Happy to see again [Lightning]

Met zijn handen achter op zijn rug gevouwen tuurde hij wat rond. Gekleed in een smoking en eindelijk zijn haar plat gekregen stond hij voor het restaurant. Gisteren had Lightning hem uitgenodigd voor een ‘afspraakje’ aangezien zij zijn wond genezen had. Persoonlijk vond hij het helemaal niet erg om haar nog eens te mogen bewonderen. Ze was een kost voor het oog en een prettige gesprekspartner. Naast hem liet Anskiere een ongeduldig blafje horen. ‘Kom aan pup, heb eens geduld’ Hij trippelde nog even met zijn poten en zorgde dat zijn strik die om zijn nek geknoopt was wat verschoof. Rustig hurkte hij voor hem neer en trok hem weer recht ‘Hou hem nou eens netjes, je wilt toch ook mooi voor de dag komen als je Lightning ziet?’ Zacht piepte hij een ja en een grijns verscheen op Crowley’s gezicht. De pup vond de dame ook leuk, waarschijnlijk had hij dat afgekeken van zijn eigenaar. Ja, hij kon niet ontkennen dat hij naar deze ontmoeting had uitgekeken.  Hopelijk was dat wederzijds voor de dame die hij hier ging ontmoeten. Ongeduldig stond hij weer op en begon wat heen en weer te lopen. Normaal kon hij uren op een plek blijven staan zonder zijn  geduld te verliezen, waarom nu ook niet?

Lightning zat nu al een tijdje te staren naar zichzelf in de spiegel. Waarom moest dit haar weer overkomen. Waarom twijfelde ze over hoe ze zich moest kleden? het was toch goed zo? Of overdreef ze nu? Een diepe geirriteerde zucht ontsnapte uit haar keelgat. Wat een gedoe. Toen ze kort keek naar de tijd besefte ze dat als ze nu niet zou vertrekken ze waarschijnlijk hem zal laten wachten, en dat wou ze niet. Meestal zou ze mannen expres laten wachten, maar dat wou ze bij Crowley niet doen. Dus besloot ze dat ze dat de paarse jurk dat ze nu aan had maar aan moest houden. ze kon hem namelijk niet langer laten wachten. Behendig deed ze de bijpassende hakken aan en stapte naar buiten tot ze genoeg plaats had voor haar vleugels, spreidde die dan en vloog door de lucht zo snel ze kon naar de plaats waar ze afgesproken hadden. Toch probeerde ze haar haren nog wat deftig te houden, want bij het vliegen kan dat nog een puinhoop worden. Geruisloos lande ze vlak achter hem, boog zich dan naar zijn oor toe 'en op wie zit deze knapperd te wachten?' vroeg ze plagend bij zijn oor en keek hem grijnzend aan.

Hij stond nu al even te wachten en begon zich zorgen te maken. Had hij het wel goed gehoord? Nou, na al die jaren afluisteren is hij vast niet doof. Of was hij gewoon in de val getrapt, stond hij hier nu voor niks in een net pak te wachten. Anskiere blafte naar hem. ''Nee Anskiere ik maak me niet zorgen, ik loop hier nu gewoon voor de lol in een greppel in de grond.'' De hond piepte beledigt en liep naar hem toe waarna hij aan zijn broekspijp ging hangen. ''Kom op, ik heb maar enkele nette pakken'' kreunde hij richting de puppy. Toen het diertje eindelijk weer los liet ging hij braaf weer zitten. Zelf parkeerde hij zich weer op zijn eerdere staan plek en keek weer om zich heen. Normaal ving hij ieder geluidje op maar aangezien hij zich niet kon consenteren hoorde hij Lightning niet aankomen. Hij schrok dus ook toen hij haar stem hoorde maar liet er niks van merken 'en op wie zit deze knapperd te wachten?' Grijnzend draaide hij om en maakte een beleefde buiging. ''Op deze schoonheid die zo schittert dat zij de sterren verblind.'' De hond verpeste zijn beleefdheid echter door fel te blaffen richting de engel. ''Hij zegt ook hallo''

Lightning vloog veel sneller dan gewoonlijk, maar dat kwam ook omdat ze had gezien dat ze al best aan de late kant was. ugh geweldig. Vroeg zij achter een afspraakje en dan is zij juist degene dat te laat gaat komen. Kan het nog erger? Ze versnelde haar tempo zelf nog meer. Vanaf dat ze Crowley in de verte zag begon ze wel al stilaan wat vaart te verminderen. En dan nog meer om geruisloos achter hem te landen. Boog toen plagend naar zijn oor toe en vroeg op wie hij stond te wachten. Ze had wel gezien aan zijn beweging van zijn spieren dat hij geschrokken was. Zoals gewoonlijk ontging Lightning niets, zij zou zelf mieren op de bomen zien. ''Op deze schoonheid die zo schittert dat zij de sterren verblind.'' Light grijnsde weer breed hoe snel zal deze keer haar kaken pijn doen van al dat lachen, ze was het nu eenmaal niet meer gewoon om zoveel te moeten lachen. Lachend keek ze naar de blaffende pup, boog sierlijk door haar knieën en krabte achter zijn oor 'ook jij hallo, wat zie jij er knap uit' ze ging weer recht staan en liet haar ogen even over Crowley heen glijden 'en jij mag er ook wel wezen' sprak ze liefjes. Hij past nog wel in dat pak

Het was fijn om deze dame weer te zien. De dag ervoor had hij zeer van haar gezelschap genoten. Ook had zijn hond, verbetering hondje haar ook gemogen. Al denkt hij persoonlijk dat dat kwam door zijn eigenaar. Hij was licht opgeschrokken toen de schoonheid achter hem geland was, normaal was hij onbesluipbaar maar nu was zijn concentratie weg. Ze had op een plagende manier gevraagd op wie hij wachtte en zijn antwoord was zo charmerend als ieder ander woord dat zijn mond verliet. De puppy verstoorde het weer door een iets wat minder charmante manier van begroeting. Crowley kon wel wat van die puppy charmes leren want Lightning boog elegant en kriebelde hem 'ook jij hallo, wat zie jij er knap uit.' Het diertje blafte zachtjes en rechte zijn rug van trots, zo klein zo veel ego. 'En jij mag er ook wel wezen' had ze gesproken toen ze eenmaal rechtop stond. Hij glimlachte zacht en charmerend ''Mijn uiterlijk gaat teniet als iemand jou mag bewonderen, enkel de schaduw van zo'n prachtige verschijning zal ik zijn.'' Zijn eigen manier om te zeggen dat ze er buitengewoon mooi uitzag, veel beter vond hij zelf. Hij liep naar haar toe en pakte haar hand zacht vast, zo liep hij naar het restaurant en hielt hij de deur open. In die positie liet hij haar hand weer los en wenkte naar binnen. 'Gaat U voor.' De puppy had hem op de voet gevolgd en was nu naast hem komen zitten waarbij zijn blik strak op Lightning gericht stond. Zijn eigen blik, die soms zo veel op die van de pup leek, was ook gericht op Lightning. Al lag er onder die blik een bescheidde grijnsje op zijn lippen.

Een onhoorbare diepe zucht ontsnapte uit haar keelgat. Hopelijk had hij niet al te lang moeten wachten. Anders zou ze best wel gênant vinden. Het is niets voor haar om een persoon te lang te laten wachten toch zeker niet expres toch. De twee mannen zagen er knap uit. Nou ja de pup was vooral schattig eigenlijk. Crowley zag was de knapste. Ze genoot wel van het uitzicht, en dat uitzicht was tijdens heel de afspraak voor haar. Nu ze er over nadacht, misschien had ze toch maar een wat simpelere jurk moeten aantrekken...? Ach het is nu toch te laat. ''Mijn uiterlijk gaat teniet als iemand jou mag bewonderen, enkel de schaduw van zo'n prachtige verschijning zal ik zijn" Light haar ogen begonnen te twinkelen 'jij speelt toch zo vloeiend met jouw woorden' sprak ze met haar melodieuze stem. Nog nooit heeft ze iemand zo vloeiend horen praten, en dit beviel haar wel. Hij nam haar hand terwijl ze naar de deur ging en liet die los toen hij de deur voor haar open deed. 'Gaat U voor.' zei hij 'danku vriendelijk' en ze boog eens behendig. Jep, ze had een zeer strenge opvoeding gehad vol etiquette, al zou je dat nooit zeggen omdat ze dat nooit liet zien. Toen ze binnen was stapte ze rechtstreeks naar een tafel die voor hen gereserveerd was, omdat Lightning iemand was die niet graag te vaak gestoord werd had ze een tafeltje uitzicht genomen, ze hield namelijk niet van pottekijkers toch niet in de staat dat ze nu was-vol met emoties die ze niet in bedwang hield voor het moment. Rustig ging ze gaan zitten terwijl ze haar benen over elkaar sloeg. 'heb je lang moeten wachten?' Vroeg ze lichtjes bezorgt al liet ze dat niet merken.

Met een buitengewoon genoegen keek hij naar Lightning's prachtige ogen die begonnen te schitteren bij zijn eerdere woorden 'jij speelt toch zo vloeiend met jouw woorden.' Bij de klank van die woorden, zo melodieus als een zangvogel, moest hij lachen. ''Als ik tegenover iemand sta, zo mooi als jij bent, met een stem die de vogels jaloers kan maken kan ik toch niet anders dan zo spreken. En als ik dat wel deed zouden mijn woorden jou te min zijn, zou ik liegen. Nu kom ik nog het dichtst bij de waarheid.'' Hij begeleide haar toen naar de deur en maakte een beleeft gebaar toen hij de deur open hielt 'Gaat U voor.' In zijn hoofd moest hij grijnzen, geboren in een vissersdorp daar opgegroeid omringt door het brute visvolk en hun gewoontes. Verder gereisd als dief, spion en andere niet te mooie klusjes. Maar toch waren zijn manieren en woorden vloeiend, beleefd en charmerend. Hij keek toe hoe de dame een behendige buiging maakte en hoorde haar prachtige stem graag aan 'danku vriendelijk.' Hij volgde Lichtning naar de tafel die ze uitkoos. Anskiere volgde hem op de voet, hij wist niet eens of honden toe gestaan waren maar daar zou hij anders wel achter komen. Hij ging tegenover Lightning zitten en keek naar het lege bloemvaasje op de tafel, grijnzend haalde hij een witte roos te voorschijn en zette hem erin. 'Heb je lang moeten wachten?' Even keek hij op toen Anskiere op zijn voet ging liggen en gaf toen antwoord op Lightning's vraag ''Nee hoor, al voelt iedere seconde waarvan ik jou schoonheid moet missen eeuwenlang aan.'' Zijn dieven instinct ging weer aan de gang en hij keek bijna speurend het restaurant door. Hij had geen bedoelingen daarmee maar een oude gewoonte leer je niet af.

Het was echt gezellig en leuk om met hem te praten, hij zei zijn woorden zo simpel, maar toch kon het een vrouw doen laten smelten, als Lightning niet iemand was die zelf zo'n spelletje kon spelen, was ze er meteen voor gevallen. Nu was ze sterk genoeg om het spel terug met hem te spelen.''Als ik tegenover iemand sta, zo mooi als jij bent, met een stem die de vogels jaloers kan maken kan ik toch niet anders dan zo spreken. En als ik dat wel deed zouden mijn woorden jou te min zijn, zou ik liegen. Nu kom ik nog het dichtst bij de waarheid.'' Lightning probeerde deze keer niet meer te blozen, en godszijdank kwam er geen gebloos, ze hield er niet van. Nadat ze naar binnen waren gegaan ging ze rechtstreeks naar een tafel die voor hen was gereserveerd dankzij lightning. Ze vroeg hem toch voor de zekerheid of hij niet te lang had moeten wachten. ''Nee hoor, al voelt iedere seconde waarvan ik jou schoonheid moet missen eeuwenlang aan.'' Sterk blijven lightning. Grijnzend keek ze hem aan 'dan is het dus een hele eer om bij mij te mogen zitten' plaagde ze hem lachend en wenkte de bediende 'doe voor mij maar gewoon water' het is niet dat ze op safe speelde maar veel anders dronk ze niet, want lightning was tegen de alcohol. De bediende keek naar Crowley tot hij ook had besteld en verdween dan.

Toen Lightning vroeg of hij lang had moeten wachten was zijn antwoord charmerend en simpel geweest zoals altijd. ''Nee hoor, al voelt iedere seconde waarvan ik jou schoonheid moet missen eeuwenlang aan.'' Hij keek naar haar grijns 'dan is het dus een hele eer om bij mij te mogen zitten'  Een grijns versierde nu ook zijn gezicht terwijl zijn grijze ogen opflikkerde naar een zilver ‘Het is zo’n prettig gevoel, wetend dat ik jou heel de avond voor mezelf heb, dat ik die niet kan verwoorden in welke taal dan ook’ Toen Lightning een bediende wenkte en wat water bestelde dacht hij even na. Persoonlijk dronk hij wel graag wat maar hij wou het niet riskeren dat hij een moment van dit gezelschap zou missen. ‘Doe mij ook maar een water’ was zijn antwoord dus. Grijnzend keek hij naar zijn wonderschone metgezel ‘Het spijt me als ik je verwachting niet voldoe met mijn uiterlijk, iets beters kon ik niet vinden. Maar de lat lag wel verschrikkelijk hoog als ik jou moest overtreffen.’

‘Het is zo’n prettig gevoel, wetend dat ik jou heel de avond voor mezelf heb, dat ik die niet kan verwoorden in welke taal dan ook’ Het is een wonder dat Light haar lippen nog breder konden grijnzen. Was is hij toch o zo charmant. ze heeft nog nooit een ontmoet die zo charmerend kon zijn als Crowley, en het niet irritant begon te worden. er waren namelijk altijd gasten die eerst charmant deden maar het uiteindelijk vervelend werd, bij crowley was dat niet zo het geval. Kort knikte Lightning toen hij ook een water bestelde. ‘Het spijt me als ik je verwachting niet voldoe met mijn uiterlijk, iets beters kon ik niet vinden. Maar de lat lag wel verschrikkelijk hoog als ik jou moest overtreffen.’ kort lachte Lightning als antwoord en keek hem plagend aan. Leunde vervolgens met haar kin op haar handen en boog over de tafel naar hem toe. 'ach, het is maar een simpele jurk en je hebt je meer over troffen dan je zou denken ' sprak ze met haar melodieuze stem en keek hem glimlachend aan. Langzaam liet ze haar handen over zijn wang glijden, een vinger bleef juist naast zijn lippen hangen. Tenslotte trok ze zich terug, en juist op dat moment verscheen de ober uit het niets en bezorgt hun, hun drank.

‘Het is zo’n prettig gevoel, wetend dat ik jou heel de avond voor mezelf heb, dat ik die niet kan verwoorden in welke taal dan ook’ Hij zag met een onbeschrijfelijk genot hoe de dame breder lachte. Normaal was het niet zo'n plezier om iemand te charmeren, ze zijden wat leuks terug en lieten het daarbij. Lightning leek de betekenis van zijn woorden wel op te vatten, en niks was gelogen. Normaal kon hij ook uren met gemak stilzitten maar nu was hij zo hyper als Anskiere onder de tafel. Ook had hij in een andere situatie ieder detail in zich opgenomen opzoek naar dingen om te 'bevrijden' al had hij daar nu helemaal geen neiging voor.  ‘Het spijt me als ik je verwachting niet voldoe met mijn uiterlijk, iets beters kon ik niet vinden. Maar de lat lag wel verschrikkelijk hoog als ik jou moest overtreffen.’ De woorden kwamen er altijd vlotjes uit maar nu waren ook de gedachten snel en simpel.  'ach, het is maar een simpele jurk en je hebt je meer over troffen dan je zou denken ' Hij voelde haar hand over zijn wang glijden. Beheerst zoals altijd liet hij haar doen, al maakte ze de verleiding steeds groter. Hij wist dat in te gaan op verleiding niemand goed zou doen, maar zelf verleide hij vaak, ook dan ging hij niet verder dan wat charmerende woordjes. ''Een jurk is niet wat de dame zo mooi maakt, de kleuren worden enkel feller en lijken licht te geven als iemand, een genot voor het ziende oog, het draagt.'' Zijn kleurloze ogen keken haar kalm en eerlijk aan, al zat er een glimp van vermaak erin. Eerder vermaak om iemand te vleien dan een echte grap. De ober zette hun drankjes weg en hij nam een bescheidde slokje. In zijn zak voelde hij een licht gewichtje. Zou hij het geduld hebben om te wachten? De dame nieuwsgierig maken was geen probleem. ''Er ligt een vraag al een tijdje op mijn tong. Zou je-'' Zoals hij had geplant kwam net de ober de menu kaart brengen, zoals de manieren zeiden zou hij eerst Lightning iets laten kiezen en zou hij zich daarop aanpassen. ''Ik denk dat mijn vraag nu tot na het eten zou moeten wachten.'' Zei hij met een geamuseerde grijns.

Ze ware er nog maar juist maar Lightning wist nu al dat dit een geweldige avond ging worden. Ieder woord dat hij zei om haar te vleien liet haar breder glimlachen. Normaal zou ze dat allang beu zijn geworden omdat het meestal over ging naar geslijm en daar moest Light niks van hebben. Die waren nergens goed voor. Crowley hier charmeerde haar met ieder woord dat hij zei, niks daarvan klonk als geslijm waardoor ze van zijn aanwezigheid genoot; hopend dat de avond maar niet te snel voorbij ging gaan. niets is voor eeuwig jammer genoeg. Dat heeft Lightning maar al te goed zelf meegemaakt 'Het spijt me als ik je verwachting niet voldoe met mijn uiterlijk, iets beters kon ik niet vinden. Maar de lat lag wel verschrikkelijk hoog als ik jou moest overtreffen.’ Het is waar dat dit maar een simpele jurk is, ze heeft al veel mooiere gedragen, maar nu ging het niet om het mooist te zijn, maar om het gezelschap dat ze had. ''Een jurk is niet wat de dame zo mooi maakt, de kleuren worden enkel feller en lijken licht te geven als iemand, een genot voor het ziende oog, het draagt.'' Grinnikend luisterde ze naar wat hij zei 'er zit veel wijsheid in jouw woorden Crowley, dat vleit me zeer' wat ook waar is. Het is niet dat je van wijze woorden een grap kunt maken. Nadat de ober hun drank op tafel had gezet nam Lightning een slok. ''Er ligt een vraag al een tijdje op mijn tong. Zou je-'' Juist op dat moment kwam de ober met de menu kaart. Over perfecte timing gesproken.''Ik denk dat mijn vraag nu tot na het eten zou moeten wachten.'' Zei hij met een geamuseerde grijns. Oke dat had ze niet zien aankomen. verdorrie ze voelde nu al hoe haar nieuwsgierigheid begon omhoog te komen. Zou zo graag te weten willen komen wat die vraag van hem was. 'doe voor mij maar de menu van de dag' sprak ze met haar melodieuze stem tegen de ober die dat zat op te schrijven om vervolgens te wachtte op de keuze van Crowley. Net als Light ook zat te wachten op hem. Nadat hij zijn keuze had gemaakt en de ober weer verdween keek ze hem glimlachend en doordringend aan' nu dat we toch moeten wachten op ons eten kun je die vraag stellen van jouw' glimlachte ze liefjes 'als je het niet vrijwillig wilt zeggen dan dwing ik je gerust wel hoor ' sprak ze met een lichte speelse grijns o ze zal hem laten trillen laten huiveren tot hij de vraag zou zeggen. Zo graag wou ze het weten.

'er zit veel wijsheid in jouw woorden Crowley, dat vleit me zeer' Een glimlach speelde op zijn normaal zo ondoorbreekbare gezicht. Wat kon hij genieten van dit gezelschap, als een uitzicht waar je aan kon wennen maar nooit kon vergeten. Ja, dat was ze, als een lied dat steeds in je hoofd bleef hangen maar nooit irritant werd en keer op keer prachtig bleef. Het liet een warm gevoel achter om terug te denken. Het maakte hem ervan bewust hoe koud hij kon zijn, en hoe prettig een kloppend hart was. Waarom kon deze engel dat in hem los maken? Iets wat niemand, maar ook niemand ooit voor haar had kunnen doen? Hij voelde zich machteloos tegenover haar, en voor eerst vond hij het fijn. Woorden brandde op zijn tong en maar leken niet te komen. Het was als een vonk die maar niet wou overslaan tot een vlam. Hij had een wind nodig om hem aan te wakkeren. Zijn poging werd doorbroken door de ober die de bestellingen kwamen opnemen. Zenuwen gierde door zijn lijf en hij had het gevoel dat hij wel een kilometer kon rennen met de energie in hem. Waarom durfde hij nou niet? Waarom niet? Er schoot hem iets te binnen, iets dat zijn grijze ogen kort brak voordat hij zich kon herstellen. Lightning zij iets, al werd haar stem niets meer dan klanken in zijn hoofd. Het zuivere vormde zich niet tot woorden maar bleef hangen in zijn wezen. Zonder erbij te denken knikte hij de ober toe dat hij het zelfde wou als de dame, geen idee hebbend wat ze had bestelt. Hij richtte zich op Lightning toen de woorden doordrongen in hem en hem uit zijn waas sloegen. nu dat we toch moeten wachten op ons eten kun je die vraag stellen van jouw' Dit was zijn gronde, zijn thuis. Hij kon zich hieruit nog redden. 'als je het niet vrijwillig wilt zeggen dan dwing ik je gerust wel hoor ' Dat was een tegen zaak. En nu? Wat nu donjuan? Zijn lach was zoals vanouds maar vanbinnen lag hij op breken. ‘Geduld is een schone zaak, en de waarheid valt er niet uit te dwingen.’ Anskiere, die nog altijd naast zijn benen zat, voelde zijn spanning aan en bewoog ongemakkelijk. De kleine snapte het niet. Iets schoot hem te binnen toen hij even fronste en zich onder de tafel richtte, alsof Anskiere iets ongehoorzaams deed. In plaats van een staf te mompelen mompelde hij een bevel, een opdracht. Gerustgesteld dat niemand de dieventaal die hij de hond geleerd had begreep, keek hij toe hoe de puppy met een hangend staartje het restaurant verliet. Hoe kon iemand nou weten dat die Anskiere iets ging halen. ‘Het spijt me daarvoor.’ In zijn ooghoek zag hij iemand aanlopen, de ober. Zijn handen vol aan twee borden vol met sla en zeevruchten, het voorgerecht dus. ‘Jammer, het eten is al gearriveerd, mijn vraag heeft dus nog wat meer uitstel dan verwacht.’ Zijn grijns was ondanks alles geamuseerd. Hoe lang ging hij dit nog volhouden?

Iets aan hem zorgde ervoor dat ze zich niet aan hem verveelde of irriteerde, wat bij anderen altijd zo het gemakkelijk was. De ene had een irritante stem, een andere had weer een storende trek zoals altijd aan je haar zitten prutselen, of iets dergelijks. Crowley had dat niet, eerst had ze gedacht dat die charmeur met zijn charmers saai zou worden, dat zijn complimenten haar zouden ergeren na een tijdje omdat het bijna als slijmen was, maar nee. hij trok haar meer en meer aan. Iets dat lightning eigenlijk niet had verwacht, niet na Raven. Ze had zichzelf namelijk belooft om zich niet maar te laten inpalmen door een man, door niemand eigenlijk. Maar toch hier brak ze onbewust haar eigen belofte. Had het zelf niet eens door. Het maakte haar lichtjes bang, bang omdat hij de eerste is die haar ware ik had gezien. Dat had niet mogen gebeuren, ze had zich een moeten voor doen als een saaie engel die alleen maar boeken las. Zo zagen anderen haar, zo zou hij haar normaal horen te moeten zien. Toch was dat niet zo het geval, hoe hard ze het ook probeerde het lukte haar niet om haar masker terug op te zetten. ‘Geduld is een schone zaak, en de waarheid valt er niet uit te dwingen.’ lachend nam ze een slok van haar drank en keek hem breed grijnzend, met een lichte uitdagende blik aan 'wil je daar op wedden Crowley?' vroeg ze onschuldig maar met een geheimzinnige twinkeling in haar ogen' maar geloof me Crowley, dat ik altijd de weddenschappen win, er zijn er genoeg die verloren zijn van mij, er zal heus wel iemand zijn die mijn woorden kan bevestigen' zei ze zo gewoontjes alsof dat, dat de normaalste zaak van de wereld was. Even keek ze dan naar de pup toen hij ermee bezig was. . ‘Het spijt me daarvoor.’ ze schudde haar hoofd' maak helemaal niks uit' ze keek de pup na en richtte zich dan weer op de ober die met het eten kwam. ‘Jammer, het eten is al gearriveerd, mijn vraag heeft dus nog wat meer uitstel dan verwacht.’ binnensmonds vervloekte ze voor het eerst de ober met hun snelle service. als ze dit had geweten van te voren zou ze naar een restaurant zijn gegaan met slechte service zodat ze meer tijd had om het uit hem te puzzelen ' ach voor nu kan ik dat wel even aan te kan schuiven' ze nam haar bestek terwijl je duidelijk kon zien dat ze het niet leuk vond dat ze moest wachten met zijn vraag.