[Event] Masquerade Ball

Rules!

-Géén geweld. Er word hier niet gevochten, ect.
- Leiders posten eerst! Daar moet je dus op wachten!
-  Have fun!

Jurk (maar dan zonder de bandjes)
masker

Het was nog vroeg toen Zach wakker werd. Het geluid van vogeltjes wekte hem. Het was een speciale dag dat wist hij wel. Zach was altijd al een buitenbeentje geweest en hij wilde zijn best doen om op zijn minst iemand anders dan Luna te leren kennen. Sascha en Retzu wilde hij niet eens meer kennen. Drugs was iets vreselijks en als beide dat niet in konden zien dan maar niet. Zach had een streep daar achter gezet en wilde verder gaan met zijn leven. Hij kon niet anders dan zich erbij neer leggen dat zij niet beter wisten. Hij trapte de dekens van zich af en liep naar het slootje waar hij even in sprong na zich uit gekleed te hebben. Bah! Dat was ijskoud, maar anders had hij niet omdat Zach buiten het weerwolven dorp woonde. Daarna sprong hij er snel weer uit en rende naar binnen. Onderweg gritste hij zijn kleding mee en pakte een doek waarmee hij zich afdroogde. Zijn nette kleding had hij al dagen van te voren laten maken en hij had het netjes in de kast neer gelegt. Zach kleden zich aan en pakte de gepoeste schoenen die hij later aan trok. Zijn masker lag er bovenop en Zach had hem net even ernaast gelegt terwijl hij zich aan gekleed had deed Zach het masker op en liep hij naar de rijtuigen die op het plein stonden. Luna was net aangekomen en dreigde die ook maar iets van plan waren tegen de andere vijandige rassen iedereen gestraft zou worden!!! Zach was zowiezo al een vredelievend persoon dus waarom zou hij herrie gaan schoppen? Zach stapte erbij eentje in en ging tegenover een knap uitziende weerwolven meisje. Sasha was het niet dat kon hij ruiken, maar knap achter het masker was ze zeker! Zach glimlachte verlegen naar haar en ze glimlachte vriendelijk terug. De koets kwam in beweging en nu was het wachten tot ze aan zouden komen op de plaatst van bestemming!

De rit duurde nog enige tijd, maar eindelijk hoorde hij het meisje voor hem waar hij mee had zitten praten die Rosamonde heten zachtjes. Zach keek naar buiten en zag het kasteel opreizen in de evrte. Zach vond het een imposante gebouw het was jammer dat het eigenlijk nooit meer begruikt werd... Toen ze stil stonden en uit stapte zag Zach de knechten die voor de paarden en de koetsten gingen zorgen. Ze zagen er allemaal nettjes uit, maar ja wat wilde je anders? Ze werkte natuurlijk ook voor de koning??? Zach hielt Rosamonde uit stappen door haar hand vast te pakken en die vast te houden tot ze uit de koets was gekomen. Daarna liepen ze naar het katseel en hij kon al ruiken dat er al meerdere wezens binnen waren. Aylan was zeker een van het net als Selena. Die geuren herkende hij zo. Maar er kwamen ook vampiers achter hen aan. Zach voelde zijn oerinstinkt op spelen, maar die onderdrukte hij gemakkelijk en liep verder. Onderweg knikte hij naar de leiders en gelukkig had Rosamonde geen partner voor vanavond dus ze bleef bij hem. Zach keek verwachtingsvol toe. Ook voor zijn danspartner was het de eerste keer hier dus ze wisten beiden niet wat hen te wachten stond.

Kleding:

Masker:

Een warm gevoel trok door Aylan heen. Niet de warmte die je had als je , je geliefde zag maar de warmte van gezelligheid. Hoewel de avond nog vroeg was en de helft van de rassen nog niet eens aanwezig waren, had de leider van de magiërs er een goed gevoel over. Deze avond zou hij niet laten verpesten, door niets of niemand. Het was een zeldzame dag, waarvan ze moesten genieten. Geen haat. Geen gevechten. Toch hielt hij in zijn achterhoofd dat deze avond niet geheel vlekkeloos zou verlopen. Iedereen hier was anders, had andere karakters en andere normen en waarden. Er hoefden maar twee personen met elkaar te botsen… Aylan liet zijn armen weer losjes langs zijn bovenlichaam hangen. Zijn kleren mocht dan wel chique zijn, maar daar ging hij zich echt niet naar gedragen. Verschrikkelijk vond hij het. Ineens kwam er iemand naar hem toegelopen. De ruimte mocht dan groot zijn en vol zitten met wezens, maar weten wanneer iemand naar hem toe kwam wist Aylan wel. Het was de baan, de manier waarop iemand liep. En deze dame kwam zelfverzekerd over. Zijn blik gleed over haar heen. Lange oranje haren… De mooie rondingen van een vrouw… Selena. Ja zij was het ongetwijfeld. Vrijwel automatisch begon zijn hart sneller te kloppen. Of in ieder geval harder. ‘Aylan Kurosaki, zo zien we elkaar weer.’ Zijn mondhoeken trokken op in een warme glimlach. ’Selena.. Wat een genoegen jou weer te zien,’ reageerde Aylan terwijl hij haar hand vast pakte. Hij boog zich naar haar hand toe en drukte een zachte kus op haar handpalm. De mannen mochten denken wat ze wilden. Kwaad worden of het grappig vinden, het zou hem weinig uitmaken. Want van deze avond zou hij gebruik maken. Zeker weten. Later zou hij wel over de gevolgen nadenken. Intussen had hij zich weer rechtgezet en Selena’s hand losgelaten. ’Je ziet er fantastisch uit,’ sprak hij iets zachter, zijn bruine ogen gericht op de deur. Er waren enkel nieuwen binnengekomen, echter kon hij een groot deel daarvan niet eens uit elkaar houden. Het nadeel van al die maskers. Hij wilde hun gezichten zien, die onthouden. Nee wacht. Eén persoon kwam hem wel bekend voor. Rose, leidster van de vampiers. Misschien dat hij daar zo nog wel een praatje mee ging maken, als de tijd dat toestond. Ineens merkte Aylan op hoe heet het begon te worden. De kraag die nauw om zijn keel sloot bezorgde hem een benauwd gevoel dus propte hij z’n wijsvinger tussen het stof en zijn huid en probeerde zo een kleine ruimte te creëren. ’Ik kan niet wachten om dit verklootte ding weer uit te trekken,’ bromde de magiër binnensmonds, verwachtend dat niemand het zou horen. ’Vertel me eens, Selena, hoe gaat het met je? Persoonlijk bedoel ik. Niet je volk.’ Opeens hoorde hij het vage gekletter van glas, wat hem in die richting deed kijken. Rose was er te zien, met een omgevallen tafel waardoor de glazen waren omgekieperd. Bij dat aanzien kon Aylan het niet laten even te lachen.

Vandaag was een uitzonderlijke dag. Een dag die geheel in het teken stond van vrede. Vandaag zou geen bloed vloeien zoals vele andere dagen wel het geval was. Deze wereld was een wrede plek, een plek vol duisternis en bloed. Zo vaak betreurde ze deze wereld, verscheurde deze plek haar. Van op de hoogste bergtop keek de oude engel naar het uitgestrekte land. Ooit was dit land een geheel geweest in die tijd was een dag als vandaag niet uitzonderlijk geweest, toen was iedere dag een dag van vrede, van vreugde. Ja Julliette mijmerde vaak over het verleden, dacht terug aan die vele jaren die haar al gepasseerd waren. Als je zo oud was als deze engel leek tijd een onbelangrijk iets, een jaar was niets als je een eeuwigheid had om te leven. Vandaag zou ze met alle andere wezens in het oude kasteel verblijven, het kasteel dat ooit het kloppend hart van hun koninkrijk was geweest.
Geruisloos vloog ze over haar gebied, de plaats waar iedere engel zich thuis voelde, allemaal waren ze druk in de weer zichzelf op te tutten voor het bal het toverde een halve glimlach op het gelaat van de witharige engel, het was mooi om te zien dat haar volk gennoot van deze dag, misschien zou zij er dan ook van kunnen genieten. De uren vlogen voorbij terwijl Julliette door haar raam naar het niets staarde, veel bijzonders deed ze niet, ze zag het nut er niet van in om zichzelf te verbergen onder lagen make-up, Julliette was meer het type dat op pure en ongerepte schoonheid viel.
De zon ging langzaam onder terwijl Julliette haar sneeuwwitte jurk aantrok en zilveren masker opzette. Beide waren sober, net zoals Julliette zelf was. Haar bleke huid was haast niet te onderscheiden van de nauwsluitende jurk. Vanvoren reikte hij bijna tot aan haar knieën terwijl de dunne zwierige stof aan de achterkant tot aan haar met zilveren enkelbanden versierde enkels reek. De jurk had geen rug en was overal versierd met subtiele glitters. Terwijl haar masker haast doorschijnend was. Het masker was gemaakt van ijskristallen die men alleen in het gebergte vlak bij hun gebied kon vinden. Het was met engelenmagie betoverd zodat het niet zou smelten. Langzaam bond ze het masker onder haar sneeuwwitte sluike lokken. Schoenen droeg de engel niet, ze wilde in contact blijven staan met deze wereld en dat vond ze het aangenaamste zonder schoenen aan haar kleine voeten.
Julliette ging alleen naar het bal, ze wilde geen anderen om haar heen, haar engelen zouden in groep gaan, maar zij, zij zou niet als de anderen met paard en koets komen, nee Julliette zou vliegen, want in de lucht voelde ze zich het prettigst. Ergens was de engel bang voor de menigte, nooit was Julliette echt goed geweest met het begrijpen van anderen, het was alsof ze naar de wereld keek door een raam, iedereen wel zag en hoorde maar niet echt kon begrijpen wat er rondhom zich afspeelde. Misschien kwam het omdat ze niet van deze wereld kwam? Dat was een mogelijkheid, maar dan nog zou het niet verklaren waarom andere engelen er geen moeite mee leken te hebben zichzelf in deze wereld te laten opnemen.
Ze was laat, veel later dan de andere wezens die ze kon horen van de toren waar ze op was geland, ze waren al binnen, maakte plezier. Door het torenraam klom de engel naar binnen, dat had ze als jonge engel zo vaak gedaan om haar geliefde Tyrion op te zoeken. Met zachte voetstappen daalde ze de trappen af tot ze uiteindelijk in het midden van de zaal terecht kwam, onzeker, niet wetend wat ze nu moest doen.


Mask

Na zijn in trek in een dorp op neutraal gebied had Crow zich terug getrokken. Soms kwam hij in het dorp voor het hoog nodigen en de mensen waren gewent aan zijn 3 verschijningen. Hij trainde voornamelijk hard en vaak schoot het goed eten erbij in. Zowel Crow als zijn mix demonenhuisdier Cross waren erg druk. Het leven in afzondering was niet geheel onterecht natuurlijk. Crow had al eeuwen zins hij gered was door Raven moeten leven in de vampier samenleving. Niet dat het niet gezellig of leuk was geweest, maar zo een tijdje op zichzelf was natuurlijk ook niet slecht. Crow was druk bezig met hout hakken vroeg in de ochtend toen Cross hem een adviesje die hij al enkele dagen geleden uit het dorp had meegenomen weer voor de neus van Crow. Crow veegde het zweet dat van zijn kruin af aan naar beneden stroomde uit zijn ogen en hij pakte het adviesje weer aan. Natuurlijk dat was vandaag! Crow had al enige moeite moeten doen om aan een tweedehands costume te komen en het Masker dan had hij al, maar dan zou hij de zwarte vlammen weg laten hij zou op dat feest vast niet hoeven vechten toch en mocht dat wel zo zijn dan had Crow alsnog snel genoeg zijn extra kracht opgebouwd! Crow gaf het adviesje weer terug en liep hun huisje binnen. Daar veegde hij zijn handen droog en legde eerst de kleding klaar en greep daarna een handdoek mee. Buiten stroomde een beekje en daar dook Crow in na zichzelf uit gekleed te hebben. Bah, wat koud! Crow waste zichzelf snel en klom daarna aan wal sloeg de handoek om zijn middel en gritste zijn natte beweten kleding mee en vluchten snel naar binnen de warmte te gemoed. Daar rilde hij nog even na voor Crow zijn vieze kleding in de wasmand deponeerde en naar het bed liep om zijn costume aan te trekken. Het was een vrij elegant pak. Het boven stuk viel tot over zijn billen, maar verder sierlijk afgewerkt. Daarna zetten Crow zijn hoed op en later met een simpele beweging van zijn hand voor zijn gezicht verscheen het raven masker. De vlammen danste even erom heen, maar daarna verdwenen ze. Nu werd een blauwe steen op de plek van waar normaal het derde oog hoorde te zitten zichtbaar. Crow glimlachte zachtjes naar Cross die natuurlijk niet mee mocht. Het demontje zou enkel herrie schoppen en Crow had geen zin om al snel weer weg gestuurt te worden. Cross was er niet blij mee, maar Crow had gezegd dat hij wat vlees of botjes van het feest zou proberen mee te nemen voor Cross. Crow veranderde in een kraai en vloog door het open raam. Voor zijn fenixen vorm zou het raam te klein zijn geweest dus buiten veranderde Crow van vorm en er vloog een grote fenix van een 1 of bijna 2 groot. Hij schoot door de lucht en dook weer naar beneden tot bij de plek waar het feest in het oude kasteel gehouden zou worden. Crow landen bij een boom dichtbij en veranderde van vorm en liep op twee benen naar het bordes. Het was een machtig mooi oud gebouw en alle knechten die druk in de weer waren de paarden te verzorgen keken hem zo nu en dan aan, maar vroegen niks. Crow liep rustig verder en toen hij boven aan stond zag hij dat de deuren naar de grote zaal open stonden. Magiers, Heksen, Weerwolven en ook de engelen waren al aanwezig. Crow liet niks merken en liep naar een rustig hoekje daar bleef hij stilletjes staan kijken naar wat er nog meer gebeuren zou.

Mask:

Costume:

Languit, met zijn ogen gesloten, lag Cervius in bad. In zijn rechterhand hield hij een glas Vroel, waar hij zo nu en dan een slokje van nam. Hij lag na te denken over het bal waar hij weldra naartoe zou gaan, waar niet gevochten mocht worden uit eer aan de oude koningin. De leider van de Demonen wilde zijn zusje mee nemen, maar om die in een jurk te krijgen zou nog wat worden. Laat staan in bad. Ze haatte water. Met een zucht werkte hij zicht uit het schuimende water, droogde zich af en bond de handdoek om zijn middel. Met een kleine handbeweging dronk hij de rest van zijn Vroel op, en liep na het glas weg te hebben gezet naar zijn kamer, bovenin de hoogste toren van het kasteel. Op zijn bed lagen de balkleren uitgestald, met de gepoetste zwarte laarzen ernaast. Onder een grote spiegel een stukje ervandaan stond een zwart kastje, waar hij een doorzichtig potje uit haalde. De deksel haalde hij er af, en smeerde wat van het lichtblauwe inhoud over zijn lichaam. Het goedje verborg zijn zwavelachtige geur die elke Demon bij zich droeg. Toen hij een zwarte broek had aangetrokken gespte hij een riem om, waar een bijpassende schede aan hing waar zijn zwaard in zat. Nooit meer sinds Raven zijn verraad ging hij nog zonder op pad, al was het een dag met wapenstilstand. Net toen hij een blouse begon dicht te knopen werd er op zijn deur geklopt. 'Binnen.' bromde Cervius, die via de spiegel een bleke vrouwelijke Demon binnen zag komen met lang wit haar. Ze leek op een engel zonder vleugels, zo beeldschoon was ze, maar dat en de zwarte hoorns die op haar hoofd groeiden verrieden dat ze dat niet was. Met een soepele tred kwam ze naar hem toe gelopen, terwijl een glimlach op haar gezicht tevoorschijn kwam. 'Heb je al een danspartner voor vanavond?' vroeg ze met een zoete stem. Cervius zijn gezicht stond neutraal terwijl hij zich omkeerde. Meteen moest hij aan Luna denken, die er vast en zeker ook zal zijn. Natuurlijk kon hij niet meteen naar haar toestappen zodra hij arriveerde, dat zou veel vragende blikken op leveren. Maar Cervius wist ook dat de Demon een oogje op hem had, en natuurlijk kon hij niet zomaar tegen haar zeggen dat hij al iemand had. Als ze hem dan alleen zou zien staan op het bal zou het vragen opleveren. Hij schudde slechts zijn hoofd, en wilde zijn blouse verder dicht doen, maar ze drukte haar hand op zijn borstkas. 'Zou je dan met mij willen?' haar heldere ogen drongen in die van hem, en na even slikken pakte hij haar slanke pols en haalde haar hand van zijn borstkas. 'Misschien, Millari. Ik zie wel als we daar aan komen.' zei hij, en kreeg gelukkig geen protest. Ze glimlachte en knikte, en keerde zich weer om. Een onhoorbare zucht verliet zijn mond 'En als je Cassandra tegenkomt, zeg haar dan dat ik al naar het bal ben. Ik ben al laat en het gaat nog wel even duren met haar ben ik bang.' zei hij met een wrange glimlacht. De Demon knikte 'Is goed'. En ze verliet zijn kamer. Met een nadenkende frons liep hij naar zijn bed, intussen zijn witte blouse verder dicht knopend. Vervolgens werkte hij zich in het zwarte lederen kledij met zilveren versieringen er op. De kappen op zijn schouders werden vast gemaakt met een kettinkje, en onder de kappen werd een lange zwarte mantel gevestigd met een donkerrode lijn aan de zijkanten. Om zijn handen kwamen bruine leren handschoenen, en om zijn voeten bijpassende leren laarzen tot kniehoogte. Toen hij weer terug in naar de spiegel liep en zichzelf bekeek moest hij toegeven dat hij hierin sterk op zijn, en die van Cassandra, vader leek. Nu dan het laatste. Zijn masker. Rustig pakte hij een doos uit de la van het kastje en opende deze. Een gouden masker die bijna zijn hele gezicht bedekte, op zijn mond en een stukje van zijn neus na, pakte hij er uit en zette deze op. Na alles gecontroleerd te hebben vertrok hij.

De lucht was helder en de wind niet al te fris of te sterk. De grote wolfachtige zwart-rode Demon met drakenvleugels baande zich een weg vanaf de donkere bergen meer richting het midden van het land, waar het oude kasteel lag waar de bal zou plaatsvinden. Voor Demonen die er heen kwamen vanaf het kasteel en niet konden vliegen of daar niet de voorkeur voor hadden stonden koetsen klaar. Terwijl hij dichterbij kwam minderde hij hoogte, zijn vleugels langzaam dichter tegen zich aan vouwend. Hij veranderde in zijn menselijke gedaante zodra hij de grond raakte, en liep de deuren door het kasteel in, de starende wezens negerend. Het was vrij druk, en zag maar een aantal bekende gezichten tussen de menigte. Terwijl hij naar een pilaar toe liep om tegen aan te leunen met zijn armen over elkaar gevouwen nam hij de omgeving in zich op, en keek welke wezens er nog meer binnen zouden komen.

Kleding:

Spoiler:

Masker:

Spoiler:

Haar hart ging een tikje harder kloppen en ze probeerde rustig te blijven, ze hoefde toch niet zo op te winden? Het was maar een leider net als zij. Ach wie hield ze voor de gek? Natuurlijk was hij niet zomaar een leider, het was Aylan, ze kende hem al van af haar jeugd. Selena glimlachte naar de leider die ook haar glimlachend aan keek. Zo een heerlijk warme glimlach wat haar hoofd op hol sloeg, waarbij ze niet helder kon nadenken. ’Selena.. Wat een genoegen jou weer te zien,’ reageerde Aylan terwijl hij haar hand vast pakte. Een blos kwam op haar gezicht en ze voelde haar hand tintelen op de plekken waar hij haar vast pakte en zijn lippen op e en drukte. Het liefst wou ze zijn lippen… Nee. Sprak ze zich streng toe. Ze opende haar mond en wou iets zeggen, maar toen ze nog eens haar gedachten door ging sloot ze haar mond meteen. Er was niks nuttigs wat ze kon bedenken of nouja, ze kon niks goeds formulieren. Selena glimlachte alleen maar toen ie recht ging staan en bekeek hem goed, het verrast haar eerlijk gezegd dat ie zich zo net had gekleed, maar er hadden vast mensen voor hem zijn kleren uitgekozen of juist speciaal voor hem gemaakt. Selena zelf had uren een leuk jurk proberen te bedenken en uiteindelijk was er toch nog iets van gekomen, al had ze bijna haar hoop opgegeven. ’Je ziet er fantastisch uit,’ sprak hij iets zachter, Selena bloosde nog iets harder en knikte ‘Nou, jij verbaast mij ook hoor, Dat je er plotseling zo netjes uitziet Aylan,’ Zei ze ook zacht en keek achter zich waar ze al andere wezens zag binnen komen. Even dacht ze Luna te herkennen, de leidster van de weerwolven maar die ging gauw bij haar weerwolven staan. Hmm, ze zou straks nog met haar praten, haar vragen hoe het met haar volk gaat en hoe ze het tot nu toe doet, maar natuurlijk ook hoe het met haar gaat. Selena zag iets van uit haar ooghoek en keek naar Aylan, blijkbaar had ie een hekel aan hoge kragen. ’Vertel me eens, Selena, hoe gaat het met je? Persoonlijk bedoel ik. Niet je volk.’ Ze wou net gaan antwoorden toen ze hoorde hoe glazen de grond raakte. Ze keek naar de tafel waar ze een vampier zag die heel klunzig was. Ze hoorde hoe de magiër naast haar zachtjes lachte maar zelf probeerde ze zich te beheersen om niet te lachen, dat zou heel onbeschoft zijn om nu te gaan lachen, dan leek het als of ze haar uitlachte en dat soort indruk wou Selena niet. Ze keek met medelijden naar de vampier en toen weer naar Aylan ‘Met mijn volk gaat het goed, dus met mij ook.’ Zei ze zacht en zonder het zelf door te hebben hief ze haar handen en maakte een knoopje van zijn kraag los. Pas na een paar seconden had ze het door en trok haar handen meteen terug, haar wangen werden nog roder dan ze al waren. Waarom kon ze zich niet gewoon beheersen en normaal doen? Waarom gedroeg ze zich zo? ‘Ik ehmm…Ik het…tja, ik moet het beter niet doen.’ Schoot zacht uit haar mond terwijl ze haar handen over haar jurk gingen en ze keek naar beneden. Dit was gewoon een rampen plan! ‘En hoe gaat het met jou Aye?’ vroeg ze uiteindelijk maar zachtjes hopend dat ie niks van haar klunzigheid had gemerkt. Deze man kreeg het voor elkaar om haar net een puber te laten gedragen en dat was gewoon… Zo iets nieuws, geen jongen of man had het ooit bij haar voor elkaar gekregen en toen kwam hij en BAM. Daar ging haar beheerste houding. Een tinteling ging door haar nek en ze draaide zich om naar de deur waar ze de demonen leider binnen zag komen. Hij had iets gekozen met een hoge kraag, blijkbaar kreeg ie nog steeds zijn halsband niet af, zou ie ook eigenlijk niet voor elkaar krijgen, ze had de halsband zo vergrendelt dat zij hem alleen af kon doen als het uit vrije wil ging. Iets wits trok haar aandacht en ze keek in de richting van de trappen, daar stond een prachtige engel en haar oudste vriendin, Als leidster voor aan, blijkbaar was ze vooruit gegaan want wat later pas arriveerde de andere engelen met hun stralende gedaantes ‘Het feest kan beginnen.’ Mompelde ze binnen mond.

De groene wolf zette een paar stappen naar achter terwijl ze steeds meer in de hoek werd gedreven door een paar demonen vrouwen. Cassandra ontblote haar tanden en probeerde zich zo klein mogelijk te maken! ‘Cassandra Salix! Gedraag je eens waardig en doe niet zo achterlijk, je moet je alleen maar wassen!’ Zei 1 van de oudste demonen en Cassandra hapte naar haar!
Het begon allemaal vanochtend, ze was normaal wakker geworden in haar half vernielde kamer en rekte zich eens goed uit. Cassandra had gedacht dat het een normaal dag zou worden zo als altijd, wat rond hangen, trainen, voedsel in nemen en demonen pesten… Maar haar prachtige vooruit zich op haar dag werd onderbroken door een vrouwelijke demon die binnen kwam, ze zag er op het eerste gezicht normaal uit, maar als je goed keek zag je dat haar haar bewoog. In werkelijkheid waren het eigenlijk allemaal slangetjes. Maar Cassandra’s aandacht ging naar een groot doos die ze binnen bracht ‘meester Salix zei dat ik dit aan je moest geven.’ Hoorde Cas haar slissen. Nieuwsgierig stond ze op en pakte het doos van haar over. De demon vertrok en Cassandra legde de doos op haar bed en opende die. Met grote ogen keek Cassandra naar een jurk…Een jurk… Met afschuw pakte Cassandra het op -met haar duim en wijsvingers- en bekeek het, het was een veel te enge jurk naar haar zin… Wat moest ze met zo een ding? Langzaam aan drong het tot haar door en alles werd al helemaal duidelijk toen er wat vrouwelijke demonen haar kamer in kwamen. Mat grote ogen keek ze naar hun, gooide haar jurk aan de kant en veranderde in haar demonen vorm, wat een groene wolf was met grote vleugels was. Ze ontblote haar tanden en keek naar de vrouwen die zich klaar maakte voor wat er kwam ‘Cassandra! Wees niet zo achterlijk en werk gewoon mee!’ Zei de ene demon slissend en Cassandra Blafte naar hun, voor ze een aanloopt nam en over hun een sprong. Ze kwam op de grond met har  vier poten en rende zo snel ze kon weg, ze hoorde hun boze kreten en hun voetstappen achter haar aan. Het nadeel aan deze gangen was, was dat er steeds een scherpe bocht kwam en hoewel ze al jaren door heen rende en de meeste bochten kende, kreeg ze het toch voor elkaar om steeds de tafels om te botsen terwijl ze langs rende. Toen Cassandra een bocht wou nemen richting de grote zaal moest ze meteen remmen want voor haar verscheen een groep impen voor haar neus die haar naar achter dreef. Ze grauwde boos, draaide zich om en rende verder terwijl ze zo snel mogelijk nadacht, hoe moest ze hier uit komen? Dit gang pad liep dood…Daar kwam Cassandra plotseling achter en remde gelukkig net op tijd zodat er nog een paar centimeter tussen haar en de muur in zat. Een zucht kwam uit haar bek. Maar ze kon niet lang genieten van de vrije tijd en uit hijgen, want al gauw hadden de demonen vrouwen haar gehaald. Cassandra draaide zich om en dook wat in elkaar, hier was de plafon net iets te laag om over hun heen te springen. Ze grauwde boos, die vervloekte Impen! Ze hadden haar in de ergste gang ooit geleid. Vroeger kon ze hier altijd langs omdat ze mini was geweest en door de  geheime gangen kon maar nu was ze daar te groot voor geworden! ‘Cassandra Salix! Gedraag je eens waardig en doe niet zo achterlijk, je moet je alleen maar wassen!’ Zei 1 van de oudste demonen en Cassandra hapte naar haar! En net op dat moment voelde ze hoe haar poten onder haar verdwenen en ze met haar kaak hard op de stenen vloer terecht kwam. Voor haar ogen verschenen sterretjes en Cas probeerde zich te verzetten maar ze was te duizelig om dat echt goed te kunnen doen.  
Cassandra werd met een kreun wakker en haar hand ging meteen naar haar kaak die pijn deed, maar op een of ander manier voelde ze zich schoon. Met een ruk schoot ze overeind en merkte dat ze nauwelijks kleren aanhad, alleen en laken over zich heen. Ze zuchten zachtjes, dus die demonen hadden het weer voor elkaar gekregen om haar in bad te stoppen en haar schoon te schrobben. Ze slikte zacht en stond op, ze was in haar eigen kamer dus hoefde ze niet perse haar laken vast te houden dus liet ze gewoon op de grond vallen.  Ze liep met héél veel tegen zin naar de jurk die netjes was neergelegd en keek er met veel walging naar. Het was dat die vrouwen haar schoon hadden gekregen dus het ergste voorbij was. Ze begon alvast de onderkant aan te trekken en even later kwamen een paar vrouwelijke Impen binnen gelopen die blijkbaar de opdracht hadden gekregen om haar te martelen door de korset die er jammer genoeg bij hoorde goed vast te maken zodat ze het niet 1, 2, 3 los kreeg. Met veel tegen zin ging Cassandra met haar rug nar hun toe staan en hield wat adem in zodat als ze het uitblies ze adem ruimte zou overhouden. Maar 1 van de impen had het door en sloeg niet zo zacht ook tegen haar buik zodat al ze al het lucht naar buiten kwam. Met een ruk werden de touwtjes strak getrokken en ze sloot haar ogen. Waarom moest ze perse naar de stomme bal gaan? Toen de Imp op haar rug klopte deed ze haar ogen open en liep naar de half kapotte spiegel om zich zelf te bekijken. Met afschuw keek ze naar zich zelf. De jurk kwam tot de grond en haar zijkanten waren eigenlijk zo goed als open aan beiden kanten zodat je de zijkanten van haar benen zag. Haar jurk was groen met wat zwart wat bij haar natte losse groene haren paste. Met een ruk gingen haar handen omhoog toen ze merkte dat haar vertrouwde schedel niet op zijn plek zat… Waar lag dat ding? In een seconde draaide ze zich om en keek naar de Impen ‘Waar is mijn schedel!’ Vroeg ze boos en zag hoe de impen naar haar grijnsde: ‘We hadden de bevel gekregen om die goed te verstoppen, pas als je terug bent zul je hem terug krijgen.’ Cassandra greep naar een stuk kapotte stoel om naar hun te gooien maar bedacht zich toen. Met een zucht liet ze het los ‘Cervius wil maar al te graag dat ik naar dat stomme bal ga.’ Mompelde ze boos en zag in de grote doos iets glinsteren. Nieuwsgierig liep Cas er op af en zag een groene masker die bij haar jurk paste. Met gevloekt pakte ze het ding en deed het om, waarom zij weer? Ze zag er belachelijk uit en zonder haar schedel voelde haar hoofd best wel bloot. Nog steeds vloekend liep ze naar buiten terwijl ze in haar handen een stukje van haar jurk hield en het op tilde zodat ze er niet over struikelde. Ze had zwarte ballerina’s aan met schedeltjes. Buiten veranderde ze in haar demonen vorm, en vloog de koude lucht in. Ze hoopte diep van binnen dat ze de hele avond in een duister hoek kon staan zonder opgemerkt te worden.

Toen ze eindelijk bij het kasteel aankwam, waren haar boze gedachtes wat gekalmeerd. Ze lande rustig op een veld en veranderde terug. Zo kalm mogelijk liep ze richting de grote deuren, maar voor ze naar binnen stapte aarzelde ze, op een of ander manier was ze zenuwachtig. Hoewel het haar nooit kon schelen  wat de wezens van haar dachten, was ze nu wel zenuwachtig naar de reacties van de wezens die haar zouden zien… Ze haalde diep adem en stapte de grote zaal in, ze rook verschillende wezens en zag ze ook. Vandaag mocht ze zich zelf niet laten leiden door haar bijt  gedrag en zich netjes gedragen, ze wou geen ruzie, ze moest ook de oude koningin eren en ze haar broer laten zien dat ze best goed gedrag had zodat ie trots op haar zou zijn. Met een neutrale gezicht liep ze naar beneden en zocht een plekje om rustig te staan en hopen dat niemand haar zag.  

jurk:

masker:

Ragya keek met een lichte afkeur naar de jurk die voor haar lag. Dit ging ze dus echt niet aandoen. Nee, dus niet. Gefrustreerd liep ze een rondje door de kleine kamer. Ze zou wel moeten mocht ze daar binnen willen. Maar toch, dít ging haar te ver. Haar blik gleed over de kanten jurk die ontploft leek in haar ogen. ´Eens kijken wat we nog meer hebben´ mompelde ze terwijl ze de jurk van het bed af griste. Zonder te kijken waar die terecht kwam gooide ze hem in een hoekje waarna ze iets beters begon te zoeken. Uiteindelijk had ze in haar handen iets wat er beter uitzag. Een bovenstukje wat bronsgekleurd was en versiert met verschillende tekens uit haar eigen land. Kort liet ze haar vingers er over glijden en lachte licht om de betekenis van sommige. Ze sloegen eigenlijk nergens op als je ze kon lezen maar voor de sier deden ze het goed. De stof die eraan hing was een diepe kleur rood. Dit leek er meer op. Nu zocht ze verder naar het onderste gedeelte en grijnsde even. Hier zou ze maar in gaan. Snel kleedde ze zich om en begon aan haar haren. Ze zorgde dat het er niet meer uitzag alsof ze net het bed uitstapte en vlocht de tegenwerkende plukken in kleine vlechtjes die voor meer speling zorgde in haar rode haren. Nadat ze de laatste dingen had afgewerkt bekeek ze het resultaat. Alles zag er goed of acceptabel uit. Alles behalve haar linker boven arm, zoals gewoonlijk. Normaal deerde het haar niet maar nu in deze kleren viel het wel heel erg op. Mompelt zocht ze naar een stuk stof met dezelfde kleur als de jurk. Toen ze het eindelijk gevonden had knoopte ze het om haar arm heen zodat het litteken niet langer zichtbaar was. Enkel nog het masker en ze was klaar. Waar had ze dat nou weer gelaten? Eindelijk vond ze het gecompliceerde masker in een van de vele dozen die in de kamer waren verspreid en bekeek het nog even voordat ze het opzette. Ze keek uit het enige hoge raam in haar kamer en zag de koetsen staan. De meeste koetsen waren donker gekleurd en er waren twee tot vier paarden voor gespannen. Een lichte zucht ontsnapte uit haar mond, wou ze echt gaan? Ja, wat afleiding van het normale saaie gebeuren zou fijn zijn. Ze zag een bekent licht naar het raam toe vliegen en zette het open. Haar feniks volgde al snel naar binnen samen met een gure lucht. De vogel die ze kende als Solera schudde haar vuur af zodat een bruin verendek met een gouden gloed zichtbaar werd. ‘Goedenavond’ sprak ze er tegen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Solera liet een spinnend geluid horen en trok een van haar veren uit haar vleugels. De veer begon gelijk te branden in een rood vuur, al leek ertussen goud te branden. Ze pakte de toegereikte veer aan en lachte licht. ‘Bedankt.’ Met een voorzichtige beweging vlocht ze de brandende veer in haar haren. Het vuur wierp een gloed over haar rood gekleurde haren dat zorgde dat het leek of die mee brandde. Ze liep de trappen af in een drafje en keek naar de andere demonen. Sommige hadden jurken aan die de hare bij verre overtroffen. Gelukkig was dit geen schoonheidswedstrijd, al leken sommige die memo niet gehad te hebben. Toen ze beneden was dacht ze na over de avond van vrede. Een avondje niemand afbranden, kon toch niet zo moeilijk zijn? Sommige stapte in een koets en ze er zelf naar een die nog niet vol leek. De meeste demonen konden vliegen en ondanks haar eigen paar vleugels kwam ze niet hoger dan dat een gemiddelde kip kan.  Ze had er maar een blik op geworpen in de koets en wist al dat dit niet ging gebeuren. Met een drafje kwam Torn aangelopen, alsof hij haar gedachten had gehoord. Ze wist niet wie het gedaan had, maar hij was opgezadeld in een rood tuig. Het was afgewerkt met een donker kant. Met een lenige sprong besteeg ze haar hengst en knikte even naar de koetsier dat zij niet meeging. Toen iedereen in beweging ging spoorde ze Torn aan. Ze bleef zo rijden dat het leek alsof ze bij de gene te paard hoorde die de koetsen begeleiden. Het enige verschil was dat zij in dames zit zat.

Die zit was ook de rede dat haar afsprong stijver was als normaal. Ze klopte Torn op zijn hals die even brieste en de koetsen volgde naar hun bestemming. Misschien was hier een stalling? Of gingen ze terug naar het kasteel? Waar het ook was, Torn ging mee. Ze liep met grote maar vrouwelijke passen richting de ingang. Daar zag ze al snel de verschillende rassen. Kort liet ze haar blik erover glijden waarna ze verder liep. Waar kon ze gaan staan? Ze had wel een paar vriendinnen die hier ergens dwaalde maar dan had ze maar minimaal gezelschap. Al snel vond ze haar groepje en ging er bij staan. Na een korte begroeting begonnen ze al snel verder te praten. Haar aandacht bleef er echter niet bij. Die gleed verder totdat ze aangestoten werd. ‘Geen partner?’ Met een grimmige glimlach antwoordde ze; ‘Ik mocht niemand afbrandde weet je nog?’ Haar vrienden lachte erom, al wist niemand dat deze rede écht was. Ze keek om zich heen en zag de hektiek om wat omgestoten glazen en lachte kort, die lach bleef niet lang hangen en ze keek uit een oude gewoonte hulpzoekend naar boven, alsof daar vermaak uit zou komen. Na een tijdje draaide ze haar hoofd weer terug recht en keek langs de gezichten van het groepje waar ze bij stond. Haar handen gleden naar haar rode haren en maakte de vlechtjes los zodat ook de andere plukken naar beneden vielen, kort gleed ze met haar hand over de vlammende veer en vroeg zich af of ze een avond zonder geweld zou doorkomen.

Jurk (In het donkerrood):

Masker:

De massieve bruine reu sloop door het struikgewas. Zijn koele blik lag echter op het pad dat naast hem liep. Zijn poten droegen hem naar een plek waar hij gezworen van hat om op dit moment niet te betreden. Hij was gewoon niet het typ om naar een plek met veel mensen te gaan, hij voorkoos de eenzame steegjes van zijn bestaan. Maar nu moest hij wel, zich even verzetten. Voor zijn vriend. Je kon hem voor veel uitmaken, en veel was waarschijnlijk waar. Ondanks dat al was hij hecht aan zijn vrienden. Nou ja, zijn enige vriend. Die zou hij naar dit bal begeleiden. Daar liep hij, na uren zuren bij hem om te gaan. Zijn vriend, grof en groot, zoals hij zelf, liep nu daar in een pak. Daar, naast een prachtige meid met licht gekleurde haren die over haar schouders golfden. Hij zou diep van binnen zelf daar willen lopen, naast zo´n meid. Maar toch gunde hij het hem meer. Al zijn vrije uren had zijn maat doorgebracht met deze dame. En nu, bij het bal, kunnen ze eens samen zijn zonder angst van andere mensen die ook hun ´werk´ doen. Hijzelf doet nu zijn taak voor deze avond. Een oogje in het zeil houden als deze twee naar het kasteel toe gaan, eenmaal daar zullen ze zich we redden. Daarna, na een hele avond, ze weer naar huis begeleiden. In de tussentijd, nou waarschijnlijk wat werken. Wat anders? Hij deed dus wat hij ervan verwachte en zette ze af bij het kasteel. Voordat zijn vriend naar binnen ging wierp hij een blik naar hem. Hij stapte uit de struiken en veranderde terug ‘Veel plezier, en zorg dat je morgen vroeg nuchter ben’ een grijns werd hem toegeworpen ‘Ik doe mijn best’ was het antwoord voordat hij zijn meisje achtervolgde. Kort grijnsde Retzu en trok zijn pak recht. Waarom had hij een pak aan als hij toch maar in de struiken ging zitten? Mocht hij nodig terug moeten veranderen tijdens zijn begeleidingstaak zou hij niet al te veel opvallen. Hij zuchtte even ‘Laat de verveling beginnen.’ Even zocht hij naar de vaste plaats die normaal door zijn collega dealers werd gebruikt. Toen hij het gevonden had was hij niet verbaast dat het leeg was, hij had iedereen vrij gegeven voor het bal. Iedereen behalve zichzelf. Hij nam plaats op een rots en begon wat met potjes te prullen waarin pilletjes opgeborgen zaten. Zou er nog iemand anders zijn die niet kwam? Of behoefte had aan zijn handelswaar? Wie weet, anders werd dit een lange avond.

Kon het niet laten xD

Pak{Iets ouderwetser maar in de richting...:

Crowley mompelde heel wat af toen hij zocht naar een pak. Zijn hutje, dat eerder een doe-het-zelf krot was,  was zoals altijd een zooi. Overal lagen projecten die niet af waren, kleren die gewassen moesten worden en dingen die hij ‘bevrijd’ had. Hij giste een pak van de tafel af waarna hij het grondig bekeek. Op een paar bloedvlekken na geweldig. Dat was de keuze als hij niks beters vond. Gelukkig vond hij een pak waarbij je niks afkeurbaars vond. Zijn eigen, licht spottende, lach kwam naar boven. ‘Kijken hoeveel er hiervoor zullen vallen.’ Snel kleedde hij zich om en nam de tijd om zichzelf in de spiegel te bekijken. Daarna stapte over wat spullen heen en trok de deur open. Gelijk werd hij begroet door zijn puppy, Anskiere. Het beestje sprong tegen hem aan en werd daarna tegengehouden door een dunne ketting om zijn nek. 'Ik denk dat jij niet mee kan maat.’ Anskiere keek hem zielig aan maar hij negeerde het. ‘Tot vannacht’’ ‘Of morgenvroeg’ vervolgde hij lachend. Hij gaf de hond een aai over zijn kop en liep toen naar het kasteel toe. Grijnzend dacht hij na over het bal. Hij hielt van de drukte die daar zou komen, hij kon bijna ongestoord sieraden bevrijden van hun eigenaar. Dan deed hij toch niemand kwaad?

Toen hij halverwege was en de andere rasgenoten in zicht kwamen haalde hij een masker tevoorschijn. Kort bekeek hij het en probeerde de dief zich te herinneren hoe hij eraan kwam. Oja, dit was een cadeau geweest, een slechte maar toch. Hij zette het masker met een bedenking op. Voor iemand met zijn beroep ging hij nog met verassend veel tegenzin met een masker weg. In zijn ogen was het zwak, maar nu was het voor een bal, geen beroving. Nou ja, tot zekere zinnen niet.

Hij voegde zich snel bij de groep nadat hij aan was gekomen. Zijn aandacht was bij de preek, niks werd gezegd over stelen of wel soms? Toch zou hij maar oppassen bij wie hij deed. Voor de zekerheid. Iedereen stapte daarna in, ook hij zocht zijn plek in een koets en ze reden naar het bal. Hij voegde zich zoals gewoonlijk niet bij het gesprek dat plaatsvond toen ze reden. Zijn interesse was al verdwenen toen ze aankwamen. Behendig sprong hij uit de koets en liep wat afstandig naar binnen. Al snel viel zijn blik op de leiders en de verschillende rassen. Hij vond zijn aandacht toch eerder bij de sieraden die iedereen hier droeg en de schoonheid van sommige vrouwen. Met een kalme tred liep hij langs de groepjes en voegde zich bij een wildvreemde groep. Hij stelde zich kort voor en wachtte of hij weggestuurd werd, of juist mocht blijven. Als hij weggestuurd werd waren er nog genoeg andere groepjes om het bij te proberen. Kon hij het helpen dat zijn reden om hiernaar toe te gaan anders was dan die van de meeste?

Pak:

Masker:

Crow zag van alles wel een beetje binnen komen druppelen en grinnikte om Rose haar gestuntel met een tafeltje met glazen. Wat kon die opvolger van Raven soms toch zo dom doen?! Crow zag vanuit zijn ooghoek Cervius binnen komen en even slikte hij. Gelukkig stond Crow ver genoeg bij de demonenleider weg. Niet dat Crow bang voor Cervius was, maar hij had liever geen ruzie op het moment met hem. crow had zich niet persoonlijk tegen Cervius gekeert, maar het was gewoon puur om zijn schuld aflossing. Hij mocht dan een demon zijn, maar Crow kende de belofte was een belofte en die moest je aflossen tegen welke prijs dan ook nog! Hij zuchten. Hopend dat Cervius hem met rust zou laten??? Zijn blik vergleed naar een stel andere die binnen kwamen. Waaronder een vrouwelijke demon haar haren zo rood, maar het viel hem op dat ze te onzeker was. Misschien iemand anders om gewoon mee te praten? Weerolf, magier, engel, heks of demon het kon hem niet schelen. Crow zag ook nog een andere demonen vrouw naar binnen komen. Hij stond als gebiologeerd naar haar te kijken. Wat een schoonheid!!! Crow was nog nooit van zijn leven verliefd geweest of hij had iemand gecomplimenteerd om hun uiterlijk, nouja eerder afgekraakt. Crow gleed van schaduw naar schaduw en liep op haar af. Hij wist niet dat Cervius haar broer was wist hij veel!? Natuurlijk kon Crow dat niet weten hij kende het demonen gebied wel en Cassadra wel, maar als een kleine opdonder die graag het kasteel wilde ontvluchten. In zijn kraaien vorm had hij haar vaak genoeg gespot, maar toen hij met Raven weg vluchten uit het vampieren gebied was Crow nooit meer terug geweest in het duistere gebied van het land. Crow ging voor haar staan en boog eerst netjes voor haar. 'Wie ist mit die der Fräulein' zei Crow netjes en beleefd. Ja hij kon het wel, maar meestal had hij er geen zin in. Net als nette manieren dan vergooide Crow dat liever om andere op te lichten of vreselijk voor gek te zetten, maar vandaag zou hij zich moeten gedragen. Hij had ook duits van Raven geleert dus vandaar dat hij als hij netjes moest zijn vaak in die taal sprak. Niet dat andere hem dan zouden kunnen vertsaan tenzij ze de taal ook echt konden spreken? Crow bleef netjes afwachten al kon je de ondeugt in zijn ogen gevangen zien zitten. Crow deed echt zijn best om beleeft te blijven, maar hij wist natuurlijk nit in welke nesten hij zich dit keer werkte terwijl hij zijn best deed om beleefd en zich netjes te gedragen...

(Oh oh dat moet Cervie niet zien natuurlijk dat Crow met Cassie staat te praten! ^^)

Een diepe zucht verliet haar keelgat. Ze wou niet naar de gemaskerde bal gaan. Daar had ze helemaal geen zin in. Ze had geen zin in al die vrolijkheid. Gelach en uitbundige geluiden van de muziek. Het zou haar hoogstwaarschijnlijk alleen maar hoofdpijn bezorgen. Kort sloot ze haar ogen terwijl ze even bromde. Geeuwend kroop Lightning gewoon weer in bed om vervolgens haar ogen te sluiten en te genieten van de warmte onder haar dekens. Ok haar vrienden hadden gesmeekt of ze ook zou gaan. En ja ze had belooft ook te komen, maar Light had niks gezegd om hoe laat ze zou komen en vooral hoe lang ze daar zou blijven rondhangen. Een groot deel omdat ze daar niet wou gaan was omdat er daar drie personen zeker naar toe gingen, die ze met heel haar hart haatte. Ok het is vreemd dat een engel uit de hemel haat in haar hart droeg. Maar daar had ze een perfecte reden voor. ze hield van iemand, en die drie personen hadden hem van haar af genomen. Het gehinnik van haar merrie trok haar uit haar slaap. Ugh ja dat dier is veel te intelligent. De merrie wist namelijk maar al te goed dat Light een belofte met haar vrienden had gemaakt. Dus stond ze met tegenzin uit haar bed. Eerst nam ze een goeie douche. Vervolgens stapt ze naar haar jurk en het masker dat er naast lag. Ugh ze wou niet gaan, maar als ze een belofte heeft gemaakt zal ze die nooit verbreken. Dat was iets dat voor Light een zwakte kan worden gezien. Nadat ze haar jurk en masker had aangedaan ging ze naar buiten. met pure elegantie zat ze half op haar paard zodat haar jurk niet verkreukelt zou worden. Zonder nog te aarzelen begon ze haar paard aan te sporen, want als ze er nog langer over zou nadenken zou ze zich nog durven terug te trekken. Gelukkig was het geen lange reis. Dus wanneer ze aangekomen was gleed ze van de merrie. Legde haar jurk wat deftig en zette het masker voor haar gezicht. Met een grote tegenzin ging ze naar binnen. Haar kristalblauwe ogen gleden door heel de zaal en zag al meteen de drie personen die ze haatte. Kalm blijven Lightning, het is maar voor een avond. Gewoon op je tanden bijten en alles komt in orde. In haar ooghoeken ving ze een glip van een bekende persoon, crowley. Meteen sierde er een kleine glimlach op haar lippen. Sierlijk stapte ze geruisloos naar hem toe. haar ogen een die lichtjes twinkelden  van plezier hoe dichter ze bij hem toe kwam. Wanneer ze vlak achter hem stond bracht ze haar lippen vlak bij zijn oor 'Ik mag hopen dat je niks van plan bent met die handen van jouw. We weten beide dat ze nogal snel iets vast zullen pakken en dat voorwerp dan voorgoed verdwenen is' fluisterde ze in zijn oor. haar warme ademhaling over zijn hals laten strijken. Nog voor hij zich zou omdraaien stapte ze met elegantie grijnzend van hem weg. Alsof ze hem uitdaagde.

jurk:

masker:

Het domste idee ooit. Een gemaskerd bal. Serieus?! En het was dan nog voor iedereen, wat dus betekend dat de volgelingen van shanaris ook mochten komen. Wie zijn idee was dit eigenlijk. Zephyr snoof diep verontwaardigd. Zijn armen had hij voor zijn borstkas geslagen terwijl hij zwijgend rond keek. De meeste mensen die hij passeerde praatte alleen maar nog over het bal. Hij was dat onderwerp al beu gehoord. Was er dan niks interessants meer naast dat bal dan? een geërgerde zucht verliet Zephyr zijn keelgat, weeral. En voor vandaag zal hij nog wel vaker zuchtten. Als het aan hem had gelegen zou hij helemaal niet gaan naar dat gemaskerde bal. Maar Aylan had zephyr bevolen om mee te komen. En wie was Zephyr om dat bevel te negeren? Niet dat hij er blij mee was. Het zorgde er alleen maar voor dat hij nog norser en kribbiger was dan normaal. Het bleef riskant en gevaarlijk om in dezelfde zaal te zitten met je vijanden. En niet een vijand maar een hele hoop. Gefrustreerd zuchtte hij. Dit beviel hem voor geen cent. Er werd aan de deur geklopt. Zephyr gaf geen antwoord waardoor zijn dienstmeid zachtjes de deur open deed en heel even ineenkrimp bij de blik die ze van de man toegeworpen kreeg. 'U..Ik werd gezonden om U te vertellen d-dat het tijd was.' kort sloot hij zijn ogen en knikte terwijl zijn blik wat verzachtte. Nadat ze dat had gezien glimlachte ze zwakjes en verdween weer. Met tegen zin trok hij zijn harnas aan. nee geen pak zoals de rest. Zephyr was daar niet om plezier te beleven, hij was ervoor om alles in de gaten te houden terwijl Aylan zijn plezier kan beleven zonder de hele tijd rond te moeten kijken of alles nog in orde was. Dat was de taak voor zephyr vanavond. Hij geritste zijn masker van de tafel, stapte naar buiten om de grote stoet vol met koetsen te zien. Met een behendige sprong zat hij op zijn pikzwarte hengst en reed iets schijn achter Aylan. Al zijn spieren waren gespannen hoe dichter ze bij hun bestemming kwamen. Daar aangekomen volgde Zephyr Aylan zwijgend terwijl zijn smaragd groene ogen meteen de zaal begon te scannen. Ugh, dit gaat de  langste avond van zijn leven worden. De hele tijd stond zephyr achter Aylan. Omdat Zephyr nog altijd zeer beleefd was, boog hij lichtjes bij de arriveren van Selena en zette enkele stappen achteruit zodat hij de twee wat privé kon schenken. Het waren zijn zaken niet wat die twee samen deden, maar hij had maar een al te goede vermoeden aangezien hij perfect de gevoelens in andermans ogen kon lezen. Hij bleef wel in de buurt maar stapte rustig rond en praatte af en toe met enkele van de mannen.

harnas:

masker:

Waarom moest ze hier naar toe? Hier was niks aan, ze zag er belachelijk uit terwijl ieder ander hier prachtig uitzag. Haar broer zag er zelfs mooi uit in zijn nette kleren! Maar goed, hij zag er in de meeste kleren goed uit. Een zucht kwam haar mond uit en ze sloot even haar ogen, een paar uurtjes maar en dan kon ze er vandoor.. Een paar uurtjes niemand bijten of uitdagen…Dat zou haar toch wel lukken? Haar blik gleed door de zaal en sommige demonen herkende ze, ook andere wezens waren niet echt moeilijk uit elkaar te houden. Ze hadden allemaal hun specifieke geur. Bij de engelen kon je de goedheid van hun af ruiken en voelen stralen. De heksen roken naar verschillende kruiden en sommige zo sterk dat haar neus er pijn van deed. De weerwolven roken naar een hond. De vampiers naar vers gedronken bloed en oudheid en de magiërs, daar rook je hun mannelijkheid al van af een kilometers. Cassandra bewoog wat met haar schouders en keek om zich heen, haar aandacht werd jammer genoeg getrokken door een gast die blijkbaar recht op haar afkwam. Fijn! Had ze daar weer problemen mee, kon ie haar niet gewoon met rust laten? Ze haalde diep adem en toen ze het deed merkte ze wat op, deze demon rook wel een beetje naar zwavel maar niet heel erg zo als de meeste die in het kasteel leefde. Ze rook verschillende rassen bij hem maar heel zwak. Haar bruine ogen bekeken hem, had Cervius niet ooit gehad over een verbannen demon? Die hun of haar broer betergezegd had verraden? Cas zag hoe de demon zich voor haar boog als een nette heer en dat vertrouwde ze niet.  'Wie ist mit die der Fräulein' zei verbannen demon netjes en beleefd. Ze hield nog net een grom in en probeerde zich te ontspannen. Hoewel haar duits heel, heel slecht was kon ze wel raden wat deze gast vroeg. Haar ogen bleven kalm al kon je er in lezen dat ze er totaal geen zin in had en ze sprak in het demon: ‘Als je een echte demon bent verschuil je je niet achter de kakkerige Duits.’ Haar antwoord was bot, maar ze wou ook niet dat haar broer haar zou zien dansen met een verbannen demon. Ze moest een of ander smoes verzinnen en snel ook. Haar blik gleed weer over de bal en 1 iemand viel haar in het bijzonder op. Een jongeman die niet een pak was gekleed zo als de meeste maar een harnas en ze zag al van af de verte dat ie er duidelijk ook geen zin in had net zo als zij. Misschien moest ze naar hem toe lopen en doen als of en doen ie haar partner was voor deze avond? Nee wacht.. Ze moest zich sterk houden, ze was toch de zusje van de leider van de demonen? Dan kon ze best wel zelf uit dit situatie ontkomen. Cassandra keek met ergernis naar de demon voor der en sprak toen weer in het demons: ‘Wat gaat jou aan met wei ik ben?’ vroeg ze koppig en keek met haar bruine ogen strak naar de demon. Ze haalde diep adem, ze moest rustig blijven, ze moest haar broer laten zien dat ze best zich netjes kon gedragen! Alweer gleed haar blik naar de man in de harnas, waarom kwam die haar zo bekend voor? Cassandra schudde lichtjes haar hoofd, het was bizar, ze had ie gast nog nooit ontmoet, het moest gewoon weg een vergissing zijn. Haar blik gleed weer naar de demon voor haar en een geërgerd zucht ontsnapte uit haar mond, Stond hij hier echt nog steeds? Waarom kon die gast gewoon weg niet weg gaan en haar met rust laten?

Zijn geduldt was iets waar Crow normaal geen enkele moeite mee had, maar op zulke gelegenheden wilde hij graag niet te lang wachten. Zijn hart ging wat sneller slaan toen iemand wat in zijn oor fluisterde, maar Crow werd ook gelijk door de vrouwelijke demon voor hem aangesproken dus kon hij zich niet meteen omdraaien. Maar haar reactie was best grappig te noemen. 'Dat is een oude gewoonte die men zo slecht af kan leren.' zei Crow in het demons, maar hij wist wel beter. Vaak had hij hele gesprekken met Raven gevoert en dat allemaal in het duits. 'Maar als je het niet kon verstaan dan zal ik het nog eens herhalen. Hoe vergaat is de jonge vrouwe. Niet met wie je bent.' zijn glimlach was vriendelijk. Crow wilde zich ook eens van zijn goede kant laten zien niet van zijn normale oplichting's gedrag. Zijn huisje lag vol met geld dat verborgen onder een paar planken lag. Niemand wist hoe hij dat deed, op wat enkele personen na zoals de duivel zelve al had Crow daar al jaren geen contact meer mee. Zo was hij ook met open ogen in Satan's val getrapt. De stem die hij eerder gehoord had kwam van maar 1 persoon en die kende hij door en door. Crow voelde zich ook lichtjes beledigt door haar woorden, maar daar zou hij zich later zorgen over maken. De blik van de vrouwelijke demon ging steeds naar iemand anders. Was ze dan hier toch met iemand? Crow keek om en zag een magier in harnas rond lopen. Hm? Magiers waren zowie zo al rekening mee te houden niet dat Crow bang voor hem was, maar hij wilde een zeker engel even aan de tand voelen! 'Hm knappe vent niet? Ga gerust hoor ik zie al een bekende.' zei Crow licht plagend. Hij kon het toch niet laten dat ondertoontje in zijn stem te hebben, maar vloekte zachtjes dat hij dit niet moest doen. Of ze het gehoort had zou Crow een worst wezen en hij liep richting haar schoonheid. 'Ik kan ook aardig zijn Lichtje van boven. Voor vandaag geen oplichterijen.' zei Crow zacht in haar oor en schreed langs haar heen en maakte een sierlijke draai om haar heen. Zijn paarse blik op die prachtige ogen van Light gericht en een vriendelijke gemeende glimlach onder zijn masker. 'Je ziet er prachtig uit Light. Raven zou graag zo met je gedanst hebben.' in zijn stem klonkt een lichte pijn die steeds minder leek te worden, maar toch miste hij zijn oude vriend en meester. Hij deed nooit moeilijk als Raven hem wat gevraagd had en stond Raven altijd bij, maar zins zijn gemis had Crow naar andere dingen gezocht om zichzelf beter te voelen en dat zou Lightning vast ook gedaan hebben. Hij hielt zijn handen netjes op zijn rug gevouwen en keek haar rustig en kalm aan. Hij kon best met haar overweg tenzij hij haar weer eens bespied had wanneer ze zichzelf waste of wanneer Crow ruzie met iemand had gehad dan sliep hij buiten en nog steeds alsof hij zichzelf dan strafte. Hij was erg benieuwd naar hoe het nu met haar was.

XD

Crowley had zich dan wel bij een groep gevoegd, hij hielt zich nog altijd stil op de achtergrond. Er waren een stel dames die een heel interessant gesprek over jurken aan het voeren waren, het interessante zag hij vooral aan de vele handgebaren die gemaakt werden. En hun mannelijke metgezellen stonden er maar onnozel bij en hadden geen idee wat ze deze avond moesten doen om hun partner tevreden te houden. Een keek hem aan met een niet al te uitnodigende blik, tevens niet vijandig, en sprak hem aan. ''En jij vreemde? Jij iemand bij?'' Zijn grijze blik was kalm maar zeker niet uit op nieuwe vrienden. Daar had je o zo weinig aan als het erom ging, woorden uit ervaring. ''Crowley'' Herhaalde hij zijn naam maar eens. ''En nee, ik heb niemand. Maar als ik jouw was zou ik niet alleen maar met je vriend praten maar ook eens met die dame van je'' Met een kort knikje bevestigde hij zijn woorden. De man keek hem even aan, mompelde wat tegen zijn vriend en gaf zijn woorden een kans. Toen hij zich bij het jurken gesprek voerde en beide dames met hun eigen exemplaar bedankte kreeg hij gelijk een positieve reactie, een kus en een belofte van een dans. En wat nou zeggen dat vrouwen moeilijk zijn? Dacht hij in zich eigen. Plots hoorde hij in zijn oor een bekende stem, en net zoals de meeste was deze gewenst. Hij onderdrukte de neiging om zich gelijk om te draaien dankzij het jaren uitoefenen van zijn beroep. Toch verloor hij sneller dan hem lief was zijn geduld en keerde zijn lichaam naar de richting waar hij een warme adem had gevoelt. Hij zag haar nog net weglopen en mompelde in zichzelf dat hij niet zoals Anskiere zou doen achter haar aan moest denderen. Zijn blik hielt haar gestalte nog even vast voordat hij keek naar zijn oorspronkelijke groepje. ''Heren, dames, ik wens jullie een geweldig avond toe. Maar ik moet gaan.'' Toen liep hij naar een van de twee heren toe en nam hem wat apart ''En als ik jou was zou ik op die ring letten, je daagt de dieven uit' Voordat hij een antwoord terug kreeg en zichzelf zou moeten verklaren liep hij in de richting waarop Lightning was gegaan. Toen hij haar in het oog kreeg, pratend met een mannelijke demon kon hij een bijtend gevoel niet onderdrukken of negeren. ''En visser, sinds wanneer ben jij jaloers?'' Hij kon het de havenarbeiders van zijn kinderlijk bestaan al bijna horen zeggen. Met passen zo rustig als zijn opgefokte lijf toelieten, dat nog altijd heel beheerst is, liep hij naar de twee toe. Een beleeft knikje wenkte hij naar de demon toe voordat hij Lightnings hand voorzichtig pakte in dezijne en er een zachte kus op drukte. ''Goede avond vrouwe Lightning'' Sprak hij met zijn vlijende toon. ''Beeldschoon zoals altijd, als ik het mag uitspreken. Tot zover, en naar mijn conclusie altijd, overtref jij iedereen hier.'' Een soepel lachje speelde met zijn lippen waarna hij haar los liet en achter zijn eigen rug legde. Dat was deels een antwoord op haar eerdere opmerking, met je handen op je rug kon je niks stelen, en hij vermoede dat Lightning die hint ook zou begrijpen. Met zijn vriendelijkste blik die hij tot een man kon werpen, vergelijkbaar met een blik die je trekt als je ergens helemaal geen zin in hebt, keek hij naar de demon. ''Het spijt me, waar zijn mijn manieren, mijn naam is Crowley'' Expres vulde hij er niet achter 'Leuk je te ontmoeten' want hij wist van zichzelf dat liegen niet altijd zijn beste punt was. Een van de vele redenen waarom hij weinig sprak. Het gehele moment kon hij zichzelf niet uitstaan door de wrok die hij nu al voelde voor deze veemde. Hij was geen haar beter dan zijn hond, die hij afstrafte als die jaloers was als iemand in zijn buurt kwam, die hond was in ieder geval nog duidelijk, dat kon hij niet van zichzelf zeggen. Waarom op een dag van vrede? Kon het echt niet anders? Niet dat hij dan hem gelijk een klap had gegeven, hij had dan wel meer uitgelokt. Nu stond hij dus met zijn vriendelijkste ondanks geirriteerde lach naast een dame die hij zonder verklaarbare reden wou beschermen tegen een wildvreemde demon die hij op het eerste ogenblik al niet mocht en wantrouwde. Al bij al, een goed begin van de avond.

Lightning wou nog steeds liever naar huis gaan. ze was langs gekomen. had wat gepraat met vrienden en dat was dat. Haar belofte was ze na gekomen. Dus ze kon naar huis gaan. Vooral omdat ze voelde hoe gespannen ze was, bij het zien van de drie personen die ze het meest haatte. Light was dan juist van plan om zich weg te draaien toen ze crowley zag. Ze had het eigenlijk wel moeten weten dat hij hier was. Met zo'n drukte kon je gemakkelijk je werk hier verrichten, niemand die het zal opvallen als je het doet wanneer je bij een groepje stond. Het had haar dan ook niet kunnen tegenhouden om op de jonge man af te stappen maar dan snel weer weg te gaan. Puur omdat ze zich verveelde. Het hing er vanaf hoelang ze hier zou blijven. Haar kristalblauwe ogen gleden langzaam een richting op toen ze een bekende stem hoorde, Crow. Heel even voelde ze de triestheid over zich heen spoelen bij zijn woorden. Even haalde ze diep adem, en wanneer haar ogen Crow weer recht aankeken was de triestheid helemaal verdwenen. 'dankje Crow' Ze knikte en glimlachte zwakjes. Kort daarna hoorde ze de bekende passen van iemand anders, ze kon het niet laten geamuseerd te glimlachen, hij had dus toch haar uitdaging aanvaard. hm, interessant. De glimlach verbreedde iets wat toen hij haar hand pakte en de rug daarvan een kus op plantte. 'ook een goeie avond voor jouw Crowley' sprak ze met haar serene stem. Lachend keek ze hem aan ' Ach Crowley er zijn heus wel nog mooiere dames hoor' antwoorde ze liefjes. Breed grijnzend keek ze hem aan, ze wist meteen de betekenis van zijn handen op zijn rug. Heel even boog ze naar zijn oor toe ' ik geloof dat het je zelf zou lukken zonder handen...op een of andere manier...' sprak ze geamuseerd terwijl ze zich weer terug trok. Lightning hield de beide mannen gespannen in de gaten. Ze had al meteen opgemerkt dat Crowley, crow niet zou mogen. En bij zijn woorden was dat duidelijk. Dat dit maar niet te gespannen zou worden, anders zal Light noodgedwongen handelingen moeten nemen. Zwijgend wachtte ze af tot Crow zichzelf zou voorstellen. Dit feest mocht moest goed aflopen. Maar Lightning was nieuwsgierig of dat wel zo gemakkelijk was, want je zit nu eenmaal aan dezelfde tafel te eten met je vijanden.

Zephyr zuchtte. Hij had de pech dat hij niet eerder tussen de bevolking kon verdwijnen om dan zo terug naar huis te keren. Nee hij moest dit alles in het oog houden. Want Zephyr durfde te wedden dat er wel onverwacht een discussie tussen twee soorten rassen zal komen, hoe dan ook. Het zat namelijk in hun bloed om elkaar uit te dagen, het bloed van onder elkaars nagels te halen. Dat zal hier en daar wel gebeuren. En zephyr zal er zijn om dat te voorkomen. Grotendeels omdat hij niet veel keuze had. Zijn spieren waren licht gespannen terwijl hij de zaal rondkeek terwijl er meer en meer volk kwam. Ok het is niet simpel om letterlijk iedereen in het oog te houden, maar grotendeels wel. Zephyr zijn smaragd groene ogen stonden kil dat was het enige wat je in zijn ogen kon zien, geen enkele andere emotie was zichtbaar in zijn ogen. Hij wist niet waarom maar voelde iemand zijn ogen op hem gericht. Langzaam draaide hij dan zijn hoofd die ene richting op en zag juist een jonge dame wegkijken terug naar de persoon voor haar. Zijn ogen waren tot spleetjes getrokken. Hij kon zo de ergernis in haar ogen zien. Hij wachtte tot de jonge man weg was en stapte dan zonder enige aarzeling op de vrouwelijke demon af. Hij nam haar hand en gaf daar een tedere kus 'zou ik deze dans van U mogen hebben' Vroeg hij beleefd terwijl hij zijn smaragd groene ogen op haar gericht hield, wachtend op een antwoord 'tenzij u al andere plannen had natuurlijk' Het leek alsof hij haar ogen gevangen hield in zijn blik tot ze antwoord zou geven. Normaal zou hij hier niet moeten staan. Het was de bedoeling dat Zephyr mooi zich aan de kant hield om alles in de gaten te houden. Maar op een of andere manier is hij gewoon op haar afgestapt. Zijn lichaam niet meer onder controle te hebben die meteen naar de jonge dame was afgestapt. Opzich zou het hem wel lukken als ze zijn uitnodiging zou aanvaarden nog steeds alles in de gaten houden. Sommige mannen konden namelijk ook twee dingen tegelijk zoals de vrouwen, niet veel mannen maar Zephyr was er wel een van. Nog steeds wachtend op antwoord bekeek hij haar iets aandachtiger. Hij moest toegeven dat ze er prachtig uitzag. Ze straalde de vurigheid van haar af, duidelijk dat ze niet zo'n meisje was dat liever niet haar nagels brak. Zephyr moest niks van zo'n dames hebben die alleen maar om hun uiterlijk gaf.

Cathal lag heerlijk te luieren op zijn bed terwijl Dingo op zijn borst ook lag te luieren. Al wist cathal zelf dat ie eens moest opstaan en zich aankleden voor de bal, had hij er niet echt veel zin in. Hij zat ook steeds te denken over wat ie nou te weten was gekomen over zich zelf…Zou hij echt zo oud zijn? Even oud als de aarde al bestond of nog ouder? Cathal voelde zich niet oud en hij had zich ook gemakkelijk aangepast aan de leven hier, hij voelde de emoties en herkende die terwijl Julliette hier moeite mee had. Cathal had met moeite wat boeken weten te pakken over de engelen en hun vroegere geschiedenis. EN hij had er in gelezen dat de 10e engel zich had opgegeven om mee te strijden tegen de demonen en toen was gedood, zo dacht tenminste iedereen. Maar wat was het echte verhaal? Met een zucht stond Cathal op en kreeg meteen een hele boze preek van Dingo dat ie eerst moet waarschuwen voor dat hij zo iets doen. ’ sorry jongen, maar ik moet mij toch echt aankleden.’ zei hij met een scheve ondeugende glimlach voor ie naar zijn stoel liep waar zijn kleren lagen.  Toen de zon nog net wakker werd had Cathal al gedoucht en nu ging ie zich eindelijk fatsoenlijk aankleden, want tot nu toe had ie gewoon zijn jogging broek aan en zijn boven lichaam was ontbloot waardoor je zijn spieren goed kon zien, maar ook de littekens die hij door het strijden was opgelopen.
Nadat ie zich helemaal had klaar gemaakt keek hij naar zich zelf in de spiegel, Cathal moest toegeven dat ie er niet slecht uitzag, alleen hij miste iets. Voor hij zelf op het idee kwam, kwamen zijn vleugels door speciale spleten naar buiten en vouwde zich open. Een tevreden zucht ontsnapte uit zijn mond, dit voelde een stuk prettiger. Cathal klapte ze in elkaar zodat ze niet zo veel ruimte in namen en toch goed uitkwamen. Zijn vleugels waren stralend wit, Ze waren best groot maar nog groter als ie ze uitgeklapt hield. Dingo vloog op zijn schouder en maakte vage geluiden maar die negeerde Cathal ‘denk je dat ik het goed kan maken vanavond met haar?’ vroeg hij zacht en keek via de spiegel naar Dingo die weer wat geluidjes maakte ‘Ik weet het niet hoor, na de laatste keer leek het niet als of ze echt met mij contact wou hebben, ik heb haar sinds dien niet meer gezien.’ Mompelde hij zacht, greep zijn masker vast en liep naar buiten waar Dimitri, zijn beste maat al stond te wachten. Hij knikte begroetend en spreidde zijn vleugels om te gaan vliegen.

Hij wist best dat ze aardig laat waren, maar Cathal had niemand beloofd dat ie op tijd zou komen dus kon hij net zo goed net op het laatste moment komen opdagen met zijn vriend. Het kasteel zag er zo als gewoon er prachtig uit en Toen ze landen klapte Cathal zijn vleugels dicht en deed zijn masker om. Dit zou een rustig en ontspannen avond zijn zonder ruzies. Op hun gemak liepen de 2 jongens naar binnen en grijnsde ondeugend naar elkaar terwijl ze de trap af liepen, het zou een leuk avond woorden…Hoopte hij. Cathal had zelf niet door maar zijn ogen zochten maar naar 1 persoon en dat was zijn leidster, de beeldschone Julliette.

kleren:

masker:

Crow keek naar Light die hem bedankte en hij glimlachte speels. Het was voor de meeste demonen misschien een hel om zo dicht bij een engel of bij meerderen in hun buurt te zijn, maar voor hem voelde het heerlijk. Die tintelig die hij voelde was juist heerlijk. Niet dat Crow verliefd op Lightning was oh helemaal niet. Maar het was haar aanwezigheid die hem dat heerlijke gevoel gaf. De voetval van een vampier deed crow even om kijken. Hm Die beweging zijn sierlijke charmantheid. Dat had Crow toch eens gezien? Hm Ja bij het meertje toen die dorpse grieten daar aan het spelen waren! Wel zag deze gestalte er nu een beetje jaloers uit! Crow moest zich inhouden om niet te gaan lachen om diens stappen. Zijn woorden jegens Lightning waren voor hem niet jaloezie-opwekkend dus bleef hij neutraal en knikte enkel toen de vampier zijn naam nu viel het kwartje! 'Aangenaam Crowley, Nog andere dames het hof gemaakt zins mijn bezoek aan het meertje?' vroeg Crow licht geamuseert. Hij was nooit zo van manieren, maar het was best grappig om anderen even te laten spartelen. 'Crow Crownest. Als je het nog niet door had.' zei hij rustig en hij glimlachte vriendelijk. 'Ach kerel wees gerust je hoeft niet zo jaloers te zijn. Light en ik zijn enkel kennisen.' grinnikkte Crow zacht en hij keek weer even rond. Hij had geen zin om Cervius te naar te komen. Het ging vanavond net zo lekker. Dus nog even buiten zijn bereik blijven en alles zou goed komen toch? Crow keek weer naar Crowley en daarna naar Lightning.

Hij had zich voorgesteld aan een demon en had zich tot nu toe vooral op Lightning gericht.  'ook een goeie avond voor jouw Crowley' had ze zijn begroeting beantwoord. Vloeiend zoals gewoonlijk kwam er een complimentje over zijn lippen. ' Ach Crowley er zijn heus wel nog mooiere dames hoor' Hij lachte zacht en voor eens kon je oprechtheid uit zijn ogen halen ''In mijn ogen niet'' Zo snel als hij dat gezegd had pakte hij zichzelf weer op. Op dit moment kon hij zichzelf niet uitstaan en hij probeerde zich op iets anders te focussen. Die demon bijvoorbeeld, had die niet iets bekends? Misschien had hij ooit iets van hem gejat maar dat leek zeer onwaarschijnlijk. Hij keek pas van zijn gedachten op toen hij Lightnings zuivere stem hoorde en boog zich vrijwel meteen naar haar toe ''Ik ben blij dat je me zo goed kent.'' Toen hij terug recht ging staan speelde een kleine lach met zijn mondhoeken. 'Aangenaam Crowley, Nog andere dames het hof gemaakt zins mijn bezoek aan het meertje?'' De geamuseerdheid in de demon zijn stem was onmisbaar. Jammer voor hem was Crowley niet het typje om dwars te kunnen zitten. Zijn antwoord kwam simpel uit zijn mond ''Daar herkende ik je dus van, het spijt me van mijn late begrip. En terug komend op je vraag, oude vriend.'' Oude vriend, een vissersgrapje. Je noemde iemand zo als hij je een veel te hoge prijs vroeg voor zijn handelswaar. Het gold als een stille dreiging. ''Nee niemand.'' Daarmee sloot hij dat gedeelte van het gesprek af. Zijn antwoord mocht dan nog zo vloeiend en simpel zijn geweest, daar praatte je niet over. Hij liet andere zeker genieten van zijn complimenten en charmes maar hij ging nooit verder. Een gesprekje en dan was de man met de mooie woorden weer verdwenen, soms zelfs met wat van je spullen. Ondanks zijn roeping was hij een charmeur met eer, hij ging nooit verder dan nodig. 'Crow Crownest. Als je het nog niet door had.' zei de bekende kalm. 'Ach kerel wees gerust je hoeft niet zo jaloers te zijn. Light en ik zijn enkel kennisen.' Kort knikte hij met het horen van die naam. Alles viel weer eens op zijn plek. ''Mijn excuses Crow, het is ook weer een tijd geleden. En natuurlijk kon ik ook niet van een afstandje zien dat je een kennis was. Ik ben van naturen wat..'' kort dacht hij na over het goede woord. Het was een hele tijd sinds hij dat eens moest doen. ''..beschermend.'' Zijn blik was nog niet verzacht al kon je het verschil in zijn stem opmerken, hij zou Crow wel kunnen uitstaan. Ook over die gedachten dacht hij na en zijn blik gleed kort en onbewust naar Lighting. Deels vond hij de controle die ze over hem had verschrikkelijk, maar ze kon het zelf niet weten. Hij had het er naar gemaakt tot zekere zinnen, en eerlijk, hij zou haar aanwezigheid missen. Zijn blik gleed weer langs de mensen en kwam uit op de dansende gasten. Geduldig wachtte hij af tot het lied was afgelopen en een nieuwe begon. Hij pakte Lightnings hand en maakte een korte buiging ''Mag ik deze dans?'' Zijn blik ontmoete de hare en hij lachte charmant naar haar. Toen hij weer omhoog kwam keek hij naar Crow ''Als ik deze dame even van U mag stelen.'' Een geamuseerde twinkel schoot kort door zijn ogen bij die woorden, maar hij wachtte beide antwoorden af.