x Hati Hróðvitnisson x V1.2

x algemeen x
Naam: Hati Hróðvitnisson
Betekenis: Haat/vijand
Geslacht: Man
Leeftijd: Onbekend
Ras: Demon
Ouders: Fenrir ♂ x –onbekend-
Broers/Zussen: Sköll ♂
Grootouders: Loki ♂ x Angrboða ♀
Huisdier: Arend -> Ares
Geaardheid: Biseksueel
Faceclaim menselijk vorm: Alucard van de anime en manga Hellsing
Faceclaim demon vorm: Hati van de online comic Off-white

x uiterlijk x
Mensenvorm
Lengte: 1m91
Huid: Erg bleek, bijna wit en vol littekens
Lichaamsbouw: Gespierd
Kleren: Meestal een hemd en een donkergekleurde broek.
Oogkleur: Rood, als je er erg diep in kijkt krijg je het gevoel dat je eigen ziel erin weerspiegeld word.
Haar: Halflang, zwart, ‘woest’ kapsel

Demonvorm
Grootte: Heeft een schouderhoogte van 219 cm. (+/- 30 cm groter dan de meeste paarden)
Vacht: Gitzwart en fluffy
Ogen: Blijven hetzelfde als bij zijn menselijke gedaante.
Extra: Meestal (niet altijd) heeft hij op zijn kop rode, gloeiende lijnen. Zijn wolvenvorm is maar een tussenstatus van zijn mensengedaante en zijn ‘Spirit Mode’. Bij zijn Spirit Mode heeft hij een vreemd soort masker op zijn kop en is zijn lijf ook iets anders.

x karakter x
Persoonlijkheid: Flirterig, afstandelijk, onverschillig, arrogant, kleinerend, pester, vals, kan aardig zijn
Like’s: De maan, nacht en haat
Dislike’s: Haat, ziek zijn, niet 'gezien' worden
Extra: Hij kickt erop om gehaat te worden, maar op een manier als een roker die wil stoppen met roken maar de kracht er niet voor heeft. Omdat hij gehaat wil worden, verleid hij vaak andere wezens om dan hun hart te breken en het maakt hem niet uit of het een man of een vrouw is. Maar hij moord ook vaak om gehaat te worden of hangt gewoon de arrogante zak uit. Iedere manier die er is om gehaat te worden, probeert hij toe te passen.

x verleden x
Ik weet niet waar ik moet beginnen, er is gewoon zo veel gebeurd. Ik zal maar gewoon bij het begin beginnen, het begin van een lang verhaal waar ik je mee kom lastig vallen. Want daar ben ik altijd al goed in geweest, anderen lastig vallen.
Natuurlijk weet ik niets meer van toen ik geboren was. Dat is te lang geleden. Ik groeide op, hoe weet ik niet en ik heb geen idee of ze iets met me uitgestoken hadden. In die tijd had ik nog blauwe ogen, net zo blauw als die van mijn tweelingbroer Sköll. Het enige wat ik me herinneren is dat ze me leerden jagen en vechten, net zoals Sköll. De rest was nogal vaag.

Ik weet niet hoe oud ik was, ik was al oud, maar zag eruit als iemand van ongeveer 9 jaar oud. Sköll en ik kregen een geschenk, de mogelijkheid om in een mens te transformeren wanneer we maar wilden. In het begin was het moeilijk, maar uiteindelijk wende het wel. Een tijdje later, hadden Sköll en ik een domme fout gemaakt. Ik snap nog steeds niet wat me bezielde om er mee akkoord te gaan. Het was zo dom, we waren zo naïef geweest. Op de één of anderen manier, besloten we een andere planeet te ontdekken, toen kwamen we bij deze hier uit. In het begin was het leuk, geen probleem. Zo veel om te ontdekken, het was allemaal zo anders. Maar onze reis kreeg een heel andere wending.

Toen we ’s nachts over een weg liepen diep in het bos, werden we ontvoerd. Ik zou graag de details willen vertellen, maar het ging zo snel en volgens mij hadden ze met iets tegen mijn hoofd geklopt. Ik herinner me er bijna niets meer van. Enkel duisternis en chaos.Waarschijnlijk was ik bewusteloos geraakt, want ik werd wakker. Helemaal alleen in een donkere, koude ruimte.  Een klein raampje met tralies was het enige waarlangs ik licht kon krijgen, maar het was klein, niet groter dan mijn hoofd. De helft maar denk ik. Maar goed, er was ook een deur, groot en van metaal met een klein getralied venstertje, net groot genoeg om er door te kijken. Aan de muren hingen een paar verroeste kettingen om mensen aan op te hangen, ik denk dat er zelfs schimmel aan het plafond hing, nee wacht, ik weet het zeker. Het was donker en ik was alleen, of toch alleen in mijn cel want ik weet dat er meerdere cellen waren met andere mensen in. Soms hoorde ik het gejammer.

De eerste keer dat ze me kwamen halen was het verschrikkelijkst. Ik zag er niet uit, ik was een ramp, dus eerst probeerden ze me proper te krijgen. Ze zorgde er voor dat ik niet meer stonk en alle klitten uit mijn haren waren. Daarna kwam de man me halen. Er hing een ketting met een kruis om zijn hals. Wat hij deed, daar heb ik het niet graag over. Ha! Ik, die het daar niet graag over heeft. Het verbaast je vast. Maar ik vind het nog steeds verschrikkelijk. Toen hij klaar was met mij, dropte hij me weer in mijn cel. Ik kreeg amper eten, maar genoeg om te overleven. Daarna werd ik weer verzorgd zodat de man zich kon uitleven. Opnieuw en opnieuw. Ik telde de dagen niet meer. Ik voelde me compleet leeg vanbinnen. Wat er met Sköll gebeurd is weet ik niet, maar hij zat ergens anders, met hem deden ze vast iets anders. Het was een hel, maar uiteindelijk kon het me niets meer schelen wat hij met me deed. Ik kon waarschijnlijk toch niet ontsnappen. Het kon me niets schelen dat hij me bij mijn haar nam en zo door de gangen sleurde, naar zijn kamer om me daar te verkrachten.

Maar ik veranderde van gedacht. Misschien kon ik het wel, bovendien was ik geen gewoon mens. Ik kon hem vast wel aan in mijn eentje, dat moest wel lukken. En die bewakers, dat zou me ook wel lukken. Tenslotte was mijn vader Fenrir. Ik kon niet gewoon blijven afwachten tot iemand me kwam halen, ik moest me bewijzen. De volgende, en laatste keer dat hij me kwam halen en op het bed duwde, draaide ik me snel om. Hij had zich al over me heen gebogen. Voor ik besefte wat ik deed, zette ik mijn tanden in zijn nek en beet, tot ik zijn bloed proefde. Zelfs toen bleef ik door bijten, steeds harder. Zijn adem stokte en hij maakte een gorgelend geluid. Ik weet niet hoe het gebeurd was, maar sindsdien waren mijn ogen rood geworden. Misschien was hij gewoon geen normaal mens. Die rode ogen.. Ik haat ze, ze doen me steeds opnieuw denken aan die man. De man die me geïnfecteerd heeft. Niet letterlijk natuurlijk, maar door hem heb ik plezier aan het verleiden van anderen, door hem hou ik er van als anderen me aanstaren op die ene manier, alsof ze met me naar bed zouden willen gaan. Ik voel me een vuil besmet monster…

Nadat de man dood was, ging ik de gang op, ik werd meteen aangevallen. Ik had mezelf overschat. Hoe had ik kunnen denken dat ik alles alleen kon? Maar ik had wel geluk gehad, want net toen kwamen een aantal familieleden ons redden. Als dat niet gebeurd was, zat ik hier nu niet. Iedereen was kwaad op ons, zelfs mijn broer was kwaad op me. Maar wat wilde je ook? Hij was zwaar gewond van alles wat ze met hem gedaan hadden en ik zag er goed uit, ik had enkel verse wonden maar het was duidelijk dat die afkomstig waren van het ontsnappingsplan. Ze geloofden me niet toen ik hen vertelde wat de man met me gedaan had. Ze dachten dat ik loog…

Maar genoeg gezeverd over dat, goh, wat ben ik al lang bezig. Mijn excuses voor het verspillen van je tijd. Tijd verstreek, ik denk dat mijn broer een hekel aan me bleef hebben, net zoals de rest van de familie. Sommigen haatte me echt kapot. Dat wist ik omdat ik het voelde. Uiteindelijk besloten Sköll en ik om te gaan jagen, hij ging jagen op Sól, ik op Máni. Ze zijn verdomd moeilijk te pakken te krijgen. We zijn er eigenlijk ons hele leven mee bezig geweest, ons hele verdomde leven. Er is een korte pauze geweest. Sköll besloot om weer eens naar de aarde te gaan, waarom weet ik zelf ook niet en ik heb hem moeten overtuigen terug te komen. Het was een heel karwei, maar uiteindelijk was het me gelukt en gingen we verder met jagen. Ik vond het langs de ene kant wel leuk, helemaal alleen en alleen maar jagen. Geen andere zorgen en problemen. Behalve dan mijn gedachten en herinneringen aan vroeger. Maar die tijd heb ik gebruikt om te accepteren wat er gebeurd was.

Uiteindelijk kwam Sköll op het idee om me naar deze planeet te sturen, opnieuw. Hij had het blijkbaar besproken met andere familieleden, zomaar, achter mijn rug. Waarom hij het deed, weet ik niet. Maar iedereen leek overeen te stemmen want opeens kreeg ik te horen dat ik naar deze planeet moest. Maar goed, ik deed het dan maar. In het begin heb ik iedereen zitten observeren. Daarna ben ik me gaan mengen, maar nog een beetje afstandelijk. Ik leerde van alles kennen, alcohol, de kick van gevechten en moorden, het verleiden van vrouwen en later zelfs mannen. Dat laatste was vast die ene man zijn schuld.
Meer en meer mensen begonnen me te haten, langs de ene kant voelde het zalig, maar ook verschrikkelijk. Ik bleef het doen, er voor zorgen dat anderen me haten, ik doe het nu nog. Ookal wil ik er mee ophouden. Ik haat het. Ik haat mezelf. Ik haat het monster dat ik ben…

Wel, dat is het zo ongeveer, hopelijk heb ik je niet al te hard verveeld… Nu dat je wat meer over me weet, hoef je geen medelijden te tonen of opeens erg lief te doen. Het maakt me niets uit. Ik ben een klootzak, ik verdien geen vriendschap.