Am I in love... But that can not be she is the enemy!!! (Lightning)

Al zins hun eerste ontmoeting kon Raven haar niet uit zijn gedachten zetten. Het was vreemd en gelukkig had Raven deze gevoelens en gedachten voor Shanaris verborgen kunnen houden. Als ze er achter kwam zou ze hem villen! Het was nog donker en de maan stond al hoog in haar volle omvang aan de hemel met de sterren die samen op een zwarte fluwele doek lagen. Zijn rode ogen doorboorde zijn omgeving. Op zijn eigen terretorium hoefte Raven niet zo op te letten wie er allemaal rond liepen. Meestal waren het toch vampiers, magieres en demonen die gewoon nieuwschierig waren naar elkaars gebied. Raven had de engel mantel weer om gedaan en had Zania opgedragen om het gebied van Selena binnen te dringen om meer over hun gebied te weten te komen. Raven wilde zelf op onderzoek gaan naar het engelen terretorium en hoopte stiekum Lightning tegen te komen. Hij kende haar naam nog niet, maar hij had haar beschrijving van een demon gekregen met haar naam en Raven dacht dat het wel eens die engel kon zijn omdat ze voldeed aan de beschrijvingen! Het stuk niemands land strekte zich voor hem uit. Raven had buiten Maia geen andere vrouw lief gehad en koppig als hij was probeerde Raven het gevoel dat hij voelde weg te stoppen, maar het kwam dan na een uur of twee weer net zo hard terug. Raven gromde even geergerd en begon te lopen. Het gras veerde onder zijn voeten mee. Raven wilde snel heen en weer zonder gezien te worden. Want hoewel zijn Mantel voor driekwart zijn duistere energie verborg, wist hij ook dat een kwart daar van toch uit gezonden werd. Raven wachten even toen hij voor de grens van het engelen gebied stond. Hij was zeenuwachtig voor wat hij daar ging aantreffen! Waarom was hij zo vervloekt zeenuwachtig? Ze was een engel geen mens die hij versieren kon!!! Raven schudden zijn hoofd en stak de grens over en liep eerst door een groot bos waar niet veel later het geluid van de waterval te horen was. Raven had deze al op de kaart gebracht door een van zijn onderdanen. Maar het was een prachtig gezicht. Het kristal heldere water gutste naar beneden en stroomde in een soort riviertje verder. Raven volgde de rivier en kwam uit bij een groot meer. "Dit moest vast het meer zijn dat de naam The Bright more droeg. Raven was verbluft door de schoonheid ervan. Zijn aandacht ging volledig even uit naar het uit zich, maar ook hier voelde hij het kloppen van de natuur om hem heen. De bomen klopte traag, maar waren minder actief dan de bomen in het heksen gebied. Raven bukte zich en raakte even het water aan dat net zo helder was, maar het verkleurde niet door zijn aanraking. Hij glimlachte even en stond weer op. Geen wonder dat de engelen zich hier thuis voelde. Het straalde enkel goedheid uit. Hier konden zijn vampiers in alle rust en naar hartelust rond rennen of wild vangen, want bij hun begonnen de dieren schaars te worden, net als op het gebied van de magieres en demonen. Ze moesten nieuwe gronden veroveren in naam van Shanaris, maar zijn gevoelens begonnen zijn denkwijze te bij invloeden. Waarom kon hij die engel niet uit zijn hoofd krijgen??? Raven begon zich om te draaien en liep weg bij het meer. Er was meer te zien dan deze plek alleen....

(Lightning)

Al een tijdje zat lightning op de grond naar de hemel te staren. De hele dag had ze nog helemaal niks gedaan. Ze verveelde zich dan ook kapot. En daar hield ze niet van. Lightning was namelijk het type dat zich altijd bezig wou houden. Altijd wel iets moest doen. Ze geraakte daardoor ook vaak snel verveeld. Konden interessante dingen oninteresant worden. Dat was natuurlijk iets waar Lighting niet echt trots op was. er waren natuurlijk wel dingen dat haar nooit zouden vervelen. Zoals dat ene boek dat ze altijd meeheeft zoals zelfs nu. Ze neem het overal naartoe, laat het nooit ergens achter. Het boek was eigenlijk ook zeer kostbaar. Daar stonden allemaal verschillende stukjes geschiedenis in dat Lightning allemaal zelf heeft meegemaakt. ze schrijft het allemaal op in haar perspectief en alleen dat. En wanneer de letters erop staan maak ze het met haar gedachten in een beeld. Je kunt het dan eigenlijk als een soort dagboek vergelijk aangezien het haar herinneringen waren die erin stonden. Er mocht dan wel geen slot op zitten maar niemand zou het kunnen lezen aangezien je engelen bloed in je moet hebben, heel veel. Wat dus betekend dat je een engel moet zijn. En dan nog zou je het niet kunnen lezen aangezien er nog een soort code op zit. Het boek is zo ingewikkeld dat het niet makkelijk te openen is. Ugh, zuchtend stond ze recht, opende haar vleugels en vloog tot de  rand van de watervallen. Daar ging ze op de rand zitten met haar benen er juist over zodat die in de lucht zaten te bungelen. genietend sloot ze haar ogen. Nadat ze die weer opende keken er twee kristalblauwe ogen naar de omgeving, want vanaf deze hoogte kon je werkelijk heel het landschap zien. En de zonsondergang was hier heel prachtig. Zuchtend staarde ze voor zich uit terwijl ze van het uitzicht genoot. Jammer genoeg was er hier niets te doen, en ging ze zich snel weer vervelen. Lightning had liever wat actie, zoals de dag dat ze perongelijk in het gebied van de vijanden was 'gecrasht '. Zo kon je het wel noemen. Met een simpele beweging sprong ze over de rand van de grote waterval en dook razendsnel naar beneden, vermengde zich met het water dat sneller dan haar naar beneden stroomde waardoor ze toch redelijk nat werd aangezien ze bijna er helemaal onder zat en alle spetters op haar kreeg. Vlak voor ze in het water terecht kwam opende ze weer haar vleugels die spierwit eruit waren en lichtjes een gloed uitstraalden en weerhield zichzelf daardoor dat ze niet helemaal onder water ging. Met een klap van haar vleugels vloog ze weer de lucht in een andere richting, richting het meertje waar ze was gedoopt het weest, en nog erger, waar ze voor het laatst samen met haar ouders waren geweest voor die demonen waren geworden. Daar aangekomen lande ze geruisloos, zelf haar vleugels maakten geen enkel lawaai.  Kort kneep ze haar ogen tot spleetjes toen ze iemand anders zijn aanwezigheid voelde. Goed was het niet, een engel dus zeker niet. Het had iets duisters, iets slechts. Wat doet een volger van Shanaris in dit gebied. Haar spieren spande  lichtjes op en haar hand liet ze even naar haar dijbeen tasten waar ze nog voelde dat de dolk er veilig opgeborgen zat. Langzaam stapte ze zonder enige geluid te maken de man achterna. Lightning wou dan ook juist haar dolk tevoorschijn halen toen ze de man herkende 'Raven?' Vroeg ze verwonderd. haar spieren waren nog allemaal gespannen. "wat doe jij op ons gebied' Sprak ze weer neutraal, haar verwondering was niet meer te horen in haar stem, maar toch bleef ze verbaasd. Kort gleden haar kristalblauwe ogen naar de omgeving, was hij nu serieus helemaal alleen -bewust- in het gebied van de engelen gekomen? Lef had hij wel zeker, maar net als bij hun eerste ontmoeting onderschatte hij de engelen, onderschatte hij haar. al moest  light toegeven dat ze af en toe wel eens had terug gedacht aan hun ontmoeting.

Le Dress: https://2img.net/r/ihimg/photo/my-images/17/6cu8.png/

Na een paar stappen zag hij een engel op komen. Ze reageerde eerst verwonderd en Raven voelde een schokje door hem heen trekken. Als hij nog geleeft had zou zijn hart een sprongentje van geluk gemaakt hebben, maar Raven vervloekte zichzelf van binnen en keek haar rustig aan. Hij mocht niks laten merken. 'Het werd me wat te druk thuis en ben gewoon wezen lopen tot ik hier uit kwam.' zei hij en keek haar zo neutraal mogelijk aan. Wat moest ze wel niet denken als ze zijn verlangen in zijn blik zou hebben gezien???

sorry heb haast. xc

Kort zuchtte lightning weer even, terwijl ze enkele plukjes haar van voor haar ogen wegveegde. Lightning had helemaal niet verwacht dat Raven in hun gebied zou komen. Nouja eigenlijk zou ze dat wel moeten aangezien ze zelf in zijn gebied terecht was gekomen, maar dat was perongelijk geweest, Raven was hier bewust. Maar wat moest hij hier doen? Normaal gezien zou ze allang haar dolk hebben meten trekken en hem onverwacht aanvallen. vreemd genoeg had ze die neiging niet bij Raven. En dat irriteerde haar lichtjes. Waarom had ze die neiging niet bij hem. Ugh, wat een gedoe. Lightning keek hem rustig aan met haar kristalblauwe ogen. Heel even kneep ze haar ogen even tot spleetjes. Had ze nu iets in zijn ogen gezien? Nee, of wel? Het was te snel verdwenen waardoor Lightning niet zeker kon weten of het nu echt was geweest, of gewoon haar verbeelding. Misschien komt ze er wel later achter na een tijdje. 'Het werd me wat te druk thuis en ben gewoon wezen lopen tot ik hier uit kwam.' zei hij neutraal. Met enkele stappen stond ze recht voor hem, hem recht aankijkend. Weer voelde ze geen angst voor hem...maar wel iets anders al wist ze nog niet meteen wat voor gevoel dat mocht zijn. 'Dat had je dan niet moeten doen, Aangezien het nu mijn taak is om onwelkomende bezoekers van ons gebied te jagen...Moet jij nu ook weg, ' sprak ze neutraal al was er een korte warmte in te horen, maar dat was al snel weer weg als het was gekomen. Waarom kon ze haar dolk niet pakken? 'Dus wil je weg gaan of moet ik je ermee helpen?' Waarom praatte ze gewoon met hem? Het was haar taak om hem allang aan te hebben gevallen, toch deed ze het niet, kon het om een of andere reden niet.

Argh! Waarom was het nu ineens zo moeilijk om neutraal te blijven kijken? Niet vanwegen haar bloed dat was het niet. Raven zuchten even bij haar woorden en keek haar zo rustig mogelijk aan. Dit was irritant moeilijk. Hoe zou zijn reputatie naar de knoppen gaan van keiharde geen genade gevende leider van de vampiers als hij niet eens zijn ware gevoellens kon verbergen? Verdullemu ze was van de tegenpartij! Een volger van Tyrion! Raven vervloekte zichzelf opnieuw en deed zijn best om in haar ogen te kijken. Tyrion was hem vast aan het uittesten? Te zien of Raven zijn leugen kon doorschouwen!? Jij kwam anders ook niet gelegen.' zei hij zo droogjes mogelijk, maar Raven betrapte zichzelf erop een trilling in de laatste twee woorden te horen... Grrrr niet nu, niet op dit moment het kon niet, het kon gewoon niet. Zijn gevoelens voor haar werden met de seconde erger en erger, maar zijn koppige vasthoudendheid bleef hem verbieden deze gevoelens toe te geven. Ze zou ze toch niet beantwoorde. Ze was het licht dat zijn duisternis probeerde te verdrijven! 'Doe wat je niet laten kunt.' zei hij, maar opnieuw klonk die verlangende trilling in zijn stem...

Raven had het verkeerde gebied gekozen, waarom was hij niet naar die van de heksen gegaan? Of naar die van de wolven, nee hij moest weer naar die van de engelen komen. En juist nog eens op de plaats waar lightning toevallig naar toe ging. Het was nogthans niet zo lang geleden geweest dat ze elkaar tegen gekomen waren, en nu weer opnieuw. Lightning zelf geloofde niet in het lot of al dat gezever. Toch had het haar verwonerd Raven zo snel terug te zien....Zou het iets betekenen? Nee, vast niet. Toch kon Lightning het niet laten om even op haar onderlip te bijten, wat aanduide dat ze ergens ove piekerde, dat ze ergens echt mee zat. In dit geval was het Raven, al had ze het zelf nog niet meteen helemaal door. Jij kwam anders ook niet gelegen.' zei hij zo droogjes. Light kon het even niet laten en begon stilletjes geamuseerd te lachen, amper hoorbaar maar het was er wel degenlijk." Dat was perongelijk, en ik was gecrasht, dat weet jij toch ook' sprak ze nog wat na grinnikend. Kort keek ze verbaasd toen ze besefte dat ze stilletjes had gelachen, wat bezielde haar toch in hemelsnaam? 'Doe wat je niet laten kunt.' Daar was die trilling weer. Wat verborg hij? Ze snapte het niet...of probeerde ze het juist niet te snappen? Nonchalant haalde ze haar schouders op nam hem bij de schouders schrok even van de huiverende schok dat ze kreeg toen ze hem aanraakte, maar negeerde het. Draaide hem richting de grens en begon hem er aartoe te duwen' Het is niet dat ik het neit laten kan, het is omdat het moet' Sprak ze wat afwezig. Waarom had die schok zo heerlijk aangevoeld? Het verwarde haar. En hoe langer ze hem zo aanraakte hoe meer ze de neiging had om hem helemaal niet weg te sturen. Maar het moest...!

Waarom viel ze hem niet gewoon aan zoals hij bij hun eerste ontmoeting had gedaan? Waarom niet... Hij was toch haar vijand! Raven snapte er steeds minder van. Zou Maia het wel goed hebben gevonden als hij met een vrouw van de tegenpartij verliefd zou zijn geworden in plaatst van haar? Maar dat kon hij Maia nu niet meer vragen. Ze was gestorven aan een ergstige ziekte. Maar waarom viel die verrekte engel hem niet aan??? Wat moest dat moest, maar toen ze hem aanraakte voelde Raven dat ze schrok van een schok die ook door hem heen ging! Was het mogelijk... Maar wilde ze zelf ook niet toe geven omdat het niet haalbaar was of omdat het gewoon niet kon?! Raven had gevoelt dat ze gelachen had, maar gehoort had ie het niet. Normaal zou Raven haar hand weg geslagen hebben en de engel mogelijk naar haar keel gevlogen zijn, maar hij kon het niet. Het voelde zelfs fijn en prettig net als wanneer Rose hem aanraakte, maar zij was nog jong en Lighting... ze was... ze was gewoon te perfect om kwaad te doen. Gek genoeg begon hij zich schuldig te voelen haar aangevallen te hebben in zijn terretorium. 'Het hoeft niet...' man wat had hij? Raven kapte op tijd zijn zin af, maar zijn stem trilde onbedwingbaar. Het kon niet, maar nog voor hij iets kon doen draaide hij zich om en kuste Light vol op haar mond. Zijn gevoelens in die ene kus leggent tot Raven zich weer kon beheerzen trok hij zich terug. 'Sorry ik... ' schaamte bekroop hem wat een geluk dat hij niet meer rood worden kon! Wat moest ze wel niet denken....

Hij moest hier weg en snel. Als andere engelen zouden ontdekken dat Lightning hem nog steeds niet had weggejaag zullen er vragen beginnen komen. En dat... was wel het laatste wat Lightning wou. De engelen vertrouwden haar nog steeds niet helemaal nadat haar ouders demonen waren geworden. Het had Lightning het zeer lastig gemaakt om het vertrouwen van de ouderen terug te winnen? NIet ging het weer verergeren. Hij moest weg, zij moest hem wegjagen. Maar waarom was het dan verdomd zo moeilijk. Anders had ze er nooit problemen mee gehad, het ergerde haar dan ook matig dat het hier bij Raven het haar niet lukte. Wat had hij dat anderen niet had, hij was verdomme de vijand. En nog erger, de leider van de vampier. Kon het nog erger worden? Even beet ze zelf nog harder op haar onderlip. 'Het hoeft niet...' Hoorde ze hem zeggen terwjil ze hem bleef duwen. Vragend stopte ze en keek hem aan 'wat hoeft ni...' Nog voor ze haar zin kon afmaken kuste hij haar zo onverwacht. Haar ogen waren wijdopen gesperd. Dat had ze echt helemaal niet zien aankomen. Meteen voelde ze hoe haar wangen warmer begonnen te worden, en dus al snel rood begonnen te kleuren. Waarom bloosde ze? Wat voelde ze in haar onderbuik? Men zou het vlinders kunnen noemen, maar zij...een engel...Light zou dit niet horen te voelen, al zeker neit voor Raven. Maar toch voelde ze het, waarom? 'Sorry ik... ' Hoorde ze hem maar vaagjes zeggen. Light was zo druk in gedachten verzonken. Ze wist niet precies hoe ze hierop moest reageren. Maar ze had het wel degenlijk fijn gevonden. Voelde zijn lippen nog steeds op de hare. Blozend staarde ze naar de grond. Maar ze wou nog een keer die lippen van hem proeven. Met een enkele pas boog ze naar hem toe, drukte even teder en vluchtig haar lippen op de hare. Voelde dan hoe ze nog roder werd waardoor ze zich snel terug trok en zich van hem weg trok. Wat bezielde haar!! Toch proefde zijn lippen zo heerlijk...

Okay dit was grote shit! Raven durfte een dood gewone engel niet eens aan te kijken na die kus actie! Wat bezielde hem. Oh Shanaris zou hem zo villen als ze dit hoorde!!! Maar toen hij haar weer wilde aankijken zag hij haar blozen? Echt tijd om erover na te denken had hij niet want ze kuste hem nu... Het voelde prettig en hij glimlachte zo zacht dat zijn mondhoeken net omkrulde. Kennelijk was hij niet de enigste die deze gevoelens weg drukte. Maar Lighting was niet zomaar een engel meer, het was een strijdende engel die net als hij het niet waar wilde hebben dat ze verliefd waren en nogwel op een vijandelijk schepsel van twee verschillende kampen. Zou Aylan dit ook hebben, net als Selena... 'Hoe gaan we dit oplossen?' mompelde Raven en krabte zich even achter zijn hoofd, maar wilde haar opnieuw kussen. Dat fijne gevoel weer ervaren en haar dichtbij zich houden, maar dat kon niet... Ze waren beide te verschillend, toch?

Lightning kon maar moeilijk geloven dat ze dit voelde, zij hoorde dit niet te voelen. Het was haar al eeuwen lang haar gewoonte om wanneer ze te gehecht aan een persoon geraakte ze zich naar de hemel vlugte en daar vele jaren bleef zonder terug naar aarde te keren, om zo die gevoelens voor die mensen kwijt te geraken. Dat zou ze met Raven ook moeten doen, dat zou het beste zijn. Alleen wou ze dat helemaal niet. En wat nog erger was, ze wist dat ze hem niet als een vriend voelde, nee dat zeker niet, hze voelde zich veel meer voor hem. Dat hoorde niet zo te gaan. Toch kon Lightning het nit laten om hem nog eens teder te kussen, proefde zo die lippen weer van hem. Al draaide ze zich blozend weg. Dit was zo...waarom deed ze verdorrie zo? Waar was die zelfverzekerde Lightning die hem recht in de ogen durfde kijken zonder rood te worden of vlinders te voelen! die light had ze nu het meest nodig, maar het lukte maar niet om het te pakken te krijgen. 'Hoe gaan we dit oplossen?' mompelde Raven. Kort beet ze hard bedenkelijk op haar onderlip waardoor ze de smaak van bloed proefde. ugh, wanneer ze teveel ergens mee zat beet ze vaak wel eens te hard op haar onderlip net als nu. "Ik...weet het niet ' Sprak ze twijfelend terwijl ze weer naar Raven draaide en recht in die bloedrode ogen keek. 'hoe...jij...' Even keek ze bedenkelijk. Waarom had hij haar gekust? Had hij net als zij...Dat gevoel? Lightning wist het niet' terwijl ze nadacht liet ze haar vingers over haar eigen lippen glijden, waar zijn lippen nog maar kort geleden hadden geweest maar waar nu ondertussen al weer bloed was vanwege ze haar lip onbewust had opengebeten. "Waarom...euh.. heb je me..gekust' vroeg ze toen maar onzeker. Wist niet wat ze moest verwachten. Dit had ze namelijk nog nooit eerder gevoelt.

Zowel hij als Lighting waren verward door dit hele gebeuren. Raven zag hoe ze reageerde en het was compleet anders dan toen ze elkaar pas hadden gezien. Raven dacht na. Ze waren zo verschillend... Zij licht en hij duisternis. Raven keerde zich half om. Als hij toen die straf had ondergaan had hij haar nooit leren kennen en zeker niet urgh! Verliefd op haar geworden, maar hoewel Raven probeerde groeide zijn verlangen naar haar nabijheid. Net als toen met Maia. Hoe hij als te jonge kapitein een groepje van het koningsleger had aangevoert. Toen was hij net zo nerveus geweest. Of was Light een reincarnatie van Maia, maar dat ze het niet wist? Raven had er wel eens van gehoort, maar nooit gelooft. 'We kunnen het niet verbergen dat is 1 ding. Kennelijk voelen we alle twee hetzelfde, maar...' hij kon de woorden niet uitspreken het zou te pijnlijk zijn! Toen Light vroeg waarom hij haar gekust had grinnikte hij als een verlegen jongen. 'Het klonkt raar, maar... Ik moet toe geven gevoelens voor je te hebben. Voor jouw persoonlijk niet om een andere reden...' grrr! Zijn stem trilde als een bezetene! Waarom kon hij nu niet streng klinken of op een andere manier hard tegen haar doen? Dit was zooo verkeert!!!

Het was haar bij hun eerste ontmoeting perfect gelukt afstand te houden. Ze had namelijk de menselijke kant van haar kunnen opsluiten voordat ze gecrasht was in het vijandelijke gebied, dat was dan ook de reden waarom ze bijna niks had gevoelt voor Raven, maar nu. Ze was in haar eigen gebied dus vond Lightning dat ze dat niet moest doen. Toch na hun eerste ontmoeting was Lightning blijven denken aan hem, alleen had ze niet gedacht om deze redenen. Blijkbaar was dat wel zo het geval. Nu...hoe langer ze hem voor haar ziet. Hoe lastiger het voor haar werd om de gevoelens voor hem tegen te houden, het was nu al zo moeilijk en het werd er alleen mar moeilijker op. Waarom op Raven? wat had hij dat andere bondgenoten niet hadden? Lightning wist het niet, maar toch lukte het hem zonder enige probleem om haar hart sneller te laten kloppen. 'We kunnen het niet verbergen dat is 1 ding. Kennelijk voelen we alle twee hetzelfde, maar...' Hij had gelijk, hij voelde als haar hetzelfde, en zoiets verbergen was onmogenlijk. Maar hoe konden ze dit oplossen? 'maar wat?' Ze wou het liever niet vragen, bang voor het vervolg van die zin die hij had afgekapt. Eigenlijk wou ze het niet weten, maar haar nieuwsgierigheid was te sterk. Lightning voelde nog steeds de afdruk van zijn lippen op de haren. Daarom vroeg ze ook waarom hij haar had gekust. 'Het klonkt raar, maar... Ik moet toe geven gevoelens voor je te hebben. Voor jouw persoonlijk niet om een andere reden...' Meteen voelde ze de warmte in haar opkomen, ze hoorde zich daarover niet gelukkig en blij te voelen, ze zou er moeten van walgen en het haten. Toch was ze blij om deze woorden, en gelukkig. Het liefst wou ze hem omhelzen, maar haar onzekerheid hield haar nog tegen. 'sinds..euhm...ons eerste ontmoeting...bleef ik maar aan je denken, ik kon je niet meer uit men hoofd krijgen' Bekende ze iets wat onzeker. Jasses, als de anderen haar nu zo onzeker zouden moeten zien, zouden ze haar gewoon vierkant uitlachen. Even kwam er een grijns op haar gezicht 'ben je dan snel weer gekalmeerd van je lust nadat ik wat van men bloed op je gezicht had gesmeerd' vroeg ze nieuwsgierig 'het was nogal een roekeloos gedrag van me geweest' bekende ze iets ontspanner toe.

Raven hoorde wat ze zei en voelde zich vreemd genoeg warmer worden. Gek dat had hij jaren achtereen geen last meer van gehad tot zij in hun terretorium kwam. Misschien... Nee dat kon niet? Of toch! Maia was ook zo graag roekeloos geweest en ging altijd over de schreef... De woorden die volgde liet hem in een droomwereld belanden. 'Ik ook. Maar ik probeerde het te onderdrukken, maar daar werd het enkel erger van!' bekende Raven hoewel Light toe gegeven had hoorde je het verwijd van zichzelf er nog in. Raven schudden zijn hoofd en probeerde een andere kant op te kijken, maar het wilde niet lukken. 'Het punt is dat het niet kan... Grrr dat zoiets nu moet gebeuren!' even was de arrogantie terug, maar je kon horen dat het geen stand hield en niet standvast meer was zoals de dag dat ze elkaar voor het eerst hadden gezien. 'Niet om je te beledigen, maar niemand zal hier blij mee zijn. Julliette zal razend zijn net als de rest van ieder ons volk en dan nog maar te zwijgen over Shanaris!' zijn st
Zijn arrogantie brak weg, maar paniek was compleet niet in zijn stem te horen.

Dit was serieus bijna onmogelijk op te lossen. Toch op een of andere manier wou Lightning dit opgelost krijgen. Ze wou weten hoe dit allemaal het liefst goed mogelijk kon aflopen. Kort gleden haar ogen weer naar de omgeving. Deze keer niet om te kijken of Raven met iemand was gekomen, maar om te zien of er nog andere engelen rondzwierven. Maar die kans was klein aangezien iedereen wist dat het vandaag de dag was dat Lightning moest patrouilleren. De anderen zouden dan niet de moeite nemen om zelf ook nog eens te patrouilleren want iedereen had zo zijn eigen dag. Die van haar was nu. 'Ik ook. Maar ik probeerde het te onderdrukken, maar daar werd het enkel erger van!' Lightning begreep maar al te goed waarom hij vond dat dit niet kon. Het kon ook helemaal niet. Hierdoor zouden er alleen maar problemen van komen te ontstaan, en die waren zeer moeilijk op te lossen want het was geen probleem dat je dagelijks tegen zou komen. 'Het punt is dat het niet kan... Grrr dat zoiets nu moet gebeuren!' Haar kristalblauwe ogen gleden nu naar de grond. Ze zou het hem gemakkelijk moeten maken, hem vertellen dat het maar gewoon een grap was en ermee lachen. Alleen lukte het Lightning niet. Zelf de gedachten eraan waren al erg genoeg. 'Niet om je te beledigen, maar niemand zal hier blij mee zijn. Julliette zal razend zijn net als de rest van ieder ons volk en dan nog maar te zwijgen over Shanaris!' Kort schudde lightning haar hoofd. Voor hem wel, voor Light zelf maakte het niet zozeer veel uit als voor Raven." Voor mij...niet echt" sprak ze schouder ophalend. "Sinds het ongeluk met men ouders is de relatie met de andere engelen en mij sterk verzwakt aangezien ze bang zijn' het was moeilijk uit te leggen." Ze zijn de meeste vertrouwen in mij verloren waardoor ze sowieso al argwanend zijn tegenover mij...maar voor jouw...jij bent de leider' kort beet ze weer op haar opengebeten lip, waar ze maar niet vanaf kon blijven. "Daarom...snap ik dat dit niet kan." Het brak haar hart bijna letterlijk om dit te zeggen. Langzaam draaide ze zich om, wat trouwens al haar kracht koste. De neiging om zich naar hem om te draaien en hem te omhelzen was bijna zo sterk dat ze eronder zou kunnen zwichten. Ze wou hem zo graag...

Maar er moest een manier zijn! Nu begon hij zelfs tegen het principe van een oorlog te denken. 'Maar we zijn niet de enigste. Ik had beloofd het niet te zeggen, maar het is om ons probleem te verzachten. Aylan...' Nee hij kon het niet zeggen Beloofd was beloofd! Maar Light kennende wilde ze het weten ook. Raven draaide zich naar haar toe en legde zijn hand op haar schouder. 'Dit moet ook zonder heibel kunnen eindigen?' wat voelde die aanraking goed, maar haar omarmen zou vast nog fijner zijn!

Waarom moest het weer zo moeilijk zijn. Ja oke het leven was niet gemakkelijk, dat wist iedereen. Maar dit was niet moeilijk dit was... ingewikkeld. Ze konden niet alleen aan hunzelf denken. Vooral Raven niet. Maar voor een keer wou ze niet aan anderen denken. we zijn niet de enigste. Ik had beloofd het niet te zeggen, maar het is om ons probleem te verzachten. Aylan...?' Meteen was ze een en al oor. aylan? Wat was er met hem, hij was toch de leider van de magiërs. 'Wat is er met Aylan...? Is hij ook op..? Heeft hij het zelfde?...met wie?' Vroeg ze nieuwsgierig en keek hem met grote nieuwsgierige ogen aan. Lightning had zich van hem omgedraaid. Ze begreep het wel als hij vind dat dit niet kon. Hij was een leider en kon niet verliefd worden op een van de vijand. Dat was te begrijpen, dat wou ze alleen maar accepteren omdat hij het was. Een warme tinteling raasde door haar heen toen ze zijn hand op haar schouder voelde 'Dit moet ook zonder heibel kunnen eindigen? Deze keer weerstond Light het om op haar lip te bijten. razend snel draaide ze zich om, ze kon zichzelf er niet meer van weerhouden. Ze sloeg haar armen rond zijn middel en omhelsde hem. Het voelde zo heerlijk. Haar hoofd had ze tegen zijn borstkas gelegt' maar hoe...' Ze wist het niet, wou het maar al te graag weten. Hier zo tegen hem aanstaan...Ze vergat alles gewoon om haar heen.

Natuurlijk wilde ze het weten waarom ook niet. Hij was de eerste die het door had en had het nogal vermakelijk gevonden, maar nu hij het zelf meemaakte wist ie pas hoe groot het probleem echt was. 'Goed maar je moet het voor jezelf bewaren. Aylan is verliefd op Selena en ik heb van haar hart informatie verkregen dat zij ook verliefd is op hem. Al wil ze het niet toe geven en beweerd ze daar geen tijd voor te hebben.' zei Raven zacht zodat alleen Lightning het horen kon. Toen ze zich omdraaide en hem omhelsde genoot Raven er enorm van en sloot zijn armen om haar ranke lijf. Ja maar hoe? Raven dacht na. Hij zou zijn amt als leider neer kunnen leggen en een ander de leiding geven, maar dan zou Shanaris vast een rede willen weten?! Raven hielt haar stevig, maar niet hard vast. Hij wilde haar dichtbij zich hebben niet geplet! 'Ik zou het leiderschap neer kunnen leggen en aan een ander overdragen, maar dan moet ik een goede reden hebben. Anders zal Shanaris vast er niet mee in zee gaan... ' stelde Raven voor. Het was maar een idee, maar dan nog zouden de twee groepen in de clinse liggen door hun afkomst! Nee ze moesten een andere oplossing bedenken? Light zou vast voor hem opkomen, maar Zania had in gestemt zijn huisdier te zijn dus zou zij hem zeker verdedigen!!! 'Ik wil je niet meer los laten...' fluisterde Raven in haar oor.

Hij hield iets geheim, en daardoor was lightning er alleen maar nog meer nieuwsgieriger naar. Wat voor geheim, wat is er met aylan? En vooral wat had het met hen te maken? Het moet alsinds iets belangrijks zijn. anders zou Raven niet zoveel moeite hebben om het te vertellen. 'Goed maar je moet het voor jezelf bewaren. Aylan is verliefd op Selena en ik heb van haar hart informatie verkregen dat zij ook verliefd is op hem. Al wil ze het niet toe geven en beweerd ze daar geen tijd voor te hebben.' zei Raven zacht Helemaal verrast sperde ze langzaam haar blauwe ogen. Oke die had ze niet zien aankomen. Van hen is het toch best erger aangezien ze beide leiders zijn. "Die had...ik niet zien aankomen' sprak ze nog steeds iets wat verbaasd. En ze meende het. Vervolgens omhelsde ze hem, het voelde zo heerlijk en vertrouwd in zijn armen. Haar ogen had ze even voor kort gesloten toen ze haar hoofd tegen zijn borstkas had geplaatst.'Ik zou het leiderschap neer kunnen leggen en aan een ander overdragen, maar dan moet ik een goede reden hebben. Anders zal Shanaris vast er niet mee in zee gaan... ' Meteen verstijfde ze kort en keek hem verwonderd aan. Wou hij echt het leiderschap opzeggen...speciaal voor haar? "E.echt?' Vroeg ze verbaasd. "Een goeie reden..." Sprak Lightning bedenkelijk. Wat kan een goeie reden voor Shanaris zijn? Ze kende de vrouw wel, aangezien Light al zo oud was haar gekend te hebben, maar nog niet goed genoeg blijkbaar." Euhm, ik ken haar niet goed genoeg om te weten wat voor haar een goede reden zou zijn' Bekende lightning simpel weg. Kort verstevigde ze even haar greep rond zijn middel. Kon dit maar voor eeuwig duren, zonder al die problemen. 'Ik wil je niet meer los laten...' fluisterde Raven in haar oor. Een huivering raasde weer door haar lichaam door deze simpele woorden. "Laat me dan niet meer los' Antwoorde ze. Ze voelde zich op dit moment echt gelukkig.

Natuurlijk was ze verbaasd. Dat was ook Raven eerst geweest, maar nu zag het er allemaal niet zo verrast meer uit. Raven voelde haar verbasing nog meer groeien en hij grinnikte zacht. 'Natuurlijk, maar je hebt gelijk zo goed ken jij haar ook niet. Maar ik denk al iets te weten waardoor ze overstag zal gaan. Ze heeft een oogje op een jongere vampier die veel belovend voor haar zijn kan, maar ze heeft de knoop nog niet door gehakt, misschien kan ik haar daarin helpen.' zei Raven en voelde zijn geluk nog verder groeien. Hij begon steeds verder van Shanaris invloeden uit te glijden. Iets dat ze zelf ook merkte. Raven wilde Lighting even knuffelen, maar een felle steek in zijn hals waar Shanaris haar merkteken had geplaatst begon te branden. Raven kreunde licht en greep naar de tattoo. Ze riep hem en even stonden zijn ogen weer als vanouds. Zijn beeld begon te vertroebbelen terwijl de omgeving veranderde. 'Wat is er loos?' vroeg ze scherp en Raven keek haar rustig aan en legde uit dat hij de laatste tijd nogal last had van persoonlijke storenissen. Shanaris keek hem ijzig aan. Dit had ze bij hem nog niet meegemaakt, maar ze voelde wel dat er iets niet klopte. 'Misschien is het beter als een andere vampier mijn plaatst inneemt om hen te leiden tot ik in het reine met mezelf ben. Niet dat ik dan het leiderschap weer kom op eisen.' stelde Raven voor en Shanaris knikte. 'Maak hem klaar voor zijn nieuwe taak dan zullen we het over een maand volbrengen.' beval Shanaris en ze verdween weer. Waarom koste dit toch elke keer zoveel energie? Raven keerde weer terug en zakte licht door zijn benen. 'Ze... ze gaat akkoord, maar we zullen het nog zeker een maand moeten verbergen zo nodig langer.' murmelde Raven met zachte stem.

Light genoot van zijn armen rond haar heen. Ze wou er van genieten zolang het nog kan. Want ze weet dat hier wel ooit eens een einde aan zou kunnen komen. Daarom genoot ze er dubbel zoveel van. 'Natuurlijk, maar je hebt gelijk zo goed ken jij haar ook niet. Maar ik denk al iets te weten waardoor ze overstag zal gaan. Ze heeft een oogje op een jongere vampier die veel belovend voor haar zijn kan, maar ze heeft de knoop nog niet door gehakt, misschien kan ik haar daarin helpen.' Nieuwsgierig keek ze hem aan. Vervolgens glimlachte ze breed waardoor haar ogen even twinkelden. En toen was hij opeens stil. De angst bekroop lightning. 'Raven?' Vroeg ze fluisterend, al had ze geen enkel idee waarom ze fluisterde. Angstig wachtte ze af. wat was er met hem? Er gebeurde iets met hem maar Lightning wist niet wat. Het enige wat hij had gedaan was naar die tattoo van hem grijpen en dan...niks meer. En dan opeens was hij er weer en zakte door zijn benen. Meteen liet Lightning Raven op haar steunen. 'Ze... ze gaat akkoord, maar we zullen het nog zeker een maand moeten verbergen zo nodig langer.' murmelde Raven met zachte stem. Ze wist dat het moeilijk zou zijn, maar dit kon niet anders 'ik weet het...' zei ze. 'Gaat het met je?' Vroeg ze bezorgt en zette hem tegen een boom aan.

Haar angstige fluistering had Raven niet gehoort. Wanneer hij met Shanaris sprak was hij bij haar en alle invloeden van buiten af konden niet binnen dringen. Maar goed ook! Lighting ondersteunde hem en vroeg of het met hem ging na te hebben gezegd dat ze het begreep. Raven ging zitten en grimaste even waardoor zijn lange hoektanden te zien waren. 'Ja het gaat weer, maar ik kan voorlopig niet veel doen. Bij Shanaris komen vergt veel energie.' zei Raven zacht, want hij wilde niet dat iemand die naam horen zou! Het was al link nu hij bijna krachteloos was door het korte bezoekje aan Shanaris te moeten brengen. Hij had geen keuze zolang hij de leiding had. Enkel die mocht haar teken dragen... 'Je kent de buurt hier? Is er geen plek die niemand betreed?' vroeg Raven haar en keek Light vol liefde aan. Het was heerlijk om dat weer te voelen. Na jaren van kilte in een gemanipuleerde wijze van Shanaris was dit welkomer dan de zon zelf.

Lightning had zich echt kapot geschrokken toen Raven opeens doodstil was. Het leek wel alsof haar hart voor enkele seconden angstig stil hadden gestaan. Het had haar een ongemakkelijk gevoel geven, iets dat ze niet nog eens wou meemaken. Toen ze eindelijk weer reactie kreeg was het juist de reactie dat haar bezorgt maakte, hij zakte zomaar door zijn benen. Dus vroeg ze meteen of alles wel goed met hem ging. 'Ja het gaat weer, maar ik kan voorlopig niet veel doen. Bij Shanaris komen vergt veel energie.' zei Raven zacht. Nog steeds bezorgt keek ze hem aan.' Als ik iets kan doen moet je het maar zeggen." Lightning hoopte gewoon dat hij snel weer vol met energie zou zitten. 'Je kent de buurt hier? Is er geen plek die niemand betreed?' vroeg Raven. Meteen knikte Lightning. "Niet hier ver vandaan is er een nog redelijk grote grot, daar schuil ik altijd als het te hard regende." Legde ze hem uit." Steun maar op mij' Ze nam hem bij de middel en stapte traag richting de grot die vanaf een bepaalde hoek zichtbaar was. De grot zelf was nog redelijk groot zoals lightning had gezegt, en er waren enkele rotsen gelegt waar je op kon gaan zitten, daar zette ze Raven op.

Als ik iets kan doen moet je het maar zeggen." Lightning hoopte gewoon dat hij snel weer vol met energie zou zitten. Raven knikte zacht en wist wat ze bedoelde, maar dat kon hij niet meer van haar verlangen. 'Als je voor een dier kunt zorgen? Meer heb ik voorlopig niet nodig.' zei Raven en zag hoe ze meteen knikte. "Niet hier ver vandaan is er een nog redelijk grote grot, daar schuil ik altijd als het te hard regende." Legde ze hem uit." Steun maar op mij' Ze nam hem bij de middel en stapte traag richting de grot die vanaf een bepaalde hoek zichtbaar was. De grot zelf was nog redelijk groot zoals lightning had gezegt, en er waren enkele rotsen gelegt waar je op kon gaan zitten, daar zette ze Raven op. 'Het is hier mooi verborgen.' zei hij nadat ze in de grot aankwamen. Raven ging zitten en voelde zich zo moe, maar hij kon hier niet goed gaan rusten. Dat was niet goed en al helemaal niet op vijandelijk gebied...

Lightning maakte zich echt zorgen om Raven. Hij was niet meteen zeer lang afwezig geweest, maar toch is hij zo uitgeput geraakt. Niet dat lightning er veel over wist, aangezien ze het zelf niet kon doen. Ze bood dan ook haar hulp aan, ze kon wel raden wat Raven nodig had, maar hij wou het niet. Niet dat Lightning dat erg vind maar toch, hij had het nodig en dat was belangrijk. 'Als je voor een dier kunt zorgen? Meer heb ik voorlopig niet nodig.' zei Raven. Lightning knikte terwijl ze hem naar de grot nam. 'Het is hier mooi verborgen.' zei hij. Kort glimlachte lightning." Dat is het inderdaad, er passeren hier veel engelen, maar er zijn er maar zelden die de ingang vinden." Zei ze iets wat trots. Lightning ging bij de ingang op haar hurken zitten. De dieren waren een eindje verder, maar kon ze het wel riskeren om Raven hier alleen te laten. 'Raven...ik wil wel een dier halen...maar jouw hier alleen laten? Ik weet niet zeker of dat wel een goed idee is." Sprak ze mompelend. "Deze grot is dan wel goed verborgen, maar naast mij zijn er wel nog een paar andere Engelen die deze grot weten, niet veel maar toch." ze Keek hem bezorgt aan. Het was zeer gevaarlijk en riskant om Raven hier alleen achter te laten.

Raven knikte en zag hoe Lighting op haar hurken ging zitten. Hij was dan wel voor een deel leeg, maar wanneer hij Shanaris pas om hulp zou hebben gevraagt zou hij echt op zijn. 'Ik geloof je lieverd. Jij kent je woon gebied beter dan ik, maar ik snap best waarom jullie hier wonen.' zei Raven en hoorde wat ze nog meer zei. Het was vast riskant, maar Raven wist dat het zowiezo riskant was geweest om hier te komen. 'Wees gerust ik ben nog niet helemaal out. Pas wanneer ik Shararis om haar kracht zou hebben gevraagt dan als het niet te behalen zou zijn geweest zou ik pas krachteloos zijn.' zei Raven met een bemoedigende glimlach. Raven voelde het best. De engelen konden zijn zijn kwart duistere energie opsporen mochten ze hem op gemerkt hebben.