Right, not again?!

In de grijze schemering net buiten de grenzen op een natte en modderige weg diep verscholen in zijn lange jas met bondkraag. Strompelde een eenzaam figuur. Hij had honger, dorst en boven alles uit ook had de jogen het heel erg koud! Zijn helder groene ogen stonden dof, maar opgeven deed hij niet aan. Zijn voeten deden vreselijk pijn door hhet constante reizen dat hij deed. De zolen van zijn laarzen waren zo dun geworden door slijtage dat elk steentje of takje goed te voelen was. Thorn stapte van het pad af hopend dat hij een natuurlijke afdakje kon vinden of een andere plek die droog en voorlopig uit de wind was. Zijn ogen zakte steeds dicht door vermoeidheid. Toch ondanks dat hij wist dat zijn oorspronkelijke magie verdwenen was probeerde Thorn het steeds opnieuw in de hoop de half om half magie onder controlle te krijgen.. ‘Brissingre‘ zei Thorn haast fluisterend. Maar het was genoeg. Sterrenstof leek om zijn handen heen te draaien en vandaar over derest van zijn lichaam. Zachtjes begon Thorn te vloeken. Dit gebeurde nu al voor de zoveelste keer bij zelfs de eenvoudigste spreuken! Ongewilt trok er even een felle pijnscheut door zijn lichaam. Soms was de verandering heel erg handig, maar vaak kwam het ongewenst. Al lukte het sooms wel. Dan leek de drakenvloek minder te zijn en lukte sommige spreuken wel, alleen lang zo krachtig en goed als vroeger helaas niet natuurlijk. Zijn lichaam begon zich te vervormen en uit te rekken. Half zacht half luid kreunend zakte hij daar op handen en knie‘en. De pijnscheuten volgde zich een hun eigen tempo op. Maar eentje over trof andere steeds weer. Zijn huid op zijn schouders scheurde elke keer weer open waaruit twee machtige grote vleugels groeide. Telkens als dat gebeurde kon Thorn een kreet van pijn niet bedwingen, maar het was nooit een gehele menselijke kreet. Wanneer dit gebeurde waren zijn stembanden al zodanig vervormd dat er een onmenselijke brul vrij kwam. Totaal uit geput van de verandering liet het grote reptiel zich languit in het natte gras vallen. Rook pluimjes kringelde uit zijn neusgaten. Zo bleef hij een paar tellen liggen voor Thorn zich weer opdrukte en zch even uitschudden. Zijn blik gleed over het bos. Zo te zien stonden de bomen niet te dicht op en hoefte Thorn niet perse te vliegen. Met rustige stappen stapte hij de grens over naar het voor hem nog onbekende land.
(Open)

De dikke vlokken vielen naar beneden terwijl een kleine meisje door de al gevallen laag sneeuw heen banjerde. Alice trok haar jas stevig om haar dunne lijfje heen en haar capuchon verborg haar gezicht. Een jonge wolf pup liep naast haar en hield de omgeving in de gaten. ‘ik snap nog steeds niet wat je daar te zoeken hebt.’ Zei Lupos terwijl hij naast haar liep. Alice was niet zomaar een heks. Toen ze geboren was werd er vast gesteld dat ze een beperking had. Alice ziet dingen anders dan andere wezens. Daardoor was en is ze vaak de pineut, zij is diegene die gepest wordt door haar leeftijdsgenoten als er geen oudere heksen bij zijn. En daarbij, Alice woont ook nog is bij haar oma want haar ouders waren spoorloos verdwenen na haar geboorte. ‘Ik weet het niet, ik voel dat ik daar nodig ben Lupos.’ Haar stem was zacht en haar heldere ogen waren gericht op de sneeuw. Ze hoorde Lupos wel snuiven ‘Er zijn genoeg engelen daar om diegene te helpen Alice.’ Alice wierp een boze blik naar Lupos die meteen stil was en door liep.
Het was een lange tocht en toen ze eindelijk bij de engelen gebied aankwamen was het alweer middag ‘het lukt ons nooit terug te komen voor het donker!’ Alice voelde zijn blik maar negeerde die expres, hoewel Lupos er uitzag als een pup was ie dik 10 jaar haar beste vriend. Lupos was met haar verbonden waardoor hij net zo oud zou worden als zij en samen zouden ze sterven. Dus was het logisch dat Lupos zich qua lichaam net zo langzaam ontwikkelde als zij zich. Nu pas begon Lupos wat groter te worden en volwassener. Abrupt bleef Alice staan toen een pijnlijke kreet haar trommelvlies binnen kwam. Lupos spitste zijn oren en begon de lucht te snuiven. Alice zag dat verschillende wezens zich gauw verstopte in bomen of struiken. Alice versnelde haar pas en liep dieper het bos in. Haar trouwe vriend rende achter haar aan. ‘Ik zei toch dat iemand ons nodig had?’ Zei ze zacht toen Lupos haar inhaalde en ze bleef staan,Alice sloot haar ogen en zorgde er voor dat haar aura zich iets meer uitbreidde zodat het gene dat net gebruld had haar vertrouwde en rustige aura meteen kon voelen.

Er begonnen sneeuwvlokken te vallen. Zijn gelige blik richten zich naar de hemel die grauwe sneeuw wolken toonde. Niet dat hij in deze vorm veel last zou hebben van de kou. Dat was een van de fijne dingen van je in een draak te kunnen veranderen, maar soms en vooral wanneer Thorn de hik had of hij moest niezen, dan gebeurde er iets wat voor niemand prettig was. Wanneer dat gebeuren zou kwamen er grote steek vlam uit zijn muil en die vlam zou dan van alles aanvreten zoals vuur nu een maal deed. Opeens voelde Thorn iets vreemds iets wat hem rust schonk ondanks zijn vermoeide lichaam. Hij tilde zijn kop dat op halve kracht hing op en tuurde in de verte, maar zag eerst nog niemand in het bijzonders staan of meerdere personen. Daarna zakte zijn kop weer iets en stapte de draak verder. Zijn poot afdrukken waren niet gigantie's, maar zeker toch een halve meter lang qua omvang. Ook zijn schoft hoogte viel best nog mee en hij bereikte toch nog de 2 meter. Zijn spanwijdte was echter wel groot. 4 meter en 2 meter was zijn langste vleugelteen waar de rest van het membraan aan vast zat. Zijn poten voelde als lood en de ademhaling van Thorn ging ook steeds moeilijker. Even uitrusten was geen luxe, maar wel nodig. Thorn legde zijn kop onder een van zijn grote opgevouwen vleugels en sloot zijn ogen even. Het duurde eventjes voor zijn ademhaling weer rustig en regelmatig werd, maar slapen deed hij niet. Wel hield Thorn ze gesloten om gewoon te rusten. Ondertussen vielen de sneeuwvlokken verder naar beneden en bedolven hem al gauw waardoor zijn onregelmatige lijf er nogal rotsachtig uit zag.

Alice opende haar ogen en vervolgde haar pad. Het begon weer lichtjes te sneeuwen en terwijl ze liep zag ze zo nu en dan wat dieren uit hun schuilplaats komen om te kijken wie er aan kwam. Alice glimlachte vriendelijk naar de wezens. Lupos liep naast haar en hield alles scherp in de gaten. 'Je maakt je te veel zorgen Lupos, aan het geluid te horen was het wezen gewond.’ Zei ze kalm en bleef stevig doorlopen. Na misschien 5 minuten lopen zag ze iets liggen. Met haar heldere ogen zag ze hoe een soort van hert hem bestudeerde, alleen was het geen gewone hert, maar eentje met een groen gewei en groene hoeven. Toen Alice dichterbij kwam, vluchtte het hert gauw weg. Het waren bange wezens die zich niet gauw lieten zien... Terwijl Alice langzaam dichterbij kwam drukte Lupos steeds meer zijn oren tegen zijn nek en keek er achterdochtig naar ‘Alice, hou afstand.’ gromde hij zacht. Alice stopte met lopen en zakte langzaam door haar knieën terwijl ze de soort van rotsachtig ding bekeek. Ze had nog nooit zo een dergelijk wezen gezien... Zou dit de gene zijn die net zo pijnlijk brulde? Alice sloot haar ogen weer en maakte haar Aura iets kleiner, Zodat het rond haar vooral duidelijk voelbaar was. Toen dat gedaan was opende Alice haar ogen, stond ze op en liep met kalme stappen rond het wezen, opzoek naar verwondingen. Het was apart, in haar 17 jaar had ze nog nooit zo een soort wezen gezien, ze kon zich ook niet herinneren dat ooit iemand uit haar vrienden er over heeft gehad. Hoewel Alice niet zo goed was met het communiceren met mensen, had ze dergelijk wel vrienden uit andere dimensies die haar meer vertelde over de werelden. En omdat alleen Alice hun kon zien of verstaan, vroegen ze wel vaker aan haar om hulp als er iemand in nood was. Voor haar was het tegenwoordig moeilijk om realiteit apart te houden van andere wezens die niet hier hoorde.

Gek genoeg hoe voorzichtig hij ook wel, bleek Thorn toch in slaap te zijn gedommeld. Niet dat het erg was helemaal niet zelfs. Nu had hij even kunnen uit rusten. Maar iets trok zijn slapende brein de aandacht. Het rustgevende gevoel trok zich terug en ook hoorde hij een stel voetstappen die om hem heen stapte. Kennelijk was Thorn ontdekt en dat lukte niet veel mensen met of zonder magie om hem te vinden zoals hij er nu bij lag. Langzaam werd Thorn wakker en tilde zijn kop onder zijn vleugel vandaan om vervolgens een geeuw die hij niet kon onderdrukken. Daardoor ontbloten hij een stel vlijmscherpe tanden en zijn gevorkte tong flitste langs zijn lippen om een vreemde metaalachtige smaak uit zijn muil te krijgen. Daarna schudden Thorn zijn kop waarbij zijn oren klapperde. Al snel had Thorn de bron van zijn ontwaken gevonden. Het was een tiener van ongeveer 16 a 17 jaar. Zijn heldere gelige ogen waren op haar gefocust. Ze was het enige contact dat hij in de afgelopen weken had gehad en ze zag er knap uit. Ze leek hem eerst op een gewone tiener meisje, maar al snel merkte Thorn dat ze geen gewoon meisje was die een of andere manier hem gevonden had, maar hoe was hem nog een raadsel. Hij boog zijn lange hals wat meer naar haar toe, maar voelde een vreselijke prikkel in zijn neus op komen. Snel boog hij zich van haar af en daar kwam een luide nies. Een grote steekvlam schoot zowel uit zijn muil als uit zijn neusgaten. Helaas moest het boompje dat net in de buurt stond het vergelden en vloog in de fik. Thorn schrok er zelf van en begon met zijn poten de vlammen uit te slaan. Het was weer iets dat meer menselijk was. Zelf wist hij dat een gewone draak zich er geen zorgen om maken zou. Eigenlijk was het koud genoeg om het niet over te laten slaan naar de andere bomen, maar Thorn wilde geen risico nemen. Daarna keek hij weer richting het meisje. Al was de bast van de boom bijna verdwenen door zijn doof pogingen. Thorn wist niet of ze hem verstaan kon, want voor de meeste mensen klonk het als een laag gebrom dan een echte taal al kon hij wel met dieren praten, maar die at hij liever dan met ze te spreken. 'Euh... ken jij de weg uit dit woud?' vroeg hij en ook zijn stem klonk nu vele malen lager dan het in werkelijkheid klonk. Maar Thorn probeerde toch iets om zich verstaanbaar te maken.

Blijkbaar was het wezen wakker, want ze zag zijn lichaam niet meer regelmatig op en neer gaan. Alice bestudeerde het met nieuwsgierigheid. Ze zag een kop verschijnen en zag hoe de muil openging. Met interesse keek ze er naar. Misschien zou ze er bang van moeten worden. Maar vergeleken met de wezens van de nacht, was dit niks. Met haar heldere ogen keek Alice naar hem. Ze zag hoe hij zijn kop naar haar toe boog en ze glimlachte voorzichtig. Maar voor ze iets kon doen zag ze hoe het wezen zijn kop terug kwam en op het moment dat er een vlam uitkwam voelde ze hoe iets haar naar achter trok. Met haar billen kwam ze op de harde grond en keek boos naar Lupos ’waar was dat voor nodig? siste ze boos en zag de bange blik van Lupos die naar de boom keek. Alice keek toe hoe het wezen het probeerde te doven. Het was fascinerend om zo nar het wezen te kijken. Alice stond voorzichtig op en keek geruststellen naar Lupos, met haar handen aaide ze hem even rustig om hem kalm te krijgen en keek daarna weer naar het wezen. Ze wist niet wat ze er van moest denken. Het leek er op dat het een goed wezen was..Maar wie weet wat er zat onder de schubben? Alice beet twijfelend op haar lip en zag hoe het beest eindelijk klaar was met zijn vuurtje doven. Alice zag hoe wat vuursalamanders op de warmte afkwamen kruipen en glimlachte lichtjes, ze moest niet vergeten om vanavond een vuurtje te maken voor die beesten. De winters was ijzig dit jaar en dan moest ze natuurlijk voor de dieren zorgen en Alice vond dat je ook om de andere wezens uit andere dimensies moest zorgen. Alice zag weer dat de wezen zich tot haar richtte en keek geruststellend naar hem. De muil ging open en ze hoorde hoe Lupos zachtjes gromde. 'Euh... ken jij de weg uit dit woud?' Zijn stem klonk laag en het duurde even voor Alice alle worden apart had. De kleine meisje keek naar hem met vragende ogen naar hem ‘Het ligt er aan waar je heen moet.’ Haar stem was zacht maar kalm.

Hoe ze eerst achteruit getrokken werd was hem helemaal ontgaan. Daar was Thorn te druk mee om het vuur te doven. Maar ze had rustig staan af wachten tot ze hem hoorde spreken. De pup liet Thorn links liggen. Het was in zijn ogen nu niet meer dan een een haps cracker! Het duurde even, maar opluchting was in zijn grote gelige ogen te zien dan het meisje hem verstond. ‘Waar heen precies weet ik zelf ook niet. Ben al van ver gekomen en een vast doel op mijn omzwervingen hem ik nooit gehad.‘ antwoorde Thorn eerst, maar hij snapte zelf wel dat hen dat niet verder bracht. ‘Maar als je een plek weet waar ik mijn lege maag kan bij vullen zal dat al de goede kant op zijn.‘ voegde Thorn er aan toe en voelde iets tussen zijn poten vriemelen. Zodra hij naar beneden keek zag hij kleine beestjes die warmte zochten. Echt heet was hij nu op het moment niet, maar alle warmte voor vuursalemanders was in de winter vooral cruiaal. Normaal had hij dit soort kleine wezentjes nooit gezien, maar zins hij door de draken vloek was getroffen zag en hoorde Thorn dingen die hij allang weer vergeten was. Zijn blik ging weer naar het meisje en haar heerlijk uit ziende hondje, maar hij vermande zich net op het moment dat er een luid geborrel en gekreun uit zijn buik op klonk. Fijn daar had hij nu zo‘n hekel aan. Dat iedereen kon horen dat hij honger had...

XD

‘Waar heen precies weet ik zelf ook niet. Ben al van ver gekomen en een vast doel op mijn omzwervingen hem ik nooit gehad.‘ ‘Maar als je een plek weet waar ik mijn lege maag kan bij vullen zal dat al de goede kant op zijn.‘ Weer hoorde ze vooral gegrom en duurde het wel weer voor ze wist wat het was, maar dit keer was het sneller dan de vorige keer. Alice knikte en keek om zich heen. Waar kon hij het beste jagen? Vooral de gebied van Tyrion was goed gevuld met dieren, maar dat kwam ook omdat hier het meeste bos te vinden was. ’Eeehmm, dit is de meest bewoonde kant...’ Zegt ze twijfelend en glimlacht als ze een stel salamanders op het af ziet kruipen. Alice glimlachte, stapte zonder angst op het wezen af en pakte het paar salamanders die op hem zaten en stopte ze onder haar jas ‘Jullie krijgen zo een warm plekje.’ Zegt ze zacht tegen hun. Van uit haar ooghoek zag ze Lupos wel, die achterdochtig naar het wezen keek. Gauw liep Lupos naar haar toe en drukte zijn snuit tegen haar hand aan ’Schiet op Alice.’ gromde hij zachtjes en Alice keek boos naar Lupos ’kalm aan vriend.’ siste ze en veegde wat zwart haar dat bijna op wit leek door al die vlokken uit haar gezicht. Niet lang daarna horde ze een rommelend geluid en keek naar het wezen. Een plagende grijns verscheen op haar gezicht ’Ik hoop dat je in staat bent om te jagen?’ vroeg ze plagend en aaide de kop van Lupos terwijl ze probeerde het gekietel bij haar buik te negeren wat moeilijk ging. Alice gaf wat meer ruimte aan het wezen wachtend op zijn reactie.

Thorn bleef rustig afwachten op wat ze zeggen zou. De meest bewoonde kant? Hm al ze daar prooien mee bedoelde dan was dat geen enkel probleem natuurlijk. Hij zag dat het meisje een paar van de vuursalamanders op pakte en die ik haar jas stopte. Ze sprak ook een prak woordjes tot hen voor ze zich weer tot de hond richten. Toen ze zich weer tot hem richten keek Thorn haar rustig aan. Ze was een goed schepsel. Vol onschuld en vertrouwen uit gevend naar anderen. Even vroeg hij zich af of hij wel kon jagen zo hongerig en dorstig en redelijk vermoeit nog als hij was. 'Ik geloof van wel, maar het is een lange reis geweest met maar korte pauzes die ik gemaakt had.' zei Thorn met lage stem geluid. Eigenlijk had hij helemaal geen pauzes gemaakt zins vorige week tenzij hij van vermoeidheid in slaap gesukkeld was. Torn stond op en voelde even of zijn poten hem wilde dragen. Hij trilde nog wel lichtjes, maar het ging verder goed. Hij boog zijn kop in haar richting en drukte zijn snuit rustig tegen haar schouder. Hij had al gezien hoe die pup alleen al op zijn spreken met haar gereageerd had. Een beetje plagen mocht op zijn tijd toch? 'Maar voor je me de weg wijst ik Ben Thorn.' stelde hij zich nog even voor, voor hij helemaal zijn manieren vergat.

Alice keek zo nu en dan naar Lupos hopend dat hij niks stoms zou doen. 'Ik geloof van wel, maar het is een lange reis geweest met maar korte pauzes die ik gemaakt had.' Alice knikte bij zijn woorden en keek rustig toe hoe het wezen opstond, ze zag heus wel dat hij stond te trillen op zijn benen wat betekende dat hij lang niet genoeg had uitgerust. Maar om goed uit te rusten zou hij eerst zijn maag vol moeten hebben. Weer voelde Alice gekriebel rond haar buik en glimlachte om het gevoel. De nageltjes van de vuur salamanders waren niet echt scherp, maar je voelde ze wel op je huid. Maar toen ze weer opkeek zag ze de kop van het wezen heel dicht bij haar schouder en voelde daarna hoe hij zijn ruwe snuit tegen haar schouder drukte. Alice keek in de ogen van het beest en raakte met haar vingers voorzichtig zijn snuit. Die net op ruwe schubbe leek. Het was hard maar tegenlijke tijd waarschijnlijk ook licht. 'Maar voor je me de weg wijst ik Ben Thorn.' Alice hield haar hoofd ietjes schuin en keek het aan ‘Thorn...Is dat je naam of de naam van het wezen dat je bent?’ vroeg ze voorzichtig hopend dat hij zich niet beledigt zou voelen. Lupos bleef kalm naast haar zitten, niks aantrekkend van Thorn. Het was een goede vriend die wist dat ook Alice hoe hulpeloos ze ook uitzag zich zelf best kon verdedigen. Zelfs tegen zo een grote beest. Alice stapte naar achter en keek naar haar vriend ‘Lupos, zoek.’ Zei ze zacht en zag hoe Lupos opstond en de omgeving begon te snuffelen. Toen hij een geur had keek hij even naar Alice en die knikte. ‘Die kant uit.’ Zei ze zacht en wees naar de plek waar haar vriend stond. Rustig begon Alice te lopen zodat Thorn haar bij zou kunnen houden.

Jammer genoeg reageerde de pup niet. Niet dat het hem veel uitmaakte, maar de aanraking van het meisje was fijn te noemen. Toen hij zich voorstelde vroeg ze of hijzelf zo heten of het soort van waar Thorn van afstamde. Wijzelijk schudden hij zijn kop bij haar laatste worden. ‘Nee dit is mijn naam.‘ zei hij en verried nog niet wat hij wel was. Thorn wist niet hoe ze zou reageren aangezien ze wel enige magie om haar heen droeg net zo als hijzelf had, maar de schubben verborgen zijn menselijke kant. Thorn zag toe hoe het meisje de hond aanspoorde en daarna rustig afwachten tot deze een spoor gevonden had. Geur of afdruk, maar een spoor was het. Natuurlijk had Thorn het zelf kunnen doen, maar als iemand je kon helpen was dat ook goed. Het dier wees een duidelijke richting aan voor zoals deze stond. Zijn kop knikte bij de woorden van het meisje. Het was altijd weer leuk om te zien hoe andere op zijn lichte tred reageren zou. Vooral als je zijn omvang zag die Thorn nu had. De prooi geur van een edelhert drong zijn neusgaten binnen. Gelukkig was Thorn al een paar maal gedwongen geweest om in deze vorm te jagen dus had hij geen last van beginners fouten. Thorn sloop dichterbij de grazende prooi terwijl zijn blik op het achterwerk gericht bleef. Thorn wist dat als hij snel uithaalde in een korte sprint hij meer en sneller succes had dan wanneer hij langer in de toestand waarin hij nu verkeerde achter dat hert aan zou moeten hollen. Het puntje van zijn staart ging langzaam heen en weer. De juiste afstand was bereikt en het dier had nog niets door. Snel sprong Thorn naar voren en maaide met een van zijn voorpoten de benen van zijn prooi onder het lijf uit waardoor het dier van schrik een schrille kreet liet horen. Zijn andere voorpoot drukte het hert tegen de besneeuwde grond. Met een snelle beet brak Thorn de nek van het dier. Zijn vleugels rusten nu deels op de grond. Het was een gewoonte geworden om zijn pas gedoden prooi te beschermen. Aaseters en andere roofdieren hadden vaak genoeg zijn buit weg willen schoepen. Met een paar snelle happen rukte Thorn stekken vel en vlees van de botten af. Nu pas merkte Thorn dat hij echt uitgebongert was!

Alice hoorde dat het zijn naam was en knikte. Terwijl het wezen naast haar liep keek Alice om zich heen, ze kwam niet vaak in de engelen bos en het was hier anders. De energie was hier anders dan in de bossen van de heksen. Lupos liep dicht naast haar waardoor ze elke keer weer zijn vacht tegen haar been aan voelde strijken. De vuur salamanders waren eindelijk rustig geworden en genoten nu van de warmte die haar lichaam afstraalde. Toen ze de prooi al van af de verte zag, bleef ze staan en gaf alle ruimte aan Thorn. Terwijl hij met zijn prooi bezig zou zijn besloot Alice om dit bos te verkennen. Alice liep naar een boom en bekeek de afdruk van klauwen die er in zaten. Alice vernauwde haar ogen. Ook lupos snuffelde aan de boom en gromde zacht ‘Dit is niet goed Alice.’ Gromde hij zacht en ze knikte ‘Als het diegene is wie ik denk, is dat zeker niet goed.’ Zei ze zacht en keek even angstig naar Lupos. Alice liep gauw terug naar Thorn en zag hoe hij bezig was met het eten. Zo ondertussen keek ze ook naar de lucht, het was winter wat inhield dat het eerder donker werd ‘Schiet op Thorn, ik geloof dat we op de territoria zitten van een clan Sabeltand tijgers.’ Zei ze zacht maar wel duidelijk zodat hij het zou horen. Haar ogen schoten naar de donkere plekken. Uiteindelijk sloot ze toch haar ogen en probeerde zo groot mogelijk haar aura uit te breiden. Wat Het kwam nu zeker rond Thorn. Normaal gezegd was ze niet bang voor de sabeltand tijgers. Maar nu ze ook daadwerkelijk op hun territorium zaten had ze niet zo veel zin om de jachtgroep tegen te komen. Alice slikte en keek boos naar Lupos die de wat struiken besnuffelde ‘Lupos, kom hier!’ Fluisterde ze boos en wees aan haar rechter kant.

Hij had net de meest lekkerste stukken van zijn prooi op gepeuzelt toen het meisje tegen hem zei dat hij moest op schieten. Thorn was eigenlijk niet van plan om zijn buit weer achter te moeten laten, maar wat ze daarna zei verontrusten hem. Sabeltanden waren nietom mee te spotten dat had hij al een paar keer eerder op andere plaatsten mee gemaakt. Hij nam nog een flinke hap uit de achterpoot voor hij zich op zijn poten tilde. ‘Dan kunnen we beter gaan.‘ zei hij wijs en zakte op zijn hurken. ‘Klim op mijn rug dan gaan we vliegen.‘ zei hij en wachten tot het meisje wiens naam hij nog steeds niet kende zijn aanbod aan nam. Die hond kon gerust tussen zijn klauwen meereizen!
XD

Alice laaide even Lupos toen hij bij haar kwam staan en keek toen naar Thorn. Ze zag hoe hij het laatste stukje nam en daarna zijn poten optilde. ‘Dan kunnen we beter gaan.‘ zei hij wijs en zakte op zijn hurken. ‘Klim op mijn rug dan gaan we vliegen.‘ Alice keek naar de lucht en daarna naar het bos. Zou ze het wagen? Zou ze het aandurven om deze vreemdeling te vertrouwen? Lupos keek haar ook aan en schudde zijn kop, maar dat was ook logisch, hij bevond zich het liefst dicht op de grond. Het was nog een wonder dat hij een boom in wou waar haar en haar oma’s hut bevond. Alice keek weer naar Thorn en wist dat ze geen andere keus had ’Goed dan...’ Zei ze zuchtend en steeg op zijn rug ‘Kom maar Lupos, ik hou je goed vast.’ Zei ze geruststellend en zag hoe hij met veel tegen zin op haar schoot klom. Alice greep hem stevig vast en keek daarna naar de achterkant van de hoofd van het wezen. Ze haalde diep adem en blies langzaam uit. Dit kon ze. Alice keek weer om zich heen en zag nu toch echt duidelijk een paar gloeiende ogen in het donker.

Thorn merkte dat zo wel het meisje als de hond even aarzelde, maar hij bleef geduldig wachten. Zijn klauwen, staart, vleugels en zijn bek waren prima verdedigen genoeg om vijanden op afstand te houden. Uiteindelijk zaten ze op zijn rug en zetten hij zich af, want Thorn had de ogen ook in de schaduwen naar hen zien kijken! Twee sabeltanden sprongen uit de struiken, maar werden door de harde wind die veroorzaakt werd door Thorn zijn vleugels plat tegen de grond gedrukt. Het meisje en haar huisdier wogen niet veel, maar Thorn was niet in een beste conditie en halvewegen het opstijgen heeg hij al aardig, maar hij gaf niet op en koos een opwaardse stroming zodat hij zijn vleugels enkel hoefte te spreiden. ‘Waarschuw me zodra we uit hun terretorium zijn, maar verwond jezelf niet op mijn schubben!‘ riep Thorn over zijn schouder. Het bos schoot aardig snel onder hen vandaan. Maar dat was niet wat hem verontrusten. Een vreemd vertrouwd gevoel trok als een heftige rilling door zijn lijf. Thorn wist dat de spreuk die hij eerder had willen gebruiken een lichte was dus snel uit gewerkt. Hoe zwaarder de spreuken waren des te langer bleef hij in deze drakenvorm! Maar ze waren het bos nog niet uit dus kwam dit wel heel erg ongelegen! Zeker omdat ze nog hoog in de lucht waren. Daar kwamen de eerste fonkelende stofjes al die zich al snel over zijn lichaam verspreiden!!! Thorn vloekte binnensmonds en zetten nood gedwongen de langding in. Pijnscheuten deden zijn lichaam rillen en rimpelen naar maten zijn lijf kleiner en kleiner. Zijn vleugels waren het die het langste bleven. Eindelijk zweefde ze net over de laatste bomen heen, maar in deze toestand had Thorn nog nooit moeten landen. Hij deed zijn best, maar een volgende pijnscheut deed hem zijn knie‘en knikken en ze vielen daardoor in de sneeuw en Thorn rolde een beetje uit de richting zijn tijdelijke berijder. Toen zijn vleugels weer terug in zijn lichaam schoten volgde een nieuwe rauwe pijnkreet. Thorn had al die tijd zijn best gedaan om zo min mogelijk te kreunen, maar dit deed altijd zo‘n pijn dat de arme jongen het gewoon niet kon bedwingen. Daar lag hij weer. Languit in de sneeuw voor de tweede keer vandag, maar het vreemde was dat wanneer hij weer mens werd steeds hetzelfde stukje herinnering omhoog kwam. Hoe hij per ongeluk een pas geboren draken jong doden en zijn of haar moeder hem vervloekte. Thorn heeg zwaar en werkte zich met enige moeite overeind. Hij schudden zijn hoofd waardoor Thorn weer bijna viel. Hij wilde weten hoe het met heet meisje was en of ze ongedeert was. Thorn keek om zich heen maar kon haar niet direct vinden. Zijn zicht was nog te troebel. ‘Hey, meisje waar ben je?‘ riep hij onvast en wankelde weer een paar passen opzij. Oh god hij werd hier altijd zo misselijk van!!!

Wat eerst alleen de ogen waren, kregen nu daadwerkelijk een vorm en Alice keek bang naar hun. Het was niet zo dat ze bang was. Want ze kon heel goed met de dieren overweg. Maar het was gewoon dat Thorn op hun territorium hun prooi had gevangen. Gelukkig stegen ze gauw en Alice haalde opgelucht adem. Maar lang kon ze niet ontspannen zitten, het was als of ze al eerder had aangevoeld dat er iets mis zou gaan als ze de lucht in zou gaan. En dat gebeurde ook. Alice zag plotseling hoe er lichtjes om het lichaam van Thorn kwamen en ze voelde met elke meter dat ze dichter bij de grond kwamen hoe kleiner hij werd. Alice voelde paniek opkomen en toen ze zag dat ze niet al te ver van de grond zaten sprong ze samen met Lupos van de rug. Een hoge gil kwam uit haar mond en de koude en harde grond kwam heel dicht bij. Gelukkig lag er al een aardige pak sneeuw en was haar landing soort van zacht te noemen. Lupos kwam op een nog hogere berg te recht dus hoefde ze niet bang te zijn dat hij iets brak. Maar zelf verloor ze even door de klap met de aarde haar bewustzijn. Ze voelde verschillende wezens hun ‘’aanwezigheid’’ om zich heen wat waarschijnlijk kwam door de geruststellende aura die ze als zelfverdediging automatisch uitstraalde. Ze voelde hoe de vuursalamanders warmte uitstraalde en ergens diep van binnen glimlachte ze. Want een goede heks zou nooit alleen worden gelaten door de natuur. Of het nou ging om een bomen fluisteraar heks die dicht bij de flora zat. Of om een dieren vriend zoals zij. Nooit zou een heks er voor alleen staan. Heel ver weg voelde Alice hoe Lupos haar neus likte en zachtjes piepte. Maar ze kon hem niet echt antwoorden. Omdat onder het pak ijs was haar hoofd tegen een kei aangekomen.

Zijn hoofd tolde nog steeds van de landing die hij gemaakt had. Thorn voelde iets tegen zijn tenen aan komen of liever gezegd hij stoten tegen een van iemands benen aan. Gelijk probeerde Thorn te stoppen, maar hij was nog zo duizelig dat hij te ver nog achteruit stapte weg van waar hij tegen aan gestoten had. Hij zakte door zijn benen en kreunde even zachtjes. Weer schudden Thorn met zijn hoofd en gelukkig werd zijn blikveld weer beter en zag hij het meisje bewusteloos liggen. Hij wist even niet wat te doen, maar zo in de sneeuw kon ze ook niet blijven liggen met of zonder dat de de vuursalamanders nog onder haar jas had zitten. Thorn moest een beslissing nemen en snel, maar een spreuk uit spreken ging nu zeker niet. Eigenlijk ook wel, maar of zijn vervloeking dan weer op zou treden wist hij wel zeker. 'Lupos wijs me de weg om je baasje veilig onder te brengen?' vroeg Thorn op rustige en kalme toon, maar hij was alles behalve rustig en kalm. Hij tilde Het meisje op na gevoelt te hebben of ze misschien iets gebroken had, maar verder dan oppervlakkig voelen kon hij nu niet. Zijn officiële magie bestond meer uit twee dingen. Bescherming, verwarming en heling, maar door de voorval met moederdraak en de ongelukkige dood van het draken jong was hij door moeder draaks vloek veel van zijn normale magie verloren gegaan. Met rustige stappen probeerde hij zijn evenwicht te houden, maar het ging beter als hij haar op zijn rug zou dragen.

Alles duizelde en verschillende schimmen kwamen langs haar heen. Ze zag verschillende wezens die ze eerder had gezien en eerder vriendschap mee had gesloten. Alice probeerde wat te zeggen, maar het lukte niet. Alles bleef wazig in haar hoofd en het hoorde niet zo, dat wist ze zeker. Zo als aan alles kwam ook aan haar wazigheid een einde. Een Satyr kwam in haar gedachten haar richting op. Het was een knappe jongen met blond haar, fluffige oren en net zulke blauwe ogen als een helder dag zonder een wolkje aan de lucht. Hij keek haar streng aan en zei: ‘Is dit het? Geef je het op? Kom toch bij Alice!’ Na zijn woorden werd alles plotseling helder en scherp. Ze hoorde nu van dicht bij Lupos boos blaffen en ze voelde hoe ze op iets terecht kwam. Met een ruk opende ze haar ogen en zag hoe een gozer haar vasthield. Haar ogen werden eerst groot en vernauwde zich daarna gevaarlijk. Met een misselijk gevoel hief ze haar hand op waar een donker flits uit flitste. ‘Je zet mij nu neer of kun gedag zeggen tegen je mooie ogen.’ Siste ze dreigend. Net zo als alle heksen had ook Alice zich zelf leren verdedigen. Heksen waren geen vechters, maar als het er op aan kwam konden ze best nog eens je leven zuur maken. En haar kracht bestond vooral uit om dieren en wezens te helpen en niet te vechten, zo als het geval was bij de meeste heksen. Al waren er wel een paar uitzonderingen die eerder een vechtende kracht hadden dan helpende. Net zoals hun leidster Selena. Lupos sprong omhoog en greep zijn shirt om hem daarna weer naar beneden te trekken, het was dat Alice in de armen van de vreemdeling was, anders had hij zo toegebeten. Ook uit de donkerste plekken van het bos zag je hoe gloeiende ogen hun in de gaten hielden.

Afschuwelijk! Het was nog niet erg genoeg dat het meisje buitenwesten was, moest die rot hond van haar hem ook nog eens dwars zitten! Thorn kon het beest wel een schop verkopen, maar hij deed het niet. Zo‘n actie zou hem alleen maar uit evenwicht brengen... Thorn deed zijn best hoe wankel hij ook op zijn benen stond om toch langs dat mormel te komen, want ze had nog geen blijk gegeven dat ze buiten het sabeltand terretorium waren! Gelukkig werd het jonge meisje wakker wat enigzins voor opluchting bij Thorn bracht, maar hij schrok wel van haar actie. Dit had hij niet verwacht. Net op dat moment voelde hij hoe de hond van het meisje hen bij zijn shirt greep en naar de grond trok. Thorn probeerde nog recht te blijven, maar verloor zijn evenwicht en kon zich nog net met 1 hand opvangen de ander hield hij zo goed en kwaad als het ging om het been van het meisje. Hij heeg al zwaar, maar hier door moest hij echt even op adem komen. Ondertussen gaf Thorn haar de gelegenheid om weer op haar eigen benen te komen. ‘Je hoeft niet zo fel te doen, ik wilde je enkel helpen.‘ zei hij kalm tussen het hijgen door. Weer begon het Thorn te duizelen, maar hij probeerde het meisje toch aan te kijken. De inmiddels weer gekomen gele ogen ontgingen Thorn even. Het enigste wat hij nu no wilde was zo snel mogelijk naar veilige grond toe trekken. Hij stond weer op, maar kreeg het niet voor elkaar om stevig op zijn benen te blijven staan. Door dit hele gedoe met de draken vloek draaide zijn schaarse maaltijd vreselijk in zijn maag rond. ‘Je was na de noodlanding out en je huisdier werkte ook niet echt mee om je naar een veilige plek te brengen... Oh man waneer stopt dat gedraai nu eens?‘ zijn laatsre woorden waren niet tot Alice gericht en Thorn probeerde zijn hoofd weer eens te schudden, zachtjes maar dat was genoeg om hem weer een paar wankele passen heen en weer te laten doen.

Toen de vreemdeling zijn evenwicht verloor greep Alice de kans en om gauw van hem weg te springen. En toen ze op haar eigen voeten terecht kwam duizelde alles voor haar ogen. De misselijkheid kwam omhoog en ze zakte door haar benen. Lupos kwam gauw op haar af rennen en begon haar handen en neus te likken. ‘Ik ben okee..Ik ben okee.’ Zei ze zacht en toen haar blik weer wat scherper was begon ze meteen Lupos te onderzoeken naar wonden of iets dergelijks ’Ik ben ook ongedeerd.’ zei hij, maar zijn woorden zouden voor een normaal iemand als gewoon gegrom aanhoren. ‘Je hoeft niet zo fel te doen, ik wilde je enkel helpen.‘ Alice keek even naar de gast en richtte zich daarna naar de zon. Voor heel even bleef haar adem stokken en ze keek geschrokken naar de oranje zon die langzaam onderging. Met een ruk stond ze op, wat niet best was en keek om zich heen. Ze moesten ergens in de buurt zijn van de weerwolven gebied. Van af daar zou ze nog een uur moeten lopen om in haar eigen bos te komen. Dat betekende dat het al donker zou zijn als ze veilig in haar hutje aankwam. ‘Je was na de noodlanding out en je huisdier werkte ook niet echt mee om je naar een veilige plek te brengen... Oh man wanneer stopt dat gedraai nu eens?‘ Alice keek weer naar de vreemde man die misschien rond de 18-20 jaar was. ‘Lupos is als eerste een wolf en luistert naar niemand behalve mij.’ Zei ze streng en kalm. Haar blik ging weer naar de donkere plekken en glimlachte bij de ogen. Daarna keek ze weer naar de gozer ‘En gedraai stopt meestal als je rustig wordt en kalm adem haalt.’ Haar stem was nog net zo kalm als daarvoor en Ze aaide haar beste vriend over zijn kop.

Het gedraai leek eindelijk minder te worden, maar veel rust zou Thorn voorloping nog niet kennen. Want een goed gevoel over dit stuk woud had hij namelijk niet. Toen het meisje weer sprak bleef Thorn wel luisteren en probeerde alles op te pikken van wat ze zei. Goed die hond van haar was dus eigenlijk een wolf. Dat moest hij zichzelf goed inprenten voor hij er weer een blunder bij maakte. In gedachte die steeds minder mistig begon te worden waar de jonge magier toch wel blij om was , zich een harde repliek vormde, maar wel zo slim was om die niet uit te spreken. ‘Goed te weten, maar waar zijn we hier ergens?‘ zei hij dan daar voor in de plaatst. Zijn wankele passen werden ook iets minder, maar misselijk bleef hij. Zijn bliik gleed nu over de plek waar ze nu waren en nu pas viel hem op dat ze bespied werden. Fijn waren ze nu nog wel of niet in het gebied van de sabels? Thorn keek weer richting het meisje en dacht bij zichzelf. Wie is ze eigenlijk? ‘Ik heb je naam nog niet gehoort toen ik mezelf aan je voorstelde.‘ zei hij vriendelijk en ook meende de jongen wat hij zei.

Alice keek weer naar de jongen met haar lichte en dromerige blik. Het voelde goed om hier te zijn. Hier woonde prachtige wezens waar ze eigenlijk het liefst een tekening van wou maken, misschien moest ze morgen maar hier terug komen? ‘Goed te weten, maar waar zijn we hier ergens?‘ Alice rolde haar ogen en keek naar de gozer ‘Beetje slecht om het land waar je terecht bent gekomen niet te kennen, je kunt in grote problemen terecht komen.’ Zei ze droog en liep richting een struik waar ze een paar ogen vandaan zag. ‘Maar we bevinden ons in Akaenas.’ Voorzichtig stak ze een hand uit naar de struik en liet haar rustige aura ietsjes kleiner worden. Een ruwe tong likte haar lippen en een glimlach speelde zich op haar lippen af. Het was nog een jonge sabeltand tijger die meer nieuwsgierig was dan gevaarlijk. ‘Dag kleintje.’ Zei ze zachtjes en kriebelde hem achter zijn oor. Voor de gewone ogen van een mens zou je denken dat Alice tegen een struik praat, dat zou ook waarschijnlijk een reden zijn waarom iedereen haar vreemd en raar vond. ‘Ik heb je naam nog niet gehoord toen ik mezelf aan je voorstelde.‘ Alice keke naar de gast en hield haar hoofd ietsjes schuin. Wacht..dus hij was het wezen die ze net hielp? ‘Namen geven macht aan diegene die ze kent over de bezitter van de naam.’ Zei ze kalmpjes en richtte haar blik weer naar de jonge sabeltand tijger. ‘Waar zijn je mama en papa, kleintje?’ Vroeg ze met een schattig stem terwijl ze het beestje door bleef kriebelen. Alice hoorde wat gegrauw en gemiauw en glimlachte ‘Dan wachten wij hier wel op hun, goed?’ Vroeg ze zachtjes aan het wezen die daarna gauw weer het bos in rende.

Haar toon bleef kalm. Niet gek ook zij kende het land hier, dus was het voor haar ook niet moeilijk om dan kalm te blijven. Thorn voelde zich steeds beter worden. Ook zijn maag begon eindelijk rustig te worden. Akaenas, daar had hij van gehoort. Dit land lag in zeven delen. Waarvan zes in constante oorlog met elkaar lagen. Hij begon zich wat meer te kalmeren. Al wist Thorn nog niet welke delen waar lagen. Maar daar kon hij wel achter komen. Hetzij op een goede manier of de verkeerde. Toen Thorn naar haar naam vroeg zei ze iets vreemds. Dat namen macht over iets hadden? ‘Daar heb ik nog nooit van gehoort.‘ zei hij hoofdschuddend. Wat gelukkig geen nieuwe misselijkheid meer voort bracht. Voor zo ver hij wist hadden weinig dingen die hij bij naam kende geen enkele macht. Tenzij je ze in een spreuk gebruikte, maar daar kon hij nu wel naar fluiten. Ze hielt zich weer bezig met het diertje dat ze gevonden had in een van de vele struiken. Thorn wilde net verder trekken toen iets vol in zijn rug sprong en hem languit voorover in de sneeuw drukte. Alle lucht werd even uit zijn longen geperst. Even kreeg Thorn geen lucht, maar uiteindelijk kreeg hij weer lucht naar binnen al drukte iets grootst op zijn rug en zwaar en diens intrekbare klauwen prikte lichtjes door zijn kleding prikte. Oh man wat nu weer!? Thorn kreunde zachtjes terwijl hij beter wilde gaan liggen, maar een luide grom deed hem stoppen al kon hij zijn belager niet zien door al die sneeuw in zijn ogen.

Alice glimlachte en keek toen naar Thorn weer. ‘Daar heb ik nog nooit van gehoord.‘ zei hij hoofdschuddend. Alice keek hem droog aan ‘Dat komt omdat jij op de oppervlakte leeft.’ Zei ze kalm en glimlachte naar Lupos. Alice wist dat in vele dimensies een naam veel macht kon geven. En sinds een jaar of 6 zei ze haar naam niet meer zo snel. Iets schoot langs haar en ze keek met een opgetrokken wenkbrauw naar de sabeltand tijger die Thorn tegen de grond drukte. ’Jij vieze dief!’ Nu Thorn een normaal mens was kon het haar eigenlijk weinig schelen, maar ze had weinig zin om nu te moeten aanzien hoe deze gozer werd opgegeten. Dus met een kalme tred liep ze op de jonge tijger af met haar vriendelijke glimlach ‘Ach kom toch.’ Zei ze sussend en ging voor het wezen staan terwijl haar aura groter werd ’Het was maar één niet al te gezonde hert!’ zei ze rustig en keek naar het wezen die haar vreemd aankeek. ’Kun jij mij zien?’ Hoorde Alice zijn gegrom en knikte ‘Jazeker kan ik je zien.’ Haar stem was nog steeds vriendelijk. Alice keek de puber recht aan ’ En ik beloof je, als je deze gozer laat gaan, zul je je hem nooit meer terug zien op je territoria.’ Alice zag wel hoe de tijger twijfelend haar aankeek. ’Je hebt het woord van een heks.’ zei ze als laatst om hem te overtuigen. Ergens achter de tijger hoorde ze geritsel en zag ze een stel grotere tijgers uit de bosjes komen met het kleintje daarbij. ’Laat hem gaan, zelfs hier weten wij over het woord van een heks.’ Zei het mannetje en Alice knikte dankbaar.

Leven op de oppervlakte? Wat bedoelde ze daar nu weer mee, maar hij had haar er niet naar kunnen vragen en dat kwam nu ook helemaal niet in hem op nu die sabeltand bovenop het stond. Zijn vermoeide toestand stelde hem niet echt in staat tot een gevecht, dus was Thorn wel heel blij dat ze hem helpen kwam. Natuurlijk kon hij ze verstaan dat was weer een gave die door de drakenvloek behoorde. Ook de oudere sabeltand hoode Thorrn spreken waardoor zijn belager van zijn rug stapte. Met enige moeite drukte Thorn zich op en ging weer recht staan. Om zich later om te draaien. ‘Als ik eerder had gemerkt dat het hert op jullie terrein was had ik het ook niet gedood. Mijn excuses daarvoor.‘ zei Thorn op kalme toon en maakte een lichte buiging voor dit machtige ras. Ze waren oersterk en niet te onderschatten goede vechters, zoals Thorn ver in andere landen al meegemaakt had. ‘Ook jij bedankt heksje naamloos.‘ Thorn glimlachte erbij zodat ze zich niet beledigt erover hoefte te voelen.