Truth or deception?

De lente was een heerlijke tijd. Jammer alleen dat de magiers hen nog niet zo lang geleden aangevallen hadden. Haar handen gleden over de wonden van de bomen die eerder nog meegestreden hadden in de oorlog. Nimh voelde zich vreemd. Het was ook raar wat ze toen na afloop gezien had. Of was het echt haar fantasie geweest die een draak met haar stak? Waarom zou Selena verdrietig zijn geweest dat de leider van de magiers gestorven was? Het was toch eigenlijk ook een beetje zijn eigenschuld? Nimh zuchten en probeerde haar gedachten erbij te houden, maar het luchte niet echt. Was het nu waar wat ze gezien had of was het gewoon bedrog geweest? De boom onder haar handen trilde even om haar aandacht te krijgen. Nimh glimlachte zacht en streelde de boom liefkozend. De boom stopte met trillen en groeide weer door zoals het hoorde. Ze liet de boom's wonden dichtgroeien en gaf er nog even een kusje op. De bomen zouden nog even nodig hebben om volledig goed te komen, maar toch hield ze van dit werk. Haar eigen verwondingen waren zo goed als dicht gegroeit tenminste de ergste verwondingen tenminste die andere waren al weg en er zaten enkel nog wat verse littekens. Zachte voetstappen trokken haar aandacht en Nimh keek om. Ze zag iemand aankomen en wist niet of ze nu glimlachen moest of niet...

(Selena)

Hoewel de zon scheen en de vogels vrolijk zongen kon Selena er niet van genieten. De laatste dagen waren afschuwelijk, ze had niet alleen lichamelijke pijn maar ook haar ziel deed pijn. En dat was waarschijnlijk ook nog wel het ergste. Haar volk had gewonnen toen er strijd was tussen de heksen en Magiërs, maar ze kon het niet vieren. Het deed haar te veel pijn. Elke nacht weer zag ze de koude en dode lichaam van Aylan. Elke nacht weer schrok ze wakker en was haar kussen nat van tranen, alleen Roze en Zoran wisten wat er aan de hand was. Want Selena zette zich vaak op een automatische piloot en deed dingen die van haar verder verwacht.
Kalme stappen zette ze neer op de grond en haar hand streek ze over de barsten van de bomen. Ze kon hun pijn voelen net als zij haar pijn konden voelen. Een zucht verliet haar mond en ze sloot haar ogen terwijl de bomen haar leidde naar de plek die haar rust en vrede zou geven. Een trilling voelde Selena onder haar handen en ze opende haar ogen die nu net leken als of ze dood waren. de leidster trok haar wenkbrauw op toen ze een heks zag staan. 'gegroet Nimh' Haar stem klonk monotoon toen ze dat zei.

Zins die strijd was er iets verandert. Het was niet meer als daarvoor. Nimh kon er niet bij met wat daar de oorzaak van geweest kon zijn, maar ze had zo een vermoeden die ze met niemand gedeelt had. Niemand kon nee mocht weten wat zij gedacht had te zien toen... Tenminste als het de waarheid was geweest! De andere heksen zouden haar vast uit lachen of boos aankijken tot het tegendeel bewezen was natuurlijk. Selena kwam aan gelopen en ze zag hoe haar ogen stonden. Nimh wist dat die ogen altijd vrolijk hadden gestaan, maar nu waren ze net zo leeg als die van iemand die alles verloren had of dood was. Ze hoorde de monotoon groet van Selena en ze kon niet anders dan net en beleeft zijn. 'Gegroet Selena.' begroeten ze terug, maar het was niet vrolijker dan dat ze anders gedaan zou hebben. Nimh wist niet wat ze nog moest geloven. Ze keek even snel rond, maar merkte dat ze alleen waren. Het kleine heksje raapte al haar moed bij een ze moest weten of het waar was wat ze gezien had gehad die dag... 'Als het mag wil ik je iets vragen?' vroeg Selena en begon best zeenuwachtig te worden wat als het nu bedrog was geweest van wat ze gezien had? 'Toen de magiers zich terug trokken... Ik weet niet zeker of het nog van een aanval van een van hen was geweest, maar ik zag jouw huilend bij de leider van de magiers liggen, daarna werd je aan mijn zichtveld onttrokken door een of andere barriere.' vertelde Nimh met nerveuze trillende stem. Ze was blij dat ze het Selena zelf vroeg en niet dat er verder iemand anders in de buurt was. Normaal haten ze niemand tenzij ze de natuur wat deden, maar toch had Nimh het gek gevonden en had dat beeld haar niet met rust gelaten...

Selena bekeek de jonge heks en binnen in haar wist ze dat ze voor de komende tijd een goede toekomst voor deze heks was. Voor alle heksen behalve voor haar. Alle belangrijke mensen waren uit haar leven verdwenen en lieten alleen pijn en mooie herinneringen achter wat nog meer pijn deed. 'Gegroet Selena.' Selena knikte en produceerde met moeite een glimlach. De leidster zag hoe NImh om zich heen keek en Selena wist dat er iets ging komen. De sfeer was gespannen, dat voelde ze maar al te goed. 'Als het mag wil ik je iets vragen?' Ze knikte 'je weet dat je vrij bent om dingen te vragen.' haar stem was kalm en monotoon. 'Toen de magiers zich terug trokken... Ik weet niet zeker of het nog van een aanval van een van hen was geweest, maar ik zag jouw huilend bij de leider van de magiers liggen, daarna werd je aan mijn zichtveld onttrokken door een of andere barriere.' vertelde Nimh met nerveuze trillende stem. Haar blik bleef kalm maar binnen in haar hart ging alles als een gek te keer. Ze dacht rustig na hoe ze de heks moest antwoorden. Selena liep er op af en legde haar hand op de boom 'Ik denk dat het nog een bijwerking van de aanval was van een magiër. Ik leid zelf ook nog door de aanval van de magiërs, het is al erg genoeg wat ze met ons bos hebben gedaan..' haar stem stokte even toen ze weer voor zich zag hoe Aylan dood neerviel. Ze schudde haar hoofd en keek teder naar de bomen.

Er was iets, maar Nimh kon nog niet zeggen waarom. Maar hoe rustig Selena ook over kwam. Er klopte iets niet aan haar verhaal. Ze keek haar leidster recht in haar ogen terwijl ze dichterbij kwam. Nimh had altijd nog een neusje voor leugen gehad, maar ze wist niet waarom Selena tegen haar loog? Ze schudden haar hoofd en keek weg va Selena. ‘Weet je dat zeker?‘ vroeg ze onzeker, maar voelde ineens een rank om haar pols. Een van de bomen die van alles getuigen was geweest wilde haar wat zeggen. Nimh draaide zich naar de rank toe en pakte die vast. Indrukken als geuren, trillingen en gevoel kwamen als informatie bij haar binnen. Nimh kon niet anders dan voor zich uit staren en voelde een grotere pijn en verdriet dan ze ooit bij een boom gevoelt had of bij wat dan ook. Ze kreeg via trillingen geluiden binnen. Haar ogen werden groot van ongeloof, maar meteen reageren kon ze nog niet.

‘Weet je dat zeker?‘ vroeg de jonge heks en Selena knikte. Maar er moest zo nodig een boom mee bemoeien en ze zag hoe de heks in contact kwam met de boom. Een zachte vloek, nauwelijks hoorbaar schoot uit haar mond. Waarom moesten de bomen zo nodig er mee bemoeien? Het was al erg genoeg dat ze hier moest rond lopen met pijn en veel te veel herinneringen. Ze slikte en haalde diep adem, de boom die ze aanraakte voelde dat ze het niet prettig vond en sloeg met zijn tak tegen de boom die in contact was met de andere. Haar handen trilde en ze probeerde alle herinneringen te verbannen. Ze sloot haar ogen en probeerde haar rust terug te vinden. Gelukig was Roze in de buurt, want die was eigenlijk de laatste tijd nooit ver weg en liep boos op de jonge heks af 'Hoe waag je het om aan de woorden van de leidster te twijfelen!' snauwde haar vriendin en ging voor de heksje zitten. 'Zie je dan niet hoe zwaar ze het heeft? Haar volk is uitgedund en de natuur die ze liefheeft is afschuwelijk aangetast door de kracht van de vervloekte magiërs!' Geërgerd zwiepte Roze met haar staart en staarde de groenharige heksje aan. 'Heb je zo weinig respect voor je leidster? Die jullie naar de overwinning heeft gebracht?!' Dit keer zei ze het kalmer maar je kon nog steeds de woede in har stem horen.

Nimh zuchten zachtjes toen het contact verbroken werd, maar ze was nog niet klaar en weigerde te geloven wat ze net mee gemmaakt had. Zelf had ze geen gewoekerde haat jegens andere, maar ze wist heel goed dat de andere heksen hier niets van de magiers moesten hebben. Ze schudden haar hoofd en keek naar de kat van Selena. ‘Twijfelen niet nee. Maar leugens kan ik an grote afstand opmerken. Hoe koel iemand ook probeert te zijn. Maakt niet uit wie het is. Selena heeft vast een goede red om te liegen, maar van wie zij houd of niet maakt mij niets uit. De bomen zullen weer helen me dank aan onze hulp.‘ zei Nimh met zorg haar woordgekozen. Daarna keek ze naar Selena. Ze velde zich niet schuldig om wat ze gezegt had, maar ze wilde ook dat Selena zich niet hoefte te verbergen voor Nimh. ‘Selena, het verlies van een dierbare is nooit gemakkelijk, maar mocht je iemand nodig hebben om je verdriet kwijt te kunnen, dan hoef je je enkel aan mmij te wend. Hij zal veel voor je betekent hebben.‘ Nimh was nooit moeilijk om haar vriendschap en tijd weg te geven voor wie dat nodig had. Ze wilde niet dat Selena weg zou kwijnen door verdriet. Ze wilde dat ze tenminste ieman had die ze vertrouwen kon.

‘Twijfelen niet nee. Maar leugens kan ik an grote afstand opmerken. Hoe koel iemand ook probeert te zijn. Maakt niet uit wie het is. Selena heeft vast een goede red om te liegen, maar van wie zij houd of niet maakt mij niets uit. De bomen zullen weer helen me dank aan onze hulp.‘ zei Nimh met zorg haar woordgekozen. Selena hield har ogen gesloten en voelde de trillingen van de bomen. Ze haalde diep adem en opende al gauw haar ogen weer. Roze snoof zacht en trippelde naar Selena toe, sprong kalm op in haar armen en de leidster ving haar vriendin gemakkelijk op. Ze voelde haar troost en hulp en rechtte haar rug iets. ‘Selena, het verlies van een dierbare is nooit gemakkelijk, maar mocht je iemand nodig hebben om je verdriet kwijt te kunnen, dan hoef je je enkel aan mmij te wend. Hij zal veel voor je betekent hebben.‘ Haar ogen kregen even een donker blik en ze aaide haar kat. 'NAtuurlijk weet ik dat, mijn moeder is in mijn armen gestorven en ik leef al niet de eerste jaren, dus ik hoef niet geleerd te worden door een jongeling.' Zei ze kalm en zuchtte toen. Haar ogen werden weer even helder en ze schudde haar hoofd. 'het spijt me, ik ben moe en de gestorven zielen drukken zwaar op mijn hart.' mompelde ze kalm en kriebelde ROze's hoofdje.

Het was nooit fijn iemand te verliezen. Nimh had dat zelf eens met een hartsvriendin verloren. Het was toen erg moeilijk geweest en ze had zich terug getrokken van andere. Ze had gedacht dat ze haar verdriet zelf wel aan kon. Selena‘‘s ogen veranderde van kleur en hoorde wat ze zei. Nimh schudden haar hoofd en keek haar leidster weer aan. ‘Het was niet als les bedoelt. Helemaal niet, maar ik heb ook zelfs geleerd dat verdriet niet alleen gedragen worden kann. Zeker niet als het zo hevig is.‘ zei ze licht verontschuldigent. Ze wilde niemand iets leren die net iemand verloren was. ‘Dat begrijp ik. Het is ook niet niets. Rust help, maar ik ben iemand die graag andere helpt.‘ zei Nimh met een flauwe glimlach. Ze wist niet waarom Selena‘s ogen van kleur veranderde op sommige momenten. Net als tijdens de oorlog tussen de heksen en de magiers.

‘Het was niet als les bedoelt. Helemaal niet, maar ik heb ook zelfs geleerd dat verdriet niet alleen gedragen worden kann. Zeker niet als het zo hevig is.‘ zei ze licht verontschuldigend. Selena zuchtte zachtjes, ze had ook eigenlijk geen recht om zo tegen Nimh te praten. Het was beter dat deze heks te weten was gekomen dan een ander. ‘Dat begrijp ik. Het is ook niet niets. Rust help, maar ik ben iemand die graag andere helpt.‘ zei Nimh met een flauwe glimlach. Roze spinde zachtjes en sprong toen een boom in. 'Hoe gaat het met je training Nimh? Als ik me goed herinner moet je binnen kort het afronden?' vroeg ze kalm om over een ander onderwerp te beginnen. HAar ogen gleden langs de hoogste takken en keek naar de vogels die hun omringde. De vogels die hier en daar zongen. Binnen kort zouden de jonkies hun eerste vlucht maken en dat was een geweldig aanblik. Selena keek weer afwachtend naar Nimh.

Het zachte gezucht van Selena stelde haar lichtjes gerust. Misschien was het maar beter dat zij er achter gekomen was, Zeker met al die verhalen die ze van de andere heksen gehoort had. Elke vriendschap met de volgers van de boze godin was eigenlijk al strafbaar. Selena was verliefd geworden en nog wel op iemand die een even hoge rang had dan zijzelf. Nimh voelde haar medelijde met Selena groeien. Zij was opgegroeit met goede banden met magiers. De kat spide en dat stemde Nimh ook al weer meer gelukkiger. De kat was gelukkig niet langer boos op haar woorden en nimh keek Selena rustig aan toen ze tegen haar sprak. 'Hoe gaat het met je training Nimh? Als ik me goed herinner moet je binnen kort het afronden?' vroeg ze kalm om over een ander onderwerp te beginnen. HAar ogen gleden langs de hoogste takken en keek naar de vogels die hun omringde. De vogels die hier en daar zongen. Binnen kort zouden de jonkies hun eerste vlucht maken en dat was een geweldig aanblik. Selena keek weer afwachtend naar Nimh. 'Dat gaat goed. Zins ik hier ben, ben ik sterker geworden en beter met mijn spreuken. Ik zie er naar uit om mijn training af te ronden.' zei Nimh wat vrolijker en snapte best dat ze het niet langer over die ongelukkige strijd wilde hebben, want zo was gewoon elke vorm van vechten. Ongelukkig zeker als er doden vielen!

'Dat gaat goed. Zins ik hier ben, ben ik sterker geworden en beter met mijn spreuken. Ik zie er naar uit om mijn training af te ronden.' zei Nimh wat vrolijker. Selena knikte 'Het is altijd fijn als De leerlingen hun trainingen afronden, Ik vond het ook prettig toen ik aan de beurt was.' Zei ze kalmpjes en glimlachte bij de herinneringen. Ja het was een grote dag geweest toen ze met haar leeftijd genootjes de eed aflegde om hun volk te dienen en de moeder natuur te respecteren. Selena masseerde even haar pijnlijke slaapplekken. Daarna streek ze haar zwarte jurk recht en bekeek Nimh 'dan moet ik eens binnen kort met de mentors van de leerlingen die hun training bijna op hebben zitten wat dingetjes bespreken.' zei ze geheimzinnig en keek naar boven naar Roze. 'Wat wil je na je studie doen?' vroeg ze uiteindelijk maar en begon te lopen, ze moest weg van deze plek. Te veel herinneringen bleven omhoog komen!

Selena knikte 'Het is altijd fijn als De leerlingen hun trainingen afronden, Ik vond het ook prettig toen ik aan de beurt was.' Zei ze kalmpjes en glimlachte bij de herinneringen. Ja het was een grote dag geweest toen ze met haar leeftijd genootjes de eed aflegde om hun volk te dienen en de moeder natuur te respecteren. Nimh grijnsde even kort. Ze had vroeger nog nooit een mentor gehad enkel een oud vrouwtje die haar wat begin dingetjes geleert had. 'Dat geloof ik graag. Anders blijven de meeste leerlingen maar zitten.' Zei ze half plagend en keek toen even naar de bomen. De natuur was altijd al haar beste aantrekkingskant geweest. Selena masseerde even haar pijnlijke slaapplekken. Daarna streek ze haar zwarte jurk recht en bekeek Nimh 'dan moet ik eens binnen kort met de mentors van de leerlingen die hun training bijna op hebben zitten wat dingetjes bespreken.' zei ze geheimzinnig en keek naar boven naar Roze. 'Wat wil je na je studie doen?' vroeg ze uiteindelijk maar en begon te lopen, ze moest weg van deze plek. Te veel herinneringen bleven omhoog komen! Het was zeer geheimzinnig van wat Selena zei of tenminste hoe ze het zei. Even hield ze haar hoofd schuin en voelde hoe Griffin op haar schouder landen. De vogel bekeek de kat even, maar bleef op Nimh's schouder zitten. 'Hm ik weet het nog niet. Misschien eerder een verdediger van de groep. Mijn magie is meer gebasseerd op de natuur anders begin ik wel een biologische moestuin die ons volk kan voeden.' Haar woorden werden vrolijker en ze glimlachte er ook vrolijker bij.

'Hm ik weet het nog niet. Misschien eerder een verdediger van de groep. Mijn magie is meer gebasseerd op de natuur anders begin ik wel een biologische moestuin die ons volk kan voeden.' Haar woorden werden vrolijker en ze glimlachte er ook vrolijker bij. Selena knikte en bleef lopen 'mensen voor de moestuin hebben we ook altijd nodig, vele leerlingen denken alleen maar aan om in de verdediging te gaan.' Zei ze kalm en wiepr haar blik om zich heen. Terwijl ze liep merkte ze dat ze richting een kudde merie's liep die hier vrij rond liepen. Selena bleef even staan en floot zachtjes, De oudste merrie merkte haar op en hinnikte zacht. De merrie's liepen op haar af en ze streelde de oudste haar kop 'Dag meiske.' mompelde ze zachtjes en bekeek alle merrie's vluchtig om te zien of er een paar al veulens hadden of er binnen kort veulens zouden worden geboren.

Ach verdedigen deed ze liever dan aanvallen. Nimh liep met Selena mee. De bomen heelde zichzelf wel, maar dan langzamer. Ze wilde even bij haar leidster zijn. Selena vertelde dat er altijd heksen welkom aren voor de moestuin. Ze knikte en richten zich op haar omgeving. Het was er prachtig en vol leven. De paarden die er stonden kwamen op het gefluit van Selena af. Nimh wachten geduldig en hielt haar hand uit zodat de andere merrie‘s konden ruiken. ]‘Alle natuur is prachtig en voor dieren geldt, wie hen geen kwaad doet doen ze jouw ook niets. Tenzij ze een goede reden daarvoor hebben natuurlijk.‘ zei ze en streelde over het zijde zachte neusje van een jaarling. Een merie die pas een jaar oud was stond vaak niet langer onder de bescherming van hun moeder, maar deze was toch erg nieuwsierig en bessnuffelde Nimh in haar hals. Ze moest lachen en aaide teder de neus van de moeder van de jaarling.

‘Alle natuur is prachtig en voor dieren geldt, wie hen geen kwaad doet doen ze jouw ook niets. Tenzij ze een goede reden daarvoor hebben natuurlijk.‘ zei ze en streelde over het zijde zachte neusje van een jaarling. Selena glimlachte en knikte. Dat was 1 van de dingen die de mentors aan hun leerlingen leerde. Ergens in de verte hoorde ze luide hoefstappen hun kant op komen. Selena voelde al wie er aan kwam en kreeg weer een verdrietig blik haar ogen. Ze draaide zich om en keek toe hoe haar jonge hengst op haar af kwam stormen 'Hooo Zoran.' zei ze kalm en stak haar hand op. De hengst luisterde half en probeerde te remmen..wat niet best ging en hij deels tegen haar op. Selena greep zijn manen en lachte zachtjes 'jij lomperik.' mompelde ze en streelde liefkozend zijn voorhoofd.

Ergens in de verte hoorde ze luide hoefstappen hun kant op komen. Selena voelde al wie er aan kwam en kreeg weer een verdrietig blik haar ogen. Ze draaide zich om en keek toe hoe haar jonge hengst op haar af kwam stormen 'Hooo Zoran.' zei ze kalm en stak haar hand op. Nimh keek waar vandaan het geluid af kwam en dacht even dat het een ander paard was geweest. Maar Selena kende het dier. Voor alle zekerheid nam ze een afstandje, want ze wilde niet geplet worden... De hengst luisterde half en probeerde te remmen..wat niet best ging en hij deels tegen haar op. Selena greep zijn manen en lachte zachtjes 'jij lomperik.' mompelde ze en streelde liefkozend zijn voorhoofd. De merrie's die bij haar gestaan hadden maakte dat ze weg kwamen en brieste boos naar de jonge hengst. Hij moest ze niet zo laten schrikken! Nimh moest even lachen en liep toen weer richting Selena. 'Wat een schatje is het toch. Hij wil zo graag bij je zijn dat ie bijna op schoot kruipt.' grapte Nimh en keek vriendelijk, maar ook vrolijk de hengst in de ogen.

'Wat een schatje is het toch. Hij wil zo graag bij je zijn dat ie bijna op schoot kruipt.' grapte Nimh en keek vriendelijk, maar ook vrolijk de hengst in de ogen. Selena zuchten en haalde plagend haar hand door zijn manen, meteen hief Zoran zijn kop en hinnikte beledigt. 'deze jongen houdt er gewoon van om zich te laten zien.' terwijl ze dat zei schudde Zoran zijn mannen en bries zachtjes waar na hij stoer naar de merrie's toe sjokte. Selena zuchten zachtjes 'wat moet ik toch met hem beginnen.' mompelde ze zacht en keek toen toe hoe de merrie's hem besnuffelde, en hij genoot duidelijk van hun aandacht. MAar hij liep uiteindelijk toch op de jaarling af en bries begroetend. Haar blik werd even scherp, Zoran wist donders goed dat ie de merrie's in rust moest laten. Alle hengsten wisten dat die in hun bos rond liepen.

Selena zuchten en haalde plagend haar hand door zijn manen, meteen hief Zoran zijn kop en hinnikte beledigt. 'deze jongen houdt er gewoon van om zich te laten zien.' terwijl ze dat zei schudde Zoran zijn mannen en bries zachtjes waar na hij stoer naar de merrie's toe sjokte. Nimh moest alleen maar lachen om de reactie van het dier. Ze wilde hem niet beledigen, maar de hengst liep al naar de merrie's 'Ach hij is niet de enigste he Griffin?' zei Nimh plagend tegen haar uil die ineens zijn veren opzetten. Griffin vloog graag laag om mensen te plagen, maar dat was enkel bij nacht. Nimh grinnikte en keek weer naar Selena die Zoran in de gaten hielt. 'Hm Hij lijkt me nogal ontdeugend onder de merrie's?' vroeg nimh en keek ook naar de hengst. Maar de jaarling leek geen enkele intressen in de hengst meer te hebben en stapte bij hem vandaan.

Selena glimlachte toen ze Nimh bezig zag met de uil maar van uit haar ooghoek keek ze wel naar Zoran. Hij was altijd beschermend tegen over haar, hij zou geen hengst of man in de buurt laten komen, zeker nu niet meer. 'Hm Hij lijkt me nogal ontdeugend onder de merrie's?' vroeg nimh en keek ook naar de hengst. Selena knikte en keek met een strakke blik naar Zoran die duidelijk zijn beste kant liet zien. Selena zuchten zacht en floot zodat Zoran wist dat ie terug moest komen 'hij is jong en denkt dat ie alles is, dat is ook te merken als je op hem rijdt.' zei ze kalm en zag hoe hij met tegen zich terug sjokte naar haar toe. Zoran was pas een jaar of 4, dus niet eens zo heel lang geleden beleerd en kon zo nu en dan wel eens zijn pittige kant laten zien. Maar dat vond Selena nou het mooiste aan hengsten. Ze haalde haar hand door zijn manen en masseerde even zijn oren 'is Griffin je enigste dier?' vroeg ze maar uiteindelijk.

Nimh luistere naar wat Selena zei. Ja sommige dachten zo iets beters te kunnen doen, maar het was in haar ogenmeer aandacht trekkerij. ‘Ach zolang hij zijn grenzen kent is dat niet zo erg toch?‘ zei Nimh en zag hoe Zoran weer terrug kam. Griffin keek Seena rustig aan toen ze Nimh vroeg of hij haar enigte huisdier was. Nimh nikte. Vroegger hze een bos vol vriedjes edie vrienden groep begon ze langzaam aan hier weer op te bouwen, maar dat was toch anders dan hhaar band met Griffin. [B]‘Ja, Griffn is alles wat ik no van mijn vaderland over heb.‘/bb] zei ze licht trurend, maar zeliet verder niets merken.