[Event] Masquerade Ball

‘Je gaat toch wel?’ vroeg een meisje tegenover hem. Twijfelend keek hij haar aan ‘Uhm… Ik weet het nog niet…’ Ze glimlachte bemoedigend ‘Nou, denk nog maar goed na, en misschien zie ik je dan vanavond wel’ Hij knikte lichtjes, en keek haar na toen ze wegliep. Na een tijdje draaide hij zich om en slofte naar huis. Eenmaal aangekomen duwde hij de deur open en slofte hij naar binnen. Hij ging zitten en dacht diep na. Heus wel wilde hij liever naar dat bal in plaats van de hele avond alleen thuis zitten, maar zijn angst en verlegenheid belemmerden die wil. Momenten gingen er voorbij, en uiteindelijk had hij zichzelf overgehaald. Hij stond weer op, en ging naar de plek waar hij zich maar ging omkleden. Geen idee wat hij ging aantrekken. Hij had helemaal geen verstand van dit soort dingen, en al helemaal niet uit dit land. Stephano zuchtte eens diep. Was dit nou wel een- nee. Sprak hij zichzelf toe. ‘je gaat gewoon naar dat bal’ zei hij hardop tegen zichzelf. hij keek in zijn kast. Nu begon het moeilijke pas. Wat ging hij aantrekken? Na een aantal tientallen minuten had hij iets uitgezocht. Geen idee of het goed was voor zo’n gebeurtenis. Wat kon het hem ook schelen, het was tenminste iets. Hij sloeg de zachtblauwe cape om z’n schouder en kamde zijn haren nog eens. Uiteindelijk deed hij het masker op. Dat had hij dan weer wel van iemand gekregen. Het masker was simpel, het was zwart met lichtblauwe krullende strepen. Lichtjes glimlachte hij, en stapte de deur uit. Oh.. dat was een probleem… hoe ging hij? Over dat probleem hoefde hij niet lang na te denken. Vliegend was geen optie, dat kon Stephano namelijk niet. Hij had het ook nooit gekund, dus hij miste het niet. eindelijk zag hij het paard staan. Een sneeuwwitte hengst was het. Vaak had hij dit dier opgezocht, en werd daarom ook ontvangen met een vrolijk gehinnik.  Stephano aaide voorzichtig over de witte neus, en glimlachte lichtjes toen het paard half  door diens benen zakte, zodat hij kon opstijgen. Stephano ging voorzichtig zitten, en meteen stond het paard recht. Zachtjes begon het paard te stappen, wat kort daarna al overging in een drafje. Eindelijk waren ze er. Het paard verlangzaamde z’n pas, en Stephano sprong van zijn rug. Hij gaf het dier een dankbaar klopje, waarna de hengst weer wegliep. Meteen begon de verlegenheid weer op te spelen bij Stephano. Met lichte tegenzin slofte hij richting de ingang. Hij liep zo stil mogelijk naar binnen en keek rond. Stephano sloeg zijn armen verlegen over elkaar en slofte naar een plek waar niemand, of in ieder geval minder personen stonden. Waarom was hij hier ook alweer naar toe? Hij kon haast niet meer bedenken dat hij hier uit vrije wil heen was gegaan. Zenuwachtig zuchtte hij. Zolang er niemand naar hem toe kwam vond hij het nog uit te houden. Nu maar hopen dat niemand hem zou opmerken

‘Nou, jij verbaast mij ook hoor, Dat je er plotseling zo netjes uitziet Aylan.’ Een compliment was het, zo vatte hij het in ieder geval wel op, maar toch drong er een andere vraag bij hem op. Zag hij er normaal slecht uit dan?  Door die gedachte grijnsde Aylan lichtjes en knikte toen eens dankbaar. ’Dat was de bedoeling, het was namelijk speciaal voor jou.’ Een kleine twinkeling verscheen in zijn ogen, tot hij besefte wat hij nou werkelijk had gezegd. Wat ongemakkelijk kuchte hij. ’Stiekem heb je dat niet gehoord,’ mompelde hij. Wat was dat nou weer voor een faal. Professioneel blijven, Aye zei een stemmetje in z’n hoofd. Je bent een leider, geen jongen. Om zijn aandacht tot iets anders te verlengen, richtte hij z’n blik weer op de glazen die eerst op de grond gevallen waren. Godzijdank dat hij niet zo’n soort faal had gemaakt. ‘Met mijn volk gaat het goed, dus met mij ook.’ Zei ze zacht. ’Oh da-‘ Aylan staakte zijn zin zodra hij haar handen dichterbij zag komen. Haar vingers die zo dicht bij z’n keel zaten, enkel om het bovenste knoopje los te maken. Dat moment leek de leider even te bevriezen, hoewel de vlammen hem uitsloegen. ‘Ik ehmm…Ik het…tja, ik moet het beter niet doen.’  Zijn blik volgde haar handen die over haar jurk naar beneden gleden. Toen pas merkte hij op hoe stil hij had gestaan en hoe dom dat er wel niet uit moest hebben gezien. Dus om zich te herstellen rechte hij zijn rug. ’Het is oké! Het voelt beter aan nu.. Minder warm..’ Leugen. Minder warm was het er echt niet van geworden. Integendeel zelfs. Nu wist hij hoe een vrouw zich moest voelen, zo eens in de zoveel tijd. ‘En hoe gaat het met jou Aye?’  ’Goed, goed. Alles gaat perfect. En zo.. Zelfs een persoonlijke lijfwacht’  Eenmaal gaf hij een knik richting Zephyr.  De brompot die dit bal overbodig vond. Alleen leek ie nu iets interessants gevonden te hebben. Kort grijnsde Aylan.

Er gebeurde vanalles. Mensen waren in de weer en het was moeilijk te volgen. Echter herinnerde Aylan zich iets. Een soort opdracht die hij gekregen had. Nee, het was een mededeling en dán pas zou de “opdracht” gedaan moeten worden. Hij zat er erg tegenop te kijken. En waarom… Well, dat zou snel genoeg duidelijk worden gemaakt. ’Excuseer me voor een moment, Selena,’ sprak hij beleefd, nadat hij zijn passen voort zette richting de band die op de verhoging stond te spelen. Terwijl hij zich een weg baande tussen de wezens door, kwam hij onderweg een bediende tegen die een blad droeg met enkele glazen wijn. Daarvan pakte hij één af, met de gedachte dat hij die alcohol hard nodig zou hebben.  Vervolgens stapte hij de trap op, beval hij de muziekanten op te houden met spelen door één simpele handbeweging. Aylan ging naast een trompettist staan en nam eens een flinke slok van z’n wijn, neerkijkend op de grote menigte. Enkelen hadden het al begrepen, netjes hielden zij hun monden dicht om te luisteren wat hij te melden had. In tegenstelling  bij binnenkomst, was het nu haast stil. Al klonk ergens in de zaal nog een mannelijke stem die op de praatstoel zat. Aylan bromde lichtjes, pakte de trompet en blies daar eens één keer op, wat een schel geluid door de zaal liet gaan. Door die actie was de stem weg gezworven en gaf hij de trompet terug. ’Erg bedankt voor jullie aandacht,’ sprak hij luid. ’Maak je geen zorgen, er komt geen lange speech of iets dergelijks. Dus…’ Weer nam hij een slok, niet echt wetend hoe hij het brengen moest. ’Welkom, dus,  bij het jaarlijkse bal. Hopelijk gaan jullie ervan genieten. Maar voordat het bal echt gaat beginnen zullen de leiders hun gewoonlijke openingsdans doen.’ Nadat hij uitgesproken knikte hij eens, als teken dat hij klaar was, en liep toen snel de verhoging weer af.  ’Dat ging zo bagger slecht,’  mompelde hij zichzelf toe, waarna hij het glas ergens neerzette en met tegenzin richting de dansvloer liep. Vervloek degene die het bedacht had.