelve. Ze was wel blij dat ze hier was, hier werd ze niet de hele tijd behandeld als een leider, maar had ze eindelijk eens wat rust. Hier werd ze niet meer herinnerd aan haar rang. Het voelde opluchtend. Natuurlijk hield ze er van de roedel te leiden, maar in het begin was het chaotisch en nu had ze rust nodig. Uiteindelijk stopte Jace zijn spoor bij een kasteelachtig gebouw met glas in lood ramen. Wel, stoppen was veel gezegd, het liep eerder naar binnen. Maar er liepen ook veel andere sporen, van vele andere engelen. Hij zal veel bezoek krijgen zeker? De deur was gigantisch, net zoals de twee deurkloppers. Het waren twee gouden leeuwenkoppen die haar intimiderend aanstaarden. Jakkes, katten, zelfs al waren ze niet echt, ze had toch een hekel aan hen. Ze nam de ring die uit de bek van één van de twee hing vast en bonkte drie keer tegen de deur, daarna deed ze een paar stappen achteruit en keek ze wat onzeker naar de deur. Het was wel een erg groot huis, wat als ze verkeerd zou zijn? Maar zijn geur was hier veel te sterk om niet zijn huis te zijn. De deur ging open en ze glimlachte wat onzeker. ”Uhm… Hoi…” Mompelde ze, maar toen ze zag dat het Jace was, werd ze weer zelfzekerder. Als ze nu hier zou staan als wolf, zou haar staart eerst laag gehangen hebben en bij het zien van zijn gezicht wat omhoog gegaan zijn en wild heen en weer kwispelen. Maar dat was nu dus niet, nu waren het enkel pretlichtjes in haar ogen en een blije glimlach. ”Dus, dit is je huis?” Ze keek nog eens naar de voorgevel. ”Het is nogal groot.” Het enthousiasme droop bijna van haar af, ze had nog nooit een groot huis gezien, wel gezien, maar toch nog nooit binnen geweest.

Hij grijnsde van oor tot oor. Het verbaasde haar nog steeds dat zijn gezicht zo niet bleef staan. "Bloempje" Hoorde ze hem zeggen. Wel, dit was best… Awkward. Ze stond hier voor de deur van een dude die ze niet al te goed kende. Maar ze was toe aan wat rust en ‘vakantie’. ”Uhm… Hoi…” Mompelde ze met een onzeker glimlachje. Hij leunde wat tegen de deurpost, tuitte zijn lippen en schudde zachtjes zijn hoofd. "Mompelen is onbeleefd Bloempje" En daar had je het weer, die typische grijns van hem, een grijns zoals geen ander kon hebben. Luna rolde met haar ogen. ”Heb ik je dan ooit verteld dat ik beleefd ben?” Ze grinnikte zachtjes en keek dan nog eens naar de voorgevel van zijn woonplaats. ”Dus, dit is je huis?” Wel, voor haar leek het niet meer op een huis, maar op een gigantisch kasteel. “Het is nogal groot.” Maar ondanks dat, was ze toch enthousiast. Ze kwam zelden in grote huizen. Hij haalde zijn schouders op alsof het niets was. "Het is wel aardig ja." Tssss, typisch. "Ik zou je wel binnen willen laten, maar je zit onder de modder en dit." Hij haalde een takje uit haar bruine lokken en liet het even voor haar ogen bungelen. Vervolgens gooide hij het weg. "Hoort daar niet" Luna begon licht te blozen. Juist ja, haar klim. Gelukkig had hij het niet door. Oh, te vroeg gejuicht. "Laat me raden Bloempje? Je had het pad niet zien liggen? Wat jammer nou, maar wees gerust je bent niet de enige die dat pad wel eens over het hoofd heeft gezien, je hoeft je dus niet dom te voelen, of dood te schamen.....Of nee! Wacht! Je bent wel de enige." Eerst voelde ze zich opgelucht en was ze blij dat ze niet de enige was. Tot dat het bleek dat hij maar wat grapte. Ze keek hem lichtelijk geïrriteerd aan. ”Aan jou heb ik toch ook niets op dit soort momenten.” Zuchtte ze mompelend. Hij liep het huis binnen en stak zijn hand op, wenkte haar. "Kom maar naar binnen Bloempje" Ze volgde hem en vanaf het moment dat ze binnen was schoten haar kijkers over de hele ruimte. Het was zo groot en mooi. Met haar mond een klein beetje open volgde ze hem slenterend. Uiteindelijk kwamen ze ergens uit wat de kuiken moest zijn. De geur van verse kruiden gemengd met de scherpe geur van oude eiken vaten drong haar neus binnen. Ze wist meteen wat het was; kruidenthee en whiskey. Ze keek naar Jace die van zijn thee slurpte. "En, waar heb ik deze eer aan te danken?" Luna ging nog wat dichter bij en haalde haar schouders op. ”Ik wat rust nodig dus besloot ik naar hier te komen aangezien er veel zijn die in dit gebied rust komen opzoeken. Aangezien ik hier nog nooit geweest ben, heb ik je spoor maar gevolgd en dat bracht me naar hier.” Maar niet enkel de geur van kruidenthee met whiskey merkte ze op, ook vele andere geuren van andere wezens. Bezoekers. Er was er gisteren nog ééntje langs geweest aangezien ze een redelijk vers spoor rook. Blijkbaar was hij populair, maar ze ging er niet achter vragen. Bij hem wist je maar nooit, zijn emoties waren nog wisselvalliger dan het weer. ”Heb je toevallig nog ergens een plekje vrij waar ik kan verblijven. Desnoods slaap ik wel op de sofa. Maar als je wil heb je geen last van me.” Luna leunde wat tegen het aanrecht en staarde wat in het rond, vervolgens keek ze weer naar Jace zijn kop met de vloeistof in. ”Ik snap echt niet wat je daar lekker aan vind… Je hebt de thee vermoord…” Ze keek naar Jace alsof hij één of andere gekke moordenaar was. Luna at wel groenten, maar toch verkoos ze vlees. Hoewel ze veel van thee hield. ”Moordenaar.” Lipte ze plagend waarna ze grijnsde. Wat was het toch leuk hem te plagen.

Hoe hij die twee met het sterke goedje er bij binnen kreeg, begreep ze maar niet.  ”Ik snap echt niet wat je daar lekker aan vind… Je hebt de thee vermoord…” Met een blik alsof hij één of andere psychopatische moordenaar was, keek ze hem aan. “Moordenaar” lipte ze nog eens naar hem waarna ze grijnsde. Jace rolde met zijn ogen. . "Ik vermoord deze thee niet, ik geef hem enkel wat meer pit." Hij dronk zijn –volgens Luna- vermoorde thee op en boog lichtjes naar voren en keek haar recht aan. . "Trouwens bloempje, het is niet erg slim om je nieuwe huisbaas een moordenaar te noemen." Hij zwierde haar tas over zijn schouder en wandelde de kamer uit. Luna besloot om maar gewoon te volgen. Langs de ene kant vond ze het vreemd dat ze bij hem zou blijven voor een tijdje, maar langs de andere kant was ze ook enthousiast. Nog steeds verwonderd keek ze rond terwijl ze hem volgde. Het was zo groot en mooi. Ze vroeg zich af hoe ze hier haar weg zou moeten onthouden. Uiteindelijk opende Jace een deur. Toen Luna binnen kwam, viel haar mond een klein beetje open van verbazing. De kamer was bijna compleet wit. Er stond een gigantisch hemelbed in dat voor de helft bedekt was met kussens. Jace gooide haar tas op het bed. "Je kan hier slapen" Luna knikte wat afwezig “Bedankt..” mompelde ze. Terwijl ze rond staarde wandelde ze naar het bed, maar ze had niet gezien dat er een tapijt was. Door haar onoplettendheid struikelde ze over het tapijt en belandde op het bed waar ze nog eens omhoog veerde. Ze kon een kreetje net niet bedwingen. Dit was verschrikkelijk gênant. Luna draaiçde zich meteen op haar rug, leunde met haar ellebogen op de matras en strekte zich verder uit. ”Dat had je niet gezien, er is daarnet niets gebeurd. Allemaal een illusie.” Sprak ze snel met een onschuldige grijns op haar gezicht. Ze schraapte haar keel en ging recht zitten. Er kwamen hier blijkbaar wel veel anderen over de vloer. Zo veel verschillende geuren, het leek wel een schilderij van een kleuter die voor het eerst met verf mag werken. ”Je hebt wel vaak bezoek hier, het is hier echt een kakofonie van geuren…” Ze liet zich weer op het bed vallen en staarde naar de bovenkant van het hemelbed. De matras lag gewoon geweldig. ”En mister Jace, zijn er bepaalde regels waar ik me aan moet houden of dingen die ik moet weten?” Zei ze terwijl ze geboeid naar de hemel van het hemelbed staarde.

Als een leeraar wiebelde hij zijn vinger heen en weer. "Mocht je willen Bloempje, je bent een wolf, geen heks dus de kans dat jij illusies kan creëren in nog minder dan nihil." Ze trok een wenkbrauw op. ”Weet  je wel zeker dat ik een wolf ben? Misschien is dat ook een illusie en ben ik eigenlijk een heks.” Het viel haar op dat hier erg veel geuren waren, verse geuren. ”Je hebt wel vaak bezoek hier, het is hier echt een kakofonie van geuren…” Ze staarde naar boven terwijl ze nu plat op haar rug lag. "Ach ik moet toch iets te doen hebben 's nachts? aangezien een engel in principe niet hoeft te slapen, en je weet wat ze zeggen bloempje variatie is gezond." Luna verstijfde even. Wat zei hij nu? Wel, ze bedoelde niet dat soort bezoek, maar als hij het zo opvatte. Hij leunde over haar heen, zorgde dat ze niet weg kon door zijn handen op haar polsen te zetten en zijn gezicht was dichtbij. Té dichtbij naar haar zin. Ze wilde achteruit gaan, maar dat ging niet aangezien er een matras onder haar lag, en weg schuiven ging ook niet omdat hij haar polsen vast had. Onbewust hield ze haar adem in. Véél te dichtbij. "Maar ach wie weet, nu jij hier bent is bezoek wel niet meer nodig." Ze schrok zo hard dat haar mond open viel van verbazing en haar ogen groot werden. Wát zei hij nu net? Ze herstelde zichzelf weer meteen en deed haar mond weer dicht. Ze hoopte voor hem dat hij snel van haar af ging, of ze zou daar persoonlijk voor gaan zorgen. Zachtjes zuchtte ze opgelucht toen hij van haar af gleed. "Nee bloempje, ik plaag je maar, je bent niet....hoe zal ik het zeggen smaakvol genoeg." Ze keek hem zuur aan en trok in een snelle beweging haar schoen uit, die slingerde ze naar zijn hoofd. ”Hoe durf je me niet smaakvol te noemen!” Vervolgens maakte ze nog een ‘pfhuh’ geluidje en ze ging weer verder met het bestuderen van het plafond van het hemelbed. ”En mister Jace, zijn er bepaalde regels waar ik me aan moet houden of dingen die ik moet weten?” Het duurde even voor ze een antwoord kreeg. Wel, denken ging bij hem blijkbaar ook niet snel. "Eens zien, me niet storen als ik niet gestoord wil worden, niet op het tapijt plassen, niet kwijlen op de kussens, en geen vuile pootsporen op de vloer achterlaten, dat zijn de regels, voor nu." Langzaam ging ze recht zitten terwijl ze hem met een zure blik aanstaarde. ”Ik weet mijn manieren wel, ik ben geen kwispelende vlooienbaal die te dom is om te weten wat ie moet doen en daarom maar kunstjes gaat doen om voedsel te krijgen. Als je je handen nog wil houden.” Haar blik gleed naar zijn handen. ”Kun je me maar beter niet meer met een hond gaan vergelijken.” Met een sierlijke sprong stond ze recht en rechtte haar rug. De uitdrukking op haar gezicht was weer vriendelijk en aardig zoals gewoonlijk. ”Ik ga dit dorp stad ding wat verkennen, misschien tot later.” Met sierlijke passen wandelde ze verder, onderweg raapte ze haar schoen op en trok deze aan. In de gang keek ze van links naar rechts. Maar om de omgeving te verkennen, moest ze eerst de uitgang vinden. Ze zuchtte zachtjes en koos een richting. Blijkbaar de foute richting want ze kon de uitgang maar niet vinden. Geïrriteerd gromde ze eens. Wel, misschien werd het eens tijd om wat deuren open en dicht te doen. De eerste deur die ze open deed, was niet bepaald degene die ze moest hebben. Het was een ander vertrek. Ze liep wat verder naar een andere deur, ook deze opende ze. Nope, het was een badkamer. Ze keek nog eens naar de gang en zuchtte. Wat ging ze nog lang bezig zijn. Het viel haar op de op het einde van de gang een grote, dubbele deur was. Misschien was het die? Met nieuwe hoop ging ze naar de deur toe en zwaaide hem open. Maar er was iets compleets anders dan ze verwacht had. Het was een gigantische inloopkast vol met prachtige jurken. Ze waren in verschillende kleuren, maar bleken wel allemaal van één dezelfde maat te zijn. Wat moest Jace nu met jurken? Ze fronste haar wenkbrauwen en hield haar hoofd schuin terwijl ze naar de jurken staarde. Zou hij ze dragen? Nee, er ging hier de geur van een vrouw die stilaan begon te vervagen. Wel, de geur was dan nog wel redelijk sterk, maar ze rook dat het lang geleden was dat deze dingen nog gedragen waren. Niet echt oplettend bleef ze naar de dingen staren.

Ze was zo verbaasd dat ze Jace niet eens hoorde aankomen. Waarom had hij dit? Tot wie behoorde dit allemaal? Waar diende de kleden voor? Ze had zo veel vragen. “WAT DOE JE?!” Schreeuwde hij woest. Luna werd uit haar gedachten gezogen en voor ze het wist lag ze op de grond. Ze wilde naar hem grommen en vragen waar voor dit goed was, tot ze hem eens goed bekeek. Al zijn spieren waren gespannen en zijn borstkas ging gejaagd op en neer en dat kwam niet door het rennen. Ze werd overspoeld door medelijden en een schuldgevoel. Toen hij de deur gesloten had zag ze hoe hij langzaamaan rustiger werd. Wat had ze gedaan? Ze had gewoon vanaf het begin die kastdeur al dicht moeten doen in plaats van er naar te staan kijken. Hij richtte zijn aandacht weer op haar en keek geschrokken. Pas nu drong het tot haar door dat ze haar pols bezeerd had door haar val te breken. Maar dat maakte haar iets uit, vast maar een kleine verstuiking, ze was wel wat meer gewend. “Lu..Luna het spijt me…Ik wilde je geen pijn doen.” Hij zag er zo gebroken uit, zo had ze hem nog nooit gezien. Hij zag eruit als een kristallen vaas die met volle kracht op de grond gegooid is en nu in stukjes uiteen spat. Hij zakte tegen de kastdeur op de grond en staarde glazig voor zich uit. Zijn scherven lagen overal op de grond, hij was gebroken en dat was haar schuld omdat zij weer nieuwsgierig geweest was. Daarom was het haar taak om de scherven weer bij elkaar te rapen en weer vast te lijmen. Een troostende glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze op stond en naar hem toe ging. ”Maak je geen zorgen om mij, ik kan wel tegen een stootje.” Zei ze zachtjes voor ze hem in haar armen nam, voorzichtig, bang om de scherven verder te breken. Ze had medelijden met hem, zelfs al wist ze niet wat er aan de hand was. Als een moeder die haar kind suste, gaf ze hem een kus op zijn kruin. ”Sorry dat ik je persoonlijke domein betreden had. Het was niet mijn bedoeling.” Met haar vingers streelde ze zachtjes, troostend over zijn rug. Ze wilde hem zo niet zien, niet op deze gebroken manier. Dit was niet de Jace die ze kende, en het was de Jace die ze ook liever niet zou willen kennen. Natuurlijk was ze bezorgd om hem en had ze medelijden met hem. Maar toch zag ze liever die grijns op zijn gezicht met die ondeugende ogen in plaats van deze lege, glazige blik. Ergens voelde dit vreemd omdat ze wist dat hij haar beschermengel was, en toch had zij opeens de drang gekregen hem te beschermen. Hij was als een broer voor haar, niet meer en niet minder en dat zou altijd zo blijven. Ookal kende ze hem nog niet zo lang. ”Gaat het een beetje met je?” Vroeg ze terwijl ze stopte met over zijn rug te strelen en troostend naar hem glimlachte.