At devil's playground [OPEN]

Vanuit de duisternis keken vier paar ogen naar een eenzame voorbij ganger. De gelige ogen staarde vol verwachting naar de geldbuidel die aan de magiers heup hing. Likkenbaardend likte Zabur langs zijn lippen. Zijn schatkamer goed verborgen in een enorme grot onder aan de berg waar het demonen kasteel op stond groeide steeds meer en meer. Iets waar deze demon heel vrolijk van werd. Fabel sprong naar voren en drukte de man tegen de vlakte met een luide brul. De leeuwin was drie koppen groter dan een gewone leeuwin doordat ze met Zabur om ging en hij haar wat van zijn bloed ooit eens had gegeven. De magier schrok zich rot en gilde van angst en schrik, maar nog voor deze was bekomen greep Zabur de geldbuidel en stoof weg met Fabel achter zich aan. Goed het was geen vet pot, al was de buidel goed gevult, maar een geldkist was beter geweest. Samen renden ze door de struiken terug naar Zabur‘s huisje waar hij zijn buit kon verbergen. Maar Zowel hij als Fabel roken iets vreemds. De ruiter verderop rook naar verschillende geuren. Demonen geuren als ook de geur van een magier? Zabur grijnsde en knikte naar Fabel die een tandje bij zetten en voor het paard sprong en luid begon te brullen. Zabur veranderde terug en stapte rustig dichterbij terwijl hij de buit weg stak.
‘Zo, zo is er iemand stiekem aan het doen? Of heb je last van zelfmoordneigingen?‘ vroeg Zabur op kalme toon en liep rustig langs het paard op en draaide zich om bij de leeuwin die naar het tweetal voor hen bleef staan kijken.

Een schelle hinnik trok Nathan ruw in zijn zorgwekkende, maar diepe gedachtes. Iets deed Agron vol in de ankers gaan, waardoor diens berijder voor even uit balans was. De jongen viel voorover, op het dier z'n hals, alleen wist hij wel te blijven zitten. Onrustig snoof het dier, niet wetend of hij nou moest vluchten voor de onbekendelingen of niet. Vanonder zijn kap keek de magiër naar de twee gedaantes voor hem. Een demon, dat was overduidelijk. En het feit dat er nu een demon voor hem stond, liet hem concluderen dat zijn plan in gevaar was. Een lichte bedreiging was gevormd, maar Nathan zou het niet in de soep laten lopen. Niet nu. Niet direct. Dit was nog maar het begin. Hij boog zijn hoofd wat, zodat een groter gedeelte van zijn kap zijn gezicht weer verborg. Hoewel zijn vermomming behoorlijk goed was -naar zijn mening- wist hij dat zijn ogen aardig op konden vallen. Ze waren helder van kleur. Goudachtig. Iets waar hij behoorlijk blij mee was. Ogen betekenden veel voor hem. Het kon zoveel over een mens vertellen. Meer dan ze zelf doorhadden. Rustig luisterde hij naar de woorden. Zal hij antwoorden? Zal hij zwijgen? Waarom bleven ze uberhaupt staan? Er was genoeg ruimte om weg te komen. Echter zou vluchten voor meer argwaan wekken, dus besloot hij stil te blijven staan en te antwoorden. Op zijn eigen manier. 'Geen van beiden,' reageerde Nathan kortaf. Met zijn been dreef hij Agron wat opzij, die nerveus zijn opdracht uitvoerde. Ze moesten deze gast lozen en snel. 'Ik probeer enkel heel in mijn eigen land aan te komen.'

Het duurde even voor de jongen man die even uit balans kwam, deze was vast in gedachten geweest. Zabur wachten geduldig en zag hoe nerveus het dier was. Iets waar meer zijn vriendinnetje voor zorgde dan hijzelf. Zabur was geen gewone doorsnee demon die andere graag op de proef stelde, maar deed dingen liever stiekem. Geen van beide? Waarom droeg die gast dan zo vele verschillende geuren met zich mee? Zabur grijnsde zachtjes. 'Mag zo zijn, maar daar heb je te veel verschillende geuren voor om je heen hangen.' zei hij en wees naar de huiden die over het paard hingen. Ondanks dat die huiden ooit aan demonen behoort hadden droegen ze altijd nog hun oorspronkelijke geur. Toch klopte er iets niet aan het verhaal van de magiër. 'Hm, daarvoor ben je wel op het verkeerde pad. Jullie land is de andere kant op.' zei Zabur nuffig, maar zijn ogen hadden die gouden schittering onder de kap al gezien. Zijn obsessie voor houd en juwelen stak weer de kop op. Deze magiër was iets van plan en hij wilde er het fijne van weten. 'Zulke ogen zie je zelden.' Even verdween Zabur in schaduwen en verscheen weer aan de andere kant van de ruiter. Zo verscheen en verdween Zabur een paar keer steeds bleven zwarte wolken even rond draaien voor ze oploste. Zabur maakte even een snelle inspectie ronde en zijn grijns werd nog breder. 'Ik heb een vermoeden dat je het kasteel stiekem probeert in te komen...' grinnikte hij en werd daarna weer serieus. 'Dat zal je zo nooit lukken. De wachters zouden je nog eerder vermoorden voor je halverwege het pad bent dan...' zijn stem klonk niet langer vrolijk. Wanneer hij over zoiets sprak was Zabur altijd serieus. 'Niet dat je zonder hulp daar geraakt.' Zabur was enkel aan het gokken, want anders kwamen er wel eens vaker boodschappers van de magiërs of vampieren voorbij en die vermomde zich nooit.
(Eerlijk hij gokt maar wat. XD)

Haar lichtbruine ogen keken over de grondgebied van de demonen. Cervius was voor de zoveelste keer afwezig en wanneer dat gebeurde probeerde Cassandra zo veel mogelijk alles in orde te houden. Zij was zijn zusje en wou zich laten zien, zich bewijzen. De oudere demonen zagen cas altijd nog als een klein kind, maar bij de jongere demonen was ze wel bekend. Ze was niet meer de kleine meisje die een makkelijke slachtoffer was. Sinds haar puberteit eindelijk was aangebroken, was cas veranderd. Niet alleen qua lichaam. Maar ook qua kracht en mentaliteit. Ze was gaan lezen, ja echt waar lezen! En over een paar maanden wou ze gaan reizen om meer te weten te komen over andere demonen uit andere landen. Want zij konden niet als enige hier zijn, toch? Ook haar trainingen werden steeds zwaarder en kon ze echt veel beter haar lichaam beheersen dan ze het vroeger kon. Met haar scherpe blik keek Cassandra naar beneden naar de wegen. Haar blik bleef hangen bij 2 figuren. Dat kon nooit goed gaan. Even wierp ze een blik naar haar half gesloopte spiegel om te kijken of ze wel alles aanhad. Veranderde toen in haar demonen vorm, spreidde haar vleugels en vloog naar beneden.
Al gauw landde Cassandra op de grond en veranderde terug. Kalm schoof ze haar scheden omhoog en keek naar de twee mannen. Een van de mannen herkende ze als Zabur, naar haar mening was het een laag demon die eerder stal dan dode 'ZABUR! Hoor jij niet op jacht te zijn met andere demonen voor voedsel?!' Haar stem klonk laag en grommend. Boos was ze, ja heel boos. De (tijdelijke) rechterhand van haar broer en ook de demon die voor jagers zorgde probeerde Zabur altijd wel in een jaaggroep te plaatsten om zijn moordlust op te wekken. Cassandra hield zich net in om niet te gaan grommen en keek woest naar hem voor ze naar die andere gozer keek. Hij was apart. Ze had hem hier nog nooit gezien. Nieuwsgierig bekeek ze de andere....demon? Ze wist het niet zeker. tegenwoordig waren er zoveel verschillende gemengde rassen in de demonen wereld. Cas zette een stap naar voren 'Wie ben jij en waar kom je vandaan?!' haar blik gleed eerst van zijn gezicht die half verborgen was onder een kap, naar zijn lichaam die eigenlijk best wel goed uitzag...Nouja héél goed om beter te zeggen. Cassandra schoof weer haar schedel omhoog, want hij zakte elke keer een beetje naar beneden, en wierp even gauw een blik naar haar kleren. Het was een heel kort topje dat net haar bovenkant bedekte en ze had een half gescheurde rok aan. HAar voeten waren zoals altijd bloot, omdat ze dan gewoon haar evenwicht beter kon bewaren en dingen onder haar voeten kon voelen. Allebei haar kledingstukken waren zwart en Cassandra richtte weer haar blik naar de vreemdeling. Wachtend op zijn antwoord.

’Mijn land? Wat weet jij nou van mijn land.’ reageerde Nathan hellig. Wezens die hun neuzen in andermans zaken stak irriteerde hem mateloos en het liefst sloeg hij de demon buiten westen. Maar ergens vond hij dat verspilde energie. Die knakker was de moeite niet eens waard nog langer te blijven staan. ’Ik weet niet of je het weet, maar er is nog een wereld buiten dit zielige hoopje land bij elkaar. En als ik zo nodig jullie kasteel in moest, dan zou ik er wel gewoon naar binnen lopen.’ Een minachtende zucht verliet zijn keel. Door de minachting die Agron’s berijder had, leek het paard zelf te ontspannen. De sterke spieren ontspanden wat, en hij bleef kalm staan. ’Schijnbaar heb je ook nog nooit van overleven gehoord. Wat ben je voor een demon. Je leider zou zich voor je moeten schamen.’ De uitdrukking op zijn gezicht, de manier waarop hij praatte. Het was zo gemeend. Alsof hij op het moment zich werkelijk als een demon voelde. En dat was ook zo. Omgaan met de doden was lang niet altijd prettig. De overige resten van een dode gebruiken voor doelen… Ja, vaak genoeg voelde Nathan zich als een monster. Als een demon. Met die informatie wou Nathan de demon achter laten. Echter op het moment dat hij Agron wou laten aan galopperen, leek er nog een demon aan te komen. Een wolf landde op de grond, wat kort daarna veranderde naar een jonge meid. Onderzoekend gleed zijn blik over haar heen, terwijl hij haar uitval aanhoorde. Kennelijk deed de mannelijke demon het echt niet zo goed in de dodelijke gemeenschap. Dat deed hem kort grijnzen, gaf hem voldoening. Tegelijkertijd kreeg hij de indruk dat die vrouw hooggeplaatst was. Haar blik trok zijn aandacht, waardoor hij zijn been over Agron;s hals slingerde en op de grond sprong. Hij trok de kap van zijn hoofd, en maakte een buiging. Toch bleef hij haar aankijken. Het was puur een teken van respect, alleen nog geen onderdanigheid. ’Nash is mijn naam,’ antwoorde Nathan. Zijn werkelijke naam hield hij afzijdig. ’En ik kom uit een land ver van hier. Mijn leider stuurde me erop uit om de boel hier te bekijken en te onderzoeken. Echter werd ik gestoord op mijn terugweg.’ Hij rechtte zijn schouders. ’Wie zijn jullie?’

De man reageerde best nog fel, maar dat plezierde hem enkel. Zabur was niet moordlustig van aard, maar vond het wel heerlijk om andere te treiteren. Nog voor Zabur iets terug zeggen kon hoorde hij vleugelslagen. Fabel had daar een grote hekel aan dus stuurde hij de leeuwin in een kort maar bondig gebaar weg. Ze kon naar huis toe. Terwijl zijn blik naar de nieuwkomer ging voelde hij al wie het was, of moest zijn. Casandra viel uit en Zabur keek haar droogjes aan. Ze was jonger dan hem maar ze was Cervius zusje. Niet dat hij geen respect voor haar had, maar dat konstante gezeur over dat hij meer agressie moest kweken hing hem werkelijk de strot uit. Al liet hij er niets van merken. ‘Ach, heb ik de curses hoe wordt men agresiever weer gemist?‘ zei Zabur droog en lichterlijk gespeelt bezorgt. Het kon hem echt geen moer schelen. ‘Al heb ik zo mijn eigen manier om andere kommer en kwel te bezorgen. Schijnbaar moet je tegenwoordig meer herrie schoppen onderling dan dat we het andere volgelingen het lastig maken?‘ nu was zijn toon neutraal. Zabur had echt geen zin in ruzie en vaak liep een gesprek tussen demonen daar vaak op uit. ‘Nog even terug op jouw vragen. Daar heb ik ervaring mee en als jij vind dat je zo moet gaan, ga je gang.‘ zijn stem klonk nog steeds neutraal al zat er dit keer een beetje een geheimzinnig toontje bij. Zabur had hem gewaarschuwt, wat de man erzelf verder mee deed was zijn zaak.

Cassandra werd zo moe van deze gozer. Zelfs andere demonen waren nog minder irritant. Maar soms waren er zulke aparte gevallen als hij. ‘Ach, heb ik de cursus hoe wordt men agressiever weer gemist?‘ zei Zabur droog. Een zachte maar dreigende grom ontsnapte uit haar mond en Cas probeerde zich in te houden 'Was het in mijn macht had ik je allang in de kerkers laten wegrotten.' zei ze grommend en keek met haar bruine ogen recht in Zaburs ogen. Ze was niet bang om een gevecht aan te gaan, vooral met zo een kat vormige demon. Cassandra leek dan heel jong, maar zij was wel een van de eerste paar demonen die deze wereld betraden. ‘Al heb ik zo mijn eigen manier om andere kommer en kwel te bezorgen. Schijnbaar moet je tegenwoordig meer herrie schoppen onderling dan dat we het andere volgelingen het lastig maken?‘  Cassandra glimlachte geheimzinnig 'Er zijn al hoge elite demonen uitgekozen om herrie te schoppen en die zijn weg.' kijkt even nep gespeeld om zich heen 'maar hé! Jij bent hier dus volg ook de regels en ook de activiteit! Want ook jij eet uit onze keuken dus ook jij zorgt voor dat er daar eten komt!' Zei ze met een lage dreigende stem die geen tegenspraak dulde. Waarschijnlijk hadden een van haar ouders een hoge rang want zowel haar broer als zij bezaten tekens van dominantie. Hoewel haar broer er veel en veel meer van gebruikte en cas het ook sinds een paar maanden heeft ontdekt. Na haar uitval richtte ze haar blik naar de jongen man en keek hem onderzoekend aan. Ze zag hoe hij van zijn paard afsteeg en zijn kap afdeed. De jonge nhad rood haar en prachtige lichte ogen. Zulke ogen kwam je nog zelden tegen, Cassandra bleef hem recht aankijken en ook hij bleef haar recht aankijken wat liet zien dat hij niet van de onderdanige soort was.  ’Nash is mijn naam,’ antwoordde de jongen. ’En ik kom uit een land ver van hier. Mijn leider stuurde me erop uit om de boel hier te bekijken en te onderzoeken. Echter werd ik gestoord op mijn terugweg.’ Cassandra knikte ter begroeting. ’Wie zijn jullie?’ hoorde ze Nash vragen en Cas hief haar schedel iets omhoog 'Mijn naam is Cassandra Salix, en wat wil jij op ons gebied?' Haar stem was niet meer boos maar eerder neutraal en misschien een heel klein beetje nieuwsgierig. Cassandra wist dat ze niet zomaar demonen uit andere gebieden naar binnen mocht laten, en of alleen als ze bewijs hadden van een ander leider.

Het amuseerde hem om hen zo te zien bekvechten. Om dat bemoeizuchtige jonk op z'n donder te zien krijgen. Een soort voldoening trok door Nathan's lichaam heen. Karma, klonk het stemmetje in zijn hoofd. Die bemoeial irriteerde de magiër mateloos. Niet enkel omdat dat kereltje eerst z'n neus in zíjn eigen zaken stak, maar ook omdat hij zo'n grote bek opentrok tegen een overduidelijk hogergeplaatst iemand dan hij. Voor dat soort wezens had Nathan geen respect en dat liet hij weten ook. 'Je zou je moeten schamen,' reageerde hij met een koele stem. Zijn gouden ogen stonden hard. 'Ze is overduidelijk hoger geplaatst dan jou. Wat inhoud dat je haar bevelen en opdrachten uitvoert, zonder een grote bek te geven.' Of nou ja, heel zeker van zijn zaak was hij niet. Wat als nou achteraf bleek dat die jongedame níet hoger geplaatst was? Even richtte Nathan zijn blik op haar. Nee, ze moest het wel zijn. Haar houding en gedrag, het plaatje klopte precies. Een demon zou zich niet zomaar zo gaan gedragen. Zo gaan bevelen. Ze had macht. En hij wist heel zeker dat de vrouwelijke demon de ander goed zou aanpakken. Nathan ontspande zijn schouders, wetend dat er geen directe bedreiging jegens hem was. Tegenwoordig was het moeilijk demonen en magiërs uit elkaar te houden. Bij een aantal dan. De magie kon erg op elkaar lijken. Er waren zoveel verschillende soorten, wat hem nu in het voordeel werkte. Zijn mondhoeken trokken op in een zwakke glimlach. Zo erg was dit alles nog niet. Zodra de jongedame tegen hem begon te praten, draaide hij zich in haar richting. De andere demon compleet negerend. 'Aangenaam,' begon Nathan, waarbij in zijn stem een klein beetje overdreven, plagende, formaliteit weerklonk. Echter herstelde hij zich weer en ging verder: 'Ik werd gezonden door mijn leider, Myfesto. Hij wilde weten hoe de zaken stonden met de andere demonen op de wereld. In wat voor omstandigheden ze leven, of ze hulp moeten hebben bij een strijd. Maar uit mijn analyses hier blijkt dat alles goed gaat. Of ik moet het helemaal mis hebben?' Vragend knikte Nathan zijn hoofd een beetje opzij, haar recht aankijkend.

Ja hoor daar gingen we weer. Ruzie! Daar had hij nu zo'n hekel aan. Zabur zuchten even verveelt, maar kon diezelfde blik nog net vermeiden. Wel keek hij haar recht aan. Kerker? Ha er was geen hok dat hem tegen hield, zeker niet met de gaven om te teleporteren, maar die hield hij voor de meeste achter dat hij dat kon. Maar toen ze over de keuken begon kon hij een lichte grijns niet onderdrukken. 'Dat slachtveld? Om maar een goeie hap te krijgen moet je de andere gewoon weg slaan. Heb je mij daar ooit trouwens gezien? Nee bedankt. Als ik honger heb jaag ik wel voor mezelf en Fabel. Maar verder ben ik ook niet echt een team player.' zijn stem bleef kalm en rustig, misschien irriteerde zijn tegenspraak Cassandra, maar Zabur vertikte het om zijn stem te verheven, zelf toen die nep demon zich er mee ging bemoeien. 'Voor zoiets heb ik jouw niet nodig en een grote bek zet ik zelden op. Hooguit een beetje tegen spraak.' zei hij op iets drogere toon richting de jongen die een nog steeds veel te veel aan geuren bij zich droeg. Dat Cassandra dat niet rook was hem een raadsel. Al werd zijn aandacht getrokken toen de jongeman over zijn leider begon ene Myfesto... Iets klopte niet aan die naam. Satan werd met vele namen verbonden en tijdens zijn gedwongen vlucht uit de woestijn was dat woord ook gevallen.

Cassandra moest zich moet moeite beheersen. Die gozer zou nog eens achter komen als hij zo doorging, wat het betekende om tegen een Salix tegen te spreken. Maar nu ging hij haar te ver!  'Dat slachtveld? Om maar een goeie hap te krijgen moet je de andere gewoon weg slaan. Heb je mij daar ooit trouwens gezien? Nee bedankt. Als ik honger heb jaag ik wel voor mezelf en Fabel. Maar verder ben ik ook niet echt een team player.' Een duister twinkel kwam in haar ogen en ze stapte een stap naar voren zodat ze recht voor. HAar broer was al groot en Cas was eigenlijk maar een paar centimeter kleiner dan hem. Een zachte dreigende grom kwam uit haar mond 'Oh geloof mij maar, als jij zo doorgaat zul je de komende tijd bloedend aan de ijzers die uit sterrenschotten zijn gemaakt liggen.' Cassandra ontblote haar tanden waardoor je haar scherpe onder hoek tanden zag glinsteren. Haar stem was serieus en haar ogen glinsterde moordlustig. Niemand zou deze demon missen. Na haar woorden zette ze een paar stappen naar achter, haalde diep adem en sloot voor heel even haar ogen om tot rust te komen.   'Je zou je moeten schamen,' Cassandra opende haar ogen en keek naar de vreemdeling.  'Ze is overduidelijk hoger geplaatst dan jou. Wat inhoud dat je haar bevelen en opdrachten uitvoert, zonder een grote bek te geven.' Een klein glimlach verscheen op haar gezicht maar nog steeds keek ze woedend naar Zabur. 'Voor zoiets heb ik jouw niet nodig en een grote bek zet ik zelden op. Hooguit een beetje tegen spraak.' zei hij en Cas wierp een dreigend blik voor ze voor de jongen ging staan en hem weer bekeek. Hij was apart en zijn wezen ook. Zijn paard leek op een gewone paard en toen Cas snoof rook het ook naar  een normaal paard, ondanks al het bloed,modder en het vel.  'Ik werd gezonden door mijn leider, Myfesto. Hij wilde weten hoe de zaken stonden met de andere demonen op de wereld. In wat voor omstandigheden ze leven, of ze hulp moeten hebben bij een strijd. Maar uit mijn analyses hier blijkt dat alles goed gaat. Of ik moet het helemaal mis hebben?' Cassandra bleef Nash recht aankijken met een onderzoekend blik 'Het gaat hier allemaal prima, maar nog steeds wil ik bewijs zien die voor mijn leider is bedoelt voor je ons terrein binnen treed.' Haar stem was alweer wat kalmer. Naturlijk wist ze altijd al dat er buiten hun gebied ook andere demonen leefden, maar om eentje hier van buiten te zien was apart. 'Je kent de taal van hier wel heel goed als je zonder dialect of accent praat.' cas hield haar hoofd iets schuin en haar ogen werden bedachtzaam. Er klopte hier iets duidelijk niet, maar Cas kon haar vinger er nog niet plaatsen.

Zabur, wil je je onderschrift aanpassen naar de grote die hier is toegestaan.
Met vriendelijke groet,
Selena