Trying and trying, but shadow's are not my best /Rogue/

Ik keek even goed om me heen. Ja, deze plek was goed. De ruimte was groot en open, op wat plantjes na. Normaal zouden ze zo wel zijn maar wat ik nu ging oefenen had niks met vuur te maken. Wat best abnormaal was voor mij. Ik stapte van Torn af en maakte zijn singel los. Rustig pakte ik het zadel van zijn rug en legde het tegen een boom. Oppassend voor het speeksel haalde ik zijn hoofdstel van zijn hoofd en gaf hem het teken dat hij los mocht lopen. Rustig en voorzichtig liep hij wat weg en ging daar aan wat planten snuffelen. ''Niks eten Torn, het kan giftig zijn'' zei ik hem nog achterna. Als antwoord liep hij beledigd weg. ''Je kan ook zo goed tegen kritiek...'' lachte ik kort. Daarna veranderde ik een mijn demongedaante en schudde snel de vlammen weg. ''Nou dat trucje oefenden'' ik begon te rennen en teleporteerde naar een boom. ''Poging 1 ging goed, poging 2...'' Met weer een sprintje sprong ik op maar ik verloor mijn concentratie door een vogel die opvloog. Als gevolg dat ik volop tegen een boom belande. ''Auww...'' en schudde mijn kop even. ''Dit word een lange en pijnlijke dag...'' daarna stond ik weer op en probeerde opnieuw. Sommige gingen goed en sommige faalde met het gevolg een kopstoot tegen een boom. ''Stomme schaduwen...'' mopperde ik na nog een ram tegen een boom. Torn keek op en bleek zich te vermaken. ''Ja, Ja, heel grappig, ik zie er de lol niet van in...'' Torn keek ineens op en werd nerveus. Zelf voelde ik ook dat we niet alleen waren. Ik keek om maar zag niemand. Daarna ging ik gewoon door met oefenen. Eerder een training voor een harde kop.

Een lange tijd zat Rogue op dezelfde plek. Het was open en vol in de zon, maar overheerlijk rustig. Hier kwam de magiër vaak om te ontsnappen aan de drukte, die vaak ontstond. Mannen alleen bij elkaar kon gezellig wezen, maar als er ruzie was, kon het ook flink hommeles zijn. Die haalde weer een vriend van die erbij en zo konden de grootste gevechten plaatsvinden. Gebouwen bleven dan ook niet lang heel. Magie van de magiërs was verschrikkelijk destructief. Elk bouwsel dat in de stad stond was wel eens kapot geweest. Het verschil van de stenen was altijd te zien, aangezien de stad zelf uit was en die stenen veel donkerder en meer aangetast waren dan de nieuwe stenen. Rogue slaakte een diepe zucht, maar keek op toen hij wat hoorde. Aan de energie te voelen was het geen magiër. Hmm… Eigenlijk was het zijn taak om dan op die wezen af te stappen, maar nu zou hij zich even gedeisd houden. Zo kon hij de indringer beter in de gaten houden, beter observeren. Hij loste op in zijn eigen gemaakte schaduwen, de enigste plek waar geen hond hem zou zien. Vanuit zijn gecamoufleerde plek keek hij toe hoe een meid van haar paard af stapte. Een demon! Een bondgenoot wellicht, maar als ze hier kwam om te oefenen, zat ze verkeerd. Toch hielt Rogue zich stil. Zo zag hij hoe de demon veranderde in een wolf, maar haar volgende acties deed hem verbaasd opkijken. Schaduwen. Die demon teleporteerde via schaduwen! Kijk, dit veranderde de situatie. Een geamuseerde grijns verscheen op zijn gezicht toen hij zag dat ze vol op een boom teleporteerde. ''Stomme schaduwen...'' Misschien moest Rogue haar eens een handje helpen. Via schaduwen teleporteren was het simpelste wat bestond. Afzijdig van de plek waar zij aan het oefenen was, verscheen hij weer. Neutraal keek hij toe, terwijl hij zijn armen over elkaar hen vouwde. ’Je denkt veel te moeilijk..’ Sprak hij toen.

Ik had mijn nieuwe lichaam al getraind en kende mijn sterke en zwakke plekken. Maar toen ik mijn demonvorm ontdekte vond ik ook een nieuwe aanval. Of vervoersmiddel. Maar als ik er mijn gedachten bij hielt kon ik teleporteren via schaduwen. Nou ja, als mijn lichaam meewerkte. Het was gewoon zo moeilijk, mijn gedachten erbij houden. Ik had nou eenmaal veel om over te denken en naar af te dwalen. Dit gaat me nooit lukken. Misschien zouden positieve gedachte helpen maar nadat ik een boom een paar kopstoten gegeven te hebben dacht ik wel anders. De ene keer lukte het en de andere keer niet. Er zat voor mij geen logica in. En het gevoel van bekeken worden irriteerde mij al helemaal. Misschien was dat het. Misschien ook niet. Auw, mijn hoofd. Ik zwiepte kort en nerveus met mijn staart. Na nog een kopstoot gromde ik diep en mompelde ik ''Stomme schaduwen...'' Met een zuur gezicht nam ik mijn positie weer in. Ik zou niet opgeven, uiteindelijk na heel wat kopstoten viel ik wel neer. Hopelijk was dat snel... Met een angstige hinnik van Torn draaide ik me om. Tot mijn verbazing stond er geen opgefokte magier maar een die heel rustig stond te kijken. Ah, mijn stalker. Hij vouwde met een neutraal gezicht zijn armen over elkaar. Toen hij dat gedaan had zei even kalm ’Je denkt veel te moeilijk..’ Ik zwiepte nog eens met mijn staart en bedaarde Torn tot zwijgen. ''Het is ook moeilijk, hoe ik ook denk'' zei ik even kalm als hij. Als hij mij kon helpen was ik hem dankbaar. Die boom waarschijnlijk ook.

''Het is ook moeilijk, hoe ik ook denk'' Wel, het is overduidelijk dat deze demon niet erg bekend was hierin, en overduidelijk aan het oefenen was. 'Dat is juist het probleem,' reageerde Rogue kalm. 'Je moet het niet denken, gewoon doen.' Om het haar te showen flitste hij één meter vooruit, in precies dezelfde houding zoals hij een meter terug ook stond. Het was niet moeilijk, als je het eenmaal doorhad. En telkens je kop te stoten doordat je teveel dacht, was niet echt een manier om erachter te komen hoe dat flitsen/teleporteren nou precies werkte. Maar daarin tegen was het ook moeilijk uit te leggen. Zeggen: ‘je moet niet denken en gewoon doen’ was makkelijke gezegd dan gedaan. Het was menselijk om je gedachten teveel te gebruiken. In zijn begin jaren had Rogue zelf er ook moeite mee gehad, alleen na een tijdje snapte hij wat hij fout deed. ’Trouwens –voel je niet gelijk aangevallen- waarom oefen je op ons gebied en niet op je eigen?’ Neh, zolang deze demon niks sloopte zag Rogue de reden niet om haar hier weg te sturen, voorlopig. ’Is er niemand die je daarbij helpen kan?’ Tsja, wist hij veel, de enigste reden waarom hij er naar vroeg was omdat hij een logische reden wilde dat ze hier was. Rustig keek hij de demon aan. ’Mijn naam is Rogue..’

Ik keek rustig in de magier zijn ogen. Uit gewoonte zwiepte ik wat mijn staart. 'Dat is juist het probleem'' zei hij kalm. 'Je moet het niet denken, gewoon doen.' Ik blies kort uit. Maar hoe moest ik het precies doen? Dat was nou juist het probleem, ik wist niet hoe het werkte. Er zat geen regelmaat of orde in. De ene keer flitste ik goed, de andere keer helemaal niet of ik belande op een plek die ik niet bedoelde. Ehrrg, als ik nou een manier vond. Instinctief keek ik op toen de magier flitste. Hij deed het net lijken alsof het gemakkelijk was. Misschien vind ik het later ook makkelijk maar nu nog niet. Veel mensen vergeten dat ik nog maar 15 ben daarvan nog maar 1 jaar een demon en ik heb mijn demon-vorm nauwlelijks een maand. Mijn oren schoten omhoog toen ik realiseerde dat ik nog een hellwolf was. Ik kende personen die daarvoor nogal boos werden dus ik veranderde haastig terug in mijn mens-vorm. Kort beet ik mijn kaken op elkaar toen een steek door mijn litteken stroomde. Rot teken, wat deed ik dan mis? Ik veranderde normaal maar iedere keer kreeg ik een steek. Auww.. Om mijn pijn niet te laten doorlekken strekte ik mijn vleugels kort, die gelijk een protesterend geknak lieten horen. Ik zou ze meer moeten bewegen, maar ik kan er toch niet mee vliegen. Mijn bruine ogen keerde zich weer naar de magier toen hij begon te praten ’Trouwens –voel je niet gelijk aangevallen- waarom oefen je op ons gebied en niet op je eigen?’ Met een klein knikje naar Torn antwoorde ik simpel ''Torn daar mag dan wel een hellpaard zijn maar hij moet nog wel eten. En omdat er op demon grond niet al te veel groen te vinden is, ga ik een paar keer in de week naar andere gebieden om hem te laten grazen. Ik kan dan de tijd nemen om te oefenen.'' In mijn ogen twinkelde iets vrolijks, ik was buiten gewoon vrolijk aan het worden. Komt door de kopstoten. ’Is er niemand die je daarbij helpen kan?’ Ik keek hem even emotieloos aan. ''Niemand...'' ’Mijn naam is Rogue..’ stelde hij zichzelf voor. Ik lachte en antwoorde ''Mijn naam is Ragya''