What a colorfull world -open-

Ze strekte zich uit en uit haar bek kwam een geeuw. Vervolgens schudde ze haar vacht uit. Het was warm buiten, erg warm. Het perfecte weertje dus om in het bos te gaan luieren. Ze trippelde door het bos en keek rond. Het was intussen al een tijdje lente, alles was groen en er waren veel wilde bloemen. Ze stopte ergens bij een bloedrode bloem en snoof er eens aan. Aaah, wat rook dat goed. Luna hield van planten en zeker als ze nat waren. Als het pas geregend had hield ze er van om in het bos te komen, ze was dol op de geur als het pas geregend had. Vooral als die plek bomvol planten stond. Dan kon ze wel uren in het bos vertoeven. Luna trippelde weer verder, in gedachten verzonken. Ze vroeg zich af hoe het met Cervius zou zijn. Zou hij veilig terug in zijn gebied zijn? Maar dat was niet de enige vraag, nee, ze had er veel meer. Zoals wat hij nu aan het doen zou zijn, of ze hem ooit opnieuw zou tegenkomen wat hij dacht toen die ene avond. Luna zuchtte en schudde haar kop om weer orde op zaken te stellen. Ze mocht er niet aan denken, moest hem vergeten. Ze zou hem waarschijnlijk toch nooit meer zien. Opeens drong er een erg vreemde geur haar neus binnen, een geur die schreeuwde om haar aandacht. Ze had het nog nooit eerder geroken en normaal zou ze gewoon verder gaan, maar nu brandde ze van verlangen om er naartoe te gaan, ze kon bijna niet anders. Het leek wel bijna een magneet. Nieuwsgierig volgde ze haar neus en hoe dichter ze kwam, hoe feller ze begon te kwispelen en haar pas versnelde. Wat was dat verdomme? Ze sprong over een omgevallen boomstam en kwam toen uit op een kleine open plek met hoog gras en wilde bloemen. In het midden stroomde een klein beekje met kristalhelder water. Maar niets van deze dingen trok haar aandacht, haar blik gleed meteen naar een vreemde plant. Ze had geen flauw idee wat het was, maar ze wilde het van dichterbij bekijken. Met een staart die als een gek tekeer ging en haar tong uit haar bek ging ze naar de plant. Hij zou bij een mens ongeveer tot aan de knieën reiken, schatte ze. Ze snuffelde aan de plant en een rilling liep over haar ruggenwervel. Hmmm, het rook zooooo goed. Ze begon er aan te snuiven als een bezetene. Het gaf haar een vreemd gevoel dat ze nog nooit gevoeld had, een soort van genot. Heel even vroeg ze zich af hoe het zou smaken. Voorzichtig knabbelde ze aan een blaadje. Heel even rilde haar hele lichaam. Dat was het beste wat ze ooit geproefd had. Met haar kop schuurde ze tegen de plant aan. Ze ging op haar rug liggen en rolde op haar linkerzij terwijl ze de geur van de plant opsnoof, vervolgens rolde ze naar haar rechtzij. Ze kreunde van genot. Potverdikke, wat was dit zalig. Het liet haar al haar zorgen vergeten, het maakte haar een beetje licht in haar hoofd. Ze snoof nog eens aan de plant, knabbelde er nog eens aan. Niet veel later, begonnen kleuren veel feller te worden en kon ze maar niet stoppen met grijnzen. Alles was opeens interessant. Vooral haar staart, ze probeerde haar staart te vangen als één of andere domme hond. Even later veranderde ze gedeeltelijk in een mens: ze was een mens met wolvenoren, staart, tanden en klauwen. Zo greep ze haar staart vast en begon het lachend te aaien. Haar ogen waren groot en vooral haar pupillen. Maar ze had er geen last van, ze zat in har eigen wereldje waar alles in fluokleur was. Met een grote grijns op haar gezicht, rolde ze verder over de grond terwijl ze niet eens door had dat er iemand in haar buurt was.