Please listen to me? I want to tell you the truth!

Het was niet gemakkelijk, maar Crow was toch was hij aan Cerius ontsnapt. Als kraai schoot Crow door de lucht en zigzagte tussen de bomen door opzoek naar Zania. Ze was eerder weg getsuurt door Raven. Hij zou de andere verder zelf wel aanpakken, maar Crow had zo zijn bedenkingen. Dat kon ie nooit alleen af... Crow zag ineens iets voorbij schieten onder hem en snel draaide hij bij. Daar was ze Zania lag plat op de grond compleet uitgeput. Crow kraste en dook naar Zania toe. Ze was er erg slecht aan toe, maar Crow bezat geen helende krachten om haar te helpen. Zachtjes kraste hij naar Zania en probeerde contact met haar te krijgen, maar ze bleef hem negeren. Crow veranderde terug in zijn menselijke gedaante en schudden haar zachtjes. Een lichte zucht verliet haar mond en Crow voelde hoe ze inzakte. Geschrokken liet hij haar los en zakte op zijn achterwerk. Ze was niet bang voor de dood geweest voor zo ver Crow wist, maar het was toch iets waar hij niet aan wennen kon. Hij had zich verbonden met Zania gevoelt en nu ze dood was miste hij haar diepzinnige gesprekken. Waarom had ik je niet eerder gevonden? dacht Crow en voelde tranen in zijn ogen prikken. Ze was een geweldige jonge vrouw geweest die alles wat met de dood te maken had vertegenwoordigte. Crow kneep zijn ogen even dicht en kreunde lichtjes. Hij zou haar missen, maar wat Raven geroepen naar hem had zou Crow voor de rest van zijn leven blijven doen. Ter eren van Raven, maar ook omdat ze zijn geliefde was geweest. Zijn oren pikte een stel flapperende vleugels op. Ze klonken dichtbij en Crow keek op. Zijn verwondingen waren niet te erg, maar Cervius was ook niet zuinig geweest. Niet dat Crow dat met hem ook was geweest. Zijn blik gleed even naar Zania. Ergens hoopte hij dat het Lighting was, want dan kon hij haar alles vertellen, maar het gekke was. Ze kende hem niet!!! Daar kwam Crow nu pas achter... Hoe kon hij haar overtuigen de kraai van Raven te zijn geweest? Crow dacht snel na, maar wist op het moment even niet hoe...

XD

Lightning zuchtte. De laatste tijd kon ze niet slapen, ze had al een tijdje niks van Raven meer gehoord. En dat verontruste haar. Het was ook zichtbaar bij de andere, maar dat kon Light werkelijk niks schelen. Het maakte niks uit dat ze zichzelf zo alleen maar nog meer achterdochtig over haar lieten denken. Want het was duidelijk dat Lightning iets had dat geheim moest blijven, tot het zover was. Maar Lightning had schrik dat Raven…. Ze kon er niet meer tegen. Meteen stond ze recht en stapte weg, ze zal hem gaan zoeken. Ja dan moest ze wel op vijandelijk gebied gaan, maar Lightning was sterk genoeg om ze aan te kunnen. Behalve Raven zelf natuurlijk maar dan nog. Ze spreide haar spierwitte vleugels met zwarte spikkels die amper zichtbaar zijn en vloog weg. Meteen had Lightning het gevoeld, er waren indringers. Zonder nog tijd te verliezen vloog ze razend snel er naar toe, maar haperde even ze kende de ene….Zania!! Hoe? De andere kende ze wel niet. Meteen lande ze bij de twee. Verstijft en met wijd open gesperde ogen keek ze naar Zania, ze…ze ademde niet meer… Dus Raven…! Automatisch gleden er enkele heldere tranen over haar wangen. Vol haat keek ze de jonge gast aan. Haar vuisten waren gebald ‘jij hebt haar gedood!’ sprak ze vol woede en haat. “En waarschijnlijk nog op mijn gebied!’ siste ze. Hoe durfde hij. Hiervoor zal hij boeten… Haar Raven…Dit is haar schuld…Ze had er voor hem moeten zijn…

Crow zag haar landen en de blik van Lightning was eerst geschrokken, maar gelijk daarna verdrietig. Ja ze had het al meteen door. Raven was dood. Tijdens zijn vlucht had hij het gevoelt. Zijn band met de Exvampier leider was net zo sterk geweest als die van een tweeling. Ze hadden alles samen gedaan, maar ze kende de waarheid rond Ravens zijn verleden nog niet. Telkens wanneer Raven het haar had willen vertellen was er iets tussen gekomen. En nu? Nu moest hij het doen. Met zijn telepatische vermogen kon Crow ook korte beelden van herinneringen laten zien, maar die waren uitputtend vooral zoals hij er nu aan toe was. Crow voelde een steek in zijn schouder waar Cervius hem geraakt had en greep er naar met een grimas op zijn lippen om de pijn te onder drukken. Geschrokken op haar woorden keek Crow op. Even wist hij niks uit te brengen en haar enkel even geschrokken en vragend aan te kijken. 'Ik heb Zania niet gedood. Ik heb haar net zo gevonden. Ze heeft te veel bloed verloren. We hielpen Raven vechten tegen de drie leiders.' zei Crow en trok zichzelf op door met een hand zich op te duwen. Crow keek Lightning rustig aan, maar in gedachten ging er iets heel snders om. Hm zouden die stootkussens zacht zijn? Oh ze ziet er zo perfect uit!!!' dacht Crow en betrapte zichzelf erop bijna te gaan kwijlen en slikte zijn te veel aan speeksel weg. Hij hoorde haar te beschermen niet met zijn ogen uit te kleden! Maar toch dwaalde zijn gedachten weer daarnaar af. Crow was altijd al een player geweest en de slechte versierder ooit, maar dat maakte zijn Babyface vaak weer goed. Maar of dat hem nu zou helpen???

(Ja ik maak van Crow player en de meisjes nachtmerrie Gluurder wanneer ze onder de doushe's staan of meidenonder elkaar in het bad of meer zijn.) XD

Hij was of terwijl heel dom om Zania in haar gebied te doden, of een veel te grote ego hebben. Het zal wel het laatste zijn, dat was altijd in de meeste gevallen zo. Haar handen waren og steeds tot vuisten gebald, haar nagels waren zelf lichtjes in haar handpalmen gekerft en al haar spieren waren gespannen. Men zou verwachten dat engelen liefdevolle wezens waren, jammer genoeg was Lightning de uitzondering erop, nou ja jammer voor degene voor haar dan toch. Opzich heeft ze nooit iets slecht in zin. Maar nu, nu was ze helemaal anders. De gedachten dat nu in haar hoofd rondspookte om wat ze met hem nu zou doen, gewoon omdat ze Raven kwijt was. Het kon haar niks schelen dat hij even ineen zakte, dat Zania hem maar goed heeft aangepakt voor ze zelf...Even beet ze op haar onderlip. Hoe kon dit zover zijn gekomen. 'Ik heb Zania niet gedood. Ik heb haar net zo gevonden. Ze heeft te veel bloed verloren. We hielpen Raven vechten tegen de drie leiders.' Probeerde hij zich eruit te praten. "Yeah right" sprak ze spottend, haar blik was kil 'een moordenaar probeerd zich er altijd uit te praten' ze keek hem doordringend aan. 'hoe durf je op dit gebied te komen. "Dreigend stapte ze op hem af

Okay als vrouwen emotioneel waren begreep hij nooit iets van ze. Lighting dacht dus dat hij zich uit wilde praten? Nee hij wilde haar de waarheid vertellen... Haar blik stond kil en Crow begon lichtjes bang voor haar te worden. 'Ik probeer me er niet uit te praten. Herken je mijn aanwezigheid dan niet? Ik ben het Crow. Goed nu kende je me elkel al\ kraai, maar Raven had zo zijn redenen om me niet kenbaar te maken. Al probeerde hij het je vaak genoeg te vertellen alleen kwam er steeds iets tussen.' zei Crow en keek haar nog steeds aan, maar zijn blik gleed opnieuw naar haar rondingen. Oh wat wilde hij haar toch graag in haar bips knijpen, maar Crow schudden die gedachten snel van zich af en zag Lighting dreigend dichterbij komen. Oh waarom wilde vrouwen toch nooit eens luisteren wanneer ze kwaad en verdrietig waren? Crow bleef rustig stil staan en voelde een nieuwe steek door zijn verwondingen gaan maar negeerde het deze keer. Light de waarheid vertellen was belangrijker op het moment!

Hoe kon dit, hoe had hij... Ze wist even niet wat ze moest denken. Haar gedachten zaten allemaal in de war. Die moest ze ordenen voor ze goed en deftig kon nadenken. ja light had heus wel door dat ze meer op emoties reageerde dan met het verstand, maar dat verstand was nu een hele warboel waar ze niet aan uit geraakte, en probeerde ze alles weer op orde te krijgen, het was helemaal niet zo simpel. Lightning had aan Zania kunnen vragen of light haar gevoel over Raven waar was...maar nu had deze demon het gedwarsboomd. Nu moet ze eerst met hem hier afrekenen. 'Ik probeer me er niet uit te praten. Herken je mijn aanwezigheid dan niet? Ik ben het Crow. Goed nu kende je me elkel al\ kraai, maar Raven had zo zijn redenen om me niet kenbaar te maken. Al probeerde hij het je vaak genoeg te vertellen alleen kwam er steeds iets tussen.' zei degene die blijkbaar Crow heette. Haar ogen kneep ze tot speeltjes. Haar handen waren nog steeds tot vuisten gebald en al haar spieren waren opgespannen. Ze was dreigend op hem afgestapt. O wat wou ze zo graag haar handen rond zijn keel zetten en die stilaan dicht knijpen, harder en harder. Ze moest helder nadenken, misschien gaat ze hier wel spijt van krijgen. Light stond vlak voor hem toen ze begon te denken ' een raaf zeg je' een lichte amper zichtbare frons verscheen op haar gezicht. Heel even gleden haar ogen weer naar Zania, en het leek dat lightning ieder moment weer woedend kon worden, maar ze kon zich genoeg inhouden om helder te kunnen denken." Crow...' die naam had ze inderdaad wel eens gehoord...'In fractie van een seconde had ze zijn keel vast gegrepen en naar zijn oor toe gebogen. 'Ik hoop dat je niet liegt, want dan zal ik achter je aankomen' haar warme adem streek over zijn oorschelp. En net zo snel als ze zijn keel had gegrepen had ze hem al weer los gelaten, en zuchtend en met een verdrietige uitdrukking naast Zania gaan zitten. Hoe had dit allemaal kunnen gebeuren...Dit had niet mogen gebeuren...

Crow zag dat ze nadacht, maar hij kon heel goed begrijpen dat ze woedend was. Hij was zelf ook boos over het feit dat de andere niet inzagen dat Raven gelijk had gehad... Toen Lightning zijn naam noemde keek hij op. 'Das mijn naam.' hij probeerde Lighting wat op te vrolijken, maar het leek een averechse zijnde te hebben. Ze greep hem bij zijn keel en boog zich naar zijn oor. Haar woorden waren niet meer dan normaal geweest. Knikken ging niet omdat ze hem stevig vast had. Crow voelde haar greep verminderen en zag hoe ze hem los liet en bij Zania's lijk ging zitten. Even zuchten hij ook en voelde even aan zijn keel. Hij was niet bang voor de dood dat zeker niet, maar wel op de manier waarop zij hem misschien doden zou... 'Waarom zou ik liegen tegen de vrouw van wie Raven zoveel gehouden heeft.x zei hij en ging tegenover Lighting zitten. Uitleggen kon onderbroken worden dus was een reeks herinneringen vast sneller en handiger. Crow ging even verzitten dit kon vermoeiend voor hem worden! 'Okay blijf kalm het is zo gebeurd.' zei Crow rustig en maakte geesterlijk contact met haar. Het ging heel snel voor hem, maar Lighting zou het als een film ervaren. Echter had hij niet meer gerekend met de verschillen tussen hen. Crow greep naar zijn hoofd. Haar licht was zo helder geweest dat het hem pijn deed!!! 'Eugh! Dit doe ik niet nog eens met een engel!' kreunde hij en wreef even over zijn slapen. Lightning zou de ontmoeting tussen hem en Raven zien net als het gehele verleden van Raven. Crow voelde de vermoeitheid toe slaan, maar gaf zich er niet aan over en kreunde nog eens, maar steunde dit keer met een hand op de bosgrond en de anders nog steeds tegen zijn hoofd gedrukt.

Goed, hij had geluk dat ze haar woede had kunnen inhouden, o het was daar nog steeds en ook die wantrouwen tegenover hem was er daadwerkelijk nog. Maar lightning hield zich zo goed mogelijk rustig, zodat ze zijn woorden wel zou horen in plaats van dat het in het ene oor erin en het andere oor er weer uit ging. Nee deze keer drongen zijn woorden beter tot haar door, of ze die wou geloven was weer een andere vraag. Het hing er vanaf hoe geloofwaardig hij het vertelde. Op hem afstappen zijn keel vastgrijpen en hem te bedreigen drong mooi genoeg goed tot hem door. Ze weet dat hij had willen knikken als het had hem was gelukt. Maar ze had hem even snel weer los gelaten en bij Zania neer gaan zitten. 'Waarom zou ik liegen tegen de vrouw van wie Raven zoveel gehouden heeft." zei hij en ging tegenover Lightning zitten. als hij Raven echt kende dan had hij een punt. Maar Lightning twijfelde eerlijk gezegd nog steeds een beetje. 'Okay blijf kalm het is zo gebeurd.' zei Crow rustig. Vragend keek ze hem aan, maar veel erover denken kreeg ze niet want zomaar begon er iets voor haar af te spelen, je zou het kunnen zien als een film kijken. Nu was ze helemaal gespannen. Nadat het eindelijk gedaan was haalde ze opgelucht adem. Ze begreep alles, wat het juist eigenlijk alleen maar erger voor Lightning was. 'Eugh! Dit doe ik niet nog eens met een engel!' Hoorde ze hem kreunen. langzaam keek ze hem recht aan met haar kristal blauwe ogen 'ik had er ook niet om gevraagd" sprak ze stilletjes. Hield zich zo goed mogelijk. Nee light was niet het type dat zou beginnen huilen, vooral niet als er anderen bij waren, dan zeker niet. "wat kom je hier doen Crow' haar zachte toon was naar fluisterend overgegaan. Light maakte een kort gebaar en tikte Zania dan op haar voorhoofd. "Rust in vrede Zania" stillaan begon de dode te vervagen, beetje per beetje.

Crow heeg lichtjes, maar grijnsde bij haar woorden. 'Weet ik, maar dit is vaak beter voor een uitleg dan met woorden. Het geeft meer indrukken dan dat woorden vaak doen.' zei Crow en duwde zichzelf op, tot een zekere hoogte en ging op zijn achterwerk zitten. Zijn hoofd deed nog steeds pijn, maar dat trok langzaam aan weer weg. Light vroeg wat hij hier kwam doen en hij snapte haar vraag wel. 'Zoals je nu weet heb ik Raven mijn leven te danken. Zelfs als hij hier nu zou zijn geweest zou ik hem gevolgt zijn. Voor Raven mij gebood te vertrekken om Zania veilig bij jouw te brengen heeft hij mijn nog 1 opdracht gegeven. Hij wilde dat ik over jouw zou waken.' zei Crow en keek toe hoe ze Zania vrede gaf om rustig naar het hiernaarmaals te gaan. Een zachte glimlach verscheen op zijn lippen, maar er lag een verdrietige toon in zijn ogen. Hij mocht Zania net zo graag als dat hij Lighting als persoon graag mocht. Zijn blik gleed weer naar Light die vast niet zou willen dat een demon haar beschermer zou worden? 'Tegensputteren hoef je niet, want ik zal jRaven niet teleurstellen door niet over je te waken.' zei Crow en glimlachte lichtjes. Des noods werd hij maar weer een grote zwarte vogel. Hij zou Lightning niet aan haar lot over laten!

Lightning had liever gehad dat hij het haar zou hebben verteld. Nu wat ze had gezien, het was onmogelijk om nog steeds te denken dat dit allemaal een leugen was. 'Weet ik, maar dit is vaak beter voor een uitleg dan met woorden. Het geeft meer indrukken dan dat woorden vaak doen.' zei Crow. Even sloot Light haar ogen. Was dit allemaal gewoon een droom, niet dat ze vaak droomde al slaapwandelde ze wel eens. Jammer genoeg was dit geen droom, dit was veel te echt, hoe graag lightning ook wou dat dit allemaal nep was, dit was echt genoeg. Nadat ze had gevraagd wat hij hier deed maakte ze enkele bewegingen en gaf Zania haar rust. Kon weg van de wrede wereld waar het kleinste beetje verraad een leven kon verwoesten. 'Zoals je nu weet heb ik Raven mijn leven te danken. Zelfs als hij hier nu zou zijn geweest zou ik hem gevolgt zijn. Voor Raven mij gebood te vertrekken om Zania veilig bij jouw te brengen heeft hij mijn nog 1 opdracht gegeven. Hij wilde dat ik over jouw zou waken.' zei Crow. Meteen keek ze Crow doordringend aan. Haar kaken verstrakten even en vervolgens snoof ze verontwaardigt' Ik heb geen oppasser nodig Crow, ik kan best voor mezelf zorgen" Snauwde ze lichtjes. hoef je niet, want ik zal Raven niet teleurstellen door niet over je te waken.' zei Crow. Lightning schudde haar hoofd en stond recht. "Ik heb geen beschermer nodig aangezien ik perfect voor mezelf kan zorgen.' Wat dacht hij wel niet. Hij was verdomme een demon!

Crow voelde zich vrezelijk vermoeit en knipperde even met zijn ogen. Ze mocht denken en willen, maar zijn besluit stond vast. Lightning zei dat ze geen oppasser nodig had en Crow gaf haar daar enigzins wel gelijk in, maar hij had verder geen plek om naar toe te gaan. Bij Cervius hoefte Crow echt niet aan te komen van 'Hoi sorry van laatst, maar heb je nog een plek om te slapen?' Crow schudden zijn hoofd en zag haar op staan. 'Het is ook niet als oppas bedoelt Light. Raven zou enkel willen dat je steun zou kunnen vinden bij mij... Al ben ik niet wie je liever had natuurlijk maar dat begrijp ik. Ik ben ook dierbare verloren jaren geleden.' zei hij en Crow duwde zich over eind, maar voelde zich nogal wiebbelig op zijn benen. Crow wilde een stap verzetten, maar zakte door zijn benen en viel Lightning recht in haar armen. Uit reactie greep hij haar vast en landen met zijn gezicht in haar boezem. 'Alle duivels op een stokje! Ze zijn echt lekker zacht!' dacht Crow en bleef even genietend hangen, maar drukte zich met tegenzin weer van haar af. Hij wankelde nog even, maar stond daarna weer recht. 'Sorry dat was niet mijn bedoeling. Maar je kunt een gewonde raaf toch wel voor tijderlijk in je woning opvangen?' vroeg Crow na zijn verontschuldiging, maar spijt had hij helemaal niet van die val.

XD

Raven... ze wou het nog steeds niet geloven, al is het zo, aangezien Zania er niet meer was. Maar toch... Het was moeilijk het te aanvaarden. Deels omdat ze het niet wou aanvaarden. Jammer genoeg weet Light dat het wel zou moeten, maar snel zou het niet meteen gebeuren. Wat vooral Lightning niet wou geloven was dat Crow hier voor haar moest steunen, Raven wist toch dat engelen de demonen het meeste verachten, het zelfde geldt andersom, maar toch stuurde hij verdorrie een demon. 'Het is ook niet als oppas bedoelt Light. Raven zou enkel willen dat je steun zou kunnen vinden bij mij... Al ben ik niet wie je liever had natuurlijk maar dat begrijp ik. Ik ben ook dierbare verloren jaren geleden.' Geërgerd keek ze hem aan en snoof verontwaardigt. "waarom zou ik in hemelsnaam steun gaan zoeken bij een demon! ' ok misschien overdreef ze nu wel een beetje, maar ze was nog ontdaan door het nieuws van Raven, en dan kwam dit er meteen achter. Dan ging alles veel te snel om erop te reageren. Crow probeerde overeind te komen maar viel dan recht op haar af. En zijn gezicht kwam op de verkeerde plaats, en wat nog erger was ook dat hij het lef had om er nog even bij te blijven hangen!! Lightning haar gezicht werd rood van woede. 'Sorry dat was niet mijn bedoeling. Maar je kunt een gewonde raaf toch wel voor tijdelijk in je woning opvangen?' lightning wist meteen dat hij het niet meende. Ze had gewoon haar vuist gebald en met een hele hoop kracht een rake en harde klap recht in zijn gezicht gegeven. 'zeg geen sorry als je het toch niet meent' siste ze dreigend. "Best, jij logeerd bij me maar vanaf dat ik iets anders voor je vind smijt ik je meteen buiten zonder enige excuus' dreigde ze gevaarlijk, haar gezicht nog steeds helemaal rood van de woede

Crow had het kunnen zien aankomen, maar hij vond het niet nodig om weg te duiken. Het had toch geen verschil gemaakt. Crow boog wel iets mee met de klap zodat het minder inpact zou hebben, maar toch moest Crow een stap achteruit doen en keek haar niet vragend aan. 'Goed, die had ik verdient, maar ik kan het niet helpen een oude gewoonte.' zei Crow en lachte zachtjes. Tja wat wilde je als je al jaren in de gedaante van een kraai of raaf was geweest. 'Dat snap ik Lighting. Je hebt ruimte nodig om om Raven te rouwen. Ik zal hem ook missen, maar als een vriend.' zei Crow en veren begonnen om hem heen te draaien waarna hij weer in een zwarte vogel veranderde. 'Zo val ik minder op.' zei Crow via zijn telepatie en spreiden zijn vleugels maar een felle pijn scheut dwong hem om zijn vleugels weer dicht te klappen. 'Alle duivels op een stokje! Eurg... Dan maar hippen.' zei hij met zijn telepatiese stem en hipte in de richting van Lighting en stopte voor haar. Als ze zou beginnen te lopen kon hij haar volgen.

als hij zo bleef door doen gaat doen gaat hij niet lang in haar huis mogen logeren, dat stond al vast. Lightning was natuurlijk niet blij dat hij bij haar zou komen intrekken, maar Raven zou dit gewild hebben dus veel keuze had ze niet. Even sloot ze haar ogen. Probeerde weer haar kalmte te herwinnen nu ze hem eens goeie mep had verkocht. 'Goed, die had ik verdient, maar ik kan het niet helpen een oude gewoonte.' zei Crow en lachte zachtjes. "Een gewoonte die je bij mij thuis zal moeten afleren of je vliegt binnen de kortste keren weer men huis uit' sprak ze zeer neutraal. 'dat dat maar duidelijk is' Behendig streek ze enkele verloren plukjes haar van voor haar ogen en stak die weer achter haar oor bij de rest. 'Dat snap ik Lighting. Je hebt ruimte nodig om Raven te rouwen. Ik zal hem ook missen, maar als een vriend.' Kort keek ze van hem weg, starend naar de grond en beet even op haar onderlip. Toen ze weer opkeek was hij al weer in een raaf veranderd en zat half te hinkelen. Zo gingen ze eeuwen erover doen om bij haar thuis te komen. Met tegenzin nam ze hem van de grond, zette hem op haar schouder spreide dan zelf haar vleugels, en met twee harde zwaaien met haar spierwitte vleugels zat ze al in de lucht. Het was in vogelvlucht maar 10minuutjes. Ze nam de verlaten wegen, aangezien ze niet gezien wou worden met een demon, of nu een raaf het zou argwaan wekken. Ze had een geluk gehad dat zij nogal ver van de andere woonden aangezien Lightning van haar rust hield en niet graag bezoek ontvangde. "achter men huis in de tuin is er een tunnel, je zult altijd die weg nemen als je naar hier komt of weg wilt gaan.' Legde ze hem uit terwijl ze haar huis binnenstapte.

Crow voelde haar slanke vingers om zich heen sluiten. Als ze echt van hem af zou willen was hij in deze vorm nogal gemakkelijk te doden. Crow voelde een zekere opluchting toen ze hem op haar schouder zetten. Het liefste was hijzelf gevlogen, maar zo lang stil zitten had zijn tol geiest samen met zijn telepatische beelden reeks die hij Lightning had laten zien. Crow vouwde zijn vleugels op en hielt zich stevig vast, maar had geknikt toen ze gezegd had dat ie die gewoonte bij haar thuis niet welkom waren. Hij zou zichzelfProberen in te houden, maar of het lukken zou? Ze vlogen niet lang en Crow was daar enigzins wel blij mee. Haar uitleg over de tunnel nam Crow in zich op en kraste zacht. Eenmaal binnen hipte hij van haar schouder op een kast ddie dichtbij stond en hipte verder naar een stoel daar onder. Balanseerde even en landen op de grond. Daar verscheen hij weer en plukte snel degevallen veren van de grond. 'Ik zal me aan je voorwaarde houden Light.' zei Crow en greep weer naar zijn gewonde schouder. Hj moest nu echt rusten anders zou Crow er later echt last van kunnen krijgen. Met een zucht ging hij op de bank zitten en keek even voor zich uit. Hij had geen hekel aan engelen. Goed ze konden je vreselijk veel pijn gezorgen net zoals op het moment dat Crow Lightnung had laten zien hoe hij Raven had ontmoet en hoe Raven vampier was geworden, maar hij vocht enkel als het nodig was, niet wanneer hij de behoefte voelde...

Veel keus had ze niet, dat wist lightning ook wel. Waarschijnlijk zou ze dan niet zo snel van Crow afkomen, dus het enige wat ze nu kon doen was hem gewoon aanvaarden, dat wilt niet zeggen dat ze het leuk vond, alles behalve dat. Het ging veel te veel tijd verspillen dat hij bleef hinkelen dus had ze hem op haar schouder gezet en is dan zo naar huis gevlogen, via de tunnel die Crow alleen mocht gebruiken, om zo te voorkomen dat andere engelen hem zouden zien. het was een heel groot risico door hem hier te brengen, maar veel keuze had ze dan ook wel weer niet. Terwijl Crow terug veranderde en zijn veren bij elkaar raapte ging lightning zuchtend op een stoel zitten. Hoe gaat het haar lukken om de hele dag met een demon opgescheept te zitten? ach ze zal er maar beter het beste van maken, in plaats van de hele tijd over te mopperen. 'Ik zal me aan je voorwaarde houden Light.' Zei hij. Al bedankend glimlachte ze even kort naar hem. Merkte op dat hij wel heel veel last had van zijn wonde. En daar was haar neiging weer, ze hield er echt niet van." Laat me die wonde eens zien ' sprak ze iets wat kribbig en stond al bij zijn schouder. "doe je shirt uit' sprak ze neutraal tegen hem. Zo kon ze de wonde beter bekijken en was het ook makkelijker te verzorgen.

Crow verbeet de meeste pijn. Zijn kleding was op diverse gedeeltes stuk gesneden door het zwaard van Cervius, maar zijn schouder had de demonen leider toch het beste weten te raken... Crow was niet iemand die snel om hulp riep in een gevecht of naar afloop. Dat hij onderdak bij Lightning vroeg was al een hele stap voir hem geweest. Light had dankbaar naar hem geglimlacht. Het was altijd iets prachtigs als ie een vrouw zag glimlachen of dat ze gelukkig werd door wat hij zei of deed. Lightning mocht dan een engel zijn, maar nog nooit had Crow de behoefte gevoelt zichzelf met een engel te meten. Waarom ook? Wat lag er voor hem erbij in? Crow zonk weg in gedachten, maar toen Lightning opeens naast hem stond en vroeg of hij zijn shirt uit wilde doen keek hij haar even verbaasd aan. Die griet was snel!? Of was hij nu zo moe... Zonder tegen werken wilde Crow zijn jasje wel uit doen, die gleed handig van zijn schouders. 'Het gaat wel weer. Enkel wat rust en het heelt wel weer....' het was alsof hij een vuistslag tegen zijn grootste verwonding aan kreeg

aan kreeg. Crow kon een kreun dit keer niet onderdrukken. Zijn adem stokte voor even waarbij hij ook lichtjes in elkaar kroop. 'Verdraait wat had Cervius op zijn wapen zitten gehad, gif of zo?' kon hij niet nalaten te denken en ademde even beverig. 'Kennelijk heb ik het toch overschat?' murmelde Crow zacht en met veel moeite trok hij zijn shirt uit met horten en stoten. Vooral zijn rechterschouder had veel geleden onder het gevecht. Een grote snede was daar te zien van bovenop de schouder tot halverwegen zijn schouderblad liep een diepe snede. Crow kon het niet zien, maar de rest van zijn boven lichaam was bedekt met kleinere ondiepere snedes. Andere waren wel dieper, maar niet zo diep als de snee over Crow zijn rechterschouder!.

(Sorry Ma bleef achter de pc hangen.)

Lightning had nu wel af en toe gezien hoe hij door zijn wonde in een kromp of een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht kreeg. Daar kon je eigenlijk helemaal niet naast kijken. En Lightning was er dan niet voor om demonen te verzorgen, crow zal de uitzondering er op zijn. Dat zou Raven gewild hebben. En ze moet er het beste van maken anders zal het alleen maar vermoeilijken. Als ze Crow zou accepteren dan zou dit voor hen beide wat vergemakkelijken, en dat was dan dus ook de enige mogelijkheid. Even sloot ze haar ogen, nam een goeie ademteug en zei dan uiteindelijk dat hij zijn shirt moest uit doen. Ze mag hem dan niet, maar dat wilt niet zeggen dat ze hem wou zien lijden van de pijn door Cervius. Zwijgend keek ze toe hoe hij zijn jas uit deed. 'Het gaat wel weer. Enkel wat rust en het heelt wel weer....' Geamuseerd trok ze een wenkbrauw. Ze zal wel snel genoeg te zien krijgen of hij nu gewoon loog of niet. Al wist Lightning nu al welke van de twee het was. Het antwoord kreeg ze al snel toen hij een kreun niet kon onderdrukken en zijn adem voor even stokte. 'Kennelijk heb ik het toch overschat?' murmelde Crow zacht. 'Je meent het' sprak Lightning simpel. terwijl hij zijn shirt uit deed haalde lightning al wat verband. Toen hij het had af gedaan en zij terug was bestudeerde ze het eerst aandacht. Vervolgens legde ze voorzichtig en teder haar hand op de grote wonde zelf. Verlichtte de pijn eerst zodat hij niet zou lijden als ze het zou verzorgen. Toen het rond de wonde helemaal groen was gekleurd, begon Lightning het bloed en al de vuiligheid eruit te vegen met een nat doekje. Nadat ook dat was gebeurd legde ze nu haar beide handen op zijn wonde die meteen begonnen op te lichten. Langzaam maar zeker begon zijn snee dicht te groeien, zo zou hij er geen last van krijgen, al zal er wel een litteken overblijven aangezien dit niet zomaar een ondiep sneetje was geweest. Het licht begon feller te schijnen waardoor het het hele huis begon te verlichten. Enkele zweetdruppels gleden over Light's gezicht. Wanneer dat helemaal genezen was en er alleen nog maar een litteken te zien was deed ze de wat ondiepere sneeën. Dat ging wat sneller. Vervolgens deed ze hem helemaal in het verband." So' sprak ze iets wat vermoeid. Zo'n grote snee healen koste veel meer energie van lightning dan zo'n ondiepe. Zuchtend ging ze gaan zitten op een stoel" je zou geen last meer ervan moeten hebben, maar omdat die zo diep was is het wel een litteken gebleven, en zal altijd blijven.' legde ze hem uit.

'Je meent het' sprak Lightning simpel. terwijl hij zijn shirt uit deed haalde lightning al wat verband. Toen hij het had af gedaan en zij terug was bestudeerde ze het eerst aandacht. Vervolgens legde ze voorzichtig en teder haar hand op de grote wonde zelf. Verlichtte de pijn eerst zodat hij niet zou lijden als ze het zou verzorgen. Toen het rond de wonde helemaal groen was gekleurd, begon Lightning het bloed en al de vuiligheid eruit te vegen met een nat doekje. Nadat ook dat was gebeurd legde ze nu haar beide handen op zijn wonde die meteen begonnen op te lichten. Langzaam maar zeker begon zijn snee dicht te groeien, zo zou hij er geen last van krijgen, al zal er wel een litteken overblijven aangezien dit niet zomaar een ondiep sneetje was geweest. Het licht begon feller te schijnen waardoor het het hele huis begon te verlichten. Enkele zweetdruppels gleden over Light's gezicht. Wanneer dat helemaal genezen was en er alleen nog maar een litteken te zien was deed ze de wat ondiepere sneeën. Dat ging wat sneller. Vervolgens deed ze hem helemaal in het verband." So' sprak ze iets wat vermoeid. Zo'n grote snee healen koste veel meer energie van lightning dan zo'n ondiepe. Zuchtend ging ze gaan zitten op een stoel" je zou geen last meer ervan moeten hebben, maar omdat die zo diep was is het wel een litteken gebleven, en zal altijd blijven.' legde ze hem uit. Crow grinnikte zacht om haar woorden, maar bleef rustig wachten. Hoewel ze teder en voorzichtig handelde door haar hand op die manier over zijn verwonding te leggen grimaste Crow toch even, maar de pijn werd al snel verlicht door wat ze ook deed. Het voelde fijn aan en zachtjes genoot hij van haar werkwijze. Crow voelde hoe ze druk bezig was al voelde hij zijn verwonding zachtjes zeurend jeuken. Hij had gelukkig niet de neiding om er eens flink te krabben, maar zat er wel aan te denken zachtjes te krabben al zou Light hem dan weg slaan doordat ze zijn wond aan het healen was... Het licht dat steeds feller werd was Crow ook niet ontgaan, maar het deed hem geen pijn. Het healde hem juist. Crow voelde hoe ze de andere verwondingen ook verzorgde en keek toe hoe ze hem inbond met verband. "Alle duivels ik lijk wel een halve mummie!? dacht Crow en glimlachte dankbaar naar Lighting. 'Met littekens kan ik leven. De grootste is toch meer geesterlijk van jaren geleden. Die schrijn soms nog wel eens, maar ook die zal nooit weg gaan.' zei Crow en legde zijn shirt en jasje netjes op gevouwen over de rand van de bank leuning. Hij was dood moe en zijn oogleden leken zwaarder en zwaarder te worden. 'Je doet stoer en afstandelijk, maar je bent goed van hart... Geeeeeuuww. Nobel ook dat siert je Lightning...' Crow had nog meer willen zeggen, maar hij verloor de zin midden in een tweede sterkere geeuw en zakte half opzij waarbij hij zichzelf nog op tijd kon op vangen. 'Alle duivels op een stokje! Mijn energie is niet meer wat het voor heen geweest is. Je zult ook vast dood op zijn? Maar dat is ook niet verrassend. We hebben beide ons best gedaan iemand te helpen en voor een deel ben ik daar in geslaagt al had ik graag Zania hebben kunnen redde...' een derde geeuw liet Crow in slaap vallen. Hij zakte in een met zijn hoofd op zijn kleding en de leuning. Crow viel in slaap op een plek waar hij normaliter nooit in slaap vallen zou. Maar goed wie moe was en echt slaap had zou overal in slaap kunnen vallen. Zijn slaap zou rustig en dromenloos zijn.

(Ik weet er alles van om ergerns in slaap te vallen dan in mijn bed.) XD

Lightning vind het niet altijd even leuk, dat ze altijd de neiging kreeg als een engel om anderen te helpen. het blijft natuurlijk niet zo sterk als bij andere engelen, maar het was er toch. Gelukkig als ze echt wou kon ze dat negeren, al gaf haar dat wel een onbehaaglijk gevoel. Light had dan ook wel verwacht dat de wonde van Crow veel meer energie van haar zou vergen dan de wonden die Light gewoonlijk genas. Deze was groter, en dieper ook. Dat niet alleen, een demon had het gedaan. Op een of andere manier was het voor Light veel moeilijker om een wonde dat aangebracht is door een demon veel moeilijker en lastiger te genezen was. Hoe dat kwam wist lightning niet, maar hoe meer ze zo'n wonden genas, hoe gemakkelijker het voor haar werd, alsof ze er eerst gewoon aan moest wennen. het was een vreemd gevoel, maar light begon nu wel sneller aan vreemde dingen te wennen dan toen ze juist op aarde was beland achter al die eeuwen. Opgelucht en iets wat vermoeid haalde ze adem toen ze hem had gewikkeld in verband. Kort grijnsde ze geamuseerd bij het zien van de uitkomst. 'Met littekens kan ik leven. De grootste is toch meer geestelijk van jaren geleden. Die schrijn soms nog wel eens, maar ook die zal nooit weg gaan.' Daar had hij wel gelijk in. Lightning had nog altijd geestelijke littekens van haar ouders die demonen waren geworden en zij de gevolgen had moeten verduren. Bij de gedachten gleed haar ene hand naar haar linker arm, daar waar de tattoo zichtbaar kwam wanneer ze vloog. 'Je doet stoer en afstandelijk, maar je bent goed van hart... Geeeeeuuww. Nobel ook dat siert je Lightning...' Langzaam gleed haar blik weg. Goed van hart... Ze wist niet wat ze daarvan moest denken. 'Alle duivels op een stokje! Mijn energie is niet meer wat het voor heen geweest is. Je zult ook vast dood op zijn? Maar dat is ook niet verrassend. We hebben beide ons best gedaan iemand te helpen en voor een deel ben ik daar in geslaagt al had ik graag Zania hebben kunnen redde...' Had ze Zania maar kunnen redden, was ze er maar op tijd geweest. Waarom was tijd altijd zo belangrijk... Toen ze weer uit haar gedachten kwam merkte ze dat hij al in slaap was gevallen. Door de stoel met Crow te verplaatsen lukte het haar om hem uiteindelijk in haar bed te stoppen. Deed vervolgens de deken over hem heen, en gaat dan zelf met een andere deken in de zetel liggen, en valt dan zelf snel in slaap.

Duisternis maakte hem niet bang. Maar de stilte die er heerste was oorverdovend. Crow voelde zich er altijd niet op zijn gemak bij, maar toch kon hij er niks aan veranderen. Rustig bewoog hij zich voort. Tot er in de verte een lichtje branden. Crow vroeg zich steeds af wat dat te betekenen had, maar al snel hoorde hij stemmen. Nee geschreeuw en gesmeek! Crow rende naar voren, maar kon niet door een deur breken die hem de weg blokkeerde. Verachterlijke wezens stormde door de keuken van zijn ouderlijke woning. Crow schreeuwde en trok aan de klink, maar een doden gewicht laag voor de deur waardoor deze blokkeerde. Het gegil stierf weg en een vals lachje was duideklijker dan ooit te voren te horen. Crow zakte huilend door zijn benen tot de deur ineens door broken werd. Een grote muil vol tanden dreigte hem op te slokken!!! Crow schrok met een kreet wakker en sprong bijna overeind. Hij was even gedesorienteert, maar al snel rook hij Lightning]'s geur en wist hij weer waar hij was. Koud zweet had zijn verband doorweekt, maar het ergste van alles was nog wel die alles verterende nachtmerrie die na jaren weer terug gekomen was. Crow schudden zijn hoofd en planten zijn ellebogen op zijn benen en legde zijn hoofd erin. Waarom was die rot droom terug gekomen? Waarom kon hij daar niet vanaf komen? Crow gromde van ergernis, maar had niet door bezoek te hebben....